 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" 24/07/16 |
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
1. Μία απίστευτη δήλωση Τσίπρα που αγνοήθηκε: Του Γιάννη Μαρίνου
Τα συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών με απολογισμό εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες έχουν γεμίσει με φόβο τις ανθρώπινες κοινωνίες και αγωνία για το μέλλον. Ετσι πέρασε σχεδόν απαρατήρητο ένα ιστορικής ίσως σημασίας γεγονός, που συνέβη προ ημερών στην Ελλάδα. Ενας φανατικός αριστερός παραμέρισε τις ουτοπικές ιδεοληψίες του περί αταξικών κοινωνιών με κατάργηση του καπιταλισμού και παραδέχθηκε ξαφνικά ως ευλογία για την Ελλάδα αυτό που ο ίδιος απέρριπτε μετά βδελυγμίας. Τον αντιγράφω: «Αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις, αύξηση ΑΕΠ και δίκαιη μοιρασιά του. Αυτό είναι αριστερή πολιτική. Εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Αν κάποιος έχει να μου φέρει πιο αριστερή πρόταση από αυτήν, να μου τη φέρει».
Αυτή τη δήθεν αριστερή πρόταση, όπως ξέρουμε όλοι και ιδιαίτερα εκείνοι που τον στηρίζουν, την καταδίκαζε με φανατισμό νεοφώτιστου τζιχαντιστή έως και πριν από λίγες εβδομάδες ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Και μάλιστα την κατακεραύνωνε ως αδίστακτη επιδίωξη των κερδοσκοπικών κέντρων και του απάνθρωπου καπιταλισμού. Αυτού που την κατάρρευσή του μάταια ανήγγελλαν οι λατρευτοί Μαρξ και Λένιν και επιδίωξε να εξοντώσει με φωτιά και τσεκούρι ο αγιοποιημένος από τους υπουργούς του Αρης Βελουχιώτης.
Τι συνέβη ξαφνικά στον απηνή εχθρό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου;
Είδε όραμα και μεταλλάχθηκε στιγμιαία από διώκτης Σαούλ σε Απόστολο Παύλο;
Αφυπνίστηκε από μια ακόμα αυταπάτη ή κατέφυγε σε ένα ακόμα ψέμα προκειμένου να ξεφύγει από τις πιεστικές ερωτήσεις του Αλέξη Παπαχελά στον ΣΚΑΪ;
Και αν ο κ. Τσίπρας δεν έχει πει ποτέ ψέματα, όπως βεβαιώνει ανερυθρίαστα η κυβερνητική εκπρόσωπος, τότε πώς θα πειστούν οι ξένοι κεφαλαιούχοι μη λησμονούντες την απειλή ότι θα χάσουν τα λεφτά τους αν επενδύσουν σε αποκρατικοποιήσεις;
Και πώς μπορούν εν μιά νυκτί να εγκαταλείψουν οι βασικοί υπουργοί του Σκουρλέτης, Σπίρτζης, Δρίτσας και Φίλης το μένος τους κατά των ξένων επενδυτών, έστω και αν υπογράφουν κλαίγοντας αλλά εν συνεχεία υπονομεύοντας; Θα μου παρατηρήσετε ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας λησμονούνται ως αχρείαστες οι ιδεολογίες, όπως είχε διαπιστώσει απογοητευμένος και ο πρόσφατα αποθανών γάλλος σοσιαλιστής Μισέλ Ροκάρ. Η καρέκλα υπεράνω όλων.
Τολμώ εν τούτοις να αποδεχθώ ότι ο Πρωθυπουργός είναι για πρώτη φορά ειλικρινής. Οτι η αναμφισβήτητη ευφυΐα του τον προσγείωσε. Είδε καθαρά ότι χωρίς επενδύσεις δεν έρχονται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ότι οι αριστερές ιδεοληψίες του, που έθρεψαν τρεις γενιές νεοελλήνων, είναι κούφια λόγια. Φαίνεται ότι όπως η Δαμασκός για τον Παύλο, έτσι και η Κίνα άνοιξε τα μάτια στον Πρωθυπουργό. Είδε πώς την αέναη φτώχεια της υπό τον Μάο εξάλειψε ταχύτατα ο άκρατος καπιταλισμός του Ντενγκ. Και την ανέδειξε στη δεύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμη. Και το σημαντικότερο: Η συνύπαρξη κομμουνιστικής δικτατορίας και άκρατου καπιταλισμού αποδεικνύεται για τον Πρωθυπουργό ο ιδανικός συνδυασμός. Η πρόκληση που διαπίστωσε με τα μάτια του είναι συναρπαστική και φαίνεται ότι φιλοδοξεί να την επιδιώξει. Αλωση κράτους και Δικαιοσύνης, φίμωση ΜΜΕ και ελευθέρας στις ιδιωτικές ντόπιες και ξένες παραγωγικές, και φυσικά κερδοσκοπικές, επενδύσεις.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-24/07/16
Από την πρώτη στιγμή που εξελίχθηκαν τα γεγονότα στην Τουρκία και ιδίως μετά την επιθετική επιστροφή Ερντογάν κατά των ΗΠΑ, κατέστη σαφές το τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα, που η ίδια η ύπαρξή της οφείλεται στη γεωπολιτική σημασία της για τη Δύση (1827) και η επιβίωσή της συναρτάται άρρηκτα και διαχρονικά με αυτήν: ότι είναι τώρα η στιγμή η χώρα να αντιληφθεί πως έχει ανοίξει ένα βαθύ κενό που επιφυλάσσει άμεσα έναν νέο ελληνικό πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ουσιαστικά ένα Νέο Ανατολικό Ζήτημα έχει αναδυθεί. Και επικεντρώνεται στο γεγονός ότι η Τουρκία όχι απλώς δεν είναι πια εταίρος της Δύσης αλλά ενεργεί ως αντίπαλός της. Ακριβώς δηλαδή ό,τι είχε συμβεί στο Ανατολικό Ζήτημα από το οποίο γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις που άλλαξαν τη μοίρα της Ελλάδας στις αρχές του 20ού αιώνα υπό την πολιτική ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου και τη στρατιωτική ηγεσία του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου, πριν η τραγωδία του Εθνικού Διχασμού βρει τη χώρα, όχι για εσωτερικούς αλλά, πάλι, για γεωπολιτικούς λόγους.
Σε τέτοιας κλίμακας μεταβολή βρισκόμαστε και σήμερα. Μάλιστα, όπως και τότε, η μεταβολή αυτή βρίσκει την Ελλάδα σε καθεστώς παρατεταμένης πτώχευσης. Ωστόσο τότε αυτό δεν εμπόδισε τη χώρα να μεγαλουργήσει. Γιατί; Επειδή ήταν αποφασισμένη να καταστεί το σύνορο του δυτικού κόσμου σε μια εποχή που η Δύση προχωρούσε σε συνολική επαναδιάταξη της περιοχής, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία να καταρρέει.
Αυτό μπορεί να συμβεί και τώρα. Οσοι δεν το κατάλαβαν ακόμη, ας δουν τι δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιου μιλώντας στους «Financial Times» λίγο πριν από την άφιξή του στην Αθήνα: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι (η πρόσφατη αναταραχή στην περιοχή) θα αλλάξει το κλίμα με το οποίο θα γίνουν οι συζητήσεις για την ελάφρυνση χρέους [...] σε μια εποχή στην οποία η Ελλάδα είναι σε θέση γεωπολιτικής σημασίας. [...] Πρέπει να διορθωθούν τα θεμέλια για να έχεις ισχυρή Ελλάδα». Την ίδια ώρα, ως άμεση συνέπεια του Brexit, προετοιμάζεται νομοτελειακά και η «επιστροφή» της Βρετανίας στις γεωπολιτικές εξελίξεις, ενώ η ισλαμική τρομοκρατία καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να γίνει η Ελλάδα σύνορο της Δύσης.
Υπάρχει πιο ηχηρό μήνυμα ότι αυτή είναι η ώρα της Ελλάδας; Οποτε η χώρα το κατανόησε, εκτοξεύθηκε, από όποιο σημείο κι αν εκκινούσε: 1827, 1912-13, 1947, έγινε ακριβώς το ίδιο. Και όποτε αγνόησε τον ρόλο της ως αιχμής της Δύσης ή, πολύ περισσότερο, από αδράνεια, ανοησία ή εμμονές τον αντιστρατεύθηκε, υπέστη ήττες και συρρικνώσεις, όπως συνέβη στον Διχασμό, το 1922, στον γεωπολιτικό Εμφύλιο, αλλά και το 1974.
Αραγε τώρα θα καταλάβει;
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"-24/07/16
3.Οι διακοπές, οι πολιτικοί και η «παγίδα»: Του Ζώη Τσώλη
Τώρα που όλοι - αλλά κυρίως οι πολιτικοί μας - δεν βλέπουν την ώρα να φύγουν για διακοπές, αν δεν βρίσκονται ήδη στα νησιά, όπως παρακολουθούμε στις μικροπολιτικές και στις κοσμικές στήλες, ήρθε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής να τους ταράξει.
Τι αναφέρει λοιπόν στην τακτική έκθεσή του για την οικονομία;
«Το τρίτο Μνημόνιο πρέπει να πετύχει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, δεν υπάρχουν καλύτερες λύσεις».
Οσο κι αν αυτό στενοχωρεί τους πρώην «αντιμνημονιακούς» συντρόφους και όσο κι αν στενεύει τα αντιπολιτευτικά περιθώρια της Νέας Δημοκρατίας, που κάνει... δημοσκόπηση για να γράψει το πρόγραμμά της, ή τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, που προχωρεί έτσι χωρίς... πρόγραμμα, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.
Οπως υπογραμμίζουν οι συντάκτες της έκθεσης και ο συντονιστής καθηγητής Παναγιώτης Λιαργκόβας, «οι επόμενοι μήνες θα φέρουν νέες δοκιμασίες για κυβέρνηση και αντιπολίτευση».
Και εξηγούν ότι τα κόμματα θα βρεθούν μπροστά στις αλλαγές για τα εργασιακά και η κυβέρνηση μπροστά στη δεύτερη αξιολόγηση που δεν θα είναι περίπατος, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν.
Το κυριότερο όμως είναι η επισήμανση των καθηγητών ότι, παρά το γεγονός πως η πρώτη αξιολόγηση έκλεισε επιτυχώς και τα πράγματα μπήκαν σε έναν δρόμο, «υπάρχουν κίνδυνοι που μπορούν να οδηγήσουν στη μη ανάκαμψη της οικονομίας και στην παγίδευσή της σε μια κατάσταση στασιμότητας».
Ο πρώτος ήδη ορατός κίνδυνος είναι η μείωση των εξαγωγών κατά 11% το πρώτο τρίμηνο και ο δεύτερος το κύμα χρεοκοπίας μεγάλων επιχειρήσεων, το οποίο συνδέεται άμεσα με το εκρηκτικό πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων, ξεσπάει τώρα και δύσκολα αντιμετωπίζεται.
Ο τρίτος μεγάλος κίνδυνος είναι οι παρενέργειες που προκαλεί το ίδιο το Μνημόνιο. Ναι μεν ήταν αναγκαίο αλλά το συγκεκριμένο μείγμα οικονομικής πολιτικής, το οποίο επιβάλλει εμπροσθοβαρώς όλα τα μέτρα λιτότητας και ιδιαίτερα τα φορολογικά, επιβαρύνει την κατανάλωση και μπορεί να λειτουργήσει και ως αντικίνητρο για επενδύσεις.
Κατόπιν τούτων τα όρια για την κυβέρνηση είναι στενά. Περιθώρια για «παλικαριές» και «κόκκινες γραμμές» δεν υπάρχουν.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" 24/07/16 |
4. Η βόμβα του εκλογικού νόμου: Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Συχνά τίθεται το ερώτημα γιατί οι άλλες χώρες της ευρωζώνης που μπήκαν σε μνημόνια (Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος) κατάφεραν και βγήκαν ενώ εμείς, αν και μπήκαμε πρώτοι, συνεχίζουμε να βασανιζόμαστε.
Προσπαθώντας να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα οι καθηγητές Παναγιώτης Λιαργκόβας και Παναγιώτης Καζάκος στην τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή αρχικά επισημαίνουν τις διαφορές της Ελλάδας από τις άλλες τρεις χώρες. Συγκεκριμένα αναφέρουν τη χειρότερη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας με τα τεράστια ελλείμματα και το χρέος, την αδύναμη δημόσια διοίκηση, την αναποτελεσματική λειτουργία των θεσμών, τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα κ.τ.λ.
Επιπλέον σημειώνουν ότι το μείγμα δημοσιονομικής προσαρμογής βασίστηκε και βασίζεται λανθασμένα στην αύξηση της φορολογίας και όχι στη μείωση των δαπανών, το γεγονός ότι τα περισσότερα διαρθρωτικά μέτρα που ψηφίστηκαν δεν εφαρμόστηκαν και πως το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν κατανεμήθηκε δίκαια. «Επληξε περισσότερο τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως νέους, ηλικωμένους, γυναίκες και φτωχούς και άφησε άθικτη τη φοροδιαφυγή» τονίζουν.
Αποτέλεσμα όλων αυτών θεωρούν ότι είναι η διόγκωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, δηλαδή η διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους πλουσιότερους και στους φτωχότερους. Οπως αναφέρουν, «η διόγκωση των ανισοτήτων εξουδετερώνει την ανάπτυξη που επιδιώκει η ίδια η δημοσιονομική εξυγίανση».
Βεβαίως αναγνωρίζουν ότι στα χρόνια των μνημονίων έχει σημειωθεί πρόοδος καθώς τα τεράστια ελλείμματα μειώθηκαν και κάποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν. Θέτουν όμως το ερώτημα: Πώς εξηγείται ότι η κρίση επιμένει; «Η εύκολη και δημοφιλής απάντηση» αναφέρουν «αποδίδει τη διάρκεια και την ένταση της κρίσης στη λιτότητα και θεωρεί ότι αρκεί να σταματήσει η λιτότητα ή να καταργηθούν τα μνημόνια για να ανακάμψει η χώρα». Θεωρούν λάθος την απόψη αυτή διότι, όπως αναφέρουν, παραβλέπει τις παθογένειες της χώρας στην πλευρά της παραγωγής, τη μεταρρυθμιστική υστέρηση, το κακό μείγμα μέτρων που δίνει έμφαση στους φόρους, τις παλινωδίες και κυρίως τη σημασία της αβεβαιότητας στην οικονομική πορεία.
Εστιάζουν μάλιστα στην αβεβαιότητα επισημαίνοντας ότι την τροφοδοτούν η συνεχής αναζήτηση «ισοδυνάμων», οι ανασχεδιασμοί στο Ασφαλιστικό, οι ασάφειες σε φορολογικά ζητήματα και στις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και η αρνητική στάση του συνόλου της αντιπολίτευσης.
Αντίθετα, επισημαίνουν ότι «όταν επικρατεί σταθερότητα, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα». Σημειώνουν ότι αυτό φάνηκε κατά την περίοδο του δεύτερου εξαμήνου του 2012 ως το πρώτο εξάμηνο του 2014, όταν μειώνονταν τα δημοσιονομικά και εξωτερικά ελλείμματα και γίνονταν κάποιες μεταρρυθμίσεις. «Η οικονομία άρχισε το 2014 να ανακάμπτει, ενώ οι προοπτικές της για το 2015 εμφανίζονταν καλύτερες» αναφέρουν και προσθέτουν ότι «αυτό οφειλόταν σε παράγοντες όπως η συνέπεια και η εμπιστοσύνη που είχαν αρχίσει να ενισχύονται».
Τέτοιες συνθήκες κατάφεραν και εξασφάλισαν οι χώρες που βγήκαν από τα μνημόνια. Στην Ελλάδα όμως το πολιτικό παιχνίδι εξακολουθεί να παίζεται με άλλους όρους και να έχει άλλες προτεραιότητες. Διότι με ενέργειες σαν τον εκλογικό νόμο που έφερε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας το μόνο που δεν εξασφαλίζεται είναι η σταθερότητα και η εμπιστοσύνη, οι οποίες είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να «γυρίσει» η οικονομία. Αντίθετα, ο νέος εκλογικός νόμος που δυσκολεύει τον σχηματισμό ισχυρής κυβέρνησης υπονομεύει την ανάκαμψη ενισχύοντας την αβεβαιότητα.
Συχνά τίθεται το ερώτημα γιατί οι άλλες χώρες της ευρωζώνης που μπήκαν σε μνημόνια (Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος) κατάφεραν και βγήκαν ενώ εμείς, αν και μπήκαμε πρώτοι, συνεχίζουμε να βασανιζόμαστε.
Προσπαθώντας να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα οι καθηγητές Παναγιώτης Λιαργκόβας και Παναγιώτης Καζάκος στην τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή αρχικά επισημαίνουν τις διαφορές της Ελλάδας από τις άλλες τρεις χώρες. Συγκεκριμένα αναφέρουν τη χειρότερη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας με τα τεράστια ελλείμματα και το χρέος, την αδύναμη δημόσια διοίκηση, την αναποτελεσματική λειτουργία των θεσμών, τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα κ.τ.λ.
Επιπλέον σημειώνουν ότι το μείγμα δημοσιονομικής προσαρμογής βασίστηκε και βασίζεται λανθασμένα στην αύξηση της φορολογίας και όχι στη μείωση των δαπανών, το γεγονός ότι τα περισσότερα διαρθρωτικά μέτρα που ψηφίστηκαν δεν εφαρμόστηκαν και πως το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν κατανεμήθηκε δίκαια. «Επληξε περισσότερο τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως νέους, ηλικωμένους, γυναίκες και φτωχούς και άφησε άθικτη τη φοροδιαφυγή» τονίζουν.
Αποτέλεσμα όλων αυτών θεωρούν ότι είναι η διόγκωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, δηλαδή η διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους πλουσιότερους και στους φτωχότερους. Οπως αναφέρουν, «η διόγκωση των ανισοτήτων εξουδετερώνει την ανάπτυξη που επιδιώκει η ίδια η δημοσιονομική εξυγίανση».
Βεβαίως αναγνωρίζουν ότι στα χρόνια των μνημονίων έχει σημειωθεί πρόοδος καθώς τα τεράστια ελλείμματα μειώθηκαν και κάποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν. Θέτουν όμως το ερώτημα: Πώς εξηγείται ότι η κρίση επιμένει; «Η εύκολη και δημοφιλής απάντηση» αναφέρουν «αποδίδει τη διάρκεια και την ένταση της κρίσης στη λιτότητα και θεωρεί ότι αρκεί να σταματήσει η λιτότητα ή να καταργηθούν τα μνημόνια για να ανακάμψει η χώρα». Θεωρούν λάθος την απόψη αυτή διότι, όπως αναφέρουν, παραβλέπει τις παθογένειες της χώρας στην πλευρά της παραγωγής, τη μεταρρυθμιστική υστέρηση, το κακό μείγμα μέτρων που δίνει έμφαση στους φόρους, τις παλινωδίες και κυρίως τη σημασία της αβεβαιότητας στην οικονομική πορεία.
Εστιάζουν μάλιστα στην αβεβαιότητα επισημαίνοντας ότι την τροφοδοτούν η συνεχής αναζήτηση «ισοδυνάμων», οι ανασχεδιασμοί στο Ασφαλιστικό, οι ασάφειες σε φορολογικά ζητήματα και στις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και η αρνητική στάση του συνόλου της αντιπολίτευσης.
Αντίθετα, επισημαίνουν ότι «όταν επικρατεί σταθερότητα, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα». Σημειώνουν ότι αυτό φάνηκε κατά την περίοδο του δεύτερου εξαμήνου του 2012 ως το πρώτο εξάμηνο του 2014, όταν μειώνονταν τα δημοσιονομικά και εξωτερικά ελλείμματα και γίνονταν κάποιες μεταρρυθμίσεις. «Η οικονομία άρχισε το 2014 να ανακάμπτει, ενώ οι προοπτικές της για το 2015 εμφανίζονταν καλύτερες» αναφέρουν και προσθέτουν ότι «αυτό οφειλόταν σε παράγοντες όπως η συνέπεια και η εμπιστοσύνη που είχαν αρχίσει να ενισχύονται».
Τέτοιες συνθήκες κατάφεραν και εξασφάλισαν οι χώρες που βγήκαν από τα μνημόνια. Στην Ελλάδα όμως το πολιτικό παιχνίδι εξακολουθεί να παίζεται με άλλους όρους και να έχει άλλες προτεραιότητες. Διότι με ενέργειες σαν τον εκλογικό νόμο που έφερε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας το μόνο που δεν εξασφαλίζεται είναι η σταθερότητα και η εμπιστοσύνη, οι οποίες είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να «γυρίσει» η οικονομία. Αντίθετα, ο νέος εκλογικός νόμος που δυσκολεύει τον σχηματισμό ισχυρής κυβέρνησης υπονομεύει την ανάκαμψη ενισχύοντας την αβεβαιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου