Τέσσερις προβολές, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/11/17 |
1. ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΡΑΚΟ...
Του Νότη Παπαδόπουλου
Ο,τι και να κάνει ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον αφόρητο λαϊκισμό του. Με τον λαϊκισμό αναδείχθηκε κυβέρνηση, υποσχόμενος μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών και σύγκρουση με τη Γερμανία. Μ’ αυτόν έδιωξε από τις τράπεζες καταθέσεις 60 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ένα εξάμηνο κι έφερε τη χώρα στο κατώφλι του Grexit και στο τρίτο μνημόνιο. Μ’ αυτόν επιχειρεί και τώρα να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το κοινωνικό μέρισμα που μοιράζει η κυβέρνησή του είναι προϊόν σοφής διακυβέρνησης και υπεραπόδοσης της οικονομίας.
«Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη», λέει ο πρωθυπουργός στο σποτάκι που ετοίμασε το Μαξίμου, στο οποίο οι Ελληνες χωρίζονται με απλουστευτικό τρόπο σε αυτούς που καπνίζουν πούρα και διασκεδάζουν ανέμελοι και σε εκείνους που έχουν στην τσέπη τους μόλις πέντε ευρώ και μερικά κέρματα. Ενα σποτάκι που έγινε για να δείξουν οι κυβερνώντες ότι νοιάζονται για τους νέους, τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Το πιο παράξενο, ωστόσο, είναι ότι αυτές ακριβώς τις κατηγορίες των πολιτών είναι που χτύπησαν δυσανάλογα πολύ η φορολογική καταιγίδα του κ. Τσακαλώτου και η διοικητική ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Τα οικονομικά ανίσχυρα στρώματα είναι αυτά που δυσκολεύθηκαν περισσότερο με τη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων και τα μπρος - πίσω στη δημόσια παιδεία. Με τις αυξήσεις ΦΠΑ στο 24% σε βασικά είδη διατροφής, τους νέους φόρους στα καύσιμα και την κινητή τηλεφωνία, τις μειώσεις στο αφορολόγητο όριο, την κατάργηση του ΕΚΑΣ και την καθίζηση των συντάξεων.
Επιπλέον, η αδυναμία της κυβέρνησης να φέρει ισχυρή ανάπτυξη (αναμενόταν 2,7% του ΑΕΠ στο τέλος του 2017, πάει για 1,6%) θίγει κυρίως το ένα εκατομμύριο ανέργους που αναζητούν μάταια μία θέση εργασίας αλλά και τους 5.000 επιστήμονες που για να βρουν δουλειά ξενιτεύτηκαν και περιμένουν.
Μπορεί το 2015 τέτοια εύκολα λαϊκίστικα πυροτεχνήματα να είχαν πέραση και να παγίδευσαν κάποιους που «βολεύτηκαν» με το μαγικό ραβδί του κ. Τσίπρα. Δεν πείθουν, όμως, κανέναν πλέον. Στα σχεδόν τρία χρόνια που ακολούθησαν ο κόσμος έγινε ακόμη φτωχότερος. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι μόνον πήραν νέα σκληρά μέτρα αλλά δεν είχαν καν το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη επειδή έκαναν τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα είχαν υποσχεθεί.
Κλείνοντας χθες την ομιλία του στη Βουλή, ο κ. Τσίπρας κατέφυγε πάλι στον γνώριμο λαϊκισμό του. Θα ζητήσει συζήτηση για τα 520 δισεκατομμύρια ευρώ που έφυγαν, λέει, από τη χώρα όταν κυβερνούσαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Καλό το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο. Ο κόσμος δεν τρώει πλέον σανό.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/11/17
2. ΤΟ "ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΘΕ ΔΙΑ ΝΑ ΟΜΙΛΕΙΤΕ" ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Χειροκρότημα σαν το χθεσινό στη Βουλή δεν πρέπει να έχει ξανακούσει ο κ. Πάνος Καμμένος. Ηταν πιο ηχηρό –δηλαδή τον χειροκρότησαν περισσότεροι– και από την εποχή που ήταν υφυπουργός της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή των 152 βουλευτών και όχι πρόεδρος ενός μικρού κόμματος εννέα μόλις βουλευτών, του ιδίου συμπεριλαμβανομένου. Ενιωσαν άραγε ανακούφιση οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μόλις κατάλαβαν ότι, παρά τα συντριπτικά στοιχεία εις βάρος του υπουργού Εθνικής Αμυνας, οι αρχηγοί τους θα συνεχίσουν το ίδιο παιχνίδι της λάσπης προς τους αντιπάλους για να εμφανίσουν τη φωλιά τους καθαρή ή απλώς χειροκροτούσαν τον κ. Καμμένο, όπως χειροκροτούν και τον κ. Τσίπρα, επειδή δεν μπορούν πια να τους ξεχωρίσουν;
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν έσονται απλώς εις σάρκα μίαν, αλλά και εις πνεύμα ένα. Οι ομιλίες των αρχηγών τους είχαν τον ίδιο κορμό, διανθισμένο με διαφορετικά επίθετα. Σχέδιο μεσαζόντων όπλων κατήγγειλε ο κ. Καμμένος στη Βουλή, σχέδιο ΜΜΕ και διαπλοκής κατήγγειλε ο κ. Τσίπρας με εμπλοκή κάποιου Τζον Σφακιανάκη. Λάσπη ο ένας με μια φωτογραφία στην οποία έτυχε να βρεθεί τυχαία ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, λάσπη ο άλλος με έναν δήθεν σύμβουλο του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου που ήταν –λέει– ανταγωνιστής του μοιραίου για την κυβέρνηση μεσάζοντος.
Το πρόβλημα όμως των συγκυβερνητών είναι πως το «εσείς δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε» έχει κοντά ποδάρια. Ακόμη και στην περίπτωση του Μένιου Κουτσόγιωργα λίγο κράτησε. Οταν άνοιξε το φρεάτιο του βόθρου, οι κατάρες κατά της Δεξιάς πνίγονταν στην οσμή του σκανδάλου Κοσκωτά. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Πόσες φορές θα αναφέρει τη Siemens ο κ. Τσίπρας, με δεδομένο μάλιστα πως και τούτη η κυβέρνηση σεβάστηκε τις συμφωνίες των προκατόχων της με τον γερμανικό κολοσσό; Πόσα πυροτεχνήματα για συνωμοσίες μπορεί να πετάξει ο κ. Καμμένος και να συνεχίσει να συγκαλύπτει την ουσία; Μέχρι και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ενέπλεξε και τον πατέρα του μοιραίου για την κυβέρνηση μεσάζοντα: «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πριν γίνει πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να δοθεί δάνειο για τους Ελληνες εξαγωγείς στη Σοβιετική Ενωση. Στην αποστολή του στη Σοβιετική Ενωση ο Ηλίας Παπαδόπουλος ταξίδευε με τον γιο του Βασίλη».
«Λίγο μετά το μέσο της θητείας των πρωθυπουργών εμφανίζονται (...) η υπεροψία και η αίσθηση πως στο Μαξίμου δεν βρίσκονται ο ίδιος και το επιτελείο του ως ενοικιαστές αλλά ως ιδιοκτήτες (...) Κάθε πρωθυπουργός νιώθει μέχρι ενός σημείου πως είναι φτιαγμένος από τεφλόν», έγραφε ο κ. Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή» 22. 11.2017)...
Του Αθανάσιου Έλλις
Καθώς προχωράμε προς την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, η αντιπαράθεση θα μετακινηθεί από το οικονομικό πεδίο στο ηθικό. Ο χώρος ήταν μέχρι πρότινος προνομιακός για την κυβέρνηση, η οποία, με σύντομη θητεία στην εξουσία, συχνά παρέπεμπε στα κακώς κείμενα του παρελθόντος και στην πολυετή διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Αυτοί κυβερνούσαν, αυτοί ευθύνονταν για τις όποιες ατασθαλίες, ενώ η εμπειρία που είχαν αποκτήσει, μετά όλα αυτά τα χρόνια που εναλλάσσονταν στην εξουσία, δεν τους επέτρεπε να επικαλεσθούν άγνοια. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν για «αυταπάτες». Τώρα, μετά σχεδόν τρία χρόνια στην εξουσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται και η ίδια αντιμέτωπη με αυτή την πτυχή της διακυβέρνησης: την αναπόφευκτη διολίσθηση στην πολιτική διαφθορά, που έχει αποδειχθεί σε πάμπολλες περιπτώσεις ανά τον κόσμο ότι διαπερνά κόμματα και ιδεολογίες. Πρόκειται για φαινόμενο που συναντάται σε κυβερνήσεις δεξιές και αριστερές. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα περιστατικά. Απλά καταγράφω τη γενικότερη αίσθηση που αρχίζει να διαμορφώνεται στην κοινωνία, ακόμη και μεταξύ ψηφοφόρων των δύο κυβερνητικών εταίρων. Δεν είμαστε ακόμη στο «και αυτοί ίδιοι με τους άλλους είναι», αλλά μπαίνουμε σιγά σιγά σε αυτό τον μονόδρομο. Και όταν εισέλθει κανείς σε αυτόν, έχει αποδειχθεί πως είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να κάνει την αναγκαία αναστροφή.
Η σαφής μετακίνηση του Αλέξη Τσίπρα προς τον οικονομικό ρεαλισμό, τον οποίο εδώ και αρκετό καιρό χαιρετίζουν οι εταίροι, έχει δυσχεράνει το έργο της αντιπολίτευσης, έστω και αν στελέχη της θεωρούν ότι η μεταστροφή αυτή δεν ισχύει και η σχετική ρητορική είναι παραπλανητική. Η οικονομία και η ανάπτυξη θα παραμείνουν στο προσκήνιο –ο Κυρ. Μητσοτάκης ορθώς θα συνεχίσει να αναδεικνύει την ανάγκη μείωσης της υπερφορολόγησης και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας– ωστόσο το σκηνικό θα ανατραπεί ριζικά όταν θα αρχίσει να ξεθωριάζει το αφήγημα του πρωθυπουργού περί μετωπικής σύγκρουσης με τη διαφθορά του παρελθόντος, το οποίο είχε απήχηση σε σημαντικό τμήμα της κοινωνίας στο εσωτερικό, αλλά και σε στελέχη των θεσμών και ξένων κυβερνήσεων. Εάν η κοινή γνώμη πεισθεί ότι η ρήση του λόρδου Ακτον –«η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα»– αντανακλά την πραγματικότητα και υπό τη σημερινή κυβέρνηση και η τελευταία απολέσει το ηθικό πλεονέκτημα, η εξίσωση της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης θα αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, που θα επηρεάσει καθοριστικά και το μετεκλογικό σκηνικό.
Του Γιώργου Π. Τερζή
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ χειροκρότησαν θερμά τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, με την ολοκλήρωση της ομιλίας του, χθες, στη Βουλή. Ορθιοι, μόνον που δεν αγκαλιάστηκαν. Δεν είναι και λίγο να είσαι στριμωγμένος στα σχοινιά, να ακούγονται μουρμούρες από το εσωτερικό των δύο κομμάτων και στο τέλος να νιώθεις έως και νικητής.
Ο κ. Τσίπρας, όντως, έβγαλε ένα «χαρτί» από το μανίκι του. Στην κατηγορία ότι ο υπουργός του συζητούσε με μεσάζοντα, απάντησε ότι τα στοιχεία που επικαλείται η αντιπολίτευση προέρχονται από άλλον... μεσάζοντα. Με τρόπο ταχυδακτυλουργικό, θόλωσε τα νερά και πλέον όλες οι πλευρές έχουν να επικαλούνται έναν μεσάζοντα. Οπως σε κάθε δακτυλουργικό κόλπο η επιτυχία είναι να αποσπάσεις την προσοχή των θεατών από την πραγματικότητα, να βλέπουν ό,τι θέλεις εσύ. Ετσι έπραξε και ο κ. Τσίπρας. Και όχι μόνον δεν απάντησε στα ερωτήματα, αλλά μάλλον προκάλεσε ακόμη περισσότερα.
Του Νότη Παπαδόπουλου
Ο,τι και να κάνει ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον αφόρητο λαϊκισμό του. Με τον λαϊκισμό αναδείχθηκε κυβέρνηση, υποσχόμενος μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών και σύγκρουση με τη Γερμανία. Μ’ αυτόν έδιωξε από τις τράπεζες καταθέσεις 60 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ένα εξάμηνο κι έφερε τη χώρα στο κατώφλι του Grexit και στο τρίτο μνημόνιο. Μ’ αυτόν επιχειρεί και τώρα να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το κοινωνικό μέρισμα που μοιράζει η κυβέρνησή του είναι προϊόν σοφής διακυβέρνησης και υπεραπόδοσης της οικονομίας.
«Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη», λέει ο πρωθυπουργός στο σποτάκι που ετοίμασε το Μαξίμου, στο οποίο οι Ελληνες χωρίζονται με απλουστευτικό τρόπο σε αυτούς που καπνίζουν πούρα και διασκεδάζουν ανέμελοι και σε εκείνους που έχουν στην τσέπη τους μόλις πέντε ευρώ και μερικά κέρματα. Ενα σποτάκι που έγινε για να δείξουν οι κυβερνώντες ότι νοιάζονται για τους νέους, τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Το πιο παράξενο, ωστόσο, είναι ότι αυτές ακριβώς τις κατηγορίες των πολιτών είναι που χτύπησαν δυσανάλογα πολύ η φορολογική καταιγίδα του κ. Τσακαλώτου και η διοικητική ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Τα οικονομικά ανίσχυρα στρώματα είναι αυτά που δυσκολεύθηκαν περισσότερο με τη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων και τα μπρος - πίσω στη δημόσια παιδεία. Με τις αυξήσεις ΦΠΑ στο 24% σε βασικά είδη διατροφής, τους νέους φόρους στα καύσιμα και την κινητή τηλεφωνία, τις μειώσεις στο αφορολόγητο όριο, την κατάργηση του ΕΚΑΣ και την καθίζηση των συντάξεων.
Επιπλέον, η αδυναμία της κυβέρνησης να φέρει ισχυρή ανάπτυξη (αναμενόταν 2,7% του ΑΕΠ στο τέλος του 2017, πάει για 1,6%) θίγει κυρίως το ένα εκατομμύριο ανέργους που αναζητούν μάταια μία θέση εργασίας αλλά και τους 5.000 επιστήμονες που για να βρουν δουλειά ξενιτεύτηκαν και περιμένουν.
Μπορεί το 2015 τέτοια εύκολα λαϊκίστικα πυροτεχνήματα να είχαν πέραση και να παγίδευσαν κάποιους που «βολεύτηκαν» με το μαγικό ραβδί του κ. Τσίπρα. Δεν πείθουν, όμως, κανέναν πλέον. Στα σχεδόν τρία χρόνια που ακολούθησαν ο κόσμος έγινε ακόμη φτωχότερος. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι μόνον πήραν νέα σκληρά μέτρα αλλά δεν είχαν καν το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη επειδή έκαναν τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα είχαν υποσχεθεί.
Κλείνοντας χθες την ομιλία του στη Βουλή, ο κ. Τσίπρας κατέφυγε πάλι στον γνώριμο λαϊκισμό του. Θα ζητήσει συζήτηση για τα 520 δισεκατομμύρια ευρώ που έφυγαν, λέει, από τη χώρα όταν κυβερνούσαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Καλό το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο. Ο κόσμος δεν τρώει πλέον σανό.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/11/17
2. ΤΟ "ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΘΕ ΔΙΑ ΝΑ ΟΜΙΛΕΙΤΕ" ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Χειροκρότημα σαν το χθεσινό στη Βουλή δεν πρέπει να έχει ξανακούσει ο κ. Πάνος Καμμένος. Ηταν πιο ηχηρό –δηλαδή τον χειροκρότησαν περισσότεροι– και από την εποχή που ήταν υφυπουργός της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή των 152 βουλευτών και όχι πρόεδρος ενός μικρού κόμματος εννέα μόλις βουλευτών, του ιδίου συμπεριλαμβανομένου. Ενιωσαν άραγε ανακούφιση οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μόλις κατάλαβαν ότι, παρά τα συντριπτικά στοιχεία εις βάρος του υπουργού Εθνικής Αμυνας, οι αρχηγοί τους θα συνεχίσουν το ίδιο παιχνίδι της λάσπης προς τους αντιπάλους για να εμφανίσουν τη φωλιά τους καθαρή ή απλώς χειροκροτούσαν τον κ. Καμμένο, όπως χειροκροτούν και τον κ. Τσίπρα, επειδή δεν μπορούν πια να τους ξεχωρίσουν;
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν έσονται απλώς εις σάρκα μίαν, αλλά και εις πνεύμα ένα. Οι ομιλίες των αρχηγών τους είχαν τον ίδιο κορμό, διανθισμένο με διαφορετικά επίθετα. Σχέδιο μεσαζόντων όπλων κατήγγειλε ο κ. Καμμένος στη Βουλή, σχέδιο ΜΜΕ και διαπλοκής κατήγγειλε ο κ. Τσίπρας με εμπλοκή κάποιου Τζον Σφακιανάκη. Λάσπη ο ένας με μια φωτογραφία στην οποία έτυχε να βρεθεί τυχαία ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, λάσπη ο άλλος με έναν δήθεν σύμβουλο του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου που ήταν –λέει– ανταγωνιστής του μοιραίου για την κυβέρνηση μεσάζοντος.
Το πρόβλημα όμως των συγκυβερνητών είναι πως το «εσείς δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε» έχει κοντά ποδάρια. Ακόμη και στην περίπτωση του Μένιου Κουτσόγιωργα λίγο κράτησε. Οταν άνοιξε το φρεάτιο του βόθρου, οι κατάρες κατά της Δεξιάς πνίγονταν στην οσμή του σκανδάλου Κοσκωτά. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Πόσες φορές θα αναφέρει τη Siemens ο κ. Τσίπρας, με δεδομένο μάλιστα πως και τούτη η κυβέρνηση σεβάστηκε τις συμφωνίες των προκατόχων της με τον γερμανικό κολοσσό; Πόσα πυροτεχνήματα για συνωμοσίες μπορεί να πετάξει ο κ. Καμμένος και να συνεχίσει να συγκαλύπτει την ουσία; Μέχρι και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ενέπλεξε και τον πατέρα του μοιραίου για την κυβέρνηση μεσάζοντα: «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πριν γίνει πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να δοθεί δάνειο για τους Ελληνες εξαγωγείς στη Σοβιετική Ενωση. Στην αποστολή του στη Σοβιετική Ενωση ο Ηλίας Παπαδόπουλος ταξίδευε με τον γιο του Βασίλη».
«Λίγο μετά το μέσο της θητείας των πρωθυπουργών εμφανίζονται (...) η υπεροψία και η αίσθηση πως στο Μαξίμου δεν βρίσκονται ο ίδιος και το επιτελείο του ως ενοικιαστές αλλά ως ιδιοκτήτες (...) Κάθε πρωθυπουργός νιώθει μέχρι ενός σημείου πως είναι φτιαγμένος από τεφλόν», έγραφε ο κ. Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή» 22. 11.2017)...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/11/17 |
3. ΜΙΑ ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΑΚΤΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ...
Του Αθανάσιου Έλλις
Καθώς προχωράμε προς την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, η αντιπαράθεση θα μετακινηθεί από το οικονομικό πεδίο στο ηθικό. Ο χώρος ήταν μέχρι πρότινος προνομιακός για την κυβέρνηση, η οποία, με σύντομη θητεία στην εξουσία, συχνά παρέπεμπε στα κακώς κείμενα του παρελθόντος και στην πολυετή διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Αυτοί κυβερνούσαν, αυτοί ευθύνονταν για τις όποιες ατασθαλίες, ενώ η εμπειρία που είχαν αποκτήσει, μετά όλα αυτά τα χρόνια που εναλλάσσονταν στην εξουσία, δεν τους επέτρεπε να επικαλεσθούν άγνοια. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν για «αυταπάτες». Τώρα, μετά σχεδόν τρία χρόνια στην εξουσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται και η ίδια αντιμέτωπη με αυτή την πτυχή της διακυβέρνησης: την αναπόφευκτη διολίσθηση στην πολιτική διαφθορά, που έχει αποδειχθεί σε πάμπολλες περιπτώσεις ανά τον κόσμο ότι διαπερνά κόμματα και ιδεολογίες. Πρόκειται για φαινόμενο που συναντάται σε κυβερνήσεις δεξιές και αριστερές. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα περιστατικά. Απλά καταγράφω τη γενικότερη αίσθηση που αρχίζει να διαμορφώνεται στην κοινωνία, ακόμη και μεταξύ ψηφοφόρων των δύο κυβερνητικών εταίρων. Δεν είμαστε ακόμη στο «και αυτοί ίδιοι με τους άλλους είναι», αλλά μπαίνουμε σιγά σιγά σε αυτό τον μονόδρομο. Και όταν εισέλθει κανείς σε αυτόν, έχει αποδειχθεί πως είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να κάνει την αναγκαία αναστροφή.
Η σαφής μετακίνηση του Αλέξη Τσίπρα προς τον οικονομικό ρεαλισμό, τον οποίο εδώ και αρκετό καιρό χαιρετίζουν οι εταίροι, έχει δυσχεράνει το έργο της αντιπολίτευσης, έστω και αν στελέχη της θεωρούν ότι η μεταστροφή αυτή δεν ισχύει και η σχετική ρητορική είναι παραπλανητική. Η οικονομία και η ανάπτυξη θα παραμείνουν στο προσκήνιο –ο Κυρ. Μητσοτάκης ορθώς θα συνεχίσει να αναδεικνύει την ανάγκη μείωσης της υπερφορολόγησης και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας– ωστόσο το σκηνικό θα ανατραπεί ριζικά όταν θα αρχίσει να ξεθωριάζει το αφήγημα του πρωθυπουργού περί μετωπικής σύγκρουσης με τη διαφθορά του παρελθόντος, το οποίο είχε απήχηση σε σημαντικό τμήμα της κοινωνίας στο εσωτερικό, αλλά και σε στελέχη των θεσμών και ξένων κυβερνήσεων. Εάν η κοινή γνώμη πεισθεί ότι η ρήση του λόρδου Ακτον –«η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα»– αντανακλά την πραγματικότητα και υπό τη σημερινή κυβέρνηση και η τελευταία απολέσει το ηθικό πλεονέκτημα, η εξίσωση της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης θα αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, που θα επηρεάσει καθοριστικά και το μετεκλογικό σκηνικό.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/11/17 |
4. ΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΑ ΟΜΟΛΟΓΟ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;....
ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΑ ΟΜΟΛΟΓΟ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;....
Του Γιώργου Π. Τερζή
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ χειροκρότησαν θερμά τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, με την ολοκλήρωση της ομιλίας του, χθες, στη Βουλή. Ορθιοι, μόνον που δεν αγκαλιάστηκαν. Δεν είναι και λίγο να είσαι στριμωγμένος στα σχοινιά, να ακούγονται μουρμούρες από το εσωτερικό των δύο κομμάτων και στο τέλος να νιώθεις έως και νικητής.
Ο κ. Τσίπρας, όντως, έβγαλε ένα «χαρτί» από το μανίκι του. Στην κατηγορία ότι ο υπουργός του συζητούσε με μεσάζοντα, απάντησε ότι τα στοιχεία που επικαλείται η αντιπολίτευση προέρχονται από άλλον... μεσάζοντα. Με τρόπο ταχυδακτυλουργικό, θόλωσε τα νερά και πλέον όλες οι πλευρές έχουν να επικαλούνται έναν μεσάζοντα. Οπως σε κάθε δακτυλουργικό κόλπο η επιτυχία είναι να αποσπάσεις την προσοχή των θεατών από την πραγματικότητα, να βλέπουν ό,τι θέλεις εσύ. Ετσι έπραξε και ο κ. Τσίπρας. Και όχι μόνον δεν απάντησε στα ερωτήματα, αλλά μάλλον προκάλεσε ακόμη περισσότερα.
Ιδού μερικά, ίσως τα σημαντικότερα:
– Αν, όντως, όπως ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός, ο κ. Β. Παπαδόπουλος ήταν ο εξουσιοδοτημένος μεσάζων της Σαουδικής Αραβίας, γιατί δεν ολοκληρώθηκε η πώληση του στρατιωτικού υλικού;
– Τι ακριβώς σημαίνει η αναφορά του πρωθυπουργού ότι ο υπουργός Π. Καμμένος επέλεξε την πρόταση που έφερνε περισσότερα χρήματα στο ελληνικό Δημόσιο; Η Αθήνα είχε μπει σε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης, και άραγε με ποιους; Πρόκειται για «μάχη» μεσαζόντων, όπως διεφάνη από την πρωτολογία του πρωθυπουργού;
– Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος να κάνει χρήση «ειδικού χειρισμού», δηλαδή απόρρητων εγγράφων, την ίδια στιγμή που ο πρόεδρος της Βουλής απέκλειε την πρόσβαση στα αντίστοιχα έγγραφα που αξιοποίησε η αντιπολίτευση και ο υπουργός Εξωτερικών απειλούσε με ποινικές διώξεις όσους τα δημοσιοποιήσουν;
– Ποια ακριβώς είναι η θέση του Ελληνα πρέσβη στο Ριάντ; Ο κ. Τσίπρας τον ενεφάνισε να «πρακτορεύει» έναν άλλο μεσάζοντα (τον Τζορτζ Σφακιανάκη), ο οποίος μάλιστα ήθελε να δώσει μικρότερο τίμημα για τα βλήματα.
– Ενα καταληκτικό ερώτημα, από την απάντηση στο οποίο θα φανούν πολλά για τους κυβερνητικούς χειρισμούς: Ολους αυτούς τους μήνες, με τις υπαναχωρήσεις, τα μηνύματα του πρέσβη, την εμφάνιση ενός νέου «ενδιαμέσου», γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε το απλό; Να επικοινωνήσει απευθείας ο Π. Καμμένος με τον ομόλογό του στη Σ. Αραβία;
– Αν, όντως, όπως ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός, ο κ. Β. Παπαδόπουλος ήταν ο εξουσιοδοτημένος μεσάζων της Σαουδικής Αραβίας, γιατί δεν ολοκληρώθηκε η πώληση του στρατιωτικού υλικού;
– Τι ακριβώς σημαίνει η αναφορά του πρωθυπουργού ότι ο υπουργός Π. Καμμένος επέλεξε την πρόταση που έφερνε περισσότερα χρήματα στο ελληνικό Δημόσιο; Η Αθήνα είχε μπει σε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης, και άραγε με ποιους; Πρόκειται για «μάχη» μεσαζόντων, όπως διεφάνη από την πρωτολογία του πρωθυπουργού;
– Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος να κάνει χρήση «ειδικού χειρισμού», δηλαδή απόρρητων εγγράφων, την ίδια στιγμή που ο πρόεδρος της Βουλής απέκλειε την πρόσβαση στα αντίστοιχα έγγραφα που αξιοποίησε η αντιπολίτευση και ο υπουργός Εξωτερικών απειλούσε με ποινικές διώξεις όσους τα δημοσιοποιήσουν;
– Ποια ακριβώς είναι η θέση του Ελληνα πρέσβη στο Ριάντ; Ο κ. Τσίπρας τον ενεφάνισε να «πρακτορεύει» έναν άλλο μεσάζοντα (τον Τζορτζ Σφακιανάκη), ο οποίος μάλιστα ήθελε να δώσει μικρότερο τίμημα για τα βλήματα.
– Ενα καταληκτικό ερώτημα, από την απάντηση στο οποίο θα φανούν πολλά για τους κυβερνητικούς χειρισμούς: Ολους αυτούς τους μήνες, με τις υπαναχωρήσεις, τα μηνύματα του πρέσβη, την εμφάνιση ενός νέου «ενδιαμέσου», γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε το απλό; Να επικοινωνήσει απευθείας ο Π. Καμμένος με τον ομόλογό του στη Σ. Αραβία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου