"...Η επιλογή ήταν άριστη από πλευράς Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, καθώς οι σωτηριολογικές αναζητήσεις και των δύο πλευρών κινούνται στο ίδιο επίπεδο αφέλειας και, εντέλει, είναι επικίνδυνα απατηλές. Υποθέτω ότι θα δημοσιεύθηκε κάπου στον δικό μας Τύπο, εγώ πάντως έτυχε να το δω όσο βρισκόμουν εκτός Ελλάδος, ότι το πολυδιαφημισμένο ταξίδι της νεαρής Πασιονάριας της μεσιανικής οικολογίας στη Νέα Υόρκη, όπου θα απευθυνθεί στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, θα έχει το πενταπλάσιο οικολογικό κόστος. Διότι η ομάδα της (οι ιστιοπλόοι που τη συνοδεύουν και κάποιοι άλλοι παρατρεχάμενοι, συμπεριλαμβανομένου του μπαμπά της, συνολικά πέντε τον αριθμό) θα επιστρέψουν στα σπίτια τους αεροπορικώς! Επομένως, γιατί θαλασσοδέρνεται το κοριτσάκι;..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/08/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Πολύ σωστή από την πλευρά της η επιλογή της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ να προσκαλέσει τη δεκαεξάχρονη Γκρέτα στο καθιερωμένο φθινοπωρινό φεστιβάλ της, που διόλου τυχαία ονομάζεται «Σπούτνικ». Πολύ λογική, επίσης, η άρνηση της δεκαεξάχρονης Σουηδής, που έγινε διάσημη επειδή αρνείται, για περιβαλλοντικούς λόγους, να ταξιδέψει με αεροπλάνο και ταξιδεύει μόνον ιστιοπλοϊκώς όπου την προσκαλούν για να κηρύξει το ευαγγέλιο της οικολογικής σωτηρίας του πλανήτη, με την ίδια αυστηρότητα που χαρακτηρίζει την εκδοχή του Λουθηρανισμού όπως προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις των Βίκινγκ.

(Για τους νεότερους, στους οποίους ενδεχομένως η αναφορά στην ιδιαίτερη θρησκευτική παράδοση των Σουηδών να είναι κάπως δυσνόητη, συνιστώ να δουν το αριστούργημα του Ινγκμαρ Μπέργκαν «Φάνι και Αλέξανδρος». Εκεί, στον χαρακτήρα του επισκόπου Εντβαρντ Βεργκέρους, όπως τον ενσαρκώνει εκπληκτικά ο ηθοποιός Γιαν Μάλμσο, θα δουν τη μικρή Γκρέτα. Χωρίς τον σκανδιναβικό Λουθηρανισμό δεν θα είχε υπάρξει το σκανδιναβικό νουάρ, που αρέσει τόσο πολύ παγκοσμίως).

Πότε να προλάβει η μικρή Γκρέτα να πεταχτεί από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα με το ιστιοπλοϊκό; Εκτός του ότι δεν γίνεται, προφανώς ούτε η ίδια το αντέχει. Διότι τόση ιστιοπλοΐα και τόσο δύσκολη ιστιοπλοΐα πρέπει να είσαι ή επαγγελματίας ή ανώμαλος για να το αντέξεις. Η Γκρέτα δεν είναι ανώμαλη είναι επαγγελματίας. Οχι όμως της ιστιοπλοΐας, αλλά της οικολογικής ευαισθησίας.

Πάντως, η επιλογή ήταν άριστη από πλευράς Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, καθώς οι σωτηριολογικές αναζητήσεις και των δύο πλευρών κινούνται στο ίδιο επίπεδο αφέλειας και, εντέλει, είναι επικίνδυνα απατηλές. Υποθέτω ότι θα δημοσιεύθηκε κάπου στον δικό μας Τύπο, εγώ πάντως έτυχε να το δω όσο βρισκόμουν εκτός Ελλάδος, ότι το πολυδιαφημισμένο ταξίδι της νεαρής Πασιονάριας της μεσιανικής οικολογίας στη Νέα Υόρκη, όπου θα απευθυνθεί στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, θα έχει το πενταπλάσιο οικολογικό κόστος. Διότι η ομάδα της (οι ιστιοπλόοι που τη συνοδεύουν και κάποιοι άλλοι παρατρεχάμενοι, συμπεριλαμβανομένου του μπαμπά της, συνολικά πέντε τον αριθμό) θα επιστρέψουν στα σπίτια τους αεροπορικώς! Επομένως, γιατί θαλασσοδέρνεται το κοριτσάκι;

Καρικατούρα

Ισως το σοβαρότερο εμπόδιο της προσπάθειας των Αγγλων υπό την κυβέρνηση Μπότζο να πετύχουν μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη, για την ομαλή έξοδο της χώρας τους από την Ενωση, είναι ο ίδιος ο Μπόρις Τζόνσον (Μπότζο), ως φάτσα, ως συμπεριφορά, ως λόγος, δηλαδή ως τύπος. Ασφαλώς τα μέλη των Συντηρητικών που τον εξέλεξαν κάτι του βρίσκουν, αλλά στα ευρωπαϊκά μάτια φαντάζει ακριβώς σαν καρικατούρα Αγγλου αριστοκράτη από κωμική σειρά του BBC, και μάλιστα όχι επιτυχημένη.

Αφήνω στην άκρη τα σοβαρότερα –όπως, ας πούμε, ο συνδυασμός εγκληματικής επιπολαιότητας και απόλυτου αμοραλισμού στον χαρακτήρα του– και μένω στο πρόσωπο που βλέπει από τις ειδήσεις ένας Ευρωπαίος πολίτης, με μορφωτικό επίπεδο άνω του μέσου όρου, όταν παρακολουθεί τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου να κάνει δηλώσεις. Αυτό που βλέπει είναι ένας χαρακτήρας βγαλμένος από την τηλεόραση. Αυτό είναι άλλο ένα κοινό σημείο με τον πρόεδρο Τραμπ, με τη διαφορά ωστόσο ότι ο Αμερικανός πρόεδρος μετέφερε την πραγματική τηλεοπτική εικόνα του στην πολιτική σκηνή (είχε δικό του σόου και μάλιστα με τεράστια επιτυχία, θυμίζω), ενώ ο Τζόνσον, που έγινε γνωστός ως δημοσιογράφος, μεταφέρει στην πολιτική σκηνή ένα πλούσιο κολάζ μορφών αγγλικής κωμωδίας (η οποία έγινε σχεδόν παγκόσμια γλώσσα στο είδος της), αμέσως αναγνωρίσιμο ως γελοίο.

Ο Ευρωπαίος που ψάχνει για ειδήσεις στην οθόνη του και παρακολουθεί τον Τζόνσον αναγνωρίζει στον τύπο του τον κρετίνο της ανώτερης τάξης, που σατιρίζουν οι Μόντι Πάιθον στο αριστουργηματικό τους σκετς «Upper class twit of the year competition» του 1970. Οταν ο Τζόνσον μιλάει, κομπιάζει ακατάπαυστα σαν τον Χιου Γκραντ και ανάμεσα σε κάθε μία από τις συλλαβές που εκφέρει παρεμβάλλονται άναρθροι ήχοι (π.χ., «er», «hrumph», «arph», «oh» κ.λπ.) που δεν εξυπηρετούν καμία άλλη επικοινωνιακή σκοπιμότητα παρά μόνο να δηλώσουν την κοινωνική ανωτερότητα εκείνου που τους παράγει.

Στα μάτια του Ευρωπαίου με τις προδιαγραφές που έχω θέσει εδώ, αυτή είναι μια καρικατούρα του παραδοσιακού παλιομοδίτη και ιδιόρρυθμου Αγγλου, που έχει επιλέξει να ζει στη δική του εποχή και ο οποίος είναι μόνιμος στόχος της σάτιρας, στη δική τους σπουδαία παράδοση στο είδος της κωμωδίας. Προφανώς, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφω παραπάνω. Ανήκουν όμως οπωσδήποτε εκείνοι με τους οποίους η Βρετανία διαπραγματεύεται την έξοδό της και στον τύπο του Μπόρις Τζόνσον αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν έναν γραφικό, μάλλον κωμικό χαρακτήρα. Πώς να τον πάρουν στα σοβαρά, όσο «ουμφ» και αν έχει η διπλωματία του;

Το μόνο παρήγορο –και ας μου επιτραπεί να μιλήσω ως δεδηλωμένος αγγλόφιλος– είναι ότι από αυτή την εξωφρενική περιπέτεια στην οποία βυθίστηκε μόνη της η Βρετανία θα βγουν αριστουργήματα στις τέχνες και στα γράμματα. Ως προς αυτό, είμαι βέβαιος. Ηδη, με Μπότζο πρωθυπουργό, η περιπέτεια μοιάζει με την ταινία που δεν γύρισαν ποτέ οι Μόντι Πάιθον, αλλά θα γύριζαν τώρα αν ήσαν και πάλι σαράντα χρόνων. Τολμώ να πω, επίσης, ότι μοιάζει (επικίνδυνα) με σαιξπηρική τραγωδία στην οποία τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο «clown»...