Από την "Εφ.Συν"
Δυσοίωνα, προβληματικά, αλλά και πάλη: Του Νίκου Κιάου
Σε τρεις εβδομάδες ακριβώς, στις 23 Ιουνίου, γίνεται το δημοψήφισμα στη Βρετανία για το αν θα παραμείνει ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και μόνο ότι γίνεται το δημοψήφισμα αυτό αποδεικνύει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας όπως είναι σήμερα. Και τίθεται πάλι, για ακόμα μία φορά, επί τάπητος η κρίση που περνά, με τα συνακόλουθα ερωτήματα. Τι μέλλει γενέσθαι;
Πριν από λίγες ημέρες στην Αυστρία με διαφορά μόλις 30 χιλιάδων ψήφων αποφεύχθηκε η εκλογή του ακροδεξιού Νόρμπερτ Χόφερ ως προέδρου της χώρας. Ο εκλεγείς Αλεξάντερ Βαν Ντε Μπέλεν κέρδισε με 50,3% έναντι 49,7% του αντιπάλου του.
Δεν μπορείς όμως να παραγνωρίσεις ότι σχεδόν οι μισοί από όσους ψήφισαν προέκριναν τον ακροδεξιό. Ισως να βγήκε αναστεναγμός ανακούφισης που αποτράπηκε, έστω στο «νήμα», η εκλογή του πρώτου ακροδεξιού στην ηγεσία κράτους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ούτε ικανοποίηση ούτε εφησυχασμό δίνει το 49,7%.
Επίσης την ίδια ημέρα, στις 22 Μαΐου, μπήκε για πρώτη φορά στη Βουλή της Κύπρου το ακροδεξιό κόμμα Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ), με 3,71% όσων ψήφισαν και με δύο βουλευτές - είναι το λεγόμενο θυγατρικό κόμμα της Χρυσής Αυγής.
Η Ακροδεξιά, με διάφορα κόμματα, έως ναζιστικά, έχει κάνει την επιθετική εμφάνισή της σε όλες τις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, κατά κύριο λόγο σε Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία, αλλά και Ουγγαρία, Πολωνία και φυσικά στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και στη Γερμανία.
Η περίπτωση της Βρετανίας δεν συγκρίνεται οπωσδήποτε με την Αυστρία και τις άλλες χώρες. Και εκεί όμως έχει ανθήσει ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός και κατά συνέπεια η ακροδεξιά αντίληψη και έκφραση.
Κινούμενοι στο ίδιο μήκος κύματος μπορούμε να σταθούμε στο «φαινόμενο» του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και να προχωρήσουμε στην πρόσφατη ουσιαστικά πραξικοπηματική απομάκρυνση της Ντίλμα Ρουσέφ από την προεδρία της Βραζιλίας, να δούμε τον συνεχιζόμενο πόλεμο, από μέσα κι από έξω, στον πρόεδρο Μαδούρο της Βενεζουέλας.
Τα όσα γίνονται στην αμερικανική ήπειρο, μαζί με τη «βελούδινη» προς τα δεξιά αλλαγή στην Αργεντινή, συμπληρώνουν την εικόνα που μας δίνει η κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την άνοδο της Ακροδεξιάς που φτάνει έως τους νεοναζί και νεοφασίστες, για να μην ξεχνούμε και την Ιταλία.
Οι ακροδεξιοί ήταν και είναι εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης. Το ότι αρνητική στάση απέναντι στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. κρατούν και αριστερές δυνάμεις αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, καθώς οι δεύτεροι έχουν άλλη αφετηρία και άλλη πολιτική.
Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις χώρες-μέλη της, κρίση κοινωνική, οικονομική, πολιτική, σημειώνεται καθώς συνεχίζεται η επιβολή της πολιτικής λιτότητας, με συνέπεια η φτώχεια να παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, ειδικά στις περιοχές της Νότιας Ευρώπης, να έχουμε φαινόμενα συρρίκνωσης της δημοκρατίας, να αναπτύσσεται ο αυταρχισμός, να επωφελούνται από την ακολουθούμενη πολιτική και να κερδίζουν οικονομικά ελάχιστοι, σε αντίθεση με την αύξηση αυτών που έχουν απώλειες και των ανέργων και υποαπασχολούμενων.
Στο φαινόμενο της κρίσης εντάσσεται και αυτό των μεγάλων ποσοστών αποχής στις εκλογές (όχι μόνο στις ευρωεκλογές). Την ίδια ώρα γιγαντώνεται η προσφυγική κρίση και αναπτύσσεται η τρομοκρατία μέσα σε χώρες της Ευρώπης, με τα φαινόμενα και τα χτυπήματα να προέρχονται πάλι μέσα από τις χώρες, γκέτο κ.λπ.
Η ίδια η προσφυγική κρίση έχει αναχθεί πλέον σε ύψιστης σημασίας πρόβλημα, ενώ καρκινοβατεί η περίφημη διευθέτηση του Συριακού, αλλά και του Ιρακινού και συνεχίζονται τραγικά τα προβλήματα από τους πολέμους και τις επεμβάσεις στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη. Και η νέα δύναμη του «Ισλαμικού κράτους» δείχνει να κρατεί.
Ολη η κατάσταση εξηγεί την κρίση στην Ευρώπη. Και ενώ διαπιστώνουν την ανάγκη αλλαγής ακόμα και ηγέτες συντηρητικοί, όπως ο Γιούνκερ, και σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Γκάμπριελ, ταυτόχρονα βλέπουμε να ενισχύονται οι επιθέσεις στα αριστερά ανοίγματα, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία.
Και να επιχειρείται ο εκφοβισμός με την επίκληση της Βενεζουέλας. Είναι ο μπαμπούλας που, όπως έγραψε η «Εφ.Συν.», επισείεται πρωτίστως στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, με προθύμους πρωτίστως από τις δυνάμεις της Δεξιάς.
Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία τα προβλήματα και αλληλένδετα είναι και τα συγκοινωνούντα δοχεία λειτουργούν και οι κίνδυνοι επιβίωσης και αποσταθεροποίησης είναι δυνατοί. Η ανάγκη για αλλαγή είναι επιτακτική αλλά και προβληματική η προοπτική όσο συνεχίζεται η ίδια πολιτική. Ωστόσο, παλεύεις τα πράγματα από τα μέσα και δεν το ρίχνεις στη μοιρολατρία.
Το 1973, που μπήκε στην ΕΟΚ η Βρετανία έπεσε με πραξικόπημα ο Σ. Αλιέντε στη Χιλή. Σύμπτωση. Ωστόσο τότε, όχημα για το πραξικόπημα ήταν τα τανκς. Τώρα οι αντιδρώσες δυνάμεις στα αριστερά ανοίγματα χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, μεθόδους Γκέμπελς. Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Χιλή έδιωξαν με την πάλη τις χούντες.
 |
| "Εφ.Συν"-02/06/16 |
Δυσοίωνα, προβληματικά, αλλά και πάλη: Του Νίκου Κιάου
Σε τρεις εβδομάδες ακριβώς, στις 23 Ιουνίου, γίνεται το δημοψήφισμα στη Βρετανία για το αν θα παραμείνει ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και μόνο ότι γίνεται το δημοψήφισμα αυτό αποδεικνύει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας όπως είναι σήμερα. Και τίθεται πάλι, για ακόμα μία φορά, επί τάπητος η κρίση που περνά, με τα συνακόλουθα ερωτήματα. Τι μέλλει γενέσθαι;
Πριν από λίγες ημέρες στην Αυστρία με διαφορά μόλις 30 χιλιάδων ψήφων αποφεύχθηκε η εκλογή του ακροδεξιού Νόρμπερτ Χόφερ ως προέδρου της χώρας. Ο εκλεγείς Αλεξάντερ Βαν Ντε Μπέλεν κέρδισε με 50,3% έναντι 49,7% του αντιπάλου του.
Δεν μπορείς όμως να παραγνωρίσεις ότι σχεδόν οι μισοί από όσους ψήφισαν προέκριναν τον ακροδεξιό. Ισως να βγήκε αναστεναγμός ανακούφισης που αποτράπηκε, έστω στο «νήμα», η εκλογή του πρώτου ακροδεξιού στην ηγεσία κράτους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ούτε ικανοποίηση ούτε εφησυχασμό δίνει το 49,7%.
Επίσης την ίδια ημέρα, στις 22 Μαΐου, μπήκε για πρώτη φορά στη Βουλή της Κύπρου το ακροδεξιό κόμμα Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ), με 3,71% όσων ψήφισαν και με δύο βουλευτές - είναι το λεγόμενο θυγατρικό κόμμα της Χρυσής Αυγής.
Η Ακροδεξιά, με διάφορα κόμματα, έως ναζιστικά, έχει κάνει την επιθετική εμφάνισή της σε όλες τις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, κατά κύριο λόγο σε Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία, αλλά και Ουγγαρία, Πολωνία και φυσικά στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και στη Γερμανία.
Η περίπτωση της Βρετανίας δεν συγκρίνεται οπωσδήποτε με την Αυστρία και τις άλλες χώρες. Και εκεί όμως έχει ανθήσει ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός και κατά συνέπεια η ακροδεξιά αντίληψη και έκφραση.
Κινούμενοι στο ίδιο μήκος κύματος μπορούμε να σταθούμε στο «φαινόμενο» του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και να προχωρήσουμε στην πρόσφατη ουσιαστικά πραξικοπηματική απομάκρυνση της Ντίλμα Ρουσέφ από την προεδρία της Βραζιλίας, να δούμε τον συνεχιζόμενο πόλεμο, από μέσα κι από έξω, στον πρόεδρο Μαδούρο της Βενεζουέλας.
Τα όσα γίνονται στην αμερικανική ήπειρο, μαζί με τη «βελούδινη» προς τα δεξιά αλλαγή στην Αργεντινή, συμπληρώνουν την εικόνα που μας δίνει η κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την άνοδο της Ακροδεξιάς που φτάνει έως τους νεοναζί και νεοφασίστες, για να μην ξεχνούμε και την Ιταλία.
Οι ακροδεξιοί ήταν και είναι εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης. Το ότι αρνητική στάση απέναντι στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. κρατούν και αριστερές δυνάμεις αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, καθώς οι δεύτεροι έχουν άλλη αφετηρία και άλλη πολιτική.
Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις χώρες-μέλη της, κρίση κοινωνική, οικονομική, πολιτική, σημειώνεται καθώς συνεχίζεται η επιβολή της πολιτικής λιτότητας, με συνέπεια η φτώχεια να παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, ειδικά στις περιοχές της Νότιας Ευρώπης, να έχουμε φαινόμενα συρρίκνωσης της δημοκρατίας, να αναπτύσσεται ο αυταρχισμός, να επωφελούνται από την ακολουθούμενη πολιτική και να κερδίζουν οικονομικά ελάχιστοι, σε αντίθεση με την αύξηση αυτών που έχουν απώλειες και των ανέργων και υποαπασχολούμενων.
Στο φαινόμενο της κρίσης εντάσσεται και αυτό των μεγάλων ποσοστών αποχής στις εκλογές (όχι μόνο στις ευρωεκλογές). Την ίδια ώρα γιγαντώνεται η προσφυγική κρίση και αναπτύσσεται η τρομοκρατία μέσα σε χώρες της Ευρώπης, με τα φαινόμενα και τα χτυπήματα να προέρχονται πάλι μέσα από τις χώρες, γκέτο κ.λπ.
Η ίδια η προσφυγική κρίση έχει αναχθεί πλέον σε ύψιστης σημασίας πρόβλημα, ενώ καρκινοβατεί η περίφημη διευθέτηση του Συριακού, αλλά και του Ιρακινού και συνεχίζονται τραγικά τα προβλήματα από τους πολέμους και τις επεμβάσεις στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη. Και η νέα δύναμη του «Ισλαμικού κράτους» δείχνει να κρατεί.
Ολη η κατάσταση εξηγεί την κρίση στην Ευρώπη. Και ενώ διαπιστώνουν την ανάγκη αλλαγής ακόμα και ηγέτες συντηρητικοί, όπως ο Γιούνκερ, και σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Γκάμπριελ, ταυτόχρονα βλέπουμε να ενισχύονται οι επιθέσεις στα αριστερά ανοίγματα, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία.
Και να επιχειρείται ο εκφοβισμός με την επίκληση της Βενεζουέλας. Είναι ο μπαμπούλας που, όπως έγραψε η «Εφ.Συν.», επισείεται πρωτίστως στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, με προθύμους πρωτίστως από τις δυνάμεις της Δεξιάς.
Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία τα προβλήματα και αλληλένδετα είναι και τα συγκοινωνούντα δοχεία λειτουργούν και οι κίνδυνοι επιβίωσης και αποσταθεροποίησης είναι δυνατοί. Η ανάγκη για αλλαγή είναι επιτακτική αλλά και προβληματική η προοπτική όσο συνεχίζεται η ίδια πολιτική. Ωστόσο, παλεύεις τα πράγματα από τα μέσα και δεν το ρίχνεις στη μοιρολατρία.
Το 1973, που μπήκε στην ΕΟΚ η Βρετανία έπεσε με πραξικόπημα ο Σ. Αλιέντε στη Χιλή. Σύμπτωση. Ωστόσο τότε, όχημα για το πραξικόπημα ήταν τα τανκς. Τώρα οι αντιδρώσες δυνάμεις στα αριστερά ανοίγματα χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, μεθόδους Γκέμπελς. Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Χιλή έδιωξαν με την πάλη τις χούντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου