Έξι κείμενα παρέμβασης,
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Η Ελλάδα αλλάζει χέρια: Του Αντώνη Καρακούση
Οι συνέπειες της τρέχουσας διακυβέρνησης αποκαλύφθηκαν με τον πλέον καθαρό τρόπο τις προηγούμενες ημέρες.
Η απόρριψη του προτεινόμενου διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Πειραιώς από τις ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές, η επανεκκίνηση στη συνέχεια της σχετικής διαδικασίας αναζήτησης νέου προσώπου, αλλά και η ταυτόχρονη καρατόμηση όλων των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας φανερώνουν ακριβώς την απώλεια ελέγχου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Κάτι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα των ανακεφαλαιοποιήσεων που απαιτήθηκαν έπειτα από τον διπλό εκτροχιασμό της οικονομίας στη 18μηνη διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα.
Χωρίς αμφιβολία οι ελληνικές τράπεζες ανήκουν πλέον στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στους ξένους μετόχους.
Κακά τα ψέματα, η ελληνική κυριαρχία επί των τραπεζών μας έχει χαθεί.
Και μαζί της θα χαθεί και η κυριαρχία συνολικά επί της ελληνικής οικονομίας.
Μέσω της επερχόμενης διαχείρισης των κόκκινων δανείων αλλά και των νέων αρχών που θα επικρατήσουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέσω του Υπερταμείου Αποκρατικοποιήσεων η ελληνική οικονομία θα αλλάξει στην κυριολεξία χέρια.
Η επόμενη περίοδος θα χαρακτηριστεί από ένα κύμα εξαγορών, συγχωνεύσεων και αναδιαρθρώσεων, στις οποίες κυρίαρχο ρόλο θα έχουν οι ελεγχόμενες από τους ξένους διοικήσεις των τραπεζών και των κρατικών επιχειρήσεων.
«Σε πέντε χρόνια», όπως προβλέπει ο πρόεδρος της Eurobank κ. Ν. Καραμούζης, «θα έχουμε μεγαλύτερα επιχειρηματικά σχήματα, οι ξένοι μέτοχοι θα παίζουν κεντρικό ρόλο στην ελληνική επιχειρηματικότητα και η ελληνική πολιτική θα έχει περιορισμένη επιρροή στην οικονομία της χώρας».
Με άλλα λόγια, η ελληνική πολιτική θα πάψει να έχει τον έλεγχο στα μεγαλύτερα και πιο δυναμικά κομμάτια της οικονομίας και το έργο της θα περιορίζεται στη διοίκηση του στενού κράτους, στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στη διοίκηση των φόρων.
Αλλά και σε αυτά τα πεδία θα ετεροκαθορίζεται από προκαθορισμένους στόχους και συγκεκριμένες επιδιώξεις που θα εξασφαλίζουν τη δημοσιονομική σταθερότητα.
Το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική πολιτική δεν συνειδητοποιεί τη μεταβολή των συνθηκών και σε κάθε περίπτωση βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τα τεκταινόμενα στην οικονομία.
Οι πολίτες ωστόσο μπορούν να αντιληφθούν το βάρος της ευθύνης του πολιτικού κόσμου και ιδιαιτέρως των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν δύνανται να εξηγήσουν γιατί μετά τόσα βάρη δημοσιονομικής προσαρμογής και τόσες προσπάθειες διαρθρωτικής αλλαγής δεν υπάρχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Η Ελλάδα έχει επιτύχει απείρως μεγαλύτερη και ισχυρότερη προσαρμογή από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά δεν απολαμβάνει τίποτε πέρα από δυσπιστία και καχυποψία.
Στα τόσα χρόνια της κρίσης η χώρα μας έχει μειώσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα από 14,5% του ΑΕΠ ίσως και κάτω του 3%, επιτυγχάνοντας και μικρά πρωτογενή πλεονάσματα. Ακόμη έχει βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της μειώνοντας κατά 22% το κόστος ανά μονάδα εργασίας. Επίσης έχει μετατρέψει σε μικρό πλεόνασμα το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών που έφθανε στο 15% του ΑΕΠ και επιπλέον πέτυχε να περιορίσει το βάρος των τόκων στο 7% του ΑΕΠ.
Είναι εν τέλει η αναξιοπιστία της κυβέρνησης και συνολικά του πολιτικού συστήματος που δεν επιτρέπει την κεφαλαιοποίηση της τόσο μεγάλης προσαρμογής.
Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά μας από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Οσο δεν κλείνει το έλλειμμα αξιοπιστίας της πολιτικής, προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Αντί αυτής, θα καταγράφουμε συνεχώς απώλειες εθνικής κυριαρχίας, ιδιαιτέρως από πρόσωπα που δρουν στο όνομά της.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ο αποξενωτικός ρόλος της κοινοτικής γραφειοκρατίας: Του Γιάννη Μαρίνου
Πέρα από τα προβαλλόμενα, βασική αιτία των αποσχιστικών τάσεων στην Ευρώπη με αποτέλεσμα το Brexit υπήρξε η ανικανότητα και αδιαφορία με την οποία χειρίστηκαν τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης την ανάγκη κατανόησης και υιοθέτησης από τους συμμετέχοντες λαούς των ιδεωδών και των πλεονεκτημάτων της. Και σε αυτό το κρίσιμο ολίσθημα, που διευκόλυνε τους εχθρούς της ένωσης (ακροδεξιούς και ακροαριστερούς) και τα διεθνώς θιγόμενα συμφέροντα, μοιραίο ρόλο έπαιξε και διαδραματίζει με ολοένα μεγαλύτερη ισχύ η γραφειοκρατία των Βρυξελών.
Με τους 40.000 μόνιμους υπαλλήλους με μισθό από 2.500 ως και 16.500 ευρώ, με πλήθος προνόμια, και ακόμα περισσότερους αποζώντες έμμεσα από αυτήν, η γραφειοκρατία αξιοποιεί την αναγκαιότητά της και λειτουργεί αυτό το περίπλοκο και δυσνόητο σύστημα με τη δική της τεχνοκρατική γλώσσα, τις ποικίλες εθνικές, κομματικές και όχι σπάνια προσωπικά ιδιοτελείς διαπλοκές της. Από τη μία έχει εν πολλοίς καταστήσει υποχείριό της τους εξουσιοδοτημένους από τις διάφορες χώρες κορυφαίους λειτουργούς του συστήματος και από την άλλη πέτυχε να λειτουργεί αυτονομημένα, συντεχνιακά και ενίοτε εκβιαστικά.
Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί, που μετέχουν στα συλλογικά όργανα, οι περισσότεροι ευρωβουλευτές, ακόμα και οι επίτροποι, είναι εύλογο να αγνοούν τα προβλεπόμενα στον τεράστιο όγκο της ισχύουσας κοινοτικής νομοθεσίας, την τεχνική ορολογία, τις ποικίλες αποχρώσεις και τα υποκρυπτόμενα ουσιώδη που διέπουν το περίπλοκο αυτό εγχείρημα. Ετσι βαθμιαία έχουν αποξενώσει τους ευρωπαϊκούς λαούς που θεωρούν ότι η γραφειοκρατία αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς και έχει καταστήσει υποχείριούς της τους πολιτικούς ηγέτες.
Ακόμη διατηρώ έντονα στη μνήμη μου το σοκ που δέχθηκα ως νέος ευρωβουλευτής το 1999 από τη χιουμοριστική υπερβολή του τότε βρετανού αντιπροέδρου Τζέιμς Πρόβαν ότι το Ευρωκοινοβούλιο υφίσταται απλώς για να εξασφαλίζει υψηλόμισθη εργασία στους υπαλλήλους του. Τότε είχαν περιορισμένες εξουσίες. Και θα πρέπει να σημειώσω ότι ο εν λόγω Συντηρητικός βουλευτής δεν ανήκε στην ομάδα των ακραίων συναδέλφων του που δήλωναν σε κάθε ευκαιρία ότι πρόθεσή τους είναι να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση! Την εποχή εκείνη ούτε το κόμμα Φάρατζ υπήρχε ακόμη, ενώ ο Λεπέν εθεωρείτο περισσότερο γραφικός παρά επικίνδυνος. Ωστόσο υπενθύμιζε την ακραία μεν αλλά διόλου αβάσιμη δυσπιστία του Ντε Γκωλ απέναντι στη συμμετοχή της Βρετανίας. Αλλωστε είναι γνωστό ότι το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης το πολέμησε η Βρετανία στο ξεκίνημά του με κάθε τρόπο φθάνοντας να δημιουργήσει ως αντίβαρο την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ), προτού τελικά επιτύχει να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ με ειδικούς προνομιακούς όρους και με έκτοτε συνεχείς απαιτήσεις για νέες εύνοιες.
Αποκορύφωμα υπήρξε η ικανοποίηση των πρόσθετων αξιώσεων του πρωθυπουργού Κάμερον, ο οποίος έτσι ήλπιζε ότι θα κερδίσει άνετα το δημοψήφισμα. Διαψεύστηκε και εκείνος και οι πεισματικά αγνοούντες την αποξένωση των ευρωπαϊκών λαών από τα ιδανικά αλλά και τις αναπόφευκτες δεσμεύσεις του συλλογικού αυτού εγχειρήματος, που εξασφάλισε επί 60 σχεδόν χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ενωση αδιατάρακτη ειρήνη και πρωτοφανή ευημερία.
Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, οι νεότεροι αγνοούν, η παγκοσμιοποίηση διαλύει, οι μετανάστες απειλούν, τα άκρα τρομοκρατούν. Κι εμείς εκλογολογούμε.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
God save Europe! Του Γιάννη Καρτάλη
Υπάρχουν και καλά νέα! Μέσα στον γενικό χαμό που επικρατεί την περίοδο αυτή στη Βρετανία η βασίλισσα αύξησε την περιουσία της από 31 εκατομμύρια στερλίνες το 2012 σε 43 εκατομμύρια το 2016. Ετσι η μοναρχία είναι ο μόνος θεσμός που ισχυροποιείται στη Γηραιά Αλβιώνα, τη στιγμή που όλοι οι άλλοι καταρρέουν, εκπληρώνοντας την ευχή του εθνικού της ύμνου που καλεί τον Θεό να σώσει τη βασίλισσα. Μένει τώρα να σωθεί και η Ευρώπη. Και επειδή φαίνεται δύσκολο, υπό τις παρούσες συνθήκες, να πραγματοποιήσουν τον στόχο αυτόν οι άνθρωποι, δεν μένει άλλη ελπίδα από το αναφωνήσουμε όλοι μαζί «God save Europe»! Eξυπνάδες, θα πουν ίσως ορισμένοι, αλλά τελικά όχι και τόσο, αν σκεφθούμε ότι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, μετά το περιώνυμο Brexit, αντί να δρομολογηθεί ένα τολμηρό νέο ξεκίνημα για την πολύπαθη Ευρωπαϊκή Ενωση, επικράτησε ένα κλίμα απαισιοδοξίας και αναμονής, φέρνοντας στην επιφάνεια τις αντιθέσεις που υπάρχουν.
Φαίνεται έτσι να χάνεται μια μοναδική ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στον ευρωπαϊκό χώρο, μετά τη βρετανική αποχώρηση, καθώς μάλιστα δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί ούτε ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτή η αποχώρηση. Το μόνο βέβαιο τη στιγμή αυτή είναι ότι η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα και δεν πρόκειται να ξεκινήσει ουσιαστικά πριν από το τέλος του χρόνου, αφού προηγουμένως διευκρινιστεί ποιος θα είναι ο επόμενος βρετανός πρωθυπουργός, ο οποίος θα πατήσει το κουμπί του περίφημου άρθρου 50. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο, όπως αποδεικνύεται μετά τις κωμικοτραγικές εξελίξεις γύρω από το πρόσωπο του ανεκδιήγητου Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος προκάλεσε όλη αυτή την απίστευτη ιστορία, παρασύροντας τον ατυχή Ντέιβιντ Κάμερον στον γκρεμό, για να αποσυρθεί ο ίδιος στη συνέχεια από τη διεκδίκηση της εξουσίας. «Πολύ κακό για το τίποτα», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γουίλιαμ Σαίξπηρ, τα 400 χρόνια από τον θάνατο του οποίου τιμούμε εφέτος.
Το δυσάρεστο όμως είναι ότι όλα αυτά μετατρέπουν βαθμιαία τη θεωρούμενη έως τώρα «σοβαρή Βρετανία» σε μια «νέα Ελλάδα». Και ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι του γράφοντος, αλλά του έγκυρου αρθρογράφου των «Financial Times» Φίλιπ Στίβενς, που σημειώνει στο φύλλο της περασμένης Παρασκευής ότι «η Βρετανία αρχίζει να μιμείται την Ελλάδα». Θλιβερή, πράγματι, διαπίστωση για το κατάντημα της χώρας μας. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς όταν τις ημέρες αυτές συμπληρώνεται ένας χρόνος από το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού, όπου ο έλληνας πρωθυπουργός είχε εξαπολύσει ένα απερίγραπτο κατηγορητήριο κατά της Ενωμένης Ευρώπης. Είναι μάλιστα ο ίδιος που δίνει σήμερα συμβουλές στους άλλους ευρωπαίους ηγέτες για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης!
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Του Νότη Παπαδόπουλου
Ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι πάμε καλπάζοντας προς την εκρηκτική ανάπτυξη που θα «γεννήσει» 600.000 νέες θέσεις εργασίας τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς το Μαξίμου έχει χοντρούς τοίχους, κλειστά παράθυρα και τρεις κλούβες που απαγορεύουν την κυκλοφορία στην Ηρώδου Αττικού.
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα έχει μπει στην τελευταία και πιο επώδυνη φάση της οικονομικής της αποσύνθεσης. Μεγάλες εταιρείες που επέζησαν με νύχια και με δόντια από τη σκληρή λιτότητα των δύο πρώτων μνημονίων και τη μείωση κατά 25% του AEΠ δεν μπορούν πλέον να αντέξουν το τρίτο μνημόνιο Τσίπρα και τα συνεχιζόμενα capital controls στις τράπεζες.
Περίπου 200 εργαζόμενοι στον δρόμο από τη Softex τον Μάρτιο, 600 από την Ηλεκτρονική Αθηνών πριν από λίγες εβδομάδες, 13.000 κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους στον Μαρινόπουλο, ενώ άγνωστες παραμένουν οι απώλειες σε εργαζομένους από τους προμηθευτές της μεγάλης αλυσίδας.
Και τα «κανόνια» θα συνεχίζονται όσο η ασφυξία της κρίσης θα πιέζει, κεφάλαια από τις τράπεζες δεν θα μπορούν να αντληθούν, η καταναλωτική ζήτηση (ακόμη και για τρόφιμα) θα συνεχίζει να φθίνει και οι εισαγωγές πρώτων υλών ή νέων προϊόντων θα παραμένουν γολγοθάς για όσες επιχειρήσεις δεν έχουν χρήματα στο εξωτερικό.
Και η κυβέρνηση που τα προκάλεσε όλα αυτά - εκβιάζοντας εκλογές που κέρδισε με θηριώδη ψέματα για να χορέψει τις αγορές με τα νταούλια της και να αλλάξει την πορεία της Ευρώπης - παραμένει απαθής θεατής της καταστροφής. Εγκλωβισμένη στα ιδεολογικά της στερεότυπα και πάντοτε αθεράπευτος υποστηρικτής των δημοσίων υπαλλήλων και του κρατισμού.
Ακόμη και την ολοκλήρωση της ελληνοκινεζικής συμφωνίας με την COSCO που υπεγράφη με ασφυκτική πίεση της τρόικας προσπάθησαν οι τσαβιστές της κυβέρνησης να ανατρέψουν με κουτοπονηριές. Βάζοντας σε κίνδυνο το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Κίνα ενώ προηγουμένως είχαν πετύχει με τη βοήθεια μιας χούφτας συνδικαλιστών τη μετάταξη των «υπεράριθμων» εργαζομένων του ΟΛΠ στον ευρύτερο δημόσιο τομέα!
Και βέβαια - όπως εκμυστηρεύθηκε ο κ. Τσίπρας στον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ κ. Κουτσούμπα -, όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει τίποτε από όσα υποσχέθηκε, περί άλλα τυρβάζει. Προωθεί την απλή αναλογική. Εξαγγέλλει αλλαγές στο Σύνταγμα. Και ρίχνει όλα της τα όπλα κατά των μέσων ενημέρωσης, των δημοσιογράφων και των δημοσκόπων. Μπας και κρατηθεί λίγο ακόμη στην εξουσία.
Μπορείς όμως, όπως έλεγε ο Λίνκολν, να ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλον τον καιρό, αλλά όχι όλους όλον τον καιρό.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ποιοι φεύγουν από Τζια, Μύκονο και τα νησιά:
Του Ζώη Τσώλη
Οι συνομιλητές του Νίκου Χριστοδουλάκη, πρώην υπουργού Οικονομικών και Ανάπτυξης, έχουν την ευκαιρία να εμβαθύνουν σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής, ακόμη και αν ιδεολογικά βρίσκονται στην απέναντι όχθη από τον σοσιαλιστή καθηγητή.
Τι είπε λοιπόν πρόσφατα στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι; «Μην μπερδεύεστε, η έκπτωση ΦΠΑ 30% στα νησιά του Αιγαίου έγινε σε μια άλλη εποχή, προ εικοσαετίας, και δεν θα μπορούσε να ισχύει στις σημερινές συνθήκες της οικονομίας και πολύ περισσότερο στις συνθήκες κρίσης που περνάει η χώρα».
Και μεταξύ άλλων εξήγησε ότι η έκπτωση που είχε δοθεί επί των ημερών του στο υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να ανακουφιστούν οι κάτοικοι και να αναπτυχθούν τα νησιά λειτούργησε ως κίνητρο μεταφοράς της έδρας (των φορολογικών βιβλίων για να κυριολεκτούμε), εκατοντάδων επιχειρήσεων σε αυτά προκειμένου να απολαμβάνουν τον ευνοϊκό συντελεστή (ακόμη και στη Μύκονο). Για να μειώνεται η φοροεπιβάρυνση της δραστηριότητας στην Αθήνα ή όπου αλλού εκεί πήγαιναν μόνο τιμολόγια. Ούτε εργαζόμενοι ούτε εμπορεύματα...
Ο μειωμένος ΦΠΑ μετατράπηκε κατ' ουσίαν σε ένα ισχυρό κίνητρο φοροαποφυγής, και ένα «άντρο» φοροδιαφυγής τάση που ενισχύθηκε και από την απαλλαγή φόρου εισοδήματος για νησιά κάτω των 3.000 κατοίκων όπως η... Τζια. Οι εξαιρέσεις αυτές πλέον δεν υφίστανται.
Ζέον ζήτημα, όμως, κατά τον πρώην υπουργό, είναι η αύξηση του ΦΠΑ στο 24% στις υπηρεσίες, επιβάρυνση η οποία επίσης δίνει κίνητρο φοροαποφυγής όχι μόνο στον επαγγελματία αλλά πρωτίστως στον πελάτη.
Προτείνει, λοιπόν, από τη στιγμή που είναι αδύνατον να ελεγχθεί η συναλλαγή για ορισμένες υπηρεσίες και εργασίες (π.χ., επισκευή ΙΧ, επιδιόρθωση συσκευών ή το βάψιμο του σπιτιού) να ενταχθούν όλες αυτές στον πολύ χαμηλό συντελεστή ώστε και ο καταναλωτής να μην επιβαρύνεται με το εξωφρενικό 24% και να έχει λόγο να ζητήσει την απόδειξη.
Είναι προφανές ότι οι απόψεις του είναι η «φωνή της λογικής» απέναντι όχι μόνο στους κυβερνώντες που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων αλλά και στους θεσμούς, οι οποίοι από το 2010 ως σήμερα οδηγούνται πάντοτε στην αύξηση των φορολογικών βαρών για τους συνεπείς φορολογουμένους ως λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Δεν είναι όμως αυτό μεταρρύθμιση...
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ταξίδια... αναψυχής: Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε ακόμη ένα ταξίδι προς... άγραν επενδυτών. Επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας επισκέπτεται το Πεκίνο και τη Σανγκάη, με στόχο «την ενίσχυση των διμερών σχέσεων και την προσέλκυση επενδύσεων». Είχε προηγηθεί, στα μέσα της εβδομάδας, η συνάντησή του με τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, κατά την οποία, όπως αναφέρει το Μαξίμου, «η συζήτηση επικεντρώθηκε σε θέματα επενδύσεων και ανάπτυξης». Ανάλογες συζητήσεις είχαν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν με τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Φρανσουά Ολάντ και παλαιότερα στα ταξίδια του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, στον αραβικό κόσμο και αλλού. Ωστόσο επενδύσεις ακούμε αλλά επενδύσεις δεν βλέπουμε.
Οι επενδυτές δεν περιμένουν τον κ. Τσίπρα για να έλθουν στην Ελλάδα. Παρακολουθούν και γνωρίζουν πολύ καλά τα τεκταινόμενα στη χώρα μας και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην επιχειρηματικότητα και κρατούν αποστάσεις.
Διότι την ώρα που ο Πρωθυπουργός πηγαίνει στη μακρινή Κίνα να φέρει επενδυτές, εδώ ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή έναν νέο εκλογικό νόμο ο οποίος καθιστά εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αν όχι αδύνατη, τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ευνοεί την πολιτική αβεβαιότητα, την οποία οι επενδυτές απεχθάνονται.
Ταυτόχρονα πηγαίνει στη Βουλή για κύρωση διαφορετική σύμβαση για τον ΟΛΠ από αυτήν που είχε συμφωνήσει με την COSCO! Πρωτοφανή πράγματα που είναι αντίθετα σε κάθε επενδυτική λογική και πρακτική. Ωστόσο, εκτός από αυτή καθαυτή την πράξη, ενδιαφέρον έχει το τι επέλεξε η κυβέρνηση να τροποποιήσει μονομερώς στη σύμβαση. Θα περίμενε κανείς να αλλάξει το τίμημα ή τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει η COSCO, δηλαδή να την υποχρεώσει να κάνει και άλλες επενδύσεις ή πρόσθετα έργα για την τοπική κοινωνία κ.λπ.
Δεν επέλεξε κάτι τέτοιο. Επέλεξε διατάξεις που κατά κύριο λόγο επαναφέρουν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, την άρση των οποίων προνοητικά οι Κινέζοι είχαν φροντίσει να συμπεριλάβουν στη σύμβαση. Και προσπάθησε να τα επαναφέρει για να έχει το βαθύ κράτος στο χέρι του τους επενδυτές και να συνεχίσει να ασκεί εξουσία, η οποία συνδέεται με διαφθορά, πολιτικό χρήμα κ.λπ. κ.λπ. Είναι αυτή η κρατικίστικη αντίληψη που κυριάρχησε στη χώρα κατά τη Μεταπολίτευση και η σημερινή κυβέρνηση δίνει μάχη να τη διατηρήσει.
Η κυβέρνηση λοιπόν διά του υπουργού Ναυτιλίας Θόδωρου Δρίτσα επιχείρησε να καταργήσει τον όρο που ανέφερε ότι η δημόσια διοίκηση, εφόσον ο φάκελος είναι πλήρης, θα πρέπει εντός 90 ημερών να χορηγεί στον ΟΛΠ την άδεια για ένα έργο που θέλει να κάνει.
Επίσης αφαίρεσε τους όρους που έλεγαν πως όταν θέλει ο ΟΛΠ να συνάψει μια σύμβαση, να μην ακολουθεί υποχρεωτικά όσα προβλέπουν οι χρονοβόροι δημόσιοι διαγωνισμοί, αλλά να το κάνει με διαδικασίες ιδιωτικού τομέα και πως η τιμολογιακή του πολιτική θα καθορίζεται με βάση την ανταγωνιστικότητα του λιμανιού του Πειραιά και όχι από πριν.
Τι πετυχαίνει με όλα αυτά; Απλώς να αυξήσει το ρίσκο της χώρας. Και αυτό οι επενδυτές το τιμολογούν. Και στον επόμενο διαγωνισμό ή ιδιωτικοποίηση θα βάλουν χαμηλότερη τιμή. Ετσι φθάνουμε σε τιμές 915 εκατ. ευρώ για το Ελληνικό ή 300 εκατ. ευρώ για τα περιφερειακά αεροδρόμια, που ο ΣΥΡΙΖΑ άλλων εποχών θα μιλούσε για ξεπούλημα.
Ολα αυτά τα ταξίδια για προσέλκυση επενδυτών δεν έχουν καμία αξία όσο η κυβέρνηση δεν πιστεύει αυτό που πάει να κάνει, δηλαδή να «πλασάρει» τη χώρα στους επενδυτές. Διότι μπορεί ο κ. Δρίτσας κουτοπόνηρα να πει στους ψηφοφόρους του ότι «εγώ προσπάθησα», όμως οι επενδυτές δεν τρώνε κουτόχορτο.
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Η Ελλάδα αλλάζει χέρια: Του Αντώνη Καρακούση
Οι συνέπειες της τρέχουσας διακυβέρνησης αποκαλύφθηκαν με τον πλέον καθαρό τρόπο τις προηγούμενες ημέρες.
Η απόρριψη του προτεινόμενου διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Πειραιώς από τις ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές, η επανεκκίνηση στη συνέχεια της σχετικής διαδικασίας αναζήτησης νέου προσώπου, αλλά και η ταυτόχρονη καρατόμηση όλων των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας φανερώνουν ακριβώς την απώλεια ελέγχου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Κάτι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα των ανακεφαλαιοποιήσεων που απαιτήθηκαν έπειτα από τον διπλό εκτροχιασμό της οικονομίας στη 18μηνη διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα.
Χωρίς αμφιβολία οι ελληνικές τράπεζες ανήκουν πλέον στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στους ξένους μετόχους.
Κακά τα ψέματα, η ελληνική κυριαρχία επί των τραπεζών μας έχει χαθεί.
Και μαζί της θα χαθεί και η κυριαρχία συνολικά επί της ελληνικής οικονομίας.
Μέσω της επερχόμενης διαχείρισης των κόκκινων δανείων αλλά και των νέων αρχών που θα επικρατήσουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέσω του Υπερταμείου Αποκρατικοποιήσεων η ελληνική οικονομία θα αλλάξει στην κυριολεξία χέρια.
Η επόμενη περίοδος θα χαρακτηριστεί από ένα κύμα εξαγορών, συγχωνεύσεων και αναδιαρθρώσεων, στις οποίες κυρίαρχο ρόλο θα έχουν οι ελεγχόμενες από τους ξένους διοικήσεις των τραπεζών και των κρατικών επιχειρήσεων.
«Σε πέντε χρόνια», όπως προβλέπει ο πρόεδρος της Eurobank κ. Ν. Καραμούζης, «θα έχουμε μεγαλύτερα επιχειρηματικά σχήματα, οι ξένοι μέτοχοι θα παίζουν κεντρικό ρόλο στην ελληνική επιχειρηματικότητα και η ελληνική πολιτική θα έχει περιορισμένη επιρροή στην οικονομία της χώρας».
Με άλλα λόγια, η ελληνική πολιτική θα πάψει να έχει τον έλεγχο στα μεγαλύτερα και πιο δυναμικά κομμάτια της οικονομίας και το έργο της θα περιορίζεται στη διοίκηση του στενού κράτους, στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στη διοίκηση των φόρων.
Αλλά και σε αυτά τα πεδία θα ετεροκαθορίζεται από προκαθορισμένους στόχους και συγκεκριμένες επιδιώξεις που θα εξασφαλίζουν τη δημοσιονομική σταθερότητα.
Το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική πολιτική δεν συνειδητοποιεί τη μεταβολή των συνθηκών και σε κάθε περίπτωση βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τα τεκταινόμενα στην οικονομία.
Οι πολίτες ωστόσο μπορούν να αντιληφθούν το βάρος της ευθύνης του πολιτικού κόσμου και ιδιαιτέρως των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν δύνανται να εξηγήσουν γιατί μετά τόσα βάρη δημοσιονομικής προσαρμογής και τόσες προσπάθειες διαρθρωτικής αλλαγής δεν υπάρχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Η Ελλάδα έχει επιτύχει απείρως μεγαλύτερη και ισχυρότερη προσαρμογή από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά δεν απολαμβάνει τίποτε πέρα από δυσπιστία και καχυποψία.
Στα τόσα χρόνια της κρίσης η χώρα μας έχει μειώσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα από 14,5% του ΑΕΠ ίσως και κάτω του 3%, επιτυγχάνοντας και μικρά πρωτογενή πλεονάσματα. Ακόμη έχει βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της μειώνοντας κατά 22% το κόστος ανά μονάδα εργασίας. Επίσης έχει μετατρέψει σε μικρό πλεόνασμα το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών που έφθανε στο 15% του ΑΕΠ και επιπλέον πέτυχε να περιορίσει το βάρος των τόκων στο 7% του ΑΕΠ.
Είναι εν τέλει η αναξιοπιστία της κυβέρνησης και συνολικά του πολιτικού συστήματος που δεν επιτρέπει την κεφαλαιοποίηση της τόσο μεγάλης προσαρμογής.
Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά μας από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Οσο δεν κλείνει το έλλειμμα αξιοπιστίας της πολιτικής, προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Αντί αυτής, θα καταγράφουμε συνεχώς απώλειες εθνικής κυριαρχίας, ιδιαιτέρως από πρόσωπα που δρουν στο όνομά της.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ο αποξενωτικός ρόλος της κοινοτικής γραφειοκρατίας: Του Γιάννη Μαρίνου
Πέρα από τα προβαλλόμενα, βασική αιτία των αποσχιστικών τάσεων στην Ευρώπη με αποτέλεσμα το Brexit υπήρξε η ανικανότητα και αδιαφορία με την οποία χειρίστηκαν τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης την ανάγκη κατανόησης και υιοθέτησης από τους συμμετέχοντες λαούς των ιδεωδών και των πλεονεκτημάτων της. Και σε αυτό το κρίσιμο ολίσθημα, που διευκόλυνε τους εχθρούς της ένωσης (ακροδεξιούς και ακροαριστερούς) και τα διεθνώς θιγόμενα συμφέροντα, μοιραίο ρόλο έπαιξε και διαδραματίζει με ολοένα μεγαλύτερη ισχύ η γραφειοκρατία των Βρυξελών.
Με τους 40.000 μόνιμους υπαλλήλους με μισθό από 2.500 ως και 16.500 ευρώ, με πλήθος προνόμια, και ακόμα περισσότερους αποζώντες έμμεσα από αυτήν, η γραφειοκρατία αξιοποιεί την αναγκαιότητά της και λειτουργεί αυτό το περίπλοκο και δυσνόητο σύστημα με τη δική της τεχνοκρατική γλώσσα, τις ποικίλες εθνικές, κομματικές και όχι σπάνια προσωπικά ιδιοτελείς διαπλοκές της. Από τη μία έχει εν πολλοίς καταστήσει υποχείριό της τους εξουσιοδοτημένους από τις διάφορες χώρες κορυφαίους λειτουργούς του συστήματος και από την άλλη πέτυχε να λειτουργεί αυτονομημένα, συντεχνιακά και ενίοτε εκβιαστικά.
Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί, που μετέχουν στα συλλογικά όργανα, οι περισσότεροι ευρωβουλευτές, ακόμα και οι επίτροποι, είναι εύλογο να αγνοούν τα προβλεπόμενα στον τεράστιο όγκο της ισχύουσας κοινοτικής νομοθεσίας, την τεχνική ορολογία, τις ποικίλες αποχρώσεις και τα υποκρυπτόμενα ουσιώδη που διέπουν το περίπλοκο αυτό εγχείρημα. Ετσι βαθμιαία έχουν αποξενώσει τους ευρωπαϊκούς λαούς που θεωρούν ότι η γραφειοκρατία αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς και έχει καταστήσει υποχείριούς της τους πολιτικούς ηγέτες.
Ακόμη διατηρώ έντονα στη μνήμη μου το σοκ που δέχθηκα ως νέος ευρωβουλευτής το 1999 από τη χιουμοριστική υπερβολή του τότε βρετανού αντιπροέδρου Τζέιμς Πρόβαν ότι το Ευρωκοινοβούλιο υφίσταται απλώς για να εξασφαλίζει υψηλόμισθη εργασία στους υπαλλήλους του. Τότε είχαν περιορισμένες εξουσίες. Και θα πρέπει να σημειώσω ότι ο εν λόγω Συντηρητικός βουλευτής δεν ανήκε στην ομάδα των ακραίων συναδέλφων του που δήλωναν σε κάθε ευκαιρία ότι πρόθεσή τους είναι να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση! Την εποχή εκείνη ούτε το κόμμα Φάρατζ υπήρχε ακόμη, ενώ ο Λεπέν εθεωρείτο περισσότερο γραφικός παρά επικίνδυνος. Ωστόσο υπενθύμιζε την ακραία μεν αλλά διόλου αβάσιμη δυσπιστία του Ντε Γκωλ απέναντι στη συμμετοχή της Βρετανίας. Αλλωστε είναι γνωστό ότι το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης το πολέμησε η Βρετανία στο ξεκίνημά του με κάθε τρόπο φθάνοντας να δημιουργήσει ως αντίβαρο την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ), προτού τελικά επιτύχει να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ με ειδικούς προνομιακούς όρους και με έκτοτε συνεχείς απαιτήσεις για νέες εύνοιες.
Αποκορύφωμα υπήρξε η ικανοποίηση των πρόσθετων αξιώσεων του πρωθυπουργού Κάμερον, ο οποίος έτσι ήλπιζε ότι θα κερδίσει άνετα το δημοψήφισμα. Διαψεύστηκε και εκείνος και οι πεισματικά αγνοούντες την αποξένωση των ευρωπαϊκών λαών από τα ιδανικά αλλά και τις αναπόφευκτες δεσμεύσεις του συλλογικού αυτού εγχειρήματος, που εξασφάλισε επί 60 σχεδόν χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ενωση αδιατάρακτη ειρήνη και πρωτοφανή ευημερία.
Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, οι νεότεροι αγνοούν, η παγκοσμιοποίηση διαλύει, οι μετανάστες απειλούν, τα άκρα τρομοκρατούν. Κι εμείς εκλογολογούμε.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
God save Europe! Του Γιάννη Καρτάλη
Υπάρχουν και καλά νέα! Μέσα στον γενικό χαμό που επικρατεί την περίοδο αυτή στη Βρετανία η βασίλισσα αύξησε την περιουσία της από 31 εκατομμύρια στερλίνες το 2012 σε 43 εκατομμύρια το 2016. Ετσι η μοναρχία είναι ο μόνος θεσμός που ισχυροποιείται στη Γηραιά Αλβιώνα, τη στιγμή που όλοι οι άλλοι καταρρέουν, εκπληρώνοντας την ευχή του εθνικού της ύμνου που καλεί τον Θεό να σώσει τη βασίλισσα. Μένει τώρα να σωθεί και η Ευρώπη. Και επειδή φαίνεται δύσκολο, υπό τις παρούσες συνθήκες, να πραγματοποιήσουν τον στόχο αυτόν οι άνθρωποι, δεν μένει άλλη ελπίδα από το αναφωνήσουμε όλοι μαζί «God save Europe»! Eξυπνάδες, θα πουν ίσως ορισμένοι, αλλά τελικά όχι και τόσο, αν σκεφθούμε ότι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, μετά το περιώνυμο Brexit, αντί να δρομολογηθεί ένα τολμηρό νέο ξεκίνημα για την πολύπαθη Ευρωπαϊκή Ενωση, επικράτησε ένα κλίμα απαισιοδοξίας και αναμονής, φέρνοντας στην επιφάνεια τις αντιθέσεις που υπάρχουν.
Φαίνεται έτσι να χάνεται μια μοναδική ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στον ευρωπαϊκό χώρο, μετά τη βρετανική αποχώρηση, καθώς μάλιστα δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί ούτε ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτή η αποχώρηση. Το μόνο βέβαιο τη στιγμή αυτή είναι ότι η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα και δεν πρόκειται να ξεκινήσει ουσιαστικά πριν από το τέλος του χρόνου, αφού προηγουμένως διευκρινιστεί ποιος θα είναι ο επόμενος βρετανός πρωθυπουργός, ο οποίος θα πατήσει το κουμπί του περίφημου άρθρου 50. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο, όπως αποδεικνύεται μετά τις κωμικοτραγικές εξελίξεις γύρω από το πρόσωπο του ανεκδιήγητου Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος προκάλεσε όλη αυτή την απίστευτη ιστορία, παρασύροντας τον ατυχή Ντέιβιντ Κάμερον στον γκρεμό, για να αποσυρθεί ο ίδιος στη συνέχεια από τη διεκδίκηση της εξουσίας. «Πολύ κακό για το τίποτα», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γουίλιαμ Σαίξπηρ, τα 400 χρόνια από τον θάνατο του οποίου τιμούμε εφέτος.
Το δυσάρεστο όμως είναι ότι όλα αυτά μετατρέπουν βαθμιαία τη θεωρούμενη έως τώρα «σοβαρή Βρετανία» σε μια «νέα Ελλάδα». Και ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι του γράφοντος, αλλά του έγκυρου αρθρογράφου των «Financial Times» Φίλιπ Στίβενς, που σημειώνει στο φύλλο της περασμένης Παρασκευής ότι «η Βρετανία αρχίζει να μιμείται την Ελλάδα». Θλιβερή, πράγματι, διαπίστωση για το κατάντημα της χώρας μας. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς όταν τις ημέρες αυτές συμπληρώνεται ένας χρόνος από το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού, όπου ο έλληνας πρωθυπουργός είχε εξαπολύσει ένα απερίγραπτο κατηγορητήριο κατά της Ενωμένης Ευρώπης. Είναι μάλιστα ο ίδιος που δίνει σήμερα συμβουλές στους άλλους ευρωπαίους ηγέτες για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης!
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Του Νότη Παπαδόπουλου
Ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι πάμε καλπάζοντας προς την εκρηκτική ανάπτυξη που θα «γεννήσει» 600.000 νέες θέσεις εργασίας τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς το Μαξίμου έχει χοντρούς τοίχους, κλειστά παράθυρα και τρεις κλούβες που απαγορεύουν την κυκλοφορία στην Ηρώδου Αττικού.
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα έχει μπει στην τελευταία και πιο επώδυνη φάση της οικονομικής της αποσύνθεσης. Μεγάλες εταιρείες που επέζησαν με νύχια και με δόντια από τη σκληρή λιτότητα των δύο πρώτων μνημονίων και τη μείωση κατά 25% του AEΠ δεν μπορούν πλέον να αντέξουν το τρίτο μνημόνιο Τσίπρα και τα συνεχιζόμενα capital controls στις τράπεζες.
Περίπου 200 εργαζόμενοι στον δρόμο από τη Softex τον Μάρτιο, 600 από την Ηλεκτρονική Αθηνών πριν από λίγες εβδομάδες, 13.000 κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους στον Μαρινόπουλο, ενώ άγνωστες παραμένουν οι απώλειες σε εργαζομένους από τους προμηθευτές της μεγάλης αλυσίδας.
Και τα «κανόνια» θα συνεχίζονται όσο η ασφυξία της κρίσης θα πιέζει, κεφάλαια από τις τράπεζες δεν θα μπορούν να αντληθούν, η καταναλωτική ζήτηση (ακόμη και για τρόφιμα) θα συνεχίζει να φθίνει και οι εισαγωγές πρώτων υλών ή νέων προϊόντων θα παραμένουν γολγοθάς για όσες επιχειρήσεις δεν έχουν χρήματα στο εξωτερικό.
Και η κυβέρνηση που τα προκάλεσε όλα αυτά - εκβιάζοντας εκλογές που κέρδισε με θηριώδη ψέματα για να χορέψει τις αγορές με τα νταούλια της και να αλλάξει την πορεία της Ευρώπης - παραμένει απαθής θεατής της καταστροφής. Εγκλωβισμένη στα ιδεολογικά της στερεότυπα και πάντοτε αθεράπευτος υποστηρικτής των δημοσίων υπαλλήλων και του κρατισμού.
Ακόμη και την ολοκλήρωση της ελληνοκινεζικής συμφωνίας με την COSCO που υπεγράφη με ασφυκτική πίεση της τρόικας προσπάθησαν οι τσαβιστές της κυβέρνησης να ανατρέψουν με κουτοπονηριές. Βάζοντας σε κίνδυνο το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Κίνα ενώ προηγουμένως είχαν πετύχει με τη βοήθεια μιας χούφτας συνδικαλιστών τη μετάταξη των «υπεράριθμων» εργαζομένων του ΟΛΠ στον ευρύτερο δημόσιο τομέα!
Και βέβαια - όπως εκμυστηρεύθηκε ο κ. Τσίπρας στον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ κ. Κουτσούμπα -, όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει τίποτε από όσα υποσχέθηκε, περί άλλα τυρβάζει. Προωθεί την απλή αναλογική. Εξαγγέλλει αλλαγές στο Σύνταγμα. Και ρίχνει όλα της τα όπλα κατά των μέσων ενημέρωσης, των δημοσιογράφων και των δημοσκόπων. Μπας και κρατηθεί λίγο ακόμη στην εξουσία.
Μπορείς όμως, όπως έλεγε ο Λίνκολν, να ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλον τον καιρό, αλλά όχι όλους όλον τον καιρό.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ποιοι φεύγουν από Τζια, Μύκονο και τα νησιά:
Του Ζώη Τσώλη
Οι συνομιλητές του Νίκου Χριστοδουλάκη, πρώην υπουργού Οικονομικών και Ανάπτυξης, έχουν την ευκαιρία να εμβαθύνουν σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής, ακόμη και αν ιδεολογικά βρίσκονται στην απέναντι όχθη από τον σοσιαλιστή καθηγητή.
Τι είπε λοιπόν πρόσφατα στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι; «Μην μπερδεύεστε, η έκπτωση ΦΠΑ 30% στα νησιά του Αιγαίου έγινε σε μια άλλη εποχή, προ εικοσαετίας, και δεν θα μπορούσε να ισχύει στις σημερινές συνθήκες της οικονομίας και πολύ περισσότερο στις συνθήκες κρίσης που περνάει η χώρα».
Και μεταξύ άλλων εξήγησε ότι η έκπτωση που είχε δοθεί επί των ημερών του στο υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να ανακουφιστούν οι κάτοικοι και να αναπτυχθούν τα νησιά λειτούργησε ως κίνητρο μεταφοράς της έδρας (των φορολογικών βιβλίων για να κυριολεκτούμε), εκατοντάδων επιχειρήσεων σε αυτά προκειμένου να απολαμβάνουν τον ευνοϊκό συντελεστή (ακόμη και στη Μύκονο). Για να μειώνεται η φοροεπιβάρυνση της δραστηριότητας στην Αθήνα ή όπου αλλού εκεί πήγαιναν μόνο τιμολόγια. Ούτε εργαζόμενοι ούτε εμπορεύματα...
Ο μειωμένος ΦΠΑ μετατράπηκε κατ' ουσίαν σε ένα ισχυρό κίνητρο φοροαποφυγής, και ένα «άντρο» φοροδιαφυγής τάση που ενισχύθηκε και από την απαλλαγή φόρου εισοδήματος για νησιά κάτω των 3.000 κατοίκων όπως η... Τζια. Οι εξαιρέσεις αυτές πλέον δεν υφίστανται.
Ζέον ζήτημα, όμως, κατά τον πρώην υπουργό, είναι η αύξηση του ΦΠΑ στο 24% στις υπηρεσίες, επιβάρυνση η οποία επίσης δίνει κίνητρο φοροαποφυγής όχι μόνο στον επαγγελματία αλλά πρωτίστως στον πελάτη.
Προτείνει, λοιπόν, από τη στιγμή που είναι αδύνατον να ελεγχθεί η συναλλαγή για ορισμένες υπηρεσίες και εργασίες (π.χ., επισκευή ΙΧ, επιδιόρθωση συσκευών ή το βάψιμο του σπιτιού) να ενταχθούν όλες αυτές στον πολύ χαμηλό συντελεστή ώστε και ο καταναλωτής να μην επιβαρύνεται με το εξωφρενικό 24% και να έχει λόγο να ζητήσει την απόδειξη.
Είναι προφανές ότι οι απόψεις του είναι η «φωνή της λογικής» απέναντι όχι μόνο στους κυβερνώντες που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων αλλά και στους θεσμούς, οι οποίοι από το 2010 ως σήμερα οδηγούνται πάντοτε στην αύξηση των φορολογικών βαρών για τους συνεπείς φορολογουμένους ως λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Δεν είναι όμως αυτό μεταρρύθμιση...
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ¨, 03/07/16
Ταξίδια... αναψυχής: Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε ακόμη ένα ταξίδι προς... άγραν επενδυτών. Επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας επισκέπτεται το Πεκίνο και τη Σανγκάη, με στόχο «την ενίσχυση των διμερών σχέσεων και την προσέλκυση επενδύσεων». Είχε προηγηθεί, στα μέσα της εβδομάδας, η συνάντησή του με τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, κατά την οποία, όπως αναφέρει το Μαξίμου, «η συζήτηση επικεντρώθηκε σε θέματα επενδύσεων και ανάπτυξης». Ανάλογες συζητήσεις είχαν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν με τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Φρανσουά Ολάντ και παλαιότερα στα ταξίδια του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, στον αραβικό κόσμο και αλλού. Ωστόσο επενδύσεις ακούμε αλλά επενδύσεις δεν βλέπουμε.
Οι επενδυτές δεν περιμένουν τον κ. Τσίπρα για να έλθουν στην Ελλάδα. Παρακολουθούν και γνωρίζουν πολύ καλά τα τεκταινόμενα στη χώρα μας και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην επιχειρηματικότητα και κρατούν αποστάσεις.
Διότι την ώρα που ο Πρωθυπουργός πηγαίνει στη μακρινή Κίνα να φέρει επενδυτές, εδώ ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή έναν νέο εκλογικό νόμο ο οποίος καθιστά εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αν όχι αδύνατη, τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ευνοεί την πολιτική αβεβαιότητα, την οποία οι επενδυτές απεχθάνονται.
Ταυτόχρονα πηγαίνει στη Βουλή για κύρωση διαφορετική σύμβαση για τον ΟΛΠ από αυτήν που είχε συμφωνήσει με την COSCO! Πρωτοφανή πράγματα που είναι αντίθετα σε κάθε επενδυτική λογική και πρακτική. Ωστόσο, εκτός από αυτή καθαυτή την πράξη, ενδιαφέρον έχει το τι επέλεξε η κυβέρνηση να τροποποιήσει μονομερώς στη σύμβαση. Θα περίμενε κανείς να αλλάξει το τίμημα ή τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει η COSCO, δηλαδή να την υποχρεώσει να κάνει και άλλες επενδύσεις ή πρόσθετα έργα για την τοπική κοινωνία κ.λπ.
Δεν επέλεξε κάτι τέτοιο. Επέλεξε διατάξεις που κατά κύριο λόγο επαναφέρουν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, την άρση των οποίων προνοητικά οι Κινέζοι είχαν φροντίσει να συμπεριλάβουν στη σύμβαση. Και προσπάθησε να τα επαναφέρει για να έχει το βαθύ κράτος στο χέρι του τους επενδυτές και να συνεχίσει να ασκεί εξουσία, η οποία συνδέεται με διαφθορά, πολιτικό χρήμα κ.λπ. κ.λπ. Είναι αυτή η κρατικίστικη αντίληψη που κυριάρχησε στη χώρα κατά τη Μεταπολίτευση και η σημερινή κυβέρνηση δίνει μάχη να τη διατηρήσει.
Η κυβέρνηση λοιπόν διά του υπουργού Ναυτιλίας Θόδωρου Δρίτσα επιχείρησε να καταργήσει τον όρο που ανέφερε ότι η δημόσια διοίκηση, εφόσον ο φάκελος είναι πλήρης, θα πρέπει εντός 90 ημερών να χορηγεί στον ΟΛΠ την άδεια για ένα έργο που θέλει να κάνει.
Επίσης αφαίρεσε τους όρους που έλεγαν πως όταν θέλει ο ΟΛΠ να συνάψει μια σύμβαση, να μην ακολουθεί υποχρεωτικά όσα προβλέπουν οι χρονοβόροι δημόσιοι διαγωνισμοί, αλλά να το κάνει με διαδικασίες ιδιωτικού τομέα και πως η τιμολογιακή του πολιτική θα καθορίζεται με βάση την ανταγωνιστικότητα του λιμανιού του Πειραιά και όχι από πριν.
Τι πετυχαίνει με όλα αυτά; Απλώς να αυξήσει το ρίσκο της χώρας. Και αυτό οι επενδυτές το τιμολογούν. Και στον επόμενο διαγωνισμό ή ιδιωτικοποίηση θα βάλουν χαμηλότερη τιμή. Ετσι φθάνουμε σε τιμές 915 εκατ. ευρώ για το Ελληνικό ή 300 εκατ. ευρώ για τα περιφερειακά αεροδρόμια, που ο ΣΥΡΙΖΑ άλλων εποχών θα μιλούσε για ξεπούλημα.
Ολα αυτά τα ταξίδια για προσέλκυση επενδυτών δεν έχουν καμία αξία όσο η κυβέρνηση δεν πιστεύει αυτό που πάει να κάνει, δηλαδή να «πλασάρει» τη χώρα στους επενδυτές. Διότι μπορεί ο κ. Δρίτσας κουτοπόνηρα να πει στους ψηφοφόρους του ότι «εγώ προσπάθησα», όμως οι επενδυτές δεν τρώνε κουτόχορτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου