Από "ΤΑ ΝΕΑ" και τον κλώνο της "Ε"
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ
Από την καλή και από την ανάποδη
Της Καρολίνας Παπακώστα
Από την καλή...
Σε πρώτη φάση τον περιέλαβε ο φιλοκυβερνητικός Τύπος. Εσπευσε να τον ειρωνευτεί για τη ρόδα που δεν γύριζε, προτείνοντάς του να τη στολίσει με λαμπιόνια και τα συναφή. Επειτα πήραν σειρά τα τηλεπαράθυρα και τα πρωτοσέλιδα. Μετά την εντολή για αποσυναρμολόγηση, η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε πρώτο θέμα κατηγορώντας τον για απευθείας αναθέσεις έργων. Η βαλκανική εκδοχή του London Eye ήταν όντως φιάσκο για τον Γιώργο Καμίνη. Και όχι μόνο γιατί ακόμη κι από ψηλά η Αθήνα δεν θυμίζει πια μητρόπολη.
Ωστόσο, αν διαβάσει κανείς πιο προσεκτικά τα «κατηγορώ» εναντίον του ίσως υποψιαστεί μια βαθύτερη αιτία για αυτές τις επιθέσεις. Ποια; Πλασάρεται από πολλούς κεντρώους ως αρχηγική προσωπικότητα που θα μπορούσε να επανασυσπειρώσει τον χώρο που άλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εύλογη υπόθεση με βάση τις εκλογικές επιτυχίες του παρελθόντος.
Πρώτα του 2010, όταν ο «άπαρτος» δεξιός δήμος άλλαζε χρώμα ύστερα από 24 χρόνια. Το αντιμνημονιακό κύμα είχε αρχίσει ήδη να φουσκώνει. Κι όμως κόντρα στο ρεύμα, ο καθηγητής που «δεν θα ήξερε καν να μαζέψει τα σκουπίδια» και ήταν ανεκπαίδευτος στο εκλογικό παιχνίδι, κατόρθωσε να συγκεντρώσει 51,95%, ανατρέποντας μάλιστα το προβάδισμα που είχε ο Νικήτας Κακλαμάνης την πρώτη Κυριακή.
Κι έπειτα την ίσως σημαντικότερη δεύτερη νίκη του, το 2014. Η επικράτησή του, μαζί με του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, τότε είχε ερμηνευτεί και ως - λανθασμένη, όπως αποδείχθηκε - ένδειξη ότι το αντισυστημικό κύμα θα μπορούσε να ανακοπεί. Η δεύτερη υπερερμηνεία εκείνης της εκλογής ήταν ότι η συμμαχία που είχε δώσει στον Καμίνη τη νίκη (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι και λοιπές κεντροαριστερές δυνάμεις) θα μπορούσε να λειτουργήσει ως υπόδειγμα για την ενοποίηση του προοδευτικού, φιλευρωπαϊκού Κέντρου.
Οι συμβολισμοί έμειναν τελικά συμβολισμοί. Οι άνθρωποί του, που ποτέ δεν επιβεβαίωσαν το ενδιαφέρον του για την κεντρική πολιτική σκηνή, τονίζουν ότι ανεξάρτητα από την υψηλή πολιτική, έχει να παρουσιάσει και έργο στον δήμο. Αναφέρονται στην οικονομική εξυγίανση, στην ενεργοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών και στη συμβολή του δήμου για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Η τελευταία τού χάρισε και την υποψηφιότητα για το βραβείο Δήμαρχος του Κόσμου 2016.
Η πιο ηχηρή έξοδός του από το δημαρχείο στη σκηνή ήταν η κάθοδος στην πλατεία τού Ναι στο δημοψήφισμα. Τότε μόνο έδειξε τη φιλοδοξία να εκφράσει ένα ευρύτερο πολιτικό αίτημα, με τρόπο που, όπως έλεγαν οι υποστηρικτές του, δεν θα μπορούσαν να εκφράσουν τα «σημαδεμένα» πρόσωπα του παλαιού πολιτικού συστήματος. Η ήττα τού Ναι σήμανε και την επιστροφή του στη ρουτίνα του δήμου, καθιστώντας την εμπλοκή του στην καμπάνια του δημοψηφίσματος παρένθεση.
...και την ανάποδη
Αρκετά δελτία Τύπου του δήμου αποτυπώνουν τα επιτεύγματα της θητείας του με νούμερα - όταν δεν περιγράφονται με ελαφρώς πανηγυρικό ύφος η στάση του απέναντι στη Χρυσή Αυγή και η συμβολή του στο να καθήσει στο εδώλιο ο χρυσαυγίτης Καιάδας. Ακόμη κι αν πιστέψει κανείς όλους αυτούς τους αριθμούς ή τη σημασία των κινήσεών του για τη δημοκρατία, εκείνος στη δεύτερη θητεία του μοιάζει να βιώνει αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «αμηχανία της επιτυχίας». Σε πιο ωμή διατύπωση, ό,τι σημαντικό πέτυχε, το πέτυχε κυρίως στην πρώτη του θητεία.
Οι θετικά διακείμενοι απέναντί του συνηθίζουν να συγκρίνουν τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντα του με το στυλ Σημίτη. Το σκεπτικό πίσω από τη σύγκριση είναι ότι αν και αναγνωρίζουν πως στερείται γοητείας - πως δεν μπορεί, δηλαδή, να μιλήσει τη γλώσσα των μεγάλων ακροατηρίων - προτιμούν έναν πολιτικό με μπλοκάκι. Κάποιον που κάνει τη δουλειά. Θεμιτή προτίμηση στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ωστόσο, όποιος έχει εμπειρία από τις διοικητικές υπηρεσίες του δήμου - όπως το χαοτικό Ληξιαρχείο στο δημαρχιακό μέγαρο της Κοτζιά - συνειδητοποιεί ότι ο εκσυγχρονισμός υπάρχει μόνο στις προθέσεις.
Οι προσδοκίες μιας κεντροαριστερής ελίτ για τον δήμαρχο αποδείχθηκαν μάλλον υπερβολικές. Εκείνος φαίνεται ότι τις καλλιέργησε, φιγουράροντας στις πρώτες σειρές κομματικών και μη κομματικών εκδηλώσεων και ζυμώσεων του χώρου. Τις καλλιέργησε και έσπευσε ο ίδιος να τις διαψεύσει πριν από τα Χριστούγεννα, ανακοινώνοντας την επιλογή του να διεκδικήσει μια τρίτη θητεία στον δήμο.
Για πολλούς στην Κεντροαριστερά, ιδίως για τους παλαιμάχους του ΠΑΣΟΚ που ποτέ δεν ένιωσαν οικεία μαζί του, ο Καμίνης δεν είχε το μέταλλο για πολιτικό ρόλο εκτός της Αυτοδιοίκησης. Η ανακοίνωση της πρόθεσής του να παραμείνει στον δήμο επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση. Επειτα από έξι χρόνια στο προσκήνιο, άλλωστε, το πολιτικό του οπλοστάσιο μοιάζει να μην έχει εμπλουτιστεί. Θυμίζει ακόμη τον άπειρο στα τηλεπαράθυρα Συνήγορο του Πολίτη της προεκλογικής εκστρατείας του 2010.
Αρκεί κανείς να δει τους χειρισμούς στην περιπέτεια της ρόδας. Χρειάστηκε τόση κατακραυγή και τόσος χρόνος για να εκδοθεί μια ανακοίνωση από τον δήμο, με την οποία αναγνώριζε - έστω και με τη διατύπωση «στο μερίδιο που μας αναλογεί ζητάμε συγγνώμη για την αναστάτωση που προκλήθηκε» - ότι έκανε λάθος. Αφού πρώτα είχε προσπαθήσει να μεταθέσει την ευθύνη στην εταιρεία και στους άλλους παράγοντες του δήμου. Η ρόδα, έλεγαν όλες αυτές τις ημέρες οι υποστηρικτές του, είναι πολύ λίγη για να αμαυρώσει το προφίλ του δημάρχου. Καμιά φορά, όμως, και τα ελαφρά είναι ενδεικτικά.
Τα παρατράγουδα του Γιώργου Καμίνη
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Περίεργο, αλλά πιο πολύ κόσμο είχαν στην αλλαγή του χρόνου, τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, η πλατεία Συντάγματος και το Μοναστηράκι σε σύγκριση με το Θησείο.
Και λέμε περίεργο, γιατί η γιορτή που οργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων, αυτή η μεγάλη (τρόπος του λέγειν μεγάλη) συναυλία με τον Κωστή Μαραβέγια, δεν έγινε ούτε στο Σύνταγμα ούτε στο Μοναστηράκι. Αλλά στο Θησείο.
Προφανώς οι περισσότεροι μετανάστες προτίμησαν άλλες πλατείες, άλλα μέρη για να περάσουν στο 2017. Βρέθηκα στο Θησείο το βράδυ του Σαββάτου ώστε να παρακολουθήσω από κοντά τη γιορτή του Γιώργου Καμίνη.
Το έζησα και μπορώ να σας το πω: ήταν μία γιορτή κανονική απάτη (με τους όρους τούς εορταστικούς). Δεν ήταν καν γιορτή, άλλωστε.
Και δεν είναι άσχετο αυτό που λέω για τους μετανάστες, μια και η συντριπτική πλειονότητα του ολιγάριθμου κοινού στη συναυλία του δημάρχου ήταν ταλαιπωρημένοι μετανάστες. Ελάχιστοι, ελαχιστότατοι, οι δημότες Αθηναίων. Εξ ου και το χειροκρότημα ήταν από χλιαρό έως ανύπαρκτο. Τόσο στον Γιώργο Καμίνη όσο και στους καλλιτέχνες.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα σε όλο αυτό, αν δεν το πληρώναμε εμείς. Και, μάλιστα, πολύ ακριβά. Κοντά στις 200 χιλιάδες ευρώ.
Διότι, τι κάναμε στην ουσία εμείς οι φορολογούμενοι; Χρηματοδοτήσαμε τη φιέστα του δημάρχου Γιώργου Καμίνη. Για να βγει πέντε λεπτά στην τηλεόραση σε ώρα μεγάλης τηλεθέασης και να διαβάσει το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα με τις ευχές του. Και να πραγματοποιήσει την αντίστροφη μέτρηση μέχρι να μπει ο καινούργιος χρόνος.
Καμία άλλη χρησιμότητα δεν είχε η αποτυχημένη αυτή φιέστα. Εκτός ίσως και από το να πάρουν κάποια χρήματα οι συντελεστές της.
Να βγει ένα συγκρότημα που ονομάζεται Dreamy Whispers για να ερμηνεύσει ένα κομμάτι μόνο. Για να ακολουθήσουν μετά η Σμαράγδα Καρύδη και ο Θοδωρής Αθερίδης με δύο «κρύα» αστεία, καλωσορίζοντας τον Γιώργο Καμίνη. Ούτε ένα κείμενο της προκοπής δεν κάθισαν να γράψουν οι δύο ηθοποιοί.
Αισθητική πρόκληση
Για να βγει μετά ο Γιώργος Καμίνης να πει όσο πιο κοινότοπα μπορούσε πως «κερδίζουμε μικρές νίκες» και πως «αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και ψυχραιμία τις αναποδιές και τα απρόβλεπτα!».
Για να βγει στις 12 και 5 να παίξει ο Κωστής Μαραβέγιας με την Big Band του Δήμου Αθηναίων, την πιο απροετοίμαστη και ακούρδιστη big band που ακούσαμε ποτέ.
Κόστος όλων των προηγουμένων συν κάποιων ακόμα αντίστοιχα προκλητικών απέναντι στη λογική και την αισθητική, μεγαλύτερο από 170 χιλιάδες ευρώ. Και να σας πω και κάτι ακόμα: έχω δει εκατοντάδες συναυλίες.
Η παραγωγή της συγκεκριμένης βραδιάς, το στήσιμό της, η σκηνή και οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις όχι μόνο δεν δικαιολογούν αυτό το υψηλό ποσό, αλλά ούτε το 1/10.
Μέχρι και ενδυματολόγο πλήρωσαν για να έρθει ο καθένας από τους συντελεστές φορώντας τα δικά του ρούχα, από το σπίτι του.
Μεγάλη σπατάλη. Οχι βέβαια σαν τις εποχές τού «μαζί τα φάγαμε», αλλά το προσεγγίζουν. Αξιος συνεχιστής τους ο Γιώργος Καμίνης, βαδίζει στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά εκείνου του απεχθούς πολιτικού συστήματος που μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα.
Χώρια που το όλο σκηνικό έμοιαζε σαν ανάσταση. Οχι για το κύρος του δημάρχου που επλήγη από τη Ρόδα του Συντάγματος. Αλλά την Ανάσταση του Πάσχα. Πώς πάμε στην Ανάσταση στο προαύλιο της εκκλησίας και αποχωρούμε δέκα λεπτά μετά τις 12, αφού ο παπάς ψάλει το «Χριστός Ανέστη»; Ετσι και το Σάββατο το βράδυ.
Μόλις αλλάξαμε χρόνο και αφού ο Κωστής Μαραβέγιας είπε ένα-δυο τραγούδια, ο κόσμος αποχωρούσε κατά κύματα. Ηταν και το κρύο, δεν φάνηκαν οι μετανάστες να γνωρίζουν και τη «Λόλα» του Μαραβέγια, πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Ισως και για να γλιτώσουν από την παραφωνία.
Τέτοιες παράφωνες ερμηνείες και παιξίματα, να μην πετυχαίνουν ούτε νότα, είχαμε χρόνια να ακούσουμε. Σαν τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια, με τη διαφορά πως τα... παρατράγουδα του Καμίνη γίνονται με δημοτικό χρήμα.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/01/17 |
Από την καλή και από την ανάποδη
Της Καρολίνας Παπακώστα
Από την καλή...
Σε πρώτη φάση τον περιέλαβε ο φιλοκυβερνητικός Τύπος. Εσπευσε να τον ειρωνευτεί για τη ρόδα που δεν γύριζε, προτείνοντάς του να τη στολίσει με λαμπιόνια και τα συναφή. Επειτα πήραν σειρά τα τηλεπαράθυρα και τα πρωτοσέλιδα. Μετά την εντολή για αποσυναρμολόγηση, η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε πρώτο θέμα κατηγορώντας τον για απευθείας αναθέσεις έργων. Η βαλκανική εκδοχή του London Eye ήταν όντως φιάσκο για τον Γιώργο Καμίνη. Και όχι μόνο γιατί ακόμη κι από ψηλά η Αθήνα δεν θυμίζει πια μητρόπολη.
Ωστόσο, αν διαβάσει κανείς πιο προσεκτικά τα «κατηγορώ» εναντίον του ίσως υποψιαστεί μια βαθύτερη αιτία για αυτές τις επιθέσεις. Ποια; Πλασάρεται από πολλούς κεντρώους ως αρχηγική προσωπικότητα που θα μπορούσε να επανασυσπειρώσει τον χώρο που άλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εύλογη υπόθεση με βάση τις εκλογικές επιτυχίες του παρελθόντος.
Πρώτα του 2010, όταν ο «άπαρτος» δεξιός δήμος άλλαζε χρώμα ύστερα από 24 χρόνια. Το αντιμνημονιακό κύμα είχε αρχίσει ήδη να φουσκώνει. Κι όμως κόντρα στο ρεύμα, ο καθηγητής που «δεν θα ήξερε καν να μαζέψει τα σκουπίδια» και ήταν ανεκπαίδευτος στο εκλογικό παιχνίδι, κατόρθωσε να συγκεντρώσει 51,95%, ανατρέποντας μάλιστα το προβάδισμα που είχε ο Νικήτας Κακλαμάνης την πρώτη Κυριακή.
Κι έπειτα την ίσως σημαντικότερη δεύτερη νίκη του, το 2014. Η επικράτησή του, μαζί με του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, τότε είχε ερμηνευτεί και ως - λανθασμένη, όπως αποδείχθηκε - ένδειξη ότι το αντισυστημικό κύμα θα μπορούσε να ανακοπεί. Η δεύτερη υπερερμηνεία εκείνης της εκλογής ήταν ότι η συμμαχία που είχε δώσει στον Καμίνη τη νίκη (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι και λοιπές κεντροαριστερές δυνάμεις) θα μπορούσε να λειτουργήσει ως υπόδειγμα για την ενοποίηση του προοδευτικού, φιλευρωπαϊκού Κέντρου.
Οι συμβολισμοί έμειναν τελικά συμβολισμοί. Οι άνθρωποί του, που ποτέ δεν επιβεβαίωσαν το ενδιαφέρον του για την κεντρική πολιτική σκηνή, τονίζουν ότι ανεξάρτητα από την υψηλή πολιτική, έχει να παρουσιάσει και έργο στον δήμο. Αναφέρονται στην οικονομική εξυγίανση, στην ενεργοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών και στη συμβολή του δήμου για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Η τελευταία τού χάρισε και την υποψηφιότητα για το βραβείο Δήμαρχος του Κόσμου 2016.
Η πιο ηχηρή έξοδός του από το δημαρχείο στη σκηνή ήταν η κάθοδος στην πλατεία τού Ναι στο δημοψήφισμα. Τότε μόνο έδειξε τη φιλοδοξία να εκφράσει ένα ευρύτερο πολιτικό αίτημα, με τρόπο που, όπως έλεγαν οι υποστηρικτές του, δεν θα μπορούσαν να εκφράσουν τα «σημαδεμένα» πρόσωπα του παλαιού πολιτικού συστήματος. Η ήττα τού Ναι σήμανε και την επιστροφή του στη ρουτίνα του δήμου, καθιστώντας την εμπλοκή του στην καμπάνια του δημοψηφίσματος παρένθεση.
...και την ανάποδη
Αρκετά δελτία Τύπου του δήμου αποτυπώνουν τα επιτεύγματα της θητείας του με νούμερα - όταν δεν περιγράφονται με ελαφρώς πανηγυρικό ύφος η στάση του απέναντι στη Χρυσή Αυγή και η συμβολή του στο να καθήσει στο εδώλιο ο χρυσαυγίτης Καιάδας. Ακόμη κι αν πιστέψει κανείς όλους αυτούς τους αριθμούς ή τη σημασία των κινήσεών του για τη δημοκρατία, εκείνος στη δεύτερη θητεία του μοιάζει να βιώνει αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «αμηχανία της επιτυχίας». Σε πιο ωμή διατύπωση, ό,τι σημαντικό πέτυχε, το πέτυχε κυρίως στην πρώτη του θητεία.
Οι θετικά διακείμενοι απέναντί του συνηθίζουν να συγκρίνουν τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντα του με το στυλ Σημίτη. Το σκεπτικό πίσω από τη σύγκριση είναι ότι αν και αναγνωρίζουν πως στερείται γοητείας - πως δεν μπορεί, δηλαδή, να μιλήσει τη γλώσσα των μεγάλων ακροατηρίων - προτιμούν έναν πολιτικό με μπλοκάκι. Κάποιον που κάνει τη δουλειά. Θεμιτή προτίμηση στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ωστόσο, όποιος έχει εμπειρία από τις διοικητικές υπηρεσίες του δήμου - όπως το χαοτικό Ληξιαρχείο στο δημαρχιακό μέγαρο της Κοτζιά - συνειδητοποιεί ότι ο εκσυγχρονισμός υπάρχει μόνο στις προθέσεις.
Οι προσδοκίες μιας κεντροαριστερής ελίτ για τον δήμαρχο αποδείχθηκαν μάλλον υπερβολικές. Εκείνος φαίνεται ότι τις καλλιέργησε, φιγουράροντας στις πρώτες σειρές κομματικών και μη κομματικών εκδηλώσεων και ζυμώσεων του χώρου. Τις καλλιέργησε και έσπευσε ο ίδιος να τις διαψεύσει πριν από τα Χριστούγεννα, ανακοινώνοντας την επιλογή του να διεκδικήσει μια τρίτη θητεία στον δήμο.
Για πολλούς στην Κεντροαριστερά, ιδίως για τους παλαιμάχους του ΠΑΣΟΚ που ποτέ δεν ένιωσαν οικεία μαζί του, ο Καμίνης δεν είχε το μέταλλο για πολιτικό ρόλο εκτός της Αυτοδιοίκησης. Η ανακοίνωση της πρόθεσής του να παραμείνει στον δήμο επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση. Επειτα από έξι χρόνια στο προσκήνιο, άλλωστε, το πολιτικό του οπλοστάσιο μοιάζει να μην έχει εμπλουτιστεί. Θυμίζει ακόμη τον άπειρο στα τηλεπαράθυρα Συνήγορο του Πολίτη της προεκλογικής εκστρατείας του 2010.
Αρκεί κανείς να δει τους χειρισμούς στην περιπέτεια της ρόδας. Χρειάστηκε τόση κατακραυγή και τόσος χρόνος για να εκδοθεί μια ανακοίνωση από τον δήμο, με την οποία αναγνώριζε - έστω και με τη διατύπωση «στο μερίδιο που μας αναλογεί ζητάμε συγγνώμη για την αναστάτωση που προκλήθηκε» - ότι έκανε λάθος. Αφού πρώτα είχε προσπαθήσει να μεταθέσει την ευθύνη στην εταιρεία και στους άλλους παράγοντες του δήμου. Η ρόδα, έλεγαν όλες αυτές τις ημέρες οι υποστηρικτές του, είναι πολύ λίγη για να αμαυρώσει το προφίλ του δημάρχου. Καμιά φορά, όμως, και τα ελαφρά είναι ενδεικτικά.
 |
| "Εφ.Συν", 02/01/17 |
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Περίεργο, αλλά πιο πολύ κόσμο είχαν στην αλλαγή του χρόνου, τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, η πλατεία Συντάγματος και το Μοναστηράκι σε σύγκριση με το Θησείο.
Και λέμε περίεργο, γιατί η γιορτή που οργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων, αυτή η μεγάλη (τρόπος του λέγειν μεγάλη) συναυλία με τον Κωστή Μαραβέγια, δεν έγινε ούτε στο Σύνταγμα ούτε στο Μοναστηράκι. Αλλά στο Θησείο.
Προφανώς οι περισσότεροι μετανάστες προτίμησαν άλλες πλατείες, άλλα μέρη για να περάσουν στο 2017. Βρέθηκα στο Θησείο το βράδυ του Σαββάτου ώστε να παρακολουθήσω από κοντά τη γιορτή του Γιώργου Καμίνη.
Το έζησα και μπορώ να σας το πω: ήταν μία γιορτή κανονική απάτη (με τους όρους τούς εορταστικούς). Δεν ήταν καν γιορτή, άλλωστε.
Και δεν είναι άσχετο αυτό που λέω για τους μετανάστες, μια και η συντριπτική πλειονότητα του ολιγάριθμου κοινού στη συναυλία του δημάρχου ήταν ταλαιπωρημένοι μετανάστες. Ελάχιστοι, ελαχιστότατοι, οι δημότες Αθηναίων. Εξ ου και το χειροκρότημα ήταν από χλιαρό έως ανύπαρκτο. Τόσο στον Γιώργο Καμίνη όσο και στους καλλιτέχνες.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα σε όλο αυτό, αν δεν το πληρώναμε εμείς. Και, μάλιστα, πολύ ακριβά. Κοντά στις 200 χιλιάδες ευρώ.
Διότι, τι κάναμε στην ουσία εμείς οι φορολογούμενοι; Χρηματοδοτήσαμε τη φιέστα του δημάρχου Γιώργου Καμίνη. Για να βγει πέντε λεπτά στην τηλεόραση σε ώρα μεγάλης τηλεθέασης και να διαβάσει το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα με τις ευχές του. Και να πραγματοποιήσει την αντίστροφη μέτρηση μέχρι να μπει ο καινούργιος χρόνος.
Καμία άλλη χρησιμότητα δεν είχε η αποτυχημένη αυτή φιέστα. Εκτός ίσως και από το να πάρουν κάποια χρήματα οι συντελεστές της.
Να βγει ένα συγκρότημα που ονομάζεται Dreamy Whispers για να ερμηνεύσει ένα κομμάτι μόνο. Για να ακολουθήσουν μετά η Σμαράγδα Καρύδη και ο Θοδωρής Αθερίδης με δύο «κρύα» αστεία, καλωσορίζοντας τον Γιώργο Καμίνη. Ούτε ένα κείμενο της προκοπής δεν κάθισαν να γράψουν οι δύο ηθοποιοί.
Αισθητική πρόκληση
Για να βγει μετά ο Γιώργος Καμίνης να πει όσο πιο κοινότοπα μπορούσε πως «κερδίζουμε μικρές νίκες» και πως «αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και ψυχραιμία τις αναποδιές και τα απρόβλεπτα!».
Για να βγει στις 12 και 5 να παίξει ο Κωστής Μαραβέγιας με την Big Band του Δήμου Αθηναίων, την πιο απροετοίμαστη και ακούρδιστη big band που ακούσαμε ποτέ.
Κόστος όλων των προηγουμένων συν κάποιων ακόμα αντίστοιχα προκλητικών απέναντι στη λογική και την αισθητική, μεγαλύτερο από 170 χιλιάδες ευρώ. Και να σας πω και κάτι ακόμα: έχω δει εκατοντάδες συναυλίες.
Η παραγωγή της συγκεκριμένης βραδιάς, το στήσιμό της, η σκηνή και οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις όχι μόνο δεν δικαιολογούν αυτό το υψηλό ποσό, αλλά ούτε το 1/10.
Μέχρι και ενδυματολόγο πλήρωσαν για να έρθει ο καθένας από τους συντελεστές φορώντας τα δικά του ρούχα, από το σπίτι του.
Μεγάλη σπατάλη. Οχι βέβαια σαν τις εποχές τού «μαζί τα φάγαμε», αλλά το προσεγγίζουν. Αξιος συνεχιστής τους ο Γιώργος Καμίνης, βαδίζει στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά εκείνου του απεχθούς πολιτικού συστήματος που μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα.
Χώρια που το όλο σκηνικό έμοιαζε σαν ανάσταση. Οχι για το κύρος του δημάρχου που επλήγη από τη Ρόδα του Συντάγματος. Αλλά την Ανάσταση του Πάσχα. Πώς πάμε στην Ανάσταση στο προαύλιο της εκκλησίας και αποχωρούμε δέκα λεπτά μετά τις 12, αφού ο παπάς ψάλει το «Χριστός Ανέστη»; Ετσι και το Σάββατο το βράδυ.
Μόλις αλλάξαμε χρόνο και αφού ο Κωστής Μαραβέγιας είπε ένα-δυο τραγούδια, ο κόσμος αποχωρούσε κατά κύματα. Ηταν και το κρύο, δεν φάνηκαν οι μετανάστες να γνωρίζουν και τη «Λόλα» του Μαραβέγια, πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Ισως και για να γλιτώσουν από την παραφωνία.
Τέτοιες παράφωνες ερμηνείες και παιξίματα, να μην πετυχαίνουν ούτε νότα, είχαμε χρόνια να ακούσουμε. Σαν τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια, με τη διαφορά πως τα... παρατράγουδα του Καμίνη γίνονται με δημοτικό χρήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου