Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 09-10/07/16
Η αλεπού στο παζάρι με πόνο και δάκρυα
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνονται πως δεν ακολούθησαν τη στροφή της κυβέρνησης προς τις αποκρατικοποιήσεις, η πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι η εποχή των «μεγάλων λόγων» έχει παρέλθει για την ηγεσία της Κουμουνδούρου
Του Γιώργου Φιντικάκη
Από τα «μολών λαβέ» που έλεγε το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας για τον ΟΛΠ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο «λιμάνι που αποτελεί εφαλτήριο για την περαιτέρω ελληνοκινεζική συνεργασία» όπως χαρακτήρισε προ ημερών από το Πεκίνο τη σύμβαση με την COSCO, δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια.Δύσκολα επίσης θα βρει κανείς φωτογραφίες που να συμβολίζουν καλύτερα αυτή την οβιδιακή μεταμόρφωση Τσίπρα, όπως εκείνες που τον απεικονίζουν «θριαμβευτή» να θαυμάζει τη θέα από το Σινικό Τείχος, να υπογράφει στο Πεκίνο συμφωνίες τις οποίες άλλοτε αποκήρυσσε ή να δοκιμάζει ένα ζευγάρι γυαλιά εικονικής πραγματικότητας σαν αυτή που επιχειρεί να παρουσιάσει για την πορεία της χώρας.
Το πρώτο θύμα της απότομης στροφής που κάνει η κυβέρνηση στις αποκρατικοποιήσεις λέγεται Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο οποίος από χθες αποτελεί παρελθόν από τη θέση του προέδρου του Διεθνούς Aερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος. Τα χνώτα του δεν ταίριαξαν ποτέ με τη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ στις ιδιωτικοποιήσεις, κατ' επανάληψη είχε ταχθεί κατά της παράτασης της σύμβασης παραχώρησης του μεγαλύτερου αεροδρομίου της χώρας και έπειτα από ένα «βελούδινο» διαζύγιο, αδειάζει τη θέση για τον επόμενο πιο «κατάλληλο» να υλοποιήσει το νέο κυβερνητικό αφήγημα.
Από το «λιμάνι που έγινε ακόμη περισσότερο λιμάνι της αγωνίας από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν να το βγάλουν στο σφυρί» όπως έλεγε ο Τσίπρας τον Μάιο του 2014, στο «η ελληνική πλευρά καλωσορίζει το κινεζικό ενδιαφέρον για νέες επενδύσεις σε υποδομές μετά την αγορά πλειοψηφικού πακέτου μετοχών από την COSCO στον ΟΛΠ» όπως δήλωσε ο ίδιος στο πρακτορείο Νέα Κίνα, έχει κυλήσει άπειρος πολιτικός χρόνος.
Ωστόσο το κόμμα, κάποιοι υπουργοί, στελέχη και κυρίως αρκετοί ψηφοφόροι δεν έχουν ακολουθήσει τη μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα. Αυτοαιχμαλωτισμένη στις αυταπάτες της η Αριστερά βλέπει τον ρεαλισμό να την παρασύρει στη δική του δυναμική δίχως τον ιδεολογικό ορίζοντα με τον οποίο μεγάλωσε.
Οσο πρόβλημα έχει η ΝΔ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τη δική της πολιτική, κάνει δηλαδή αποκρατικοποιήσεις, άλλο τόσο έχει σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού αντί να εκφράζει την ταξική αντίθεση με τη Δεξιά, κάνει ακριβώς τη δική της δουλειά. «Πουλάει». Τι και αν φωνάζει και γκρινιάζει πριν την κάνει, στο τέλος η δουλειά γίνεται, εξού και η μεγάλη δημοσκοπική βουτιά που καταγράφει, σύμφωνα με πληροφορίες, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το βλέπει κανείς στις αστικές συγκοινωνίες ή στη ΔΕΗ, ΔΕΚΟ που στήριξαν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βράζουν, πολλώ δε μάλλον που από το φθινόπωρο ανοίγει και το κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητο κουτί με τα εργασιακά.
Εκεί θα κριθεί εν πολλοίς η αριστερή ιδεολογία που ευαγγελίζονται πολλοί καθώς το φθινόπωρο ανοίγει το θέμα το συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ όλα δείχνουν ότι ξηλώνεται το θεσμικό πλαίσιο για τον συνδικαλισμό που είχε οικοδομηθεί τη δεκαετία του 1980. Πρόκειται για τα τελευταία καταφύγια του ΣΥΡΙΖΑ αφού μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε σε αυτόν, και τώρα θα βρεθεί αντιμέτωπο με την κυβέρνηση, τα αφηγήματα της οποίας καταρρέουν σε πολλά από τα λοιπά μέτωπα.
Παράλληλα η κοινωνία βρίσκεται σε παραζάλη. Κάτι τα κανόνια στην αγορά, κάτι ότι τράφηκε όλο τον χειμώνα με την ελπίδα πως έρχονται καλύτερες ημέρες μετά τη διαπραγμάτευση, αντιλαμβάνεται ότι όλα πάνε ακόμη πιο πίσω. Ακόμη και αν δεν λέγεται, ενδόμυχος φόβος όλων είναι πως αν η κατάσταση δεν αναστραφεί εγκαίρως, το 2017 θα μπει με κακούς οιωνούς παρότι ο Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις που κάποτε κατακεραύνωνε, ως «μεγάφωνο» για να δείξει ότι φυσάει αναπτυξιακός αέρας.
Δεν έχει όμως πλέον και τόση σημασία να υπενθυμίζει κανείς τι έλεγε ο Τσίπρας και τι λέει τώρα. Το έργο έχει προχωρήσει, τα επεισόδια είναι καινούργια, βρισκόμαστε σε μια νέα σελίδα. Οσο για τους μύδρους που κάθε τρεις και λίγο συγκεκριμένοι υπουργοί εξαπολύουν κατά του Πιτσιόρλα του ΤΑΙΠΕΔ, είναι περισσότερο για ιδεολογική εκτόνωση. Ή, καλύτερα, για το «πάπλωμα» αφού ό,τι ιδιωτικοποιείται, φεύγει από τη σφαίρα επιρροής τους. Αλλωστε ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης έχει φτιάξει σχολή και όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά πάνελ ή από το βήμα της Βουλής μιλούν και εκείνοι για «πόνους» όταν καλούνται να δικαιολογήσουν γιατί αυτομόλησαν στη δεξιά πολιτική.
«Μα δεν αυτομολήσαμε» είναι το επιχείρημα πολλών, όπως ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας, «απλώς υποχωρήσαμε για να ανασυνταχθούμε και να βελτιώσουμε τις συμφωνίες της διακυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου». Ακόμη ωστόσο και αυτό το επιχείρημα αρκετοί στην κυβέρνηση διστάζουν να το υποστηρίξουν, αφού με το ένα χέρι το προπαγανδίζουν αλλά με το άλλο το υποσκάπτουν βάζοντας μπροστά τις προσωπικές τους στρατηγικές.
Σουρεαλιστικές καταγγελίες
Ετσι τα αυτογκόλ στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων ήταν και όπως φαίνεται θα παραμείνουν ο κανόνας. Δεν είναι μόνο ότι πολλοί υπουργοί διαφωνούσαν κάποτε με τις αποκρατικοποιήσεις. Είναι ότι ακόμη και αφού τις υπέγραψαν συνεχίζουν και σήμερα να τις καταγγέλλουν, σαν να κατηγορούν τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αν όμως διαφωνεί κάποιος δημόσια με κάτι, μία άντε δύο φορές, στην τρίτη καίγεται, δηλαδή παραιτείται - λέξη που μοιάζει άγνωστη για τα κυβερνητικά στελέχη.
Σουρεαλισμός! Η κατάσταση θυμίζει τους 50άρηδες φίλους της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη» του 1979, που μεγαλωμένοι με σκληρό ροκ εν ρολ και στην κόψη του ξυραφιού συναντιούνται έπειτα από χρόνια και μάταια προσπαθούν να ξαναστήσουν την παλιά εφηβική τους συμμορία, ζώντας σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων. Ετσι και κάποιοι υπουργοί, εγκλωβισμένοι σε έναν αέναο κύκλο εσωτερικών αναζητήσεων, σαν να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που είχαν μάθει να κάνουν για χρόνια, δηλαδή να καταγγέλλουν, αδυνατούν να μπουν στη λογική της διακυβέρνησης. Είναι ενδεικτικό ότι την Τετάρτη και ενώ ο Στέργιος Πιτσιόρλας συνόδευε τον Τσίπρα στην Κίνα, ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης (ανήμερα του διαγωνισμού της ΤΡΑΙΝΟΣΕ) τον κατηγόρησε πρώτα από την κρατική ΕΡΤ και ύστερα από άλλη συχνότητα ότι «δεν διαφυλάσσει το δημόσιο συμφέρον», υπαινιγμός που προσβάλλει τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Διότι δεν είναι δυνατόν να έχει διορίσει και να διατηρεί στη θέση του κάποιον που «δεν διαφυλάσσει το δημόσιο συμφέρον». Ή ο Σπίρτζης συκοφαντεί ή ο Πιτσιόρλας πλήττει το δημόσιο συμφέρον και πρέπει να φύγει. Αλήθεια, πώς ανέχεται ένας Πρωθυπουργός να ακούει τον υπουργό του να λέει τέτοια πράγματα;
Ενδοκυβερνητική διαστροφή ή διένεξη για το ποιος θα κάνει κουμάντο, όπως και να το πει κανείς το έργο αυτό κούρασε. Το πιθανότερο όμως είναι ότι θα το βλέπουμε ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτώσεως αφού η κρατούσα λογική είναι «πάμε και βλέπουμε μέχρι να βρούμε τον σωστό δρόμο». Μέχρις ότου βρεθεί ο δρόμος, ο Πρωθυπουργός θα χρησιμοποιεί τη γνωστή και δοκιμασμένη τους τελευταίους μήνες συνταγή να προβάλλει αποκρατικοποιήσεις τις οποίες κάποτε χαρακτήριζε ξεπούλημα (Ελληνικό, αεροδρόμια, άλλες υποδομές), σαν το ηχείο που θα στείλει το μήνυμα στα ξένα κεφάλαια πως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στον τρόπο με τον οποίο η χώρα αντιμετωπίζει τις επενδύσεις.
Συνθήκες σύγκρουσης
Σε ένα περιβάλλον όπως το σημερινό, όμως, αρκετοί παράγοντες μπορεί να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς. Ο πρώτος που παραδοσιακά προκαλεί αλλεργία στους επενδυτές λέγεται έλλειψη σταθερότητας. Τις τελευταίες εβδομάδες και ενόψει της κρίσιμης δεύτερης αξιολόγησης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει σκηνικό σύγκρουσης με τους δανειστές, τους οποίους κυβερνητικοί παράγοντες καταγγέλλουν ως υπονομευτές. Το ίδιο δείχνει η προ ημερών διαρροή του περιεχομένου της επιστολής του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου προς τους επικεφαλής των θεσμών, στην οποία γίνονται αναφορές για «υπονομευτικές κινήσεις από το κουαρτέτο» και για συνεχώς «νέες, παράλογες απαιτήσεις». Αλλες πληροφορίες λένε ότι ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης κατά τη συνάντησή του με τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ μίλησε για «αποικιακού τύπου αντιμετώπιση» της χώρας. Στον βαθμό ωστόσο που οι σχέσεις κυβέρνησης - θεσμών συνδέονται με την αδυναμία αποκατάστασης της εμπιστοσύνης, η επιφυλακτικότητα των αγορών αλλά και των επενδυτών προς την «ελληνική περίπτωση» θα παραμένει. Πολύ περισσότερο όταν η κυβέρνηση εξακολουθεί να τους προσφέρει ισχυρά επιχειρήματα όπως η προσπάθεια αλλαγής της σύμβασης της COSCO.
Το απεργιακό μέτωπο
Αντιλαμβάνεται επίσης κανείς ότι τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ανασταλτικά λειτουργούν και οι απεργίες, οι οποίες δεν έρχονται μόνες τους. Δένουν με την κακοφωνία πολλών υπουργών, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά των απεργών. Το είδαμε στο λιμάνι όπως και στις συγκοινωνίες. Εκτιμάται ότι οι κινητοποιήσεις θα μπουν δυναμικά στο προσκήνιο από τον Σεπτέμβριο λόγω της ένταξης στο νέο υπερταμείο στρατηγικών ΔΕΚΟ, με ισχυρά συνδικάτα όπως οι αστικές συγκοινωνίες, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Αιχμές για το θέμα άφησε προ ημερών το αφεντικό της COSCO Σου Λιρόνγκ, ο οποίος είπε στον Πρωθυπουργό ότι πρέπει να δημιουργήσει ευνοϊκό περιβάλλον στο λιμάνι και να μειωθούν οι απεργίες, τις οποίες ο «σοσιαλιστικός καπιταλισμός» της Κίνας αντιμετωπίζει με εξαιρετικά σκληρό τρόπο. Και αν στον ΟΛΠ τα πράγματα έχουν ηρεμήσει προς το παρόν, μετά και τη ρύθμιση Δρίτσα για μετατάξεις στο Δημόσιο όσων εργαζομένων το θέλουν, στη ΔΕΗ βράζουν. Ενόψει της συνέχισης της γενικής συνέλευσης της επιχείρησης τη Δευτέρα, που συγκαλείται για να εγκρίνει τη μεταφορά των μετοχών του ΑΔΜΗΕ σε άλλη εταιρεία, η οποία στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιηθεί κατά 49%, η ΓΕΝΟΠ βρίσκεται σε εγρήγορση.
"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 09-10/07/16
Η αλεπού στο παζάρι με πόνο και δάκρυα
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνονται πως δεν ακολούθησαν τη στροφή της κυβέρνησης προς τις αποκρατικοποιήσεις, η πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι η εποχή των «μεγάλων λόγων» έχει παρέλθει για την ηγεσία της Κουμουνδούρου
Του Γιώργου Φιντικάκη
Από τα «μολών λαβέ» που έλεγε το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας για τον ΟΛΠ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο «λιμάνι που αποτελεί εφαλτήριο για την περαιτέρω ελληνοκινεζική συνεργασία» όπως χαρακτήρισε προ ημερών από το Πεκίνο τη σύμβαση με την COSCO, δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια.Δύσκολα επίσης θα βρει κανείς φωτογραφίες που να συμβολίζουν καλύτερα αυτή την οβιδιακή μεταμόρφωση Τσίπρα, όπως εκείνες που τον απεικονίζουν «θριαμβευτή» να θαυμάζει τη θέα από το Σινικό Τείχος, να υπογράφει στο Πεκίνο συμφωνίες τις οποίες άλλοτε αποκήρυσσε ή να δοκιμάζει ένα ζευγάρι γυαλιά εικονικής πραγματικότητας σαν αυτή που επιχειρεί να παρουσιάσει για την πορεία της χώρας.
Το πρώτο θύμα της απότομης στροφής που κάνει η κυβέρνηση στις αποκρατικοποιήσεις λέγεται Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο οποίος από χθες αποτελεί παρελθόν από τη θέση του προέδρου του Διεθνούς Aερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος. Τα χνώτα του δεν ταίριαξαν ποτέ με τη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ στις ιδιωτικοποιήσεις, κατ' επανάληψη είχε ταχθεί κατά της παράτασης της σύμβασης παραχώρησης του μεγαλύτερου αεροδρομίου της χώρας και έπειτα από ένα «βελούδινο» διαζύγιο, αδειάζει τη θέση για τον επόμενο πιο «κατάλληλο» να υλοποιήσει το νέο κυβερνητικό αφήγημα.
Από το «λιμάνι που έγινε ακόμη περισσότερο λιμάνι της αγωνίας από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν να το βγάλουν στο σφυρί» όπως έλεγε ο Τσίπρας τον Μάιο του 2014, στο «η ελληνική πλευρά καλωσορίζει το κινεζικό ενδιαφέρον για νέες επενδύσεις σε υποδομές μετά την αγορά πλειοψηφικού πακέτου μετοχών από την COSCO στον ΟΛΠ» όπως δήλωσε ο ίδιος στο πρακτορείο Νέα Κίνα, έχει κυλήσει άπειρος πολιτικός χρόνος.
Ωστόσο το κόμμα, κάποιοι υπουργοί, στελέχη και κυρίως αρκετοί ψηφοφόροι δεν έχουν ακολουθήσει τη μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα. Αυτοαιχμαλωτισμένη στις αυταπάτες της η Αριστερά βλέπει τον ρεαλισμό να την παρασύρει στη δική του δυναμική δίχως τον ιδεολογικό ορίζοντα με τον οποίο μεγάλωσε.
Οσο πρόβλημα έχει η ΝΔ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τη δική της πολιτική, κάνει δηλαδή αποκρατικοποιήσεις, άλλο τόσο έχει σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού αντί να εκφράζει την ταξική αντίθεση με τη Δεξιά, κάνει ακριβώς τη δική της δουλειά. «Πουλάει». Τι και αν φωνάζει και γκρινιάζει πριν την κάνει, στο τέλος η δουλειά γίνεται, εξού και η μεγάλη δημοσκοπική βουτιά που καταγράφει, σύμφωνα με πληροφορίες, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το βλέπει κανείς στις αστικές συγκοινωνίες ή στη ΔΕΗ, ΔΕΚΟ που στήριξαν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βράζουν, πολλώ δε μάλλον που από το φθινόπωρο ανοίγει και το κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητο κουτί με τα εργασιακά.
Εκεί θα κριθεί εν πολλοίς η αριστερή ιδεολογία που ευαγγελίζονται πολλοί καθώς το φθινόπωρο ανοίγει το θέμα το συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ όλα δείχνουν ότι ξηλώνεται το θεσμικό πλαίσιο για τον συνδικαλισμό που είχε οικοδομηθεί τη δεκαετία του 1980. Πρόκειται για τα τελευταία καταφύγια του ΣΥΡΙΖΑ αφού μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε σε αυτόν, και τώρα θα βρεθεί αντιμέτωπο με την κυβέρνηση, τα αφηγήματα της οποίας καταρρέουν σε πολλά από τα λοιπά μέτωπα.
Παράλληλα η κοινωνία βρίσκεται σε παραζάλη. Κάτι τα κανόνια στην αγορά, κάτι ότι τράφηκε όλο τον χειμώνα με την ελπίδα πως έρχονται καλύτερες ημέρες μετά τη διαπραγμάτευση, αντιλαμβάνεται ότι όλα πάνε ακόμη πιο πίσω. Ακόμη και αν δεν λέγεται, ενδόμυχος φόβος όλων είναι πως αν η κατάσταση δεν αναστραφεί εγκαίρως, το 2017 θα μπει με κακούς οιωνούς παρότι ο Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις που κάποτε κατακεραύνωνε, ως «μεγάφωνο» για να δείξει ότι φυσάει αναπτυξιακός αέρας.
Δεν έχει όμως πλέον και τόση σημασία να υπενθυμίζει κανείς τι έλεγε ο Τσίπρας και τι λέει τώρα. Το έργο έχει προχωρήσει, τα επεισόδια είναι καινούργια, βρισκόμαστε σε μια νέα σελίδα. Οσο για τους μύδρους που κάθε τρεις και λίγο συγκεκριμένοι υπουργοί εξαπολύουν κατά του Πιτσιόρλα του ΤΑΙΠΕΔ, είναι περισσότερο για ιδεολογική εκτόνωση. Ή, καλύτερα, για το «πάπλωμα» αφού ό,τι ιδιωτικοποιείται, φεύγει από τη σφαίρα επιρροής τους. Αλλωστε ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης έχει φτιάξει σχολή και όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά πάνελ ή από το βήμα της Βουλής μιλούν και εκείνοι για «πόνους» όταν καλούνται να δικαιολογήσουν γιατί αυτομόλησαν στη δεξιά πολιτική.
«Μα δεν αυτομολήσαμε» είναι το επιχείρημα πολλών, όπως ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας, «απλώς υποχωρήσαμε για να ανασυνταχθούμε και να βελτιώσουμε τις συμφωνίες της διακυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου». Ακόμη ωστόσο και αυτό το επιχείρημα αρκετοί στην κυβέρνηση διστάζουν να το υποστηρίξουν, αφού με το ένα χέρι το προπαγανδίζουν αλλά με το άλλο το υποσκάπτουν βάζοντας μπροστά τις προσωπικές τους στρατηγικές.
Σουρεαλιστικές καταγγελίες
Ετσι τα αυτογκόλ στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων ήταν και όπως φαίνεται θα παραμείνουν ο κανόνας. Δεν είναι μόνο ότι πολλοί υπουργοί διαφωνούσαν κάποτε με τις αποκρατικοποιήσεις. Είναι ότι ακόμη και αφού τις υπέγραψαν συνεχίζουν και σήμερα να τις καταγγέλλουν, σαν να κατηγορούν τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αν όμως διαφωνεί κάποιος δημόσια με κάτι, μία άντε δύο φορές, στην τρίτη καίγεται, δηλαδή παραιτείται - λέξη που μοιάζει άγνωστη για τα κυβερνητικά στελέχη.
Σουρεαλισμός! Η κατάσταση θυμίζει τους 50άρηδες φίλους της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη» του 1979, που μεγαλωμένοι με σκληρό ροκ εν ρολ και στην κόψη του ξυραφιού συναντιούνται έπειτα από χρόνια και μάταια προσπαθούν να ξαναστήσουν την παλιά εφηβική τους συμμορία, ζώντας σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων. Ετσι και κάποιοι υπουργοί, εγκλωβισμένοι σε έναν αέναο κύκλο εσωτερικών αναζητήσεων, σαν να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που είχαν μάθει να κάνουν για χρόνια, δηλαδή να καταγγέλλουν, αδυνατούν να μπουν στη λογική της διακυβέρνησης. Είναι ενδεικτικό ότι την Τετάρτη και ενώ ο Στέργιος Πιτσιόρλας συνόδευε τον Τσίπρα στην Κίνα, ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης (ανήμερα του διαγωνισμού της ΤΡΑΙΝΟΣΕ) τον κατηγόρησε πρώτα από την κρατική ΕΡΤ και ύστερα από άλλη συχνότητα ότι «δεν διαφυλάσσει το δημόσιο συμφέρον», υπαινιγμός που προσβάλλει τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Διότι δεν είναι δυνατόν να έχει διορίσει και να διατηρεί στη θέση του κάποιον που «δεν διαφυλάσσει το δημόσιο συμφέρον». Ή ο Σπίρτζης συκοφαντεί ή ο Πιτσιόρλας πλήττει το δημόσιο συμφέρον και πρέπει να φύγει. Αλήθεια, πώς ανέχεται ένας Πρωθυπουργός να ακούει τον υπουργό του να λέει τέτοια πράγματα;
Ενδοκυβερνητική διαστροφή ή διένεξη για το ποιος θα κάνει κουμάντο, όπως και να το πει κανείς το έργο αυτό κούρασε. Το πιθανότερο όμως είναι ότι θα το βλέπουμε ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτώσεως αφού η κρατούσα λογική είναι «πάμε και βλέπουμε μέχρι να βρούμε τον σωστό δρόμο». Μέχρις ότου βρεθεί ο δρόμος, ο Πρωθυπουργός θα χρησιμοποιεί τη γνωστή και δοκιμασμένη τους τελευταίους μήνες συνταγή να προβάλλει αποκρατικοποιήσεις τις οποίες κάποτε χαρακτήριζε ξεπούλημα (Ελληνικό, αεροδρόμια, άλλες υποδομές), σαν το ηχείο που θα στείλει το μήνυμα στα ξένα κεφάλαια πως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στον τρόπο με τον οποίο η χώρα αντιμετωπίζει τις επενδύσεις.
Συνθήκες σύγκρουσης
Σε ένα περιβάλλον όπως το σημερινό, όμως, αρκετοί παράγοντες μπορεί να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς. Ο πρώτος που παραδοσιακά προκαλεί αλλεργία στους επενδυτές λέγεται έλλειψη σταθερότητας. Τις τελευταίες εβδομάδες και ενόψει της κρίσιμης δεύτερης αξιολόγησης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει σκηνικό σύγκρουσης με τους δανειστές, τους οποίους κυβερνητικοί παράγοντες καταγγέλλουν ως υπονομευτές. Το ίδιο δείχνει η προ ημερών διαρροή του περιεχομένου της επιστολής του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου προς τους επικεφαλής των θεσμών, στην οποία γίνονται αναφορές για «υπονομευτικές κινήσεις από το κουαρτέτο» και για συνεχώς «νέες, παράλογες απαιτήσεις». Αλλες πληροφορίες λένε ότι ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης κατά τη συνάντησή του με τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ μίλησε για «αποικιακού τύπου αντιμετώπιση» της χώρας. Στον βαθμό ωστόσο που οι σχέσεις κυβέρνησης - θεσμών συνδέονται με την αδυναμία αποκατάστασης της εμπιστοσύνης, η επιφυλακτικότητα των αγορών αλλά και των επενδυτών προς την «ελληνική περίπτωση» θα παραμένει. Πολύ περισσότερο όταν η κυβέρνηση εξακολουθεί να τους προσφέρει ισχυρά επιχειρήματα όπως η προσπάθεια αλλαγής της σύμβασης της COSCO.
Το απεργιακό μέτωπο
Αντιλαμβάνεται επίσης κανείς ότι τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ανασταλτικά λειτουργούν και οι απεργίες, οι οποίες δεν έρχονται μόνες τους. Δένουν με την κακοφωνία πολλών υπουργών, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά των απεργών. Το είδαμε στο λιμάνι όπως και στις συγκοινωνίες. Εκτιμάται ότι οι κινητοποιήσεις θα μπουν δυναμικά στο προσκήνιο από τον Σεπτέμβριο λόγω της ένταξης στο νέο υπερταμείο στρατηγικών ΔΕΚΟ, με ισχυρά συνδικάτα όπως οι αστικές συγκοινωνίες, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Αιχμές για το θέμα άφησε προ ημερών το αφεντικό της COSCO Σου Λιρόνγκ, ο οποίος είπε στον Πρωθυπουργό ότι πρέπει να δημιουργήσει ευνοϊκό περιβάλλον στο λιμάνι και να μειωθούν οι απεργίες, τις οποίες ο «σοσιαλιστικός καπιταλισμός» της Κίνας αντιμετωπίζει με εξαιρετικά σκληρό τρόπο. Και αν στον ΟΛΠ τα πράγματα έχουν ηρεμήσει προς το παρόν, μετά και τη ρύθμιση Δρίτσα για μετατάξεις στο Δημόσιο όσων εργαζομένων το θέλουν, στη ΔΕΗ βράζουν. Ενόψει της συνέχισης της γενικής συνέλευσης της επιχείρησης τη Δευτέρα, που συγκαλείται για να εγκρίνει τη μεταφορά των μετοχών του ΑΔΜΗΕ σε άλλη εταιρεία, η οποία στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιηθεί κατά 49%, η ΓΕΝΟΠ βρίσκεται σε εγρήγορση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου