"...Το τραγικό είναι πως και για όσα ακόμα μάς καίνε μάς βγάζουν στους δρόμους, μας οδηγούσαν λίγα χρόνια πριν στις πλατείες της «Αγανάκτησης», θολή, στρεβλή συνήθως, γνώση διαθέτουμε. Την άποψη που μας χαϊδεύει τα αφτιά υιοθετούμε άκριτα. Ή εκείνη που εκφέρεται από φιλικά χείλη. Είδαμε και πάθαμε ώσπου να αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία του κράτους έφερε τα Μνημόνια και όχι το αντίστροφο. Εάν το έχουμε και σήμερα συνολικά αντιληφθεί... Συμπέρασμα; Οποιος έχει μάθει να ενδιαφέρεται, να ενημερώνεται, να συνδιαλέγεται και για τα κέρατα ακόμα της αγελάδας, εκείνος θα είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει, συλλογικά και δημοκρατικά, την εθνική περιπέτεια. Τη μεγάλη κρίση. Αγωγή του πολίτη λέγεται. Θεμέλιό της η αρχή ότι δεν είμαστε άθροισμα ατόμων, αλλά κοινωνία προσώπων...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-26/05/19

"ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ",
του Χρήστου Χωμενίδη

Πρέπει να κόβουμε τα κέρατα των αγελάδων;

Πρέπει να κατασκευαστεί πλάι στον ζωολογικό σταθμό μεγάλο σύγχρονο ενυδρείο;

Τα καινούργια καθίσματα στα τραμ να είναι ξύλινα ή υφασμάτινα;

Τα παραπάνω διλήμματα δεν απασχόλησαν τους κατοίκους της Λιλιπούπολης ούτε τους ήρωες κάποιου από τα σπαρταριστά βιβλία του Ευγενίου Τριβιζά. Ετέθησαν σε δημόσια διαβούλευση στο καντόνι της Βασιλείας και εν συνεχεία απαντήθηκαν στις κάλπες. Στην Ελβετία γίνονται τέσσερα τουλάχιστον δημοψηφίσματα τον χρόνο. Εφόσον το οποιοδήποτε ερώτημα θεωρηθεί επίμαχο - συλλέξει δηλαδή ικανό αριθμό υπογραφών - εισάγεται στην Εκκλησία του Δήμου. Το σύστημα ονομάζεται «Αμεση Δημοκρατία» και οι Ελβετοί καμαρώνουν ότι μονάχα εκείνοι - στον ανεπτυγμένο τουλάχιστον κόσμο - το εφαρμόζουν απαρασάλευτα και επιτυχημένα. Ας νιώσουμε κι εμείς λίγη από την υπερηφάνεια τους ενθυμούμενοι ότι ο αρχιτέκτονας του ελβετικού Συντάγματος δεν ήταν άλλος από τον Ιωάννη Καποδίστρια...

Χαμογελάτε; Οι ίδιοι πάντως αντιμετωπίζουν τα δημοψηφίσματά τους με άκρα σοβαρότητα. Οργανώνουν τηλεοπτικά πάνελ, δημόσιες συγκεντρώσεις, μέχρι και αφισοκολλήσεις. Τα κόμματα τοποθετούνται, συχνά με πάθος.

Πάνω στα κέρατα της αγελάδας συγκρούστηκε η Αριστερά με τη Δεξιά. Η μεν υποστήριζε το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Η δε προέτασσε το συμφέρον των αγροτών, που δεν γουστάρουν οι τετράποδες ιδιοκτησίες τους να αλληλοτραυματίζονται με τα όπλα που φυτρώνουν στα κεφάλια τους. Κάλλιστα θα μπορούσε να συμβαίνει και το αντίθετο. Οι Αριστεροί, ενθυμούμενοι το σύνθημα «Ειρήνη, Υφεση, Αφοπλισμός», να οραματίζονταν την απολύτως άκακη, έστω παρά τη θέλησή της, αγελάδα. Οι Δεξιοί, αντιθέτως, να υπερασπίζονταν τη φυσικώ δικαίω επιβολή τού ισχυρότερου, ζώου ή ανθρώπου, πάνω στον αδύναμο. Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο οποίος δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, μια τέτοια θέση - υποθέτω - θα ασπαζόταν...

