"...Η μεγάλη πρόκληση δεν είναι «τρύπες» στον Πατραϊκό, αλλά αύξηση της αποδοτικότητας της ενέργειας, μείωση της σπατάλης κ.λπ., διαδικασίες που δημιουργούν μόνιμες θέσεις εργασίας. Αν δε λάβουμε υπόψη ότι οι επικεφαλής των ενεργειακών οργανισμών επιδιώκουν το νέο ενεργειακό πρότυπο με την κεφαλή στραμμένη προς το παρελθόν, είναι λίγο δύσκολο να το κατορθώσουν...."

ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 1.645 (284)

"Η ΑΥΓΗ", 03/01/18

ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΛΟΥΚΑ

Κυβερνητικοί υπεύθυνοι εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες και να αυτοσχεδιάζουν σε έναν πολύ σοβαρό τομέα, που έχει σχέση με την ποιοτική ανάπτυξη αυτής της χώρας, καθώς και με τις προοπτικές του ανθρώπινου γένους σ’ αυτόν εδώ τον μοναδικό βιώσιμο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Πρωθυπουργός (συνάντηση Παρισιού) και άλλοι κυβερνητικοί ιθύνοντες μιλούν για μια «δίκαια ανάπτυξη». Η οποία, όμως, για να είναι τέτοια, πρέπει να συνοδεύεται από μια βασανιστική προσπάθεια για συστηματική απάντηση στην οικολογική αντίθεση και βασικά σε ό,τι έχει σχέση με την επιδίωξη του «νέου ενεργειακού προτύπου». Αυτή η αναγκαιότητα επιβεβαιώνεται και από τα συμβάντα του Νοεμβρίου, που είναι συνέπεια και των κλιματικών αλλαγών. Οι διθυραμβικές, πολλές φορές, δηλώσεις των κυβερνητικών υπευθύνων διαψεύδονται όχι μόνον από τα γεγονότα, αλλά και από τους αριθμούς των ενεργειακών δεδομένων και δεσμεύσεων.

Στους στόχους για το 2020 (τα στοιχεία είναι από την Στ.Υπ. της Ε.Ε):

1. Χωρίς δυσκολία θα επιτευχθεί το ποσοστό των ΑΕΠ και ίσως και σαν ποσοστό στην τελική κατανάλωση (κυρίως λόγω μείωσης του ΑΕΠ). Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα:

α. Έχει μειωθεί σημαντικά το ΑΕΠ και κατά συνέπεια η συνολική κατανάλωση ενέργειας, όμως οι εκπομπές ισοδυνάμου διοξειδίου του άνθρακα (CΟ2) έχουν μειωθεί (2015) μόνο κατά 6,6% σε σχέση με το 1990.

β. Ενεργειακή ένταση (ε.ε.), δηλαδή η κατανάλωση ενέργειας που μετριέται με «ισοδύναμα kg. πετρελαίου» (kg.ιπ) και είναι αναγκαία για παραγωγή προϊόντων αξίας 1.000 ευρώ, είναι για την Ελλάδα 132,1.

β.1. Σε σχέση με τον μέσο όρο των 28 (που η ε.ε. είναι 120), καταναλώνουμε 12,1 kg.ιπ/1.000 ευρώ περισσότερο, δηλ. +10,1%.

β.2. Σε σχέση με τον μέσο όρο των 19 (που η ε.ε. είναι 116,1), καταναλώνουμε 16 kg.ιπ/1.000 ευρώ περισσότερο, δηλ. +13,8%.

Πράγμα που σημαίνει παραπάνω κατανάλωση 2.800.000 τ.ι.π (τόνοι ισοδύναμοι πετρελαίου) για ένα ΑΕΠ γύρω στα 175 δισ. ευρώ.

β.3. Σε σχέση με την Iταλία (που η ε.ε. είναι 100,2), καταναλώνουμε 31,9 kg.ιπ/1.000 ευρώ περισσότερο, δηλ. +31,8 %.

β.4. Σε σχέση με την Ισπανία (που η ε.ε. είναι 113) καταναλώνουμε 9,1 kg.ιπ/1.000 ευρώ περισσότερο, δηλ. +16,9%.

β.5. Σε σχέση με τη Γαλλία (που η ε.ε. είναι 120) καταναλώνουμε 12,1 kg.ιπ/1.000 ευρώ περισσότερο, δηλ. +10,1%.

Από τα παραπάνω στοιχεία γίνεται κατανοητό:

Πρώτον, ότι από ενεργειακή σκοπιά δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Δεύτερον, ότι το μεγάλο εμφανές και εύκολου εντοπισμού και εκμετάλλευσης κοίτασμα «υδατανθράκων» είναι η κατανάλωση ενέργειας με μικρή αποδοτικότητα -και με σπατάλη- που κάνουμε σαν σύστημα χώρα.

Η σημερινή αυτή απαράδεκτη κατάσταση οφείλεται βασικά στην ενεργειακή διακυβέρνηση του παρελθόντος και πολύ μερικά στα αντιφατικά και δειλά βήματα των τελευταίων δυόμισι χρόνων που δυσκολεύονται να αναμετρηθούν με το μέλλον.

Η Ε.Ε. απαιτεί τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 30% -στις μεταφορές (ηλεκτρικά αυτοκίνητα κ.λπ.)- μέχρι το 2030. Στη συνάντηση κορυφής One Planet, μεταξύ κυβερνητικών ηγετών, δημόσιων οργανισμών και διεθνών οικονομικών παραγόντων για την προώθηση της Συμφωνίας του Παρισιού Cop21, έχει ιδιαίτερη σημασία η τοποθέτηση της World Bank (Παγκόσμιας Τράπεζας), που «από το 2019 δεν θα χρηματοδοτεί πια δραστηριότητες που σχετίζονται με την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου».

Η διεθνής οργάνωση Oil Change International δήλωσε ότι «πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» και υπογράμμισε ότι έρχεται μόλις λίγες ημέρες μετά το αίτημα της Norgen Bank -προς την κυβένηση- να αφαιρέσει τα πετρελαϊκά περιουσιακά στοιχεία από το Ταμείο των Συντάξεων.

Η μεγάλη πρόκληση δεν είναι «τρύπες» στον Πατραϊκό, αλλά αύξηση της αποδοτικότητας της ενέργειας, μείωση της σπατάλης κ.λπ., διαδικασίες που δημιουργούν μόνιμες θέσεις εργασίας.

Αν δε λάβουμε υπόψη ότι οι επικεφαλής των ενεργειακών οργανισμών επιδιώκουν το νέο ενεργειακό πρότυπο με την κεφαλή στραμμένη προς το παρελθόν, είναι λίγο δύσκολο να το κατορθώσουν.