Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/06/18 |
Κύριε διευθυντά
Είναι κοινή διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια έχει συντελεστεί μια πρωτοφανής αλλαγή στην ατομική και ομαδική ψυχολογία.
Η ατομική και κοινωνική συμπεριφορά έχει χαρακτηριστικά που ήταν άγνωστα ακόμα και στο κοντινό παρελθόν. Ενα από τα χαρακτηριστικά αυτά είναι ο διαρκής εκνευρισμός, το ευέξαπτο, το οργίλο, το εριστικό, το επιθετικό. Πάνω από τα όρια ανοχής, πέρα από το πλαίσιο λογικής, εγγύτατα αν όχι εντός του πεδίου νοσηρότητας.
Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών αποτέλεσε ένα περιστατικό στο οποίο παρευρέθηκα «ως αυτόπτης και αυτήκοος» μάρτυρας.
Σε ένα μηχάνημα ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ), κάπου στην Πατησίων, 5-6 άτομα είχαν μπει στη σειρά για να βγάλουν χρήματα.
Πρώτο στην ουρά ήταν ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι. Εκείνος πρέπει ηλικιακά να βρισκόταν στην αρχή της δέκατης… δεκαετίας της ζωής του και η συμβία του πολύ κοντά στην ηλικία του. Είχαν αρχίσει τη διαδικασία με κινήσεις συνάδουσες με την ηλικία τους. Τέταρτος στην ουρά ήταν ένας κοτσονάτος εβδομηντάρης. Ψηλός, γεροδεμένος, αρειμάνιος. Δεν θα είχε περάσει ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που το ζευγάρι είχε αρχίσει τη διαδικασία ανάληψης, όταν ο εβδομηντάρης άρχισε να ουρλιάζει κυριολεκτικά κατά του συμπαθέστατου παππού: «Αντε ρε, θα περιμένουμε καμιά ώρα ακόμα να τελειώσεις; Αν δεν μπορείς, πήγαινε μέσα στο ταμείο. Εσένα θα περιμένουμε;».
Ο γλυκύτατος παππούς κεραυνοβολήθηκε από τη βίαιη, σκαιά και βάρβαρη αυτή επίθεση και λίγο έλειψε να καταρρεύσει. Τον στήριξε όμως η συμβία του και το μπαστούνι του και στάθηκε όρθιος… Καθυστέρησα λίγα λεπτά στο σημείο για να δω τι θα έκανε μετά τη συναλλαγή του ο φραστικός τρομοκράτης. Με πόση σπουδή θα έτρεχε για κάποια κατεπείγουσα ανάγκη του... Βγήκε στην Πατησίων, άναψε τσιγάρο και περπατώντας αργά και χαλαρά, χαζεύοντας στις βιτρίνες, πήρε κατεύθυνση προς την Ομόνοια. Γιατί να βιαστεί; Είχε κατατροπώσει πριν από λίγα λεπτά ένα δύσκολο αντίπαλο. Τον υπερενενηκοντούτη παππού του ΑΤΜ…
Με κατέλαβε ένα αίσθημα θλίψης και αηδίας. Με τρόμαξε το θηρίο που έκρυβε μέσα του ο εβδομηντάρης του ΑΤΜ. Μήπως είναι τελικά, φίλοι μου, αδάμαστο αυτό το θηρίο;
Μιχάλης Ιω. Μιχαλακόπουλος
2. Ενθυμούμενος το «Τρίτο» το παλαιό
Κύριε διευθυντά,
Πρόσφατα η εκφωνήτρια του Τρίτου Προγράμματος, αφού μοιράστηκε με τους ακροατές ένα λογύδριο περί καταναλωτικής κοινωνίας, παγκοσμιοποίησης, τεχνολογίας και των δεινών του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, τους παρέπεμψε να προστρέξουν στις ιδέες του Μαρξ. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι κατά την άποψή μου ο συγκεκριμένος δεν ανήκει στους στοχαστές που ταξιδεύουν καλά στον χρόνο, αλλά στην πρωτοφανή για τα δεδομένα του σταθμού μετεξέλιξή του σε κακόφωνη κυβερνητική ντουντούκα.
Το εν λόγω χαρακτηριστικό συνοδεύει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση εξ απαλών ονύχων, αλλά έως την παρούσα κυβέρνηση, άπαντες άφηναν το Τρίτο Πρόγραμμα στην ησυχία του και ενίοτε, όπως στην εποχή του Χατζιδάκι, με τεράστια ελευθερία κινήσεων. Επειδή οι λάτρεις της λόγιας μουσικής στην Ελλάδα που άκουγαν Τρίτο ήταν ελάχιστοι, ακόμη και σε σύγκριση με τα εγγενώς χαμηλά ποσοστά που επιτυγχάνει γενικά η ΕΡΤ, οι κυβερνώντες έως σήμερα δεν πολυασχολούνταν με τον σταθμό. Αποτέλεσμα ήταν να εξελιχθεί, έως το «μαύρο» στην ΕΡΤ, σε μία νησίδα αριστείας με εξαιρετικούς παραγωγούς με διεθνούς επιπέδου γνώσεις και ικανότητες. Δεν έφθανε όμως το γεγονός ότι πολλοί εξ αυτών αποχώρησαν, εξαιτίας των δυσβάσταχτων φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων, αποδυναμώνοντας ιδιαίτερα τον σταθμό, ήρθε για πρώτη φορά στα χρονικά η παρούσα κυβέρνηση, αμετροεπής και αναποτελεσματική ακόμη και σε θέματα προπαγάνδας, να τον μετατρέψει και αυτόν σε κακόφωνη ντουντούκα.
