Η ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΠΟΥΤΙΝ ΘΑ ΣΦΡΑΓΙΣΕΙ ΤΟ 2017- Η ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΩΡΕΥΟΜΕΝΗ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑ ΤΗΝ ΚΥΝΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ΑΠΟ ΤΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΕΝΙΚΩΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ- ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΧΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ!- Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ "ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΘΥΣΙΑΣ" ΕΙΝΑΙ Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΠ' ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ...

Πέντε κείμενα παρέμβασης, από

την Πρωτοχρονιάτικη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/12-01/01/17

1. Τα πρόσωπα της χρονιάς

Του Αλέξη Παπαχελά

Τα δύο πρόσωπα που ξεχώρισαν τη χρονιά που τελειώνει είναι χωρίς αμφιβολία ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο ένας έφερε τα πάνω κάτω στην αμερικανική αλλά και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Ο άλλος ξανάβαλε τη Ρωσία στον χάρτη ως μεγάλη δύναμη χρησιμοποιώντας ανορθόδοξες μεθόδους. Το πώς θα κυλήσει το 2017 θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τη δική τους συμβίωση. Και αυτό δεν θα είναι απλή υπόθεση.

Ο Ρώσος ηγέτης κέρδισε πολλά το 2016. Επέβαλε οριστικά τη λύση που ήθελε στην Κριμαία και κατέστησε τη χώρα του βασικό πρωταγωνιστή στη Μέση Ανατολή. Μπόρεσε, όπως όλα δείχνουν, να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ. Εχει διχάσει την Ευρώπη και δημιουργεί άτυπες σφαίρες επιρροής. Το εντυπωσιακό είναι ότι η Ρωσία παραμένει μια χώρα με ΑΕΠ μικρότερο από αυτό της Ισπανίας. Από πλευράς εξοπλισμών είναι, επίσης, πολύ πίσω σε σύγκριση με τις ΗΠΑ. Εξουδετέρωσε όμως αυτή την ασυμμετρία με λίγα μέσα, τα οποία χρησιμοποίησε με αποτελεσματικό τρόπο. Ανίχνευσε τις αδυναμίες της Δύσης και τις εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον. Κατάφερε όμως και κάτι άλλο. Εγινε το επίκεντρο ενός νέου άξονα, που έχει προσελκύσει χώρες από το Ιράν έως την Τουρκία.

Ο Τραμπ, από την άλλη, καβάλησε το αντισυστημικό τσουνάμι, ασχέτως αν ο ίδιος αποδείχθηκε με τους διορισμούς του ότι είναι ο απόλυτος insider του αμερικανικού κατεστημένου. Τάχθηκε απέναντι στα συστημικά μίντια, αξιοποίησε τον νέο άγριο κόσμο των social media, της επικοινωνίας της παράνοιας και των θεωριών συνωμοσίας, και κέρδισε. Βέβαια, για να έχουμε μια πραγματική εικόνα, πρέπει να πούμε ότι δεν σάρωσε, η εκλογή του κρίθηκε από μερικές χιλιάδες ψήφους και το ιδιόμορφο εκλογικό σύστημα. Κέρδισε όμως και σε λίγες ημέρες θα είναι το «αφεντικό» μιας υπερδύναμης.

Μία από τις πρώτες προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει είναι ο Πούτιν. Θα έχει απέναντί του ένα τείχος δυσπιστίας, γιατί πλέον είναι διάχυτη η αντίληψη ότι ο Ρώσος ηγέτης ήθελε την εκλογή του και βοήθησε καταλυτικά να γίνει πράξη. Κάτι που ενισχύθηκε περισσότερο μετά τις κυρώσεις της Πέμπτης. Ηγετικά στελέχη του Κογκρέσου, πολλά μέσα ενημέρωσης και το μεγαλύτερο τμήμα του συστήματος ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής θα επιμείνουν στη διαλεύκανση της όποιας ρωσικής ανάμειξης. Ο Τραμπ είναι πολύ πιθανό να αγνοήσει αυτό το σκηνικό και να επιχειρήσει μια νέα συνεννόηση με τον Πούτιν, στην κατεύθυνση που έχει από καιρό υποδείξει ο Χένρι Κίσινγκερ. Ηδη γίνεται μεγάλη συζήτηση για μια νέα συνεννόηση, ένα reset των αμερικανορωσικών σχέσεων. Ο Πούτιν δεν είναι, όμως, εύκολος παίκτης. Κανείς δεν μπορεί να τον «διαβάσει» εύκολα και να προβλέψει ποιος είναι ο τελικός του στόχος. Σε αυτές τις σχέσεις μπερδεύονται πάντοτε και τα προεδρικά «Εγώ», που σε αυτή την περίπτωση δεν είναι αμελητέα. Ο Τραμπ θα νιώθει την πίεση ενός κατεστημένου που θα τον καλεί να αποδείξει ότι δεν ξεπουλιέται στον Ρώσο ηγέτη. Εκείνος, με τη σειρά του, ξέρει τώρα ότι μπορεί να επιβάλει de facto λύσεις χωρίς επιπτώσεις. Κανείς δεν ξέρει αν θα θελήσει να δοκιμάσει τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, και πώς.

Ο Τραμπ εξελέγη με μια εσωστρεφή ατζέντα στρατηγικής αναδίπλωσης των ΗΠΑ. Ο Πούτιν έχει την ακριβώς αντίθετη ατζέντα για τη χώρα του. Σήμερα μοιάζει προφανές ότι οι δύο κερδισμένοι του 2016 θα συμβιώσουν, ο ένας κάνοντας ένα βήμα πίσω, ο άλλος κατακτώντας λίγο ακόμη στρατηγικό χώρο. Μόνο που στη διεθνή σκακιέρα οι παρτίδες σπανίως εξελίσσονται γραμμικά και με βάση τη λογική. Αυτό, άλλωστε, δεν μας δίδαξε το 2016;

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/12-01/01/17

2. Η αναξιοπιστία ως πολιτική πρακτική

Του 'Αγγελου Στάγκου

Ενα από τα βασικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης Συρανέλ είναι η αναξιοπιστία της. Δεν πρόκειται όμως περί αναξιοπιστίας που προκύπτει επειδή τα πράγματα έρχονται ανάποδα και δεν μπορεί να ανταποκριθεί παρόλο που θα το ήθελε. Πρόκειται περί αναξιοπιστίας που αποτελεί ουσιώδες μέρος άσκησης της πολιτικής της. Που σημαίνει ότι λέει, υπόσχεται, εξαγγέλλει, συκοφαντεί, υπογράφει, γνωρίζοντας ότι αν και όταν χρειαστεί θα αθετήσει τον λόγο της ή την υπογραφή της με την ευκολία του «είπα-ξείπα». Δίχως να νιώθει ανάγκη απολογίας, χωρίς να αισχύνεται ή να ερυθριά. Οι διάφορες «κωλοτούμπες» που έκανε και κάνει από τότε που έφτασε στην εξουσία το αποδεικνύουν, και για όποιον ξεχνάει υπάρχει η καθημερινή ραδιοφωνική σατιρική εκπομπή του ΣΚΑΪ (12 το μεσημέρι) για να θυμίζει γνωστές στιγμές και δηλώσεις που έμειναν στην Ιστορία...

Το θέμα του βοηθήματος στους χαμηλοσυνταξιούχους αποτελεί την τελευταία μεγάλη επίδοση αναξιοπιστίας της κυβέρνησης. Οταν το εξήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας γνώριζε πολύ καλά ότι παραβίαζε τους όρους της συμφωνίας με τους δανειστές, αφού δεν το είχε συζητήσει μαζί τους – το ποσοστό του πλεονάσματος που έχει δικαίωμα να μοιράσει η κυβέρνηση κατά το δοκούν δεν ξεπερνά το 30% και βεβαίως το μέγεθος του πλεονάσματος οριστικοποιείται στο τέλος του Φεβρουαρίου του επόμενου έτους. Γνώριζε επίσης ότι η εξαγγελία του θα προκαλούσε θυμό και αντιδράσεις στην πλευρά των δανειστών, αλλά όλα αυτά τα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του, ρισκάροντας την ομαλή συνέχεια και ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Ολη του η έγνοια ήταν να σημειώσει «ρούμπο» στην εσωτερική πολιτική σκηνή, έστω και με ρίσκο, έστω και με παραπλάνηση.

Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό, η κυβέρνηση δεν είχε καμία δυσκολία να δεχθεί να υπογράψει (με υπογραφή του υπουργού Οικονομικών) και να στείλει επιστολή προς τους δανειστές (υπαγορευμένη από τους ίδιους) που στο σύνολό της αποτελεί ομολογία ότι έδρασε μονομερώς και λανθασμένα και ταυτόχρονα δέσμευση ότι δεν θα το επαναλάβει γιατί παραμένει προσηλωμένη στις συμφωνίες που έχει υπογράψει. Καμία δυσκολία, γιατί έχει την αναξιοπιστία στο DNA της και επειδή θεωρεί ότι η παρασπονδία κατ’ εξακολούθηση είναι μέρος της πολιτικής. Δεν πρέπει επίσης να λησμονείται ότι όλα σχεδόν τα ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γαλουχηθεί με ανάλογες θεωρίες και πρακτικές, αλλά και στον απόλυτο κυνισμό. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι πριν βγει στη δημοσιότητα η επιστολή Τσακαλώτου, υπουργοί και υφυπουργοί διατείνονταν ότι δεν περιλαμβάνει άλλες δεσμεύσεις πέραν των γνωστών και συνέχισαν να το υποστηρίζουν και μετά, όταν ολόκληρο το κείμενό της αποτελεί μια δέσμευση. Ούτε είναι πάλι τυχαίο ότι με τη δημοσίευσή της έσπευσε ο Αλ. Φλαμπουράρης να δηλώσει ότι θα ξαναδοθεί βοήθημα εάν υπάρχει πλεόνασμα του χρόνου!

Το μόνο σχέδιο που είχε από την αρχή αυτή η κυβέρνηση ήταν να φτάσει στην εξουσία και μετά να τη διατηρήσει με τερτίπια. Μπορεί να αναγνωρίζει κάθε τόσο ότι ζούσε με αυταπάτες και να παραδέχεται λάθη, αλλά είναι πάντα έτοιμη να τα επαναλάβει όταν κρίνει ότι τη βολεύουν. Ετσι πορεύτηκε και έτσι θα συνεχίσει. Φυσικά βρίσκει και τα κάνει, εκτιμώντας ότι στο εσωτερικό ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πιστεύει σε δοξασίες και ιδεοληψίες, είναι εύπιστο, έχει κοντή μνήμη και έλλειμμα δυνατότητας προβολής στο μέλλον. Οσο για το εξωτερικό, πιστεύει ότι, πρώτον, η Ευρώπη είναι τόσο διαιρεμένη και, δεύτερον, ότι έχει τόσα άλλα προβλήματα που δεν θα θέλει να μεγιστοποιήσει πάλι το ελληνικό και επομένως θα δείχνει ανοχή. Οσο και αν είναι απολύτως βέβαιο ότι οι δανειστές ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να της έχουν καμία εμπιστοσύνη. Αρα εκείνη θα προσποιείται ότι δεσμεύεται μέχρι την επόμενη αθέτηση των δεσμεύσεων και εκείνοι θα προσποιούνται ότι την πιστεύουν μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα κρίνουν ότι πρέπει να δείξουν πραγματικά τα δόντια τους.

Είναι σαφές ότι αυτό το modus vivendi δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ακόμη και στην καλύτερη των εξελίξεων, αν δηλαδή η κυβέρνηση πιστέψει ότι είναι σε θέση να βγει στις αγορές, η συσσωρευμένη αναξιοπιστία θα την κυνηγάει ανελέητα. Κατά τα άλλα, ας ευχηθούμε ότι το 2017 θα είναι καλύτερο για τους Ελληνες πολίτες, αν και φαντάζει πολύ δύσκολο.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/12-01/01/16

3. Αριστερή αντιπολίτευση;
Του Πάσχου Μανδραβέλη

Η αριστερή ρητορεία έχει εμποτίσει βαθιά την ελληνική πολιτική. Τόσο, που τη συναντάς και στα πιο δεξιά σπίτια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πιστοποιημένος αντικομμουνιστής κ. Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος, προκειμένου να κατηγορήσει τους κυβερνώντες για τη γνωστή επιστολή Τσακαλώτου προς τους θεσμούς, ανέσυρε από τα κατακάθια του σταλινικού λεξιλογίου τον όρο «δηλωσίες». Το ανέφερε δε ως ψόγο, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι κατά ΚΚΕ «δηλωσίες» ήταν εκείνοι οι λογικοί άνθρωποι που είτε κατάλαβαν ότι ο κομμουνισμός είναι επιβλαβής στις κοινωνίες (κάτι που επαληθεύτηκε πανηγυρικώς στην ανατολική Ευρώπη τα επόμενα χρόνια) είτε συνειδητοποίησαν ότι ο Εμφύλιος είχε τελειώσει και έπρεπε να φτιάξουν τη ζωή τους και να συμβάλουν στην ανόρθωση της χώρας. Βεβαίως, δεν έπρεπε να υπάρχει η ταπεινωτική διαδικασία των «δηλώσεων», και μάλιστα αυτές να δημοσιοποιούνται για προπαγανδιστικούς λόγους των νικητών του Εμφυλίου. Αλλά ήταν θετικό για τη χώρα το γεγονός, που αναφέρουν οι Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης στο βιβλίο τους «Εμφύλια πάθη», πως άνω του 90% όσων πέρασαν από τη Μακρόνησο αποκήρυξαν τον κομμουνισμό. Επραξαν πολύ σωστά που αδιαφόρησαν για τις μπούρδες του Νίκου Ζαχαριάδη και τα κελεύσματα του ΚΚΕ, να έχουν «το όπλο παρά πόδα». Η χώρα θα υπέφερε πολύ περισσότερο εάν δεν υπήρχαν τόσοι «δηλωσίες».

Τι δουλειά έχει λοιπόν ένας δεξιός αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να βγαίνει από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ; Και γενικώς: τι προσπαθούν να αποδείξουν οι πολιτικές δυνάμεις που εφάρμοσαν μνημόνιο κατά το παρελθόν (δηλαδή η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ) όταν ψέγουν την κυβέρνηση επειδή δηλώνει ότι θα εφαρμόσει όσα υπέγραψε, δηλαδή το μνημόνιο; Τι θέλουν να πουν; Οτι αυτοί θα διαπραγματευτούν καλύτερα, κάτι που έλεγε προ δύο ετών ο ΣΥΡΙΖΑ, και προ πέντε ετών η Ν.Δ.; Αν και ουδείς μπορεί να φτάσει την αντιμνημονιακή υστερία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι αντιμνημονιακές κορώνες των πρώην μνημονιακών δυνάμεων δεν πείθουν. Για πολλούς ζέχνουν υποκρισία. Κι απ’ αυτή χόρτασε ο τόπος.

Το να κάνει σήμερα κάποιος αντιπολίτευση στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σαν να κλέβει εκκλησία. Εχουν πει τόσες ανοησίες, έχουν κάνει τόσες γκάφες και έχουν πράξει τόσες αθλιότητες, που πρέπει κάθε φορά να διαλέγει κάποιος τι θα πρωτοπροβάλει. Εχει κάποιον λόγο η Ν.Δ. να κάνει αντιπολίτευση από τα αριστερά, κάτι που κάνει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης; Υπάρχει λόγος να αναφέρει κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ από αντιμνημονιακά έγιναν ατσούμπαλα μνημονιακά κόμματα, όταν και η Νέα Δημοκρατία έκανε τα ίδια στο παρελθόν; Μήπως πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ ότι πείθουν κάποιον οι ανακοινώσεις για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ του στυλ «Κύριε υπουργέ, πουλάτε και ξεπουλάτε με κλάμα και με πόνο, όπως ο “Καΐλας”»; Δεν κατανοούν –ούτε στη Ν.Δ. ούτε στο ΠΑΣΟΚ– ότι η αντίδραση των πολιτών σε αυτή την παρωχημένη αντιπολίτευση είναι κάτι όπως «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε»;

Δυστυχώς, αυτού του τύπου η αντιπολίτευση δεν αποκαλύπτει κάτι καινούργιο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Ετσι κι αλλιώς, όλοι ξέρουν ότι αλλιώς μας τα ’λεγαν αντιπολιτευόμενοι και αλλιώς μας τα λένε τώρα που κάθονται στις υπουργικές καρέκλες. Αυτό όμως που αναδεικνύεται είναι το έλλειμμα στρατηγικής, που θα το βρουν μπροστά τους κυβερνώντας. Διότι κανείς δεν πήγε μακριά με τις αντιμνημονιακές και αριστερές ανοησίες. Αν δεν μας πιστεύουν, ας ρωτήσουν και τον κ. Τσίπρα.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/12-01/01/17

4. Καζαμίας του 2017

Του Κώστα Ιορδανίδη
Η εορτή της πρώτης του έτους είναι μία σύμβαση ημερολογιακή, δίχως καμία μεταφυσική αναφορά, που δίδει αφορμή για οιωνοσκοπήσεις, που παλαιότερα κατέκλυζαν τα πάσης φύσεως έντυπα υπό τον τίτλο «Ο Καζαμίας». Η συνήθεια αυτή επιβιώνει σε λαϊκότερες περιοδικές ή ειδικές εκδόσεις, διότι η κοινωνία εν γένει προσποιείται ότι ενεργεί ορθολογικότερα.

Υπείκοντες στις παραδόσεις, όπως θα έλεγαν και οι παλαιοί, θα επιχειρήσουμε ανίχνευση των εξελίξεων το επομένου έτους, μην προσποιούμενοι αυθεντία, καθώς οι ανατροπές είναι εκείνες που δίδουν στη ζωή ενδιαφέρον και αποτελούν κανόνα, διότι άλλως η ανθρωπότης θα είχε καλύψει ήδη όλα τα στάδια της εξελίξεώς της και θα εκινείτο από αιώνων στο επίπεδο της βουδιστικής νιρβάνας.

Διεξερχόμενοι τις εξελίξεις στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας θα προχωρήσει εκών άκων στην εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας ευαγγελιζόμενος σταθερότητα και ανάπτυξη. Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θα επαναλαμβάνει το αίτημα προώρων εκλογών διά την σωτηρίαν της Ελλάδος, και κάποτε αυτές θα γίνουν.

Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ ως κόμματα απορριπτικά της Ε.Ε. δικαίως θα προσδοκούν μια κάποια αύξηση της απηχήσεως στο εκλογικό σώμα. Οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες θα αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα και κάποιοι θα αποπειραθούν να δημιουργήσουν νέους κομματικούς συνασπισμούς.

Τέλος, οι Ελληνες πολίτες ως Παίδες εν Καμίνω, δίχως σωτήρια πίστη στον Θεό, θα πυρακτώνονται στο πλαίσιο της Ε.Ε., πάντα ελπίζοντες, και ευτυχώς, διότι άλλως αναρχούμενοι υπήρχε κίνδυνος να επιχειρήσουν άλμα εις το κενό.

Τύχη αγαθή συνέβαλε, με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα συστημικό –κατά προσέγγιση, εξυπακούεται– από λεφούσι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ώστε η Ελλάς να είναι χώρα κατά πλειοψηφία νομιμόφρων στην παραπαίουσα οντότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αντιθέτως, οι εκλογές που θα διεξαχθούν διαδοχικώς στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στη Γερμανία στη διάρκεια του 2017, με όρους πάντα «λαϊκιστικούς», όπως συμβαίνει στα αντιπροσωπευτικά συστήματα, θα έχουν ως συνέπεια την υπονόμευση του ευρωπαϊκού συστήματος. Επειδή οι ευρωσκεπτικιστικοί συνασπισμοί σε αυτές τις χώρες ωθούν τα κόμματα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού σε θέσεις εθνικιστικές.

Αλλά όλα αυτά αποτελούν λεπτομέρειες περιορισμένης σημασίας. Το 2017 θα είναι το έτος του νέου Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ηδη πριν εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο ο κ. Τραμπ προκάλεσε σύμπαν το διεθνές κατεστημένο. Προειδοποίησε ότι εάν χώρες του ΝΑΤΟ δεν ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους θα αποσύρει την πυρηνική προστασία των ΗΠΑ. Αντιμετωπίζει την Κίνα περίπου ως χώρα εχθρική. Διατύπωσε, και ορθώς, την άποψη ότι ο ΟΗΕ κατάντησε «μία λέσχη όπου διάφοροι μαζεύονται, συνομιλούν και περνούν καλά». Κατέστησε σαφές ότι θα επιδιώξει σχέσεις συνεργασίας με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Προβάλλει, εν ολίγοις, ως ηγέτης μίας μείζονος ανατροπής.

Κυρίως όμως ο κ. Τραμπ εξουδετέρωσε τον παρεμβατικό ρόλο του κατεστημένου και των συστημικών ΜΜΕ, που προσδιόριζαν σε μεγάλο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα· δίχως καμία θεσμική αλλαγή εισήγαγε στην πράξη την «άμεση δημοκρατία» στη διαδικασία αναδείξεως ενός ηγέτη. Πρόκειται όντως για επανάσταση. Το 2017 θα είναι, ως εκ τούτου, έτος εξόχως ενδιαφέρον. Τέλος του Καζαμία, Καλή Χρονιά!

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",
31/12-01/01/17

5. Η νέα και επικίνδυνη θυσία της Αριστεράς

Του Στάμου Ζούλα

Επί δεκαετίες η Αριστερά μιλάει μόνο για «θυσίες». Εννοεί, αποκλειστικά, τις δικές της, πασχίζοντας να επιβάλει την ιδεολογία της στη χώρα μας. Το τι κόστισαν αυτές οι –ευτυχώς μάταιες– «θυσίες» της στη χώρα, είναι περιττό να αναφερθεί. Αλλά και ανώφελο, αφού η Αριστερά, κομμουνιστική ή «ανανεωτική», αναφέρεται μόνο στα «αδέλφια» της, που «έπεσαν θύματα, σε άνιση πάλη κι αγώνα». Αυτή είναι και η έννοια και το συμπέρασμα που προκύπτει από τον επικήδειο που εκφώνησε στην κηδεία του Κάστρο ο πρωθυπουργός «μας». Η σημερινή «θυσία» της κυβερνώσας Αριστεράς ποία είναι; Η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, που η ίδια υπέγραψε. Πρόκειται για θυσία, διότι, προφανώς, αντίκειται στις αρχές και στις ιδέες της. Ανακύπτει, έτσι, το ερώτημα γιατί η σημερινή Αριστερά (με ό,τι σημαίνει αυτή η καταρρακωμένη έννοια) αποδέχθηκε και κυρίως υφίσταται τη θυσία αυτή. Γιατί δεν εγκαταλείπει την εξουσία, παραδίδοντας, όπως αξιώνει ο «πρόθυμος» κ. Μητσοτάκης, το πικρόν ποτήριον σε κάποιον άλλο.

Η απάντηση, στο παραπάνω ερώτημα, είναι αδιευκρίνιστη και θολή. Ας πάρουμε την περίπτωση Τσακαλώτου, που υπέγραψε τη δήλωση μετανοίας προς τους δανειστές και εσαεί υποταγής, στο τρίτο μνημόνιο. Πολλοί πιστεύουν ότι ο «δηλωσίας» αγνοούσε ή ήταν αντίθετος στον μποναμά του κ. Τσίπρα. Συμβαίνει, όμως, ο υπουργός Οικονομικών να είναι ο άτυπος επικεφαλής της κίνησης των «53» και της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης του... κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ. Οι «συναγωνιστές» του, μέχρι στιγμής, τηρούν σιγήν ιχθύος για την «ανίερη» πράξη του επικεφαλής τους. «Φλαμπουράρης», εναντίον του «προσκυνημένου» Τσακαλώτου, ανέλαβε ο ομώνυμος υπουργός Επικρατείας και –κατά πολλούς– καθοδηγητής του πρωθυπουργού. Παρά τον ξεσηκωμό των εταίρων και την ταπεινωτική μετάνοια, δήλωσε πως η κυβέρνηση θα επιδιώξει να δώσει το φετινό βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους (13η σύνταξη την αποκαλεί) και του χρόνου...

Αρκετοί πιστεύουν ότι η αντιφατική και αλληλοαναιρούμενη στάση της κυβέρνησης, αναφορικά με τη «θυσία» του τρίτου μνημονίου, υποδηλώνει πλήρη σύγχυση και αδυναμία χάραξης οποιασδήποτε στρατηγικής. Η «θυσία» αποβλέπει, πρωταρχικά, στην διατήρηση της εξουσίας. Στον βωμό αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται τώρα να θυσιάσει τις αριστερές ιδέες και αρχές του. Αν εγκαταλείψει την εξουσία, εκτός της προσοδοφόρου νομής της, γνωρίζει πως θα ταυτιστεί με μια μεγάλη, πιθανώς δε, τελειωτική και αμετάτρεπτη ήττα της Αριστεράς. Προσωπικά, αμφιβάλλω αν η πλειονότητα των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ διατίθεται να επωμισθεί μια τέτοια ευθύνη και το συνακόλουθο ιστορικό βάρος. Παλινδρομούν, έτσι, μεταξύ μιας ανενδοίαστης και χωρίς φραγμούς διατήρησης της εξουσίας και μιας ηρωικής εξόδου. Από τη μία πλευρά καταφεύγουν σε φαύλες μεθόδους ενίσχυσης της κομματικής πελατείας (διορισμοί και μονιμοποιήσεις στο Δημόσιο) και από την άλλη επισείουν πολεμικά «φλάμπουρα» εναντίον των Ευρωπαίων. (Με τους οποίους υποτίθεται πως διαπραγματεύονται για την έξοδο της χώρας από την κρίση.) Την ίδια στιγμή που μια μερίδα υπουργών και στελεχών ευαγγελίζεται την (εντός τριμήνου!) αλματώδη ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές, κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι το κόμμα τους και οι ίδιοι θα σωθούν, προκαλώντας τη ρήξη με την Ευρώπη, «αποτινάσσοντας» και το ευρώ. Νομίζω, φίλες και φίλοι, ότι αυτή η ενδοκυβερνητική σύγχυση, διχογνωμία και παράλυση συνιστούν, σήμερα, τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη χώρα.