Έτσι βρεθήκαμε ξανά, μετά τη μεγάλη απόπειρα του 1968 με το ΚΚΕ Εσωτερικού, στην «Εποχή», να επιχειρούμε, σε πείσμα των καιρών, να αποδείξουμε ότι το 1990, με την κατάρρευση του ονείρου της Σοβιετικής Ένωσης, δεν κατέρρεαν και τα σύνορα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, όπως υποστήριζαν σχεδόν οι πάντες. Παιδιά της Βάρκιζα όλοι εμείς της ελληνικής αριστεράς, όπως παρατήρησε εύστοχα ένας σύντροφος, άσχετα αν μέσα μας δεν την αποδεχτήκαμε, κινδυνεύαμε τότε από μια πολύ πιο μεγάλη, τεράστια Βάρκιζα, παγκοσμίων διαστάσεων.
Αυτό μας έδινε το κοινό έδαφος, μας κρατούσε όρθιους και μας όπλιζε με επιμονή στη διατήρηση και διάδοση ενός εντύπου, το οποίο θα λογιζόταν ασήμαντο για τις δικές σου δυνατότητες, αν το έβλεπε κανείς μόνο από επαγγελματική σκοπιά.
Αυτό μας έδωσε και το θάρρος ή και το θράσος να μην απορρίψουμε τη δοκιμασία της αριστεράς στην κυβέρνηση, και μάλιστα σε σκληρές μνημονιακές συνθήκες.
Με την ίδια σου τη ζωή και με το θάνατό σου ακόμη περισσότερο μπορεί κανείς να αποδείξει ότι δεν είναι αυτός ο ευκολότερος δρόμος. Ιδίως όταν δεν τον παρακολουθείς απ’ έξω, αλλά τον βιώνεις καθημερινά: το πρωί με την κυβέρνηση, το βράδυ με τις αμφιβολίες μας και τους φίλους που διαφωνούν, τις τύψεις μας.
Και σε όσους απορούσαμε και απορούμε πώς συμβιβάζονται όλα αυτά, η απάντηση είναι γνωστή στους ανθρώπους από σάρκα –όχι από σίδερο ή από μάρμαρο: αποτελούμε τη σύνθεση των αντιφάσεων μας, που αντανακλούν τις αντιφάσεις των καιρών μας. Με αυτές πορευόμαστε. Με αυτές αναμετριόμαστε.
Η τρίτη σελίδα στην εφημερίδα μας, την «Εποχή», θα σου ανήκει. Έτσι αποφασίσαμε. Μόνο που τώρα δεν μπορούμε να πούμε ό,τι είχαμε πει όταν σε χρειάστηκαν στο Μαξίμου. Εκεί μπορεί να σε δώσαμε με υποσχετική. Ο χάρος, όμως, δεν υπογράφει τέτοια χαρτιά.
Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο ενός τέτοιου αποχωρισμού, για όσους δεν γίνεται να πιστέψουν ότι μπορεί να ξανασυναντηθούμε. Μας αρκεί ότι ζήσαμε τόσο χρόνια μαζί. Αυτό θα έχουμε σαν κέρδος.
Η Εποχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου