Τρία κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/18 |
Του Αλέξη Παπαχελά
Ενα εφιαλτικό σενάριο για το 2019 προβληματίζει όσους ασχολούνται με την Ελλάδα σε ξένες πρωτεύουσες και στις αγορές. Και ίσως λόγω αυτού βιάζονται να επιστρέψει η χώρα σε μια σχετική κανονικότητα και να επιλυθούν εντός του 2018 όσο το δυνατόν περισσότερες «εκκρεμότητες».
Το ένα σκέλος του εν λόγω σεναρίου έχει να κάνει με το ενδεχόμενο μιας παρατεταμένης περιόδου ακυβερνησίας. Το πολιτικό σκηνικό είναι εξαιρετικά ρευστό και συμβαίνουν πολλά πράγματα υπογείως... Το σενάριο ενός κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας συζητείται ευρέως και προφανώς αντλεί κάποια δυναμική από την ανακίνηση του ζητήματος των Σκοπίων. Η Κεντροαριστερά σχηματοποιείται, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα αποκτήσει διαφορετική δυναμική ή όχι. Η κυβέρνηση ενδέχεται να επιχειρήσει να (ξανα)αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Με τα σημερινά δεδομένα, όμως, ελλοχεύει η απειλή του εκλογικού νόμου που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση και θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές. Αν εξαιρέσει κανείς το σενάριο της αυτοδυναμίας της Ν.Δ., τα περισσότερα άλλα σενάρια περνούν μέσα από μια φάση αστάθειας.
Και αν μεν η Ελλάδα ήταν Βέλγιο, ή ακόμη και Ιταλία, οι κίνδυνοι θα ήταν περιορισμένοι. Είμαστε όμως μια χώρα που βγαίνει από την εντατική και οι «γιατροί» δεν είναι και πολύ βέβαιοι πως έχει πράγματι θεραπευθεί. Ο κ. Τσίπρας θα αρχίσει πολύ σύντομα να πιέζεται για παροχές και για το ξήλωμα πολλών μνημονιακών υποχρεώσεων. Οι αγορές αυτή την ώρα βλέπουν το θετικό σενάριο και αγνοούν τον κίνδυνο να ξανακυλήσει η χώρα προς τα πίσω. Η κυβέρνηση είναι επίσης προσεκτική έως τώρα. Θα είναι όμως μεγάλο λάθος να υπερεκτιμήσει τα χάδια του κ. Μοσκοβισί και τα θετικά μηνύματα από το Βερολίνο και το Παρίσι. Οι αγορές έχουν καεί στην Ελλάδα και θα παραμείνουν δύσπιστες. Με το πρώτο σημάδι εκτροχιασμού, θα κλειστούν στο καβούκι τους και θα τιμωρήσουν τη χώρα με πιο ακριβό δανεισμό.
Οι επόμενοι μήνες, συνεπώς, θα είναι πολύ κρίσιμοι για τη χώρα. Ολοι οι Ευρωπαίοι, και όχι μόνον, κάνουν ό,τι μπορούν για να σταθούμε στα πόδια μας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να στραβοπατήσουμε ή να μπλέξουμε εμείς τα... Δεν θα είναι η πρώτη φορά που το έχουμε πάθει.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/18 |
2. Σύμφωνα με το Σύνταγμα
Του Άγγελου Στάγκου
Πρόθεση και σχέδιο του Αλ. Τσίπρα ήταν και είναι, στον δρόμο προς την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε το 2015, να λύσει το Μακεδονικό, και με καταλύτη αυτό, να προκαλέσει προβλήματα, μέχρι και διάσπαση, στη Νέα Δημοκρατία. Το πρώτο γιατί το υποσχέθηκε σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους για να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ άμεσα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση λίγο αργότερα, το δεύτερο, γιατί πάντα έχει κατά νου τις επόμενες εκλογές, παραμένοντας κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή. Δεν θα του έπεφτε επίσης άσχημα αν με επίλυση του Μακεδονικού εξασφάλιζε θέση στη θετική πλευρά της Ιστορίας, εφόσον τον απασχολεί η υστεροφημία του. Κάτι μάλλον απίθανο, κρίνοντας από τον τρόπο που πολιτεύεται και διοικεί τη χώρα.
Αγνωστο πού και πώς θα καταλήξει η νέα προσπάθεια επίλυσης του «Μακεδονικού», αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται αποκλειστικά για ζήτημα ονομασίας, όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, προωθώντας τεχνητή αισιοδοξία. Πάρα πολύ δύσκολα θα υπογραφεί συμφωνία, αλλά και αν υπογραφεί, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν «ουρές» που θα δημιουργούν προβλήματα στις διμερείς σχέσεις και δεν αποκλείεται να προσφέρουν μία επιπλέον αφορμή διχασμού στο εσωτερικό της Ελλάδας. Δεν θέλει και πολύ σε μια χώρα που ζει και αναπνέει σε διχαστική ατμόσφαιρα, που η λογική λείπει από τον συνήθως χαοτικό δημόσιο διάλογο και που παραδοσιακά επιδεικνύει ακατανίκητη τάση προς τη μικροπολιτική.
Πριν φτάσουμε πάντως στην υπογραφή συμφωνίας και τις συνέπειές της, το πρόβλημα φαίνεται να το έχουν προς το παρόν ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση Συρανέλ. Ο συνεταίρος Π. Καμμένος και οι Αν.Ελ. υιοθετούν άλλη γραμμή επιχειρώντας να διασωθούν ως κομματικός θίασος με έργα λαϊκίστικου εθνικοπατριωτισμού, που τα πλαισιώνουν με ακατάληπτες δηλώσεις και θέσεις, τις οποίες μάλιστα αλλάζουν συνεχώς. Αυτό ο Αλ. Τσίπρας θα προσπαθήσει να το ξεπεράσει με τερτίπια. Οπως με ψήφιση της ενδεχόμενης συμφωνίας από την πλειοψηφία των παρόντων στη Βουλή, σαν κοινό νομοσχέδιο. Χωρίς δηλαδή να απαιτείται η ψήφος των Αν.Ελ.
Κάτι τέτοιο δεν θα είναι πολιτικά εύπεπτο φυσικά. Ακόμη και για τη σημερινή κυβέρνηση, που δεν ιδρώνει το αυτί της με τίποτα. Θα παραβίαζε άλλωστε ουσιαστικά και το Σύνταγμα που προβλέπει:
• Στο άρθρο 73 ότι «το δικαίωμα πρότασης νόμων ανήκει στη Βουλή και στην Κυβέρνηση».
• Στο άρθρο 81 ότι «την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς».
• Στο άρθρο 82 ότι «το Υπουργικό Συμβούλιο καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Χώρας».
• Στο άρθρο 85 ότι «τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς και οι Υφυπουργοί, είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης».
Σύμφωνα λοιπόν με το Σύνταγμα της Ελλάδας, αν η κυβέρνηση Συρανέλ καταφέρει να φέρει στη Βουλή συμφωνία για το Μακεδονικό, η πρότασή (νόμου) της θα εντάσσεται στη γενική πολιτική της χώρας, την οποία καθορίζει και κατευθύνει το υπουργικό συμβούλιο, που τα μέλη και οι υφυπουργοί του είναι συλλογικώς υπεύθυνοι. Επομένως, ως μέλη του υπουργικού συμβουλίου, ο Π. Καμμένος και οι υπόλοιποι υπουργοί και υφυπουργοί των Αν.Ελ., είτε θα διαφωνήσουν και θα παραιτηθούν είτε θα ψηφίσουν την πρόταση νόμου (τη συμφωνία) της κυβέρνησης που θα είναι και δική τους. Αλλο υπουργός ή υφυπουργός, άλλο απλός βουλευτής! Δεν μπορεί δηλαδή ο υπουργός να μην ψηφίζει κυβερνητική πρόταση και να παραμένει στο πόστο του.
Αυτά βέβαια για κανονικές χώρες, όπου οι κυβερνήσεις δεν γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια Σύνταγμα, νόμους και πολιτική ή κοινή λογική. Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε...
3. Το σημερινό συλλαλητήριο
Του Κώστα Ιορδανίδη
Οι πέντε προτάσεις ονοματολογίας της ΠΓΔ της «Μακεδονίας», που υπέβαλε προς συζήτηση στη Νέα Υόρκη ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς στους διαπραγματευτές των Αθηνών και των Σκοπίων, ουδέν το νέο αποκάλυψαν. Η ευρηματικότης έχει τα όριά της· και επειδή το αντικείμενο της συναντήσεως αφορούσε λύση «κοινώς αποδεκτή», οι προτάσεις του κ. Νίμιτς περιείχαν τη λέξη «Μακεδονία».
Σήμερα το όλο θέμα περνάει στο επίπεδο των πολιτών, καθώς το απόγευμα διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη συλλαλητήριο, με μόνο σύνθημα τη μη αναγνώριση ονομασίας στο αποσχιθέν νοτιότερο κράτος της πρώην Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας, η οποία θα περιέχει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τη λέξη «Μακεδονία».
Η διαπαραταξιακή εκσυγχρονιστική ελίτ της χώρας και η «πεφωτισμένη» Αριστερά αντιμετωπίζουν με υπεροψία και ως έκφραση πρωτογονισμού την αντίδραση των πολιτών της Βορείου Ελλάδος. Δεν πρόκειται ασφαλώς περί αυτού.
Ηδη από το 1992 –από το περίφημο «πακέτο Πινέιρο»– οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων –επί όλων των κυβερνήσεων– αφορούσαν την εξεύρεση «κοινώς αποδεκτής ονομασίας». Και οι προτάσεις των διαμεσολαβητών πάντα περιελάμβαναν τη λέξη «Μακεδονία». Αλλά οι εναλλασσόμενες στην εξουσία κυβερνήσεις άφησαν να πλανάται η εντύπωση περί του αντιθέτου.
Ουδείς μπορεί να ψέξει τις κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι πέντε ετών για την πολιτική που ακολούθησαν στις διάφορες φάσεις των διαπραγματεύσεων. Αλλά ταυτόχρονα με τη διπλωματία όφειλαν να πείσουν τους κατοίκους της Βορείου Ελλάδος ότι μια κοινώς αποδεκτή ονομασία δεν συνεπαγόταν σε καμία περίπτωση άρνηση της ελληνικότητος της Μακεδονίας, αλλά πρόκληση για επέκταση της ελληνικής επιρροής στην ενδοχώρα της Βαλκανικής.
Αντ’ αυτού κατίσχυσε ένας «αμυντικός» πατριωτισμός, που σταδιακώς αύξησε την ανασφάλεια των κατοίκων της περιοχής αυτής. Αυτό από μιαν άποψη συνιστά μείζονα αποτυχία και ολίσθημα πολιτικό ολέθριο.
Καμία κυβέρνηση δεν έλαβε υπ’ όψιν την ιδιαιτερότητα της περιοχής. Σε αντίθεση με την Παλαιά Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, όπου μετά την εκδίωξη των Τούρκων υπήρχαν από αιώνων ελληνικοί πληθυσμοί, στη Μακεδονία το πλειοψηφικό στοιχείο ήσαν οι πρόσφυγες. Οχι με τη γενική έννοια που δίδεται στη λέξη, αλλά ως Καππαδόκες, Πόντιοι, Θράκες, Κονιαλήδες, άλλοι ελληνόφωνοι, άλλοι τουρκόφωνοι, με μόνον ενοποιητικό λώρο την Εκκλησία, διότι η ανταλλαγή των πληθυσμών έγινε στη βάση του θρησκεύματος.
Την ενότητα των πληθυσμών αυτών απεκατέστησαν πρωτίστως η Εκκλησία, οι επεκτατικές φιλοδοξίες των εθνικιστών Βουλγάρων, ο αγώνας των εκπαιδευτικών της Μακεδονίας, όπου ο ανταρτοπόλεμος πήρε ειδεχθέστερη μορφή καθώς προσέλαβε και αποσχιστική διάσταση. Τόσο απλά.
Το σημερινό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη αποτελεί από μιαν άποψη έκφραση δυσπιστίας προς τη μικροπολιτική τής πολιτικής μας ηγεσίας. Καμία επιλογή δεν είναι απορριπτέα εκ προοιμίου, καθώς είναι υπερασπίσιμες όλες ανεξαιρέτως, υπό την προϋπόθεση ότι ενισχύουν την αυτοπεποίθηση και όχι την ανασφάλεια των πολιτών. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε οδεύουμε προς μια πολιτική αυτοεπιβεβαίωση της ιδιαιτερότητος της Μακεδονίας.
• Στο άρθρο 73 ότι «το δικαίωμα πρότασης νόμων ανήκει στη Βουλή και στην Κυβέρνηση».
• Στο άρθρο 81 ότι «την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς».
• Στο άρθρο 82 ότι «το Υπουργικό Συμβούλιο καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Χώρας».
• Στο άρθρο 85 ότι «τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς και οι Υφυπουργοί, είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης».
Σύμφωνα λοιπόν με το Σύνταγμα της Ελλάδας, αν η κυβέρνηση Συρανέλ καταφέρει να φέρει στη Βουλή συμφωνία για το Μακεδονικό, η πρότασή (νόμου) της θα εντάσσεται στη γενική πολιτική της χώρας, την οποία καθορίζει και κατευθύνει το υπουργικό συμβούλιο, που τα μέλη και οι υφυπουργοί του είναι συλλογικώς υπεύθυνοι. Επομένως, ως μέλη του υπουργικού συμβουλίου, ο Π. Καμμένος και οι υπόλοιποι υπουργοί και υφυπουργοί των Αν.Ελ., είτε θα διαφωνήσουν και θα παραιτηθούν είτε θα ψηφίσουν την πρόταση νόμου (τη συμφωνία) της κυβέρνησης που θα είναι και δική τους. Αλλο υπουργός ή υφυπουργός, άλλο απλός βουλευτής! Δεν μπορεί δηλαδή ο υπουργός να μην ψηφίζει κυβερνητική πρόταση και να παραμένει στο πόστο του.
Αυτά βέβαια για κανονικές χώρες, όπου οι κυβερνήσεις δεν γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια Σύνταγμα, νόμους και πολιτική ή κοινή λογική. Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/18 |
Του Κώστα Ιορδανίδη
Οι πέντε προτάσεις ονοματολογίας της ΠΓΔ της «Μακεδονίας», που υπέβαλε προς συζήτηση στη Νέα Υόρκη ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς στους διαπραγματευτές των Αθηνών και των Σκοπίων, ουδέν το νέο αποκάλυψαν. Η ευρηματικότης έχει τα όριά της· και επειδή το αντικείμενο της συναντήσεως αφορούσε λύση «κοινώς αποδεκτή», οι προτάσεις του κ. Νίμιτς περιείχαν τη λέξη «Μακεδονία».
Σήμερα το όλο θέμα περνάει στο επίπεδο των πολιτών, καθώς το απόγευμα διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη συλλαλητήριο, με μόνο σύνθημα τη μη αναγνώριση ονομασίας στο αποσχιθέν νοτιότερο κράτος της πρώην Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας, η οποία θα περιέχει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τη λέξη «Μακεδονία».
Η διαπαραταξιακή εκσυγχρονιστική ελίτ της χώρας και η «πεφωτισμένη» Αριστερά αντιμετωπίζουν με υπεροψία και ως έκφραση πρωτογονισμού την αντίδραση των πολιτών της Βορείου Ελλάδος. Δεν πρόκειται ασφαλώς περί αυτού.
Ηδη από το 1992 –από το περίφημο «πακέτο Πινέιρο»– οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων –επί όλων των κυβερνήσεων– αφορούσαν την εξεύρεση «κοινώς αποδεκτής ονομασίας». Και οι προτάσεις των διαμεσολαβητών πάντα περιελάμβαναν τη λέξη «Μακεδονία». Αλλά οι εναλλασσόμενες στην εξουσία κυβερνήσεις άφησαν να πλανάται η εντύπωση περί του αντιθέτου.
Ουδείς μπορεί να ψέξει τις κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι πέντε ετών για την πολιτική που ακολούθησαν στις διάφορες φάσεις των διαπραγματεύσεων. Αλλά ταυτόχρονα με τη διπλωματία όφειλαν να πείσουν τους κατοίκους της Βορείου Ελλάδος ότι μια κοινώς αποδεκτή ονομασία δεν συνεπαγόταν σε καμία περίπτωση άρνηση της ελληνικότητος της Μακεδονίας, αλλά πρόκληση για επέκταση της ελληνικής επιρροής στην ενδοχώρα της Βαλκανικής.
Αντ’ αυτού κατίσχυσε ένας «αμυντικός» πατριωτισμός, που σταδιακώς αύξησε την ανασφάλεια των κατοίκων της περιοχής αυτής. Αυτό από μιαν άποψη συνιστά μείζονα αποτυχία και ολίσθημα πολιτικό ολέθριο.
Καμία κυβέρνηση δεν έλαβε υπ’ όψιν την ιδιαιτερότητα της περιοχής. Σε αντίθεση με την Παλαιά Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, όπου μετά την εκδίωξη των Τούρκων υπήρχαν από αιώνων ελληνικοί πληθυσμοί, στη Μακεδονία το πλειοψηφικό στοιχείο ήσαν οι πρόσφυγες. Οχι με τη γενική έννοια που δίδεται στη λέξη, αλλά ως Καππαδόκες, Πόντιοι, Θράκες, Κονιαλήδες, άλλοι ελληνόφωνοι, άλλοι τουρκόφωνοι, με μόνον ενοποιητικό λώρο την Εκκλησία, διότι η ανταλλαγή των πληθυσμών έγινε στη βάση του θρησκεύματος.
Την ενότητα των πληθυσμών αυτών απεκατέστησαν πρωτίστως η Εκκλησία, οι επεκτατικές φιλοδοξίες των εθνικιστών Βουλγάρων, ο αγώνας των εκπαιδευτικών της Μακεδονίας, όπου ο ανταρτοπόλεμος πήρε ειδεχθέστερη μορφή καθώς προσέλαβε και αποσχιστική διάσταση. Τόσο απλά.
Το σημερινό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη αποτελεί από μιαν άποψη έκφραση δυσπιστίας προς τη μικροπολιτική τής πολιτικής μας ηγεσίας. Καμία επιλογή δεν είναι απορριπτέα εκ προοιμίου, καθώς είναι υπερασπίσιμες όλες ανεξαιρέτως, υπό την προϋπόθεση ότι ενισχύουν την αυτοπεποίθηση και όχι την ανασφάλεια των πολιτών. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε οδεύουμε προς μια πολιτική αυτοεπιβεβαίωση της ιδιαιτερότητος της Μακεδονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου