'Εξι κύρια άρθρα, από τον Τύπο του Σαββάτου
Από αυτό το στοιχείο γίνεται σαφές ότι η ελληνική κοινωνία αποζητά την πολιτική αλλαγή χωρίς να δίνει πλέον πίστωση χρόνου στη σημερινή κυβέρνηση. Αυτή η επιθυμία δεν υποχρεώνει ασφαλώς θεσμικά την κυβέρνηση να προκηρύξει εκλογές. Την υποχρεώνει πολιτικά όμως να επιχειρήσει να ανατρέψει τους συσχετισμούς αναλαμβάνοντας διάφορες πρωτοβουλίες και επιστρατεύοντας διάφορα μέσα.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος: όση και αν είναι η πίεση κι όσος και αν είναι ο πανικός, δεν θα πρέπει να αναληφθεί καμία πολιτική πρωτοβουλία που θα βλάψει τη χώρα. Η δημιουργία κλίματος ακραίας πόλωσης θεωρείται, για παράδειγμα, μια κλασική μέθοδος εκλογικής ανάκαμψης. Αλλά πέρα από τα αμφίβολα αποτελέσματα της μεθόδου, το
τελευταίο πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η χώρα μας είναι ένα παιχνίδι διχασμού.
Οπως δεν χρειάζονται παιχνίδια με τη συνταγματική αναθεώρηση: ο Καταστατικός Χάρτης της χώρας δεν επιτρέπεται να γίνει αντικείμενο κομματικών σχεδιασμών που επιβάλλει απλώς και μόνο η πολιτική συγκυρία.
Οι κυβερνώντες λένε, και πολύ σωστά, ότι η χώρα έχει ανάγκη από πολιτική σταθερότητα. Η πολιτική σταθερότητα όμως είναι δουλειά εκείνων στους οποίους ανήκει η πολιτική διεύθυνση της χώρας. Και η πολιτική διεύθυνση ανήκει πρωτίστως στην κυβέρνησή της. Αυτής ή κάποιας άλλης, έχει από αυτήν την άποψη ελάχιστη σημασία.
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 30/06-01/07/18
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/06/18 |
 |
| "ΕΣΤΙΑ", 30/06-01/07/18 |
 |
| "Η ΑΥΓΗ", 30/06/18 |
 |
| "Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 30/06-01/06/18 |
 |
| "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 30/06/18 |
ισχύει αυτό που έχει σημασία είναι πως η Κύπρος έχει εισέλθει σε μια τροχιά εξελίξεων που ενδεχομένως να αποβούν καταστροφικές. Ο λόγος για το θέμα του Συνεργατισμού, ο οποίος –κι αυτό είναι γεγονός– πληρώνει τις διαχρονικές στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος. Την περασμένη Πέμπτη στην Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής, το μήνυμα από το υπουργείο Οικονομικών και την Κεντρική Τράπεζα ήταν πως βρισκόμαστε ενώπιον ενός διλήμματος: Είτε έγκριση από το κοινοβούλιο των κυβερνητικών εγγυήσεων προς την Ελληνική Τράπεζα, διαφορετικά η Συνεργατική οδηγείται σε καθεστώς εκκαθάρισης ή εξυγίανσης. Επί τούτου το στέλεχος της Κεντρικής Τράπεζας, Γιάγκος Δημητρίου, έσπευσε να διευκρινίσει πως αν γίνει εκκαθάριση δεν θα υπάρχουν ούτε εγγυημένες καταθέσεις και θα χαθούν τα χρήματα των καταθετών. Ο αρμόδιος για τα οικονομικά του κράτους, Χάρης Γεωργιάδης, επισήμανε από την πλευρά του με νόημα πως «τις εναλλακτικές δεν μπορούμε καν να τις σκεφτούμε».
ΔΕΝ θα σταθούμε ποσώς στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και στις κόντρες μεταξύ Κυβέρνησης και κομμάτων για τη διαχείριση. Οι ευθύνες σε κάποιο βαθμό ενδεχομένως να είναι συλλογικές. Περισσότερες βαρύνουν, ωστόσο, όσους έκαναν τη διαχείριση και συμμετείχαν στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Σε διοικήσεις και στην εκτελεστική εξουσία. Είναι σαφές πως το θέμα με τον Συνεργατισμό δεν είναι πρόσφατο, αλλά ένα πρόβλημα που ταλαιπωρεί για πολλές δεκαετίες. Είναι, όμως, προφανές πως η σημερινή Κυβέρνηση κρίνεται για τη διαχείριση των τελευταίων έξι σχεδόν χρόνων κυρίως, όμως, για τα όσα διαδραματίζονται αυτή την περίοδο. Παράλληλα, σημειώνουμε προς επιβεβαίωση και των πιο πάνω, τα όσα αρκούντως αποκαλυπτικά είπε ο Γενικός Ελεγκτής για τις κακές πρακτικές δανειοδότησης που υπήρξαν στο παρελθόν στη Συνεργατική. Είπε πως στην Υπηρεσία υπάρχουν 36 μεγάλα κιβώτια και 250 box files που έγιναν από τους ανακριτές στο πλαίσιο της έρευνας για την κατάρρευση της οικονομίας, που αφορούν αποκλειστικά δάνεια και κακές πρακτικές του Συνεργατισμού προ του 2013, τα οποία αποτελούν αντικείμενο ποινικών ερευνών.
ΤΟ ζητούμενο είναι ένα: Τι θα γίνει τώρα, που οι εξελίξεις έχουν φθάσει σε ένα τελικό στάδιο. Τώρα που ο κόμπος έχει φθάσει στο κτένι θα πρέπει να υπάρξουν αποφάσεις. Η Κυβέρνηση έστειλε την μπάλα στο γήπεδο της Βουλής για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Δεν θα κρίνουμε αυτή την τακτική που υιοθετεί η εκτελεστική εξουσία καθώς οι πολίτες και κριτήριο έχουν και μπορούν να αντιληφθούν πως το βάρος της ευθύνης και της διαχείρισης για να αναληφθεί χρειάζεται θάρρος.
ΤΗΝ ίδια ώρα, έχει και η Βουλή τις ευθύνες της. Επειδή, προφανώς, και του ενός οι ώμοι δεν είναι αρκετοί για να σηκώσουν το βάρος, πρέπει να υπάρξει συνεννόηση. Και η συνεννόηση μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη συναίνεση. Όσον αφορά στο πολιτικό κόστος από τη διαχείριση και τις αποφάσεις, αυτό είναι ζήτημα που αφορά στους πολίτες, που έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν, να επικρίνουν και να τιμωρούν.
"Φιλελεύθερος", 30/06/18
 |
| "ΧΑΡΑΥΓΗ", 30/06/18 |
 |
| "ΧΑΡΑΥΓΗ", 30/06/18 |
 |
| "ΠΟΛΙΤΗΣ", 29/06/18 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου