Τέσσρις επιστολές από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/01/18 |
Κύριε διευθυντά,
Αναφερόμενος στο περιεχόμενο του ρεπορτάζ-συζήτησης, Γεύμα με την «Κ» 6-7/1/2018 του κ. Νότη Παπαδόπουλου με την ιστορικό κ. Μαρία Ευθυμίου, θα ήθελα να απευθύνω ένα μεγάλο μπράβο στην κ. Ευθυμίου, για το θάρρος της να «φωνάξει» δυνατά όσα σκέπτονται σήμερα απογοητευμένοι οι νουνεχείς Ελληνες. Δυστυχώς, οι χαρακτηρισμοί για την πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, που εκφράσθηκαν στη συζήτηση αυτή, όπως ότι «είμαστε μωρά που θέλουμε ντάντεμα», είναι μια πραγματικότητα. Ποτέ δεν κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη ως λαός, να κρίνουμε τους εαυτούς μας και τη συμπεριφορά μας, με αποτέλεσμα ο χειρότερος εχθρός της χώρας μας να είμαστε διαχρονικά εμείς οι ίδιοι.
Ας μην ανατρέξουμε στις ρίζες αυτού του φαινομένου, γιατί θα πηγαίναμε πολύ μακριά, όμως το περιεχόμενο της συνέντευξης αυτής θα πρέπει να διαβαστεί από όλους εκείνους που με οποιονδήποτε τρόπο επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Πολιτικοί – δάσκαλοι – καλλιτέχνες, ακόμη και ιερωμένοι, που έχουν καθημερινή επαφή με τους απλούς ανθρώπους.
Οσοι άδολα αγαπάνε την Ελλάδα, θα πρέπει να συστρατευθούν για τη σωτηρία της. Ας βρεθεί τρόπος το κείμενο αυτό να διαβαστεί από όσο γίνεται περισσότερους Ελληνες.
Γ. Παπαθανασίου, Κηφισιά
2. Η Ιστορία, τελικός κριτής όλων
Κύριε διευθυντά,
Παρακολουθώντας, τις τελευταίες ημέρες, την αρθρογραφία στις εφημερίδες και τις συζητήσεις στην τηλεόραση για το σκοπιανό ζήτημα, το οποίο επανήλθε με ορμή στην επικαιρότητα, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι υπάρχει προσπάθεια χειραγώγησης, από πολλές πλευρές, της κοινής γνώμης, στην κατεύθυνση της μη αντίδρασης στη χρήση του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγων αυτού, σε ενδεχόμενη συμφωνία με το κράτος των Σκοπίων, για την επίλυση του χρονίζοντος εν λόγω ζητήματος. Μάλιστα, χρησιμοποιώντας καταγγελτικό λόγο, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν όσους εκφράζονται εναντίον αυτής της προοπτικής, χαρακτηρίζοντάς τους εθνικιστές, ακραίους, ρατσιστές κ.ά. Και βέβαια, θα υπάρχουν και άτομα αυτών των χαρακτηριστικών, όμως είναι ανεπίτρεπτο να σπιλώνεται η συντριπτική πλειονότητα, η οποία διακρίνεται από πατριωτικά αισθήματα και μόνο, μακριά από πρόθεση υποτίμησης, εχθρότητας ή μίσους για τον γειτονικό λαό. Εντέλει, πρέπει να γίνεται σεβαστό και το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση γνώμης, με νόμιμο και πολιτισμένο τρόπο, του κάθε πολίτη ή επίσημου θεσμού (είναι λυπηρό ότι και αυτή η Ιερά Σύνοδος χαρακτηρίστηκε, για τον ίδιο λόγο, «συμπλέουσα με τη Χρυσή Αυγή»). Και ασφαλώς πρέπει να ειπωθεί και το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, τον τελευταίο λόγο στο θέμα έχει η κυβέρνηση.
Επίσης, μια επισήμανση για το συλλαλητήριο της 14-2-1992, το οποίο δαιμονοποιήθηκε σε απίστευτο βαθμό, θεωρήθηκε πηγή όλων των δεινών και απευθύνθηκαν βαριοί χαρακτηρισμοί κατά των συμμετασχόντων: ήταν μια παλλαϊκή και αυθόρμητη εκδήλωση διαμαρτυρίας, στις συνθήκες εκείνης της εποχής (ανακήρυξη ως ανεξαρτήτου κράτους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας [Σκόπια] με το ίδιο όνομα [Μακεδονία], τις ίδιες διακηρύξεις [μακεδονικό έθνος, μακεδονική γλώσσα, μακεδονικός πολιτισμός] και την ίδια αλυτρωτική πολιτική εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας, κατά πλήρη παραχάραξη της Ιστορίας), και δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, δεδομένου και του ότι η επίσημη πολιτεία απέφευγε, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οποιαδήποτε αντίδραση, για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας με τη Δύση, δηλώνοντας απλώς ότι το θέμα για εμάς ήταν ανύπαρκτο, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε –κυβέρνηση και λαός– στο μη περαιτέρω.
Είθε το πρόβλημα να αχθεί σε λύση, προς όφελος των δύο λαών και της περιοχής γενικότερα, αλλά όχι εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων κι ας είναι τελικός κριτής όλων μας η Ιστορία.
Απόστολος Σαμψώνης, Υποστράτηγος Αστυνομίας ε.α.
3. Ο ρεαλισμός και η διπλωματία
Κύριε διευθυντά,
Θέλω να καταθέσω μερικές σκέψεις για το θέμα των Σκοπίων:
α. Η θέση της Ελλάδος δεν μπορεί να μην είναι μια σύνθετη ονομασία. Ο αποκλεισμός του όρου «Μακεδονία», στόχος ίσως εφικτός τη δεκαετία του ’90, δεν είναι πλέον ρεαλιστικός. Σχεδόν όλα τα κράτη του κόσμου έχουν αναγνωρίσει το αποκλειστικό όνομα «Μακεδονία».
β. Το θέμα αυτό δεν πρέπει να λάβει κομματική χροιά.
Ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος φαίνεται να λέει ότι είναι ένα πρόβλημα που κληρονόμησε από τους προηγούμενος «επάρατους» και τώρα θα λύσει, ενώ η αλήθεια είναι ότι η λύση θα προέλθει, αν τελικά προέλθει, από την αλλαγή στάσης της κυβέρνησης των Σκοπίων.
Ούτε από τη Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής, τα οποία κόμματα δεν πρέπει να θεωρήσουν ότι δεν θα υποστηρίξουν κάτι που θα ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια αποδεκτή ονομασία των Σκοπίων είναι υπέρ των μακροχρονίων συμφερόντων της Ελλάδος.
γ. Δεν είναι όμως όλες οι σύνθετες ονομασίες ισοδύναμες. Η μία σύνθετη ονομασία για την οποία έχω σοβαρή αντίρρηση είναι η ονομασία «Νέα Μακεδονία». Ακούστηκε ότι είναι μεταξύ των ονομασιών που συζητά η κυβέρνηση, και με λύπη μου άκουσα ότι ο Γιάννης Μπουτάρης, αυτός ο σπουδαίος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, προκρίνει αυτή την ονομασία.
Νομίζω ότι είναι η χειρότερη σύνθετη ονομασία. Διότι παραπέμπει στην αναβίωση της αρχαίας Μακεδονίας (κάτι είναι νέο εν σχέσει με προϋπάρχον παλαιό), και αντιστοιχεί στη δική μας ονομασία ως Νεοέλληνες. Με αυτό τον τρόπο αυτοί θα είναι Νεομακεδόνες, όπως εμείς Νεοέλληνες. Είναι αναγκαίο η ελληνική κυβέρνηση και όλη η ελληνική πολιτεία να θέσει βέτο στην ονομασία αυτή.
Στέλιος Νεγρεπόντης, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών,
διατελέσας αντιπρύτανης
4. Οταν η γεωγραφία διδάσκει ιστορία
Κύριε διευθυντά,
4. Οταν η γεωγραφία διδάσκει ιστορία
Κύριε διευθυντά,
Πολλά έχουν γραφεί και πολλά έχουν ειπωθεί για τη Μακεδονία μας, που το όνομά της σφετερίστηκαν οι πολιτικοί των Σκοπίων έχοντας απώτερες εδαφικές βλέψεις –ας μη γελιόμαστε– προς αυτήν. Από τις ειδήσεις μαθαίνουμε ότι «το όνομα αυτό επικύρωσε και ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ κ. Νίμιτς, ότι δηλαδή θα υπάρχει ο όρος Μακεδονία στο όνομα, καθώς είναι συνδεδεμένος με τη χώρα αυτή».
Και διερωτώμαι, περισσότερο είναι συνδεδεμένος ο όρος Μακεδονία στους Σκοπιανούς πολιτικούς απ’ ό,τι το Βαρντάρσκα, που είναι παραδοσιακή τους προτιτοϊκή ονομασία; Πότε ξύπνησε το ενδιαφέρον τους για τη Μακεδονία; Επιζεί ακόμη τόσο έντονη η μετά θάνατον επιθυμία του Τίτο για την απόκτηση καθόδου στο Αιγαίο; Τι έχουν να πουν οι διπλωμάτες μας, σύμβουλοι του κράτους, συγκριτικά με το μακεδονικό πρόβλημα, όταν έχουμε στην ιστορία μας παρόμοιες περιπτώσεις γεωγραφικών ονομασιών π.χ. η Βρετάνη των Γάλλων και η θέση των Βρετανών; Γιατί απαλείφθηκε η ονομασία Μεγάλη Βρετανία για το Ηνωμένο Βασίλειο; Τι ήθελαν ν’ αποφύγουν; Και γιατί ο αρχικαγκελάριος Βίσμαρκ εναντιώθηκε να εξαλείψει τον όρο Ιλλυρία από τη Βαλκανική επειδή η Αυστρία είχε περιοχή με την ίδια ονομασία και γιατί οι ιλλυρικές ακτές έλαβαν το όνομα δαλματικές;
Τι να πρωτογράψει κανείς! Πρέπει να μάθουν οι Σκοπιανοί να τιμούν τις παραδόσεις τους και να μη γίνονται άρπαγες ιστορικών δεδομένων άλλων λαών.
Ομως εμείς έτσι πουλάμε τις ονομασίες μας και κάνουμε μετόχους και άλλους σε αυτές; Δεν έχουμε επιχειρήματα αντίκρουσης; Ετσι, αβίαστα και αφελώς, αφήνουμε τα δικαιώματά μας να κατασπαράζονται; Είμαστε απαράδεκτοι.
Δημ. Σ. Μασουρής, Φιλόλογος,
σχολ. σύμβουλος επίτ., Μαρούσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου