Από την "Εφ.Συν"
ΜΕΤΕΩΡΟΣ
Νοσταλγικές στιγμές: Του Δημήτρη Νανούρη
Ρομαντικές, νοσταλγικές στιγμές απ' το προαύλιο της ΕΡΤ αναπολώ, καθώς κλείνουν τρία χρόνια απ' το αλήστου μνήμης «μαύρο». Τότε που στην Αγία Παρασκευή οι αιφνιδίως απολυμένοι και η ξαφνιασμένη κοινωνία έδιναν έναν όμορφο αγώνα. Πέρασε καιρός. Οι οθόνες «άσπρισαν» κι η ΕΡΤ ξανάγινε, δυστυχώς, κρατική τηλεόραση, όχι δημόσια. Ας θυμηθούμε το ευτράπελον του πράγματος στο σημείωμά μας στις 18/6/13: Ρέμπελος και άφραγκος τριγύριζε στην Αθήνα ο Διογένης ο Κύων. Προσφυγάκι απ' τη Σινώπη· δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκτός από φιλόσοφος;
Επέλεξε τη σχολή του Αντισθένη, την πιο φτωχική απ' όλες, αλλά εκείνος τον έδιωχνε, αφού δεν είχε δεκάρα να τον πληρώσει. Κρυβόταν ανάμεσα στους άλλους μαθητές και μια μέρα ο δάσκαλος τον βάρεσε με το ραβδί για να φύγει. Εντυπωσιάστηκε από την απάντηση του παρείσακτου: «Παίε, ου γαρ ευρήσεις ούτω σκληρόν ξύλον ω με απείρξεις έως αν τι φαίνη λέγων», δηλαδή: «Χτύπα, δεν θα βρεις όμως τόσο σκληρό ξύλο να με διώξεις, όσο μου φαίνεται πως κάτι λες». Κι έτσι τον κράτησε.
Με αυτήν την έξυπνη απάντηση, αν και στραβάδι, ο Διογένης πέρασε στις ιδιότυπες εισαγωγικές εξετάσεις. Ενα άλλο στουρνάρι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δεν είχε χαΐρι στην Παιδεία. Είδε κι απόειδε ο πατέρας του, χρόνια βουλευτής και υπουργός, και τον έστειλε για σπουδές στην Ιταλία. Αλλά ούτε εκεί έκανε προκοπή. Δύσκολα τα μαθήματα, δεν βοηθούσε κι η γλώσσα, ώσπου σχεδόν με διακρατική συμφωνία συνέχισε στη Μόσχα και έπειτα στο Παρίσι.
Οι συμφοιτητές του στη ρωσική πρωτεύουσα τον χαρακτηρίζουν πρώτο στα γρόσια, αλλά πάντοτε τελευταίο στα γράμματα. Στον στρατό δεν τον θυμάται κανείς τους. Οι κακές γλώσσες λένε ότι του έφεραν το απολυτήριο στο σπίτι· όπως και τα πτυχία. Διορίστηκε αμέσως στην ΕΡΤ. Τον χαστούκισε κάποτε στον διάδρομο παλιός αρχισυντάκτης ειδήσεων, ως άλλος Αντισθένης, επειδή εκτός από ανεπίδεκτος ήταν και θρασύς.
Υφος χιλίων καρδιναλίων απέκτησε μετά τις αλλεπάλληλες επιμορφώσεις στα εγκυρότερα ΜΜΕ ανά την υφήλιο. Με έξοδα της ΕΡΤ φυσικά. Εγκατέλειψε, όμως, τη δημόσια τηλεόραση για τους μισθούς και τη χλιδή της ιδιωτικής. Κάτι τέτοιοι οσφυοκάμπτες και αυλοκόλακες τρέφουν και τρέφονται από την εξουσία. Ελαχε λοιπόν στον Ασιμο Ρεντίκογλου, διότι περί του Ρεντίκογλου πρόκειται, να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος ως πολιτικός προϊστάμενος.
Λεβεντόπαιδο, κιμπάρης και γαλαντόμος διόρισε έναν εσμό μίσθαρνων που απαξίωσαν τα δημόσια κανάλια. Εδωσε εκπομπή σε φίλη του που δεν μπορούσε να πει καλησπέρα. Εις μάτην της έκαναν ιδιαίτερα φροντιστήρια οι τεχνικοί. Αλλά δεν βαριέσαι, τα τριάμισι χιλιαρικάκια έμπαιναν κάθε μήνα στην τράπεζα. Η γραμματέας του έπαιρνε τέσσερα όντας αποσπασμένη στο γραφείο του.
Αμωμος και αγνός εξυγιαντής ο Ρεντίκογλου δεν άντεχε τόση αδιαφάνεια και ρεμούλα. Κι έπεισε τον πρωθυπουργό να κλείσουν επιτέλους το άντρο της διαφθοράς ως άλλοι ΕΡΤογάν. Μόνο που τώρα μοιρολογάν. Γιατί δεν τους βγαίνει. ΑνέΣτΕιλαν τη λειτουργία της ΕΡΤ και ουδόλως ΣτΕνοχωρήθηκαν απ' την απόφαση του ΣτΕ. ΦασκελώΣτΕ τα.
 |
| "Εφ.Συν"-13/06/16 |
ΜΕΤΕΩΡΟΣ
Νοσταλγικές στιγμές: Του Δημήτρη Νανούρη
Ρομαντικές, νοσταλγικές στιγμές απ' το προαύλιο της ΕΡΤ αναπολώ, καθώς κλείνουν τρία χρόνια απ' το αλήστου μνήμης «μαύρο». Τότε που στην Αγία Παρασκευή οι αιφνιδίως απολυμένοι και η ξαφνιασμένη κοινωνία έδιναν έναν όμορφο αγώνα. Πέρασε καιρός. Οι οθόνες «άσπρισαν» κι η ΕΡΤ ξανάγινε, δυστυχώς, κρατική τηλεόραση, όχι δημόσια. Ας θυμηθούμε το ευτράπελον του πράγματος στο σημείωμά μας στις 18/6/13: Ρέμπελος και άφραγκος τριγύριζε στην Αθήνα ο Διογένης ο Κύων. Προσφυγάκι απ' τη Σινώπη· δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκτός από φιλόσοφος;
Επέλεξε τη σχολή του Αντισθένη, την πιο φτωχική απ' όλες, αλλά εκείνος τον έδιωχνε, αφού δεν είχε δεκάρα να τον πληρώσει. Κρυβόταν ανάμεσα στους άλλους μαθητές και μια μέρα ο δάσκαλος τον βάρεσε με το ραβδί για να φύγει. Εντυπωσιάστηκε από την απάντηση του παρείσακτου: «Παίε, ου γαρ ευρήσεις ούτω σκληρόν ξύλον ω με απείρξεις έως αν τι φαίνη λέγων», δηλαδή: «Χτύπα, δεν θα βρεις όμως τόσο σκληρό ξύλο να με διώξεις, όσο μου φαίνεται πως κάτι λες». Κι έτσι τον κράτησε.
Με αυτήν την έξυπνη απάντηση, αν και στραβάδι, ο Διογένης πέρασε στις ιδιότυπες εισαγωγικές εξετάσεις. Ενα άλλο στουρνάρι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δεν είχε χαΐρι στην Παιδεία. Είδε κι απόειδε ο πατέρας του, χρόνια βουλευτής και υπουργός, και τον έστειλε για σπουδές στην Ιταλία. Αλλά ούτε εκεί έκανε προκοπή. Δύσκολα τα μαθήματα, δεν βοηθούσε κι η γλώσσα, ώσπου σχεδόν με διακρατική συμφωνία συνέχισε στη Μόσχα και έπειτα στο Παρίσι.
Οι συμφοιτητές του στη ρωσική πρωτεύουσα τον χαρακτηρίζουν πρώτο στα γρόσια, αλλά πάντοτε τελευταίο στα γράμματα. Στον στρατό δεν τον θυμάται κανείς τους. Οι κακές γλώσσες λένε ότι του έφεραν το απολυτήριο στο σπίτι· όπως και τα πτυχία. Διορίστηκε αμέσως στην ΕΡΤ. Τον χαστούκισε κάποτε στον διάδρομο παλιός αρχισυντάκτης ειδήσεων, ως άλλος Αντισθένης, επειδή εκτός από ανεπίδεκτος ήταν και θρασύς.
Υφος χιλίων καρδιναλίων απέκτησε μετά τις αλλεπάλληλες επιμορφώσεις στα εγκυρότερα ΜΜΕ ανά την υφήλιο. Με έξοδα της ΕΡΤ φυσικά. Εγκατέλειψε, όμως, τη δημόσια τηλεόραση για τους μισθούς και τη χλιδή της ιδιωτικής. Κάτι τέτοιοι οσφυοκάμπτες και αυλοκόλακες τρέφουν και τρέφονται από την εξουσία. Ελαχε λοιπόν στον Ασιμο Ρεντίκογλου, διότι περί του Ρεντίκογλου πρόκειται, να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος ως πολιτικός προϊστάμενος.
Λεβεντόπαιδο, κιμπάρης και γαλαντόμος διόρισε έναν εσμό μίσθαρνων που απαξίωσαν τα δημόσια κανάλια. Εδωσε εκπομπή σε φίλη του που δεν μπορούσε να πει καλησπέρα. Εις μάτην της έκαναν ιδιαίτερα φροντιστήρια οι τεχνικοί. Αλλά δεν βαριέσαι, τα τριάμισι χιλιαρικάκια έμπαιναν κάθε μήνα στην τράπεζα. Η γραμματέας του έπαιρνε τέσσερα όντας αποσπασμένη στο γραφείο του.
Αμωμος και αγνός εξυγιαντής ο Ρεντίκογλου δεν άντεχε τόση αδιαφάνεια και ρεμούλα. Κι έπεισε τον πρωθυπουργό να κλείσουν επιτέλους το άντρο της διαφθοράς ως άλλοι ΕΡΤογάν. Μόνο που τώρα μοιρολογάν. Γιατί δεν τους βγαίνει. ΑνέΣτΕιλαν τη λειτουργία της ΕΡΤ και ουδόλως ΣτΕνοχωρήθηκαν απ' την απόφαση του ΣτΕ. ΦασκελώΣτΕ τα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου