Eπτά κείμενα παρέμβασης,
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
1. Η Ελλάδα στη σκιά των ιδεών Τραμπ
Tου Αντώνη Καρακούση
Ο κόσμος αλλάζει, ο «τυφώνας» Τραμπ μπήκε ήδη στη ζωή μας και όλα πλέον τελούν υπό την επίδραση των ιδεών που κομίζει ο νέος αμερικανός πρόεδρος.
Οι πρώτοι λόγοι του, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους προεκλογικούς που τον έφεραν στην εξουσία, ήταν ένα μνημείο συντηρητισμού, προστατευτισμού και απόλυτου διχασμού. «Πρώτα η Αμερική» το δόγμα του και ο Θεός επίσης σε πρώτο πλάνο, καθώς δικαιωματικά(!) προστατεύει το αμερικανικό έθνος.
Ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίστηκε απόλυτα στρεψόδικος, απέδωσε μια άλλη Αμερική, που καμία σχέση δεν έχει με αυτή που οι στατιστικές περιγράφουν.
Αγνόησε χαρακτηριστικά το γεγονός ότι η ανεργία στις ΗΠΑ έχει υποχωρήσει στο 4%, σε επίπεδα δηλαδή ανεργίας τριβής, προφανώς για να υπηρετήσει τη ρητορική της καταστροφής που χρησιμοποίησε κατά την προεκλογική περίοδο και να στηρίξει έτσι τη γραμμή του προστατευτισμού και της εσωστρέφειας.
Μην αναγνωρίζοντας βεβαίως ότι η αμερικανική υπεροχή στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του υπόλοιπου κόσμου, που μαζικά τοποθετεί τον πλούτο του στις ΗΠΑ.
Οπως και να έχει, ο νέος αμερικανός πρόεδρος δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την αξία του ανοιχτού κόσμου και προσβλέπει σε μια Αμερική κλειστή, η οποία θα φροντίζει μόνο τα του οίκου της. Πρόκειται για κεφαλαιώδη επιλογή που συνιστά μείζονα στροφή με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ίδιες τις ΗΠΑ, τον κόσμο και την Ευρώπη ιδιαίτερα.
Ηδη το υπόδειγμα Τραμπ υιοθετείται από κόμματα και αντίστοιχα σχήματα πολιτικής στη Γηραιά Ηπειρο. Η ιδέα της εθνικής περιχαράκωσης και της «μικρής, προστατευμένης χώρας» προπαγανδίζεται συστηματικά στην Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων και των ανοιχτών αγορών.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα δοκιμαστεί στις επερχόμενες εκλογές σε Ολλανδία και Γαλλία, και είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος το ελληνικό πρόβλημα να αντιμετωπιστεί με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα.
Υπό το βάρος ακριβώς της επίδρασης των ιδεών Τραμπ στην Ευρώπη η Αθήνα δεν έχει την πολυτέλεια άλλων καθυστερήσεων. Αντιθέτως έχει κάθε λόγο η χώρα να επιταχύνει την αξιολόγηση και να επιτύχει έναν συμβιβασμό με τους εταίρους της ώστε να κλείσει εγκαίρως τα ανοιχτά μέτωπα της οικονομίας.
Επειδή λοιπόν οι διεθνοπολιτικές συνθήκες είναι γεμάτες αστάθεια και αβεβαιότητα δεν επιτρέπονται ολιγωρίες. Ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών θα φέρουν ακεραία την ευθύνη αν αφήσουν την Ελλάδα να διολισθήσει και πάλι στην παγίδα του 2015.
Αυτή τη φορά ο λαός δεν θα τους συγχωρήσει και η Ιστορία θα είναι αμείλικτη μαζί τους.
2. Δυστυχώς εδώ ο λαός ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά
Του Γιάννη Μαρίνου
Με την Ακρα Δεξιά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Απορρίπτει την ελευθερία στη διαφορετική γνώμη και αρνείται τις δημοκρατικές διαδικασίες. Και όλα αυτά τα διακηρύσσει δημόσια και τα εφαρμόζει αδίστακτα. Εξ ου και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει Ακρα Δεξιά. Τα ίδια ακριβώς όμως, με άλλο έστω ιδεολογικό σκεπτικό, επιδιώκει εξίσου αδίστακτα και η Ακρα Αριστερά. Το πρόβλημα, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι παριστάνει, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, ότι ενώ αυτά τα ακραία επιδιώκει με κάθε τρόπο, ταυτόχρονα επισήμως τα απορρίπτει. Γι' αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα η αυθόρμητη σύσταση του κ. Τσίπρα να μη διαβάζουμε εφημερίδες προκειμένου να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία. Αυτό άλλωστε διδάχθηκε εξ απαλών ονύχων ως κνίτης. Τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και την επιβολή της μόνης «αλήθειας» που επένδυσαν μάλιστα οι Μαρξ - Λένιν με το κύρος της επιστήμης. Τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Αρα είναι ιεραποστολικό καθήκον η φίμωση κάθε αντίθετης άποψης με κάθε τρόπο. Μάλιστα η μόνη αλήθεια τους έχει θωρακισθεί και με την πανοπλία του ηθικού πλεονεκτήματος. Αποτέλεσμα, η εθελοτύφλωση ακόμα και των αριστερών που διέπονται από δημοκρατικές ευαισθησίες. Ετσι ένας ευρύτερης εκτίμησης, ο κ. Σπύρος Λυκούδης, δήλωσε με πάθος: «Δεν μπορώ να σκεφθώ πώς ένα κόμμα της Αριστεράς θα θεωρήσει νίκη το ότι έκλεισε εφημερίδες. Δεν ξέρω αν υπάρχει ένα τέτοιο καταγεγραμμένο στην ιστορία της Αριστεράς» («Βήμα», 17/1).
Αλλά για να είναι ακριβής ο ισχυρισμός του κ. Λυκούδη θα πρέπει προηγουμένως να παραδεχθεί ότι κακώς δηλώνουν και θεωρούνται αριστερά όλα τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα τα οποία μόλις καταλάμβαναν την εξουσία, συνήθως διά της βίας, έκλειναν όλες τις εφημερίδες εκτός από τις δικές τους και καταργούσαν όλα τα άλλα κόμματα πλην του δικού τους. Αλλιώς αφού η Αριστερά κατά Λυκούδη δεν κλείνει εφημερίδες και δεν φιμώνει την ελευθερία έκφρασης της αντίθετης γνώμης, τότε δεν ήταν αριστεροί οι Λένιν, Στάλιν, Τσαουσέσκου, Μάο, Πολ Ποτ, Κάστρο, Τσε Γκεβάρα, κ.ο.κ. Γιατί όλοι αυτοί και πατεντάτοι αριστεροί ήταν και έκλειναν μετά μανίας εφημερίδες. Ή μήπως δεν ήταν αυτοί αριστεροί αλλά οπαδοί του Χίτλερ και του Μουσολίνι, που άλλωστε και εκείνοι ως σοσιαλιστές «ευδοκίμησαν»; Και μη λεχθεί ότι υπάρχει μια άλλη Αριστερά όταν αυτή η σοσιαλιστική Αριστερά θεωρεί και χαρακτηρίζει ως λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. Υπενθυμίζω ότι αυτούς που θεωρούνται και δηλώνουν δημοκράτες και σοσιαλιστές τούς χαρακτήριζε ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπηρέτες του καπιταλισμού, την εποχή που αναδείχθηκε ως αριστερότερος των αριστερών και θαύμαζε τα καθεστώτα Χότζα, Καντάφι, Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι.
Δυστυχώς ο λαός ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά και δικαιολογημένα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εφαρμόζει τις παγκοσμίως δοκιμασμένες πρακτικές της, που δεν τολμούν να υπενθυμίσουν και να καταδικάσουν και οι πράγματι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας μας, όσο ακόμα λειτουργεί η δημοκρατία. Φρονώ ότι για να διεκδικεί αναγνώριση ηθικού πλεονεκτήματος, ο δημοκράτης αριστερός θα πρέπει τουλάχιστον να προσυπογράφει τη θαρραλέα δήλωση του Λεωνίδα Κύρκου «με πιάνει τρόμος αν σκεφθώ ότι θα νικούσαμε (εμείς οι αριστεροί) στον Εμφύλιο». Ποιοι το έχουν τολμήσει δημόσια;
Του Νότη Παπαδόπουλου
Με τον Αλέξη Τσίπρα οι καλύτερες μέρες αργούν να έρθουν. Το έχουν καταλάβει πλέον ακόμη και αυτοί που τον ψήφισαν. Γι' αυτό και είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση και μετά που όχι μόνο υπολείπεται του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και μάλιστα σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες!), αλλά βρίσκεται και 15 μονάδες πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός.
Το κύριο πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι μοιάζει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Την Τετάρτη στη Βουλή επιτέθηκε στη ΝΔ λέγοντας ότι εάν εκείνη είχε πετύχει στην οικονομία όσα έχει καταφέρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τα φιλικά (δήθεν) ΜΜΕ που διαθέτει η αντιπολίτευση, η κατάσταση στη χώρα θα παρουσιαζόταν ως «επίγειος παράδεισος».
Προσέξτε: η χώρα εξακολουθεί να έχει πάνω από 1.100.000 ανέργους, το 70% των οποίων δεν εισπράττει ούτε ευρώ, αφού είναι πάνω από 12 μήνες χωρίς δουλειά, οι φόροι πέφτουν σαν το χαλάζι (2,5 δισ. ευρώ επιπλέον για το 2017), οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι περισσότερες από αυτές που ανοίγουν, κανένα από τα σημαντικά έργα (Ελληνικό, 14 αεροδρόμια, Αστέρας κ.λπ.) που θα φέρουν δουλειές και ανάπτυξη στη χώρα δεν έχει ξεκινήσει, οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν χρήματα ούτε στις υγιείς επιχειρήσεις με 110 δισ. ευρώ «κόκκινα» δάνεια και 40 δισ. ευρώ από τις καταθέσεις τους στα στρώματα, οι προσδοκίες του κόσμου είναι υπό το μηδέν, αφού 7 στους 10 λένε ότι το 2017 θα είναι χειρότερο από το 2016, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο πλησιάζουν τα 100 δισ., η αξιολόγηση δεν λέει να κλείσει, η πολυπόθητη ανάπτυξη σέρνεται και τα δημοσιεύματα για τέταρτο Μνημόνιο ή επιστροφή της χώρας στη δραχμή πολλαπλασιάζονται, ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να ονειρεύεται πολιτικές διαπραγματεύσεις και παρεμβάσεις Τραμπ στο ΔΝΤ που θα ενισχύσουν την ελληνική θέση.
Με άλλα λόγια, είμαστε σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο ήταν η χώρα όταν ανέλαβε ο κ. Τσίπρας πριν από δύο χρόνια. Και αλίμονο, χωρίς σαφές σχέδιο εξόδου από τη σημερινή στασιμότητα. Παρ' όλα αυτά ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλάει για επιτυχίες και κατορθώματα, τα οποία λαμβάνουν όμως χώρα μόνο στην κλειστή γυάλα του Μαξίμου. Και όχι στην πραγματική οικονομία, την οποία αρνείται να παρακολουθήσει.
Την πραγματική οικονομία που διψάει για φορολογική και θεσμική σταθερότητα, ανάσα ρευστότητας και τολμηρές πρωτοβουλίες προσέλκυσης επενδύσεων που θα γυρίσουν τον τροχό της παραγωγής και της ανάπτυξης και θα φέρουν πάλι δουλειές στη χώρα.
6. Διαψεύστε τον Τόμσεν
Του Ζώη Τσώλη
«H Ελλάδα θα χρειαστεί δυο δεκαετίες, συγκεκριμένα 21 χρόνια, για να επιστρέψει η ανεργία στα επίπεδα πριν από την κρίση».
Οσο κι αν σοκάρει η πρόβλεψη του Πόουλ Τόμσεν, του σκληρού του ΔΝΤ, ότι έτσι όπως πάμε θα χρειαστεί να φτάσουμε στο 2037 (!) για να μειωθεί η ανεργία από 23% που είναι σήμερα στο 7-8% που ήταν τη διετία 2008 - 2009, είναι κάτι που δεν φτάνει να το... ξορκίζουμε.
Παρότι ο κ. Τόμσεν, τοποτηρητής του ΔΝΤ στη χώρα μας, έχει επανειλημμένα πέσει έξω στις προβλέψεις του για την πορεία της ανάπτυξης, για την πορεία των δημοσιονομικών, ακόμη και για τις αντοχές που έχει επιδείξει η ελληνική κοινωνία, παρότι θεωρείται και από τους Ευρωπαίους συνυπεύθυνος για την αποτυχία των προγραμμάτων διάσωσης της χώρας μας, η δήλωσή του μπορεί να στάζει δηλητήριο, αλλά οφείλουμε να τη συζητήσουμε.
Οχι μόνο η κυβέρνηση και τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνο οι εργοδοτικοί φορείς και τα συνδικάτα, αλλά και τα think tank της χώρας, της Τράπεζας της Ελλάδος, του ΙΟΒΕ, του δημοσιονομικού συμβουλίου. Για να μας πουν πώς και πότε μπορεί θα μειωθεί η ανεργία.
Η προσπάθεια που έκανε το 2016 η κυβέρνηση, ακόμη και οι προσλήψεις ανέργων στους δήμους ή για τα hotspots για τις οποίες κατηγορείται από την αντιπολίτευση, μπορεί να έφερε κάποια αποτελέσματα.
Το κλειδί όμως για τη μείωση της ανεργίας βρίσκεται στην ανάπτυξη και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στις επιχειρήσεις και στις επενδύσεις που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια. Αυτό έδειξαν και τα στοιχεία από τις ροές της μισθωτής απασχόλησης της προηγούμενης χρονιάς που αυξήθηκαν κατά 82.679 θέσεις εργασίας. Ηταν ο τουρισμός, ήταν τα αεροδρόμια και οι μεταφορές, ήταν η επιτάχυνση κατασκευής των οδικών αξόνων. Η μικρή έστω ανάκαμψη που σημειώθηκε σε ορισμένους κλάδους έφερε αυτά τα αποτελέσματα.
Τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί, όσο η οικονομία μένει στάσιμη και δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο για την αύξηση της απασχόλησης και κοντά σε αυτό τη συγκράτηση της μεταναστευτικής ροής των νέων ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό.
Ο κ. Τόμσεν μπορεί να κάνει λάθος, ευχόμαστε να κάνει λάθος, αλλά η ανεργία είναι εδώ και όλοι πρέπει να βλέπουμε το πρόβλημα κατάματα.
7. Πιο νυχτωμένος, πεθαίνεις!
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
«Για να επιστρέψει η ανεργία στην Ελλάδα στα επίπεδα πριν από την κρίση θα χρειαστούν 21 χρόνια» προέβλεψε ο Πόουλ Τόμσεν την περασμένη εβδομάδα και προκάλεσε τον χλευασμό του Μεγάρου Μαξίμου. Με το καυστικό σχόλιο «ο Τόμσεν πέφτει πάντα μέσα στις προβλέψεις του. Ελεγε για ανάπτυξη 2,1 και είχαμε ύφεση 7,1, μιλούσε για έλλειμμα και ύφεση το 2016 και υπάρχει υπεραπόδοση και θετική ανάπτυξη. Να συνεχίσει τις προβλέψεις, να γράψει ένα μπλογκ», το περιβάλλον του Πρωθυπουργού στο non paper που κυκλοφόρησε προσπάθησε να απαξιώσει την πρόβλεψη του επικεφαλής του ΔΝΤ στην Ευρώπη ότι η Ελλάδα θα επανέλθει σε ανεργία 7,8% το 2038.
Ωστόσο η εκτίμηση του δανού τεχνοκράτη, η οποία στηρίζεται στην υψηλή διαθρωτική ανεργία, δηλαδή στην αναντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού και των διαθέσιμων θέσεων εργασίας, είναι καλύτερη από την αντίστοιχη του ΔΝΤ τον περασμένο Μάιο. Στην τελευταία ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που δημοσιεύθηκε τότε, το Ταμείο εκτιμούσε ότι η ανεργία θα παραμείνει σε διψήφιο αριθμό ως τα μέσα του αιώνα (12% το 2040 και 6% το 2060).
Ομως το Μέγαρο Μαξίμου αντιδρά γιατί ο Αλέξης Τσίπρας τον περασμένο Ιούνιο, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα «Ελλάδα 2021: Δίκαιη Ανάπτυξη - Παραγωγική Ανασυγκρότηση» δεσμεύθηκε ότι «το 2021 η Ελλάδα θα έχει καταφέρει να μειώσει την ανεργία στο μισό του σημερινού της ύψους». Δηλαδή από περίπου 1,2 εκατομμύρια ανέργους σε 600.000. Πράγμα που σημαίνει ότι σε τέσσερα χρόνια θα δημιουργηθούν 600.000 θέσεις εργασίας ή 125.000 τον χρόνο!
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, ποτέ η ελληνική οικονομία δεν κατάφερε να πλησιάσει τέτοιες επιδόσεις. Ακόμη και στα καλά χρόνια της δεκαετίας του 2000, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μέχρι το 2008, όταν η οικονομία κατά μέσο όρο αναπτυσσόταν με ρυθμούς της τάξεως του 4%, οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνταν κάθε χρόνο ήταν κατά μέσο όρο της τάξεως των 31.000.
Επίσης, σύμφωνα με έκθεση του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη, αύξηση του ΑΕΠ κατά μία ποσοστιαία μονάδα μπορεί να συμβάλει στη μείωση της ανεργίας κατά 13.000 άτομα. Ακόμη λοιπόν και με το πιο αισιόδοξο σενάριο συνεχούς ετήσιας ανάπτυξης 3,5%-4%, θα χρειαστούν περί τα 16-18 χρόνια για να μειωθεί ο αριθμός των ανέργων από το επίπεδο του 1,2 εκατ. που βρίσκεται σήμερα κάτω από τις 400.000 που ήταν πριν από την κρίση.
Αλλά και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ τον περασμένο Νοέμβριο στην ενδιάμεση έκθεσή του για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση προέβλεπε ότι «με δεδομένες τις δημογραφικές και άλλες παραμέτρους, η αποκλιμάκωση της ανεργίας σε ποσοστά αντίστοιχα με αυτά του 2008 θα χρειαστεί περίπου 20 χρόνια». Εκτίμηση που βρίσκεται κοντά σε αυτήν του Πόουλ Τόμσεν, όσο δυσάρεστη και αν είναι.
Καλά τα ωραία και μεγάλα πρωθυπουργικά λόγια. Αλλά όποιος πιστεύει ότι η ανεργία θα υποχωρήσει με καυστικά non papers, χλευασμούς και ανεδαφικές, υπεραισιόδοξες προβλέψεις είναι βαθιά νυχτωμένος. Πρωτίστως απαιτείται στήριξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και το συντομότερο το καλύτερο. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17 |
Tου Αντώνη Καρακούση
Ο κόσμος αλλάζει, ο «τυφώνας» Τραμπ μπήκε ήδη στη ζωή μας και όλα πλέον τελούν υπό την επίδραση των ιδεών που κομίζει ο νέος αμερικανός πρόεδρος.
Οι πρώτοι λόγοι του, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους προεκλογικούς που τον έφεραν στην εξουσία, ήταν ένα μνημείο συντηρητισμού, προστατευτισμού και απόλυτου διχασμού. «Πρώτα η Αμερική» το δόγμα του και ο Θεός επίσης σε πρώτο πλάνο, καθώς δικαιωματικά(!) προστατεύει το αμερικανικό έθνος.
Ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίστηκε απόλυτα στρεψόδικος, απέδωσε μια άλλη Αμερική, που καμία σχέση δεν έχει με αυτή που οι στατιστικές περιγράφουν.
Αγνόησε χαρακτηριστικά το γεγονός ότι η ανεργία στις ΗΠΑ έχει υποχωρήσει στο 4%, σε επίπεδα δηλαδή ανεργίας τριβής, προφανώς για να υπηρετήσει τη ρητορική της καταστροφής που χρησιμοποίησε κατά την προεκλογική περίοδο και να στηρίξει έτσι τη γραμμή του προστατευτισμού και της εσωστρέφειας.
Μην αναγνωρίζοντας βεβαίως ότι η αμερικανική υπεροχή στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του υπόλοιπου κόσμου, που μαζικά τοποθετεί τον πλούτο του στις ΗΠΑ.
Οπως και να έχει, ο νέος αμερικανός πρόεδρος δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την αξία του ανοιχτού κόσμου και προσβλέπει σε μια Αμερική κλειστή, η οποία θα φροντίζει μόνο τα του οίκου της. Πρόκειται για κεφαλαιώδη επιλογή που συνιστά μείζονα στροφή με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ίδιες τις ΗΠΑ, τον κόσμο και την Ευρώπη ιδιαίτερα.
Ηδη το υπόδειγμα Τραμπ υιοθετείται από κόμματα και αντίστοιχα σχήματα πολιτικής στη Γηραιά Ηπειρο. Η ιδέα της εθνικής περιχαράκωσης και της «μικρής, προστατευμένης χώρας» προπαγανδίζεται συστηματικά στην Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων και των ανοιχτών αγορών.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα δοκιμαστεί στις επερχόμενες εκλογές σε Ολλανδία και Γαλλία, και είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος το ελληνικό πρόβλημα να αντιμετωπιστεί με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα.
Υπό το βάρος ακριβώς της επίδρασης των ιδεών Τραμπ στην Ευρώπη η Αθήνα δεν έχει την πολυτέλεια άλλων καθυστερήσεων. Αντιθέτως έχει κάθε λόγο η χώρα να επιταχύνει την αξιολόγηση και να επιτύχει έναν συμβιβασμό με τους εταίρους της ώστε να κλείσει εγκαίρως τα ανοιχτά μέτωπα της οικονομίας.
Επειδή λοιπόν οι διεθνοπολιτικές συνθήκες είναι γεμάτες αστάθεια και αβεβαιότητα δεν επιτρέπονται ολιγωρίες. Ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών θα φέρουν ακεραία την ευθύνη αν αφήσουν την Ελλάδα να διολισθήσει και πάλι στην παγίδα του 2015.
Αυτή τη φορά ο λαός δεν θα τους συγχωρήσει και η Ιστορία θα είναι αμείλικτη μαζί τους.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17 |
2. Δυστυχώς εδώ ο λαός ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά
Του Γιάννη Μαρίνου
Με την Ακρα Δεξιά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Απορρίπτει την ελευθερία στη διαφορετική γνώμη και αρνείται τις δημοκρατικές διαδικασίες. Και όλα αυτά τα διακηρύσσει δημόσια και τα εφαρμόζει αδίστακτα. Εξ ου και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει Ακρα Δεξιά. Τα ίδια ακριβώς όμως, με άλλο έστω ιδεολογικό σκεπτικό, επιδιώκει εξίσου αδίστακτα και η Ακρα Αριστερά. Το πρόβλημα, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι παριστάνει, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, ότι ενώ αυτά τα ακραία επιδιώκει με κάθε τρόπο, ταυτόχρονα επισήμως τα απορρίπτει. Γι' αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα η αυθόρμητη σύσταση του κ. Τσίπρα να μη διαβάζουμε εφημερίδες προκειμένου να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία. Αυτό άλλωστε διδάχθηκε εξ απαλών ονύχων ως κνίτης. Τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και την επιβολή της μόνης «αλήθειας» που επένδυσαν μάλιστα οι Μαρξ - Λένιν με το κύρος της επιστήμης. Τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Αρα είναι ιεραποστολικό καθήκον η φίμωση κάθε αντίθετης άποψης με κάθε τρόπο. Μάλιστα η μόνη αλήθεια τους έχει θωρακισθεί και με την πανοπλία του ηθικού πλεονεκτήματος. Αποτέλεσμα, η εθελοτύφλωση ακόμα και των αριστερών που διέπονται από δημοκρατικές ευαισθησίες. Ετσι ένας ευρύτερης εκτίμησης, ο κ. Σπύρος Λυκούδης, δήλωσε με πάθος: «Δεν μπορώ να σκεφθώ πώς ένα κόμμα της Αριστεράς θα θεωρήσει νίκη το ότι έκλεισε εφημερίδες. Δεν ξέρω αν υπάρχει ένα τέτοιο καταγεγραμμένο στην ιστορία της Αριστεράς» («Βήμα», 17/1).
Αλλά για να είναι ακριβής ο ισχυρισμός του κ. Λυκούδη θα πρέπει προηγουμένως να παραδεχθεί ότι κακώς δηλώνουν και θεωρούνται αριστερά όλα τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα τα οποία μόλις καταλάμβαναν την εξουσία, συνήθως διά της βίας, έκλειναν όλες τις εφημερίδες εκτός από τις δικές τους και καταργούσαν όλα τα άλλα κόμματα πλην του δικού τους. Αλλιώς αφού η Αριστερά κατά Λυκούδη δεν κλείνει εφημερίδες και δεν φιμώνει την ελευθερία έκφρασης της αντίθετης γνώμης, τότε δεν ήταν αριστεροί οι Λένιν, Στάλιν, Τσαουσέσκου, Μάο, Πολ Ποτ, Κάστρο, Τσε Γκεβάρα, κ.ο.κ. Γιατί όλοι αυτοί και πατεντάτοι αριστεροί ήταν και έκλειναν μετά μανίας εφημερίδες. Ή μήπως δεν ήταν αυτοί αριστεροί αλλά οπαδοί του Χίτλερ και του Μουσολίνι, που άλλωστε και εκείνοι ως σοσιαλιστές «ευδοκίμησαν»; Και μη λεχθεί ότι υπάρχει μια άλλη Αριστερά όταν αυτή η σοσιαλιστική Αριστερά θεωρεί και χαρακτηρίζει ως λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. Υπενθυμίζω ότι αυτούς που θεωρούνται και δηλώνουν δημοκράτες και σοσιαλιστές τούς χαρακτήριζε ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπηρέτες του καπιταλισμού, την εποχή που αναδείχθηκε ως αριστερότερος των αριστερών και θαύμαζε τα καθεστώτα Χότζα, Καντάφι, Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι.
Δυστυχώς ο λαός ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά και δικαιολογημένα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εφαρμόζει τις παγκοσμίως δοκιμασμένες πρακτικές της, που δεν τολμούν να υπενθυμίσουν και να καταδικάσουν και οι πράγματι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας μας, όσο ακόμα λειτουργεί η δημοκρατία. Φρονώ ότι για να διεκδικεί αναγνώριση ηθικού πλεονεκτήματος, ο δημοκράτης αριστερός θα πρέπει τουλάχιστον να προσυπογράφει τη θαρραλέα δήλωση του Λεωνίδα Κύρκου «με πιάνει τρόμος αν σκεφθώ ότι θα νικούσαμε (εμείς οι αριστεροί) στον Εμφύλιο». Ποιοι το έχουν τολμήσει δημόσια;
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17 |
3. Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει
Του Νότη Παπαδόπουλου
Με τον Αλέξη Τσίπρα οι καλύτερες μέρες αργούν να έρθουν. Το έχουν καταλάβει πλέον ακόμη και αυτοί που τον ψήφισαν. Γι' αυτό και είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση και μετά που όχι μόνο υπολείπεται του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και μάλιστα σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες!), αλλά βρίσκεται και 15 μονάδες πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός.
Το κύριο πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι μοιάζει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Την Τετάρτη στη Βουλή επιτέθηκε στη ΝΔ λέγοντας ότι εάν εκείνη είχε πετύχει στην οικονομία όσα έχει καταφέρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τα φιλικά (δήθεν) ΜΜΕ που διαθέτει η αντιπολίτευση, η κατάσταση στη χώρα θα παρουσιαζόταν ως «επίγειος παράδεισος».
Προσέξτε: η χώρα εξακολουθεί να έχει πάνω από 1.100.000 ανέργους, το 70% των οποίων δεν εισπράττει ούτε ευρώ, αφού είναι πάνω από 12 μήνες χωρίς δουλειά, οι φόροι πέφτουν σαν το χαλάζι (2,5 δισ. ευρώ επιπλέον για το 2017), οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι περισσότερες από αυτές που ανοίγουν, κανένα από τα σημαντικά έργα (Ελληνικό, 14 αεροδρόμια, Αστέρας κ.λπ.) που θα φέρουν δουλειές και ανάπτυξη στη χώρα δεν έχει ξεκινήσει, οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν χρήματα ούτε στις υγιείς επιχειρήσεις με 110 δισ. ευρώ «κόκκινα» δάνεια και 40 δισ. ευρώ από τις καταθέσεις τους στα στρώματα, οι προσδοκίες του κόσμου είναι υπό το μηδέν, αφού 7 στους 10 λένε ότι το 2017 θα είναι χειρότερο από το 2016, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο πλησιάζουν τα 100 δισ., η αξιολόγηση δεν λέει να κλείσει, η πολυπόθητη ανάπτυξη σέρνεται και τα δημοσιεύματα για τέταρτο Μνημόνιο ή επιστροφή της χώρας στη δραχμή πολλαπλασιάζονται, ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να ονειρεύεται πολιτικές διαπραγματεύσεις και παρεμβάσεις Τραμπ στο ΔΝΤ που θα ενισχύσουν την ελληνική θέση.
Με άλλα λόγια, είμαστε σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο ήταν η χώρα όταν ανέλαβε ο κ. Τσίπρας πριν από δύο χρόνια. Και αλίμονο, χωρίς σαφές σχέδιο εξόδου από τη σημερινή στασιμότητα. Παρ' όλα αυτά ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλάει για επιτυχίες και κατορθώματα, τα οποία λαμβάνουν όμως χώρα μόνο στην κλειστή γυάλα του Μαξίμου. Και όχι στην πραγματική οικονομία, την οποία αρνείται να παρακολουθήσει.
Την πραγματική οικονομία που διψάει για φορολογική και θεσμική σταθερότητα, ανάσα ρευστότητας και τολμηρές πρωτοβουλίες προσέλκυσης επενδύσεων που θα γυρίσουν τον τροχό της παραγωγής και της ανάπτυξης και θα φέρουν πάλι δουλειές στη χώρα.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17 |
4. Ο Ομπάμα, ο Τσίπρας και ο Τύπος
Του Γιάννη Καρτάλη
Η περασμένη Τετάρτη υπήρξε σημαδιακή μέρα. Στην Ουάσιγκτον ο Μπαράκ Ομπάμα, στην τελευταία του συνέντευξη, έπλεξε το εγκώμιο των δημοσιογράφων που καλύπτουν τον Λευκό Οίκο και επισήμανε ότι το κύριο στοιχείο της δημοκρατίας είναι η ελευθερία του Τύπου. Την ίδια ημέρα στην Αθήνα διεξαγόταν στη Βουλή η συζήτηση για τα αγροτικά, η οποία κατέληξε - με αφορμή τα συμβαίνοντα στον ΔΟΛ - σε σφοδρή αντιπαράθεση για τις κυβερνητικές προσπάθειες ελέγχου της ενημέρωσης, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να κατηγορήσει το «έγκυρο Συγκρότημα», όπως το απεκάλεσε, για «κιτρινισμό» και για «πολιτικό μπούλινγκ» εις βάρος του. Μέσα λοιπόν από αυτά που είπαν ο απελθών πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο έλληνας πρωθυπουργός αποκαλύπτεται, κατά τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν το κρίσιμο πρόβλημα της δημοσιογραφικής κριτικής. Ενα καίριο ζήτημα που τελικά διαχωρίζει τα γνήσια δημοκρατικά καθεστώτα από τα υπόλοιπα.
Μια απλή ανάγνωση των όσων ελέχθησαν αρκεί για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Ο κ. Ομπάμα, αφού εξέφρασε τη χαρά του για τη συνεργασία που είχε όλα αυτά τα χρόνια με τους δημοσιογράφους, επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ότι αυτό δεν σημαίνει ότι έμεινε ευχαριστημένος από όλα όσα έγραφαν. «Αλλά αυτή είναι η σημασία της σχέσης μας» είπε. Για να προσθέσει: «Δεν χρειάζεται να είστε ευχάριστοι, αλλά πρέπει να έχετε ένα κριτικό μάτι για τους ανθρώπους που ασκούν μια τεράστια εξουσία, ώστε να είναι υποχρεωμένοι να αποδίδουν λογαριασμό στον κόσμο που τους έστειλε εδώ... Αυτό μας βοηθάει να παραμένουμε έντιμοι και να εργαζόμαστε ακόμη πιο σκληρά... Είναι περιττό να τονίσω ότι το κύριο στοιχείο της Δημοκρατίας μας είναι η ελευθερία του Τύπου, γιατί η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς καλά πληροφορημένους πολίτες. Η Αμερική λοιπόν σας χρειάζεται, όπως σας χρειάζεται και η Δημοκρατία μας».
Αυτά και ακόμη περισσότερα, στον ίδιο πάντα τόνο, είπε ο Μπαράκ Ομπάμα στους αμερικανούς δημοσιογράφους. Λόγια που μιλούν από μόνα τους. Οπως μιλούν από μόνα τους, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση, αυτά που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή: «Επί ενάμιση χρόνο τώρα ένα ιστορικό και έγκυρο Συγκρότημα έχει καταντήσει να είναι στα όρια του κίτρινου Τύπου και με έχει στοχοποιήσει προσωπικά δεκάδες φορές στην πρώτη σελίδα... Αυτή η ιστορική εφημερίδα με προπηλακίζει πολιτικά στα πρωτοσέλιδα ή στις ραδιοφωνικές της εκπομπές». Για να προσθέσει ότι έχει πέσει «θύμα πολιτικού μπούλινγκ από το Συγκρότημα» για «να πάρω έναν τραπεζίτη και να πω δώστε και εσείς δάνεια με αέρα». Ετσι λοιπόν αντιμετωπίζει τη σκληρή δημοσιογραφική κριτική ο έλληνας πρωθυπουργός, αφήνοντας να εννοηθεί, χωρίς φυσικά να το λέει, ότι θα ήταν καλύτερα αν όλοι τον εξυμνούσαν.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17
5. Η αποκαθήλωση των Μεγαλέξανδρων
Του Σήφη Πολυμίλη
Πέρασαν δύο χρόνια εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ψάχνεις ματαίως να βρεις ένα θετικό αποτύπωμα που άφησαν στη χώρα. Αντί για την ελπίδα που υποσχέθηκαν, μια γκρίζα σκιά, ένα γενικό αίσθημα απογοήτευσης πλανιέται πάνω από μια καθημαγμένη, διχασμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία. Το μόνο που απέμεινε από τον πάλαι ποτέ διακηρυκτικό ριζοσπαστισμό του κ. Τσίπρα είναι η εμμονή στον απορριπτικό επαρχιωτισμό της γραβάτας. Το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς αποδείχθηκε και αυτό μια φενάκη που δεν πείθει πια ούτε αυτούς που το επικαλούνταν.
Μαζί με τις αυταπάτες που διαψεύστηκαν οικτρά - καθ' ομολογίαν του ίδιου του Πρωθυπουργού - απομυθοποιήθηκε πλήρως κάθε έννοια αριστερής πολιτικής. Ομως η αποκαθήλωση της αριστερής ουτοπίας έφερε στο προσκήνιο κάθε είδους αντιπολιτικές στάσεις και συμπεριφορές. Μπορεί οι μορφές αγανάκτησης που τροφοδότησε το αμάλγαμα του αριστερο-εθνικολαϊκού μπλοκ την πρώτη περίοδο των μνημονίων να μην εκδηλώνονται με τον ίδιο τρόπο σήμερα, αλλά είναι φανερό ότι ο θυμός, η οργή, η απέχθεια στην πολιτική ενδημεί και μπορεί να κυοφορήσει πάλι τερατογενέσεις.
Ισως το μόνο θετικό σημάδι μέσα στη μιζέρια αυτών των δύο χρόνων είναι ότι αποκαθηλώθηκαν και οι θαυματοποιοί, οι Μεγαλέξανδροι που με έναν νόμο, ένα άρθρο θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα επανέφεραν τους Ελληνες στον κόσμο που ζούσαν πριν. Ομως μαζί τους απαξιώθηκαν και αποκαθηλώθηκαν όλες οι σταθερές πάνω στις οποίες είχε στηριχθεί η μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Κόμματα και πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης, δικαιοσύνη, επιχειρήσεις, ακόμα και ανθρώπινες σχέσεις έχουν τραυματιστεί καίρια, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο για παραπολιτικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Οι λογικές της «ανάλγητης» Ευρώπης και του επάρατου νεοφιλελευθερισμού έχουν εγκατασταθεί πλέον για τα καλά στο θυμικό ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που προσβλέπει στην έξοδο από το ευρώ για να σωθεί από τη μάστιγα της κρίσης.
Η επέλαση του εθνολαϊκισμού, η κατασυκοφάντηση πολιτικών αντιπάλων, η στοχοποίηση των μέσων ενημέρωσης και η διαρκής επίκληση μιας αριστερής «εθνικοφροσύνης», που ταυτίζεται βέβαια με την ιερή συμμαχία Τσίπρα - Καμμένου, έχουν δημιουργήσει ένα βαθύτατο διχαστικό υπόστρωμα που έχει υπονομεύσει όλα τα θετικά στοιχεία της μεταπολιτευτικής μας κουλτούρας. Και άλλοι Μεγαλέξανδροι που θα λύσουν τον γόρδιο δεσμό του διχασμού και της απελπισίας δεν φαίνονται στον ορίζοντα...
Η περασμένη Τετάρτη υπήρξε σημαδιακή μέρα. Στην Ουάσιγκτον ο Μπαράκ Ομπάμα, στην τελευταία του συνέντευξη, έπλεξε το εγκώμιο των δημοσιογράφων που καλύπτουν τον Λευκό Οίκο και επισήμανε ότι το κύριο στοιχείο της δημοκρατίας είναι η ελευθερία του Τύπου. Την ίδια ημέρα στην Αθήνα διεξαγόταν στη Βουλή η συζήτηση για τα αγροτικά, η οποία κατέληξε - με αφορμή τα συμβαίνοντα στον ΔΟΛ - σε σφοδρή αντιπαράθεση για τις κυβερνητικές προσπάθειες ελέγχου της ενημέρωσης, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να κατηγορήσει το «έγκυρο Συγκρότημα», όπως το απεκάλεσε, για «κιτρινισμό» και για «πολιτικό μπούλινγκ» εις βάρος του. Μέσα λοιπόν από αυτά που είπαν ο απελθών πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο έλληνας πρωθυπουργός αποκαλύπτεται, κατά τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν το κρίσιμο πρόβλημα της δημοσιογραφικής κριτικής. Ενα καίριο ζήτημα που τελικά διαχωρίζει τα γνήσια δημοκρατικά καθεστώτα από τα υπόλοιπα.
Μια απλή ανάγνωση των όσων ελέχθησαν αρκεί για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Ο κ. Ομπάμα, αφού εξέφρασε τη χαρά του για τη συνεργασία που είχε όλα αυτά τα χρόνια με τους δημοσιογράφους, επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ότι αυτό δεν σημαίνει ότι έμεινε ευχαριστημένος από όλα όσα έγραφαν. «Αλλά αυτή είναι η σημασία της σχέσης μας» είπε. Για να προσθέσει: «Δεν χρειάζεται να είστε ευχάριστοι, αλλά πρέπει να έχετε ένα κριτικό μάτι για τους ανθρώπους που ασκούν μια τεράστια εξουσία, ώστε να είναι υποχρεωμένοι να αποδίδουν λογαριασμό στον κόσμο που τους έστειλε εδώ... Αυτό μας βοηθάει να παραμένουμε έντιμοι και να εργαζόμαστε ακόμη πιο σκληρά... Είναι περιττό να τονίσω ότι το κύριο στοιχείο της Δημοκρατίας μας είναι η ελευθερία του Τύπου, γιατί η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς καλά πληροφορημένους πολίτες. Η Αμερική λοιπόν σας χρειάζεται, όπως σας χρειάζεται και η Δημοκρατία μας».
Αυτά και ακόμη περισσότερα, στον ίδιο πάντα τόνο, είπε ο Μπαράκ Ομπάμα στους αμερικανούς δημοσιογράφους. Λόγια που μιλούν από μόνα τους. Οπως μιλούν από μόνα τους, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση, αυτά που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή: «Επί ενάμιση χρόνο τώρα ένα ιστορικό και έγκυρο Συγκρότημα έχει καταντήσει να είναι στα όρια του κίτρινου Τύπου και με έχει στοχοποιήσει προσωπικά δεκάδες φορές στην πρώτη σελίδα... Αυτή η ιστορική εφημερίδα με προπηλακίζει πολιτικά στα πρωτοσέλιδα ή στις ραδιοφωνικές της εκπομπές». Για να προσθέσει ότι έχει πέσει «θύμα πολιτικού μπούλινγκ από το Συγκρότημα» για «να πάρω έναν τραπεζίτη και να πω δώστε και εσείς δάνεια με αέρα». Ετσι λοιπόν αντιμετωπίζει τη σκληρή δημοσιογραφική κριτική ο έλληνας πρωθυπουργός, αφήνοντας να εννοηθεί, χωρίς φυσικά να το λέει, ότι θα ήταν καλύτερα αν όλοι τον εξυμνούσαν.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17
5. Η αποκαθήλωση των Μεγαλέξανδρων
Του Σήφη Πολυμίλη
Πέρασαν δύο χρόνια εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ψάχνεις ματαίως να βρεις ένα θετικό αποτύπωμα που άφησαν στη χώρα. Αντί για την ελπίδα που υποσχέθηκαν, μια γκρίζα σκιά, ένα γενικό αίσθημα απογοήτευσης πλανιέται πάνω από μια καθημαγμένη, διχασμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία. Το μόνο που απέμεινε από τον πάλαι ποτέ διακηρυκτικό ριζοσπαστισμό του κ. Τσίπρα είναι η εμμονή στον απορριπτικό επαρχιωτισμό της γραβάτας. Το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς αποδείχθηκε και αυτό μια φενάκη που δεν πείθει πια ούτε αυτούς που το επικαλούνταν.
Μαζί με τις αυταπάτες που διαψεύστηκαν οικτρά - καθ' ομολογίαν του ίδιου του Πρωθυπουργού - απομυθοποιήθηκε πλήρως κάθε έννοια αριστερής πολιτικής. Ομως η αποκαθήλωση της αριστερής ουτοπίας έφερε στο προσκήνιο κάθε είδους αντιπολιτικές στάσεις και συμπεριφορές. Μπορεί οι μορφές αγανάκτησης που τροφοδότησε το αμάλγαμα του αριστερο-εθνικολαϊκού μπλοκ την πρώτη περίοδο των μνημονίων να μην εκδηλώνονται με τον ίδιο τρόπο σήμερα, αλλά είναι φανερό ότι ο θυμός, η οργή, η απέχθεια στην πολιτική ενδημεί και μπορεί να κυοφορήσει πάλι τερατογενέσεις.
Ισως το μόνο θετικό σημάδι μέσα στη μιζέρια αυτών των δύο χρόνων είναι ότι αποκαθηλώθηκαν και οι θαυματοποιοί, οι Μεγαλέξανδροι που με έναν νόμο, ένα άρθρο θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα επανέφεραν τους Ελληνες στον κόσμο που ζούσαν πριν. Ομως μαζί τους απαξιώθηκαν και αποκαθηλώθηκαν όλες οι σταθερές πάνω στις οποίες είχε στηριχθεί η μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Κόμματα και πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης, δικαιοσύνη, επιχειρήσεις, ακόμα και ανθρώπινες σχέσεις έχουν τραυματιστεί καίρια, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο για παραπολιτικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Οι λογικές της «ανάλγητης» Ευρώπης και του επάρατου νεοφιλελευθερισμού έχουν εγκατασταθεί πλέον για τα καλά στο θυμικό ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που προσβλέπει στην έξοδο από το ευρώ για να σωθεί από τη μάστιγα της κρίσης.
Η επέλαση του εθνολαϊκισμού, η κατασυκοφάντηση πολιτικών αντιπάλων, η στοχοποίηση των μέσων ενημέρωσης και η διαρκής επίκληση μιας αριστερής «εθνικοφροσύνης», που ταυτίζεται βέβαια με την ιερή συμμαχία Τσίπρα - Καμμένου, έχουν δημιουργήσει ένα βαθύτατο διχαστικό υπόστρωμα που έχει υπονομεύσει όλα τα θετικά στοιχεία της μεταπολιτευτικής μας κουλτούρας. Και άλλοι Μεγαλέξανδροι που θα λύσουν τον γόρδιο δεσμό του διχασμού και της απελπισίας δεν φαίνονται στον ορίζοντα...
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17 |
6. Διαψεύστε τον Τόμσεν
Του Ζώη Τσώλη
«H Ελλάδα θα χρειαστεί δυο δεκαετίες, συγκεκριμένα 21 χρόνια, για να επιστρέψει η ανεργία στα επίπεδα πριν από την κρίση».
Οσο κι αν σοκάρει η πρόβλεψη του Πόουλ Τόμσεν, του σκληρού του ΔΝΤ, ότι έτσι όπως πάμε θα χρειαστεί να φτάσουμε στο 2037 (!) για να μειωθεί η ανεργία από 23% που είναι σήμερα στο 7-8% που ήταν τη διετία 2008 - 2009, είναι κάτι που δεν φτάνει να το... ξορκίζουμε.
Παρότι ο κ. Τόμσεν, τοποτηρητής του ΔΝΤ στη χώρα μας, έχει επανειλημμένα πέσει έξω στις προβλέψεις του για την πορεία της ανάπτυξης, για την πορεία των δημοσιονομικών, ακόμη και για τις αντοχές που έχει επιδείξει η ελληνική κοινωνία, παρότι θεωρείται και από τους Ευρωπαίους συνυπεύθυνος για την αποτυχία των προγραμμάτων διάσωσης της χώρας μας, η δήλωσή του μπορεί να στάζει δηλητήριο, αλλά οφείλουμε να τη συζητήσουμε.
Οχι μόνο η κυβέρνηση και τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνο οι εργοδοτικοί φορείς και τα συνδικάτα, αλλά και τα think tank της χώρας, της Τράπεζας της Ελλάδος, του ΙΟΒΕ, του δημοσιονομικού συμβουλίου. Για να μας πουν πώς και πότε μπορεί θα μειωθεί η ανεργία.
Η προσπάθεια που έκανε το 2016 η κυβέρνηση, ακόμη και οι προσλήψεις ανέργων στους δήμους ή για τα hotspots για τις οποίες κατηγορείται από την αντιπολίτευση, μπορεί να έφερε κάποια αποτελέσματα.
Το κλειδί όμως για τη μείωση της ανεργίας βρίσκεται στην ανάπτυξη και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στις επιχειρήσεις και στις επενδύσεις που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια. Αυτό έδειξαν και τα στοιχεία από τις ροές της μισθωτής απασχόλησης της προηγούμενης χρονιάς που αυξήθηκαν κατά 82.679 θέσεις εργασίας. Ηταν ο τουρισμός, ήταν τα αεροδρόμια και οι μεταφορές, ήταν η επιτάχυνση κατασκευής των οδικών αξόνων. Η μικρή έστω ανάκαμψη που σημειώθηκε σε ορισμένους κλάδους έφερε αυτά τα αποτελέσματα.
Τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί, όσο η οικονομία μένει στάσιμη και δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο για την αύξηση της απασχόλησης και κοντά σε αυτό τη συγκράτηση της μεταναστευτικής ροής των νέων ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό.
Ο κ. Τόμσεν μπορεί να κάνει λάθος, ευχόμαστε να κάνει λάθος, αλλά η ανεργία είναι εδώ και όλοι πρέπει να βλέπουμε το πρόβλημα κατάματα.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 22/01/17 |
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
«Για να επιστρέψει η ανεργία στην Ελλάδα στα επίπεδα πριν από την κρίση θα χρειαστούν 21 χρόνια» προέβλεψε ο Πόουλ Τόμσεν την περασμένη εβδομάδα και προκάλεσε τον χλευασμό του Μεγάρου Μαξίμου. Με το καυστικό σχόλιο «ο Τόμσεν πέφτει πάντα μέσα στις προβλέψεις του. Ελεγε για ανάπτυξη 2,1 και είχαμε ύφεση 7,1, μιλούσε για έλλειμμα και ύφεση το 2016 και υπάρχει υπεραπόδοση και θετική ανάπτυξη. Να συνεχίσει τις προβλέψεις, να γράψει ένα μπλογκ», το περιβάλλον του Πρωθυπουργού στο non paper που κυκλοφόρησε προσπάθησε να απαξιώσει την πρόβλεψη του επικεφαλής του ΔΝΤ στην Ευρώπη ότι η Ελλάδα θα επανέλθει σε ανεργία 7,8% το 2038.
Ωστόσο η εκτίμηση του δανού τεχνοκράτη, η οποία στηρίζεται στην υψηλή διαθρωτική ανεργία, δηλαδή στην αναντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού και των διαθέσιμων θέσεων εργασίας, είναι καλύτερη από την αντίστοιχη του ΔΝΤ τον περασμένο Μάιο. Στην τελευταία ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που δημοσιεύθηκε τότε, το Ταμείο εκτιμούσε ότι η ανεργία θα παραμείνει σε διψήφιο αριθμό ως τα μέσα του αιώνα (12% το 2040 και 6% το 2060).
Ομως το Μέγαρο Μαξίμου αντιδρά γιατί ο Αλέξης Τσίπρας τον περασμένο Ιούνιο, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα «Ελλάδα 2021: Δίκαιη Ανάπτυξη - Παραγωγική Ανασυγκρότηση» δεσμεύθηκε ότι «το 2021 η Ελλάδα θα έχει καταφέρει να μειώσει την ανεργία στο μισό του σημερινού της ύψους». Δηλαδή από περίπου 1,2 εκατομμύρια ανέργους σε 600.000. Πράγμα που σημαίνει ότι σε τέσσερα χρόνια θα δημιουργηθούν 600.000 θέσεις εργασίας ή 125.000 τον χρόνο!
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, ποτέ η ελληνική οικονομία δεν κατάφερε να πλησιάσει τέτοιες επιδόσεις. Ακόμη και στα καλά χρόνια της δεκαετίας του 2000, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μέχρι το 2008, όταν η οικονομία κατά μέσο όρο αναπτυσσόταν με ρυθμούς της τάξεως του 4%, οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνταν κάθε χρόνο ήταν κατά μέσο όρο της τάξεως των 31.000.
Επίσης, σύμφωνα με έκθεση του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη, αύξηση του ΑΕΠ κατά μία ποσοστιαία μονάδα μπορεί να συμβάλει στη μείωση της ανεργίας κατά 13.000 άτομα. Ακόμη λοιπόν και με το πιο αισιόδοξο σενάριο συνεχούς ετήσιας ανάπτυξης 3,5%-4%, θα χρειαστούν περί τα 16-18 χρόνια για να μειωθεί ο αριθμός των ανέργων από το επίπεδο του 1,2 εκατ. που βρίσκεται σήμερα κάτω από τις 400.000 που ήταν πριν από την κρίση.
Αλλά και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ τον περασμένο Νοέμβριο στην ενδιάμεση έκθεσή του για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση προέβλεπε ότι «με δεδομένες τις δημογραφικές και άλλες παραμέτρους, η αποκλιμάκωση της ανεργίας σε ποσοστά αντίστοιχα με αυτά του 2008 θα χρειαστεί περίπου 20 χρόνια». Εκτίμηση που βρίσκεται κοντά σε αυτήν του Πόουλ Τόμσεν, όσο δυσάρεστη και αν είναι.
Καλά τα ωραία και μεγάλα πρωθυπουργικά λόγια. Αλλά όποιος πιστεύει ότι η ανεργία θα υποχωρήσει με καυστικά non papers, χλευασμούς και ανεδαφικές, υπεραισιόδοξες προβλέψεις είναι βαθιά νυχτωμένος. Πρωτίστως απαιτείται στήριξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και το συντομότερο το καλύτερο. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου