"...Οι αλλαγές που εισηγείται ο Αλιβιζάτος, ως κοινή βάση για τη διακομματική συνεργασία του «δημοκρατικού τόξου» στην αναθεώρηση του Συντάγματος, είναι άριστες – επ’ αυτού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Και, πράγματι, αν η λογική φώτιζε το ίδιο τα μυαλά όλων των ανθρώπων, θα ήταν υπέροχο όλοι να συναινούσαν σε μια αναθεώρηση η οποία θα ήταν ο θρίαμβος της λογικής! Ποιος δεν θα το ήθελε να συμβεί; Αλλά και ποιος μπορεί να το πάρει στα σοβαρά ως πραγματική δυνατότητα; Είμαστε στην Ελλάδα του Τσίπρα και του Καμμένου· το ξεχάσαμε; Η πολιτική αθλιότητα έχει εκτοξευθεί σε πρωτοφανή ύψη, κάθε μέρα ένα νέο αίσχος έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα και να τα ξεπεράσει· πώς να περιμένει κανείς ότι η λογική μπορεί να πρυτανεύσει; ..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/03/18

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Η διένεξη σχετικά με την αναθεώρηση του Συντάγματος ακούγεται περίπλοκη, είναι όμως απλή – τολμώ να πω, μάλιστα, εξαιρετικά απλή. Από τη μία πλευρά, έχουμε τη θέση ενός διακεκριμένου νομικού, του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου, ο οποίος προτείνει μία βάση αναγκαίων και λογικών αλλαγών στο Σύνταγμα, η οποία πρέπει και θα μπορούσε να είναι κοινή για όλα τα κόμματα του λεγομένου δημοκρατικού τόξου – δηλαδή, όλων, πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής. (Το ΚΚΕ, εξ όσων γνωρίζω, δηλώνει ότι δεν δεσμεύεται από το αστικό Σύνταγμα. Απλώς, απολαμβάνει τις πρόνοιές του…) Από την άλλη πλευρά, έχουμε την απόλυτη διαφωνία του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος κρίνει ότι δεν υφίσταται το κατάλληλο «θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον» για αναθεώρηση του Συντάγματος.

Οι αλλαγές που εισηγείται ο Αλιβιζάτος, ως κοινή βάση για τη διακομματική συνεργασία του «δημοκρατικού τόξου» στην αναθεώρηση του Συντάγματος, είναι άριστες – επ’ αυτού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Και, πράγματι, αν η λογική φώτιζε το ίδιο τα μυαλά όλων των ανθρώπων, θα ήταν υπέροχο όλοι να συναινούσαν σε μια αναθεώρηση η οποία θα ήταν ο θρίαμβος της λογικής! Ποιος δεν θα το ήθελε να συμβεί; Αλλά και ποιος μπορεί να το πάρει στα σοβαρά ως πραγματική δυνατότητα; Είμαστε στην Ελλάδα του Τσίπρα και του Καμμένου· το ξεχάσαμε; Η πολιτική αθλιότητα έχει εκτοξευθεί σε πρωτοφανή ύψη, κάθε μέρα ένα νέο αίσχος έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα και να τα ξεπεράσει· πώς να περιμένει κανείς ότι η λογική μπορεί να πρυτανεύσει; (Θα ήταν αντίθετο με τη λογική στο κάτω κάτω…)

Η προσέγγιση του Αλιβιζάτου στο ζήτημα είναι επιστημονική, ενώ του Βενιζέλου είναι πολιτική. Παρά τις αυταπάτες μαρξιστών και φιλελευθέρων, η πολιτική δεν είναι επιστήμη και, επομένως, ο Βενιζέλος έχει δίκιο στο συγκεκριμένο ζήτημα, με την έννοια ότι η πολιτική προσέγγιση υπερτερεί της επιστημονικής. Νομίζω ότι όποιος ακόμη δεν έχει καταλάβει πόσο επικίνδυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο αδίστακτος είναι ο Τσίπρας και οι γύρω του, πόσο επιζήμια είναι για το μέλλον η παραμονή τους στην εξουσία δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβει ποτέ. Οταν ο Κατρούγκαλος –για να περιοριστώ σε ένα μόνο παράδειγμα– προαγγέλλει αναθεώρηση προοδευτική, συγκρουσιακή, ταξική, και δεν συμμαζεύεται, είναι αστείο να φαντάζεται κανείς συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εχει δίκιο, λοιπόν, ο Βενιζέλος. Αν όμως δεν καταφέρνει να το αναδείξει, είναι λόγω πληθωρικότητας χαρακτήρα ή, για να το πω απλούστερα, λόγω λαιμαργίας: μιλάει και γράφει για το θέμα ως πολιτικός και ως καθηγητής Νομικής ταυτοχρόνως. Το αποτέλεσμα είναι ότι το μήνυμα μπερδεύεται και, για πολλούς, χάνεται.

Υπάρχει όμως και σοβαρότερη αιτία για την οποία ο λόγος του Βενιζέλου για το συγκεκριμένο θέμα διατηρεί μεν το πάθος του, χάνει όμως τη σαφήνειά του. Ολο το επιχείρημα του Βενιζέλου –το σωστό, κατά τη γνώμη μου– βασίζεται σε μία προϋπόθεση, που δεν διατυπώνεται ποτέ ευθέως: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, στην πραγματικότητα, του «δημοκρατικού τόξου». Δεν ανήκει ακριβώς εκεί. Οι προτιμήσεις τους, το πολιτικό τους ένστικτο, η παιδεία τους, όλα τούς κάνουν να ρέπουν προς καθεστωτικές επιλογές, λαϊκοδημοκρατικού ή νοτιοαμερικανικού τύπου. Είναι πολλοί εκείνοι στην αντιπολίτευση που το πιστεύουν αυτό· ο δε Βενιζέλος ίσως και περισσότερο από όλους. Κανείς δεν διακινδυνεύει, όμως, να το πει ευθέως· και είναι κατανοητοί οι λόγοι.

Η θέση του Βενιζέλου περιπλέκεται, επειδή η πρόεδρος Φώφη υιοθετεί την πρόταση Αλιβιζάτου, για πολιτικούς λόγους και αυτή, τους αντίθετους όμως από εκείνους του Βενιζέλου. Βλέπετε, η Φώφη είναι καθ’ όλα Πασοκάρα. Πραγματικά αδυνατεί να συλλάβει την απειλή που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα. Παίζει, λοιπόν, το ίδιο σαχλό παιχνιδάκι μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, προσπαθώντας να πλασαριστεί στην αγορά ως ηπιότερη εκδοχή της Αριστεράς. Πραγματικά απορώ πώς ακόμη ο Βενιζέλος ανέχεται να συνυπάρχει με τα υλικά του κάδου ανακύκλωσης του ΠΑΣΟΚ. (Τα μη ανακυκλούμενα τα έχει μαζέψει από νωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ.) Χαρά στο κουράγιο του!..

Ας τον ακούσουμε!
Η ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν αδυσώπητη: «Εχοντας μεγάλη πολιτική εμπειρία (sic), πιστεύετε πως θα έρθουν καλύτερες ημέρες για τους Ελληνες;». Αλλος στη θέση του θα διέκοπτε τη συνέντευξη και θα ζητούσε από τον δημοσιογράφο να παραλείψει, αν μπορεί, την ερώτηση. Εκείνος όμως δεν φοβήθηκε και είπε: «Το πιστεύω και είμαι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό. Και αν θέλετε και κάτι προσωπικό να σας πω, δεν θα επέλεγα να παραμείνω στην πολιτική, εάν δεν πίστευα ότι η χώρα έχει δυνατότητες και δυναμικές προοπτικές και ότι αξίζει κανείς να εργαστεί γι’ αυτό». Αυτά είπε ο Γιώργος ο Πάντζας (ΠΑΣΟΚ, έπειτα ΔΗΚΚΙ, τώρα ΣΥΡΙΖΑ) και εγώ απλώς σας τα μεταφέρω ως παράδειγμα της τραγικής (και τόσο μπανάλ) μοίρας του Αρλεκίνου: ως κωμικός, ο Πάντζας ήταν ένα κρυόμπλαστο και σαχλό νευρόσπαστο· ως πολιτικός, είναι γνησίως κωμικός, χωρίς να το προσπαθεί μάλιστα…