Γελάτε; Εσείς ούτε που θα καταδεχόσασταν να δαπανήσετε φαιά ουσία για κάτι τέτοιο. Θα βρίσκατε παρανοϊκό εξάλλου όσοι έχουν σκύλο να υποχρεούνται να τον δηλώνουν στο δημαρχείο, ώστε - σε περίπτωση που ο σκύλος «ορφανέψει» - να μην περιφέρεται αδέσποτος, να αναλαμβάνεται από την κοινότητα και να ανοίγει λίστα για τους ενδιαφερόμενους να τον «υιοθετήσουν», να τον βγάλουν έστω βόλτα. (Οι εγγραφές, παρεμπιπτόντως, υπήρξαν αθρόες.)

Εσείς πωρώνεστε με κρίσιμα μόνο θέματα, τα οποία σάς αφορούν προσωπικά. Το πορτοφόλι σας τουτέστιν, το εθνικό, θρησκευτικό - ή οπαδικό - σας γόητρο, καθώς και τη διαφύλαξη τού ιδιωτικού σας χώρου από αλλότριες επιβουλές. Είναι υγιέστατο το τελευταίο εφόσον απαιτούμε την καταπολέμηση του εγκλήματος. Εφόσον υπερασπιζόμαστε το αίσθημα ασφάλειας που πρέπει ο καθένας να απολαμβάνει. Καταντάει νοσηρό όποτε - καθόλου σπάνια - εξαλλάσσεται σε καχυποψία, σε απέχθεια προς ό,τι ή όποιον δεν μας μοιάζει.

Ελα όμως που τα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και στο δημόσιο γίνονται ολοένα και ρευστότερα! Ελα που κανείς τίτλος ιδιοκτησίας δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, το λιώσιμο των πάγων, την κλιματική αλλαγή! Από τη Βιομηχανική τουλάχιστον Επανάσταση κι εντεύθεν, οι άνθρωποι - για να θυμηθούμε την παροιμία - κατουράνε μανιωδώς τη θάλασσα. Ηδη το βρίσκουν στο αλάτι...

«Καλά για τη μόλυνση του περιβάλλοντος, μα για τα ξένα κέρατα τι λόγος μού πέφτει; Ας κάνει ο κάθε αγελαδοτρόφος ό,τι τον φωτίσει. Εγώ δεν έχω ιδέα και δεν μού περισσεύει καιρός για να ενημερωθώ!» εξανίστασθε.

Το τραγικό είναι πως και για όσα ακόμα μάς καίνε μάς βγάζουν στους δρόμους, μας οδηγούσαν λίγα χρόνια πριν στις πλατείες της «Αγανάκτησης», θολή, στρεβλή συνήθως, γνώση διαθέτουμε. Την άποψη που μας χαϊδεύει τα αφτιά υιοθετούμε άκριτα. Ή εκείνη που εκφέρεται από φιλικά χείλη. Είδαμε και πάθαμε ώσπου να αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία του κράτους έφερε τα Μνημόνια και όχι το αντίστροφο. Εάν το έχουμε και σήμερα συνολικά αντιληφθεί...

Συμπέρασμα; Οποιος έχει μάθει να ενδιαφέρεται, να ενημερώνεται, να συνδιαλέγεται και για τα κέρατα ακόμα της αγελάδας, εκείνος θα είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει, συλλογικά και δημοκρατικά, την εθνική περιπέτεια. Τη μεγάλη κρίση. Αγωγή του πολίτη λέγεται. Θεμέλιό της η αρχή ότι δεν είμαστε άθροισμα ατόμων, αλλά κοινωνία προσώπων.

Αν ρωτάτε τι συνέβη με τις αγελάδες, οι Ελβετοί αποφάσισαν ότι τα κέρατά τους τούς ανήκουν. Ισως να επηρεάστηκαν κι από τη μυθολογική απεικόνιση της αρπαγής της Ευρώπης, για το μέλλον τής οποίας ψηφίζουμε μεθαύριο.