Πέντε κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
1. Ερχονται δύσκολα χρόνια
Του Κώστα Ιορδανίδη
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, εμφορούνται από φιλοευρωπαϊκά αισθήματα. Οι ευρωσκεπτικιστικές τάσεις είναι ανύπαρκτες στους υπόλοιπους κομματικούς σχηματισμούς, και από την άποψη αυτή η Ελλάς, παρά την εγγενή μας ασυναρτησία, είναι η πλέον νομιμόφρων χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι επίσης η Eλλάς εσωστρεφής και εθελοτυφλούσα, διότι ουδείς προβληματισμός έχει διατυπωθεί για τα διαδραματιζόμενα στην Ε.Ε., αφού οι πολιτικοί μας είναι επί της ουσίας παρίες του ευρωπαϊκού συστήματος.
Διπλή επίθεση εδέχθη η Ε.Ε. τις τελευταίες ημέρες από τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και από τη Βρετανίδα πρωθυπουργό Τερέζα Μέι. Η αντίδραση των Ευρωπαίων υπήρξε υπεροπτική και αυτάρεσκος. Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει «ενωμένη» την πρόκληση, αλλά η «ενότης» είναι πλέον το μέγα ζητούμενο και όχι δεδομένη.
Κοινό τόπο αποτελεί η διαπίστωση ότι η μεταναστευτική πολιτική της κ. Μέρκελ διαίρεσε την Ευρώπη και ήταν ο κύριος λόγος που οι Βρετανοί εψήφισαν υπέρ της εξόδου στο τελευταίο δημοψήφισμα. Κοινός τόπος ότι η πολιτική στη Ζώνη του Ευρώ προσδιορίζεται από ένα εξωθεσμικό, άτυπο όργανο, το Eurogroup, όπου επιβάλλεται εκ προοιμίου η άποψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών δρος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Προ ολίγων ημερών, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, επικαλούμενη πηγές του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ανέφερε τα εξής: Eάν το ΔΝΤ αποχωρήσει από την Ελλάδα, θα πρέπει να διαπραγματευθούμε νέο πρόγραμμα, «όμως μόνον με τον ESM», διότι «το υπόλοιπο της τρόικας, αποτελούμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν είναι αρκετά αξιόπιστο».
Εν ολίγοις, το υπουργείο του οποίου προΐσταται ο δρ Σόιμπλε απαξιώνει πλήρως δύο από τους βασικότερους θεσμούς της Ε.Ε. Διερωτάται κανείς τι εννοεί η καγκελάριος Μέρκελ όταν υποστηρίζει ότι η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει «ενωμένη» τα νέα προβλήματα.
Η επικινδυνότητα των απόψεων του δρος Σόιμπλε είχε επισημανθεί πριν από την είσοδο του 21ου αιώνα. Ο Zbigniew Brzezinski είχε από ετών αναφερθεί σε επισημάνσεις του δρος Σόιμπλε κατά τον Αύγουστο του 1996, όταν είχε υποστηρίξει ότι «η Γερμανία έγινε πλέον το κέντρο της Ευρώπης». Στη δε συνέχεια διευκρίνιζε ότι «στις μακροχρόνιες περιόδους, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Γερμανία συμμετείχε δημιουργώντας τάξη στην Ευρώπη».
Γερμανική «τάξη πραγμάτων» έχει επιβάλει ο δρ Σόιμπλε, και οι δυνάμεις που παρενέβησαν ιστορικώς για να αποκαταστήσουν την ισορροπία στο παρελθόν ήταν η Βρετανία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Ισως για αυτόν τον λόγο ενόχλησε τους ευρωπαϊστές η δήλωση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, όταν αναφερόμενος στον Γάλλο πρόεδρο είπε ότι δεν είναι σκόπιμο να επιφέρει πλήγματα, όπως στις ταινίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε όποιον επιχειρεί «να δραπετεύσει» από την Ενωση.
Και εξεμάνησαν οι πάντες στην Ευρώπη για το απρεπές της δηλώσεως του κ. Τζόνσον. Μόνον που εκπρόσωπος της κ. Μέι διευκρίνισε ότι «δεν αποτελεί πολιτική της βρετανικής κυβερνήσεως να μη γίνεται λόγος για τον Πόλεμο».
Οι πάντες εύχονται και αναμένουν ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα μεταβάλει στάση· κανείς δεν συνιστά τον εξορθολογισμό της συμπεριφοράς του Βερολίνου. Ζοφερό, ασταθές και συγκρουσιακό θα είναι το 2017. Αλλά όλα αυτά απουσιάζουν από τον ελληνικό «πολιτικό διάλογο».
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17 |
Του Αλέξη Παπαχελά
Η Αμερική δεν θα είναι η ίδια, ούτε και ο κόσμος. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν άφησε καμία αμφιβολία γι’ αυτό με την ομιλία του προχθές. Ο ίδιος πρώτα απ’ όλα είναι διαφορετικός. Καβάλησε το αντισυστημικό κύμα που έχει σαρώσει τη Δύση. Δεν μοιάζει, όμως, να το έχει κάνει απλά «επαγγελματικά», να χρησιμοποίησε δηλαδή την ακραία ρητορεία και τα συνθήματα σαν εργαλείο. Ο θυμός που έβγαινε στις προεκλογικές ομιλίες και στα περίφημα μεταμεσονύχτια tweets ήταν πολύ εμφανής και την ώρα του απόλυτου θριάμβου. Περίμεναν πολλοί ότι θα άπλωνε το χέρι σε όσους ήταν απέναντί του. Δεν το έκανε. Ισως γιατί δεν είναι φτιαγμένος από το ίδιο σκαρί με άλλους προέδρους.
Ο τρόπος που βλέπει τον παγκόσμιο ρόλο της Αμερικής, τις εμπορικές σχέσεις, το πλέγμα ασφαλείας, τις υποχρεώσεις της, είναι ριζικά αντίθετος με αυτόν που γνωρίσαμε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα περάσουμε τέσσερα δύσκολα και περιπετειώδη χρόνια, στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως.
Ο προστατευτισμός θα αμφισβητήσει το σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Η απαγκίστρωση από τις πάγιες υποχρεώσεις της Αμερικής θα δημιουργήσει ένα νέο σκηνικό, που δεν μπορούμε καν να φαντασθούμε σήμερα. Για εμάς εδώ στην Ελλάδα σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει κάποιος στον Λευκό Οίκο που θα νοιάζεται για την Ευρώπη και που θα σηκώσει το τηλέφωνο να μιλήσει στη Μέρκελ για την ανάγκη να μείνει η χώρα μας στο ευρώ. Δεν τον ενδιαφέρει η ενωμένη Ευρώπη, που είχε καταστεί βασικός πυλώνας της αμερικανικής πολιτικής.
Θα έχουμε ταυτόχρονα έναν νέο πόλεμο για την εξάρθρωση του ακραίου Ισλάμ. Και αυτή η αλλαγή θα μας επηρεάσει.
Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι η Αμερική χρειαζόταν ένα reset. Οτι, δηλαδή, είχε ανάγκη από έναν ηγέτη που θα την απελευθερώσει από τους υπερβολικούς περιορισμούς στο επιχειρείν και θα δώσει έμφαση στην παραγωγή και στη δημιουργία υποδομών.
Σύμφωνα με τη θεωρία τους, ο Τραμπ μπορεί να ενοχλεί εμάς τους Ευρωπαίους και τη... μισή Αμερική για λόγους αισθητικής, ιδεολογίας και αντίληψης για τα πράγματα, αλλά μπορεί να λειτουργήσει σαν αντίβαρο στην υπερβολική πολιτική ορθότητα και υπεροψία της αμερικανικής ελίτ. Ισως να έχουν δίκιο, να πρόκειται για μια πιο άγρια και ακατέργαστη εκδοχή του Ρέιγκαν.
Υπάρχει όμως και μία άλλη θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Αμερική περνάει πλέον σε φάση παρακμής, θυμίζοντας τη Ρώμη στη δύση της. Ο Τραμπ υπόσχεται την επιστροφή σε ένα ιδεατό μεγαλείο, αλλά θα είναι ο πρόεδρος που θα κάνει την Αμερική μικρή, εσωστρεφή και απόμακρη. Εκπροσωπεί, άλλωστε, ό,τι πιο «πλαστικό», ρηχό και... βιαστικό εμπεριέχει η κουλτούρα μιας μέσης Αμερικής πέρα από τις δύο ακτές της.
Είναι νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα. Ο Τραμπ μπορεί να είναι ο θυμωμένος, απρόβλεπτος πολιτικός, αλλά θα κυβερνήσει με στελέχη της Goldman Sachs και της Exxon. Το βαθύ κατεστημένο, στο Κογκρέσο και στους μηχανισμούς ασφάλειας, θα παραμείνει, και η Αμερική έως τώρα είναι μια χώρα που σέβεται τους θεσμούς.
Το σίγουρο είναι πάντως πως η Δύση θα μπει σε νέα φάση. Και τις επιπτώσεις θα τις νιώσουμε όλοι, ειδικά εμείς εδώ, που έχουμε αναδειχθεί στον ασθενέστερο κρίκο της Δύσης.Έντυπη
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17
2. Στερεύουν οι δυνατότητες ελιγμών
Του 'Αγγελου Στάγκου
Λίγοι, ίσως ελάχιστοι, καταλαβαίνουν τι είναι αυτή η περιβόητη «αξιολόγηση» και τη σημασία της για την καθημερινότητα του πολίτη. Οτι πρόκειται για υποχρέωση που ανέλαβε η χώρα απ’ αρχής μνημονίων να ελέγχονται ανά τρεις - τέσσερις μήνες τα πεπραγμένα της, δηλαδή κατά πόσον προσαρμόστηκε στους όρους του προγράμματος, για να της καταβάλλεται η επόμενη δόση του δανείου. Την ίδια δέσμευση ανέλαβε και η κυβέρνηση Συρανέλ με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αλλά «έπαιζε» συνέχεια καθυστέρηση, ελπίζοντας να αποφύγει το αναπόφευκτο. Και με αυτή την τακτική, η πρώτη αξιολόγηση που θα ολοκληρωνόταν μέσα στο φθινόπωρο του 2015, τελικά ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2016 και η δεύτερη που θα ολοκληρωνόταν περί τον περυσινό Νοέμβριο, είναι ακόμη ανοιχτή, αλλά πρέπει να κλείσει για να μας δοθεί η δόση των 6-6,5 εκατ. ευρώ τον Ιούνιο.
Σε όλο αυτό το διάστημα, οι προειδοποιήσεις προς την κυβέρνηση ότι έπρεπε να επισπεύσει τα πράγματα γιατί το διεθνές πολιτικό κλίμα χειροτέρευε θεαματικά, ήταν άφθονες. Του κάκου, όμως, καθώς ο πρωθυπουργός και οι δικοί του είχαν και έχουν προφανώς άλλες σκέψεις και πιθανώς άλλα σχέδια. Ετσι, βρέθηκαν και βρεθήκαμε στο σήμερα με τα εξής δεδομένα: Πρώτον, με έναν νέο πρόεδρο των ΗΠΑ που διαλαλεί ότι επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., δεύτερον, με το ΔΝΤ να επιμένει στις εκτιμήσεις του για την ελληνική οικονομία και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, τρίτον, με την Ευρώπη σε ταραχή και σε έτος εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία, τέταρτον, με τον Σόιμπλε να στέλνει τελεσίγραφα, το ένα σκληρότερο από το άλλο, για να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, να διαμηνύσει στην Αθήνα ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει και για να καθησυχάσει τους βουλευτές του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, οι οποίοι με το ζόρι ψήφισαν το τελευταίο μνημόνιο για την Ελλάδα.
Επιπλέον, θα πρέπει να προστεθούν και μερικά ακόμη δεδομένα για να είναι πλήρης η εικόνα. Εχει συντελεστεί το Brexit και η Ευρώπη μπαίνει σε μια σκληρή διαπραγμάτευση που δεν ξέρει πώς θα καταλήξει, παράλληλα αισθάνεται τον Ντόναλντ Τραμπ ως αντίπαλο (ενδεχομένως αυτό να λειτουργήσει και συσπειρωτικά, ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στη Γερμανία) που προαναγγέλλει μέτρα προστατευτισμού, μεταξύ άλλων, και τουλάχιστον αυτή τη «στιγμή», είναι πολύ αμφίβολο αν η Ελλάδα θα επωφεληθεί από την «ποσοτική χαλάρωση», με τον Ντράγκι να αντιμετωπίζει σκληρή κριτική για την πολιτική του από το Βερολίνο, που παραμένει αγκυλωμένο στην άποψη του «σκληρού» ευρώ. Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση –και δυστυχώς και εμείς μαζί της– έχει μπροστά της ένα πολύ άσχημο τοπίο, ταυτόχρονα όμως γίνεται σαφές ότι αδυνατεί «να διαβάσει» σωστά τις (διεθνείς και όχι μόνο) καταστάσεις, είτε όταν βρίσκονται υπό διαμόρφωση είτε όταν έχουν διαμορφωθεί πλέον. Λόγω εγγενούς ανικανότητας ή λόγω εμμονών και ιδεοληψιών άραγε; Αν και δεν έχει σημασία, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο... Οπως είναι πλέον τα πράγματα, η δυνατότητα ελιγμών και καθυστερήσεων στερεύει για τον Αλ. Τσίπρα και τους περί αυτόν. Ή θα αποδεχθεί τα μέτρα που θέλει το ΔΝΤ, στα οποία συμφωνεί και ο Σόιμπλε, άρα η γερμανική κυβέρνηση, ή θα διακινδυνεύσει τη δεδηλωμένη στη Βουλή, καθώς άρχισαν να βγαίνουν στα ραδιόφωνα βουλευτές της πλειοψηφίας που δηλώνουν ότι δεν θα τα ψηφίσουν. Αγνωστο αν το εννοούν οι συγκεκριμένοι βουλευτές, αλλά το βέβαιο πάντως είναι ότι δεν θα βρει στηρίγματα στην αντιπολίτευση, με τα κόμματα της οποίας έχει φροντίσει να κόψει κάθε γέφυρα. Εως τώρα διατηρούσε όλα τα σενάρια στο τραπέζι, τα οποία και τροφοδοτούσε με ποικίλους τρόπους ώστε να κρατά στο ένα πόδι την αντιπολίτευση μέχρι να κάνει ο ίδιος την τελική επιλογή του. Αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί, αφού τα χρονικά περιθώρια περιορίζονται με αυξανόμενη ταχύτητα και μαζί τους λιγοστεύουν τα πραγματοποιήσιμα σενάρια, που περιλαμβάνουν και προσφυγή στις κάλπες συνοδευόμενη από ρήξη με τους δανειστές. Ωστόσο, εκεί έξω το κλίμα είναι ρευστό και το πεδίο ασταθές για το «μετά», όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση Συρανέλ...
3. Στο στόχαστρο η Ε.Ε.
Η Αμερική δεν θα είναι η ίδια, ούτε και ο κόσμος. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν άφησε καμία αμφιβολία γι’ αυτό με την ομιλία του προχθές. Ο ίδιος πρώτα απ’ όλα είναι διαφορετικός. Καβάλησε το αντισυστημικό κύμα που έχει σαρώσει τη Δύση. Δεν μοιάζει, όμως, να το έχει κάνει απλά «επαγγελματικά», να χρησιμοποίησε δηλαδή την ακραία ρητορεία και τα συνθήματα σαν εργαλείο. Ο θυμός που έβγαινε στις προεκλογικές ομιλίες και στα περίφημα μεταμεσονύχτια tweets ήταν πολύ εμφανής και την ώρα του απόλυτου θριάμβου. Περίμεναν πολλοί ότι θα άπλωνε το χέρι σε όσους ήταν απέναντί του. Δεν το έκανε. Ισως γιατί δεν είναι φτιαγμένος από το ίδιο σκαρί με άλλους προέδρους.
Ο τρόπος που βλέπει τον παγκόσμιο ρόλο της Αμερικής, τις εμπορικές σχέσεις, το πλέγμα ασφαλείας, τις υποχρεώσεις της, είναι ριζικά αντίθετος με αυτόν που γνωρίσαμε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα περάσουμε τέσσερα δύσκολα και περιπετειώδη χρόνια, στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως.
Ο προστατευτισμός θα αμφισβητήσει το σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Η απαγκίστρωση από τις πάγιες υποχρεώσεις της Αμερικής θα δημιουργήσει ένα νέο σκηνικό, που δεν μπορούμε καν να φαντασθούμε σήμερα. Για εμάς εδώ στην Ελλάδα σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει κάποιος στον Λευκό Οίκο που θα νοιάζεται για την Ευρώπη και που θα σηκώσει το τηλέφωνο να μιλήσει στη Μέρκελ για την ανάγκη να μείνει η χώρα μας στο ευρώ. Δεν τον ενδιαφέρει η ενωμένη Ευρώπη, που είχε καταστεί βασικός πυλώνας της αμερικανικής πολιτικής.
Θα έχουμε ταυτόχρονα έναν νέο πόλεμο για την εξάρθρωση του ακραίου Ισλάμ. Και αυτή η αλλαγή θα μας επηρεάσει.
Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι η Αμερική χρειαζόταν ένα reset. Οτι, δηλαδή, είχε ανάγκη από έναν ηγέτη που θα την απελευθερώσει από τους υπερβολικούς περιορισμούς στο επιχειρείν και θα δώσει έμφαση στην παραγωγή και στη δημιουργία υποδομών.
Σύμφωνα με τη θεωρία τους, ο Τραμπ μπορεί να ενοχλεί εμάς τους Ευρωπαίους και τη... μισή Αμερική για λόγους αισθητικής, ιδεολογίας και αντίληψης για τα πράγματα, αλλά μπορεί να λειτουργήσει σαν αντίβαρο στην υπερβολική πολιτική ορθότητα και υπεροψία της αμερικανικής ελίτ. Ισως να έχουν δίκιο, να πρόκειται για μια πιο άγρια και ακατέργαστη εκδοχή του Ρέιγκαν.
Υπάρχει όμως και μία άλλη θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Αμερική περνάει πλέον σε φάση παρακμής, θυμίζοντας τη Ρώμη στη δύση της. Ο Τραμπ υπόσχεται την επιστροφή σε ένα ιδεατό μεγαλείο, αλλά θα είναι ο πρόεδρος που θα κάνει την Αμερική μικρή, εσωστρεφή και απόμακρη. Εκπροσωπεί, άλλωστε, ό,τι πιο «πλαστικό», ρηχό και... βιαστικό εμπεριέχει η κουλτούρα μιας μέσης Αμερικής πέρα από τις δύο ακτές της.
Είναι νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα. Ο Τραμπ μπορεί να είναι ο θυμωμένος, απρόβλεπτος πολιτικός, αλλά θα κυβερνήσει με στελέχη της Goldman Sachs και της Exxon. Το βαθύ κατεστημένο, στο Κογκρέσο και στους μηχανισμούς ασφάλειας, θα παραμείνει, και η Αμερική έως τώρα είναι μια χώρα που σέβεται τους θεσμούς.
Το σίγουρο είναι πάντως πως η Δύση θα μπει σε νέα φάση. Και τις επιπτώσεις θα τις νιώσουμε όλοι, ειδικά εμείς εδώ, που έχουμε αναδειχθεί στον ασθενέστερο κρίκο της Δύσης.Έντυπη
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17
2. Στερεύουν οι δυνατότητες ελιγμών
Του 'Αγγελου Στάγκου
Λίγοι, ίσως ελάχιστοι, καταλαβαίνουν τι είναι αυτή η περιβόητη «αξιολόγηση» και τη σημασία της για την καθημερινότητα του πολίτη. Οτι πρόκειται για υποχρέωση που ανέλαβε η χώρα απ’ αρχής μνημονίων να ελέγχονται ανά τρεις - τέσσερις μήνες τα πεπραγμένα της, δηλαδή κατά πόσον προσαρμόστηκε στους όρους του προγράμματος, για να της καταβάλλεται η επόμενη δόση του δανείου. Την ίδια δέσμευση ανέλαβε και η κυβέρνηση Συρανέλ με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αλλά «έπαιζε» συνέχεια καθυστέρηση, ελπίζοντας να αποφύγει το αναπόφευκτο. Και με αυτή την τακτική, η πρώτη αξιολόγηση που θα ολοκληρωνόταν μέσα στο φθινόπωρο του 2015, τελικά ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2016 και η δεύτερη που θα ολοκληρωνόταν περί τον περυσινό Νοέμβριο, είναι ακόμη ανοιχτή, αλλά πρέπει να κλείσει για να μας δοθεί η δόση των 6-6,5 εκατ. ευρώ τον Ιούνιο.
Σε όλο αυτό το διάστημα, οι προειδοποιήσεις προς την κυβέρνηση ότι έπρεπε να επισπεύσει τα πράγματα γιατί το διεθνές πολιτικό κλίμα χειροτέρευε θεαματικά, ήταν άφθονες. Του κάκου, όμως, καθώς ο πρωθυπουργός και οι δικοί του είχαν και έχουν προφανώς άλλες σκέψεις και πιθανώς άλλα σχέδια. Ετσι, βρέθηκαν και βρεθήκαμε στο σήμερα με τα εξής δεδομένα: Πρώτον, με έναν νέο πρόεδρο των ΗΠΑ που διαλαλεί ότι επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., δεύτερον, με το ΔΝΤ να επιμένει στις εκτιμήσεις του για την ελληνική οικονομία και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, τρίτον, με την Ευρώπη σε ταραχή και σε έτος εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία, τέταρτον, με τον Σόιμπλε να στέλνει τελεσίγραφα, το ένα σκληρότερο από το άλλο, για να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, να διαμηνύσει στην Αθήνα ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει και για να καθησυχάσει τους βουλευτές του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, οι οποίοι με το ζόρι ψήφισαν το τελευταίο μνημόνιο για την Ελλάδα.
Επιπλέον, θα πρέπει να προστεθούν και μερικά ακόμη δεδομένα για να είναι πλήρης η εικόνα. Εχει συντελεστεί το Brexit και η Ευρώπη μπαίνει σε μια σκληρή διαπραγμάτευση που δεν ξέρει πώς θα καταλήξει, παράλληλα αισθάνεται τον Ντόναλντ Τραμπ ως αντίπαλο (ενδεχομένως αυτό να λειτουργήσει και συσπειρωτικά, ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στη Γερμανία) που προαναγγέλλει μέτρα προστατευτισμού, μεταξύ άλλων, και τουλάχιστον αυτή τη «στιγμή», είναι πολύ αμφίβολο αν η Ελλάδα θα επωφεληθεί από την «ποσοτική χαλάρωση», με τον Ντράγκι να αντιμετωπίζει σκληρή κριτική για την πολιτική του από το Βερολίνο, που παραμένει αγκυλωμένο στην άποψη του «σκληρού» ευρώ. Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση –και δυστυχώς και εμείς μαζί της– έχει μπροστά της ένα πολύ άσχημο τοπίο, ταυτόχρονα όμως γίνεται σαφές ότι αδυνατεί «να διαβάσει» σωστά τις (διεθνείς και όχι μόνο) καταστάσεις, είτε όταν βρίσκονται υπό διαμόρφωση είτε όταν έχουν διαμορφωθεί πλέον. Λόγω εγγενούς ανικανότητας ή λόγω εμμονών και ιδεοληψιών άραγε; Αν και δεν έχει σημασία, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο... Οπως είναι πλέον τα πράγματα, η δυνατότητα ελιγμών και καθυστερήσεων στερεύει για τον Αλ. Τσίπρα και τους περί αυτόν. Ή θα αποδεχθεί τα μέτρα που θέλει το ΔΝΤ, στα οποία συμφωνεί και ο Σόιμπλε, άρα η γερμανική κυβέρνηση, ή θα διακινδυνεύσει τη δεδηλωμένη στη Βουλή, καθώς άρχισαν να βγαίνουν στα ραδιόφωνα βουλευτές της πλειοψηφίας που δηλώνουν ότι δεν θα τα ψηφίσουν. Αγνωστο αν το εννοούν οι συγκεκριμένοι βουλευτές, αλλά το βέβαιο πάντως είναι ότι δεν θα βρει στηρίγματα στην αντιπολίτευση, με τα κόμματα της οποίας έχει φροντίσει να κόψει κάθε γέφυρα. Εως τώρα διατηρούσε όλα τα σενάρια στο τραπέζι, τα οποία και τροφοδοτούσε με ποικίλους τρόπους ώστε να κρατά στο ένα πόδι την αντιπολίτευση μέχρι να κάνει ο ίδιος την τελική επιλογή του. Αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί, αφού τα χρονικά περιθώρια περιορίζονται με αυξανόμενη ταχύτητα και μαζί τους λιγοστεύουν τα πραγματοποιήσιμα σενάρια, που περιλαμβάνουν και προσφυγή στις κάλπες συνοδευόμενη από ρήξη με τους δανειστές. Ωστόσο, εκεί έξω το κλίμα είναι ρευστό και το πεδίο ασταθές για το «μετά», όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση Συρανέλ...
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17 |
3. Στο στόχαστρο η Ε.Ε.
Του Κώστα Ιορδανίδη
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, εμφορούνται από φιλοευρωπαϊκά αισθήματα. Οι ευρωσκεπτικιστικές τάσεις είναι ανύπαρκτες στους υπόλοιπους κομματικούς σχηματισμούς, και από την άποψη αυτή η Ελλάς, παρά την εγγενή μας ασυναρτησία, είναι η πλέον νομιμόφρων χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι επίσης η Eλλάς εσωστρεφής και εθελοτυφλούσα, διότι ουδείς προβληματισμός έχει διατυπωθεί για τα διαδραματιζόμενα στην Ε.Ε., αφού οι πολιτικοί μας είναι επί της ουσίας παρίες του ευρωπαϊκού συστήματος.
Διπλή επίθεση εδέχθη η Ε.Ε. τις τελευταίες ημέρες από τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και από τη Βρετανίδα πρωθυπουργό Τερέζα Μέι. Η αντίδραση των Ευρωπαίων υπήρξε υπεροπτική και αυτάρεσκος. Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει «ενωμένη» την πρόκληση, αλλά η «ενότης» είναι πλέον το μέγα ζητούμενο και όχι δεδομένη.
Κοινό τόπο αποτελεί η διαπίστωση ότι η μεταναστευτική πολιτική της κ. Μέρκελ διαίρεσε την Ευρώπη και ήταν ο κύριος λόγος που οι Βρετανοί εψήφισαν υπέρ της εξόδου στο τελευταίο δημοψήφισμα. Κοινός τόπος ότι η πολιτική στη Ζώνη του Ευρώ προσδιορίζεται από ένα εξωθεσμικό, άτυπο όργανο, το Eurogroup, όπου επιβάλλεται εκ προοιμίου η άποψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών δρος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Προ ολίγων ημερών, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, επικαλούμενη πηγές του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ανέφερε τα εξής: Eάν το ΔΝΤ αποχωρήσει από την Ελλάδα, θα πρέπει να διαπραγματευθούμε νέο πρόγραμμα, «όμως μόνον με τον ESM», διότι «το υπόλοιπο της τρόικας, αποτελούμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν είναι αρκετά αξιόπιστο».
Εν ολίγοις, το υπουργείο του οποίου προΐσταται ο δρ Σόιμπλε απαξιώνει πλήρως δύο από τους βασικότερους θεσμούς της Ε.Ε. Διερωτάται κανείς τι εννοεί η καγκελάριος Μέρκελ όταν υποστηρίζει ότι η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει «ενωμένη» τα νέα προβλήματα.
Η επικινδυνότητα των απόψεων του δρος Σόιμπλε είχε επισημανθεί πριν από την είσοδο του 21ου αιώνα. Ο Zbigniew Brzezinski είχε από ετών αναφερθεί σε επισημάνσεις του δρος Σόιμπλε κατά τον Αύγουστο του 1996, όταν είχε υποστηρίξει ότι «η Γερμανία έγινε πλέον το κέντρο της Ευρώπης». Στη δε συνέχεια διευκρίνιζε ότι «στις μακροχρόνιες περιόδους, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Γερμανία συμμετείχε δημιουργώντας τάξη στην Ευρώπη».
Γερμανική «τάξη πραγμάτων» έχει επιβάλει ο δρ Σόιμπλε, και οι δυνάμεις που παρενέβησαν ιστορικώς για να αποκαταστήσουν την ισορροπία στο παρελθόν ήταν η Βρετανία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Ισως για αυτόν τον λόγο ενόχλησε τους ευρωπαϊστές η δήλωση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, όταν αναφερόμενος στον Γάλλο πρόεδρο είπε ότι δεν είναι σκόπιμο να επιφέρει πλήγματα, όπως στις ταινίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε όποιον επιχειρεί «να δραπετεύσει» από την Ενωση.
Και εξεμάνησαν οι πάντες στην Ευρώπη για το απρεπές της δηλώσεως του κ. Τζόνσον. Μόνον που εκπρόσωπος της κ. Μέι διευκρίνισε ότι «δεν αποτελεί πολιτική της βρετανικής κυβερνήσεως να μη γίνεται λόγος για τον Πόλεμο».
Οι πάντες εύχονται και αναμένουν ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα μεταβάλει στάση· κανείς δεν συνιστά τον εξορθολογισμό της συμπεριφοράς του Βερολίνου. Ζοφερό, ασταθές και συγκρουσιακό θα είναι το 2017. Αλλά όλα αυτά απουσιάζουν από τον ελληνικό «πολιτικό διάλογο».
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17 |
4. Η χώρα εξωθείται σε πρόωρες εκλογές
Του Στάμου Ζούλα
Ανέκαθεν οι κυβερνήσεις επιζητούσαν την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων, με βασικό προτέρημα την κήρυξη πρόωρων εκλογών, όταν και όποτε νόμιζαν πως τους συνέφερε. Στην πραγματικότητα, το «πλεονέκτημα» αυτό έχει απολεσθεί από τη στιγμή που η χώρα μπήκε στα μνημόνια. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν δέχθηκε το γεγονός αυτό. Επί μεγάλο διάστημα, πίστευε πως η τήρηση της υπογραφής της στο τρίτο μνημόνιο τελούσε υπό... «πολιτική διαπραγμάτευση». Ετσι, ξεπέρασε όλες τις προθεσμίες, που η ίδια είχε θέσει, για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Και τώρα, που οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν μπει σε προεκλογική περίοδο, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως οι πρόωρες εκλογές στη χώρα μας θα επιβληθούν εκ των πραγμάτων και όχι με δική της βούληση.
Η μέχρι σήμερα, όμως, αυταπάτη των κ. Τσίπρα και Καμμένου, περί της «πρωτοβουλίας» των πολιτικών κινήσεων, θα πλήξει καίρια, εκτός από τους ίδιους, τη χώρα. Στην ουσία, η σημερινή κυβέρνηση απώλεσε τη λαϊκή εμπιστοσύνη αμέσως μόλις άρχισε η εφαρμογή των μέτρων του τρίτου μνημονίου. Ηταν η τελευταία και πλέον επώδυνη εξαπάτηση των ψηφοφόρων της, που αντελήφθησαν πως ούτε «παράλληλο πρόγραμμα» υπήρχε ούτε «πολιτική» επαναδιαπραγμάτευση.
Εκτοτε, οι κ. Τσίπρας και Καμμένος προσπάθησαν να παίξουν σε δύο ταμπλό. Από τη μια πλευρά, διακήρυτταν πως θα εξαντλήσουν την τετραετία. Ισως γιατί πίστευαν πως η δεύτερη αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί εκ θαύματος, δίδοντάς τους την ελπίδα ότι το 2019 θα μπορέσουν (και θα τους επιτραπεί από τους Ευρωπαίους) να προχωρήσουν σε πενιχρές –έστω– παροχές, ώστε να επικαλεσθούν κάποια κυβερνητική επάρκεια. Από την άλλη πλευρά, όμως, και εν γνώσει της ανικανότητας ή της απροθυμίας τους να ανταποκριθούν στα όσα υπέγραψαν, πόνταραν και στη ρήξη με τους εταίρους. Δηλαδή, σε μια «ηρωική έξοδο», ώστε να μείνουν «πολιορκημένοι» οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, ενώ οι ίδιοι θα επανέρχονταν στα αντιμνημονιακά τους μετερίζια. (Τέτοιες ήταν η πολιτική τους ανευθυνότητα και η ιδεολογική τους φαυλότητα.) Δυστυχώς, αυτό πιστοποιείται και τις τελευταίες μέρες, με τη δαιμονοποίηση, ως ανθελλήνων, του κ. Σόιμπλε και των ιθυνόντων του ΔΝΤ. Ακόμη και η πλέον ευμενής, για τους ίδιους, εκδοχή της ανικανότητάς τους είναι ότι δεν πίστευαν σε αυτά που υπέγραφαν, εξαιτίας του αριστερού τους DNA. Ομως, τότε γιατί αποφάσισαν να κυβερνήσουν την Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα; Γιατί επέλεξαν τους Ευρωπαίους ως εταίρους και το ευρώ ως εθνικό νόμισμα;
Πιθανώς η απάντηση στα ερωτήματα αυτά βρίσκεται στη «στάση» του κ. Σπίρτζη, ο οποίος, καίτοι αρμόδιος υπουργός, απουσίαζε κατά την υπογραφή πώλησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Οι παλαιότεροι θυμάστε, ίσως, το «ήμουν κι εγώ εκεί». Ηταν μια σειρά διδακτικών βιβλίων, με τα οποία μεγάλωσαν τα παιδιά μας. Η συγγραφέας τα μετέφερε σε παλαιότερες εποχές, όπου ζούσαν από κοντά και ως μέτοχοι μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Ο τίτλος, λοιπόν, υποδήλωνε την υπερηφάνεια των παιδιών μας, όχι μόνον για την παρουσία τους, αλλά και τη συμμετοχή τους στη διαμόρφωση των γεγονότων. Το τι σημαίνει το «δεν ήμουν εκεί» του «υπεύθυνου υπουργού» κ. Σπίρτζη αφήνω, φίλες και φίλοι, να το χαρακτηρίσετε εσείς. (Αν το έπραττα εγώ, σίγουρα θα παραπεμπόμουν για βαρεία εξύβριση, λοιδορία, προπηλάκιση, χυδαιότητα, εμπτυσμό και ό,τι άλλο μου έρχεται –αυθόρμητα– τούτη την ώρα στο μυαλό...)
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17
5. Ο κυνισμός της καρέκλας
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Την ερχόμενη Τετάρτη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που το ένα τρίτο των συμπολιτών μας πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε να χάσει και έδωσε σχετική πλειοψηφία στο (κατά Βαρουφάκη) «τσούρμο αριστερών»· ή, τέλος πάντων, σε κάτι που έμοιαζε με τέτοιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν η κατάληξη μιας μακράς αντιμνημονιακής υστερίας στην οποία όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ είχαν τοκίσει. Ακόμη και τα αστικά, που είναι κάπως πιο σοβαρά. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην εγκληματική απόφαση του κ. Αντώνη Σαμαρά να δώσει αστική σφραγίδα στα κατακάθια του αριστερού ριζοσπαστισμού, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ· μια δράκα από αυτούς ανέβαιναν τον Γολγοθά του μνημονίου και οι υπόλοιποι λιθοβολούσαν για να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς σάρωσαν σε ψήφους με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτά τα δύο χρόνια έγιναν πολλά, ψηφίστηκαν πολλά (και σε αυτό πρέπει να δώσουμε εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι νομοθέτησε πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούσαν), αλλά δεν άλλαξε τίποτε. Οι δομές του συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία αναπαράγονται όλο και πιο χαμηλά, και ας ελπίζουμε ότι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έπιασαν πάτο. Δηλαδή πελατειακό κράτος είχαμε, αλλά εκεί που ήταν σε αποδρομή τώρα έγινε ξεδιάντροπο. Οι πολιτικοί τακτικισμοί ήταν στην ατζέντα, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ολοι προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα media, κομματικό τοποτηρητή δεν έστειλε κανείς. Κάθε εξουσία προσπαθεί να σταματήσει την προβολή των κακών πεπραγμένων της, απαγόρευση κυκλοφορίας δημοσιογράφων δεν τόλμησε πριν από τους τωρινούς κανείς. Πάντα υπήρχε δεσμός μεταξύ Μαξίμου και ηγεσίας της Δικαιοσύνης, παραβίαση του Συντάγματος για να μη συνταξιοδοτηθεί πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν υποσχέθηκε ποτέ πρωθυπουργός. Αν θέλουμε να σαρκάσουμε, πρέπει να πούμε πως η καλύτερη κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μεγεθύνει τόσο πολύ όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης ώστε να τις δουν ακόμη και οι πιο αφελείς ή καλόπιστοι, δηλαδή εκείνοι που τους ψήφισαν. Και αυτή είναι η μόνη αρετή των λαϊκιστών στην εξουσία. Οπως ο Τραμπ εκλέχτηκε εναντίον των ελίτ και έβαλε μόνο δισεκατομμυριούχους στο υπουργικό του συμβούλιο, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε ως αντιδεξιό κόμμα για να συνεταιριστεί με τους ΑΝΕΛ.
Τι θα απομείνει λοιπόν από την Πρώτη Φορά, εκτός από το μεγαλειώδες ξεγύμνωμα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς, η οποία μάς είχε ζαλίσει με επανάσταση και ηθικολογίες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Μάλλον ο κυνισμός της καρέκλας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην παρέα που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου και έχει κάνει τη μετα-αλήθεια ψωμοτύρι, πολύ πριν την ανακαλύψουν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο υπόλοιπος κόσμος. Μιλάμε για όλους εκείνους που δεν είπαν κουβέντα για τη δίωξη του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη, που συγχρωτίζονται με τα παλικάρια του κ. Πάνου Καμμένου, αλλά θεωρούν ακροδεξιό τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη, που διυλίζουν τον κώνωπα από τα δεξιά και καταπίνουν την κάμηλο από τα ακροδεξιά. Για εκείνους που δεν τολμούν να πουν το παραμικρό για τις μικρές και μεγαλύτερες διολισθήσεις της κυβέρνησης από τον δημοκρατικό κανόνα.
Παραφράζοντας μια διάσημη ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα λέγαμε ότι «από τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα θυμόμαστε τα έργα των εχθρών της Δημοκρατίας, αλλά τη σιωπή των φίλων της. Το μεγάλο μέτρο ενός ανθρώπου δεν είναι τι φωνασκεί σε εποχές αντιπολίτευσης, αλλά και τι παραλείπει να κάνει σε εποχές διακυβέρνησης».
Του Στάμου Ζούλα
Ανέκαθεν οι κυβερνήσεις επιζητούσαν την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων, με βασικό προτέρημα την κήρυξη πρόωρων εκλογών, όταν και όποτε νόμιζαν πως τους συνέφερε. Στην πραγματικότητα, το «πλεονέκτημα» αυτό έχει απολεσθεί από τη στιγμή που η χώρα μπήκε στα μνημόνια. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν δέχθηκε το γεγονός αυτό. Επί μεγάλο διάστημα, πίστευε πως η τήρηση της υπογραφής της στο τρίτο μνημόνιο τελούσε υπό... «πολιτική διαπραγμάτευση». Ετσι, ξεπέρασε όλες τις προθεσμίες, που η ίδια είχε θέσει, για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Και τώρα, που οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν μπει σε προεκλογική περίοδο, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως οι πρόωρες εκλογές στη χώρα μας θα επιβληθούν εκ των πραγμάτων και όχι με δική της βούληση.
Η μέχρι σήμερα, όμως, αυταπάτη των κ. Τσίπρα και Καμμένου, περί της «πρωτοβουλίας» των πολιτικών κινήσεων, θα πλήξει καίρια, εκτός από τους ίδιους, τη χώρα. Στην ουσία, η σημερινή κυβέρνηση απώλεσε τη λαϊκή εμπιστοσύνη αμέσως μόλις άρχισε η εφαρμογή των μέτρων του τρίτου μνημονίου. Ηταν η τελευταία και πλέον επώδυνη εξαπάτηση των ψηφοφόρων της, που αντελήφθησαν πως ούτε «παράλληλο πρόγραμμα» υπήρχε ούτε «πολιτική» επαναδιαπραγμάτευση.
Εκτοτε, οι κ. Τσίπρας και Καμμένος προσπάθησαν να παίξουν σε δύο ταμπλό. Από τη μια πλευρά, διακήρυτταν πως θα εξαντλήσουν την τετραετία. Ισως γιατί πίστευαν πως η δεύτερη αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί εκ θαύματος, δίδοντάς τους την ελπίδα ότι το 2019 θα μπορέσουν (και θα τους επιτραπεί από τους Ευρωπαίους) να προχωρήσουν σε πενιχρές –έστω– παροχές, ώστε να επικαλεσθούν κάποια κυβερνητική επάρκεια. Από την άλλη πλευρά, όμως, και εν γνώσει της ανικανότητας ή της απροθυμίας τους να ανταποκριθούν στα όσα υπέγραψαν, πόνταραν και στη ρήξη με τους εταίρους. Δηλαδή, σε μια «ηρωική έξοδο», ώστε να μείνουν «πολιορκημένοι» οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, ενώ οι ίδιοι θα επανέρχονταν στα αντιμνημονιακά τους μετερίζια. (Τέτοιες ήταν η πολιτική τους ανευθυνότητα και η ιδεολογική τους φαυλότητα.) Δυστυχώς, αυτό πιστοποιείται και τις τελευταίες μέρες, με τη δαιμονοποίηση, ως ανθελλήνων, του κ. Σόιμπλε και των ιθυνόντων του ΔΝΤ. Ακόμη και η πλέον ευμενής, για τους ίδιους, εκδοχή της ανικανότητάς τους είναι ότι δεν πίστευαν σε αυτά που υπέγραφαν, εξαιτίας του αριστερού τους DNA. Ομως, τότε γιατί αποφάσισαν να κυβερνήσουν την Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα; Γιατί επέλεξαν τους Ευρωπαίους ως εταίρους και το ευρώ ως εθνικό νόμισμα;
Πιθανώς η απάντηση στα ερωτήματα αυτά βρίσκεται στη «στάση» του κ. Σπίρτζη, ο οποίος, καίτοι αρμόδιος υπουργός, απουσίαζε κατά την υπογραφή πώλησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Οι παλαιότεροι θυμάστε, ίσως, το «ήμουν κι εγώ εκεί». Ηταν μια σειρά διδακτικών βιβλίων, με τα οποία μεγάλωσαν τα παιδιά μας. Η συγγραφέας τα μετέφερε σε παλαιότερες εποχές, όπου ζούσαν από κοντά και ως μέτοχοι μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Ο τίτλος, λοιπόν, υποδήλωνε την υπερηφάνεια των παιδιών μας, όχι μόνον για την παρουσία τους, αλλά και τη συμμετοχή τους στη διαμόρφωση των γεγονότων. Το τι σημαίνει το «δεν ήμουν εκεί» του «υπεύθυνου υπουργού» κ. Σπίρτζη αφήνω, φίλες και φίλοι, να το χαρακτηρίσετε εσείς. (Αν το έπραττα εγώ, σίγουρα θα παραπεμπόμουν για βαρεία εξύβριση, λοιδορία, προπηλάκιση, χυδαιότητα, εμπτυσμό και ό,τι άλλο μου έρχεται –αυθόρμητα– τούτη την ώρα στο μυαλό...)
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/01/17
5. Ο κυνισμός της καρέκλας
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Την ερχόμενη Τετάρτη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που το ένα τρίτο των συμπολιτών μας πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε να χάσει και έδωσε σχετική πλειοψηφία στο (κατά Βαρουφάκη) «τσούρμο αριστερών»· ή, τέλος πάντων, σε κάτι που έμοιαζε με τέτοιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν η κατάληξη μιας μακράς αντιμνημονιακής υστερίας στην οποία όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ είχαν τοκίσει. Ακόμη και τα αστικά, που είναι κάπως πιο σοβαρά. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην εγκληματική απόφαση του κ. Αντώνη Σαμαρά να δώσει αστική σφραγίδα στα κατακάθια του αριστερού ριζοσπαστισμού, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ· μια δράκα από αυτούς ανέβαιναν τον Γολγοθά του μνημονίου και οι υπόλοιποι λιθοβολούσαν για να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς σάρωσαν σε ψήφους με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτά τα δύο χρόνια έγιναν πολλά, ψηφίστηκαν πολλά (και σε αυτό πρέπει να δώσουμε εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι νομοθέτησε πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούσαν), αλλά δεν άλλαξε τίποτε. Οι δομές του συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία αναπαράγονται όλο και πιο χαμηλά, και ας ελπίζουμε ότι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έπιασαν πάτο. Δηλαδή πελατειακό κράτος είχαμε, αλλά εκεί που ήταν σε αποδρομή τώρα έγινε ξεδιάντροπο. Οι πολιτικοί τακτικισμοί ήταν στην ατζέντα, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ολοι προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα media, κομματικό τοποτηρητή δεν έστειλε κανείς. Κάθε εξουσία προσπαθεί να σταματήσει την προβολή των κακών πεπραγμένων της, απαγόρευση κυκλοφορίας δημοσιογράφων δεν τόλμησε πριν από τους τωρινούς κανείς. Πάντα υπήρχε δεσμός μεταξύ Μαξίμου και ηγεσίας της Δικαιοσύνης, παραβίαση του Συντάγματος για να μη συνταξιοδοτηθεί πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν υποσχέθηκε ποτέ πρωθυπουργός. Αν θέλουμε να σαρκάσουμε, πρέπει να πούμε πως η καλύτερη κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μεγεθύνει τόσο πολύ όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης ώστε να τις δουν ακόμη και οι πιο αφελείς ή καλόπιστοι, δηλαδή εκείνοι που τους ψήφισαν. Και αυτή είναι η μόνη αρετή των λαϊκιστών στην εξουσία. Οπως ο Τραμπ εκλέχτηκε εναντίον των ελίτ και έβαλε μόνο δισεκατομμυριούχους στο υπουργικό του συμβούλιο, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε ως αντιδεξιό κόμμα για να συνεταιριστεί με τους ΑΝΕΛ.
Τι θα απομείνει λοιπόν από την Πρώτη Φορά, εκτός από το μεγαλειώδες ξεγύμνωμα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς, η οποία μάς είχε ζαλίσει με επανάσταση και ηθικολογίες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Μάλλον ο κυνισμός της καρέκλας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην παρέα που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου και έχει κάνει τη μετα-αλήθεια ψωμοτύρι, πολύ πριν την ανακαλύψουν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο υπόλοιπος κόσμος. Μιλάμε για όλους εκείνους που δεν είπαν κουβέντα για τη δίωξη του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη, που συγχρωτίζονται με τα παλικάρια του κ. Πάνου Καμμένου, αλλά θεωρούν ακροδεξιό τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη, που διυλίζουν τον κώνωπα από τα δεξιά και καταπίνουν την κάμηλο από τα ακροδεξιά. Για εκείνους που δεν τολμούν να πουν το παραμικρό για τις μικρές και μεγαλύτερες διολισθήσεις της κυβέρνησης από τον δημοκρατικό κανόνα.
Παραφράζοντας μια διάσημη ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα λέγαμε ότι «από τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα θυμόμαστε τα έργα των εχθρών της Δημοκρατίας, αλλά τη σιωπή των φίλων της. Το μεγάλο μέτρο ενός ανθρώπου δεν είναι τι φωνασκεί σε εποχές αντιπολίτευσης, αλλά και τι παραλείπει να κάνει σε εποχές διακυβέρνησης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου