"...Χωρίς αντί­δραση, παραβατικότητα, ανα­μόχλευση παθών καί κοινωνι­κό μίσος, ή Αριστερά δέν μπο­ρεί νά επιβιώσει. Απεχθάνεται τήν δημιουργία καί έλκεται άπό τήν καταστροφή. Μισεί τήν τάξη καί τήν ηρεμία καί λατρεύει τήν αναταραχή καί τήν ένταση. Γι' αυτό καί όταν δέν υπάρχουν αυτές οί καταστάσεις, φροντί­ζει, μέ πάθος καί μεθοδικότητα, νά τίς καλλιεργήσει καί νά τίς δι­αμορφώσει. Ή αλληλεγγύη της είναι αλληλεγγύη τοϋ φθόνου καί τής έκδικητικότητας,καί ή προσήλωσή της στήν ειρηνική διαβίωση υφίσταται μόνόν γιά εκείνους πού δέν αρνούνται τήν πρωτοκαθεδρία της καί τόν αυταρχισμό της. Ιδίως γιά τούς νέους, άλλά καί γιά πολ­λούς ακόμη, πού ή ωριμότητα δέν φρόντισε νά τούς αγγίξει, ή άντισυμβατικότητα, ή ανυπα­κοή, ή άρνηση τών πάντων καί ή άντιεξουσιαστική δράση συνι­στούν εύπεπτες συγταγές, ικα­νές νά προσδώσουν πόντους στήν προσωπική τους ανυπαρ­ξία καί τίτλους αγωνιστικότη­τας στήν αξιοκρατική κλίμακα της Αριστεράς...."

Από την "ΕΣΤΙΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΕΣΤΙΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 30-31/07/16

Οι "αρχές" και οι "αξίες" της Αριστεράς:
Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
ΝΑΙ απολύτως ειλικρινής, στην διαπίστωση της, ή ανακοίνωση τοϋ ΣΥΡΙΖΑ μέ τήν οποία δια­μαρτύρεται κατά τής επιχείρη­σης της Ελληνικής Αστυνομίας γιά την εκκένωση τριών κτιρίων στη Θεσσαλονίκη. Ως γνωστόν, τά κτίρια τελούσαν ύπό κατά­ληψη άπό Έλληνες καί αλλο­δαπούς «αλληλέγγυους», μέλη τοϋ «κινήματος» «No Border», πού, πρίν φθάσει στίς καταλή­ψεις, έκανε «ρημαδιό» τό Αρι­στοτέλειο Πανεπιστήμιο, ύπό τήν στοργική απάθεια της κυ­βέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μέ τήν στρεφόμενη κατά της κυβέρ­νησης (!) ανακοίνωση του, ò ΣΥ­ΡΙΖΑ εκφράζει τήν αντίθεση του γιά τήν επιχείρηση, διότι «ή ποι­νικοποίηση εγχειρημάτων αλλη­λεγγύης συνιστά πρακτική πού δέν έχει σχέση μέ τίς αρχές καί τις αξίες της Αριστεράς».

Γιά νά αντιληφθούμε τό πε­ριεχόμενο της ανακοίνωσης αυτής σε όλο της τό «βάθος», θά πρέπει νά εντρυφήσουμε στό νόημα πού δίνει ή Αριστε­ρά στίς λέξεις «αρχές» καί «αξί­ες». Μήπως, σ' αυτές ή Αριστε­ρά κατατάσσει τήν ελευθερία, τήν δημοκρατία, τόν σεβασμό τής δημόσιας περιουσίας καί των δικαιωμάτων των άλλων, τήν προστασία τοϋ περιβάλλο­ντος καί των ιστορικών χώρων καί μνημείων; Στά λόγια ναί! Ή Αριστερά είναι πάντοτε πλουσι­οπάροχη σέ μεγαλεπήβολες  δι­ακηρύξεις καί βαθυστόχαστους βερμπαλισμούς, όταν θέλει νά ενσταλάξει στήν συνείδηση τών αφελών μιά εκθαμβωτική, γιά τό ηθικό της μεγαλείο, εικόνα, άλλά, στήν πράξη, ό ορίζοντας τών ενδιαφερόντων της περιο­ρίζεται απελπιστικά καί αποκλει­στικά μέ γνώμονα τίς παγιωμέ­νες μαρξιστολενινιστικές ιδεο­ληψίες της.

Όταν ή Αριστερά θεωρεί ότι συνιστούν «εγχειρήματα αλλη­λεγγύης» ή παράνομη εισβολή στό Αριστοτέλειο Πανεπιστή­μιο, ή καταστροφή καί λεηλασία πανεπιστημιακών εγκαταστάσε­ων, οργάνων καί έργων τέχνης, ή άλητοειδής συμπεριφορά έναντι πανεπιστημιακών δασκάλων καί διοικητικού προσωπικού, ή λογι­κή τοϋ «τσαμπουκά» καί του τραμπούκου, ή κτηνώδης περιφρό­νηση τής αισθητικής καί ή προ­κλητική παράβαση κάθε έννοιας νομιμότητας, τότε είναι προφα­νές ότι ή αναφορά στίς «αρχές» καί τίς «αξίες» της δέν είναι τίπο­τε περισσότερο άπό ξεπερασμέ­νο ιδεολογικό παραισθησιογόνο. Ένα καταστρεπτικό παραισθησι­ογόνο, τό όποιο, όμως, βρίσκει πρόσφορο έδαφος στίς συνει­δήσεις εκείνων πού αισθάνονται ότι, μέσα σ' ένα τέτοιο χαώδες περιβάλλον, ικανοποιούνται τά αντικοινωνικά τους συμπλέγμα­τα καί οί ψυχοπνευματικές τους αγκυλώσεις.

Είναι γεγονός ότι, γιά τήν Αριστερά, τό ξεχαρβάλωμα τών θεσμών, ό εκχυδαϊσμός τών κοι­νωνικών σχέσεων, ή απαξίωση τών στοιχειωδών κανόνων συμ­βίωσης, ή διάχυση τής αντιπα­λότητας καί ή άρνηση σεβασμού τής νομιμότητας συνιστούν τά θεμέλια τοϋ προπαγανδιστικού της μηχανισμού. Χωρίς αντί­δραση, παραβατικότητα, ανα­μόχλευση παθών καί κοινωνι­κό μίσος, ή Αριστερά δέν μπο­ρεί νά επιβιώσει. Απεχθάνεται τήν δημιουργία καί έλκεται άπό τήν καταστροφή. Μισεί τήν τάξη καί τήν ηρεμία καί λατρεύει τήν αναταραχή καί τήν ένταση. Γι' αυτό καί όταν δέν υπάρχουν αυτές οί καταστάσεις, φροντί­ζει, μέ πάθος καί μεθοδικότητα, νά τίς καλλιεργήσει καί νά τίς δι­αμορφώσει. Ή αλληλεγγύη της είναι αλληλεγγύη τοϋ φθόνου καί τής έκδικητικότητας,καί ή προσήλωσή της στήν ειρηνική διαβίωση υφίσταται μόνόν γιά εκείνους πού δέν αρνούνται τήν πρωτοκαθεδρία της καί τόν αυταρχισμό της. Ιδίως γιά τούς νέους, άλλά καί γιά πολ­λούς ακόμη, πού ή ωριμότητα δέν φρόντισε νά τούς αγγίξει, ή άντισυμβατικότητα, ή ανυπα­κοή, ή άρνηση τών πάντων καί ή άντιεξουσιαστική δράση συνι­στούν εύπεπτες συγταγές, ικα­νές νά προσδώσουν πόντους στήν προσωπική τους 

ανυπαρ­ξία καί τίτλους αγωνιστικότη­τας στήν αξιοκρατική κλίμακα της Αριστεράς.

Θά νόμιζε κανείς ότι μέ τήν Αριστερά στήν εξουσία (καί μά­λιστα γιά «πρώτη φορά»), ή θε­ώρηση τών πραγμάτων θά ήταν διαφορετική, άφού ή εμπιστο­σύνη τοϋ λαού καί ή «δικαίωση τών αγώνων του» (πού υπάρχει μόνον όταν ή Αριστερά βρί­σκεται στήν εξουσία...) θά λει­τουργούσαν κατευναστικά γιά όλους εκείνους γιά τούς οποί­ους ή έκνίκηση τοϋ ταξικού εχθρού καί ή θέση του στό πε­ριθώριο συνιστούν όραμα καί σκοπό. Ομως, ή εθισμένη στήν διαρκή αντιπαράθεση, στήν 

αέ­ναη κινητοποίηση καί στήν ανι­κανοποίητη «αγωνιστικότητα» Αριστερά δέν είναι σέ θέση νά δράσει μέ κανόνες ομαλής λει­τουργίας, σύννομης συμπερι­φοράς καί κοινωνικής ευταξί­ας. Ακόμη καί ώς κυβέρνηση, ή Αριστερά προσπαθεί νά  αντιπο­λιτεύεται μέχρι καί τόν εαυτό της, παρά νά κυβερνήσει όπως οί κανόνες δικαίου καί ή δημο­κρατική νομιμότητα επιβάλλουν καί απαιτούν.

Άλλωστε, ή στάση αυτή έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Στά μάτια τών δογματικών οπαδών της, ή Αριστερά εξακολουθεί νά φαντάζει ώς ένα διαρκές όρα­μα γιά τό ευτυχισμένο μέλλον, πού πλάθουν οί μύθοι της, μακριά άπό τήν αβελτηρία τών  κυ­βερνητικών επιλογών της καί τίς συνεχείς αποτυχίες τών ανί­κανων στελεχών της. Οι αποτυ­χίες τής Αριστεράς αποδίδο­νται στήν υπονόμευση του τα­ξικού εχθρού καί ποτέ στις δι­κές της αδυναμίες. Όσα έκ τών στελεχών της, μέ τίς πράξεις τους, αναδεικνύουν τήν σαθρότητα τοϋ ιδεολογικού της οικοδομήματος καί τήν ασυνέ­πεια τών λόγων της, απλώς χα­ρακτηρίζονται ώς «ύποπτοι», ή «μή αριστεροί», έτσι ώστε ή Αρι­στερά, ώς ιδέα, ώς μύθος καί ώς όνειρο, νά διατηρεί πάντοτε τήν λάμψη της καί τήν ελκυστικότη­τα της....

Ιδού, λοιπόν, γιατί ή ανακοί­νωση τοϋ ΣΥΡΙΖΑ είναι ειλικρι­νέστατη: Διότι ή αντιδημοκρα­τική, σταλινοφασιστική καί αντι­κοινωνική συμπεριφορά τών αλητών, πού, ώς «αλληλέγγυ­οι», έδρασαν, αναστάτωσαν καί έπληξαν έπί μία εβδομάδα τήν Θεσσαλονίκη είναι πλήρως ταυ­τισμένη μέ τίς «αρχές» καί τίς «άξιες» τής Αριστεράς.

*Δικηγόρος

(μερική μεταφορά σε μονοτονική γραφή)