Ενας άνθρωπος, υπόδειγμα κρατικού λειτουργού:
Tου Αλέξη Παπαχελά
Τον Δημήτρη Στεφάνου, που έφυγε από τη ζωή προχθές, δεν τον ήξερα καλά. Είχα όμως την αίσθηση, από όσα μάθαινα και άκουγα, πως εκπροσωπούσε το είδος του κρατικού λειτουργού, το οποίο έχει μεγάλη ανάγκη ο τόπος. Γνώριζε τα θέματά του σε βάθος, με τον ίδιο τρόπο που οι παλιοί προδικτατορικοί γενικοί διευθυντές των υπουργείων ήξεραν απ’ έξω το περιεχόμενο κάθε υπηρεσιακού φακέλου. Είχε τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις, τις οποίες ουδέποτε έκρυψε, αλλά ήταν πιστός στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, άσχετα από το ποιος το διοικούσε. Οι ίδιοι οι πολιτικοί του προϊστάμενοι αντιλαμβάνονταν γρήγορα, άλλωστε, ότι στο πρόσωπό του μπορούσαν να βρουν ένα στέρεο και έντιμο σύμβουλο. Εδινε τις μάχες με την τρόικα με ειλικρίνεια, χωρίς βλακώδεις κορώνες και βασισμένος πάντοτε σε στοιχεία.
Ο Στεφάνου ήταν ακόμη ένας άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση, με ήθος, χωρίς εξαρτήσεις και με άρτιο επαγγελματισμό. Προφανώς είχε μέσα του το σαράκι της προσφοράς στη χώρα, γιατί ούτε ο μισθός του αποτελούσε κίνητρο ούτε και τα ατελείωτα ξενύχτια στο κτίριο της λεωφόρου Βασ. Σοφίας. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί ακόμη άνθρωποι σαν και αυτόν που πέρασαν από κρίσιμα πόστα και κράτησαν τη χώρα όρθια σε πολύ δύσκολες στιγμές.
Τα στενά κομματικά επιτελεία, τους αντιμετωπίζουν πάντοτε με δυσπιστία. Ο Στεφάνου θα ήταν ο τέλειος γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά το τότε επιτελείο του κ. Παπανδρέου τον είδε ως απειλή, ως «μη δικό τους». Οταν ο κ. Μητσοτάκης τον κράτησε στη θέση του άκουσε πολλά από τους κομματικούς καταστροφείς της δημόσιας διοίκησης, επειδή «κράτησε τον Πασόκο». Αυτή είναι η αρρώστιά μας βλέπετε, η σήψη που έχει νεκρώσει κάθε υγιές κύτταρο στα μυαλά των πολιτικών οι οποίοι χωρίζουν τον κόσμο σε «δικούς μας» και «δικούς τους». Μακάρι να βρούμε στον δρόμο μας και άλλους Στεφάνου, Παπάζογλου κ.α. ανθρώπους που πρόσφεραν αθόρυβα και σεμνά στην πατρίδα με ελάχιστη ανταμοιβή. Και μακάρι να φτάσουμε στο σημείο οι κυβερνήσεις να αλλάζουν, αλλά στα κρίσιμα πόστα να παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι, εκείνοι που θα έχουν επάξια κερδίσει τη «μονιμότητα» με τη δουλειά και το ήθος τους.
Τον Δημήτρη Στεφάνου, που έφυγε από τη ζωή προχθές, δεν τον ήξερα καλά. Είχα όμως την αίσθηση, από όσα μάθαινα και άκουγα, πως εκπροσωπούσε το είδος του κρατικού λειτουργού, το οποίο έχει μεγάλη ανάγκη ο τόπος. Γνώριζε τα θέματά του σε βάθος, με τον ίδιο τρόπο που οι παλιοί προδικτατορικοί γενικοί διευθυντές των υπουργείων ήξεραν απ’ έξω το περιεχόμενο κάθε υπηρεσιακού φακέλου. Είχε τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις, τις οποίες ουδέποτε έκρυψε, αλλά ήταν πιστός στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, άσχετα από το ποιος το διοικούσε. Οι ίδιοι οι πολιτικοί του προϊστάμενοι αντιλαμβάνονταν γρήγορα, άλλωστε, ότι στο πρόσωπό του μπορούσαν να βρουν ένα στέρεο και έντιμο σύμβουλο. Εδινε τις μάχες με την τρόικα με ειλικρίνεια, χωρίς βλακώδεις κορώνες και βασισμένος πάντοτε σε στοιχεία.
Ο Στεφάνου ήταν ακόμη ένας άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση, με ήθος, χωρίς εξαρτήσεις και με άρτιο επαγγελματισμό. Προφανώς είχε μέσα του το σαράκι της προσφοράς στη χώρα, γιατί ούτε ο μισθός του αποτελούσε κίνητρο ούτε και τα ατελείωτα ξενύχτια στο κτίριο της λεωφόρου Βασ. Σοφίας. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί ακόμη άνθρωποι σαν και αυτόν που πέρασαν από κρίσιμα πόστα και κράτησαν τη χώρα όρθια σε πολύ δύσκολες στιγμές.
Τα στενά κομματικά επιτελεία, τους αντιμετωπίζουν πάντοτε με δυσπιστία. Ο Στεφάνου θα ήταν ο τέλειος γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά το τότε επιτελείο του κ. Παπανδρέου τον είδε ως απειλή, ως «μη δικό τους». Οταν ο κ. Μητσοτάκης τον κράτησε στη θέση του άκουσε πολλά από τους κομματικούς καταστροφείς της δημόσιας διοίκησης, επειδή «κράτησε τον Πασόκο». Αυτή είναι η αρρώστιά μας βλέπετε, η σήψη που έχει νεκρώσει κάθε υγιές κύτταρο στα μυαλά των πολιτικών οι οποίοι χωρίζουν τον κόσμο σε «δικούς μας» και «δικούς τους». Μακάρι να βρούμε στον δρόμο μας και άλλους Στεφάνου, Παπάζογλου κ.α. ανθρώπους που πρόσφεραν αθόρυβα και σεμνά στην πατρίδα με ελάχιστη ανταμοιβή. Και μακάρι να φτάσουμε στο σημείο οι κυβερνήσεις να αλλάζουν, αλλά στα κρίσιμα πόστα να παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι, εκείνοι που θα έχουν επάξια κερδίσει τη «μονιμότητα» με τη δουλειά και το ήθος τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου