Δύο κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/01/17
1. Μεγάλη άγνοια, θαυμάσια κατάσταση
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Πριν από μερικά χρόνια, ακόμη και οι μαοϊκές ανοησίες ήταν της μόδας. Ηταν η εποχή της «μη εντατικοποίησης των σπουδών» και του «δημοκρατικού πέντε», τότε που μεγάλωσε και ο νυν πρωθυπουργός. Κάθε τι που ήταν ή φάνταζε αριστερό είχε αίγλη, ασχέτως αν έσταζε αίμα. Οι, της ελλειμματικής παιδείας μετέχοντες, βλαστοί της δρακογενιάς μιλούσαν για τη διαρκή επανάσταση και ανάθεμα την τύφλα τους αν ήξεραν τι είναι.
Εκείνη την εποχή ο αρχηγός ενός μικρού κόμματος δήλωνε σε κάποια νέα παιδιά, που εξέδιδαν το μαθητικό περιοδικό Schooligans, τα εξής ανατριχιαστικά: «Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό... Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και τη νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην “επαναστατική” διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη». «Μα αυτό είναι αστείο!» απάντησαν έκπληκτα, για τη θηριώδη ιστορική ανακρίβεια, τα παιδιά. «Δηλαδή ο Μάο στη θεωρία ενθάρρυνε την αμφισβήτηση και στην πράξη επέβαλε τη λογοκρισία;».
Αλέξης Τσίπρας: «Είναι πολύ αντιφατικό, το ξέρω. Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή».
Ερώτηση (των παιδιών): «Απ’ αυτήν την καλή πρόθεση πέθαναν 38 εκατομμύρια άνθρωποι! Περισσότεροι απ’ όσους σκότωσε και ο Χίτλερ!».
Αλ. Τσίπρας: «Ε, τώρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Χίτλερ με τον Μάο! Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο» (Schooligans 23.8.2008).
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά παραμονή Πρωτοχρονιάς ακούγοντας τον τότε πρόεδρο του 3,5% και νυν πρωθυπουργό να εκστομίζει ότι «φιλοδοξούμε το 2017 να είναι... η χρονιά που η χώρα μας θα κάνει το μεγάλο άλμα προς τα μπροστά». Να σημειώσουμε ότι το προηγούμενο «Μεγάλο Αλμα προς τα εμπρός» του Μάο Τσε Τουνγκ (τον οποίο θαύμαζε παλιά ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρουμε αν τον θαυμάζει ο νυν πρωθυπουργός) στοίχισε τη ζωή σε 45 εκατ. ανθρώπους. Ηταν το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία του κόσμου, μεγαλύτερο και από τα εγκλήματα του Χίτλερ. «Ο αριθμός των ανθρώπων που εργάστηκαν, πείνασαν ή ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου στην Κίνα μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια είναι τεράστιος... αν σκεφτούμε ότι κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σκοτώθηκαν συνολικά 55 εκατομμύρια άνθρωποι. Ο αριθμός κατατάσσει τον “Μεγάλο Τιμονιέρη” στην κορυφή του μακάβριου καταλόγου των μεγαλύτερων κατά συρροή δολοφόνων της παγκόσμιας ιστορίας», είπε ο Βρετανός ιστορικός και πρώτος ερευνητής που απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Φρανκ Ντίκφτερ. Ο συγγραφέας του βιβλίου « Ο Μεγάλος Λιμός του Μάο: Η ιστορία του πιο καταστροφικού αφανισμού στην Κίνα» συνέκρινε το Μεγάλο Αλμα Εμπρός με τη γενοκτονία στην Καμπότζη επί Ερυθρών Χμερ, «μόνο που ήταν 20 φορές χειρότερο...».
Δεν φοβόμαστε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορούν να κάνουν τέτοια φριχτά «άλματα μπροστά». Το βασικό τους πρόβλημα είναι πως δεν είναι ικανοί ούτε για μικρά βήματα προόδου. Κι αυτό λόγω της τεράστιας άγνοιας της Ιστορίας για τα μεγάλα άλματα προς τα πίσω...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/01/17
2. Γιατί η ρόδα πρέπει να επιστρέψει
Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Η ιστορία με τη ρόδα στην πλατεία Συντάγματος ανήκει στην κατηγορία με τα μνημειώδη επικοινωνιακά «αυτογκόλ» της χρονιάς που πέρασε. Οι ανακοινώσεις του Δήμου Αθηναίων απλώς επιβεβαιώνουν την καταστροφή, γιατί πίσω από τις ψύχραιμες διακηρύξεις για την ασφάλεια και τις καλές προθέσεις της δημοτικής αρχής εύκολα «διαβάζει» κανείς την απελπισία που προκάλεσε ο επικοινωνιακός όλεθρος.
Ολα έγιναν λάθος με τη ρόδα: η εγκατάστασή της έγινε την τελευταία στιγμή, αφού είχε φωταγωγηθεί η πλατεία και αφού είχε ξεκινήσει για τα καλά η εορταστική περίοδος. Ηταν έτοιμη κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» κι ενώ άρχισε να γίνεται «το» θέμα συζήτησης στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα και οι φωτογραφίες της έκαναν θραύση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αδιάψευστος μάρτυρας ότι η «ιδέα» ήταν καλή και «πουλούσε»), ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι άνθρακες ο θησαυρός.
Για ποιο λόγο; Γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η σχετική γραφειοκρατική διαδικασία. Η Αθήνα έκανε Χριστούγεννα με τη θηριώδη κατασκευή να στέκεται αμήχανα καταμεσής της πλατείας Συντάγματος. Η συνέχεια είναι γνωστή και εξίσου καταθλιπτική.
Πολλοί έσπευσαν να προβάλουν το οργανωτικό κάζο της ρόδας στη χρεοκοπία της χώρας σε ένα περισσότερο συμβολικό επίπεδο. Πραγματικά, ό,τι συνέβη, στα όρια της ιλαροτραγωδίας, επιβεβαίωσε στα μάτια πολλών Ελλήνων την αξιοθρήνητη κατάσταση της διοίκησης και αυτό είναι το χειρότερο.
Αλλά έχουν συμβεί πολύ πιο άσχημα πράγματα στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια και η ιστορία της ρόδας μπορεί να αποδειχθεί αναπάντεχα χρήσιμη.
Τι θέλω να πω; Η πρωτοβουλία του δήμου ή, έστω, η απόφασή του να συζητήσει την πρόταση ιδιωτικής εταιρείας για την εγκατάσταση και τη λειτουργία της ρόδας, ήταν απολύτως σωστή. Το εμπορικό κέντρο της Αθήνας κραυγάζει για νέους προορισμούς, για λίγη έκπληξη και χαρά σε ένα σχεδόν μονοθεματικό «αστικό πάρκο» με ταβέρνες, σουβλατζίδικα και καφέ. Οι αρχαιότητες και η Ακρόπολη είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης, αλλά δεν φθάνουν για να κρατήσεις κόσμο στην Αθήνα. Δεν υποστηρίζω ότι η λειτουργία μιας ψυχαγωγικής ρόδας, στα πρότυπα του London Εye, θα αυξήσει από μόνη της την επισκεψιμότητα της ελληνικής πρωτεύουσας. Αλλά θα μπορούσε να παίξει άριστα το χαρτί του αιφνιδιασμού, προσελκύοντας εκατοντάδες επισκέπτες σε καθημερινή βάση.
Υπήρξαν ενστάσεις για τη χωροθέτηση μιας τόσο απαιτητικής κατασκευής στην ήδη επιβαρυμένη πλατεία Συντάγματος. Προσωπικά θα ψήφιζα και με τα δύο χέρια στη μόνιμη εγκατάσταση της ρόδας σε άλλο δημόσιο χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Κατασκευές αυτού του μεγέθους έχουν τη δύναμη να δημιουργούν νέους προορισμούς «από το τίποτα». Φανταστείτε μια αθηναϊκή ρόδα στη ρημαγμένη πλατεία Ομονοίας, όπως πρότεινε ένας καλός φίλος πάνω στην κουβέντα (αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι στατικά εφικτό) ή στο επίσης απαξιωμένο Πεδίον του Αρεως.
Συμπέρασμα; Το πρόβλημα δεν ήταν η ίδια η ρόδα, αλλά όλα τα υπόλοιπα.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/01/17
1. Μεγάλη άγνοια, θαυμάσια κατάσταση
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Πριν από μερικά χρόνια, ακόμη και οι μαοϊκές ανοησίες ήταν της μόδας. Ηταν η εποχή της «μη εντατικοποίησης των σπουδών» και του «δημοκρατικού πέντε», τότε που μεγάλωσε και ο νυν πρωθυπουργός. Κάθε τι που ήταν ή φάνταζε αριστερό είχε αίγλη, ασχέτως αν έσταζε αίμα. Οι, της ελλειμματικής παιδείας μετέχοντες, βλαστοί της δρακογενιάς μιλούσαν για τη διαρκή επανάσταση και ανάθεμα την τύφλα τους αν ήξεραν τι είναι.
Εκείνη την εποχή ο αρχηγός ενός μικρού κόμματος δήλωνε σε κάποια νέα παιδιά, που εξέδιδαν το μαθητικό περιοδικό Schooligans, τα εξής ανατριχιαστικά: «Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό... Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και τη νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην “επαναστατική” διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη». «Μα αυτό είναι αστείο!» απάντησαν έκπληκτα, για τη θηριώδη ιστορική ανακρίβεια, τα παιδιά. «Δηλαδή ο Μάο στη θεωρία ενθάρρυνε την αμφισβήτηση και στην πράξη επέβαλε τη λογοκρισία;».
Αλέξης Τσίπρας: «Είναι πολύ αντιφατικό, το ξέρω. Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή».
Ερώτηση (των παιδιών): «Απ’ αυτήν την καλή πρόθεση πέθαναν 38 εκατομμύρια άνθρωποι! Περισσότεροι απ’ όσους σκότωσε και ο Χίτλερ!».
Αλ. Τσίπρας: «Ε, τώρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Χίτλερ με τον Μάο! Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο» (Schooligans 23.8.2008).
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά παραμονή Πρωτοχρονιάς ακούγοντας τον τότε πρόεδρο του 3,5% και νυν πρωθυπουργό να εκστομίζει ότι «φιλοδοξούμε το 2017 να είναι... η χρονιά που η χώρα μας θα κάνει το μεγάλο άλμα προς τα μπροστά». Να σημειώσουμε ότι το προηγούμενο «Μεγάλο Αλμα προς τα εμπρός» του Μάο Τσε Τουνγκ (τον οποίο θαύμαζε παλιά ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρουμε αν τον θαυμάζει ο νυν πρωθυπουργός) στοίχισε τη ζωή σε 45 εκατ. ανθρώπους. Ηταν το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία του κόσμου, μεγαλύτερο και από τα εγκλήματα του Χίτλερ. «Ο αριθμός των ανθρώπων που εργάστηκαν, πείνασαν ή ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου στην Κίνα μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια είναι τεράστιος... αν σκεφτούμε ότι κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σκοτώθηκαν συνολικά 55 εκατομμύρια άνθρωποι. Ο αριθμός κατατάσσει τον “Μεγάλο Τιμονιέρη” στην κορυφή του μακάβριου καταλόγου των μεγαλύτερων κατά συρροή δολοφόνων της παγκόσμιας ιστορίας», είπε ο Βρετανός ιστορικός και πρώτος ερευνητής που απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Φρανκ Ντίκφτερ. Ο συγγραφέας του βιβλίου « Ο Μεγάλος Λιμός του Μάο: Η ιστορία του πιο καταστροφικού αφανισμού στην Κίνα» συνέκρινε το Μεγάλο Αλμα Εμπρός με τη γενοκτονία στην Καμπότζη επί Ερυθρών Χμερ, «μόνο που ήταν 20 φορές χειρότερο...».
Δεν φοβόμαστε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορούν να κάνουν τέτοια φριχτά «άλματα μπροστά». Το βασικό τους πρόβλημα είναι πως δεν είναι ικανοί ούτε για μικρά βήματα προόδου. Κι αυτό λόγω της τεράστιας άγνοιας της Ιστορίας για τα μεγάλα άλματα προς τα πίσω...
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/01/17
2. Γιατί η ρόδα πρέπει να επιστρέψει
Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Η ιστορία με τη ρόδα στην πλατεία Συντάγματος ανήκει στην κατηγορία με τα μνημειώδη επικοινωνιακά «αυτογκόλ» της χρονιάς που πέρασε. Οι ανακοινώσεις του Δήμου Αθηναίων απλώς επιβεβαιώνουν την καταστροφή, γιατί πίσω από τις ψύχραιμες διακηρύξεις για την ασφάλεια και τις καλές προθέσεις της δημοτικής αρχής εύκολα «διαβάζει» κανείς την απελπισία που προκάλεσε ο επικοινωνιακός όλεθρος.
Ολα έγιναν λάθος με τη ρόδα: η εγκατάστασή της έγινε την τελευταία στιγμή, αφού είχε φωταγωγηθεί η πλατεία και αφού είχε ξεκινήσει για τα καλά η εορταστική περίοδος. Ηταν έτοιμη κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» κι ενώ άρχισε να γίνεται «το» θέμα συζήτησης στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα και οι φωτογραφίες της έκαναν θραύση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αδιάψευστος μάρτυρας ότι η «ιδέα» ήταν καλή και «πουλούσε»), ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι άνθρακες ο θησαυρός.
Για ποιο λόγο; Γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η σχετική γραφειοκρατική διαδικασία. Η Αθήνα έκανε Χριστούγεννα με τη θηριώδη κατασκευή να στέκεται αμήχανα καταμεσής της πλατείας Συντάγματος. Η συνέχεια είναι γνωστή και εξίσου καταθλιπτική.
Πολλοί έσπευσαν να προβάλουν το οργανωτικό κάζο της ρόδας στη χρεοκοπία της χώρας σε ένα περισσότερο συμβολικό επίπεδο. Πραγματικά, ό,τι συνέβη, στα όρια της ιλαροτραγωδίας, επιβεβαίωσε στα μάτια πολλών Ελλήνων την αξιοθρήνητη κατάσταση της διοίκησης και αυτό είναι το χειρότερο.
Αλλά έχουν συμβεί πολύ πιο άσχημα πράγματα στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια και η ιστορία της ρόδας μπορεί να αποδειχθεί αναπάντεχα χρήσιμη.
Τι θέλω να πω; Η πρωτοβουλία του δήμου ή, έστω, η απόφασή του να συζητήσει την πρόταση ιδιωτικής εταιρείας για την εγκατάσταση και τη λειτουργία της ρόδας, ήταν απολύτως σωστή. Το εμπορικό κέντρο της Αθήνας κραυγάζει για νέους προορισμούς, για λίγη έκπληξη και χαρά σε ένα σχεδόν μονοθεματικό «αστικό πάρκο» με ταβέρνες, σουβλατζίδικα και καφέ. Οι αρχαιότητες και η Ακρόπολη είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης, αλλά δεν φθάνουν για να κρατήσεις κόσμο στην Αθήνα. Δεν υποστηρίζω ότι η λειτουργία μιας ψυχαγωγικής ρόδας, στα πρότυπα του London Εye, θα αυξήσει από μόνη της την επισκεψιμότητα της ελληνικής πρωτεύουσας. Αλλά θα μπορούσε να παίξει άριστα το χαρτί του αιφνιδιασμού, προσελκύοντας εκατοντάδες επισκέπτες σε καθημερινή βάση.
Υπήρξαν ενστάσεις για τη χωροθέτηση μιας τόσο απαιτητικής κατασκευής στην ήδη επιβαρυμένη πλατεία Συντάγματος. Προσωπικά θα ψήφιζα και με τα δύο χέρια στη μόνιμη εγκατάσταση της ρόδας σε άλλο δημόσιο χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Κατασκευές αυτού του μεγέθους έχουν τη δύναμη να δημιουργούν νέους προορισμούς «από το τίποτα». Φανταστείτε μια αθηναϊκή ρόδα στη ρημαγμένη πλατεία Ομονοίας, όπως πρότεινε ένας καλός φίλος πάνω στην κουβέντα (αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι στατικά εφικτό) ή στο επίσης απαξιωμένο Πεδίον του Αρεως.
Συμπέρασμα; Το πρόβλημα δεν ήταν η ίδια η ρόδα, αλλά όλα τα υπόλοιπα.
Έντυπη
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου