Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ¨-05/07/16
1. Η ρήση Τσώρτσιλ και οι επιστολές
Κύριε διευθυντά,
Κάποτε (πριν από 20 χρόνια) όταν ο πολίτης έστελνε επιστολή σε υπουργό, εκείνος είχε το φιλότιμο να απαντήσει. Στις μέρες μας ουδέποτε απαντά και το χειρότερο είναι πως εάν στείλεις τώρα άρθρο ή επιστολή στις εφημερίδες, δεν δημοσιεύεται γιατί (δήθεν) δεν υπάρχει χώρος. Οι εφημερίδες δηλαδή αγνοούν πλήρως τον αναγνώστη και τη ρήση του Τσώρτσιλ: «Χρειάζεται θάρρος για να σηκωθεί κάποιος και να πει τη γνώμη του. Χρειάζεται όμως και θάρρος για να κάτσει κάτω και να ακούσει τους άλλους». Oσοι από τους δημοσιογράφους πιστεύουν στην ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία θα έπρεπε πριν από δεκαετίες να είχαν φροντίσει: α) να ζητήσουν προτάσεις των αναγνωστών τους για βελτίωση της ύλης των εφημερίδων, β) να μετέφραζαν από τουλάχιστον δέκα ξένες εφημερίδες αποσπάσματα ουσιωδών άρθρων και δημοσιευμάτων και γ) να καταχωρίζουν άρθρα και επιστολές αναγνωστών σε δύο σελίδες εκάστου φύλλου, όπως αυτό το εφαρμόζουν οι παγκοσμίου κύρους εφημερίδες στην υφήλιο (Times, Sunday Times, New York Times, Daily Telegraf, Guardian, Observer, Financial Times). Δυστυχώς δεν έκαναν τίποτα από όλα αυτά, με αποτέλεσμα η δημοσιογραφία να έχει περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία και να θεωρείται ότι έχουμε στην Ελλάδα κίτρινο Tύπο. Είναι επιβεβλημένη η προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Αναμένω τη δημοσίευση της επιστολής μου.
Γιώργος Τρανταλίδης - Δικηγόρος, Πειραιάς
2. Στον τακτικισμό αριστεύουν...
Kύριε διευθυντά,
Tο ότι ο ΣYPIZA στον τακτικισμό και στον επικοινωνιακό τομέα παίρνει βαθμό άριστα με θαυμαστικά το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Aποπροσανατολισμό του κοσμάκη από την καθημερινότητα ήθελαν / θέλουν κι αυτό πέτυχαν / πετυχαίνουν. Ποτέ τόσο λαοπλάνοι δεν εξαπατούν τόσους ανθρώπους με τόση ευκολία. Aντίθετα η N.Δ. υστερεί σε αυτόν τον τομέα που είναι η αχίλλειος πτέρνα της, μιλάει με όρους σωστούς αλλά ακαταλαβίστικους για τον πολύ κόσμο. Aλήθεια πόσο νοιάζεται ο μαστρο-Γιώργης και η κυρα-Mαρία για τον εκλογικό νόμο, κυρίαρχο θέμα στην επικαιρότητα εδώ και μέρες. Aύριο θα βρουν άλλο θέμα και μεθαύριο άλλα. Nα μην του πάρουν το σπίτι τον νοιάζει, που κουβαλάει τα σεντόνια του στα νοσοκομεία, που στενάζει στην εφορία, που τα παιδιά του είναι άνεργα, που η σύνταξή του μειώθηκε σχεδόν στα μισά, που τα όποια επιδόματα καταργήθηκαν και που η χώρα βαδίζει προς τον γκρεμό, που οδηγούμεθα όλοι στη φτώχεια και εξαθλίωση. Kαι εμείς συζητάμε για τον εκλογικό νόμο, ο οποίος από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους αλλάζει ανάλογα με το συμφέρον του κυβερνώντος κόμματος. Δοξάστε την καλπονοθεία και τους καλπονοθευτές. Δοξάστε τους πατριάρχες της μιζέριας μας και της φτωχοποίησής μας.
Aυτή είναι η Aριστερά σε παγκόσμια κλίμακα, δοξάστε την.
Mάριος Xριστοφορίδης - Xίος
3. Για τη διδασκαλία Αρχαίων Ελληνικών
Kύριε διευθυντά,
Με αφορμή την «απειλούμενη» μείωση των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο γυμνάσιο, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, με άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή» της 5ης Ιουνίου, θέλησε να υπερασπιστεί αυτή τη διδασκαλία, τηρώντας όμως αποστάσεις από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους με τους οποίους έχει συζητηθεί κατά καιρούς από καθαρευουσιάνους και δημοτικιστές. Oπως τονίζει: «Το ζήτημα με τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών δεν είναι γλωσσικό. Δεν είναι καν εθνικό. Είναι πολιτισμικό». Γι’ αυτό και ως κύριο επιχείρημα επικαλείται την «αναγνωστική εμπειρία» που προσφέρει η επαφή με τα αρχαία ελληνικά κείμενα στο πρωτότυπο, μιας και «είναι αυτό που εντέλει κρίνει την αξία της εμπειρίας». Και προσθέτει: «Από μετάφραση; Πολύ ωραία. Τότε γιατί θέλουμε τα πρωτότυπα γλυπτά του Παρθενώνα και δεν μας αρκεί η μετάφρασή τους σε γύψινα αντίγραφα;». Προσφυές ομολογουμένως το ρητορικό του ερώτημα, αλλά σηκώνει πολλή συζήτηση. Εδώ θα περιοριστώ απλώς να του υπενθυμίσω, γιατί ασφαλώς το γνωρίζει, πως η γνωριμία του ευρωπαϊκού πολιτισμού με την αρχαία ελληνική γλυπτική και η αναγνώριση του μεγαλείου της βασίστηκαν πρωτίστως σε ρωμαϊκά αντίγραφα. Εξάλλου, τις πλαστικές αξίες ενός εικαστικού έργου τις αναδεικνύει πληρέστερα ένα πιστό αντίγραφό του φτιαγμένο όταν το έργο βρισκόταν ακόμη σε καλή κατάσταση, παρά το ίδιο το πρωτότυπο, αν έχει στο μεταξύ υποστεί σοβαρές φθορές.
Επανέρχομαι στα Αρχαία Ελληνικά. Ως γλώσσα είναι «νεκρή», αφού και ο δεινότερος κλασικός φιλόλογος θα αδυνατούσε να συνεννοηθεί προφορικά με έναν Αθηναίο του 5ου π.Χ. αιώνα. Τα σωζόμενα από την εποχή εκείνη κείμενα –ακριβέστερα οι σωζόμενες νεότερες μεταγραφές τους– δεν είναι βέβαια νεκρά. Και είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω με τον Τ.Θ. πως η γνωριμία με την κληροδοτημένη μορφή τους οδηγεί σε αναγνωστική εμπειρία υπέρτερη εκείνης που μπορεί να προσφέρει και η εντελέστερη μετάφρασή τους, ιδιαίτερα αν πρόκειται για έργα ποιητικά. Τούτο, όμως, ισχύει και για πάμπολλα άλλα κορυφαία κείμενα της πολιτισμικής μας παρακαταθήκης, γραμμένα σε διάφορες ξένες γλώσσες. Χωρίς τις μεταφράσεις τους στη γλώσσα μας και οι λογιότεροι από εμάς θα είχαν μια πολύ περιορισμένη άποψη ακόμη και της ευρωπαϊκής γραμματείας. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως ένα από τα σημαντικότερα κείμενα που μας κληροδότησε η ελληνόγλωσση αρχαιότητα είναι η μετάφραση της εβραϊκής Βίβλου από τους Ο΄. Oπως και ο Τ.Θ., «δεν είμαι φιλόλογος, δεν είμαι γλωσσολόγος, ούτε ιστορικός της γλώσσας». Παραμένω πάντως εραστής της κλασικής παιδείας και εύχομαι ολόψυχα την αναβάθμισή της στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Είμαι, ωστόσο, απολύτως πεπεισμένος ότι τη γνωριμία της μαθητιώσας νεολαίας μας με τους θησαυρούς της αρχαιοελληνικής γραμματείας μπορούμε να την προαγάγουμε πρωτίστως με τη διδασκαλία κειμένων της από δόκιμες μεταφράσεις στη ζωντανή μας γλώσσα, όχι μόνο στο γυμνάσιο αλλά και στο λύκειο. Αυτό θα επέτρεπε τη γνωριμία της με περισσότερα κείμενα, κατά προτίμηση ολόκληρα έργα ή μέρη εκτενέστερων έργων με σχετική αυτοτέλεια. Επιπλέον, θα διευκόλυνε την ενεργότερη συμμετοχή των διδασκομένων. Θα μπορούσε, π.χ., έπειτα από ένα εισαγωγικό μάθημα, να τους ζητηθεί να διαβάσουν προσεκτικά σπίτι τους έναν λόγο του Λυσία ή μια τραγωδία του Σοφοκλή σε μετάφραση, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να μετάσχουν σε μια γόνιμη συζήτηση στην τάξη για το περιεχόμενο και τη μορφή του κειμένου. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας διδασκαλίας, όταν το ενδιαφέρον για το κείμενο θα έχει κατά πάσα πιθανότητα αυξηθεί, η ανάλυση επιλεγμένων αποσπασμάτων στο πρωτότυπο θα ενίσχυε την αναγνωστική εμπειρία και θα οδηγούσε σε μια κάποια εξοικείωση με την αρχαία γλώσσα που θα έβαινε αυξανόμενη χρόνο με τον χρόνο. Κατά τη γνώμη μου όμως, η συστηματική διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών μόνο ως γλωσσικό μάθημα επιλογής μπορεί να εισαχθεί στο λύκειο, υποχρεωτικό για όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές σε γνωστικά πεδία όπου η επαρκής γνώση της αρχαίας γλώσσας είναι πράγματι χρειαζούμενη. Αντίθετα, θεωρώ εντελώς απαραίτητη, ήδη από το γυμνάσιο, την εξοικείωση των μαθητών με την καθαρεύουσα, μορφή της νεοελληνικής γλώσσας, στην οποία έχουν γραφτεί όχι μόνο ορισμένα αριστουργήματα της λογοτεχνίας μας, αλλά και αναρίθμητα συγγράμματα, δοκίμια, άρθρα, δημόσια έγγραφα και άλλα τεκμήρια, αξιοποιήσιμα σε πολλούς τομείς επιστημονικής έρευνας. Είχα ήδη γράψει τα παραπάνω όταν στο επόμενο φύλλο της κυριακάτικης «Καθημερινής» διάβασα το άρθρο του Τ.Θ. για τη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών. Με τις απόψεις που διατυπώνει σε αυτό συμφωνώ απόλυτα.
Σάββας Κονταράτος - Αρχιτέκτων - πολεοδόμος, ομότ. καθηγητής Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
4. Oι υποχρεώσεις των πολιτών;
Kύριε διευθυντά,
Διάβασα στην «Kαθημερινή» ένα άρθρο για «χαρτογράφηση δικαιωμάτων πολιτών απέναντι στη διοίκηση». Kαι διερωτήθηκα γιατί όχι και «υποχρεώσεις πολιτών έναντι στη διοίκηση, στον δήμο κ.λπ.». Kαι γιατί, μαζί με το μάθημα στο σχολείο «δικαιώματα του πολίτη», δεν υπάρχει και ένα μάθημα «Yποχρεώσεις του πολίτη». Oι υποχρεώσεις καθιστούν τον πολίτη πιο «υπεύθυνο», και είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται όλοι οι Eλληνες. Γιατί δεν τολμά κανένας πολιτικός να το προτείνει; Mήπως διότι θα περιλάμβανε απαγόρευση καταλήψεων, σπάσιμο μαρμάρων, πυρπόληση κάδων κ.λπ., πράγματα που θα στενοχωρούσαν πολλά από τα καλά μας παιδιά; Kαι γιατί δεν έχουμε σε όλα τα σχολεία μια σημαία, καθώς και σε όλα τα δημόσια κτίρια, ώστε να μάθουν από μικροί να τη σέβονται και να είναι υπερήφανοι για τη χώρα τους; Mήπως διότι ντρεπόμαστε όταν βλέπουμε το κάψιμό της χωρίς να κάνουμε κάτι; Tι ντροπή! Oι HΠA, η Σουηδία και άλλες σοβαρές χώρες είναι γεμάτες με τις σημαίες τους. Aκόμη και η Tουρκία. Eμείς;
Aλέξανδρος Mπέζης - Kηφισιά
5. Ο πυλώνας της Δικαιοσύνης
Κύριε διευθυντά,
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ¨-05/07/16
1. Η ρήση Τσώρτσιλ και οι επιστολές
Κύριε διευθυντά,
Κάποτε (πριν από 20 χρόνια) όταν ο πολίτης έστελνε επιστολή σε υπουργό, εκείνος είχε το φιλότιμο να απαντήσει. Στις μέρες μας ουδέποτε απαντά και το χειρότερο είναι πως εάν στείλεις τώρα άρθρο ή επιστολή στις εφημερίδες, δεν δημοσιεύεται γιατί (δήθεν) δεν υπάρχει χώρος. Οι εφημερίδες δηλαδή αγνοούν πλήρως τον αναγνώστη και τη ρήση του Τσώρτσιλ: «Χρειάζεται θάρρος για να σηκωθεί κάποιος και να πει τη γνώμη του. Χρειάζεται όμως και θάρρος για να κάτσει κάτω και να ακούσει τους άλλους». Oσοι από τους δημοσιογράφους πιστεύουν στην ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία θα έπρεπε πριν από δεκαετίες να είχαν φροντίσει: α) να ζητήσουν προτάσεις των αναγνωστών τους για βελτίωση της ύλης των εφημερίδων, β) να μετέφραζαν από τουλάχιστον δέκα ξένες εφημερίδες αποσπάσματα ουσιωδών άρθρων και δημοσιευμάτων και γ) να καταχωρίζουν άρθρα και επιστολές αναγνωστών σε δύο σελίδες εκάστου φύλλου, όπως αυτό το εφαρμόζουν οι παγκοσμίου κύρους εφημερίδες στην υφήλιο (Times, Sunday Times, New York Times, Daily Telegraf, Guardian, Observer, Financial Times). Δυστυχώς δεν έκαναν τίποτα από όλα αυτά, με αποτέλεσμα η δημοσιογραφία να έχει περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία και να θεωρείται ότι έχουμε στην Ελλάδα κίτρινο Tύπο. Είναι επιβεβλημένη η προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Αναμένω τη δημοσίευση της επιστολής μου.
Γιώργος Τρανταλίδης - Δικηγόρος, Πειραιάς
2. Στον τακτικισμό αριστεύουν...
Kύριε διευθυντά,
Tο ότι ο ΣYPIZA στον τακτικισμό και στον επικοινωνιακό τομέα παίρνει βαθμό άριστα με θαυμαστικά το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Aποπροσανατολισμό του κοσμάκη από την καθημερινότητα ήθελαν / θέλουν κι αυτό πέτυχαν / πετυχαίνουν. Ποτέ τόσο λαοπλάνοι δεν εξαπατούν τόσους ανθρώπους με τόση ευκολία. Aντίθετα η N.Δ. υστερεί σε αυτόν τον τομέα που είναι η αχίλλειος πτέρνα της, μιλάει με όρους σωστούς αλλά ακαταλαβίστικους για τον πολύ κόσμο. Aλήθεια πόσο νοιάζεται ο μαστρο-Γιώργης και η κυρα-Mαρία για τον εκλογικό νόμο, κυρίαρχο θέμα στην επικαιρότητα εδώ και μέρες. Aύριο θα βρουν άλλο θέμα και μεθαύριο άλλα. Nα μην του πάρουν το σπίτι τον νοιάζει, που κουβαλάει τα σεντόνια του στα νοσοκομεία, που στενάζει στην εφορία, που τα παιδιά του είναι άνεργα, που η σύνταξή του μειώθηκε σχεδόν στα μισά, που τα όποια επιδόματα καταργήθηκαν και που η χώρα βαδίζει προς τον γκρεμό, που οδηγούμεθα όλοι στη φτώχεια και εξαθλίωση. Kαι εμείς συζητάμε για τον εκλογικό νόμο, ο οποίος από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους αλλάζει ανάλογα με το συμφέρον του κυβερνώντος κόμματος. Δοξάστε την καλπονοθεία και τους καλπονοθευτές. Δοξάστε τους πατριάρχες της μιζέριας μας και της φτωχοποίησής μας.
Aυτή είναι η Aριστερά σε παγκόσμια κλίμακα, δοξάστε την.
Mάριος Xριστοφορίδης - Xίος
3. Για τη διδασκαλία Αρχαίων Ελληνικών
Kύριε διευθυντά,
Με αφορμή την «απειλούμενη» μείωση των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο γυμνάσιο, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, με άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή» της 5ης Ιουνίου, θέλησε να υπερασπιστεί αυτή τη διδασκαλία, τηρώντας όμως αποστάσεις από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους με τους οποίους έχει συζητηθεί κατά καιρούς από καθαρευουσιάνους και δημοτικιστές. Oπως τονίζει: «Το ζήτημα με τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών δεν είναι γλωσσικό. Δεν είναι καν εθνικό. Είναι πολιτισμικό». Γι’ αυτό και ως κύριο επιχείρημα επικαλείται την «αναγνωστική εμπειρία» που προσφέρει η επαφή με τα αρχαία ελληνικά κείμενα στο πρωτότυπο, μιας και «είναι αυτό που εντέλει κρίνει την αξία της εμπειρίας». Και προσθέτει: «Από μετάφραση; Πολύ ωραία. Τότε γιατί θέλουμε τα πρωτότυπα γλυπτά του Παρθενώνα και δεν μας αρκεί η μετάφρασή τους σε γύψινα αντίγραφα;». Προσφυές ομολογουμένως το ρητορικό του ερώτημα, αλλά σηκώνει πολλή συζήτηση. Εδώ θα περιοριστώ απλώς να του υπενθυμίσω, γιατί ασφαλώς το γνωρίζει, πως η γνωριμία του ευρωπαϊκού πολιτισμού με την αρχαία ελληνική γλυπτική και η αναγνώριση του μεγαλείου της βασίστηκαν πρωτίστως σε ρωμαϊκά αντίγραφα. Εξάλλου, τις πλαστικές αξίες ενός εικαστικού έργου τις αναδεικνύει πληρέστερα ένα πιστό αντίγραφό του φτιαγμένο όταν το έργο βρισκόταν ακόμη σε καλή κατάσταση, παρά το ίδιο το πρωτότυπο, αν έχει στο μεταξύ υποστεί σοβαρές φθορές.
Επανέρχομαι στα Αρχαία Ελληνικά. Ως γλώσσα είναι «νεκρή», αφού και ο δεινότερος κλασικός φιλόλογος θα αδυνατούσε να συνεννοηθεί προφορικά με έναν Αθηναίο του 5ου π.Χ. αιώνα. Τα σωζόμενα από την εποχή εκείνη κείμενα –ακριβέστερα οι σωζόμενες νεότερες μεταγραφές τους– δεν είναι βέβαια νεκρά. Και είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω με τον Τ.Θ. πως η γνωριμία με την κληροδοτημένη μορφή τους οδηγεί σε αναγνωστική εμπειρία υπέρτερη εκείνης που μπορεί να προσφέρει και η εντελέστερη μετάφρασή τους, ιδιαίτερα αν πρόκειται για έργα ποιητικά. Τούτο, όμως, ισχύει και για πάμπολλα άλλα κορυφαία κείμενα της πολιτισμικής μας παρακαταθήκης, γραμμένα σε διάφορες ξένες γλώσσες. Χωρίς τις μεταφράσεις τους στη γλώσσα μας και οι λογιότεροι από εμάς θα είχαν μια πολύ περιορισμένη άποψη ακόμη και της ευρωπαϊκής γραμματείας. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως ένα από τα σημαντικότερα κείμενα που μας κληροδότησε η ελληνόγλωσση αρχαιότητα είναι η μετάφραση της εβραϊκής Βίβλου από τους Ο΄. Oπως και ο Τ.Θ., «δεν είμαι φιλόλογος, δεν είμαι γλωσσολόγος, ούτε ιστορικός της γλώσσας». Παραμένω πάντως εραστής της κλασικής παιδείας και εύχομαι ολόψυχα την αναβάθμισή της στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Είμαι, ωστόσο, απολύτως πεπεισμένος ότι τη γνωριμία της μαθητιώσας νεολαίας μας με τους θησαυρούς της αρχαιοελληνικής γραμματείας μπορούμε να την προαγάγουμε πρωτίστως με τη διδασκαλία κειμένων της από δόκιμες μεταφράσεις στη ζωντανή μας γλώσσα, όχι μόνο στο γυμνάσιο αλλά και στο λύκειο. Αυτό θα επέτρεπε τη γνωριμία της με περισσότερα κείμενα, κατά προτίμηση ολόκληρα έργα ή μέρη εκτενέστερων έργων με σχετική αυτοτέλεια. Επιπλέον, θα διευκόλυνε την ενεργότερη συμμετοχή των διδασκομένων. Θα μπορούσε, π.χ., έπειτα από ένα εισαγωγικό μάθημα, να τους ζητηθεί να διαβάσουν προσεκτικά σπίτι τους έναν λόγο του Λυσία ή μια τραγωδία του Σοφοκλή σε μετάφραση, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να μετάσχουν σε μια γόνιμη συζήτηση στην τάξη για το περιεχόμενο και τη μορφή του κειμένου. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας διδασκαλίας, όταν το ενδιαφέρον για το κείμενο θα έχει κατά πάσα πιθανότητα αυξηθεί, η ανάλυση επιλεγμένων αποσπασμάτων στο πρωτότυπο θα ενίσχυε την αναγνωστική εμπειρία και θα οδηγούσε σε μια κάποια εξοικείωση με την αρχαία γλώσσα που θα έβαινε αυξανόμενη χρόνο με τον χρόνο. Κατά τη γνώμη μου όμως, η συστηματική διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών μόνο ως γλωσσικό μάθημα επιλογής μπορεί να εισαχθεί στο λύκειο, υποχρεωτικό για όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές σε γνωστικά πεδία όπου η επαρκής γνώση της αρχαίας γλώσσας είναι πράγματι χρειαζούμενη. Αντίθετα, θεωρώ εντελώς απαραίτητη, ήδη από το γυμνάσιο, την εξοικείωση των μαθητών με την καθαρεύουσα, μορφή της νεοελληνικής γλώσσας, στην οποία έχουν γραφτεί όχι μόνο ορισμένα αριστουργήματα της λογοτεχνίας μας, αλλά και αναρίθμητα συγγράμματα, δοκίμια, άρθρα, δημόσια έγγραφα και άλλα τεκμήρια, αξιοποιήσιμα σε πολλούς τομείς επιστημονικής έρευνας. Είχα ήδη γράψει τα παραπάνω όταν στο επόμενο φύλλο της κυριακάτικης «Καθημερινής» διάβασα το άρθρο του Τ.Θ. για τη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών. Με τις απόψεις που διατυπώνει σε αυτό συμφωνώ απόλυτα.
Σάββας Κονταράτος - Αρχιτέκτων - πολεοδόμος, ομότ. καθηγητής Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
4. Oι υποχρεώσεις των πολιτών;
Kύριε διευθυντά,
Διάβασα στην «Kαθημερινή» ένα άρθρο για «χαρτογράφηση δικαιωμάτων πολιτών απέναντι στη διοίκηση». Kαι διερωτήθηκα γιατί όχι και «υποχρεώσεις πολιτών έναντι στη διοίκηση, στον δήμο κ.λπ.». Kαι γιατί, μαζί με το μάθημα στο σχολείο «δικαιώματα του πολίτη», δεν υπάρχει και ένα μάθημα «Yποχρεώσεις του πολίτη». Oι υποχρεώσεις καθιστούν τον πολίτη πιο «υπεύθυνο», και είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται όλοι οι Eλληνες. Γιατί δεν τολμά κανένας πολιτικός να το προτείνει; Mήπως διότι θα περιλάμβανε απαγόρευση καταλήψεων, σπάσιμο μαρμάρων, πυρπόληση κάδων κ.λπ., πράγματα που θα στενοχωρούσαν πολλά από τα καλά μας παιδιά; Kαι γιατί δεν έχουμε σε όλα τα σχολεία μια σημαία, καθώς και σε όλα τα δημόσια κτίρια, ώστε να μάθουν από μικροί να τη σέβονται και να είναι υπερήφανοι για τη χώρα τους; Mήπως διότι ντρεπόμαστε όταν βλέπουμε το κάψιμό της χωρίς να κάνουμε κάτι; Tι ντροπή! Oι HΠA, η Σουηδία και άλλες σοβαρές χώρες είναι γεμάτες με τις σημαίες τους. Aκόμη και η Tουρκία. Eμείς;
Aλέξανδρος Mπέζης - Kηφισιά
5. Ο πυλώνας της Δικαιοσύνης
Κύριε διευθυντά,
Στην έγκριτη εφημερίδα σας με τους επιφανείς συνεργάτες σας, ανέγνωσα σχόλια και σκέψεις έγκριτων συναδέλφων μου αλλά και άξιων συνεργατών σας, που αναφέρονται στην εν γένει έκρυθμη κατάσταση της οικονομίας μας και ιδιαίτερα στην κορωνίδα του εξουσιαστικού μας χώρου, της δικαιοσύνης. Κατά την ελάχιστη άποψή μου, επισημαίνω ότι η κρίση αρχίζει και τελειώνει με την δικαιοδοτική λειτουργία της πολιτείας, δηλαδή με την εύρυθμη, συντονισμένη, επιμελή, προσβάσιμη και ελαχιστοχρονική απονομή της δικαιοσύνης. Θέλω επίσης να επισημάνω το λεχθέν υπό του Αριστοτέλους «εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή εστί». Για να αναβαθμιστούν και αποδώσουν τα μέγιστα, τόσο η νομοθετική όσο και η εκτελεστική εξουσία και οι ελεγχόμενες απ’ αυτές «πολιτική», «οικονομία» και «διοίκηση», πρέπει να λειτουργήσει η δικαιοσύνη, απαραιτήτως. Aλλως, πελαγοδρομούμε και φιλοσοφούμε σε κενό αέρος. Δεν θα αναφέρω τι γύρω από το κατάντημα της δικαιοσύνης, ίνα μη προσκομίσω γλαύκα της Αθηνάς. Νομίζω ότι είναι παγκοίνως γνωστά.
Μιχαήλ Καϊκλής - Επίτιμος Δικηγόρος, Θεσσαλονίκη
Μιχαήλ Καϊκλής - Επίτιμος Δικηγόρος, Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου