"...Η κρίση που διανύουμε στην Ελλάδα, αν ήταν απλό κρυολόγημα, θα το είχαμε ξεπεράσει. Δυστυχώς, είναι καρκίνωμα βαριάς μορφής και τα παυσίπονα που της δίνουν για τη θεραπεία της επιδεινώνουν την κατάσταση. Η μόνη θεραπεία που επιβάλλεται στην παρούσα κατάσταση είναι μόνο η οικονομική ανάπτυξη. Και την οικονομική ανάπτυξη δεν μπορούν να την πραγματοποιήσουν οι μαρξιστές που κυβερνούν τη χώρα μας. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει φιλελεύθερες βασικές αρχές, που δυστυχώς οι μαρξιστές που μας κυβερνούν δεν τις αποδέχονται. Ο κρατισμός στον οποίο πιστεύουν δεν θεραπεύει τα συμπτώματα της οικονομικής καχεξίας. Είναι αδιανόητο το κράτος να κάνει τον επιχειρηματία, τον έμπορο, τον εφοπλιστή, τον βιομήχανο, τον αγρότη. Μόνο και αποκλειστικά η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι σε θέση να ανακάμψει και να θεραπεύσει την οικονομική καχεξία που υφίσταται η χώρα μας...."

Οκτώ επιστολές από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",26/01/19

1. Στο πεντάγραμμο της ψυχής μας

«Στου βούρκου μέσα τα νερά ποιοι ’ναι που μου ζητούνε, να χαμηλώσω τα φτερά;»

Κύριε διευθυντά
Αυτά τα συγκλονιστικά λόγια τραγουδούσε ο Ξυλούρης κάποτε. Αυτά τα συγκλονιστικά λόγια, σε συνδυασμό με την υπέροχη μουσική και την περήφανη κρητική ερμηνεία, έτυχε να ακούσω πριν από λίγες μέρες για πρώτη φορά. Ηταν τόση η ψυχική ανάταση, που σκέφτηκα δυο πράγματα: ότι μία από τις μεγαλύτερες «εφευρέσεις»-εκφράσεις του ανθρώπου είναι και η μουσική. Ποια όμως μουσική;

Αυτή που σ’ αγγίζει κατευθείαν στην ψυχή, που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και που σε κάνει να λες: Γι’ αυτά τα λίγα –εξαίσια όμως– αξίζει να ζει κανείς... Και δεύτερο, αυτό που είπε ο Ντοστογιέφσκι: Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο...

Αυτήν την ομορφιά, που διέθετε η πατρίδα μας σε όλους τους τομείς, σκοτώνει καθημερινά η αθλιότητα των «τριγυρατζήδων της πολιτικής», όπως πολύ εύστοχα τους χαρακτήρισε ο κ. Λεβέντης. Αυτή η αθλιότητα, που, κι αν είσαι ο πιο συνετός πολίτης, σε κάνει να νιώθεις μέσα σου επανάσταση αξιοπρέπειας.

Δανάη Πανοπούλου, Εκπαιδευτικός

Μα, τι σχέση μπορεί να έχει η Μετεωρολογία με τη Θεογονία του Ησιόδου; Εδώ παρεμβαίνει η ελληνική μυθολογία, συγκλώθοντας το φανταστικό με το αληθινό, το γήινο με το ουράνιο, το χθόνιο με το βασίλειο του υπαρκτού, σε ένα μαγευτικό διδασκαλείο ανθρώπινων σχέσεων, παθών, χαρακτήρων, φόβου και λύτρωσης, κατακρήμνισης θεών στη λαϊκή αγορά. Ντύσου καλά, έρχονται οι Αρπυιες· βγήκε απαγορευτικό λόγω της Εχιδνας· ο Κέρβερος έντυσε όλη τη χώρα στα λευκά· μας έπνιξε η Χάρυβδη· τρελάθηκες; θα ταξιδέψεις ενώ μαίνεται η Σκύλλα; Ο επιστολογράφος της «Κ» προτείνει μια ανατρεπτική, επί το αυστηρότερον «ονοματοδοσία» των ακραίων καιρικών φαινομένων προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Με ισχυρή δόση συγγνωστής υπερβολής η φωτογραφία από την τελευταία επίσκεψη χιονιά στην Ελλάδα, παραπέμπει στον πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου «Κυνηγοί στο χιόνι».

2. H Εχιδνα για τα μποφόρ, ο Κέρβερος 

για τα χιόνια και προσοχή στους Εκατόγχειρες...
Κύριε διευθυντά,

Είναι γνωστό ότι διάφορες εμπλεκόμενες υπηρεσίες και οργανισμοί για διευκόλυνση της παρακολούθησης της πορείας τους «βαπτίζουν» με ονόματα προσώπων τις καταιγίδες και άλλα έντονα μετεωρολογικά φαινόμενα που πλήττουν περιοχές του πλανήτη, κυρίως στους ωκεανούς Ατλαντικό, Ειρηνικό και Ινδικό.

Δεχόμενοι ότι είναι χρήσιμη και στη χώρα μας η ονοματοδοσία των έντονων καιρικών φαινομένων, ο προβληματισμός αφορά το κατά πόσον ονόματα, όπως Αριάδνη, Δαίδαλος, Ζήνων, Πηνελόπη και Σοφία, θα πρέπει να συνδέονται με καταστρεπτικά μετεωρολογικά φαινόμενα. Δεν γνωρίζω τη μεθοδολογία των διεθνών και των εθνικών φορέων για την κατάρτιση του προβλεπόμενου καταλόγου ονομάτων (κατά το δυνατόν, ένα όνομα για κάθε γράμμα του λατινικού αλφαβήτου, για κάθε χρόνο σε βάθος εξαετίας) προς επιλογή με τη σειρά για την ονοματοδοσία, αλλά η χώρα μας διαθέτει μία πολύ μεγάλη δεξαμενή άντλησης ονομάτων. Το συναρπαστικότερο «παραμύθι» βρίθει, μεταξύ άλλων, από βία, τρόμο, δολοφονίες και αίμα με δράστες, κατά κανόνα, τέρατα ή κακόβουλα πρόσωπα, το όνομα των οποίων θα ήταν συμβατό με ένα έντονο μετεωρολογικό φαινόμενο. Οι «κακοί» της ελληνικής μυθολογίας είναι τόσο πολυπληθείς που μπορούν να καλύψουν σε μεγάλο ποσοστό τις απαιτήσεις για την ονοματοδοσία των φαινομένων της ευρύτερης περιοχής της χώρας μας.

Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών ή όποιος άλλος «νονός», που ήδη κάνει χρήση μυθολογικών ονομάτων, με μια απλή ολιγόωρη ανάγνωση της Θεογονίας του Ησιόδου και της Βιβλιοθήκης του Απολλόδωρου θα διαπιστώσει ότι από αυτά μπορεί να αντληθούν ονόματα πιο δόκιμα από τα Σοφία και Πηνελόπη.

Με βάση τα ονόματα μυθικών τεράτων [Αρπυιες, Γίγαντες (Κύκλωπες, Εκατόγχειρες κ.ά.), Γοργόνες, Γραίες, Εχιδνα, Κέρβερος, Σειρήνες, Σκύλλα, Χάρυβδη, Χίμαιρα] και τη μικρή συνεισφορά από τις 49 (φόνισσες) Δαναΐδες μόνο τα Ζ (αν ο Ζευς θεωρηθεί απορριπτέος), Ξ και Ψ δεν καλύπτονται, όπως και σε αρκετές περιπτώσεις η περί εξαετίας απαίτηση. Ουδέν τέλειο, όπως άλλωστε και οι αντίστοιχοι κατάλογοι για πολλές περιοχές του πλανήτη (τα κενά συνήθως αφορούν τα γράμματα Q, U, X, Y και Ζ). Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια ευκαιρία να γίνει ευρύτερα γνωστό, εντός και εκτός χώρας, ότι η ελληνική μυθολογία δεν περιλαμβάνει μόνο το Δωδεκάθεο, τον Ηρακλή, τον Θησέα και τον Ιάσονα, αλλά και πολλούς άλλους, όπως τον Τυφώνα, καλή ώρα.

Δημ. Χατζηδάκης, Δρ Χημικός Μηχανικός, Αθήνα

3. Κρατισμός, ανάπτυξη, και εθνικοί ευεργέτες

Κύριε διευθυντά,

Η κρίση που διανύουμε ως χώρα δεν είναι κάτι παροδικό, κάτι που ξεπερνιέται με ευκολία σαν απλό κρυολόγημα, όπως άλλωστε το ξεπέρασαν και άλλες χώρες που επανήλθαν στην προτέρα οικονομική τους κατάσταση. Η κρίση που διανύουμε στην Ελλάδα, αν ήταν απλό κρυολόγημα, θα το είχαμε ξεπεράσει. Δυστυχώς, είναι καρκίνωμα βαριάς μορφής και τα παυσίπονα που της δίνουν για τη θεραπεία της επιδεινώνουν την κατάσταση. Η μόνη θεραπεία που επιβάλλεται στην παρούσα κατάσταση είναι μόνο η οικονομική ανάπτυξη. Και την οικονομική ανάπτυξη δεν μπορούν να την πραγματοποιήσουν οι μαρξιστές που κυβερνούν τη χώρα μας. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει φιλελεύθερες βασικές αρχές, που δυστυχώς οι μαρξιστές που μας κυβερνούν δεν τις αποδέχονται. Ο κρατισμός στον οποίο πιστεύουν δεν θεραπεύει τα συμπτώματα της οικονομικής καχεξίας. Είναι αδιανόητο το κράτος να κάνει τον επιχειρηματία, τον έμπορο, τον εφοπλιστή, τον βιομήχανο, τον αγρότη. Μόνο και αποκλειστικά η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι σε θέση να ανακάμψει και να θεραπεύσει την οικονομική καχεξία που υφίσταται η χώρα μας.

Οι μαρξιστές απεχθάνονται την έννοια του κέρδους γι’ αυτό και συκοφαντούν τον επιχειρηματία ως κερδοσκόπο που πίνει το αίμα του λαού. Μόνο το κράτος, σύμφωνα με τη μαρξιστική αντίληψη, είναι ο ιδανικός εργοδότης που μπορεί να εμπιστευθεί ο πολίτης. Ομως, σε όποιον θέλει να δει γυμνή την αλήθεια θα πρέπει να ρίξει μια ματιά στην ελληνική ιστορία. Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν αναγάγει το κέρδος σε θεότητα – κερδώος Ερμής, κερδώος Απόλλων. H Ελλάδα χωρίς τους εκατοντάδες μεγάλους επιχειρηματίες-ευεργέτες, όπως οι Αφοί Ζάππα, π. Γεώργιος Αβέρωφ, Απόστολος Αρσάκης, Ιωάννης Βαρβάκης, Ζώρζης Δρομοκαΐτης, Εμμανουήλ Μπενάκης, Ιωάννης Σισμανόγλου, Ανδρέας Συγγρός, Βασίλειος Σιβιτανίδης, Μιχαήλ Τοσίτσας, Ευγένιος Ευγενίδης, Πρόδρομος Μποδοσάκης, Αριστοτέλης Ωνάσης, Γιάννης Λάτσης, Σταύρος Νιάρχος και πολλοί άλλοι, σήμερα θα ήταν υποδεέστερη και από την Ουγκάντα.

Σωτήρης Γλύκος

4. Ο Ιωάννης Μεταξάς στην κηδεία Συγγρού

Κύριε διευθυντά,

Την πάνδημο κηδεία του Ανδρέα Συγγρού, που μας θύμισε ο τακτικός επιστολογράφος σας Αντώνης Βενέτης (Γράμματα Αναγνωστών, Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2019), παρακολούθησε, μέσα στο πλήθος, και ένας 28χρονος ανθυπολοχαγός. Μικρόσωμος όπως ήταν, θα ταλαιπωρήθηκε από την κοσμοσυρροή. Οταν γύρισε στο σπίτι του, κάθισε και έγραψε αυτά τα λίγα και άκρως ενδιαφέροντα:

«Αθήναι, 14 Φεβρουαρίου 1899, Κυριακή. Σήμερον έγινεν η κηδεία του Συγγρού, μεγαλοπρεπεστάτη, αλλά χωρίς ουδεμίαν τάξιν, διότι εις την ασύντακτον κοινωνίαν την Αθηνών κανείς δεν ειξεύρει την θέσιν του. Σχεδόν όλην την περιουσίαν του αφίνει εις ευεργετικούς σκοπούς. Εντύπωσιν κάμνει η εις το κωδίκελλόν του αναίρεσις των προς την Βασιλικήν οικογένειαν κληροδοτημάτων του. Ο πλείστος κόσμος δεικνύει κακόβουλον ευχαρίστησιν εις τούτο, πιθανώς διότι παρουσιάζεται αφορμή να ταπεινωθή η Βασιλεία.

Οι Ελληνες είναι εισέτι δούλοι κατά τον χαρακτήρα. Και έχουσιν όλα τα αισθήματα των δούλων προς τους κυρίους των. Δεν αρκεί μία συνθήκη, ούτε το αίμα στρατιωτικής τινος αριστοκρατίας διά να κατασταθή εν έθνος πράγματι ελεύθερον.

Το κωδίκελλον εγράφη την 9η Μαΐου 1897, δηλαδή κατά την εποχήν καθ’ ην και οι στενότεροι φίλοι και ευνοούμενοι εγκατέλειψαν τους ηγεμόνας της Ελλάδος.

Ιδού και νέον μάθημα, καταδεικνύον τον τρόπον καθ’ ον οι Βασιλείς πρέπει να συμπεριφέρωνται προς τους υπηκόους των, και ότι δεν αρκούν ούτε αι εύνοιαι δι΄ να μεταβάλωσι τον χαρακτήρα των υπηκόων».

Πέρασαν από τότε 120 χρόνια. Ακόμη εντυπωσιάζει ο κυνικός ρεαλισμός του νέου, τότε, Ιωάννη Μεταξά. Αλλαξαν, όμως, οι Eλληνες από τότε; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από την πανωλεθρία των κομμάτων «εξουσίας» στις εκλογές του Μαΐου 2012. Οι πελατειακές παροχές όχι μόνον δεν «μεταβάλωσι τον χαρακτήρα» των πολιτών, αλλά τους εξαχρειώνουν περισσότερο. Και τότε «συνηθίζουν σε κάθε βρωμιά, αρκεί να έχουν γεμάτο τον τορβά». Η πολιτική των επιδομάτων και των παροχών, που, φαίνεται, τόσο αρέσει στους συμπολίτες μας, δεν έχει, κατά κανόνα, καλό τέλος γι’ αυτούς που δίνουν τα επιδόματα και τις παροχές.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργανάς

5. Αβέρωφ, Μαρκεζίνης και οι μαρτυρίες

Κύριε διευθυντά,

Στην επιστολή του, ο κ. Ε.Γ. Συγκούνας (12/1) αναφέρεται σε αρνητική τοποθέτηση του Ευάγγελου Αβέρωφ στο εγχείρημα του Σπύρου Μαρκεζίνη περί ανάληψης πρωθυπουργίας την 8η Οκτωβρίου 1973. Θα ήθελα να μου επιτραπεί να σημειώσω το εξής: στον τρίτο τόμο της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος (1936-1975) και στη σελίδα 179, ο συγγραφέας Σπύρος Μαρκεζίνης αναφέρει: «…Στις 9 Ιουνίου 1973 με επισκέφθη ο Ευάγγ. Αβέρωφ… με επληροφόρησε ότι ο Υφυπουργός τύπου Βύρων Σταματόπουλος, με τον οποίο διατηρούσε από καιρού επαφή, τον είχε βεβαιώσει ότι η ενδεχόμενη πολιτική εξέλιξη περιελάμβανε Κυβέρνηση Αβέρωφ και ότι αυτός (ο Αβέρωφ) επρότεινε Κυβέρνηση Μαρκεζίνη…».

Επίσης, ο Σπύρος Μαρκεζίνης σημειώνει στο βιβλίο του «Αναμνήσεις 1972-1974» σελίδα 286: «...Ο μεν κ.Ευάγγ. Αβέρωφ, πέραν του συγχαρητηρίου τηλεγραφήματος το οποίον μου απέστειλε, δεν έπαυε να κάνει την εμφάνισίν του … Εις την “Εστία” λ.χ. της 22ας Οκτωβρίου μνημονεύεται ότι αφού επέκρινε διαφόρους εκδηλώσεις της άκρας αριστεράς…αναφερόμενος εις την πολιτική κατάστασιν είπεν ότι το “καθεστώς σήμερον κάνει αξιόλογη προσπάθεια και δεν πρέπει να το κατακρίνομεν εκ προοιμίου την ώραν που πολλοί εσωτερικοί και διεθνείς παράγοντες είναι δυσμενείς”...».

Ι.Κ. Γεωργιου, Καρδιολόγος

6. Οταν ο Γ. Δροσίνης «ελοξοδρόμησε»

Κύριε διευθυντά,

Εξαιρετικά επίκαιρο το δημοσίευμα του Νίκου Βατόπουλου, Ιστορική επέτειος 100 ετών. Διάλογος του χθες και του σήμερα στο οθωμανικό τζαμί Τζισδαράκη («Η Καθημερινή», 12/12/’18), αναφερόμενο στο Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού –εκατό χρόνια από την ίδρυσή του–, που στεγάζεται στο τζαμί Τζισδαράκη στο Μοναστηράκι (οδός Αρεως)· το τζαμί, Κουρσουνού Τζαμί (=μολυβδοσκέπαστο), κτίσθηκε το 1759 στην περιοχή του Κάτω Παζαριού ή Κάτω Σιντριβανιού, από τον Τούρκο βοεβόδα (=διοικητή) Μουσταφά Αγά Τζισδαράκη, με υλικό από αρχαία μέλη, όπως ένα κίονα του ναού του Ολυμπίου Διός, μετατρέποντάς τον σε ασβέστη.

Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1830, χρησιμοποιήθηκε, κατά καιρούς, ως χώρος εξάσκησης των στρατιωτικών μουσικών, φυλακή και αποθήκη, και, αργότερα, ως Μουσείο, αναστηλωμένο από τον αείμνηστο ακαδημαϊκό Αναστάσιο Ορλάνδο.

Συμπληρωματικά, θα ήθελα να προσθέσω ότι το Μουσείο είχε αρχικά την ονομασία Μουσείο Ελληνικών Χειροτεχνημάτων, ιδρυθέν με Β.Δ. το 1918, αλλά ο ποιητής Γ. Δροσίνης θεωρούσε ότι με αυτόν τον τίτλο η αποστολή του ήταν περιορισμένη και πρότεινε τη μετονομασία του σε Εθνικόν Μουσείον των Κοσμητικών Τεχνών, έχοντας υπόψη του τις πρόσφατες εντυπώσεις από το παρισινό Μουσείο, Musée du Arts Décoratifs. Ο Δροσίνης διετέλεσε διευθυντής του Μουσείου και διοργανωτής του, όπως πληροφορούμαστε από τη διδακτορική διατριβή της Μάγδας Μαλακτάρη-Παπακώστα, «Ο Γεώργιος Δροσίνης πέραν της λογοτεχνίας», Αθήναι 2006, σσ. 258-259. Παράλληλα, στην εκδήλωση του ΜΝΕΠ, στις 16/12/’18, με διευθύντρια την Ελενα Μελίδη, μεταξύ των ομιλητών/τριών η κ. Παπακώστα εισηγήθηκε το θέμα, «Ο Γεώργιος Δροσίνης ιδρυτής του Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού και το αποτύπωμά του στον πολιτισμό μας», ενώ, εκ μέρους του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη», χαιρετισμό απηύθυνε η πρόεδρος Ελένη Βαχάρη. Στη θέση του διευθυντή ο Δροσίνης παρέμεινε έως το 1926, οπότε και αποχώρησε οριστικά από τη δημόσια υπηρεσία, προκειμένου να ασχοληθεί με την οργάνωση της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία ιδρύθηκε από τον υπουργό Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως (Παιδείας) Δημ. Αιγινήτη.

Ο ποιητής αναφέρει στα Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου. Απαντα, Ι. Ζ΄ σσ. 701-705 ότι «ελοξοδρόμησα από το Τμήμα των Γραμμάτων και Καλών Τεχνών στο Εθνικόν Μουσείον των Κοσμητικών Τεχνών – από το Γραφείον του Υπουργού στο Τζαμί – από Τμηματάρχης έγινα… Χότζας».

Στο Μουσείο, «που αγάπησε και πόνεσε σαν υστερνό παιδί του», ο Δροσίνης έζησε «ώρες ολόκληρες,… χρονιάρες μέρες και καθημερινές, κατάμονος, με κλειδωμένη την πόρτα, αφήνοντας πίσω τη σύγχρονη ζωή και γυρίζοντας σαν οδοιπόρος του χρόνου, αιώνες πίσω και σαν ταξιδιώτης των τόπων από παλάτια σε καλύβια και από μοναστήρια σε κλέφτικα λημέρια».

Αποχαιρετώντας οριστικά το Μουσείο άφησε τη διεύθυνση στη φωτισμένη επιστήμονα Αννα Αποστολάκη.

Αναστάσιος Αγγ. Στέφος, δ.φ., Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος

7. Εύγε αναγνώστη προς αναγνώστη

Κύριε διευθυντά,

Μια απελπισμένη φωνή: «Κρατήστε τους μαθητές μακριά από τη Βουλή». Την υπογράφει ένας απόστρατος ανώτατος αξιωματικός της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Ετυχε να υπηρετήσω στα νιάτα μου την Πολεμική Αεροπορία ως έφεδρος αξιωματικός. Μόνο καλές αναμνήσεις έχω από τους μονίμους αξιωματικούς σε όσα αεροδρόμια και αν υπηρέτησα. Ευγενικοί, ανιδιοτελείς και δοσμένοι στην υψηλή τους αποστολή άνθρωποι όλοι τους.

Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να αποστείλει παρόμοια επιστολή στην «Καθημερινή» (16.1.19).

Πλημμυρισμένος από αγωνία, ο κ. Καμπάς ψάχνει να βρει όσο μπορεί τις ευγενικότερες λέξεις, για να περιγράψει τους κινδύνους που κυκλώνουν τους μικρούς μαθητές, όταν παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην αίθουσα αυτή.

Δεν χαρακτηρίζει ανάρμοστες και απρεπείς τις συμπεριφορές των βουλευτών, τις ονομάζει «ανοίκειες». Τις συνήθεις προσβλητικές φράσεις, που εκτοξεύει ο ένας προς τον άλλο βουλευτή, τις ονομάζει «ανεπίτρεπτες». Ομιλεί για «σκηνικό», υπονοώντας παράσταση θεατρική, όπου η υποκριτική αντικαθιστά την ειλικρίνεια, και αγωνιά για τους μικρούς μαθητές, πώς θα εισπράξουν αυτές τις «διδακτικές» συμπεριφορές. Δεν τις λέει σατανικές ούτε καταχθόνιες ούτε υποβολιμαίες αυτές τις συμπεριφορές, απλώς τις ονομάζει «διδακτικές», ντύνοντας αυτή την τελευταία λέξη με σιδερένια εισαγωγικά.

Και κορυφώνει την ανησυχία του λέγοντας ότι «δεν φαίνεται να θεωρείται παιδαγωγική και διδακτική η παρακολούθηση συνεδριάσεων της Βουλής από μικρούς μαθητές»! Και καταλήγει ζητώντας σχεδόν συγγνώμη εάν ίσως έγινε λιγάκι περισσότερο αυστηρός από όσο του επιτρεπόταν: «εκτός και αν είναι επιθυμητό να παραδειγματίζονται για τον τρόπο υποστήριξης των όποιων θέσεων / επιχειρημάτων τους»...

Η υπερβολική ευγένεια σε μια εποχή όπου οι προσβολές, τα ψεύδη, η εξαπάτηση και κάθε είδους πανουργία κυριαρχούν, διδάσκοντας νέους και γέρους εξίσου, για τη μέθοδο επικράτησης, σε μια κοινωνία που ξεψυχά.

Θέμος Γκουλιώνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιο

8. Περιουσιολόγιο και ανοησίες (τους)

Κύριε διευθυντά,

Οπως πληροφορηθήκαμε εντός της ανοίξεως, «που τα λουλούδια ανθίζουν και βγάζει η γη χορτάρι», θα ανθίσει και το πολυδιαφημισμένο περιουσιολόγιο μέσω του οποίου η κυβέρνηση διατείνεται ότι θα ελέγξει και, επομένως, θα πατάξει τη φοροδιαφυγή. Εξ όσων λέγονται στο σχετικό έντυπο όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως δηλουμένων εισοδημάτων (δηλαδή περί τα 8,5 εκατομμύρια) θα δηλώσουν άπασα την κινητή και ακίνητη περιουσία τους.Βεβαίως επ’ αυτού το κράτος έχει ήδη πλήρη στοιχεία για:

α. Πάσης φύσεως ακίνητα, δεδομένου ότι αυτά δηλούνται υποχρεωτικά στο Ε9.

β. Πάσης φύσεως τραπεζικές καταθέσεις, μέσω τραπεζών.

γ. Αυτοκίνητα από τα αρχεία του υπουργείου Συγκοινωνιών.

δ. Πάσης φύσεως πλωτά μέσα, από τη δήλωση Ε1.

Αρα απομένουν προς δήλωση:

α. Μετρητά τα οποία έχει κάποιος στο σπίτι του ή σε κάποια θυρίδα, τα οποία φυσικά δεν θα δηλώσει διότι διαφορετικά θα τα είχε στην τράπεζα και όχι στο σπίτι του ή σε θυρίδα.

β. Πίνακες μεγάλης αξίας τους οποίους δεν θα δηλώσει ώστε να μη γίνει γνωστή η ύπαρξή τους. Αλλωστε και σε περίπτωση μεταβιβάσεώς τους (πώληση,δωρεά κτλ.) αυτή θα γίνει «χέρι με χέρι» όπως μέχρι σήμερα.

γ. Ράβδοι χρυσού ή άλλα αντικείμενα μεγάλης αξίας και τιμαλφή. Εάν μεν είναι προϊόντα αγορασθέντα με χρήματα νόμιμα αποκτηθέντα, πιθανώς να τα δηλώσει, εάν όμως είναι από χρήματα προϊόντα εγκλήματος (φοροδιαφυγή, μίζες, τοκογλυφία, κτλ.), φυσικά δεν θα τα δηλώσει, όπως δεν είχε, προφανώς, δηλώσει και την προέλευση των χρημάτων.

Επομένως το μοναδικό ίσως αποτέλεσμα θα είναι η ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών, με αντίστοιχο φόρτο εργασίας και εισπράξεων των φοροτεχνικών.

Κατόπιν των προαναφερθέντων το ερώτημα είναι: Γιατί εφαρμόζεται το περιουσιολόγιο; Οι απαντήσεις που μπορεί να δοθούν πολλές και διάφορες. Οπως π.χ. ότι το κράτος θα επιβάλει και κάποιον νέο φόρο/ χαράτσι στους δηλούντας περιουσιακά στοιχεία αξίας πάνω από κάποιο ποσό, ή ότι πρόκειται περί ενός μέτρου εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης, ή τέλος αποτέλεσμα της σκέψης κάποιου ανεγκέφαλου εγκεφάλου.

Παναγιώτης Μουστάκας