Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/01/17 |
Του Νίκου Βατόπουλου
Αν και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρέπει να δούμε το δάσος και όχι το δέντρο, υπάρχει διαφωνία ακόμη και για το τι συνιστά δάσος. Αν υποθέσει κανείς ότι προτεραιότητα είναι η προσέλκυση επενδύσεων και το άνοιγμα της αγοράς εργασίας, η μείωση των φόρων και ο περιορισμός των δαπανών, πράγματα δηλαδή απλά, κατανοητά και για πολλούς αυτονόητα, αυτή η προτεραιότητα δεν ισχύει ή έστω δεν είναι κατανοητή ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Υπάρχει πρόβλημα κατανόησης λειτουργίας της οικονομίας και ο τρόπος που η αύξηση του πλούτου οδηγεί στη μείωση της ανεργίας και σταδιακά στην ευημερία δεν είναι σαφής. Το αντίθετο μάλλον.
Ισως η πιο μεγάλη ανατροπή των τελευταίων ετών, και αυτό ισχύει για το σύνολο της Δύσης, είναι η άρνηση ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων να ακούσουν όσους μιλούν με λογικά επιχειρήματα. Γι’ αυτό και είναι πάντα αστάθμητη η συμπεριφορά του ψηφοφόρου, μόνου πίσω από το παραβάν. Υπάρχει ο αυθορμητισμός της εκδίκησης, της αυτοκαταστροφής, της χαιρεκακίας και του φόβου. Οταν ένα τόσο μεγάλο ποσοστό, από 30% έως 60%, στις περισσότερες κοινωνίες, πόσο μάλλον στην ελληνική, έλκεται συνειδητά ή όχι από τους λαϊκιστές που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα αισθήματα ανασφάλειας και φόβου των ψηφοφόρων, τότε υπάρχει ένα μείζον ζήτημα επικοινωνίας προς την ευρύτερη κοινωνία. Ποσοστά 30 - 35% υπέρ της λογικής, υπέρ των μεταρρυθμίσεων (και αυτό πολύ σχετικό), υπέρ των ιδιωτικών επενδύσεων, είναι ποσοστά που δεν καθησυχάζουν. Είναι μια καλή βάση στην κοινωνία και εκφράζουν μια καλή προοπτική, αλλά δεν δείχνουν βαθιά απήχηση. Είναι ποσοστά στη διακεκαυμένη ζώνη.
Η σύγχυση και η άγνοια μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων είναι το μόνο χαρτί της κυβέρνησης για να οδηγήσει την πόλωση στα άκρα. Και η πόλωση εκεί θα οδηγηθεί, με χονδροειδή σχήματα και εξόφθαλμες απλουστεύσεις, με ψευδείς διαχωρισμούς που όμως θα ικανοποιούν την απαίτηση για εχθρικούς στόχους, κατανοητούς και αποδεκτούς. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση θα διαθέσει το μόνο όπλο που έχει, τη δυνατότητα για ακραία πόλωση που θα αναμοχλεύει τα χαμηλότερα και πιο πρωτόγονα ένστικτα, ώστε να πλήξει το μέτωπο της λογικής, του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνικής συνοχής. Η μείζων αντιπολίτευση έχει ένα δύσκολο έργο στον αγώνα κατά του παραλόγου.
Αν και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρέπει να δούμε το δάσος και όχι το δέντρο, υπάρχει διαφωνία ακόμη και για το τι συνιστά δάσος. Αν υποθέσει κανείς ότι προτεραιότητα είναι η προσέλκυση επενδύσεων και το άνοιγμα της αγοράς εργασίας, η μείωση των φόρων και ο περιορισμός των δαπανών, πράγματα δηλαδή απλά, κατανοητά και για πολλούς αυτονόητα, αυτή η προτεραιότητα δεν ισχύει ή έστω δεν είναι κατανοητή ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Υπάρχει πρόβλημα κατανόησης λειτουργίας της οικονομίας και ο τρόπος που η αύξηση του πλούτου οδηγεί στη μείωση της ανεργίας και σταδιακά στην ευημερία δεν είναι σαφής. Το αντίθετο μάλλον.
Ισως η πιο μεγάλη ανατροπή των τελευταίων ετών, και αυτό ισχύει για το σύνολο της Δύσης, είναι η άρνηση ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων να ακούσουν όσους μιλούν με λογικά επιχειρήματα. Γι’ αυτό και είναι πάντα αστάθμητη η συμπεριφορά του ψηφοφόρου, μόνου πίσω από το παραβάν. Υπάρχει ο αυθορμητισμός της εκδίκησης, της αυτοκαταστροφής, της χαιρεκακίας και του φόβου. Οταν ένα τόσο μεγάλο ποσοστό, από 30% έως 60%, στις περισσότερες κοινωνίες, πόσο μάλλον στην ελληνική, έλκεται συνειδητά ή όχι από τους λαϊκιστές που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα αισθήματα ανασφάλειας και φόβου των ψηφοφόρων, τότε υπάρχει ένα μείζον ζήτημα επικοινωνίας προς την ευρύτερη κοινωνία. Ποσοστά 30 - 35% υπέρ της λογικής, υπέρ των μεταρρυθμίσεων (και αυτό πολύ σχετικό), υπέρ των ιδιωτικών επενδύσεων, είναι ποσοστά που δεν καθησυχάζουν. Είναι μια καλή βάση στην κοινωνία και εκφράζουν μια καλή προοπτική, αλλά δεν δείχνουν βαθιά απήχηση. Είναι ποσοστά στη διακεκαυμένη ζώνη.
Η σύγχυση και η άγνοια μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων είναι το μόνο χαρτί της κυβέρνησης για να οδηγήσει την πόλωση στα άκρα. Και η πόλωση εκεί θα οδηγηθεί, με χονδροειδή σχήματα και εξόφθαλμες απλουστεύσεις, με ψευδείς διαχωρισμούς που όμως θα ικανοποιούν την απαίτηση για εχθρικούς στόχους, κατανοητούς και αποδεκτούς. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση θα διαθέσει το μόνο όπλο που έχει, τη δυνατότητα για ακραία πόλωση που θα αναμοχλεύει τα χαμηλότερα και πιο πρωτόγονα ένστικτα, ώστε να πλήξει το μέτωπο της λογικής, του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνικής συνοχής. Η μείζων αντιπολίτευση έχει ένα δύσκολο έργο στον αγώνα κατά του παραλόγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου