Δύο προβολές, από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"
 |
| "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 25/11/17 |
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ
Της Ζέζας Ζήκου
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς... Αυτό δεν το υποδηλώνει ακριβώς -αλλά περίπου- η κρίση που δημιουργήθηκε με αφορμή τον δημοκρατικά ανορθόδοξο και «ύπουλο» τρόπο των χειρισμών του υπουργού Αμυνας, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν: τέτοιος λαός, τέτοιοι πολιτικοί. Η «πολιτική αιμομιξία» μεταξύ των δύο κυβερνητικών κομμάτων υπηρετεί τη δική τους σωτηρία σε βάρος της χώρας, με συνέπεια να κουκουλώνεται ένα σκάνδαλο στην «κόπρο του ΚΥΣΕΑ», όπως επί των κυβερνήσεων Σημίτη. Η Ν.Δ. με ανακοίνωση της διερωτήθηκε: «Τι έχουν να κρύψουν οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος;», κάνοντας λόγο για «πρωτοφανή άρνηση του προέδρου της Βουλής, Ν. Βούτση, να επιτρέψει την πρόσβαση των βουλευτών σε έγγραφα που σχετίζονται με το σκάνδαλο Κομμένου».
Ο πολιτικός τραγέλαφος της κυβέρνησης Τσίπρα αποτυπώνεται στις ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών, που προειδοποιεί βουλευτές, δημοσιογράφους και οποιονδήποτε να μη δημοσιεύσουν έγγραφα που αυτοί θεωρούν απόρρητα. Επειδή ο Ανδρέας Λοβέρδος κατέθεσε σχετικά έγγραφα που δείχνουν ότι ο Πάνος Κομμένος διαπραγματευόταν και με τη Σαουδική Αραβία για την πώληση όπλων. Πανικόβλητος από τη διογκούμενη χιονοστιβάδα της λαϊκής οργής και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πάνος Καμμένος επιθυμεί να πάρει μαζί του στον πολιτικό του τάφο τη χώρα και τον Αλέξη Τσίπρα.
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς... Αυτό δεν το υποδηλώνει ακριβώς -αλλά περίπου- η κρίση που δημιουργήθηκε με αφορμή τον δημοκρατικά ανορθόδοξο και «ύπουλο» τρόπο των χειρισμών του υπουργού Αμυνας, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν: τέτοιος λαός, τέτοιοι πολιτικοί. Η «πολιτική αιμομιξία» μεταξύ των δύο κυβερνητικών κομμάτων υπηρετεί τη δική τους σωτηρία σε βάρος της χώρας, με συνέπεια να κουκουλώνεται ένα σκάνδαλο στην «κόπρο του ΚΥΣΕΑ», όπως επί των κυβερνήσεων Σημίτη. Η Ν.Δ. με ανακοίνωση της διερωτήθηκε: «Τι έχουν να κρύψουν οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος;», κάνοντας λόγο για «πρωτοφανή άρνηση του προέδρου της Βουλής, Ν. Βούτση, να επιτρέψει την πρόσβαση των βουλευτών σε έγγραφα που σχετίζονται με το σκάνδαλο Κομμένου».
Ο πολιτικός τραγέλαφος της κυβέρνησης Τσίπρα αποτυπώνεται στις ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών, που προειδοποιεί βουλευτές, δημοσιογράφους και οποιονδήποτε να μη δημοσιεύσουν έγγραφα που αυτοί θεωρούν απόρρητα. Επειδή ο Ανδρέας Λοβέρδος κατέθεσε σχετικά έγγραφα που δείχνουν ότι ο Πάνος Κομμένος διαπραγματευόταν και με τη Σαουδική Αραβία για την πώληση όπλων. Πανικόβλητος από τη διογκούμενη χιονοστιβάδα της λαϊκής οργής και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πάνος Καμμένος επιθυμεί να πάρει μαζί του στον πολιτικό του τάφο τη χώρα και τον Αλέξη Τσίπρα.
Ζούμε ξανά έναν πολιτικό τραγέλαφο της πιο ακραίας και οδυνηρής μορφής, που δημιούργησε ο Πάνος Καμμένος, παρασύροντας στη χλεύη το κύρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Και τελικά χαμένος, σαν παρακεντές που τον επέπληξαν, δήλωσε ότι κάνει ΕΔΕ για τα έγγραφα, ψελλίζοντας κωμικές δικαιολογίες. Μοναδική λογική αιτιολόγηση ενός τέτοιου αυτοεξευτελισμού, τέτοιας αυτογελοιοποίησης, πιθανόν να είναι η νοητική σύγχυση και η πολιτική ανικανότητα του. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη. «Εδώ που φτάσαμε, τι πρέπει να γίνει; Είναι λύση οι εκλογές;». Κατηγορηματικά, ναι; Οι εκλογές είναι διέξοδος. Η μόνη διέξοδος στον ορίζοντα.
Υπάρχουν, λοιπόν, κάποια έγγραφα που αποδεικνύουν ότι ο υπουργός διαπραγματευόταν με μεσάζοντες όπλων για πωλήσεις ελληνικού οπλισμού και μάλιστα όλο αυτό δεν ήταν μια διακρατική συμφωνία. Και ζητά ο κ. Κοτζιάς αυτά τα έγγραφα να μείνουν μυστικά απειλώντας όσους τα δώσουν με πολυετείς καθείρξεις. Αραγε, θα μπορέσει κάποιος να αποκαλύψει την Αλήθεια τη Δευτέρα στη Βουλή; Δηλαδή, αν έγιναν μυστικές συμφωνίες, από ποιους και με ποιους, αν διακινήθηκαν χρηματομίζες και γιατί το υπουργείο Εξωτερικών επικαλείται το απόρρητο για να κουκουλώσει ένα σκάνδαλο;...
Ζούμε ξανά έναν πολιτικό τραγέλαφο της πιο ακραίας και οδυνηρής μορφής, που δημιούργησε ο Πάνος Καμμένος, παρασύροντας στη χλεύη το κύρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Και τελικά χαμένος, σαν παρακεντές που τον επέπληξαν, δήλωσε ότι κάνει ΕΔΕ για τα έγγραφα, ψελλίζοντας κωμικές δικαιολογίες. Μοναδική λογική αιτιολόγηση ενός τέτοιου αυτοεξευτελισμού, τέτοιας αυτογελοιοποίησης, πιθανόν να είναι η νοητική σύγχυση και η πολιτική ανικανότητα του. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη. «Εδώ που φτάσαμε, τι πρέπει να γίνει; Είναι λύση οι εκλογές;». Κατηγορηματικά, ναι; Οι εκλογές είναι διέξοδος. Η μόνη διέξοδος στον ορίζοντα. Διότι η κατάρρευση δεν μπορεί να συνεχιστεί και διότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη. Η εθνική κυριαρχία έχει χαθεί, χάνεται, η απειλή είναι συνολική για την ύπαρξη της Ελλάδας.
Και ο λαός... Αυτή η λέξη, που είχε τόσο αδικηθεί, ευτελιστεί, δαιμονοποιηθεί, πότε θα ξαναβγεί στο προσκήνιο; Πότε θα επιστρέψει, αφού μετρήσει μόνο στις τσέπες του. τις ζημιές από τη λεηλασία; Τι είναι όμως ο λαός; Ολα και τίποτα. Ολοι και Κανένας. 0 λαός δεν είναι παρά μια στιγμή σύγκλισης. Εφήμερη, αλλά και πανίσχυρη. Μια στιγμή που οι εργαζόμενοι φτωχοί, οι νεαροί άνεργοι και η τεράστια μεσαία τάξη που συνθλίβεται από την κρίση ενώνονται σε ένα. Η Ιστορία γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις. Αγρότες, τεχνίτες, έμποροι, μισθωτοί, μεσοαστοί ήταν εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, μας υπενθυμίζει ο Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ζαν-Φρανσουά Καν. Η συμμαχία της φιλελεύθερης αστικής τάξης και των εργαζομένων οδήγησε στα ανατρεπτικά γεγονότα του 1830. Μια παρόμοια συμμαχία οδήγησε στην «άνοιξη των λαών» το 1848.
ΜΕΣΑΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΛΑΙΟΠΩΛΕΙΟ
Του Κ.Ι.Αγγελόπουλου
Δεν περίμεναν να πληροφορηθούν τα μεσαία αστικά στρώματα της χώρας από τον κ. Τσίπρα και τον κ. Τσακαλώτο, ότι αυτά επελέγησαν από την κυβέρνηση της Αριστεράς για να τροφοδοτήσουν κατά κύριο κοινωνικό ποσοστό την πολιτική της υπερφορολόγησης των πολιτών. Μόνον εντελώς ηλίθιοι φορολογούμενοι θα ήταν δυνατόν να μην το έχουν αντιληφθεί αυτό. Αλλωστε, η πίεση επάνω στα μεσαία αστικά στρώματα είχε ξεκινήσει από το 2011 και είχε οδηγήσει, το 2012 και το 2015, στη διαμόρφωση εκλογικών αποτελεσμάτων που άλλαξαν τα μεγέθη των αστικών πολιτικών κομμάτων. Προέκυψε έτσι ένας νέος «χάρτης» στην εσωτερική πολιτική σκηνή με τη μετακίνηση σημαντικού όγκου μικρών και μεσαίων αστών προς τη Ριζοσπαστική Αριστερά. 0 κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, όμως, «ρεαλιστής» πλέον και ψυχρός μνημονιακός εκτελεστής μετά το καλοκαίρι του 2015, απλώς έδωσε πρόσθετη ένταση στη βαριά φορολόγηση των μεσαίων αστών, τους οποίους συνεχίζει, να εξουθενώνει περίπου ως «ταξικούς εχθρούς».
Μέσα από τις εξελίξεις αυτές, το κόμμα των μεγάλων διανομών προς τα αστικά στρώματα, το ΠΑΣ0Κ, υπέστη ισχυρά πλήγματα και συρρικνώθηκε. Κύματα μικρομεσαίων το εγκατέλειψαν, ακόμα και μεσαίοι αστοί -που για πολλά χρόνια κινούνταν εκλογικά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣ0Κ- αποφάσισαν να «δοκιμάσουν» την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ. Την τελευταία διετία, με διαπιστωμένες τις ανεπάρκειες των κυβερνήσεων του κ. Τσίπρα, τη χαμηλή ποιότητα μίας σειράς στελεχών τους και τις παιδαριώδεις «ιδεολογικές» εμμονές τους, εκτιμήθηκε στον «ευρύτερο χώρο ΠΑΣ0Κ» ότι η προοπτική της εγκατάστασης ενός δικομματισμού Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ με εκτός παιχνιδιού τον ενδιάμεσο αστικό πολιτικό χώρο, θα έφερνε τον οριστικό αφανισμό της εγχώριας κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας. Ξεκίνησε, λοιπόν, η προσπάθεια της συγκρότησης ενός νέου φορέα «ενιαίας Κεντροαριστεράς», ικανής για έναν κεντρικό παρεμβατικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα προσεχώς.
Το εγχείρημα προκάλεσε εξ αρχής απορίες, ερωτήματα και δυσπιστία, καθώς ξεκίνησε ανάποδα, με τη διαδικασία εκλογήςαρχηγού μίας νέας «παράταξης» χωρίς νέο πολιτικό πρόσωπο και πολιτική στόχευση. Ετσι, η εκλογή της κ. Φώφης Γεννηματά (με 76.000 ψήφους, από τις 560.000 ψήφους που συγκέντρωσαν το 2015 τα κόμματα τα όποια αποτελούν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη) βρίσκεται, κρίνοντας με πολιτικούς όρους, «στον αέρα». Και από τις δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς προκύπτει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα νέο πολιτικό στοιχείο ούτε μία νέα ενδιαφέρουσα πολιτική σκέψη στους κόλπους της. Απαντες ομιλούν με «προοδευτικές» γενικότητες και στέλνουν μηνύματα ενότητας σε έναν χώρο που -όπως αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα τις ψηφοφορίας- αφορά κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ και κάποιες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».
Είναι φανερό, ότι στη«νέα Κεντροαριστερά» δεν έχει τεθεί ζήτημα ανάγνωσης της νέας πραγματικότητας και μελέτης μίας κοινωνίας που έχει οδηγηθεί σε έναν βίαιο μετασχηματισμό της στα οκτώ χρόνια της εθνικής κρίσης. Με την κ. Γεννηματά αρχηγό και με τους κ. Γ. Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη, Κ. Λαλιώτη, Κ. Σκανδαλίδη και Ευ. Βενιζέλο σε «βιτρίνα» σοσιαλιστικού παλαιοπωλείου, με απλώς «συμπαθή περίπτωση» τον Ν. Ανδρουλάκη, με καταπτοημένο τον Στ. Θεοδωράκη, με αχνό τον Θ. Θεοχαρόπουλο και ανύπαρκτο τον Γ. Καμίνη, τίποτε το νέο και σοσιαλδημοκρατικό δεν καταγράφεται σ' αυτήν την «Κεντροαριστερά».
Ζούμε ξανά έναν πολιτικό τραγέλαφο της πιο ακραίας και οδυνηρής μορφής, που δημιούργησε ο Πάνος Καμμένος, παρασύροντας στη χλεύη το κύρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Και τελικά χαμένος, σαν παρακεντές που τον επέπληξαν, δήλωσε ότι κάνει ΕΔΕ για τα έγγραφα, ψελλίζοντας κωμικές δικαιολογίες. Μοναδική λογική αιτιολόγηση ενός τέτοιου αυτοεξευτελισμού, τέτοιας αυτογελοιοποίησης, πιθανόν να είναι η νοητική σύγχυση και η πολιτική ανικανότητα του. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη. «Εδώ που φτάσαμε, τι πρέπει να γίνει; Είναι λύση οι εκλογές;». Κατηγορηματικά, ναι; Οι εκλογές είναι διέξοδος. Η μόνη διέξοδος στον ορίζοντα. Διότι η κατάρρευση δεν μπορεί να συνεχιστεί και διότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη. Η εθνική κυριαρχία έχει χαθεί, χάνεται, η απειλή είναι συνολική για την ύπαρξη της Ελλάδας.
Και ο λαός... Αυτή η λέξη, που είχε τόσο αδικηθεί, ευτελιστεί, δαιμονοποιηθεί, πότε θα ξαναβγεί στο προσκήνιο; Πότε θα επιστρέψει, αφού μετρήσει μόνο στις τσέπες του. τις ζημιές από τη λεηλασία; Τι είναι όμως ο λαός; Ολα και τίποτα. Ολοι και Κανένας. 0 λαός δεν είναι παρά μια στιγμή σύγκλισης. Εφήμερη, αλλά και πανίσχυρη. Μια στιγμή που οι εργαζόμενοι φτωχοί, οι νεαροί άνεργοι και η τεράστια μεσαία τάξη που συνθλίβεται από την κρίση ενώνονται σε ένα. Η Ιστορία γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις. Αγρότες, τεχνίτες, έμποροι, μισθωτοί, μεσοαστοί ήταν εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, μας υπενθυμίζει ο Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ζαν-Φρανσουά Καν. Η συμμαχία της φιλελεύθερης αστικής τάξης και των εργαζομένων οδήγησε στα ανατρεπτικά γεγονότα του 1830. Μια παρόμοια συμμαχία οδήγησε στην «άνοιξη των λαών» το 1848.
ΜΕΣΑΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΛΑΙΟΠΩΛΕΙΟ
Του Κ.Ι.Αγγελόπουλου
Δεν περίμεναν να πληροφορηθούν τα μεσαία αστικά στρώματα της χώρας από τον κ. Τσίπρα και τον κ. Τσακαλώτο, ότι αυτά επελέγησαν από την κυβέρνηση της Αριστεράς για να τροφοδοτήσουν κατά κύριο κοινωνικό ποσοστό την πολιτική της υπερφορολόγησης των πολιτών. Μόνον εντελώς ηλίθιοι φορολογούμενοι θα ήταν δυνατόν να μην το έχουν αντιληφθεί αυτό. Αλλωστε, η πίεση επάνω στα μεσαία αστικά στρώματα είχε ξεκινήσει από το 2011 και είχε οδηγήσει, το 2012 και το 2015, στη διαμόρφωση εκλογικών αποτελεσμάτων που άλλαξαν τα μεγέθη των αστικών πολιτικών κομμάτων. Προέκυψε έτσι ένας νέος «χάρτης» στην εσωτερική πολιτική σκηνή με τη μετακίνηση σημαντικού όγκου μικρών και μεσαίων αστών προς τη Ριζοσπαστική Αριστερά. 0 κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, όμως, «ρεαλιστής» πλέον και ψυχρός μνημονιακός εκτελεστής μετά το καλοκαίρι του 2015, απλώς έδωσε πρόσθετη ένταση στη βαριά φορολόγηση των μεσαίων αστών, τους οποίους συνεχίζει, να εξουθενώνει περίπου ως «ταξικούς εχθρούς».
Μέσα από τις εξελίξεις αυτές, το κόμμα των μεγάλων διανομών προς τα αστικά στρώματα, το ΠΑΣ0Κ, υπέστη ισχυρά πλήγματα και συρρικνώθηκε. Κύματα μικρομεσαίων το εγκατέλειψαν, ακόμα και μεσαίοι αστοί -που για πολλά χρόνια κινούνταν εκλογικά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣ0Κ- αποφάσισαν να «δοκιμάσουν» την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ. Την τελευταία διετία, με διαπιστωμένες τις ανεπάρκειες των κυβερνήσεων του κ. Τσίπρα, τη χαμηλή ποιότητα μίας σειράς στελεχών τους και τις παιδαριώδεις «ιδεολογικές» εμμονές τους, εκτιμήθηκε στον «ευρύτερο χώρο ΠΑΣ0Κ» ότι η προοπτική της εγκατάστασης ενός δικομματισμού Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ με εκτός παιχνιδιού τον ενδιάμεσο αστικό πολιτικό χώρο, θα έφερνε τον οριστικό αφανισμό της εγχώριας κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας. Ξεκίνησε, λοιπόν, η προσπάθεια της συγκρότησης ενός νέου φορέα «ενιαίας Κεντροαριστεράς», ικανής για έναν κεντρικό παρεμβατικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα προσεχώς.
Το εγχείρημα προκάλεσε εξ αρχής απορίες, ερωτήματα και δυσπιστία, καθώς ξεκίνησε ανάποδα, με τη διαδικασία εκλογήςαρχηγού μίας νέας «παράταξης» χωρίς νέο πολιτικό πρόσωπο και πολιτική στόχευση. Ετσι, η εκλογή της κ. Φώφης Γεννηματά (με 76.000 ψήφους, από τις 560.000 ψήφους που συγκέντρωσαν το 2015 τα κόμματα τα όποια αποτελούν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη) βρίσκεται, κρίνοντας με πολιτικούς όρους, «στον αέρα». Και από τις δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς προκύπτει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα νέο πολιτικό στοιχείο ούτε μία νέα ενδιαφέρουσα πολιτική σκέψη στους κόλπους της. Απαντες ομιλούν με «προοδευτικές» γενικότητες και στέλνουν μηνύματα ενότητας σε έναν χώρο που -όπως αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα τις ψηφοφορίας- αφορά κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ και κάποιες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».
Είναι φανερό, ότι στη«νέα Κεντροαριστερά» δεν έχει τεθεί ζήτημα ανάγνωσης της νέας πραγματικότητας και μελέτης μίας κοινωνίας που έχει οδηγηθεί σε έναν βίαιο μετασχηματισμό της στα οκτώ χρόνια της εθνικής κρίσης. Με την κ. Γεννηματά αρχηγό και με τους κ. Γ. Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη, Κ. Λαλιώτη, Κ. Σκανδαλίδη και Ευ. Βενιζέλο σε «βιτρίνα» σοσιαλιστικού παλαιοπωλείου, με απλώς «συμπαθή περίπτωση» τον Ν. Ανδρουλάκη, με καταπτοημένο τον Στ. Θεοδωράκη, με αχνό τον Θ. Θεοχαρόπουλο και ανύπαρκτο τον Γ. Καμίνη, τίποτε το νέο και σοσιαλδημοκρατικό δεν καταγράφεται σ' αυτήν την «Κεντροαριστερά».
Από τις δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς προκύπτει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα νέο πολιτικό στοιχείο ούτε μία νέα ενδιαφέρουσα πολιτική σκέψη στους κόλπους της. Απαντες ομιλούν με «προοδευτικές» γενικότητες και στέλνουν μηνύματα ενότητας σε έναν χώρο που -όπως αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα τις ψηφοφορίας- αφορά κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ και κάποιες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».Είναι φανερό, ότι στη«νέα Κεντροαριστερά» δεν έχει τεθεί ζήτημα ανάγνωσης της νέας πραγματικότητας και μελέτης μίας κοινωνίας που έχει οδηγηθεί σε έναν βίαιο μετασχηματισμό της στα οκτώ χρόνια της εθνικής κρίσης.
Πρωτοβάθμιος, προφανώς, ο στόχος: Να μαζευτούμε, όλοι μαζί «γνήσια τέκνα» του ΠΑΣΟΚ, βετεράνοι «παπανδρεϊκοί», «σημιτικοί», «βενιζελικοί», πρώην «εκσυγχρονιστές» κάθε κατηγορίας, από κοντά και τα «τσικό» από Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ, όλοι μαζί να γίνουμε πολλοί και να πιάσουνε στις επόμενες εκλογές ένα καλό ποσοστό εδρών στη Βουλή. Νέα ευκαιρία για μετεκλογικά «παιχνίδια» εξουσίας, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καθόλου καλά και η Κεντροδεξιά δεν έχει σίγουρη την αυτοδυναμία. Χώρος κεντροαριστερός*ύπάρχει. Και σοβαρός πολιτικός|λόγος για ανασυγκρότηση του υπάρχει. Αλλά αυτά δεν γίνεται να σχεδιάζονται από γερασμένες «ελίτ» των κεντρικών τετραγώνων της Αθήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου