Aπό "ΤΑ ΝΕΑ" και τον κλώνο της "Ε"
"Εφ.Συν", κύριο θέμα, 21/08/17
"ΤΑ ΝΕΑ", εσωτερικό θέμα, 21/08/17
Ο ΚΟΝΤΟΝΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ... ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Εμμονή με τον αυταρχισμό στο όνομα μιας δήθεν αριστερής εξουσίας
Του Ηλία Κανέλλη
«Η απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, να μη συμμετάσχει στο συνέδριο που διοργανώνει η Εσθονία στο πλαίσιο της προεδρίας της στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με θέμα "Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα" ήταν αυτονόητη και επιβεβλημένη» έλεγε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που εκδόθηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Η βασική κυβερνητική συνιστώσα στηρίζει τον υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος άλλωστε ως κομματικό στέλεχός της αρνήθηκε να λάβει μέρος, εκπροσωπώντας την ελληνική κυβέρνηση στο Ταλίν, στις εκδηλώσεις της 23ης Αυγούστου, η οποία είναι Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για Θύματα Κομμουνιστικών και Ναζιστικών Καθεστώτων. Θα είναι ο μόνος ευρωπαίος υπουργός Δικαιοσύνης που θα απόσχει από τις εκδηλώσεις επειδή διαφωνεί με το θέμα του συνεδρίου και της έκθεσης τεκμηρίων που θα το συνοδεύσει για τον καιρό του κομμουνισμού.
Προηγουμένως, ο Σταύρος Κοντονής είχε στείλει απαντητική επιστολή στους εσθονούς διοργανωτές, στην οποία έκανε λόγο για προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού και του ναζισμού χαρακτηρίζοντας «πολύ ατυχή» την πρωτοβουλία διοργάνωσης του συνεδρίου, εκτιμώντας ότι, σε εποχή ανόδου της Ακροδεξιάς και των νεοναζί, τέτοιες εκδηλώσεις αμφισβητούν τις θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ. Το συνέδριο, παρατηρεί στην επιστολή του ο υπουργός, «δεν αντικατοπτρίζει την οπτική της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, η οποία είναι πως ο ναζισμός και ο κομμουνισμός δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρχουν ως τα δύο μέρη της ίδιας εξίσωσης». Η γενική γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μαρία Γιαννακάκη, έσπευσε να ταυτιστεί με τον υπουργό. «Κομμουνισμός και ναζισμός δεν μπορεί να είναι μέρη της ίδιας εξίσωσης» δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό. Υπεραμύνθηκε μάλιστα του ρόλου των σοβιετικών στρατευμάτων στη στρατηγική ήττα του ναζισμού ενώ αγνοούσε ότι, εκτός των σοβιετικών στρατευμάτων, στρατόπεδα θανάτου όπου κυρίως κρατούνταν Εβραίοι απελευθέρωσαν και αμερικανικά ή αγγλικά στρατεύματα.
Ενας Σταύρος πολύ αριστερός
Ο Σταύρος Κοντονής προέρχεται από τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά. Τη νεολαία εκείνου του κομματιού της ελληνικής Αριστεράς που, μετά τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ, το 1968, διεκδίκησε σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, ασκώντας οξύτατη κριτική στις αυταρχικές πρακτικές των χωρών του σοβιετικού μπλοκ. Γεννήθηκε το 1963, μόλις τέλειωσε το σχολείο πέρασε στη Νομική Αθηνών όπου τον απορρόφησε ο συνδικαλισμός, με αποτέλεσμα να λάβει πτυχίο σε ηλικία 32 χρόνων, το 1995. Στο μεταξύ, κομματικά, είχε προσχωρήσει στο ιδεολογικό ρεύμα που εξέφραζε ο Γιάννης Μπανιάς, της υπεράσπισης του «Κ» του κομμουνισμού, διεκδικούσε δηλαδή την εμβάθυνση των αιτημάτων της διάσπασης του ενιαίου ΚΚΕ, που ήταν ο ελεύθερος, δημοκρατικός, αντιδογματικός σοσιαλισμός. Συμμετείχε, κατά συνέπεια, στο ΚΚΕ εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά, που αργότερα μετεξελίχθηκε σε Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ). Η ΑΚΟΑ δεν ήταν ένα σκληρό, αντιδημοκρατικό κομμουνιστικό μόρφωμα, κάθε άλλο. Αλλά στην πορεία τροφοδότησε με στελέχη τη λεγόμενη ριζοσπαστική Αριστερά, που απέκτησε συνεκτική κομματική έκφραση μέσω της πάλης κατά της παγκοσμιοποίησης και των περιφερόμενων, δίκην επαναστατικού τουρισμού, βίαιων διαδηλώσεων σε διάφορες πόλεις του δυτικού κόσμου, με αίτημα έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.
Αλλά ακόμα και αυτός ο εφικτός άλλος κόσμος, στην πορεία, αποδείχθηκε απλώς ένα συσπειρωτικό σύνθημα, το οποίο, όπως και όλα τα υπόλοιπα συνθήματα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, για πολλούς κατάπιε η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, για τον Σταύρο Κοντονή, ήταν η εξουσία. Και η προσαρμογή του στους κανόνες της. Αν οι θέσεις τις οποίες επικαλούνταν δεν ταυτίζονταν με την επιδίωξη και τη διατήρηση της εξουσίας, τόσο το χειρότερο για τις ιδεολογικές θέσεις του.
Ολοκληρωτισμός
Ως Ζακυνθινός, ο Σταύρος Κοντονής αντιμετωπίστηκε συχνά στις κομματικές οργανώσεις ως εκκεντρικός, για τις θέσεις που συχνά διατύπωνε. Αλλά όταν εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2012, έχτισε γρήγορα προφίλ και μηχανισμό που θα του επέτρεπαν να μακροημερεύσει στα κοινοβουλευτικά πράγματα του τόπου. Το διάστημα Σεπτέμβριος 2015 - Νοέμβριος 2016, περίοδο κατά την οποία διετέλεσε υφυπουργός Αθλητισμού, κατάφερε να καταγραφεί ως δήθεν άτεγκτος αναμορφωτής του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ στην ουσία ήταν ένας εντυπωσιοθήρας ηθικολόγος, που άφησε πίσω του ό,τι πραγματικά ανταποκρίνεται στις δυνατότητές του: μια τρύπα στο νερό.
Από τον Νοέμβριο του 2016, οπότε και προήχθη αντικαθιστώντας τον Νίκο Παρασκευόπουλο στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το όνομά του συνδυάστηκε, μάλιστα δυο φορές, με την περιφρόνηση στους δημοκρατικούς θεσμούς. Συνηγόρησε στην παράταση της μακράς περιπέτειας των οκτώ τούρκων αξιωματικών οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως μετέχοντες στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, οι οποίοι είχαν ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, προκειμένου να μην καταλήξουν στις τουρκικές φυλακές, όπου ήταν προφανές ότι δεν θα τους περίμενε δίκαιη δίκη, απαξίωσε μάλιστα την πρωτοβουλία ενεργών πολιτών που υπερασπίζονταν την υποχρέωση μιας δημοκρατικής πολιτείας να παράσχει άσυλο σε ικέτες διωγμένους από ένα αυταρχικό καθεστώς. Αργότερα, στις 24 του περασμένου Μαΐου, όταν παραδόθηκαν στους Τούρκους ο δημοσιογράφος Μουράτ Τσαπάν που είχε ζητήσει άσυλο στο αστυνομικό τμήμα της Ορεστιάδας και μια πενταμελής οικογένεια, ο Σταύρος Κοντονής (όπως βέβαια και άλλοι συναρμόδιοι υπουργοί, ο Νίκος Τόσκας, ο Νίκος Κοτζιάς, ο Πάνος Καμμένος, και φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας) σιώπησαν, αφήνοντας τη μεγάλη ατιμία της παράδοσης πολιτών σε ένα αυταρχικό καθεστώς να τη σκεπάσει η λήθη.
Ο ωραίος αυτός δημοκράτης επέστρεψε γρήγορα στο προσκήνιο, υπερασπιζόμενος την κυβερνητική περιφρόνηση στη συστατική της δημοκρατίας διάκριση των εξουσιών, στην περίπτωση του σκανδάλου των συνομιλιών του υπουργού Αμυνας Πάνου Καμμένου με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη. «Είναι κακό που ένας υπουργός πίεσε έναν ισοβίτη να πει την αλήθεια;». Δικηγόρος ο ίδιος, θεωρεί ότι η υπουργική μεθόδευση αποσκοπεί στην αλήθεια, παρακάμπτοντας τους τύπους και την ουσία κάθε δικαστικής υπόθεσης, περιφρονώντας το Σύνταγμα και, με τον τρόπο του Μαδούρο, ταυτίζοντας την απονομή δικαιοσύνης με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιδιώξεις. Ο Σταύρος Κοντονής δεν μπορεί πλέον να κρύψει πίσω από κανένα ιδεολογικό λούστρο αυτό που πραγματικά είναι: ένας αυταρχικός εξουσιαστής.
Την πίστη του στον αυταρχισμό στο όνομα της αριστερής εξουσίας, άλλωστε, επιβεβαιώνει δυνατά και με την άρνησή του να παρευρεθεί σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο για τα εγκλήματα του κομμουνισμού.
Εγκλήµατα
Είναι τα εγκλήματα του κομμουνισμού ίδια με τα εγκλήματα του ναζισμού; Τα κίνητρα, προφανώς, ήταν διαφορετικά. Οι μέθοδοι δεν ταυτίζονταν πάντα. Αλλά αν ο εικοστός αιώνας σημαδεύτηκε από κάτι, είναι οι πόλεμοι και τα εγκλήματα των δύο μεγάλων τελεολογιών, των δύο μεγάλων ιδεολογιών που διεκδίκησαν τον τέλειο κόσμο. Διαβάζω τη συνοπτική περιγραφή της νομπελίστριας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς στο βιβλίο της «Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου», ένα εγχειρίδιο φρικτής αυτογνωσίας όσων έζησαν είτε ως εξουσιαστές είτε ως αθύρματα της ιστορίας τον σοβιετικό κομμουνισμό:
«[...] Στις διηγήσεις που καταγράφω, συνεχώς μου τρυπάνε το αυτί λέξεις όπως: "πυροβολώ", "τουφεκίζω", "εκκαθαρίζω", "εξοντώνω", ή εκείνες οι σοβιετικές εναλλακτικές της εξαφάνισης, όπως "σύλληψη", "δέκα χρόνια χωρίς δικαίωμα αλληλογραφίας", "μετανάστευση". [...] Είμαστε γεμάτοι μίσος και προκαταλήψεις. Είμαστε όλοι αποκεί όπου υπήρχε το Γκουλάγκ και ένας τρομερός πόλεμος. Η κολεκτιβοποίηση, η απο-κουλακοποίηση, η μετακίνηση πληθυσμών...».
Αν ο Σταύρος Κοντονής ήταν πραγματικός ιδεολόγος της ανανεωτικής Αριστεράς, του ΑΚΟΑ, του ευρωκομμουνισμού που (ανιστόρητα) επικαλείται για να δικαιολογήσει τα εγκληματικά κομμουνιστικά καθεστώτα, θα διάβαζε προσεκτικά εκείνους που μαρτύρησαν στο όνομα της δικαιοσύνης. Με αυτά δεν ισχυρίζομαι πως δεν είναι ιδεολόγος. Είναι και παραείναι. Ενας στυγνός ιδεολόγος, μιας φαιάς ιδεολογίας, ενός φονικού ολοκληρωτισμού που γέμισε την ανθρωπότητα νεκρούς στο όνομα δήθεν ενός οράματος χειραφέτησης.
Της ιδεολογίας που ασπάζονται οι απανταχού εξουσιαστές συριζαίοι.
"ΤΑ ΝΕΑ", εσωτερικό θέμα, 21/08/17
ΟΤΑΝ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΕΣΠΑΣΕ
Του Ηλία Κανέλλη
Σαν χθες, μπήκαν στην Πράγα τα τανκς της Σοβιετικής Ενωσης. Ηταν 20 Αυγούστου 1968, είχε προηγηθεί η Ανοιξη της Πράγας, η προσπάθεια δηλαδή του κομμουνιστή πρωθυπουργού Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ να μετατρέψει ένα αυταρχικό καθεστώς σε δημοκρατικό, όπου οι πολίτες, με ελεύθερο τον Τύπο, με την οικονομία όχι τόσο απόλυτα εξαρτημένη από το κράτος και με εκσυγχρονισμένους θεσμούς, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Ολα αυτά έγιναν παρελθόν μέσα σε μια μέρα, όταν τα σοβιετικά τανκς και περί τους 200.000 στρατιώτες, που σε λίγες μέρες έγιναν 800.000, κατέπνιξαν κάθε ιδέα ελευθερίας στην τότε Τσεχοσλοβακία.
Στην Ελλάδα υπήρχε δικτατορία, το ΚΚΕ ήταν υπό διωγμό. Ωστόσο, λίγους μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 1968, οι ιδεολογικοί κλυδωνισμοί εξαιτίας του αυταρχικού χαρακτήρα των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ είχαν αποφέρει τη διάσπαση του κόμματος και τη δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού, κεντρικό σύνθημα του οποίου ήταν εκείνο της Ανοιξης της Πράγας: κομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, ωστόσο, σκόρπισε ακόμα και στους ανανεωτές αμηχανία.
Επειδή λοιπόν καθυστερούσε να πάρει θέση το ΚΚΕ εσωτερικού, ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, μεταξύ άλλων ηθική συνείδηση της ανανεωτικής Αριστεράς, που ταύτισε τη ζωή του και το έργο του με τη δημοκρατική παρουσία στη μεταπολιτευτική ζωή τού αιτήματος για δημοκρατική διεκδίκηση όλο και περισσότερης κοινωνικής δικαιοσύνης στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, άρχισε να ζητεί από την ηγεσία του κόμματος να πάρει καταδικαστική θέση στη σοβιετική εισβολή και στην πραξικοπηματική κατάργηση της νόμιμης τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης. Η σιωπή που ελάμβανε όμως, παρά τις οχλήσεις του, τον ανάγκασε να αναλάβει προσωπικά την ευθύνη της άμεσης διαμαρτυρίας. Διατύπωσε την άποψή του αποκρούοντας ανοιχτά τη βάρβαρη επέμβαση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Από τη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσε τότε, ο Μανόλης Αναγνωστάκης έστειλε μια δακτυλογραφημένη επιστολή σε δύο ξένες εφημερίδες και στο BBC. Επέλεξε την «Unita», επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (όπου σαφώς κυριαρχούσαν οι ευρωκομμουνιστές), και τη γαλλική «Monde». Αντίθετα, απέρριψε την «Humanite», όργανο του ΚΚ Γαλλίας, διότι δεν είχε αντιδράσει ξεκάθαρα στην εισβολή των σοβιετικών τανκς.
Αγνωστη και ανέκδοτη. Την επιστολή αυτή, απολύτως άγνωστη και ανέκδοτη, ανέσυρε από το αρχείο του και μας την παραχώρησε ο μελετητής και συλλέκτης λογοτεχνικών τεκμηρίων, Γιώργος Ζεβελάκης. «Οταν, γύρω στο 1990, ανάμεσα σε άλλα χαρτιά που μου έδωσε ο ποιητής, βρήκα το αντίγραφο και τον ρώτησα ποια τύχη είχε η επιστολή του, απέφυγε να απαντήσει» διευκρινίζει σήμερα ο Γιώργος Ζεβελάκης. Για να προσθέσει: «Είχαν εν τω μεταξύ παρεμβληθεί πολλά γεγονότα και τα "σοσιαλιστικά" καθεστώτα είχαν καταρρεύσει. Δεν παύουν όμως εκείνες οι λίγες αράδες να δείχνουν μια παρρησία σε δύσκολους καιρούς. "Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο"».
"Εφ.Συν", 21/08/17
"Εφ.Συν", 21/08/17
Το βιβλίο της νομπελίστριας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς
Δεν είναι ότι δεν τα ξέρει αυτά ο Κοντονής, κάνει ότι δεν τα ξέρει, αλλιώς θα είχε και άλλη αντίληψη περί Δικαιοσύνης,
της οποίας αποτελεί τον πολιτικό προϊστάμενο...
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", κύριο θέμα, 21/08/17 |
"Εφ.Συν", κύριο θέμα, 21/08/17
"ΤΑ ΝΕΑ", εσωτερικό θέμα, 21/08/17
Ο ΚΟΝΤΟΝΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ... ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Εμμονή με τον αυταρχισμό στο όνομα μιας δήθεν αριστερής εξουσίας
Του Ηλία Κανέλλη
«Η απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, να μη συμμετάσχει στο συνέδριο που διοργανώνει η Εσθονία στο πλαίσιο της προεδρίας της στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με θέμα "Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα" ήταν αυτονόητη και επιβεβλημένη» έλεγε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που εκδόθηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Η βασική κυβερνητική συνιστώσα στηρίζει τον υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος άλλωστε ως κομματικό στέλεχός της αρνήθηκε να λάβει μέρος, εκπροσωπώντας την ελληνική κυβέρνηση στο Ταλίν, στις εκδηλώσεις της 23ης Αυγούστου, η οποία είναι Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για Θύματα Κομμουνιστικών και Ναζιστικών Καθεστώτων. Θα είναι ο μόνος ευρωπαίος υπουργός Δικαιοσύνης που θα απόσχει από τις εκδηλώσεις επειδή διαφωνεί με το θέμα του συνεδρίου και της έκθεσης τεκμηρίων που θα το συνοδεύσει για τον καιρό του κομμουνισμού.
Προηγουμένως, ο Σταύρος Κοντονής είχε στείλει απαντητική επιστολή στους εσθονούς διοργανωτές, στην οποία έκανε λόγο για προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού και του ναζισμού χαρακτηρίζοντας «πολύ ατυχή» την πρωτοβουλία διοργάνωσης του συνεδρίου, εκτιμώντας ότι, σε εποχή ανόδου της Ακροδεξιάς και των νεοναζί, τέτοιες εκδηλώσεις αμφισβητούν τις θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ. Το συνέδριο, παρατηρεί στην επιστολή του ο υπουργός, «δεν αντικατοπτρίζει την οπτική της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, η οποία είναι πως ο ναζισμός και ο κομμουνισμός δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρχουν ως τα δύο μέρη της ίδιας εξίσωσης». Η γενική γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μαρία Γιαννακάκη, έσπευσε να ταυτιστεί με τον υπουργό. «Κομμουνισμός και ναζισμός δεν μπορεί να είναι μέρη της ίδιας εξίσωσης» δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό. Υπεραμύνθηκε μάλιστα του ρόλου των σοβιετικών στρατευμάτων στη στρατηγική ήττα του ναζισμού ενώ αγνοούσε ότι, εκτός των σοβιετικών στρατευμάτων, στρατόπεδα θανάτου όπου κυρίως κρατούνταν Εβραίοι απελευθέρωσαν και αμερικανικά ή αγγλικά στρατεύματα.
Ενας Σταύρος πολύ αριστερός
Ο Σταύρος Κοντονής προέρχεται από τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά. Τη νεολαία εκείνου του κομματιού της ελληνικής Αριστεράς που, μετά τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ, το 1968, διεκδίκησε σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, ασκώντας οξύτατη κριτική στις αυταρχικές πρακτικές των χωρών του σοβιετικού μπλοκ. Γεννήθηκε το 1963, μόλις τέλειωσε το σχολείο πέρασε στη Νομική Αθηνών όπου τον απορρόφησε ο συνδικαλισμός, με αποτέλεσμα να λάβει πτυχίο σε ηλικία 32 χρόνων, το 1995. Στο μεταξύ, κομματικά, είχε προσχωρήσει στο ιδεολογικό ρεύμα που εξέφραζε ο Γιάννης Μπανιάς, της υπεράσπισης του «Κ» του κομμουνισμού, διεκδικούσε δηλαδή την εμβάθυνση των αιτημάτων της διάσπασης του ενιαίου ΚΚΕ, που ήταν ο ελεύθερος, δημοκρατικός, αντιδογματικός σοσιαλισμός. Συμμετείχε, κατά συνέπεια, στο ΚΚΕ εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά, που αργότερα μετεξελίχθηκε σε Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ). Η ΑΚΟΑ δεν ήταν ένα σκληρό, αντιδημοκρατικό κομμουνιστικό μόρφωμα, κάθε άλλο. Αλλά στην πορεία τροφοδότησε με στελέχη τη λεγόμενη ριζοσπαστική Αριστερά, που απέκτησε συνεκτική κομματική έκφραση μέσω της πάλης κατά της παγκοσμιοποίησης και των περιφερόμενων, δίκην επαναστατικού τουρισμού, βίαιων διαδηλώσεων σε διάφορες πόλεις του δυτικού κόσμου, με αίτημα έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.
Αλλά ακόμα και αυτός ο εφικτός άλλος κόσμος, στην πορεία, αποδείχθηκε απλώς ένα συσπειρωτικό σύνθημα, το οποίο, όπως και όλα τα υπόλοιπα συνθήματα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, για πολλούς κατάπιε η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, για τον Σταύρο Κοντονή, ήταν η εξουσία. Και η προσαρμογή του στους κανόνες της. Αν οι θέσεις τις οποίες επικαλούνταν δεν ταυτίζονταν με την επιδίωξη και τη διατήρηση της εξουσίας, τόσο το χειρότερο για τις ιδεολογικές θέσεις του.
Ολοκληρωτισμός
Ως Ζακυνθινός, ο Σταύρος Κοντονής αντιμετωπίστηκε συχνά στις κομματικές οργανώσεις ως εκκεντρικός, για τις θέσεις που συχνά διατύπωνε. Αλλά όταν εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2012, έχτισε γρήγορα προφίλ και μηχανισμό που θα του επέτρεπαν να μακροημερεύσει στα κοινοβουλευτικά πράγματα του τόπου. Το διάστημα Σεπτέμβριος 2015 - Νοέμβριος 2016, περίοδο κατά την οποία διετέλεσε υφυπουργός Αθλητισμού, κατάφερε να καταγραφεί ως δήθεν άτεγκτος αναμορφωτής του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ στην ουσία ήταν ένας εντυπωσιοθήρας ηθικολόγος, που άφησε πίσω του ό,τι πραγματικά ανταποκρίνεται στις δυνατότητές του: μια τρύπα στο νερό.
Από τον Νοέμβριο του 2016, οπότε και προήχθη αντικαθιστώντας τον Νίκο Παρασκευόπουλο στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το όνομά του συνδυάστηκε, μάλιστα δυο φορές, με την περιφρόνηση στους δημοκρατικούς θεσμούς. Συνηγόρησε στην παράταση της μακράς περιπέτειας των οκτώ τούρκων αξιωματικών οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως μετέχοντες στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, οι οποίοι είχαν ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, προκειμένου να μην καταλήξουν στις τουρκικές φυλακές, όπου ήταν προφανές ότι δεν θα τους περίμενε δίκαιη δίκη, απαξίωσε μάλιστα την πρωτοβουλία ενεργών πολιτών που υπερασπίζονταν την υποχρέωση μιας δημοκρατικής πολιτείας να παράσχει άσυλο σε ικέτες διωγμένους από ένα αυταρχικό καθεστώς. Αργότερα, στις 24 του περασμένου Μαΐου, όταν παραδόθηκαν στους Τούρκους ο δημοσιογράφος Μουράτ Τσαπάν που είχε ζητήσει άσυλο στο αστυνομικό τμήμα της Ορεστιάδας και μια πενταμελής οικογένεια, ο Σταύρος Κοντονής (όπως βέβαια και άλλοι συναρμόδιοι υπουργοί, ο Νίκος Τόσκας, ο Νίκος Κοτζιάς, ο Πάνος Καμμένος, και φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας) σιώπησαν, αφήνοντας τη μεγάλη ατιμία της παράδοσης πολιτών σε ένα αυταρχικό καθεστώς να τη σκεπάσει η λήθη.
Ο ωραίος αυτός δημοκράτης επέστρεψε γρήγορα στο προσκήνιο, υπερασπιζόμενος την κυβερνητική περιφρόνηση στη συστατική της δημοκρατίας διάκριση των εξουσιών, στην περίπτωση του σκανδάλου των συνομιλιών του υπουργού Αμυνας Πάνου Καμμένου με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη. «Είναι κακό που ένας υπουργός πίεσε έναν ισοβίτη να πει την αλήθεια;». Δικηγόρος ο ίδιος, θεωρεί ότι η υπουργική μεθόδευση αποσκοπεί στην αλήθεια, παρακάμπτοντας τους τύπους και την ουσία κάθε δικαστικής υπόθεσης, περιφρονώντας το Σύνταγμα και, με τον τρόπο του Μαδούρο, ταυτίζοντας την απονομή δικαιοσύνης με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιδιώξεις. Ο Σταύρος Κοντονής δεν μπορεί πλέον να κρύψει πίσω από κανένα ιδεολογικό λούστρο αυτό που πραγματικά είναι: ένας αυταρχικός εξουσιαστής.
Την πίστη του στον αυταρχισμό στο όνομα της αριστερής εξουσίας, άλλωστε, επιβεβαιώνει δυνατά και με την άρνησή του να παρευρεθεί σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο για τα εγκλήματα του κομμουνισμού.
Εγκλήµατα
Είναι τα εγκλήματα του κομμουνισμού ίδια με τα εγκλήματα του ναζισμού; Τα κίνητρα, προφανώς, ήταν διαφορετικά. Οι μέθοδοι δεν ταυτίζονταν πάντα. Αλλά αν ο εικοστός αιώνας σημαδεύτηκε από κάτι, είναι οι πόλεμοι και τα εγκλήματα των δύο μεγάλων τελεολογιών, των δύο μεγάλων ιδεολογιών που διεκδίκησαν τον τέλειο κόσμο. Διαβάζω τη συνοπτική περιγραφή της νομπελίστριας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς στο βιβλίο της «Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου», ένα εγχειρίδιο φρικτής αυτογνωσίας όσων έζησαν είτε ως εξουσιαστές είτε ως αθύρματα της ιστορίας τον σοβιετικό κομμουνισμό:
«[...] Στις διηγήσεις που καταγράφω, συνεχώς μου τρυπάνε το αυτί λέξεις όπως: "πυροβολώ", "τουφεκίζω", "εκκαθαρίζω", "εξοντώνω", ή εκείνες οι σοβιετικές εναλλακτικές της εξαφάνισης, όπως "σύλληψη", "δέκα χρόνια χωρίς δικαίωμα αλληλογραφίας", "μετανάστευση". [...] Είμαστε γεμάτοι μίσος και προκαταλήψεις. Είμαστε όλοι αποκεί όπου υπήρχε το Γκουλάγκ και ένας τρομερός πόλεμος. Η κολεκτιβοποίηση, η απο-κουλακοποίηση, η μετακίνηση πληθυσμών...».
Αν ο Σταύρος Κοντονής ήταν πραγματικός ιδεολόγος της ανανεωτικής Αριστεράς, του ΑΚΟΑ, του ευρωκομμουνισμού που (ανιστόρητα) επικαλείται για να δικαιολογήσει τα εγκληματικά κομμουνιστικά καθεστώτα, θα διάβαζε προσεκτικά εκείνους που μαρτύρησαν στο όνομα της δικαιοσύνης. Με αυτά δεν ισχυρίζομαι πως δεν είναι ιδεολόγος. Είναι και παραείναι. Ενας στυγνός ιδεολόγος, μιας φαιάς ιδεολογίας, ενός φονικού ολοκληρωτισμού που γέμισε την ανθρωπότητα νεκρούς στο όνομα δήθεν ενός οράματος χειραφέτησης.
Της ιδεολογίας που ασπάζονται οι απανταχού εξουσιαστές συριζαίοι.
"ΤΑ ΝΕΑ", εσωτερικό θέμα, 21/08/17
ΟΤΑΝ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΕΣΠΑΣΕ
ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ο ποιητής διαμαρτυρήθηκε έντονα κατά της εισβολής των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία, τον Αύγουστο του 1968, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού καθυστερούσε σημαντικά να πάρει θέση
Ο ποιητής διαμαρτυρήθηκε έντονα κατά της εισβολής των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία, τον Αύγουστο του 1968, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού καθυστερούσε σημαντικά να πάρει θέση
Του Ηλία Κανέλλη
Σαν χθες, μπήκαν στην Πράγα τα τανκς της Σοβιετικής Ενωσης. Ηταν 20 Αυγούστου 1968, είχε προηγηθεί η Ανοιξη της Πράγας, η προσπάθεια δηλαδή του κομμουνιστή πρωθυπουργού Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ να μετατρέψει ένα αυταρχικό καθεστώς σε δημοκρατικό, όπου οι πολίτες, με ελεύθερο τον Τύπο, με την οικονομία όχι τόσο απόλυτα εξαρτημένη από το κράτος και με εκσυγχρονισμένους θεσμούς, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Ολα αυτά έγιναν παρελθόν μέσα σε μια μέρα, όταν τα σοβιετικά τανκς και περί τους 200.000 στρατιώτες, που σε λίγες μέρες έγιναν 800.000, κατέπνιξαν κάθε ιδέα ελευθερίας στην τότε Τσεχοσλοβακία.
Στην Ελλάδα υπήρχε δικτατορία, το ΚΚΕ ήταν υπό διωγμό. Ωστόσο, λίγους μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 1968, οι ιδεολογικοί κλυδωνισμοί εξαιτίας του αυταρχικού χαρακτήρα των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ είχαν αποφέρει τη διάσπαση του κόμματος και τη δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού, κεντρικό σύνθημα του οποίου ήταν εκείνο της Ανοιξης της Πράγας: κομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, ωστόσο, σκόρπισε ακόμα και στους ανανεωτές αμηχανία.
Επειδή λοιπόν καθυστερούσε να πάρει θέση το ΚΚΕ εσωτερικού, ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, μεταξύ άλλων ηθική συνείδηση της ανανεωτικής Αριστεράς, που ταύτισε τη ζωή του και το έργο του με τη δημοκρατική παρουσία στη μεταπολιτευτική ζωή τού αιτήματος για δημοκρατική διεκδίκηση όλο και περισσότερης κοινωνικής δικαιοσύνης στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, άρχισε να ζητεί από την ηγεσία του κόμματος να πάρει καταδικαστική θέση στη σοβιετική εισβολή και στην πραξικοπηματική κατάργηση της νόμιμης τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης. Η σιωπή που ελάμβανε όμως, παρά τις οχλήσεις του, τον ανάγκασε να αναλάβει προσωπικά την ευθύνη της άμεσης διαμαρτυρίας. Διατύπωσε την άποψή του αποκρούοντας ανοιχτά τη βάρβαρη επέμβαση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Από τη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσε τότε, ο Μανόλης Αναγνωστάκης έστειλε μια δακτυλογραφημένη επιστολή σε δύο ξένες εφημερίδες και στο BBC. Επέλεξε την «Unita», επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (όπου σαφώς κυριαρχούσαν οι ευρωκομμουνιστές), και τη γαλλική «Monde». Αντίθετα, απέρριψε την «Humanite», όργανο του ΚΚ Γαλλίας, διότι δεν είχε αντιδράσει ξεκάθαρα στην εισβολή των σοβιετικών τανκς.
Αγνωστη και ανέκδοτη. Την επιστολή αυτή, απολύτως άγνωστη και ανέκδοτη, ανέσυρε από το αρχείο του και μας την παραχώρησε ο μελετητής και συλλέκτης λογοτεχνικών τεκμηρίων, Γιώργος Ζεβελάκης. «Οταν, γύρω στο 1990, ανάμεσα σε άλλα χαρτιά που μου έδωσε ο ποιητής, βρήκα το αντίγραφο και τον ρώτησα ποια τύχη είχε η επιστολή του, απέφυγε να απαντήσει» διευκρινίζει σήμερα ο Γιώργος Ζεβελάκης. Για να προσθέσει: «Είχαν εν τω μεταξύ παρεμβληθεί πολλά γεγονότα και τα "σοσιαλιστικά" καθεστώτα είχαν καταρρεύσει. Δεν παύουν όμως εκείνες οι λίγες αράδες να δείχνουν μια παρρησία σε δύσκολους καιρούς. "Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο"».
"Εφ.Συν", 21/08/17
"Εφ.Συν", 21/08/17
Το βιβλίο της νομπελίστριας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς
Δεν είναι ότι δεν τα ξέρει αυτά ο Κοντονής, κάνει ότι δεν τα ξέρει, αλλιώς θα είχε και άλλη αντίληψη περί Δικαιοσύνης,
της οποίας αποτελεί τον πολιτικό προϊστάμενο...
 |
| "ΕΣΤΙΑ", 21/08/17 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου