"...Αυτή η εξωφρενική απουσία ενσυναίσθησης είναι ένα διαχυμένο φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία πέρα από κόμματα και ιδεολογίες. Είμαστε τόσο νάρκισσοι, που χωρίς το βλέμμα των άλλων (χωρίς την επίδειξη δηλαδή) δεν υπάρχουμε. Και όταν δεν έχουμε ουσιαστική πρόσβαση στον εαυτό μας αδυνατούμε και να σκεφτούμε τον πόνο του άλλου. Δεν μπήκαμε στη θέση της Γκαϊανέ Καζαρτιάν, διότι θεωρούμε αυτονόητο ότι αυτό που της συνέβη δεν μπορεί να συμβεί ποτέ σε εμάς...."

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και "ΤΑ ΝΕΑ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/07/19

"ΤΑ ΝΕΑ", 03/07/19

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΡΟΛΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΗΕΑ;


Χθες το απόγευμα, έφτασε στο η-μέιλ μου μια ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ. Το σωματείο των δημοσιογράφων καταδικάζει το πολυσυζητημένο δημοσίευμα της «Athens Voice». Τα μέλη του συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ δηλώνουν αγανακτισμένα και κάνουν ένα μάθημα δημοσιογραφίας. Η ΕΣΗΕΑ σε ρόλο δασκαλίτσας. Ως συνήθως, πρώτη στη μεγάλη επικράτεια της ανέξοδης ηθικολογίας, τελευταία στην κατανόηση ακόμα και των απλών δεδομένων ενός συμβάντος. Γιατί τελευταία; Επειδή το φάουλ μιας ηλεκτρονικής ανάρτησης της εφημερίδας το επισήμαναν αμέσως πολλοί χρήστες του Ιντερνετ - δεν περίμεναν κανένα συμβούλιο να συνεδριάσει, κι άλλωστε η εφημερίδα πήρε το μήνυμα της αποδοκιμασίας, αναγνώρισε το λάθος της, ζήτησε συγγνώμη και απέσυρε την ανάρτηση. Ομως η επίκριση κατά της συγκεκριμένης ανάρτησης μετατράπηκε γρήγορα σε επίθεση δυσφήμησης της εφημερίδας. Και η επίθεση δυσφήμησης τροφοδότησε μια υστερία όχι για το συγκεκριμένο σχόλιο αλλά για την εφημερίδα - αυτή η υστερία ενέπνευσε και κάποιους διαδηλωτές, που επιτέθηκαν βανδαλίζοντας τα γραφεία της, χωρίς γι' αυτούς η ΕΣΗΕΑ να πει λέξη. Παλιότερα, προσπάθησαν και να την κάψουν.

Από τη στιγμή που η Athens Voice παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος, η δασκαλίστικη ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ δεν έχει κανένα νόημα. Ή μάλλον, μόνο ένα νόημα έχει: μπορεί να προστεθεί στην υστερία εναντίον της εφημερίδας. Επικρίνεται για παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας ένα φύλλο και ένα σάιτ που, σε μια μακρά δημοσιογραφική πορεία, τιμά και σέβεται και τη δημοσιογραφική δεοντολογία και τους κανόνες και τους αναγνώστες. Μακάρι το σύνολο του Τύπου να μπορούσε να επιδείξει την ποιότητα, την ακεραιότητα, το κύρος και την αξιοπρέπεια της αρθρογραφίας της «Athens Voice».


Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι και η ΕΣΗΕΑ και οι αγανακτισμένοι και όσοι επιτίθενται στην εφημερίδα δεν έχουν στόχο το λάθος της. Απλώς, εξ όνυχος τον λέοντα. Το λάθος τούς έδωσε τη δυνατότητα να αναμετρηθούν με το παρελθόν της «Athens Voice». Με τις πάγιες επιλογές της να αντιταχθεί στη βία του 2008, στους «Αγανακτισμένους», στην αντιμνημονιακή υστερία, στον οιονεί εμφύλιο. Με την αντιπολίτευση που άσκησε στον εθνολαϊκισμό. Με την πρώιμη απομυθοποίηση του μνημονιακού στρατοπέδου.

Η «Athens Voice» είναι στο στόχαστρο όχι για ένα λάθος της αλλά για ό,τι έκανε σωστά. Είναι μικρή και ανεξάρτητη, γι' αυτό είναι το πρώτο θύμα μιας μόνιμης επίθεσης κατά του Τύπου που δεν προσκύνησε το εθνικολαϊκιστικό ρεύμα. Η δασκαλίτσα ΕΣΗΕΑ συμπλέει, φαίνεται, ακόμα μια φορά μ' αυτό το ρεύμα

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/07/19

"ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ",
του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Προ ημερών, η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, που εργαζόταν ως αποκλειστική στο νοσοκομείο της Νίκαιας, πηδάει από το παράθυρο για να γλιτώσει τον έλεγχο. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ο τρόμος που μπορούν να προκαλέσουν οι άθλιοι μηχανισμοί του κράτους σε έναν άνθρωπο χωρίς τα κατάλληλα πιστοποιητικά. Αυτόν τον τρόμο δεν τον αισθάνεται ούτε ο αλήτης με τις μολότοφ ούτε ο διαρρήκτης με τα καλάσνικοφ. Τον αισθάνθηκε προ μηνών η καθαρίστρια που καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση, αλλά και προ ημερών η νοσηλεύτρια που τον πλήρωσε με τη ζωή της. Μετά μαθαίνεις ότι τον έλεγχο τον είχε αναλάβει μια επιτροπή από νόμιμες νοσηλεύτριες που εργάζονται στο νοσοκομείο της Νίκαιας και στις οποίες ο Πολάκης είχε αναθέσει να αποκαταστήσουν τη νομιμότητα. Κάτι σαν λαϊκή αστυνομία δηλαδή. Και, αφού λειτουργεί η λαϊκή αστυνομία, γιατί να μη λειτουργούν και λαϊκά δικαστήρια; Θα μπορούσαν κάλλιστα να την ενοχοποιήσουν για την κατάρρευση των Ταμείων, για τον θάνατο της μεσαίας τάξης. Την καταδίκασαν σε θάνατο. Στην ανακοίνωσή της η ΠΟΕΔΗΝ την αποκαλεί «παράνομη νοσηλεύτρια». Ως γνωστόν, οι μόνοι που δεν είναι παράνομοι αλλά «παράτυποι» είναι οι παράνομοι μετανάστες. Μέρες τώρα περιμένω, επί ματαίω, μια λέξη συγγνώμης από τις νόμιμες συναδέλφους της παράνομης. Λες και αγνοώ πως η αγριότητα των επαγγελματικών ομάδων που θέλουν να προστατεύσουν τα χωράφια τους είναι μία από τις κακοφορμισμένες πληγές της ελληνικής ζωής.

Μια σοβαρή εφημερίδα, η Athens Voice, αναρτά ένα σχόλιο με το οποίο ειρωνεύεται τον πρωθυπουργό. Το σχόλιο χονδροειδές. «Κρίμα γιατί έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον πρωθυπουργό στο Προεδρικό Μέγαρο». Θυμίζω μόνον ότι προ ετών ο κ. Τσίπρας συνοδευόταν στη γιορτή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας από μια κυρία αφρικανικής καταγωγής. Στόχος του, να δείξει πως δεν είναι ρατσιστής. Παραβλέποντας βεβαίως το γεγονός ότι, αν επιλέγεις έναν άνθρωπο, ακόμη και για να τον τιμήσεις, με μόνο κριτήριο το χρώμα του δέρματός του, αναπαράγεις το χειρότερο είδος φυλετικής διάκρισης. Το ζήτημα είναι ότι στην εφημερίδα ξεσπάει όλο το βάθος του Διαδικτύου που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της ηθικής. Και δεν είναι μόνον οι συριζαίοι, είναι και οι φανατικοί της πολιτικής ορθότητας, ο νεοπουριτανικός εσμός, η λαϊκή αστυνομία της γλώσσας και της έκφρασης. Και εννοείται δεν τους φτάνει η συγγνώμη της εφημερίδας, όπως φαντάζομαι δεν θα έφτανε και η συγγνώμη της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν στην επιτροπή ελέγχου. Προχθές, οι μιλίτσιες των Εξαρχείων επισκέφθηκαν για ακόμη μία φορά τα γραφεία της A.V. και τα γέμισαν με τα απορρίμματά τους.

Ο φανατισμός είναι εύφλεκτη ύλη. Καίει μυαλά και καίει ζωές, είτε όταν διεκδικεί επαγγελματικά δικαιώματα είτε όταν διεκδικεί τα δικαιώματα της ορθής σκέψης.Έντυ