ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΕΚΔΟΧΕΣ, ΠΡΟΣ ΝΟΗΜΟΝΕΣ, ΟΡΘΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥΣ, ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ:
1. Από τον ιστότοπο "ΠΡΟΤΑΓΟΝ"
Σεπτέμβριος 2015. Ο Αλ. Τσίπρας πανηγυρίζει στο Σύνταγμα με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos. Τώρα κάνει πως δεν τον ξέρει |INTIMENEWS/ΓτΠ/Andrea Bonett
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΚΟΛΥΡΗ
Χαμένοι στην ελληνική μετάφραση των ισπανικών εκλογών*
Ο Τσίπρας έδειξε περισσότερο ενθουσιασμό για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών παρά, που λέει ο λόγος, ο νικητής τους. Πανηγύρισε τη νίκη των «συστημικών» Σοσιαλιστών και παραγνώρισε την παταγώδη αποτυχία των Podemos, ξεχνώντας την εποχή που μοιράζονταν τις πλατείες με τον Ιγκλέσιας
* Το πολιτικό wishful thinking του κ. Τσίπρα
Συμπτωματικά, παρακολούθησα τις ισπανικές εκλογές από τη Μαδρίτη, όπου με δυσκολία μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν ήταν μια συνηθισμένη Κυριακή. Εκτός από κάτι μικρές αφισέτες στους στύλους φωτισμού των δρόμων όλα έμοιαζαν ανεπηρέαστα από τις κάλπες. Τα καταστήματα ανοικτά και οι άνθρωποι, τουλάχιστον όσοι είδα εγώ, μιλούσαν μάλλον με περισσότερο πάθος για τον καιρό που έφτιαξε παρά για την κυβέρνηση που θα άλλαζε.
Οι Podemos… πάτωσαν, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει Πατήστε εδώ
Επιστρέφοντας όμως στην Αθήνα διαπίστωσα ότι μεγαλύτερη χαρά για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών έδειξε ο Έλληνας Πρωθυπουργός παρά, που λέει ο λόγος, ο νικητής τους Πέδρο Σάντσεθ.
Ενθουσιασμένος από τη νίκη των «συστημικών» Σοσιαλιστών παραγνώρισε την παταγώδη αποτυχία των Podemos. Ξέχασε τότε που μοιράζονταν τις πλατείες και τους αγώνες ανατροπής της κατεστημένης Ευρώπης με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας ο οποίος έχασε το 7% της δύναμής του. Και τώρα μιλά για τη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων.
Αν βεβαίως ήθελε να κάνει μια πολιτική αναγωγή ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να την κάνει με τους Podemos και όχι με τους Σοσιαλιστές. Όμως τα ποσοστά είναι κάπως άβολα και δεν ευνοούν τις συγκρίσεις. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι αυτού του τύπου οι αναγωγές είναι εντελώς άτοπες, όχι μόνον για τον κ. Τσίπρα αλλά και για όλους εκείνους που το επεχείρησαν. Δεν μπορείς να πάρεις τα εκλογικά αποτελέσματα από μια χώρα και να τα εφαρμόσεις σε μια άλλη. Ούτε εύκολα να κάνεις κομματικές συγκρίσεις.
Οι ισπανοί Σοσιαλιστές δεν είναι ΚΙΝΑΛ ή «το εκεί ΠΑΣΟΚ», όπως ούτε το Λαϊκό Κόμμα είναι Νέα Δημοκρατία, παρά το ότι είναι αδελφά κόμματα.
Αλλα προβλήματα αντιμετώπισε ο Πάμπλο Κασάδο, άλλες προκλήσεις καλείται να διαχειριστεί ο Μήτσοτάκης. Το Λαϊκό Κόμμα βγαίνει από μεγάλη περίοδο εσωστρέφειας, στον απόηχο της 7ετούς διακυβέρνησης Ραχόι και της μεγάλης πολιτικής φθοράς από την απώλεια της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης του 2018, κάτι που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στα αποτελέσματα της Κυριακής.
Αντίθετα, οι Σοσιαλιστές δρέπουν τους καρπούς της ανανέωσης τους μετά από τρεις εκλογικές ήττες, λαμβάνοντας ωστόσο ποσοστά οριακά χαμηλότερα από τα ποσοστά ήττας του 2011. Ο εκλογικός κύκλος και τα πολιτικά δεδομένα είναι καταφανώς ασύμβατα με τα ελληνικά.
Στην Ισπανία, εθνικισμός και οι υποστηρικτές του δικτάτορα Φράνκο βγήκαν από το καβούκι τους και αυτό μάλλον δεν είναι ένας λόγος πανηγυρισμών.
Φυσικά η άνοδος της Ακροδεξιάς δεν μπορεί να μη σχετιστεί με τη σειρά αντίστοιχων αποτελεσμάτων άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά δεν υπάρχει ένα ομοιογενές άθροισμα. Το φαινόμενο έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά αν και παραμένει εξόχως ανησυχητικό, αν όχι απειλητικό. Το Καταλανικό ζήτημα τέμνει το πολιτικό σύστημα αλλάζοντας τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του, καθώς οι ισχυρές αποσχιστικές τάσεις δημιουργούν νέες πολιτικές συσπειρώσεις και αναβιώνουν ταυτοτικά αν όχι υπαρξιακά ζητήματα για την Ισπανία, ξυπνώντας σκοτεινές μνήμες από το παρελθόν.
Το τελευταίο διάστημα, η χώρα βρέθηκε στη δίνη της πολιτικής αστάθειας που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στην εντυπωσιακή αύξηση της συμμετοχής κατά 9,3%.
Παρά ταύτα, ο πολιτικός κατακερματισμός αποδυναμώνει την επόμενη κυβέρνηση είτε δημιουργηθεί πλειοψηφικός συνασπισμός, είτε σχηματιστεί εκ νέου κυβέρνηση μειοψηφίας.
Είναι προφανές συνεπώς ότι οι ισπανικές κάλπες είχαν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν ευνοούν οποιαδήποτε απόπειρα ελληνοποίησης του αποτελέσματος. Εκλογικές συγκρίσεις και αναγωγές δεν υπάρχουν, εκτός από την προκατάληψη επιβεβαίωσης ορισμένων. Ή αλλιώς el pensamiento ilusorio… κάτι δηλαδή μεταξύ των ελληνικών ευσεβών πόθων και του αγγλικού wishful thinking.
Πηγή: Protagon.gr
2. Από "ΤΑ ΝΕΑ"
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Υπάρχει ένα συγκλονιστικό στοιχείο στην πραγματικότητα της Ισπανίας: ο βασικός λόγος που οι εργαζόμενοι ηλικίας 30 ώς 40 ετών παίρνουν αναρρωτική άδεια είναι η κατάθλιψη. Μια ολόκληρη γενιά είναι απογοητευμένη, αν όχι απελπισμένη. Κι όμως, στις προχθεσινές εκλογές η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη από ποτέ, το απερχόμενο κυβερνών κόμμα επιβραβεύτηκε, ο λαϊκισμός φάνηκε να ανακόπτεται. Γιατί;
Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ μπορεί να κέρδισαν την εξουσία από καραμπόλα, αλλά τη διαχειρίστηκαν με χρηστό, και κυρίως με ανθρώπινο, τρόπο. Ενώ όλη η Ευρώπη στρεφόταν προς τα δεξιά για να αντιμετωπίσει τους λαϊκιστές, ο «ωραίος Πέδρο» μιλούσε για φεμινισμό στις γυναίκες, για μισθούς στους εργαζόμενους και για φορολογικές απαλλαγές στους επιχειρηματίες. Αύξησε τον κατώτατο μισθό, προσέλαβε 11.000 δημόσιους υπαλλήλους και υποσχέθηκε να αυξήσει τις συντάξεις. Είναι ο Avenger του ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, όπως τον χαρακτήρισε ο ανταποκριτής της Corriere.
Ο δεύτερος λόγος, που σχετίζεται με τον πρώτο, είναι ότι το πείραμα Pοdemos απέτυχε. Πριν από τρία χρόνια, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας απέρριπτε την πρόταση των Σοσιαλιστών να συγκυβερνήσουν επειδή αποσκοπούσε στο sorpasso, να τους προσπεράσει δηλαδή σε έδρες. Τώρα που το κόμμα του έχασε 30 έδρες και η αναλογία με τους Σοσιαλιστές είναι 3 προς 1, παρακαλάει για υπουργεία.
Το μελανό σημείο αυτής της αναμέτρησης είναι βέβαια η είσοδος του ακροδεξιού Vox στη Βουλή με 24 έδρες. Αυτό όμως δεν αλλοιώνει τη γενική εικόνα, καθώς η επιτυχία των ακροδεξιών είναι προϊόν τόσο των εξελίξεων στο καταλανικό ζήτημα όσο και της στροφής του Λαϊκού Κόμματος προς τα δεξιά με τον νέο του ηγέτη. Είναι απορίας άξιον πώς δεν το έχει μάθει πια η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά: ανάμεσα στον αυθεντικό ακροδεξιό και σ' εκείνον που προσπαθεί να τον μιμηθεί, οι ψηφοφόροι προτιμούν πάντα τον πρώτο.
O Σάντσεθ χρησιμοποίησε το γεγονός αυτό, όπως και τις ύβρεις που του εκτόξευαν οι Ciudadanos («φίλος των Βάσκων και των τρομοκρατών»), για να σηκώσει τους αριστερούς ψηφοφόρους από τον καναπέ. Οσο για τις αναλύσεις ότι θα είναι όμηρος των καταλανών αυτονομιστών, είναι υπερβολικές. Οι έξαλλοι του Πουιτζντεμόν ηττήθηκαν. Κι εκείνος θα επιδιώξει να συνεχίσει να κυβερνά με το σημερινό μοντέλο, όπως γίνεται και στην Πορτογαλία.
Τα μαθήματα για την Ελλάδα είναι απλά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανέναν λόγο να πανηγυρίζει, καθώς βλέπει να υποχωρεί άλλος ένας σύμμαχός του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαπιστώνει ότι η μετριοπάθεια, ο προοδευτισμός στο κοινωνικό πεδίο, η αλληλεγγύη στους αδύναμους και ο ευρωπαϊσμός οδηγούν στην επιτυχία, είτε δεξιός είσαι είτε αριστερός. Και η Φώφη Γεννηματά παίρνει θάρρος από το γεγονός ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μπορεί να κάνει ένα θριαμβευτικό comeback.
Αυτή βέβαια δεν είναι αναγκαστικά και η ανάλυση των ελληνικών κομμάτων.
3. Από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"
4. Από το "Φιλελεύθερο", και..
5. Από τη ΣΥΡΙΖΑίϊκη "Εφ.Συν"
1. Από τον ιστότοπο "ΠΡΟΤΑΓΟΝ"
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΚΟΛΥΡΗ
Χαμένοι στην ελληνική μετάφραση των ισπανικών εκλογών*
Ο Τσίπρας έδειξε περισσότερο ενθουσιασμό για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών παρά, που λέει ο λόγος, ο νικητής τους. Πανηγύρισε τη νίκη των «συστημικών» Σοσιαλιστών και παραγνώρισε την παταγώδη αποτυχία των Podemos, ξεχνώντας την εποχή που μοιράζονταν τις πλατείες με τον Ιγκλέσιας
* Το πολιτικό wishful thinking του κ. Τσίπρα
Συμπτωματικά, παρακολούθησα τις ισπανικές εκλογές από τη Μαδρίτη, όπου με δυσκολία μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν ήταν μια συνηθισμένη Κυριακή. Εκτός από κάτι μικρές αφισέτες στους στύλους φωτισμού των δρόμων όλα έμοιαζαν ανεπηρέαστα από τις κάλπες. Τα καταστήματα ανοικτά και οι άνθρωποι, τουλάχιστον όσοι είδα εγώ, μιλούσαν μάλλον με περισσότερο πάθος για τον καιρό που έφτιαξε παρά για την κυβέρνηση που θα άλλαζε.
Επιστρέφοντας όμως στην Αθήνα διαπίστωσα ότι μεγαλύτερη χαρά για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών έδειξε ο Έλληνας Πρωθυπουργός παρά, που λέει ο λόγος, ο νικητής τους Πέδρο Σάντσεθ.
Ενθουσιασμένος από τη νίκη των «συστημικών» Σοσιαλιστών παραγνώρισε την παταγώδη αποτυχία των Podemos. Ξέχασε τότε που μοιράζονταν τις πλατείες και τους αγώνες ανατροπής της κατεστημένης Ευρώπης με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας ο οποίος έχασε το 7% της δύναμής του. Και τώρα μιλά για τη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων.
Αν βεβαίως ήθελε να κάνει μια πολιτική αναγωγή ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να την κάνει με τους Podemos και όχι με τους Σοσιαλιστές. Όμως τα ποσοστά είναι κάπως άβολα και δεν ευνοούν τις συγκρίσεις. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι αυτού του τύπου οι αναγωγές είναι εντελώς άτοπες, όχι μόνον για τον κ. Τσίπρα αλλά και για όλους εκείνους που το επεχείρησαν. Δεν μπορείς να πάρεις τα εκλογικά αποτελέσματα από μια χώρα και να τα εφαρμόσεις σε μια άλλη. Ούτε εύκολα να κάνεις κομματικές συγκρίσεις.
Οι ισπανοί Σοσιαλιστές δεν είναι ΚΙΝΑΛ ή «το εκεί ΠΑΣΟΚ», όπως ούτε το Λαϊκό Κόμμα είναι Νέα Δημοκρατία, παρά το ότι είναι αδελφά κόμματα.
Αλλα προβλήματα αντιμετώπισε ο Πάμπλο Κασάδο, άλλες προκλήσεις καλείται να διαχειριστεί ο Μήτσοτάκης. Το Λαϊκό Κόμμα βγαίνει από μεγάλη περίοδο εσωστρέφειας, στον απόηχο της 7ετούς διακυβέρνησης Ραχόι και της μεγάλης πολιτικής φθοράς από την απώλεια της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης του 2018, κάτι που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στα αποτελέσματα της Κυριακής.
Αντίθετα, οι Σοσιαλιστές δρέπουν τους καρπούς της ανανέωσης τους μετά από τρεις εκλογικές ήττες, λαμβάνοντας ωστόσο ποσοστά οριακά χαμηλότερα από τα ποσοστά ήττας του 2011. Ο εκλογικός κύκλος και τα πολιτικά δεδομένα είναι καταφανώς ασύμβατα με τα ελληνικά.
Στην Ισπανία, εθνικισμός και οι υποστηρικτές του δικτάτορα Φράνκο βγήκαν από το καβούκι τους και αυτό μάλλον δεν είναι ένας λόγος πανηγυρισμών.
Φυσικά η άνοδος της Ακροδεξιάς δεν μπορεί να μη σχετιστεί με τη σειρά αντίστοιχων αποτελεσμάτων άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά δεν υπάρχει ένα ομοιογενές άθροισμα. Το φαινόμενο έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά αν και παραμένει εξόχως ανησυχητικό, αν όχι απειλητικό. Το Καταλανικό ζήτημα τέμνει το πολιτικό σύστημα αλλάζοντας τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του, καθώς οι ισχυρές αποσχιστικές τάσεις δημιουργούν νέες πολιτικές συσπειρώσεις και αναβιώνουν ταυτοτικά αν όχι υπαρξιακά ζητήματα για την Ισπανία, ξυπνώντας σκοτεινές μνήμες από το παρελθόν.
Το τελευταίο διάστημα, η χώρα βρέθηκε στη δίνη της πολιτικής αστάθειας που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στην εντυπωσιακή αύξηση της συμμετοχής κατά 9,3%.
Παρά ταύτα, ο πολιτικός κατακερματισμός αποδυναμώνει την επόμενη κυβέρνηση είτε δημιουργηθεί πλειοψηφικός συνασπισμός, είτε σχηματιστεί εκ νέου κυβέρνηση μειοψηφίας.
Είναι προφανές συνεπώς ότι οι ισπανικές κάλπες είχαν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν ευνοούν οποιαδήποτε απόπειρα ελληνοποίησης του αποτελέσματος. Εκλογικές συγκρίσεις και αναγωγές δεν υπάρχουν, εκτός από την προκατάληψη επιβεβαίωσης ορισμένων. Ή αλλιώς el pensamiento ilusorio… κάτι δηλαδή μεταξύ των ελληνικών ευσεβών πόθων και του αγγλικού wishful thinking.
Πηγή: Protagon.gr
2. Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 30/04/19 |
Υπάρχει ένα συγκλονιστικό στοιχείο στην πραγματικότητα της Ισπανίας: ο βασικός λόγος που οι εργαζόμενοι ηλικίας 30 ώς 40 ετών παίρνουν αναρρωτική άδεια είναι η κατάθλιψη. Μια ολόκληρη γενιά είναι απογοητευμένη, αν όχι απελπισμένη. Κι όμως, στις προχθεσινές εκλογές η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη από ποτέ, το απερχόμενο κυβερνών κόμμα επιβραβεύτηκε, ο λαϊκισμός φάνηκε να ανακόπτεται. Γιατί;
Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ μπορεί να κέρδισαν την εξουσία από καραμπόλα, αλλά τη διαχειρίστηκαν με χρηστό, και κυρίως με ανθρώπινο, τρόπο. Ενώ όλη η Ευρώπη στρεφόταν προς τα δεξιά για να αντιμετωπίσει τους λαϊκιστές, ο «ωραίος Πέδρο» μιλούσε για φεμινισμό στις γυναίκες, για μισθούς στους εργαζόμενους και για φορολογικές απαλλαγές στους επιχειρηματίες. Αύξησε τον κατώτατο μισθό, προσέλαβε 11.000 δημόσιους υπαλλήλους και υποσχέθηκε να αυξήσει τις συντάξεις. Είναι ο Avenger του ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, όπως τον χαρακτήρισε ο ανταποκριτής της Corriere.
Ο δεύτερος λόγος, που σχετίζεται με τον πρώτο, είναι ότι το πείραμα Pοdemos απέτυχε. Πριν από τρία χρόνια, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας απέρριπτε την πρόταση των Σοσιαλιστών να συγκυβερνήσουν επειδή αποσκοπούσε στο sorpasso, να τους προσπεράσει δηλαδή σε έδρες. Τώρα που το κόμμα του έχασε 30 έδρες και η αναλογία με τους Σοσιαλιστές είναι 3 προς 1, παρακαλάει για υπουργεία.
Το μελανό σημείο αυτής της αναμέτρησης είναι βέβαια η είσοδος του ακροδεξιού Vox στη Βουλή με 24 έδρες. Αυτό όμως δεν αλλοιώνει τη γενική εικόνα, καθώς η επιτυχία των ακροδεξιών είναι προϊόν τόσο των εξελίξεων στο καταλανικό ζήτημα όσο και της στροφής του Λαϊκού Κόμματος προς τα δεξιά με τον νέο του ηγέτη. Είναι απορίας άξιον πώς δεν το έχει μάθει πια η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά: ανάμεσα στον αυθεντικό ακροδεξιό και σ' εκείνον που προσπαθεί να τον μιμηθεί, οι ψηφοφόροι προτιμούν πάντα τον πρώτο.
O Σάντσεθ χρησιμοποίησε το γεγονός αυτό, όπως και τις ύβρεις που του εκτόξευαν οι Ciudadanos («φίλος των Βάσκων και των τρομοκρατών»), για να σηκώσει τους αριστερούς ψηφοφόρους από τον καναπέ. Οσο για τις αναλύσεις ότι θα είναι όμηρος των καταλανών αυτονομιστών, είναι υπερβολικές. Οι έξαλλοι του Πουιτζντεμόν ηττήθηκαν. Κι εκείνος θα επιδιώξει να συνεχίσει να κυβερνά με το σημερινό μοντέλο, όπως γίνεται και στην Πορτογαλία.
Τα μαθήματα για την Ελλάδα είναι απλά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανέναν λόγο να πανηγυρίζει, καθώς βλέπει να υποχωρεί άλλος ένας σύμμαχός του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαπιστώνει ότι η μετριοπάθεια, ο προοδευτισμός στο κοινωνικό πεδίο, η αλληλεγγύη στους αδύναμους και ο ευρωπαϊσμός οδηγούν στην επιτυχία, είτε δεξιός είσαι είτε αριστερός. Και η Φώφη Γεννηματά παίρνει θάρρος από το γεγονός ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μπορεί να κάνει ένα θριαμβευτικό comeback.
Αυτή βέβαια δεν είναι αναγκαστικά και η ανάλυση των ελληνικών κομμάτων.
3. Από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"
 |
| "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 30/04/19 |
 |
| "Φιλελέύθερος", 30/04/19 |
 |
| "Εφ.Συν", 30/04/19 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου