"...Δεν ξέρουμε αν όλα αυτά αποτελούν ένα γκράντε σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για άλωση των μέσων ενημέρωσης. Αν υπάρχει αυτό το σχέδιο είναι βλακώδες, διότι παραείναι εμφανές. Το σίγουρο είναι πως με το ψεύδος και το θράσος τους εθίζουν τους πολίτες σε μια μεταμοντέρνα κατάσταση, όπου το ψέμα και η αλήθεια δεν έχουν σημασία. Φτιάχνουν μια άμορφη μάζα πολιτών, η οποία πιστεύει ότι μόνο με μικροπολιτικά παίγνια, κραυγές, καταγγελίες και επιθέσεις των τρολ μπορεί να μακροημερεύσει κάποιος στην εξουσία. Και αυτή την ηθική κατάρρευση η χώρα θα την πληρώσει περισσότερο και από την κρίση...."

Με την σκοπιά της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ", 

γιά τις εξελίξεις στον ΔΟΛ

-Πρώτον, οι δημοσιογράφοι του ΔΟΛ δεν είναι τίποτα άπειρα ασπόνδυλα πλάσματα, που άγονται και φέρονται κάθε φορά που αλλάζει ο διευθυντής τους. Δεν σημαίνει ότι επειδή ανέλαβε «να συμβάλει στην επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων» (ασχολίαστο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης) ένας πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βασίλης Μουλόπουλος, ο οποίος σημειωτέον ήταν στέλεχος στο «Βήμα» επί πολλά χρόνια, από αύριο θα αρχίσουν όλοι να γράφουν λες και είναι αρθρογράφοι στην «Αυγή».

-Δεύτερον, υπάρχει μια υστερία στις, θεμιτές ομολογουμένως, αντιδράσεις. Οπως δηλαδή μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες συλλήβδην ο ΔΟΛ, η διοίκησή του, οι δημοσιογράφοι, όλοι που σχετίζονταν με τον όμιλο, απαξιώνονταν ισοπεδωτικά ως όργανα της διαπλοκής (βλ. το άρθρο «Ο ΔΟΛ παραμένει... ΔΟΛ» του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή»), έτσι σήμερα φτάσαμε στο άλλο σημείο. Εν μια νυκτί το αντίπαλο στρατόπεδο έχει καταδικάσει ολόκληρο τον ΔΟΛ σε «συριζοποίηση». Πρόκειται για την παιδική ασθένεια μιας χώρας, που αδυνατεί να σκεφτεί λίγο πιο σύνθετα πέρα από τέτοιου είδους μανιχαϊστικά σχήματα: είτε σύσσωμος ο ΔΟΛ θα απεργάζεται την υπονόμευση της κυβέρνησης είτε θα εργάζεται άοκνα για τη στήριξή της.

-Τρίτον, επειδή η υπόθεση του ΔΟΛ αντιδιαστέλλεται με την «Καθημερινή», νομίζω πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι εφημερίδες είναι ζωντανοί οργανισμοί με δημοσιογράφους που δεν έχουν ενιαία άποψη. Θα ήταν αφελές να αρνηθούμε ότι υπάρχει μια γενική «γραμμή», η οποία όμως δεν επιβάλλεται από κάποιον ινστρούχτορα, είναι άφατη και πολλοί εργαζόμενοι επιλέγουν να αποκλίνουν από αυτήν σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι συσκέψεις των εφημερίδων, στις οποίες γίνονται ζυμώσεις, συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, και γι’ αυτό επίσης κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και νιώθει να καταπιέζεται ή να (αυτο-)λογοκρίνεται διατηρεί το δικαίωμα της παραίτησης.

Είναι δύσκολες εποχές για τον Τύπο και γενικότερα την ελευθεροτυπία στη χώρα μας. Δεν ταιριάζει, όμως, θρήνος για τους συναδέλφους του ΔΟΛ. Ενας Μουλόπουλος δεν μετατρέπει ιστορικές εφημερίδες σε φιλοκυβερνητικά φερέφωνα από τη μια μέρα στην άλλη. «Πρέπει να έχουμε λίγη πίστη στους ανθρώπους», όπως λέει στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Μανχάταν» η Μάριελ Χέμινγουεϊ στον Γούντι Αλεν.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/01/17

Με ένα σχέδιο τρελό...

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Είναι σεβαστή η «προσωπική απόφαση» του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βασίλη Μουλόπουλου να βοηθήσει στη διάσωση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Να θυμίσουμε ότι ο ΔΟΛ είναι το συγκρότημα το οποίο η «Αυγή» θεωρούσε ναυαρχίδα της διαπλοκής. Πρόεδρος της «Αυγής», για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν μέχρι χθες ο κ. Μουλόπουλος. Ο ίδιος μάλιστα κατά το παρελθόν έγραφε ότι «ο ΔΟΛ... παραμένει το απόλυτο μιντιακό απορρυπαντικό. Αυτό που ξεπλένει πιο άσπρα και από το άσπρο και πιο μαύρα από το μαύρο τους διάφορους πολιτικούς πάσης αποχρώσεως. Ασε που λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης δεν θέλουμε να στερήσουμε το ψωμί στους “άσπονδους συναδέλφους μας”» («Αυγή» 21.2.2014).

Αυτό δεν είναι το μόνο μυστήριο, το μόνο τρελό της νέας εξυγίανσης των ΜΜΕ που επιχειρεί η κυβέρνηση της Αριστεράς. Για όσους δεν θυμούνται, πρέπει να πούμε ότι υπήρξε και η προηγούμενη μεγαλειώδης εξυγίανση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου που έκανε πριν από μερικούς μήνες ο κ. Νίκος Παππάς. Το άλλο τρελό είναι πως ο κ. Μουλόπουλος είναι δημοσιογράφος και το πρόβλημα του ΔΟΛ δεν είναι η έλλειψη δημοσιογράφων· ο οργανισμός έχει αρκετούς και άξιους. Ναι, σύμφωνοι! Ο κ. Μουλόπουλος χρημάτισε επί μακρόν σε θέση στελέχους στον ΔΟΛ. Αλλά στελέχη του ΔΟΛ σε αποστρατεία υπάρχουν πολλά και άξια, οι οποίοι μάλιστα υπηρέτησαν και σε υψηλότερες θέσεις από τον κ. Μουλόπουλο.

Ηταν πιο πρόχειρος για τη διάσωση του Συγκροτήματος, ο εκδότης της κομματικής εφημερίδας «Αυγή», εφημερίδας που ήταν και σφοδρή αντίπαλος των εντύπων του ΔΟΛ; Ισως, αλλά πάλι τα προβλήματα του ΔΟΛ δεν είναι το έλλειμμα τεχνογνωσίας, είναι η έλλειψη ρευστότητας και οι δικαστικές περιπέτειες που έχει ο βασικός μέτοχος της επιχείρησης. Γι’ αυτά ο κ. Μουλόπουλος, όσο καλός δημοσιογράφος ή στέλεχος κι αν υπήρξε, δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ούτε λεφτά έχει να βάλει στο μαγαζί ούτε τη Δικαιοσύνη μπορεί να επηρεάσει για να εκδώσει θετικές αποφάσεις για τον κ. Σταύρο Ψυχάρη. Οπότε προς τι η ανάμειξή του;

Από την άλλη μεριά, το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων και του ραδιοσταθμού του ΔΟΛ, είναι –καλώς ή κακώς– σφόδρα αντισυριζαϊκό. Η ανάμειξη στη διεύθυνση του ομίλου ενός στελέχους προερχομένου από τον ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνώσει έτι περαιτέρω την πελατειακή βάση μιας επιχείρησης που τα τελευταία χρόνια είδε τις κυκλοφορίες και τη διαφήμιση να καταρρέουν. Πώς στην ευχή θα γίνει αυτή η διάσωση με ακόμη λιγότερους πελάτες, από όσους είχε γίνει στο παρελθόν; Αλλά υπάρχει και η απέναντι πλευρά: ποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί σήμερα να ψέγει τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τη διαπλοκή; Τα κόμματα αυτά, αν μη τι άλλο, τηρούσαν τα προσχήματα.

Δεν ξέρουμε αν όλα αυτά αποτελούν ένα γκράντε σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για άλωση των μέσων ενημέρωσης. Αν υπάρχει αυτό το σχέδιο είναι βλακώδες, διότι παραείναι εμφανές. Το σίγουρο είναι πως με το ψεύδος και το θράσος τους εθίζουν τους πολίτες σε μια μεταμοντέρνα κατάσταση, όπου το ψέμα και η αλήθεια δεν έχουν σημασία. Φτιάχνουν μια άμορφη μάζα πολιτών, η οποία πιστεύει ότι μόνο με μικροπολιτικά παίγνια, κραυγές, καταγγελίες και επιθέσεις των τρολ μπορεί να μακροημερεύσει κάποιος στην εξουσία. Και αυτή την ηθική κατάρρευση η χώρα θα την πληρώσει περισσότερο και από την κρίση.