"...Το αύριο λαμβάνει τον χαρακτήρα του απόλυτα τυχαίου ή του πεδίου στο οποίο αναπτύσσονται δυνάμεις που ξεφεύγουν από τον έλεγχο των ανθρώπων. Το «νόημα» διασκορπίζεται σε μικρά προσωπικά πεπρωμένα, σε μικρές ουτοπίες στα ατομικά μας μέτρα, που δεν συνδέονται με τα κοινά γεγονότα. Με την ανησυχία για τις θεμελιώδεις αξίες που οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε και να μεταβιβάζουμε. Δηλαδή ένα έρημο αύριο, που από τη μια ενθαρρύνει τον καιροσκοπισμό και την αρπακτικότητα και από την άλλη εξασθενεί τα αποθέματα ενέργειας που αναβλύζουν πλούσια σε στιγμές κινδύνου..

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/18

"ANTIΛΟΓΟΙ",
της Τασούλας Καραϊσκάκη


Κυρίαρχη ιδεολογία; Η προσωρινότητα. Για λίγο, αξιόπιστοι πολιτικοί εταίροι, με μεγάλα περιθώρια ανοχής. Το «λίγο» ανανεώνεται διαρκώς (επαναλαμβανόμενα «σύμφωνα συμβίωσης» Τσίπρα - Καμμένου) χωρίς να πλήττεται η παροδικότητα. Αδιάσπαστες σχέσεις, σήμερα, κι ας είναι όλα αντιφατικά και ασυμβίβαστα – συμφωνούμε ότι διαφωνούμε χωρίς να αποτελεί πρόβλημα η διαφωνία. Δεν μιλάμε για μεγάλους κινδύνους· θα απασχολούσαν αν πιστεύαμε στην ύπαρξη λύσεων. Ριζικές αλλαγές αποφεύγονται, κυριαρχεί το σύστημα σκέψης που βαφτίζει τις ολέθριες πολιτικές «μικρά λάθη» και η συγκάλυψη του κακού συνεχίζεται απρόσκοπτα. Ετσι είναι οι πολιτικές συμμαχίες μετά το τέλος των «μεγάλων αφηγήσεων για το μέλλον».

Με τις αλλεπάλληλες κρίσεις (ιδεολογιών και άλλων) βεβαιωθήκαμε ότι η πολιτική δεν μπορεί πια να προτείνει τίποτα φιλόδοξο· ότι αποσκοπεί, το πολύ, στην «καλή» διαχείριση· ότι έχει εξαντληθεί, και μαζί της οι ελπίδες των πολλών για βελτίωση της κοινωνικής τους κατάστασης. Λέμε, λοιπόν, «κωπηλατώ» για να βγάλω την εβδομάδα, τον μήνα, και βλέπουμε... Ομως ο μόχθος που οικοδομείται μέσα στο τίποτα χαλκεύει δυστοπίες. Το κοινωνικό περιβάλλον δεν παρέχει πια εγγυήσεις για τη διαιώνιση της ταυτότητας και του ρόλου μας. Απομακρύνει τις σταθερές δημιουργώντας ένα ρευστό τοπίο. Μεταφυτεύει τις ρίζες από το στέρεο έδαφος του προσανατολισμού σε προκαθορισμένες προσδοκίες, στην ασταθή βάση της προσωπικής βιογραφίας. Εφήμερη εργασία, εφήμερες σχέσεις, εφήμερες ταυτότητες, επίπλαστα προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα – το τεχνολογικό καβούκι που μας προστατεύει από το παρελθόν και το μέλλον. Τα στοιχεία δεν συνδέονται μεταξύ τους για να προσδιορίσουν έναν ορίζοντα.

Ετσι το αύριο λαμβάνει τον χαρακτήρα του απόλυτα τυχαίου ή του πεδίου στο οποίο αναπτύσσονται δυνάμεις που ξεφεύγουν από τον έλεγχο των ανθρώπων. Το «νόημα» διασκορπίζεται σε μικρά προσωπικά πεπρωμένα, σε μικρές ουτοπίες στα ατομικά μας μέτρα, που δεν συνδέονται με τα κοινά γεγονότα. Με την ανησυχία για τις θεμελιώδεις αξίες που οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε και να μεταβιβάζουμε. Δηλαδή ένα έρημο αύριο, που από τη μια ενθαρρύνει τον καιροσκοπισμό και την αρπακτικότητα και από την άλλη εξασθενεί τα αποθέματα ενέργειας που αναβλύζουν πλούσια σε στιγμές κινδύνου.