"...Θα ήταν πραγματικά καταλυτικό εάν, έστω και τούτη την ώρα, ο κ. Τσίπρας καλούσε τον κ. Μητσοτάκη να συμφωνήσουν σε επικεφαλής της Δικαιοσύνης που θα τύγχαναν πραγματικής κοινής αποδοχής. Αν επικρατήσουν οι ακραίες απόψεις, μού είναι δύσκολο να πιστέψω πως όλοι όσοι στήριξαν τη σημερινή κυβέρνηση θα παραμείνουν απαθείς, όπως συνέβη όταν εκδηλώθηκαν τα πρώτα κρούσματα τσαλαπατήματος των θεσμών. Υπήρχε κάποτε η ανανεωτική Αριστερά ενός Κύρκου ή ενός Παπαγιαννάκη, που βρέθηκε απέναντι σε αυτές τις λογικές...."

Τρεις προβολές, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/05/19

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Η μεγαλύτερη ζημία που θα αφήσει η παρούσα διακυβέρνηση πίσω της θα είναι η κυνική και χωρίς προσχήματα εργαλειοποίηση των θεσμών. Ολων των θεσμών. Εχουμε πάει πίσω, πολύ πίσω. Και όλα δείχνουν ότι θα δούμε και άλλα... τις λίγες εβδομάδες που μας χωρίζουν από τις εκλογές.

Η παρουσία αρχηγών Σωμάτων Ασφαλείας σε προεκλογικές συγκεντρώσεις είναι, για παράδειγμα, κάτι πρωτοφανές. Υπήρξαν και στο παρελθόν κομματικοί αρχηγοί, ακόμη και κομματικοί τενεκέδες-αρχηγοί σε ευαίσθητες θέσεις. Σεβάστηκαν όμως τα γαλόνια τους και τον θεσμό που εκπροσωπούσαν, αποφεύγοντας τις ακρότητες. Οχι μόνο για τους τύπους, αλλά και γιατί γνώριζαν καλά πως η συντριπτική πλειονότητα του «σιναφιού» τους θα τους απέρριπτε εάν λειτουργούσαν απροκάλυπτα κομματικά. Κανένας αστυνόμος που κάνει τη δουλειά του με επαγγελματισμό δεν θα σεβαστεί έναν ανώτερό του που χρωστάει τα πάντα στο κόμμα και δεν το κρύβει.

Και στη Δικαιοσύνη, εξάλλου, σημειώθηκαν φαινόμενα εργαλειοποίησης. Η κυβέρνηση μετέθεσε τις εκλογές για τις 7 Ιουλίου με το επιχείρημα ότι αλλιώς θα συμπέσουν με τις Πανελλαδικές. Είναι όμως ηλίου φαεινότερον ότι στόχος είναι να διορίσει τη νέα ηγεσία της Δικαιοσύνης την τελευταία εβδομάδα που θα βρίσκεται στην εξουσία.

Μπορεί ορισμένοι από τους επιλεγμένους υποψηφίους για καίριες θέσεις να είναι όντως σοβαροί και να αξίζουν να βρίσκονται στη λίστα των επιλέξιμων, οιασδήποτε κυβέρνησης. Δεν είναι, πάντως, εκεί το ζήτημα, αλλά στο είδος του πολιτικού πολιτισμού που επιβάλλεται με αυτές τις ενέργειες. Θα ήταν πραγματικά καταλυτικό εάν, έστω και τούτη την ώρα, ο κ. Τσίπρας καλούσε τον κ. Μητσοτάκη να συμφωνήσουν σε επικεφαλής της Δικαιοσύνης που θα τύγχαναν πραγματικής κοινής αποδοχής.

Αν επικρατήσουν οι ακραίες απόψεις, μού είναι δύσκολο να πιστέψω πως όλοι όσοι στήριξαν τη σημερινή κυβέρνηση θα παραμείνουν απαθείς, όπως συνέβη όταν εκδηλώθηκαν τα πρώτα κρούσματα τσαλαπατήματος των θεσμών. Υπήρχε κάποτε η ανανεωτική Αριστερά ενός Κύρκου ή ενός Παπαγιαννάκη, που βρέθηκε απέναντι σε αυτές τις λογικές.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση. Θα υπάρξουν πολλοί που θα τον πιέσουν να βάλει «δικά μας παιδιά» σε κρίσιμες θέσεις, χρησιμοποιώντας μάλιστα το επιχείρημα ότι μόνον έτσι θα αντιμετωπισθεί η διάβρωση των θεσμών από τους κυβερνώντες. Ετσι όμως θα μπούμε σε φαύλο κύκλο. Ο τόπος χρειάζεται επειγόντως ένα νέο παράδειγμα.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/05/19

ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Η μόνη σταθερά της υπερτετραετούς διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν ο (ελαφρώς τροποποιημένος) γκραουτσομαρξικός σαρκασμός: «Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν δεν μας συμφέρουν, έχουμε κι άλλες». Θα το δούμε και τις επόμενες ημέρες, σε ό,τι αφορά την πλήρωση των κενών θέσεων στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας.

Ως γνωστόν στις 30 Ιουνίου χηρεύουν, λόγω συνταξιοδότησης, οι θέσεις του προέδρου και της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, όπως και των αντιπροέδρων των τριών ανωτάτων δικαστηρίων. Η διαφαινόμενη επιλογή της κυβέρνησης για κάλπες στις 7 Ιουλίου, αντί της 30ής Ιουνίου, γίνεται πρωτίστως γι’ αυτόν τον λόγο και οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι πρόσχημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για προφανείς λόγους, θέλει να ελέγξει τη διαδικασία και όλα δείχνουν ότι θα καταπατήσει και τον άρρητο δημοκρατικό κανόνα, ο οποίος θέλει μια υπηρεσιακή επί της ουσίας κυβέρνηση να αποφεύγει τις μείζονες επιλογές μέχρι να υπάρξει νωπή λαϊκή εντολή. Το ότι επίκειται συνταγματική στρέβλωση έγινε εμφανές στα λόγια που μάσησε για το θέμα ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης (ΕΤ1, 27.5.2019). Ανέφερε ότι υπάρχει πρόσφατο προηγούμενο, εννοώντας την τοποθέτηση του κ. Γιάννη Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Υπάρχουν όμως κάποιες ουσιαστικές διαφορές από τον Ιούνιο του 2014. Η πλήρωση της θέσης του διοικητή της ΤτΕ έγινε δύο χρόνια μετά την εκλογή της Βουλής που έδωσε την κυβέρνηση του κ. Αντώνη Σαμαρά. Εγινε δηλαδή στο μέσον της συνταγματικής θητείας της και όχι στο μέσον της προεκλογικής εκστρατείας, την οποία εγκαινίασε την περασμένη Κυριακή ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ανακοίνωνε ότι «η δρομολογούμενη τοποθέτηση του κ. Στουρνάρα [...] είναι μια προκλητική ενέργεια που δεν λαμβάνει υπόψη της τους πολιτικούς συσχετισμούς [...] Η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να λαμβάνει τόσο κρίσιμες αποφάσεις χωρίς τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε να θεωρεί ότι δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση με μια τέτοια απόφαση» (11.6.2014).

Ολα αυτά για μια κυβέρνηση που είχε συνταγματικώς άλλα δύο χρόνια ζωής και ουχί μερικές ημέρες. Οι δε «πολιτικοί συσχετισμοί» προέκυπταν από το γεγονός ότι στις ευρωεκλογές του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ (26,56%) είχε κερδίσει με 3,8 μονάδες διαφορά τη Νέα Δημοκρατία (22,72%). Ταυτοχρόνως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ υπολειπόταν τεσσάρων μονάδων από τα κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση (30,74%), αφού το ΠΑΣΟΚ-Ελιά είχε πάρει 8,02%.

Ο σεβαστός καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Αντώνης Μανιτάκης θεωρεί «καταδολίευση του Συντάγματος» την πλήρωση των κενών θέσεων εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Ας ελπίσουμε ότι, τώρα στα στερνά, η κυβέρνηση θα γίνει κάθε λέξη του βασικού κανόνα της δημοκρατίας. Θα τον χρειαστεί εξάλλου στα χρόνια που έρχονται.Έντυπη

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/05/19

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Μια άβυσσος χωρίζει τον Αλέξη Τσίπρα της ανακοίνωσης περί εθνικών εκλογών τη νύχτα της Κυριακής, από τον Αλέξη Τσίπρα της ομιλίας του, είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, στην Κεντρική και Εκλογική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το βράδυ της Δευτέρας εμφανίστηκε κάπως ψύχραιμος και μίλησε (επιτέλους!) για λήψη του μηνύματος από τους ψηφοφόρους, τη νύχτα της Κυριακής, τόσο οι λέξεις που χρησιμοποίησε αλλά κυρίως ολόκληρη η γλώσσα του σώματός του, το βλέμμα και οι μορφασμοί, πρόδιδαν έναν άνθρωπο ο οποίος αισθανόταν βαθιά προδομένος από την απόρριψη που είχε εισπράξει.

Το πιο τρομερό; Ούτε που την υποψιαζόταν. Πλάγιασε τη νύχτα με μια γυναίκα που ήταν σίγουρος πως δεν είχε μάτια για άλλον και την επομένη ξύπνησε για να βρει άδειες τις ντουλάπες και ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα. Πώς να μην αισθανθεί πληγωμένος, προδομένος; Οφείλω να ομολογήσω ότι, από τη μεριά του, έχει ένα δίκιο. Για να μην πω, δοκιμάζοντας ένα μάλλον άνοστο λογοπαίγνιο, ότι δικαίως τον πνίγει το άδικο.

Υπό μία έννοια, η ανακοίνωσή του τη νύχτα της Κυριακής ήταν ένας γνήσιος «μονόλογος ευαισθήτου», για να θυμηθούμε λίγο τον Εμμανουήλ Ροΐδη – από την ανάποδη όμως. Θυμάστε τον περίφημο «Μονόλογο ευαισθήτου» του Ροΐδη; Με τον σύζυγο που είναι τόσο ευαίσθητος που όποτε αρρωσταίνει η γυναίκα του διανυκτερεύει αλλού επειδή δεν αντέχει η ευαίσθητη ψυχή του τις οιμωγές της;

Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με έναν γνήσια πληγωμένο άνδρα. Διότι, κοιτάξτε τι γίνεται: πήρε την εξουσία με ένα σωρό θεοπάλαβες υποσχέσεις τις οποίες αναγκάστηκε να αθετήσει με το καλημέρα σχεδόν· συγκυβέρνησε με έναν «δεξιό μπούλη» (δικός του, ιδιαζόντως τρυφερός χαρακτηρισμός για τον Πάνο Καμμένο)· υποχρεώθηκε να διώξει το «άσετ» του, τον Βαρουφάκη πολύ νωρίς (και τώρα ο Βαρουφάκης έρχεται και του κόβει ψήφους – άλλη προδοσία αυτή)· συνέφαγε με την «μαντάμ» Μέρκελ ουκ ολίγες φορές, αυτή που προ 2015 της έλεγε να «πάει σπίτι της»· σύρθηκε από τον Νίκο Κοτζιά ώς τις Πρέσπες για να λύσει ένα χρόνιο πρόβλημα διεθνών σχέσεων, το έλυσε και τώρα το πληρώνει από πάνω (το πιο σωστό που έκανε αυτά τα τέσσερα χρόνια).

Πάνω απ’ όλα: διαπραγματεύθηκε επί δεκαεπτά ώρες συνέχεια, έβγαλε επιχείλιο έρπη, υποχρεώθηκε να πνίξει το 62% του δημοψηφίσματος για αυτές τις καταραμένες δεκαεπτά ώρες. Για να μην ξεχάσουμε ότι αναγκάστηκε να κάνει ταχύρρυθμα, εντατικά μαθήματα αγγλικών, ενώ υποχρεώθηκε για λίγες ώρες να φορέσει και γραβάτα με το που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Πώς λοιπόν να μην εμφανιστεί τη νύχτα της Κυριακής σε κατάσταση νευρικής κρίσης;

Την επομένη, όμως, ανασυντάχθηκε. Ισως κάποιος να τον συμβούλευσε να κάνει αυτό που στον ΣΥΡΙΖΑ γενικώς είναι μια άγνωστη χώρα: λίγη, στοιχειώδη αυτοκριτική. Δεν κάνει κακό, πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν πέντε χρόνια παραμονής στην εξουσία, να πεις δημοσίως ότι έκανες και λάθη. Μπορεί και να φέρει ψήφους απ’ όσους απείχαν από τις κάλπες την περασμένη Κυριακή.

Εντάξει, τώρα: ούτε μία στο εκατομμύριο – λόγια του κ. Τσίπρα και αυτά.