Ετσι, εν μέσω της 2ης Σονάτας για βιολί του Μότσαρτ ακούμε για τα δεινά του καπιταλισμού και αργότερα διάφορα έντεχνα και ελαφρολαϊκά. Ευτυχώς που δεν ζουν, μεταξύ άλλων, ο Δ. Ρώμας και ο Μ. Χατζιδάκις για να δουν την απερίγραπτη αυτή κατάντια.
Βασίλης Μασσέλος
3. Δεν φοβήθηκες, ωρέ Κωσταντή;
Κύριε διευθυντά,
Από τα Ψαρά. Ακούστε τα ονόματα των παιδιών του: Μιλτιάδης, Αριστείδης, Θεμιστοκλής και Νικόλαος! Αγιος της ελληνορθόδοξης πίστης μας ο τελευταίος, αλλά στο όνομά του έκρυβε τον πόθο του υπόδουλου γένους (Νίκη + Λαός!). Στα ονόματα τών εγγονών του είχαν προστεθεί ο Αλέξανδρος και ο Λεωνίδας!
Τι να σας λέω τώρα! Μετά το ολοκαύτωμα της Χίου από τους Τούρκους, ο Κανάρης πήρε εκδίκηση πυρπολώντας αύτανδρη τη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου στις 6 Ιουνίου 1822. Επειτα από χρόνια τον ρώτησαν: Δεν φοβήθηκες, ωρέ Κωσταντή, καθώς πλησίαζες με το πυρπολικό σου την τουρκική ναυαρχίδα με τους 2.500 αξιωματικούς και ναύτες να σε πυροβολούν στο σκοτάδι; Και ο Κανάρης απάντησε: Καθώς ξεκίνησα να τους ανατινάξω, έκανα τον σταυρό μου και είπα: Απόψε Κωσταντή θα πεθάνεις!
Κάπως έτσι κερδίζεται φίλοι μου η λευτεριά, και όχι με πολιτικές διαπραγματεύσεις και συνομιλίες «κορυφής». Σε λίγα χρόνια η Ελλάδα απέκτησε πρωτεύουσα, το Ναύπλιον.
Ποιος θα το πίστευε ότι αυτή η πόλη δεν διαθέτει, έπειτα από δύο σχεδόν αιώνες, οδό με το όνομα του Κωνσταντίνου Κανάρη, ούτε καν με το όνομα του αρχιστρατήγου του κατά ξηράν αγώνος Θεοδώρου Κολοκοτρώνη! Για τον τρισένδοξο Κανάρη, βρέθηκε ένα αγαλματίδιο λιλιπούτειων διαστάσεων που δωρίθηκε από κάποιον πλούσιο Ναυπλιώτη. Το άγαλμα αυτό κοσμούσε το σαλόνι, στο σπίτι του ανθρώπου αυτού, και το άφησε κληρονομιά να κοσμεί την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της γενέτειράς του. Ο τότε όμως δήμαρχος σκέφθηκε, μέχρι να στηθεί ένας αξιοπρεπής ανδριάντας του πυρπολητή, να τοποθετηθεί αυτό το μικρό χάλκινο αγαλματάκι στην παραλία της πόλης. Και τα χρόνια περνούσαν. Τι κι αν ο συγγραφέας του Αναπλιού και μεγάλος χιουμορίστας, ο φαρμακοποιός Θεόδωρος Κωστούρος, άφηνε κάθε πρωί ένα μπουκαλάκι γάλα να το πιει ο Κωσταντής μπας και μεγαλώσει. Τι κι αν αποφάσισε το κράτος να ανεγερθεί περιφανές μνημείο για τον ναύαρχο Κωνσταντίνο Κανάρη, τι κι αν ανατέθηκε κατόπιν πανελλήνιου διαγωνισμού η κατασκευή του σε καλλιτέχνη της πόλεως, τι κι αν σύμπας ο λαός ήτο θερμός συμπαραστάτης του έργου αυτού, 15 ολόκληρα χρόνια δεν στάθηκαν αρκετά για να πραγματοποιηθεί αυτή η υπόσχεση του επίσημου νεοελληνικού κράτους προς έναν ολόκληρο λαό, υπόσχεση αλλά και κυρίως υποχρέωση των ανθρώπων της εξουσίας προς την ιερή μνήμη ενός από τους πρωτεργάτες της Εθνεγερσίας. Προς τον άνθρωπο που στο άκουσμά του και μόνο, έτρεμε ολάκερη η τουρκιά.
Τώρα, στην κορύφωση της παρακμής, μεταφέρουν με πυραυλακάτους και φρεγάτες την καρδιά του, καθώς και την καρδιά ενός άλλου λιονταριού, του Ανδρέα Μιαούλη, και τα οστά της Μπουμπουλίνας Λασκαρίνας, με φανφάρες στα Ψαρά. Τα άγια λείψανα, κάποιοι φυγόστρατοι, ψοφοδεείς και λουφαδόροι, που αν ακουσθεί μια τουφεκιά θα τρέξουν να εξαφανισθούν.
Βόηθα μας, Θεέ, να περάσουμε κι αυτόν τον κάβο!
ΘΕΜΟΣ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗΣ ,
Οφθαλμίατρος Ναύπλιο
4. Τσου Εν Λάι, γέροντες και (πολλοί) υπερόπτες
Κύριε διευθυντά
Επειδή η εποχή της ηλεκτρονικής επανάστασης, προσπερνώντας τους ηλικιωμένους κι αφήνοντάς τους στον τεχνολογικό τους αναλφαβητισμό, έχει μεγαλώσει το χάσμα που τους χωρίζει από τη γενιά του Διαδικτύου και επειδή η «υπεροψία και η μέθη» δεν είναι μόνο θέμα κατάλληλο για τις Πανελλαδικές αλλά ταιριάζει και ως πιθανός ορισμός της στάσης πολλών νέων έναντι της καθυστερημένης «γερουσίας», να τι έλεγε ο Τσου Εν Λάι το 1957 στον Καζαντζάκη (Ελένης Νίκου Καζαντζάκη, «Επίλογος» στο «Ταξιδεύοντας, Ιαπωνία-Κίνα» του Κ.) κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Κίνα του Μάο: «[…] Μερικοί από τους μαθητευόμενους το πήραν απάνω τους.
Νομίζουν πολύ εύκολο να κατέχουν τεχνικές γνώσεις και δεν έχουν αρκετό σέβας για την τεχνική πείρα των γέρων, που την απέκτησαν με σκληρή δουλειά και πρακτική. Είναι κάποτε πολύ περήφανοι για να ζητήσουν τη γνώμη από τους γέρους εργάτες ή να μάθουν κάτι από αυτούς. Η ροπή τούτη εμπόδισε την ενότητα μεταξύ νέων και γέρων εργατών, και χαλάρωσε τις σχέσεις μεταξύ τεχνιτών και μαθητευόμενων… Πρέπει με υπομονή να διδάξουμε αυτούς τους νεαρούς εργάτες… Οι γέροι εργάτες είναι ένας από τους θησαυρούς της χώρας μας, έχουν ένα πλούτο από τεχνική επιδεξιότητα και συγχρόνως και πολιτική και κοινωνική εμπειρία…[…]».
Ομολογώ ότι έκτοτε προτιμούσα την ταπεινή και αθόρυβη λογική του Τσου Εν Λάι από την εντυπωσιακή, στο βαθύ κόκκινο του αίματος, «Σκέψη του Μάο». Ομως πόσο μπορούν να ισχύουν σήμερα οι νουθεσίες του, όταν τα άλματα της τεχνολογικής προόδου εξουδετερώνουν κάθε «τεχνική επιδεξιότητα» των παλαιότερων, ή ποιοι νέοι θα είχαν όρεξη να σεβαστούν την «πολιτική και κοινωνική εμπειρία» των γερόντων, όταν έχουν μπροστά τους τα ερείπια της κατεδάφισης και απαξίωσης του έργου τους (δημιουργία μιας χώρας, η οποία από τα Ησιόδεια άροτρα του 1950 έφτασε να είναι μεταξύ των 35 πλουσιότερων χωρών του κόσμου) –κατεδάφιση και απαξίωση που οι ίδιοι επέτρεψαν να συμβεί είτε με την ψήφο τους είτε με την αποξένωση και τον πολιτικό αναχωρητισμό τους;
Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας , Θεσσαλονίκη
5. Εταιρεία Περιβάλλοντος, ΣτΕ και Πάτμος
Κύριε διευθυντά,
Με επιστολή του της 1ης Ιουνίου ο κ. Δημήτρης Κωνσταντινίδης ασκεί έντονη κριτική σε δημοσίευμα του συντάκτη σας Γιώργου Λιάλιου για το άρθρο του στις 15-5-2018. Ο συντάκτης σας ενημέρωνε το κοινό για μια σημαντική απόφαση του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας με αριθμό 962/2018, που αποτέλεσε όχι απλώς την αφορμή αλλά και το κύριο θέμα του άρθρου του δημοσιογράφου
Ολως περιέργως ο κ. Κωνσταντινίδης δεν αναφέρεται ούτε στην ίδια την τελεσίδικη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ούτε στις εκατοντάδες υπογραφές Πατινιωτών και μη Πατινιωτών που έχουν αναστηλώσει σπίτι στην Πάτμο με σεβασμό στην ιστορία του νησιού, στην τοπική αρχιτεκτονική και στη σχετική νομοθεσία, και ενάντια ακριβώς σε εκείνες τις μεθοδεύσεις που καταδικάστηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αναφέρεται μόνο σε ένα ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου, του οποίου ο ίδιος αποτελεί μέλος, ψήφισμα που εκδόθηκε τέσσερις μήνες πριν από την τελεσίδικη απόφαση του ΣτΕ.
Ομως, με την απόφαση αυτή το Δικαστήριο ακύρωσε ως παράνομη την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Πάτμου για τη διαπλάτυνση παλιού μονοπατιού/χωματόδρομου και δύο οικοδομικές άδειες. Αυτό προφανώς ενοχλεί τον κ. Κωνσταντινίδη. Αλλά όταν έχει υπάρξει τελική ετυμηγορία της ελληνικής Δικαιοσύνης για την ακύρωση αδειών κάποιων βιλών σε έναν από τους ωραιότερους όρμους της Πάτμου, παύουν να έχουν σημασία προγενέστερα ψηφίσματα οποιουδήποτε δημοτικού συμβουλίου. Υπάρχει απλώς υποχρέωση για την εφαρμογή της σχετικής δικαστικής απόφασης. Και εδώ εγείρεται ένα ερώτημα.
O κ. Κωνσταντινίδης είναι και ενδιαφερόμενος στην υπόθεση και δημοτικός σύμβουλος, μετά την παραίτηση δύο εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων. Ισως θα έπρεπε, πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσει εάν ως δημοτικός σύμβουλος θα υποστηρίξει τα αναγκαία μέτρα για την κατεδάφιση κτισμάτων που έχουν κριθεί παράνομα από το ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας μας. Υπάρχει λεπτή διάκριση μεταξύ της επιτρεπτής αναζήτησης προσωπικού οφέλους πριν από μια τελεσίδικη απόφαση και της υποχρέωσης για την πιστή εφαρμογή της απόφασης αυτής, αφού εκδοθεί, εκ μέρους όλων των οργάνων του κράτους, άσχετα με τις προσωπικές εκτιμήσεις του καθενός εξ αυτών.
Η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού έχει μια ριζικά αντίθετη θέση από εκείνην που εκφράζει ο κ. Κωνσταντινίδης όσον αφορά το είδος της ανάπτυξης που αρμόζει στο νησί της Αποκαλύψεως. Η Πάτμος, ως νησί αυστηρά προστατευόμενο και με τον οικισμό της Χώρας να έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, χαίρει μιας ευρύτερης αναγνώρισης και εκτίμησης που εξασφαλίζουν μια τουριστική περίοδο πολύ μεγαλύτερης διάρκειας από τις 20 μέρες του χρόνου. Δεν πρέπει η Πάτμος να αποτελέσει ποτέ απομίμηση της Μυκόνου, αφού διαθέτει ακόμη όλα εκείνα τα στοιχεία που της επιτρέπουν να ακολουθήσει ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο με σεβασμό στην ιστορία, στο περιβάλλον και στο τοπίο.
Γιάννης Μιχαήλ, Αντιπρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας , Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
4. Τσου Εν Λάι, γέροντες και (πολλοί) υπερόπτες
Κύριε διευθυντά
Επειδή η εποχή της ηλεκτρονικής επανάστασης, προσπερνώντας τους ηλικιωμένους κι αφήνοντάς τους στον τεχνολογικό τους αναλφαβητισμό, έχει μεγαλώσει το χάσμα που τους χωρίζει από τη γενιά του Διαδικτύου και επειδή η «υπεροψία και η μέθη» δεν είναι μόνο θέμα κατάλληλο για τις Πανελλαδικές αλλά ταιριάζει και ως πιθανός ορισμός της στάσης πολλών νέων έναντι της καθυστερημένης «γερουσίας», να τι έλεγε ο Τσου Εν Λάι το 1957 στον Καζαντζάκη (Ελένης Νίκου Καζαντζάκη, «Επίλογος» στο «Ταξιδεύοντας, Ιαπωνία-Κίνα» του Κ.) κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Κίνα του Μάο: «[…] Μερικοί από τους μαθητευόμενους το πήραν απάνω τους.
Νομίζουν πολύ εύκολο να κατέχουν τεχνικές γνώσεις και δεν έχουν αρκετό σέβας για την τεχνική πείρα των γέρων, που την απέκτησαν με σκληρή δουλειά και πρακτική. Είναι κάποτε πολύ περήφανοι για να ζητήσουν τη γνώμη από τους γέρους εργάτες ή να μάθουν κάτι από αυτούς. Η ροπή τούτη εμπόδισε την ενότητα μεταξύ νέων και γέρων εργατών, και χαλάρωσε τις σχέσεις μεταξύ τεχνιτών και μαθητευόμενων… Πρέπει με υπομονή να διδάξουμε αυτούς τους νεαρούς εργάτες… Οι γέροι εργάτες είναι ένας από τους θησαυρούς της χώρας μας, έχουν ένα πλούτο από τεχνική επιδεξιότητα και συγχρόνως και πολιτική και κοινωνική εμπειρία…[…]».
Ομολογώ ότι έκτοτε προτιμούσα την ταπεινή και αθόρυβη λογική του Τσου Εν Λάι από την εντυπωσιακή, στο βαθύ κόκκινο του αίματος, «Σκέψη του Μάο». Ομως πόσο μπορούν να ισχύουν σήμερα οι νουθεσίες του, όταν τα άλματα της τεχνολογικής προόδου εξουδετερώνουν κάθε «τεχνική επιδεξιότητα» των παλαιότερων, ή ποιοι νέοι θα είχαν όρεξη να σεβαστούν την «πολιτική και κοινωνική εμπειρία» των γερόντων, όταν έχουν μπροστά τους τα ερείπια της κατεδάφισης και απαξίωσης του έργου τους (δημιουργία μιας χώρας, η οποία από τα Ησιόδεια άροτρα του 1950 έφτασε να είναι μεταξύ των 35 πλουσιότερων χωρών του κόσμου) –κατεδάφιση και απαξίωση που οι ίδιοι επέτρεψαν να συμβεί είτε με την ψήφο τους είτε με την αποξένωση και τον πολιτικό αναχωρητισμό τους;
Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας , Θεσσαλονίκη
5. Εταιρεία Περιβάλλοντος, ΣτΕ και Πάτμος
Κύριε διευθυντά,
Με επιστολή του της 1ης Ιουνίου ο κ. Δημήτρης Κωνσταντινίδης ασκεί έντονη κριτική σε δημοσίευμα του συντάκτη σας Γιώργου Λιάλιου για το άρθρο του στις 15-5-2018. Ο συντάκτης σας ενημέρωνε το κοινό για μια σημαντική απόφαση του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας με αριθμό 962/2018, που αποτέλεσε όχι απλώς την αφορμή αλλά και το κύριο θέμα του άρθρου του δημοσιογράφου
Ολως περιέργως ο κ. Κωνσταντινίδης δεν αναφέρεται ούτε στην ίδια την τελεσίδικη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ούτε στις εκατοντάδες υπογραφές Πατινιωτών και μη Πατινιωτών που έχουν αναστηλώσει σπίτι στην Πάτμο με σεβασμό στην ιστορία του νησιού, στην τοπική αρχιτεκτονική και στη σχετική νομοθεσία, και ενάντια ακριβώς σε εκείνες τις μεθοδεύσεις που καταδικάστηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αναφέρεται μόνο σε ένα ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου, του οποίου ο ίδιος αποτελεί μέλος, ψήφισμα που εκδόθηκε τέσσερις μήνες πριν από την τελεσίδικη απόφαση του ΣτΕ.
Ομως, με την απόφαση αυτή το Δικαστήριο ακύρωσε ως παράνομη την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Πάτμου για τη διαπλάτυνση παλιού μονοπατιού/χωματόδρομου και δύο οικοδομικές άδειες. Αυτό προφανώς ενοχλεί τον κ. Κωνσταντινίδη. Αλλά όταν έχει υπάρξει τελική ετυμηγορία της ελληνικής Δικαιοσύνης για την ακύρωση αδειών κάποιων βιλών σε έναν από τους ωραιότερους όρμους της Πάτμου, παύουν να έχουν σημασία προγενέστερα ψηφίσματα οποιουδήποτε δημοτικού συμβουλίου. Υπάρχει απλώς υποχρέωση για την εφαρμογή της σχετικής δικαστικής απόφασης. Και εδώ εγείρεται ένα ερώτημα.
O κ. Κωνσταντινίδης είναι και ενδιαφερόμενος στην υπόθεση και δημοτικός σύμβουλος, μετά την παραίτηση δύο εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων. Ισως θα έπρεπε, πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσει εάν ως δημοτικός σύμβουλος θα υποστηρίξει τα αναγκαία μέτρα για την κατεδάφιση κτισμάτων που έχουν κριθεί παράνομα από το ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας μας. Υπάρχει λεπτή διάκριση μεταξύ της επιτρεπτής αναζήτησης προσωπικού οφέλους πριν από μια τελεσίδικη απόφαση και της υποχρέωσης για την πιστή εφαρμογή της απόφασης αυτής, αφού εκδοθεί, εκ μέρους όλων των οργάνων του κράτους, άσχετα με τις προσωπικές εκτιμήσεις του καθενός εξ αυτών.
Η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού έχει μια ριζικά αντίθετη θέση από εκείνην που εκφράζει ο κ. Κωνσταντινίδης όσον αφορά το είδος της ανάπτυξης που αρμόζει στο νησί της Αποκαλύψεως. Η Πάτμος, ως νησί αυστηρά προστατευόμενο και με τον οικισμό της Χώρας να έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, χαίρει μιας ευρύτερης αναγνώρισης και εκτίμησης που εξασφαλίζουν μια τουριστική περίοδο πολύ μεγαλύτερης διάρκειας από τις 20 μέρες του χρόνου. Δεν πρέπει η Πάτμος να αποτελέσει ποτέ απομίμηση της Μυκόνου, αφού διαθέτει ακόμη όλα εκείνα τα στοιχεία που της επιτρέπουν να ακολουθήσει ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο με σεβασμό στην ιστορία, στο περιβάλλον και στο τοπίο.
Γιάννης Μιχαήλ, Αντιπρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας , Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
6. «Γιατρέ μου, όταν τελειώσει το Μουντιάλ, θα μού γράψετε συνταγή να πάω διακοπές;»
Ο Αλμπέρ Καμύ κάτω από τα δοκάρια μονολογεί: «Ολα όσα ξέρω περί ηθικής και υποχρεώσεων τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Στο κέντρο του γηπέδου ο πολύς, διοπτροφόρος, Ζαν-Πολ Σαρτρ ζαλίζει τις κερκίδες πασάροντας σε συμπαίκτες, αλλά όχι μόνο: «Σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου κάθε τι περιπλέκεται από την παρουσία της αντίπαλης ομάδας». Αλλά το νικητήριο γκολ το βάζει η «χρυσή αλλαγή» Ντμίτρι Σοστακόβιτς: «Το ποδόσφαιρο είναι το μπαλέτο των μαζών». Στη φωτογραφία, πανδαισία χρωμάτων και ώσμωση φιλάθλων στο στάδιο Λουζίνσκι της Μόσχας, στην καρδιά του Μουντιάλ. Μια διοργάνωση που –για τους αληθώς γνώστες...– χαρακτηρίστηκε ήδη, εκ των αποτελεσμάτων, ροκ. Μελανό σημείο; Η έλλειψη μπίρας, κι ας έφυγαν από νωρίς οι ζυθολάγνοι Γερμανοί και Αυστραλοί. Κι εμείς; Ραντεβού στον καναπέ μας...
Κύριε διευθυντά
Η μαγεία του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, του γνωστού Μουντιάλ που διεξάγεται στα μεγάλα γήπεδα της Ρωσίας, έχει καθηλώσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στους καναπέδες των σπιτιών και στα καθίσματα των κατάμεστων καφετεριών, πολλές των οποίων έστησαν γιγαντοοθόνες να κάνουν πιο ζωντανό το θέαμα. Το εθνικό τηλεοπτικό μας δίκτυο μερίμνησε να μισθώσει εγκαίρως τη μετάδοση των εν λόγω αγώνων επί έναν σχεδόν μήνα, ασφαλώς με βαρύ μίσθωμα, που πέφτει στις πλάτες των ανυποψίαστων πενομένων Ελλήνων τηλεθεατών. Η χρονική συγκυρία της ποδοσφαιρικής πανδαισίας συνέπεσε με τα μεγάλα και ακανθώδη εθνικά μας προβλήματα που ταλανίζουν αυτό το διάστημα τη χώρα και κρατούν σε υπερδιέγερση και αμηχανία τον ελληνικό λαό. Οι σφοδρές αντιπαραθέσεις στη Βουλή, τα συλλαλητήρια, οι πολεμικές συγκρούσεις φανατικών και αναρχικών με τα όργανα της τάξεως για τα φλέγοντα θέματα του «Μακεδονικού», του κλεισίματος της συμφωνίας με τους εταίρους για τα μνημόνια, οι επικείμενες περικοπές των συντάξεων και η αύξηση της φορολογίας συνθέτουν μια πνιγηρή ατμόσφαιρα και αποτελούν μια βραδυφλεγή βόμβα έτοιμη να εκραγεί με απροσμέτρητες διαστάσεις για τον τόπο. Και πάνω από όλα αυτά επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη του παντοδύναμου πλέον Σουλτάνου, η αλαζονεία του οποίου δεν έχει όρια, καθώς απειλεί να μας πνίξει στο Αιγαίο. Το Μουντιάλ ήρθε, σαν από μηχανής Θεός, να κατευνάσει ως ένα σημείο τα εξεγερμένα συναισθήματα του ανδρικού κυρίως πληθυσμού, που εκτονώνεται καθώς συμμετέχει τηλεοπτικά ενεργά στο συναρπαστικό θέαμα, αφήνει κατά μέρος τις έντονες συζητήσεις και διαπληκτισμούς για τα εθνικά θέματα και βγάζει τα απωθημένα του ξεσπώντας με επευφημίες ή βρισιές και χυδαιολογίες κατά παικτών και διαιτητών, ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζει. Στα σπίτια έχουν σταματήσει οι καυγάδες μεταξύ συζύγων, δεδομένου ότι έχει συμφωνηθεί άτυπα μια εκεχειρία, οι άνδρες να παρακολουθούν ανενόχλητοι τα ματς και οι κυρίες να βγαίνουν για καφέ με τις φίλες τους. Ενα είδος ναρκωτικού και ανέξοδου καταπραϋντικού στις δύσκολες μέρες που βιώνει η χώρα μας το Μουντιάλ. Κάποια στιγμή, όμως, θα τελειώσει και τότε «τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;» για να θυμηθούμε τον ποιητή Κώστα Καβάφη.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΗΝΑΣ, Δικηγόρος Κατερίνης
7. Το δημογραφικό είναι μια βόμβα στα θεμέλιαΚύριε διευθυντά
Οι αφιλόπατρεις ή ανίκανοι (ας διαλέξουν τι προτιμούν από τα δύο) ηγέτες της χώρας μας των τελευταίων δεκαετιών οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην υποδούλωση. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι οι νεότεροι δεν έχουν διδαχθεί, και «των οικιών ημών εμπιπραμένων» οι ταγοί ερίζουν στη Βουλή με μοναδικό στόχο την εξασφάλιση της καρέκλας τους στις επόμενες εκλογές! Τι εννοώ: Δεν λαμβάνουν μέτρα για ένα σοβαρότερο από την πτώχευση πρόβλημα, που είναι το δημογραφικό.
Κατά τα έτη 2011-2017 της κρίσης, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 150.418 άτομα. Δηλαδή σαν να εξηφανίσθησαν συγχρόνως από τον χάρτη τα νησιά της Κερκύρας (107.594 κάτοικοι) και της Κεφαλληνίας (42.397) μαζί, ή της Λέσβου (111.040) και της Σάμου (43.581) μαζί! Μόνο κατά το έτος 2017 οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 35.000 άτομα, ήτοι σαν να εξηφανίσθη ένα νησί σαν την Ζάκυνθο (37.979), σε ένα έτος Και οι κυβερνήσεις μας αντί να αυξάνουν τις παροχές προς τους πολυτέκνους, τις μειώνουν!
Πόρισμα διακομματικής επιτροπής της Βουλής του 1993 συνιστούσε τη λήψη γενναίων μέτρων για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, κανένα από τα οποία δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος αν σημειωθεί ότι το ισοζύγιο γεννήσεων-θανάτων κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960 ήταν θετικό κατά περίπου 100. 000 άτομα, ετησίως. Ακόμη και κατά την πρόσφατη διετία 2008-9 είχαμε θετικό ισοζύγιο κατά περίπου 10.000 άτομα, για να φθάσουμε το 2017 σε αρνητικο ισοζύγιο 35.000! Η κατάσταση προβλέπεται να επιδεινωθεί το τρέχον έτος και η Eurostat προβλέπει μεγάλη μείωση του πληθυσμού τις επόμενες δεκαετίες.
Η «Καθημερινή» έχει ασχοληθεί κατ’ επανάληψη με το θέμα. Ομως φρονώ ότι θα πρέπει να επανέλθει μετ’ επιτάσεως, αφού αποδεικνύεται ότι αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του έθνους μας.
Δημήτρης Βανδώρος, Tέως διοικητής Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών
8. Παιδεία και χρεοκοπία, η Ελλάς εν κινδύνω
Κύριε διευθυντά
Η Ελλάδα ευρίσκεται σε κίνδυνο, λόγω της υποβαθμίσεως της σχολικής και της πανεπιστημιακής μας εκπαιδεύσεως, και ανησυχώ για το μέλλον και την προοπτική της χώρας. Δυστυχώς δεν είναι μόνο το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε κατάπτωση, αλλά και η οικονομία μας, και η διοίκησή μας, και η αστυνομία μας, και η πολεοδομία μας και άλλα πολλά.
Και δεν είναι μόνον αυτά που μας προβληματίζουν, είναι και οι εξωτερικές απειλές των γειτόνων μας, καθώς και γεωπολιτικές ανισορροπίες. Ευρισκόμεθα σε έναν ήπιο εμφύλιο πόλεμο εσωτερικώς και σε πύρινη ζώνη εξωτερικώς, και κινδυνεύομε ως έθνος. Αλλά εμείς ερίζομε, διχογνωμούμε, αλληλομαχόμεθα και σκάβομε τον κοινό μας λάκκο…
Υποστηρίζω ότι βασική αιτία της χρεοκοπίας μας είναι η παιδεία μας, ο τρόπος που διαπαιδαγωγούμε και εκπαιδεύομε τους νέους μας. Υποστηρίζω ότι η ακολουθούμενη πελατειακή εκπαιδευτική πολιτική, η ισχύουσα θεωρησιακή εκπαιδευτική φιλοσοφία, και η συνακόλουθη εφαρμοζόμενη παιδαγωγική του απράκτου λόγου πρέπει να ανατραπούν, διότι είναι συνυπεύθυνες για τη χρεοκοπία της χώρας.
Απαιτείται η εφαρμογή μιας πραγματιστικής και συνάμα αναγεννησιακής εκπαιδευτικής πολιτικής, κατάλληλης και ικανής να συμβάλη στην επανάκαμψη της χώρας από τη χρεοκοπία και την παρακμή της, η οποία είναι προϋπόθεση για την ανόρθωσή της. Χρειάζεται η υιοθέτηση της πραξιοκεντρικής εκπαιδευτικής φιλοσοφίας και η εγκαθίδρυση των σχολείων της πράξεως.
Οι συνέπειες της συνολικής καταρρεύσεως του εκπαιδευτικού μας συστήματος, λόγω του θεωρητικού, λογοκοπικού και του παθητικού χαρακτήρα του, είναι πολλαπλές και αγγίζουν όλες τις πλευρές της ατομικής και της συλλογικής μας ζωής. Γι’ αυτό, αν δεν επιλύσωμε το πρόβλημα της παιδείας μας, θα ματαιοπονούμε, διότι ούτε η οικονομική πολιτική, ούτε η αμυντική πολιτική, ούτε η εξωτερική πολιτική είναι σημαντικότερες από την εκπαιδευτική πολιτική.
Οσες ευνοϊκές ρυθμίσεις κι αν καταφέρη η Ελλάδα για τη μείωση ή και τη διαγραφή του οικονομικού χρέους της· όσες οικονομικές επενδύσεις κι αν καταφέρη να προσελκύση· όσες νομικές μεταρρυθμίσεις ψηφίσει, αν δεν κατορθώση να αλλάξη τα σχολεία της και τα πανεπιστήμιά της, ώστε να λειτουργούν αξιοκρατικά, πειθαρχημένα και παραγωγικά, μορφώνοντας ευσυνείδητους πολίτες, εργατικούς και παραγωγικούς, καινοτόμους και αποφασιστικούς, δεν πρόκειται η Ελλάδα να ορθοποδήση και να ευδοκιμήση.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών δεν έχουν παρουσιάσει φιλοσοφικώς επεξεργασμένες και παιδαγωγικώς αρτιωμένες προτάσεις παιδείας, ικανές να προαγάγουν ουσιωδώς τα πράγματα, και σε ολίγες μόνον περιπτώσεις εφήρμοσαν πολιτική πραγματικής επιλύσεως εκπαιδευτικών προβλημάτων. Και εξ όσων γνωρίζω, κανένα κόμμα δεν έχει διεπιστημονικώς και λεπτομερώς επεξεργασμένη συνολική πρόταση ανασυγκροτήσεως και αναβαθμίσεως του σχολικού, επαγγελματικού και πανεπιστημιακού μας συστήματος.
Για τούτο κατέθεσα τις προτάσεις μου στο πρόσφατο βιβλίο μου «Παιδεία και Χρεωκοπία» (εκδόσεις Γρηγόρη, 2018), με την ελπίδα ότι οι πολιτικοί μας θα αντλήσουν από αυτό τις απαραίτητες ιδέες, μέτρα και μεθόδους, προκειμένου να συνθέσουν πραγματικά και υπεύθυνα προγράμματα και όχι γενικολογίες, πριν από τις επόμενες εκλογές.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αναλάβουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος, δηλαδή να λειτουργήσουν εθνικά και όχι παραταξιακά, και να ανορθώσουν και ουσιωδώς να βελτιώσουν σχολεία, ΤΕΙ και πανεπιστήμια. Δυστυχώς, ούτε και το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι διατεθειμένο να απαιτήση βελτιωτικές αλλαγές, διότι είναι βολεμένο με τον σημερινό διεκπεραιωτικό ρόλο του, τον άκοπο, άνευρο, αδιάφορο. Δυστυχώς και ο λαός μας, στην πλειοψηφία του αδιαφορεί, είτε διότι δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους, είτε προτιμά την αδράνεια, είτε έχει παραιτηθεί.
Ετσι όλοι αντάμα, άβουλοι, ανέμελοι, μοιραίοι οδεύομε προς τον γκρεμό, ενώ ο Τούρκος απέναντι επιχαίρει για την κατάντια μας και επιβουλεύεται την εθνική μελλοντική μας ύπαρξη...
Πάνος Ι. Πολυχρονόπουλος Tέως καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Πατρών9. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η ειρωνεία της Ιστορίας
Κύριε διευθυντά
Οπως είναι γνωστό, λίγους μήνες μετά την υπογραφή του συμφώνου φιλίας με την Τουρκία (30 Οκτωβρίου 1930), ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέστειλε επιστολή προς τον πρόεδρο της επιτροπής του βραβείου Νομπέλ στο Οσλο, με την οποία πρότεινε την απονομή του Νομπέλ Ειρήνης στον Μουσταφά Κεμάλ, επειδή συνέβαλε καθοριστικά στην εδραίωση της ειρήνης στην από αιώνων σπαρασσόμενη από πολέμους Εγγύς Ανατολή και προέβη σε ριζικές εσωτερικές μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία.
Ιδιαίτερα επίκαιρη είναι η παρακάτω παράγραφος της επιστολής: «Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχτεί καλή τη πίστει την απώλεια των επαρχιών όπου κατοικούσαν άλλες εθνότητες και, ειλικρινά ικανοποιημένη από τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα, έτσι όπως τα καθόρισαν οι συνθήκες, κατέστη πραγματικός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή».
Ογδόντα οκτώ χρόνια αργότερα, η Τουρκία δεν δείχνει καθόλου «ικανοποιημένη με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα». Αντίθετα, έχει τις χειρότερες δυνατές σχέσεις με τους περισσότερους γείτονές της, εποφθαλμιά τα εδάφη τους και ονειρεύεται την ανασύσταση (μέρους) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας («τα σύνορα της καρδιάς», κατά τον Ερντογάν). Επίσης, όλα όσα αναγνώριζε στον Κεμάλ ο Βενιζέλος (μετάβαση από το θεοκρατικό στο κοσμικό κράτος και από την απολυταρχία στη λαϊκή κυριαρχία) σήμερα βρίσκονται σε οπισθοδρόμηση.
Και για να συνοψίσω: o Ερντογάν πολιτεύεται σε όλα τα μέτωπα με άμεσο και απώτερο στόχο την ακύρωση της πολιτικής του Κεμάλ, όπως την περιγράφει ο Βενιζέλος στην πρότασή του: «Το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης συμβάδισε με όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις, που έδωσαν στο νέο, εντόνως εθνικό, κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή».
Μιχαήλ Πασχάλης, Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης
10. Ελληνες εξωτερικού: εδώ και τώρα ψήφο
Κύριε διευθυντά
Αποτελεί αυτόχρημα κατάντια της ελληνικής κυβερνήσεως το γεγονός ότι αρνείται πεισματικά να υιοθετήσει με νόμο, παρά την περί αυτού ρητή πρόβλεψη του Συντάγματος, την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού.
Αισθάνομαι, ειλικρινά, έκπληκτος για το γεγονός ότι η γειτονική Τουρκία έχει λάβει όλα τα αναγκαία, προς τούτο, νομοθετικά μέτρα για την εξασφάλιση της δυνατότητας να ψηφίζουν οι πολίτες της που ζουν στο εξωτερικό.
Στις τελευταίες εκλογές (24.06.2018) περί τα 3.000.000 Τούρκων που ζουν στη Γερμανία, και ομοεθνείς τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, άσκησαν χωρίς οποιοδήποτε πρόβλημα, και με πλήρη διασφάλιση της μυστικότητας της ψηφοφορίας, το εκλογικό τους δικαίωμα. Και όχι μόνον αυτό.
Με κατάπληξη παρακολούθησα από την τηλεόραση τη δυνατότητα Τούρκων πολιτών, που λόγοι υγείας δεν τους επέτρεψαν να μεταβούν στα εκλογικά τους τμήματα, να ψηφίζουν στην κλίνη τους!
Εύλογα οι προκαλούμενοι συνειρμοί –με τα όσα παιδαριώδη και προσχηματικά διατείνεται ο πρόεδρος της Βουλής για να αποφύγει, επί 2 σχεδόν χρόνια να φέρει προς συζήτηση τη σχετική πρόταση νόμου του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Μητσοτάκη– με κάνουν να προβληματίζομαι για το επίπεδο πολιτισμού της χώρας μου.
ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΝΗΣΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου