οι κηπουροι τησ αυγησ

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

"...Εκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα; Εφυγε η άνω τελεία από το πληκτρολόγιο επειδή δεν τη χρησιμοποιούσαμε ή έφυγε από τα κείμενα επειδή δεν υπάρχει στο πληκτρολόγιο; Δηλαδή υπάρχει, αλλά έμμεσα: πρέπει να χρησιμοποιήσεις έναν συνδυασμό πλήκτρων που πολλοί δεν γνωρίζουν. Πολλές φορές, προσπαθώντας να βάλεις μία άνω τελεία στο κείμενο, εμφανίζεται κάτι που μοιάζει, αλλά δεν είναι άνω τελεία. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η άνω τελεία δεν έχει χρησιμότητα πλέον· ότι είναι παρωχημένη και ελάχιστοι τη χρειάζονται. Ομως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η άνω τελεία είναι μία παύση κάτι παραπάνω από ένα κόμμα, και κάτι λιγότερο από μία τελεία. Μια ματιά σε άλλες γλώσσες, όπως στα αγγλικά, δείχνει ότι εκείνοι δεν έκριναν σκόπιμο να την εξαφανίσουν: η άνω τελεία(;) υπάρχει στο πληκτρολόγιο και δεν απαιτεί απόκρυφους συνδυασμούς. Με μια άλλη ματιά, σε φροντισμένα ελληνικά δημοσιογραφικά κείμενα, θα διαπιστώσουμε επίσης ότι τη συναντάμε όλο και περισσότερο. Δεν είναι φτιασίδωμα, ικανοποιεί μία υπαρκτή ανάγκη. Και όσο για τη χρησιμότητα, δείτε, χάρη στην άνω τελεία, πόσο καλύτερα ηχούν οι στίχοι του ποιητή: Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε/ πώς έγινε τούτο το φονικό·/ την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια,/ το στέγνωμα της αγάπης· /Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε… (Γ. Σεφέρης, «Σαλαμίνα της Κύπρος») Την άνω τελεία λοιπόν τη χρειαζόμαστε. Πρέπει να επανέλθει άμεσα στο πληκτρολόγιο – και τότε θα τη χρησιμοποιούμε όπου δει.

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία. Και η Καλλιόπη, κατά κοινή ομολογία η πιο όμορφη; Ντροπή που δεν ξεπλένεται. Την «έθαψαν» με τη χωροταξική δικαιολογία ότι δεν χωρούσε στην πλατεία στο υπόγειο του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου δίπλα από τα δημόσια ουρητήρια. Η λαϊκή φαντασία άδραξε την ευκαιρία ταυτίζοντας το όνομα της προστάτιδoς της επικής ποίησης με το πιο αφόρητο, πλην πολύτιμο, καθήκον του φαντάρου. – «πάλι με χώσανε στην Καλλιόπη». Επάνω, άποψη της πλατείας στα μέσα της δεκαετίας του ’30, όταν οι 9-1 Μούσες ήταν παρούσες, διχάζοντας για την αισθητική τους θαμώνες και περαστικούς. Τα σεισμικά σχόλια υπερίσχυσαν των εκδηλώσεων θαυμασμού, οδηγώντας στον εξοστρακισμό των γυναικείων αγαλμάτων (φωτογραφία Μουσείο Μπενάκη). Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στάθηκε ο –όχι μοιραίος– τραυματισμός διαδηλωτών από την ξαφνική πτώση μιας Μούσας. 


1. Η καρδιά της Αθήνας με τις μαρμαρυγές της και 

το sudocu για πεζούς και εποχούμενους

Κύριε διευθυντά,   

Με αφορμή την έρευνα της εφημερίδας σας για τη συντήρηση των κτιρίων γύρω από την Ομόνοια, καταγράφω κι εγώ τις σκέψεις μου για την πλατεία Ομονοίας όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα.

Ο ορισμός που δίνει το λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη για την πλατεία είναι: «Ο ανοιχτός χώρος που σχηματίζεται στο σημείο όπου τέμνονται δύο ή περισσότεροι δρόμοι, ειδικά διαμορφωμένοι, ώστε να μπορεί ο κόσμος να κάθεται, να κάνει περίπατο κ.λπ.».

Στην περίπτωση της Ομόνοιας συναντώνται οκτώ δρόμοι. Αρα, είναι ένας κόμβος όπως έχει σχεδιαστεί από τους πρώτους πολεοδόμους της Αθήνας, ως πλατεία, όπου πράγματι σε σύγκριση με τις άλλες πλατείες θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε την καρδιά της Αθήνας.

Αυτή λοιπόν η πλατεία με την τελευταία ανάπλασή της, με τη δικαιολογία να την κάνουμε πολυπολιτισμική, καταργήθηκε ουσιαστικά και έγινε ένα φαρδύ πεζοδρόμιο. Οχι μόνο έχασε τη φυσιογνωμία της, αλλά ταυτόχρονα δυσκόλεψε την κανονική ροή των οχημάτων προς τις διάφορες κατευθύνσεις. Ετσι, όταν θέλει να πάει κάποιος από την Πειραιώς στην 3ης Σεπτεμβρίου πρέπει να περάσει από τα Χαυτεία, να πάρει την Πανεπιστημίου για να ξαναβρεθεί στην Ομόνοια ή όταν κατεβαίνει από την Πανεπιστημίου εάν θέλει να πάει στην οδό Αθηνάς υποχρεωτικά περνάει στην Αγίου Κωνσταντίνου για να ξανάρθει από την Πειραιώς στην Ομόνοια. Αυτά είναι σοβαρός κυκλοφοριακός σχεδιασμός!

Ενα άλλο πρόβλημα δημιουργείται όταν ένας πεζός που έρχεται από την 3ης Σεπτεμβρίου στην Ομόνοια, συναντά ξαφνικά μπροστά του έναν τοίχο από μαύρο γρανίτη –«γραμμή Μαζινό» θα την έλεγα– που όχι μόνο δεν τον αφήνει να πλησιάσει την πλατεία, αλλά καλύπτει και τη θέα προς την Ακρόπολη.

Τέλος, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να συντηρούμε τον περιβάλλοντα χώρο (νεοκλασικά κτίρια), που είναι το ένα μέρος της ιστορικής πλατείας όπως τη γνωρίσαμε από τις καρτ ποστάλ του 1900, και το άλλο που είναι η ίδια η πλατεία, να την καταργούμε.

Μήπως, τελικά, θα ήταν προτιμότερο αυτή η ιστορική πλατεία της Αθήνας να γίνει προστατευόμενη όπως τα νεοκλασικά κτίρια, για να γλιτώσει από τις συνεχείς αναπλάσεις ορισμένων «νεωτεριστών» που πειραματίζονται επάνω της τα τελευταία σαράντα χρόνια;

Τάκης Κατσουλίδης, Ζωγράφος-χαράκτης

2. Φέρτε πίσω στον... γραπτό λόγο την άνω τελεία!


Κύριε διευθυντά,

Εκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα; Εφυγε η άνω τελεία από το πληκτρολόγιο επειδή δεν τη χρησιμοποιούσαμε ή έφυγε από τα κείμενα επειδή δεν υπάρχει στο πληκτρολόγιο; Δηλαδή υπάρχει, αλλά έμμεσα: πρέπει να χρησιμοποιήσεις έναν συνδυασμό πλήκτρων που πολλοί δεν γνωρίζουν. Πολλές φορές, προσπαθώντας να βάλεις μία άνω τελεία στο κείμενο, εμφανίζεται κάτι που μοιάζει, αλλά δεν είναι άνω τελεία.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η άνω τελεία δεν έχει χρησιμότητα πλέον· ότι είναι παρωχημένη και ελάχιστοι τη χρειάζονται. Ομως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η άνω τελεία είναι μία παύση κάτι παραπάνω από ένα κόμμα, και κάτι λιγότερο από μία τελεία. Μια ματιά σε άλλες γλώσσες, όπως στα αγγλικά, δείχνει ότι εκείνοι δεν έκριναν σκόπιμο να την εξαφανίσουν: η άνω τελεία(;) υπάρχει στο πληκτρολόγιο και δεν απαιτεί απόκρυφους συνδυασμούς. Με μια άλλη ματιά, σε φροντισμένα ελληνικά δημοσιογραφικά κείμενα, θα διαπιστώσουμε επίσης ότι τη συναντάμε όλο και περισσότερο. Δεν είναι φτιασίδωμα, ικανοποιεί μία υπαρκτή ανάγκη. 

Και όσο για τη χρησιμότητα, δείτε, χάρη στην άνω τελεία, πόσο καλύτερα ηχούν οι στίχοι του ποιητή:

Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε
πώς έγινε τούτο το φονικό·
την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης·
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…
(Γ. Σεφέρης, «Σαλαμίνα της Κύπρος»)

Την άνω τελεία λοιπόν τη χρειαζόμαστε. Πρέπει να επανέλθει άμεσα στο πληκτρολόγιο – και τότε θα τη χρησιμοποιούμε όπου δει.

Γιώργος Ναθαναήλ, Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Ψυχικό

3. Τα υποζύγια του Αγώνα και ο Γέρος του Μοριά


Κύριε διευθυντά,

Υστερα από τα «γαϊδούρια» του γερο-Πανουργιά και τον ευαίσθητο σχολιασμό της «Κ» (8-2-2020) για το «κατεξοχήν σύμβολο υπομονής και ταπεινότητας», σειρά έχουν, αν συμφωνείτε, «τα γαϊδούρια της Ζαράκοβας» του Γέρου του Μοριά, ενόψει μάλιστα και της επετείου των 200 χρόνων ελεύθερης πατρίδας.

Από την εφημερίδα «Εμπρός» της 2-7-1922 μαθαίνουμε ότι ο Οθων κάλεσε τον Κολοκοτρώνη και του είπε: «Η Κυβέρνησίς μου απεφάσισε να δικαιώσει τους αγωνιστάς (σχετ. «Κ» 21-12-2019). Συ, τι θα ζητήσης, στρατηγέ;». «Εγώ δεν έχασα ούτε ξόδεψα τίποτα για το έθνος, βασιλιά μου. Και ποιοι είναι αυτοί που ζητάνε δικαιώματα;». Ο Οθων διάβασε μερικά ονόματα, γνωστά στον Κολοκοτρώνη. «Αν αυτοί, βασιλιά μου, πάρουν όσα ζητούν, τότε τι θα πρέπει να πάρουν τα γαϊδούρια της Ζαράκοβας; Είναι αυτά που μας κουβαλούσαν το ψωμί, το νερό και τη μπαρούτη που είχαμε τόση ανάγκη!».
Από την παραπάνω στιχομυθία δεν θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν αδιάφορος απέναντι στη δυστυχία και στον θάνατο που υπήρχαν γύρω του. Για το ακριβώς αντίθετο μας πληροφορεί ο «Φιλόπατρις» της 7-12-1857. «Εναυλος (πρόσφατη) έτι εις τας ακοάς ημών η φωνή του γερο-Κολοκοτρώνη, λέγοντας ότι πάντες οι Ελληνες έπαθον κατά τον Αγώνα, ως και τα παιδιά εις την κοιλίαν της μάνας των».

Ιωάννης Αθ. Μακρής, Καστέλλια Παρνασσίδος


4.  Ο «γάιδαρος» που άφηνε το γαϊδούρι στο προαύλιο


Κύριε διευθυντά,

Οπως όταν πρωτογνωρίζεις έναν άνθρωπο –και σου προτείνει μια στιβαρή χειραψία– αισθάνεσαι πως έχεις να κάνεις με κάτι σοβαρό, σθεναρό και σίγουρο, έτσι ένιωσα διαβάζοντας τη συνέντευξη του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας Αλκιβιάδη Στεφανή («Τα Νέα», Σάββατο, 8/2/2020). Κατακλείδα της είναι η εξής:

«Ο ελληνικός λαός θέλει την ασφάλεια και εμείς θα του τη δώσουμε […] Πρέπει να κάνουμε και κάνουμε αυτό που πρέπει! Κράτος δικαίου και ανθρωπισμός συμβαδίζουν με την εθνική ασφάλεια. Το μήνυμα αυτό στέλνουμε προς όλους».

Μακάρι η πράξη να είναι ισοβαρής με τα λόγια. Από όσο θυμάμαι, είχαμε πολύν καιρό να ακούσουμε κάποιον Ελληνα αρμόδιο να μιλάει τόσο λιτά και σταράτα:

«Η Εθνική Αμυνα αναλύει και προετοιμάζει σενάρια, αναλύει τουρκικές δυνατότητες, βλέπει τα δικά της κενά και τα συμπληρώνει. Κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Και είναι έτοιμη!».

Παραδέχομαι ότι τα λόγια του στρατηγού τονώνουν όχι μόνο το αίσθημα ασφάλειας, αλλά και μιας διστακτικής ακόμα και τόσο ανυπόμονης να βρει λόγο ύπαρξης εθνικής περηφάνιας – για τα παρόντα, βέβαια, όχι εκείνα τα κληρονομικά της Ιστορίας...

Ας μου επιτραπεί, τώρα, να μεταφέρω τις αναμνήσεις μου σε ένα διαφορετικό πεδίο, εξ αφορμής δύο επιστολών στην «Καθημερινή» του Σαββάτου, 8/2/2020. Η πρώτη, του κ. Ι. Α. Μακρή, με την ωραία ιστορία του γερο-Πανουργιά για το γνωστό «συμπαθές τετράποδο», και με την πλήρη λαογραφικών αναφορών και νοσταλγίας λεζάντα της φωτογραφίας, μου θύμισε μια άλλη ιστοριούλα, πραγματική, η οποία φαίδρυνε τα βλοσυρά πρόσωπα των παραγόντων και του ακροατηρίου μεταβατικού δικαστηρίου κατά την αρχαία εποχή της νεότητάς μου. Διεξαγόταν η δίκη, έπειτα από καταγγελία του διδασκάλου του χωριού, κατά συγχωριανού που άφηνε το γαϊδούρι του να βόσκει στο προαύλιο του σχολείου. Ο δάσκαλος, όταν, παρά τις διαμαρτυρίες του, ο αντίδικος ξαναπήγε το ζώο στο προαύλιο, το πήρε και το πήγε σε κοντινή ρεματιά. Παρά ταύτα, ο συγχωριανός το ξαναπήγε στο προαύλιο, οπότε και έγινε η προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Απολογούμενος τώρα ο κύριος του ζώου, επικαλέστηκε βίαιη μεταχείρισή του από τον δάσκαλο, όπως κάνουν τώρα κάποιοι φιλόζωοι, όταν ο δεχόμενος το γάβγισμα σκυλιού σκύβει και παίρνει πέτρα για να αμυνθεί. Η απολογία όμως έγινε με αναφορά στο όνομα του μηνυτή, ως εξής: «Αυτό το γομάρι, ο Λέγκουρας, κύριε πρόεδρε, το πήρε και το πήγε στο ποτάμι, να το χάσω! Πρέπει να τιμωρηθεί αυτός και όχι εγώ!». Περιττεύει να εξηγηθεί η οργή και η κατάπληξη του μηνυτή, από τα συγκρατημένα χάχανα του ακροατηρίου. Περιττεύει, επίσης, η εξήγηση ότι το όνομα Λέγκουρας είναι φανταστικό.

Η δεύτερη επιστολή, αυτή του κ. Μιχ. Μικρού, με τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους αρχαίους δεσμούς Ελλάδας - Λιβύης, αναπόφευκτα ανακαλεί (σε επίρρωση, βέβαια) τον «Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης» του Καβάφη, που … «Αρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια/σε δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,/ […] Αριστομένης, υιός του Μενελάου,/ Ως τ’ όνομά του κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική […]» – μια περαιτέρω απόδειξη εκείνων των αρχαίων σχέσεων.

Γεράσιμος -Μιχαήλ Δώσσας, Θεσσαλονίκη

5. Ο εθνικός διχασμός,ο Βενιζέλος, η Κύπρος


«Ούτως αταλαίπωρος τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας...»
Θουκυδίδης, βιβλίο Α, XX,3.


Κύριε διευθυντά,

Ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι ο ισχυρισμός φίλου αρθρογράφου της «Καθημερινής» στο κυριακάτικο φύλλο της 2/2/20, ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος διέπραξε «μείζον πολιτικό έγκλημα όταν στις 6 Οκτωβρίου 1916 ... εγκατέστησε στη Θεσσαλονίκη επαναστατική κυβέρνησή του και εκήρυξε έκπτωτο τον βασιλέα Κωνσταντίνο....» είναι, ίσως, λίγο υπερβολικός.

Πρόκειται για την κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης, ως απεκλήθη, που εσχημάτισε ο Βενιζέλος την 9η Οκτωβρίου 1916, στην οποία ο ίδιος «απέφυγε να προσδώση αντιδυναστικόν χαρακτήρα» (Σ.Θ. Λάσκαρις, «Διπλωματική Ιστορία της Συγχρόνου Ευρώπης», Θεσσαλονίκη, 1954, σελ. 56).

Ενα «μείζον πολιτικό έγκλημα» είχε διαπραχθεί ένα χρόνο νωρίτερα, όταν τα ανάκτορα απέρριψαν πρόταση της Αγγλίας, που υπεστήριζε ο Βενιζέλος, να παραχωρήσει στην Ελλάδα την Κύπρο έναντι εξόδου μας στο πλευρό των συμμάχων. Την Κύπρο οι Αγγλοι κατείχαν de facto από το 1878 και de jure από 4/11/1914, ότε την προσάρτησαν μετά την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο (βλ. Σ.Θ. Λάσκαρις, σελ. 47, Γ.Β. Ζωτιάδου, «Πολιτική και Διπλωματική Ιστορία των Νεωτέρων Χρόνων», Θεσσαλονίκη-Αθήνα, 1970, σελ. 241 και, εκτενέστερα, Ν.Ε. Παπαδάκης, «Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ανθρωπος, ο Ηγέτης», Β΄ τόμος, σελ. 255).

Αναφερόμενος στην απόρριψη αυτή ο Παπαδάκης (Β΄ τόμος, σελ. 257) γράφει: «Ηταν πια φανερό ότι ο Κωνσταντίνος έβαζε τις σχέσεις του με τον Γερμανό αυτοκράτορα πάνω από τα συμφέροντα της χώρας. Ο Ζαβιτζιάνος (πρόκειται για τον γνωστό Κερκυραίο πολιτικό) χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά αυτή παραφροσύνη». Ως γνωστό, οι ανωτέρω σχέσεις ήσαν συγγενικές.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Παν. Π. Πιπινέλης, στο βιβλίο του «Περισσότερον Φως, Η εθνική μας πολιτική κατά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον», Αθήνα, 1961,» που συνέγραψε για να αντικρούσει «μια ασυνήθους βιαιότητος πολεμική κατά της πολιτείας του αείμνηστου Βασιλέως Κωνσταντίνου κατά την διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου» (σελ. 5), γράφει ότι ο Κ. Ζαβιτζιάνος ήταν ένας «εκ των ολίγων επιφανών Ελλήνων εξ όσων κατόρθωσαν να εξαιρώνται πραγματικά υπεράνω των παθών της εποχής του». Προφανώς αυτό δεν το κατάφερε ο Πιπινέλης, αφού στο ανωτέρω βιβλίο του ουδέν αναφέρει για την, ανωτέρω, απόρριψη της προσφοράς της Αγγλίας.

Ετσι απεδείχθησαν προφητικά τα λόγια τού τότε Αγγλου κυβερνήτου της Κύπρου: Μετά την ελληνική απόρριψη, όπως σημειώνει ο Παπαδάκης, «Το Λονδίνο απέσυρε αμέσως την προσφορά και ο κυβερνήτης μιλώντας στους Ελληνοκύπριους ηγέτες στη Λευκωσία τούς είπε: Το ζήτημα της ένωσης έκλεισε για πάντα» (Β΄ τόμος, σελ. 257).

Δημήτριος Τσικούρης

6. Γιατί όχι στα ελληνικά η ρήση του Σωκράτη(;)


Κύριε διευθυντά,

Στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Ομήρου εγκαινιάσθηκε πρόσφατα, με λαμπρότητα, πολυώροφο και πολυτελές ξενοδοχείο, με την ονομασία Academias, με λατινικούς χαρακτήρες, που «φιλοδοξεί να επικοινωνήσει στους επισκέπτες του το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. (Βλ. «Ενα νέο ξενοδοχείο στην οδό Ακαδημίας μεταμορφώνει το κέντρο», «Η Καθημερινή», 11/2/2020.)

Στον επισκέπτη, όμως, προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη η επιγραφή που δεσπόζει στην επιβλητική είσοδο του ξενοδοχείου, με κεφαλαία γράμματα και στην αγγλική γλώσσα:
I AM NOT AN ATHENIAN OR A GREEK,
BUT A CITIZEN OF THE WORLD.
Socrates

Εύλογα διερωτάται κανείς γιατί δεν προτάσσεται ο τίτλος και στην ελληνική γλώσσα, εφόσον το ξενοδοχείο εμπνέεται από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και λειτουργεί στην κοιτίδα της δημιουργίας της, στην Αθήνα, «παίδευσιν της Ελλάδος και πρυτανείον της σοφίας».

Παράλληλα, η ρήση αποδίδεται στον Σωκράτη (470-399), από τον δήμο Αλωπεκής της Αντιοχίδος φυλής, μια φιλοσοφική και ηθική προσωπικότητα, με τραγικό τέλος, που δεν άφησε, όμως, κανένα γραπτό κείμενο. Η φράση, άλλωστε, αντίκειται στην πνευματική συγκρότηση του φιλοσόφου, ο οποίος ήταν φιλαθηναιότατος και δεν εγκατέλειψε ποτέ το κλεινόν άστυ, εκτός μόνο από τη συμμετοχή του στις πολεμικές επιχειρήσεις της πόλης του [μάχες Αμφιπόλεως (422) και Δηλίου (424), εκστρατεία στην Ποτίδαια (432), βλ. Πλάτ. Απολογία Σωκράτους, 28e].

Προφανώς, ο συντάκτης ήθελε να δώσει μια διευρυμένη έννοια για τη διαχρονικότητα και την καθολικότητα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, όφειλε, όμως, να ελέγξει επισταμένως την προέλευση του παραθέματος και να το αναγράψει πρωτίστως στην ελληνική γλώσσα, σ’ ένα μάλιστα κτίριο-κόσμημα της Αθήνας, που απευθύνεται κυρίως στους Ελληνες, αλλά και στους ξένους οι οποίοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας.

Αναστασιος Αγγ. Στεφος, δ.φ., Ειδικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων


7. «Εσείς τι καταλάβατε από το σήμα της επετείου;»


Κύριε διευθυντά,

Πώς είναι δυνατόν ο μεγάλος απελευθερωτικός Αγώνας του 1821 να σμικρύνεται στο σήμα της Επιτροπής του εορτασμού και να απομένει ένα κορδελάκι για να τιμήσει την 200ετή επέτειο του θρυλικού 1821; Πού είναι τα σύμβολα του Αγώνα;

Ομως απαράδεκτη παράλειψη είναι η απουσία από το σήμα του σταυρού της ελληνικής σημαίας!

Στους πίνακες ζωγραφικής, που φιλοτεχνήθηκαν με δέος από μεγάλους Ελληνες και Ευρωπαίους ζωγράφους, και απεικονίζουν το έπος των προγόνων μας, υπάρχει πάντα στο κέντρο η σημαία με τον σταυρό!

Αυτό το κορδελάκι που μόνο σημαία δεν θυμίζει, αυτή η σμίκρυνση του αριθμού που παραπέμπει σε νούμερο 1 (ένα)... της φιλοδοξίας που διακρίνει το πρόσωπο που προεδρεύει της Επιτροπής, μόνο θυμό προκάλεσε στους Ελληνες!

Νομίζω ότι μόνο η σημαία με τον σταυρό, από τον εμβληματικό πίνακα του Θεοδώρου Βρυζάκη με την ορκωμοσία των Αγωνιστών στην Αγία Λαύρα, με προσθήκη της ημερομηνίας 1821 επάνω στον σταυρό, θα αρκούσε, χωρίς να καταναλωθεί πολλή φαιά ουσία!

Θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένη η παρέμβαση του κ. πρωθυπουργού για την αντικατάσταση του σήματος.

Θεοδωρα Αποστολοπουλου, Νέα Ερυθραία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου