"...Από τις αντιδράσεις για τη νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου και την υπόθεση της ΔΕΗ μέχρι την πλειοδοσία σε περιβαλλοντική ευαισθησία και τις ειρωνείες για την απουσία των πρωτογενών πλεονασμάτων από την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο, ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από υποκρισία και προσβολή προς την κοινή λογική. Ισως να ήταν καλύτερα να απόσχει για ένα διάστημα από τα κοινά και να επικεντρωθεί στον περιβόητο «μετασχηματισμό» του. Αρκεί να μας απαλλάξει από την υποχρέωση να παρακολουθούμε στενά την ενδοσκόπησή του. Γιατί αναρωτιέται πραγματικά κανείς τι είναι πιο βαρετό, οι επιθέσεις «κύκλων» στον Σκουρλέτη ή η σιωπή τους όταν τους έριξε το γάντι. Τα έξι βήματα για τον μετασχηματισμό του κόμματος ή το «χτίσιμο δομών ενημέρωσης και κινητοποίησης των πολιτών». Τα παραμύθια για την Προοδευτική Συμμαχία ή τα άλλα παραμύθια για τους Κακούς Δημοσιογράφους...."

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/08/19

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Ας κάνουμε μια υπόθεση. Ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίζει την εκλογή προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τη βάση, όπως έκαναν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος, φυσικά, είναι υποψήφιος. Αλλοι; Θα μπορούσε να είναι ο Τσακαλώτος, ο άνθρωπος που μας έβγαλε από τα Μνημόνια. Ο Φίλης, η συνείδηση του κόμματος. H Γεροβασίλη, για να εκμεταλλευτεί την πανευρωπαϊκή στροφή προς τις γυναίκες. O Τζανακόπουλος, ο Σκουρλέτης, ο Κατρούγκαλος.

Οποιος και να το τολμούσε, θα το έκανε περισσότερο για να δώσει επίφαση δημοκρατικότητας στη διαδικασία, παρά για να διεκδικήσει πραγματικά την ηγεσία. Ο Τσίπρας τα πήγε πράγματι καλά ακόμη και στην ήττα και, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν αμφισβητείται. Ισως να είναι αλήθεια τελικά ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα». Οι ανακοινώσεις της Νέας Δημοκρατίας είναι λοιπόν μάλλον υπερβολικές. Χώρια που η εκλογή από τη βάση δεν αποτελεί εξ ορισμού κριτήριο τόλμης και προοδευτικότητας, κάθε κόμμα έχει τη φιλοσοφία του.

Το θέμα αυτό έδωσε όμως την ευκαιρία σε άλλον έναν κωμικό πόλεμο ανακοινώσεων, όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκάλυψε ακόμη και συνωμοσία Μητσοτάκη - Σαμαρά για να μη βγει ο Μεϊμαράκης στην πρώτη ψηφοφορία! Και καταλήγοντας, αντί να πει στη Νέα Δημοκρατία να κοιτάξει τη δουλειά της, επικαλέστηκε το γεγονός ότι ούτε η Μέρκελ εκλέγεται από τη βάση…

Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει δύσκολα. Συμβαίνει βέβαια αυτό στα κόμματα ύστερα από μια ήττα. 'Η όταν προετοιμάζουν ένα συνέδριο. Εδώ όμως υπάρχει και κάτι ακόμη. Οτι πολλά από τα μέτρα που λαμβάνει το κυβερνητικό κόμμα συναντούν την επιδοκιμασία του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Επειδή είναι «λαϊκά»; Οχι. Επειδή αποκαθιστούν μια τάξη. Και επειδή κινούνται στη σφαίρα του αυτονόητου. 'Η, τέλος πάντων, επειδή ο κόσμος είχε κουραστεί τόσα χρόνια με τις δήθεν αριστερές αερολογίες.

Από τις αντιδράσεις για τη νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου και την υπόθεση της ΔΕΗ μέχρι την πλειοδοσία σε περιβαλλοντική ευαισθησία και τις ειρωνείες για την απουσία των πρωτογενών πλεονασμάτων από την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο, ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από υποκρισία και προσβολή προς την κοινή λογική. Ισως να ήταν καλύτερα να απόσχει για ένα διάστημα από τα κοινά και να επικεντρωθεί στον περιβόητο «μετασχηματισμό» του.

Αρκεί να μας απαλλάξει από την υποχρέωση να παρακολουθούμε στενά την ενδοσκόπησή του. Γιατί αναρωτιέται πραγματικά κανείς τι είναι πιο βαρετό, οι επιθέσεις «κύκλων» στον Σκουρλέτη ή η σιωπή τους όταν τους έριξε το γάντι. Τα έξι βήματα για τον μετασχηματισμό του κόμματος ή το «χτίσιμο δομών ενημέρωσης και κινητοποίησης των πολιτών». Τα παραμύθια για την Προοδευτική Συμμαχία ή τα άλλα παραμύθια για τους Κακούς Δημοσιογράφους.

Να πήγαινε τουλάχιστον η Γκρέτα τον άλλο μήνα στο Φεστιβάλ της Νεολαίας…

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Τι θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα; Ενα άθροισμα ιδεοληπτικών συνιστωσών. Γκρούπες και γκρουπούσκουλα που θα τριχοτομούσαν τα ρητά του Λένιν και θα τσακώνονταν πάνω από τα σκονισμένα βιβλία του Αλτουσέρ. Πιστοί μιας τελεολογίας που αναζητά έναν παράδεισο επί της Γης. Ενας μικρόκοσμος που θα ορκιζόταν σε μάταιους αγώνες και σε θυσίες στο όνομα του λαού.


Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα; Ενα κόμμα που άσκησε διακυβέρνηση τεσσεράμισι χρόνια. Ενας εξουσιαστικός μηχανισμός που διαχειρίστηκε το πελατειακό κράτος και υπόσχεται ότι θα το ξαναδιαχειριστεί. Ενα άθροισμα ιδεοληπτικών που άσκησαν εξουσία και τους άρεσε, στο οποίο προστέθηκαν διάφορες ετερόκλητες δυνάμεις.

Τι είναι ο Αλέξης Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ; Το πρόσωπο που έδωσε προοπτική εξουσίας, πολιτικό νόημα δηλαδή στη ζωή ενός ετερόκλητου στρατού ατάκτων. Ενας ακτιβιστής που προσγειώθηκε στην πολιτική με θράσος και κατάφερε να κρύψει τις κυνικές επιλογές του πίσω από την αριστερή γενικολογία. Ο άνθρωπος στον οποίο οι συριζαίοι (και πολλοί ακόμα, «καμμένοι» και άλλοι παλαιοδεξιοί, παλαιοπασόκοι και σκέτοι πασόκοι, γεφυροποιοί, δημαρίτες κ.λπ.) χρωστούν τη νομή της εξουσίας και την εκ νέου προοπτική της.

Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Αλέξη Τσίπρα; Ενας μηχανισμός, το όχημα που του εξασφαλίζει την προσωπική εξουσία. Μια απαραίτητη πολυσυλλεκτική «συλλογικότητα» της οποίας ηγείται ο ίδιος. Σ' αυτή συναντά κανείς όλες τις εκφράσεις του «προοδευτισμού». Μπορεί κανείς να πει και να ακούσει τα πάντα, είναι όμως αδιανόητα τα λόγια αμφισβήτησης του ιδίου.

Τι είναι ο Αλέξης Τσίπρας για τον Αλέξη Τσίπρα; Το αφεντικό. Κάτι αντίστοιχο του πατερούλη της κομμουνιστικής εξουσίας. Ο άνθρωπος που αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται «καμία εκλογή για να αποκτήσ(ει) κύρος ηγεσίας». Αλλά κι ο άνθρωπος που δεν περιμένει τις συλλογικές διεργασίες για να αποφασίσει το περιβάλλον του ή τη γραμμή. Σε μια περίπτωση, που η ψήφος ενός συνεδρίου δεν συνέπιπτε με τη στρατηγική του, ζήτησε να επαναληφθεί η ψηφοφορία. Η δημοκρατία του πατερούλη.

Θα αλλάξει ιδεολογικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν έχει σημασία. Ηταν, είναι και θα είναι ο προσωπικός μηχανισμός του αρχηγού, του πατερούλη. Ο προσωπικός του στρατός.

Ποια θα είναι τα επόμενα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ; Τα ίδια με τα προηγούμενα. Ευνοούμενοι του αρχηγού στο εσωτερικό, συμμαχίες με τους εκφραστές οργανωμένων συμφερόντων που θα βρίσκονται απέναντι στην κυβέρνηση - οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ που εκπροσωπούν εκείνους που χάνουν σκανδαλώδη προνόμια. Επιθετικότητα, φανατισμός, μέτωπα παντού στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εχθροπάθεια και αντιπαλότητες. Προσπάθεια για έναν νέο κύκλο αγανάκτησης και αγανακτισμένων. Οικειοποίηση κάθε αντικυβερνητικού μετώπου, ακόμα και των αναχρονιστικών.

Ο,τι ξέρει δηλαδή το αφεντικό.