"...Δεν είναι μόνο συμβολικώς οι «μπάτσοι» σάκος του μποξ. Είναι και στην πράξη. Φτωχά παιδιά από τα προάστια ή από την επαρχία, παιδιά γονέων που επιδίωξαν να τα σώσουν μέσω της πρόσβασής τους στο Δημόσιο, υποχρεώνονται σε έναν παθητικό ρόλο, τον μόνο που τους επιφυλάσσει ο προοδευτισμός. Κρατικοί εκπρόσωποι περιορισμένης ευθύνης, που δεν τους προστατεύει ούτε ο νόμος, σύμβολα εκτίμησης κάθε επιμέρους «δίκιου» μιας κατακερματισμένης κοινωνίας. Είναι κάτι πολύ πιο λίγο από αυτό που είχε υπερασπιστεί ο ιταλός σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι, που θεωρούσε ότι οι αστυνομικοί στις κοινωνικές συγκρούσεις είναι οι πραγματικοί προλετάριοι. Στην Ελλάδα δεν είναι καν αυτό. Είναι απλά σύμβολα μέσω των οποίων επιβεβαιώνεται η κοινωνική ανωτερότητα όσων διαμαρτύρονται εναντίον του κράτους, έστω και αν συχνά νέμονται κρατικά προνόμια ή, έστω, κρατικές προσβάσεις. Τρομάζω όταν βλεπω την αγριάδα των αγανακτισμένων που δέρνουν τον ματατζή στη Χίο. Μα πιο πολύ τρομάζω όταν σκέπτομαι πώς μπορεί να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη αγανάκτηση μιας ομάδας που για πολύ μεγάλο διάστημα οφείλει απλώς να ταπεινώνεται, να υβρίζεται και να εξευτελίζεται...."

Σε παράταξη μάχης από τη ΣΥΡΙΖΑίίκη "Εφ.Συν", 

κατά του "εσωτερικού εχθρού" αλλά....

"Εφ.Συν", 27/02/20

ΟΙ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ ΠΛΕΙΟΔΟΤΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΕΛΗ Ή Ο ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Έντονη είναι η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στα αστυνομικά έκτροπα από άνδρες των ΜΑΤ στη Χίο που καταγράφηκαν σε φωτογραφίες και βίντεο, με τον τομεάρχη Προστασίας του Πολίτη του κόμματος να κάνει λόγο για «επιτελικό παρακράτος».Ο  Γιάννης Ραγκούσης κάνει λόγο για πρωτοφανείς και απίστευτες σκηνές με πρωταγωνιστές άνδρες των ΜΑΤ, τους οποίους αποκαλεί «κανονικούς τρομοκράτες». «Αναμφίβολα πρόκειται για επιτελικό παρακράτος που δεν είναι αγνώστου πατρός. Έχει ονοματεπώνυμο, Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτός το ενέπνευσε, αυτός το ενθάρρυνε, αυτός το έβγαλε στην επιφάνεια» σημειώνει χαρακτηριστικά και προσθέτει «αυτός έχει την αποκλειστική ευθύνη για αυτό το παρακρατικό «καρκίνωμα» που εκδηλώθηκε στα σπλάχνα της Ελληνικής Αστυνομίας». Σημειώνεται ότι μετά την τριήμερη άγρια αστυνομική καταστολή σε Λέσβο και Χίο, το αποκορύφωμα ήλθε σήμερα το πρωί στα Μεστά με άνδρες των ΜΑΤ να φορούν τη… μισή στολή τους και να επιδίδονται σε αγριότητες κατά κατοίκων και βανδαλισμούς αυτοκινήτων

 Στα όριά τους οι κάτοικοι από το όργιο καταστολής, επιτέθηκαν και χτύπησαν αστυνομικούς στο ξενοδοχείο «Ερύθα» όπου τους έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο, ενώ αντεπιτέθηκαν με ρόπαλα, πέτρες και πασχαλιάτικες ρουκέτες στα χημικά και στις ρίψεις νερού των ΜΑΤατζήδων, στους πρόποδες του όρους Αίπος ● Συμβολική κίνηση παράδοσης του οπλισμού τους από 16 εθνοφύλακες.

https://www.efsyn.gr/politiki/233048_bia-sti-bia-ton-mat

...ευτυχώς απαντούν φωνές κοινού νοός και σύνεσης που  καλούν στην ομαλότητα!...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/20

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/02/20

Γιά να εκτονώνονται οι συλλογικότητες

Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελλάδας είναι η κατάλυση κάθε έννοιας τάξης. Η αίσθηση ότι όλα επιτρέπονται. Η πεποίθηση ότι όσοι συμμετέχουν σε συλλογικές πράξεις διεκδίκησης ιδίως από το κράτος έχουν πάντα δίκιο, που το δικαιολογεί ακριβώς η συλλογικότητα.

Χθες το απόγευμα κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο ένα αδιανόητο για κράτος δικαίου βίντεο. Αγανακτισμένοι εισβάλλουν στο ξενοδοχείο όπου καταλύουν δυνάμεις των ΜΑΤ, που έχουν μεταφερθεί στο νησί για να υποστηρίξουν την κυβερνητική επιλογή να κατασκευάσει στρατόπεδα κλειστού τύπου για μετανάστες και πρόσφυγες. Σπάζοντας και ουρλιάζοντας, μπουκάρουν στα δωμάτια κυνηγώντας «μπάτσους», όπως συλλογικά τους απαξιώνουν. Σε ένα απ' αυτά, βρίσκεται εκτός υπηρεσίας ματατζής που κοιμάται, προφανώς έπειτα από τη λήξη της βάρδιας του. Οι αγανακτισμένοι τον λιντσάρουν. Του επιτίθενται, όλοι μαζί σε έναν άνθρωπο που μόλις έχει ξυπνήσει, και τον χτυπάνε αλύπητα - ένας τοπικός δημοσιογράφος που καταγράφει το περιστατικό ουρλιάζοντας «όχι, όχι» δίνει αφηγηματική δραματικότητα στο περιστατικό, που πλέον θα πάρει τον δρόμο του ως οπτικοακουστικό προϊόν.

Είναι μια φρικτή πράξη. Πράξη εκτόνωσης μιας συσσωρευμένης οργής κατά του κράτους. Στη Λέσβο η εκτόνωση μετατράπηκε σε οργανωμένη βίαιη ανυπακοή. Το κράτος, με το οποίο έχουν πρόβλημα, στη βιαιοπραγία εναντίον του υπάρχει μέσω ταπεινών εκπροσώπων περιορισμένης ευθύνης. Οι αστυνομικοί είναι ανίσχυροι, και φτωχοί, κρατικοί λειτουργοί. Παίρνουν πολύ λίγα χρήματα και δουλειά τους είναι, στην ουσία, όχι μόνο να συγκρούονται με διάφορες συλλογικότητες αλλά, κυρίως, να δίνουν τη δυνατότητα στους εξαγριωμένους με το κράτος να εκτονώνονται μέσω αντιπροσώπων.

Ιδίως οι εργαζόμενοι στα ΜΑΤ είναι οι «μπάτσοι» του συστήματος που προσφέρονται για εκτόνωση όσων αισθάνονται πιεσμένοι από το σύστημα. Τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακροβολισμένοι γύρω από τα Εξάρχεια για να χτυπιούνται με τους μπαχαλάκηδες, ουσιαστικά χωρίς καμία άλλη δικαιοδοσία που να προκύπτει από τον θεσμικό ρόλο τους ως όργανα της τάξης και ως κρατικός μηχανισμός άσκησης της μόνης νόμιμης, της κρατικής βίας. Μετά τις εκλογές, αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ανησυχεί πολύ μήπως κατηγορηθεί για βιαιότητα κατά των συλλογικοτήτων, γι' αυτό και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους «μπάτσους» όπως και πριν. Κυρίως για να εκτονώνονται επ' αυτών όσοι τα έχουν με το κράτος - και τελικά να κάνει το κράτος τη δουλειά του.

Δεν είναι μόνο συμβολικώς οι «μπάτσοι» σάκος του μποξ. Είναι και στην πράξη. Φτωχά παιδιά από τα προάστια ή από την επαρχία, παιδιά γονέων που επιδίωξαν να τα σώσουν μέσω της πρόσβασής τους στο Δημόσιο, υποχρεώνονται σε έναν παθητικό ρόλο, τον μόνο που τους επιφυλάσσει ο προοδευτισμός. Κρατικοί εκπρόσωποι περιορισμένης ευθύνης, που δεν τους προστατεύει ούτε ο νόμος, σύμβολα εκτίμησης κάθε επιμέρους «δίκιου» μιας κατακερματισμένης κοινωνίας. Είναι κάτι πολύ πιο λίγο από αυτό που είχε υπερασπιστεί ο ιταλός σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι, που θεωρούσε ότι οι αστυνομικοί στις κοινωνικές συγκρούσεις είναι οι πραγματικοί προλετάριοι. Στην Ελλάδα δεν είναι καν αυτό. Είναι απλά σύμβολα μέσω των οποίων επιβεβαιώνεται η κοινωνική ανωτερότητα όσων διαμαρτύρονται εναντίον του κράτους, έστω και αν συχνά νέμονται κρατικά προνόμια ή, έστω, κρατικές προσβάσεις.

Τρομάζω όταν βλεπω την αγριάδα των αγανακτισμένων που δέρνουν τον ματατζή στη Χίο. Μα πιο πολύ τρομάζω όταν σκέπτομαι πώς μπορεί να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη αγανάκτηση μιας ομάδας που για πολύ μεγάλο διάστημα οφείλει απλώς να ταπεινώνεται, να υβρίζεται και να εξευτελίζεται.

Η πρώτη κυβερνητική αποτυχία

Ούτε ανοιχτά ούτε κλειστά χοτ σποτ, ζητούσαν χθες κάτοικοι της Μυτιλήνης, δείχνοντας πώς εξελίσσεται η κινητοποίηση. Το σύνθημα αυτό, ακόμα κι αν υποστηρίζεται από την Αριστερά, είναι ακροδεξιό, μια άλλη εκδοχή του «Εξω οι ξένοι». Κάποιοι πολίτες πήραν και τα όπλα. Ο ανορθολογικός αντισυστημισμός σηκώνει ακόμα μια φορά κεφάλι.

Αλλά, προφανώς, ακόμα και έτσι, η εξέλιξη δείχνει την αδυναμία της κυβέρνησης να κατανοήσει στην ολότητά του το μεταναστευτικό και το προσφυγικό πρόβλημα. Η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι αλλοπρόσαλλη. Κατάργησε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, στη συνέχεια το ανασυγκρότησε, ενώ ανοιχτά κάμπους όπως η Μόρια γιγαντώνονται χωρίς να έχουν επισπευστεί η απόδοση της προσφυγικής ιδιότητας ούτε η συστηματική επαναπροώθηση μεταναστών η αίτηση των οποίων να χαρακτηριστούν πρόσφυγες απορρίπτεται. Το κράτος, ακόμα, δεν έχει αναλάβει την ευθύνη του συντονισμού του προβλήματος. Ταυτόχρονα, η ευρωπαϊκή συμμετοχή στην ανάσχεση του προβλήματος παραμένει απρόθυμη.

Υποτίθεται ότι η ΝΔ είχε σχέδιο. Αποδείχτηκε ότι άγεται και φέρεται, χωρίς ιδεολογικό μπούσουλα. Ομηρος ενός περιρρέοντος προοδευτισμού και της αδράνειας, η κυβέρνηση ήδη αντιμετωπίζει τις συνέπειες της πρώτης μεγάλης πολιτικής αποτυχίας της. Κατάφερε να φτιάξει συνθήκες Κερατέας στα νησιά, χωρίς καν να έχει αγγίξει το πρόβλημα. Το Μεταναστευτικό μπορεί εύκολα να γίνει για τη ΝΔ ό,τι το Μακεδονικό για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γέλια
«Το κότερο έφυγε για την τελευταία βόλτα. Καλό ταξίδι Κώστα Βουτσά». Ετσι αποχαιρέτισε τον ηθοποιό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας. Ακόμα ένας επίσημος ρέκτης της κοινοτοπίας, που θέλει, δακρύβρεκτα και τεμπέλικα, κάποιον διάσημο να ασχολείται στον παράδεισο με μια δημοφιλή ατάκα του, έναν γνωστό τίτλο βιβλίου ή ταινίας, ένα πολυακουσμένο τραγούδι του. Δακρύβρεκτο μεν, φτηνό δε. Για γέλια.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/20

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό που συνέβη με τον αστυνομικό που έβγαλε το όπλο του μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ, πρώην ΑΣΟΕΕ). Η αλήθεια χάθηκε, για μία ακόμη φορά, στις ατραπούς των ιδεοληψιών της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς δεν κατάλαβε τελικά τι συνέβη.

Ομολογώ ότι απορώ πώς ο νεαρός αστυνομικός που εδάρθη βρέθηκε έξω από το ΟΠΑ, δηλαδή πήγε σε μια από τις «κόκκινες ζώνες» του πανεπιστημιακού ασύλου στην Αττική, παρά τη γνωστή κόντρα των αστυνομικών με τους αναρχικούς των Εξαρχείων. Θα πρότεινα στους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ., προληπτικά, να αποφεύγουν τέτοιες «βόλτες» και μάλιστα με τέτοιες εξαρτύσεις, διότι μόνο μια στιγμή χρειάζεται για να συμβεί το ατύχημα...

Ωστόσο, το επιχείρημά μου ενισχύεται εάν κάποιος λάβει υπόψη τη νοσηρή κατάσταση των κεντρικών πανεπιστημιακών κτιρίων, τα οποία είναι έρμαια μιας δράκας μπαχαλάκηδων που εκφοβίζουν και δέρνουν (εκτός ή και πέριξ των ΑΕΙ) όποιον δεν είναι της αρεσκείας τους. Εάν μιλούσαμε με όρους ευνομούμενης πολιτείας, κάθε πολίτης μπορεί να βρεθεί όπου επιθυμεί (πλην σπάνιων εξαιρέσεων...).

Από την πλευρά του, το πρυτανικό συμβούλιο του ΟΠΑ καταδίκασε «την είσοδο κάθε είδους οπλοφόρων εντός των εγκαταστάσεων του ιδρύματος χωρίς νόμιμη αιτία, καθώς και την παράνομη απειλή χρήσης οποιουδήποτε όπλου», υπενθυμίζοντας προς πάσα κατεύθυνση πως «τέτοιες συμπεριφορές είναι δυνατόν να προκαλέσουν ανεξέλεγκτες και ανεπιθύμητες καταστάσεις». Δηλαδή, την περίπτωση του ατυχήματος που προανέφερα.

Βεβαίως, οι ανακοινώσεις δυστυχώς γράφονται για να αναγνωσθούν από πολλαπλά ακροατήρια: την κυβέρνηση, τα κόμματα, την αστυνομία, τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, τους φοιτητές, τους μπαχαλάκηδες, τους γονείς. Η πολλαπλότητα των πολιτικών αφετηριών, των ιδεοληψιών και των συμφερόντων που κρύβονται πίσω από το θέμα της βίας στα πανεπιστήμια οδηγούν τελικά στη δίχως τέλος ανακύκλωση του ζητήματος, χωρίς λύση.

Ποιο είναι το βασικό ερώτημα; Από θεσμική και πολιτική σκοπιά, σχετίζεται με τον ρόλο που θέλουμε να διαδραματίζει η αστυνομία στην οργάνωση της κοινωνίας μας. Από ψυχολογική σκοπιά, το κρίσιμο είναι πόσο ανοιχτοί είμαστε να δεχθούμε τον περιορισμό του «υπερεγώ» μας, είτε αυτό αποτυπώνεται στα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας είτε στις ιδέες μας, δηλαδή στον ξερολισμό μας.

ΥΓ.: Η επίθεση κατοίκων της Χίου σε αστυνομικούς την ώρα που βρίσκονταν ξαπλωμένοι στο ξενοδοχείο τους είναι ενδεικτική της τραγικής αμφιθυμίας των Ελλήνων ως προς τον ρόλο της αστυνομίας.