οι κηπουροι τησ αυγησ

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

"...Η Αθήνα αντανακλά –ή πιθανώς αντανακλά– το γενικό αίσθημα αναμονής που διακατέχει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Οι μεταβολές στην πόλη (επενδύσεις, αποκαταστάσεις, νέα ξενοδοχεία, παρεμβάσεις) συμβαδίζουν με αυτό που συμβαίνει στη μικρή κλίμακα της ατομικής ή οικογενειακής στάθμης, όπου η διστακτική αισιοδοξία για το μέλλον αναμετριέται διαρκώς με την περισσότερο ρεαλιστική πραγματικότητα. Ετσι και στην Αθήνα, ξετυλίγονται οι δύο ψυχικές προσεγγίσεις. Η ανάγκη και η επιθυμία της εκτίναξης και της αισιοδοξίας και η αναγκαστική αποδοχή μιας κοινωνικής συνθήκης, γεμάτης, ακόμη, με χάσματα αν όχι με ρήγματα...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/02/20
ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ,
του Νίκου Βατόπουλου


Οφείλουμε απέναντι στην πόλη να στεκόμαστε τόσο κριτικοί όσο και ανοικτοί, ήτοι αισιόδοξοι. Κατεβαίνοντας τη Βασιλίσσης Σοφίας, παρατηρούσα το υπό ανέγερση νέο κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης και σκέφτηκα ότι αυτό το στοιχείο της μεταβολής και της αναμονής πάντα θα δίνει υπόσταση στην ίδια την ιδέα του άστεως και της αστικής κουλτούρας. Ομοίως, το νέο σιντριβάνι της πλατείας Ομονοίας, που γεννά αλυσίδα ποικίλων αντιδράσεων, παράγει ένα γεγονός στην πόλη. Η Αθήνα δείχνει να έχει οριστικά εξέλθει από ένα μεγάλο και καταστροφικό τέλμα ακινησίας.

Κεντρική παραμένει πάντως η θέση πως η Αθήνα αντανακλά –ή πιθανώς αντανακλά– το γενικό αίσθημα αναμονής που διακατέχει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Οι μεταβολές στην πόλη (επενδύσεις, αποκαταστάσεις, νέα ξενοδοχεία, παρεμβάσεις) συμβαδίζουν με αυτό που συμβαίνει στη μικρή κλίμακα της ατομικής ή οικογενειακής στάθμης, όπου η διστακτική αισιοδοξία για το μέλλον αναμετριέται διαρκώς με την περισσότερο ρεαλιστική πραγματικότητα.

Ετσι και στην Αθήνα, ξετυλίγονται οι δύο ψυχικές προσεγγίσεις. Η ανάγκη και η επιθυμία της εκτίναξης και της αισιοδοξίας και η αναγκαστική αποδοχή μιας κοινωνικής συνθήκης, γεμάτης, ακόμη, με χάσματα αν όχι με ρήγματα.

Κατανοώ την ανάγκη δημιουργίας ενός γεγονότος-σοκ στην πλατεία Ομονοίας, και πέραν από όποια αισθητική, πολεοδομική, αρχιτεκτονική ή θεσμική ένσταση μπορεί να έχει κανείς, οφείλω να αναγνωρίσω ότι η Αθήνα χρειάζεται χειρονομίες αιφνιδιασμού και επιτάχυνσης. Η νέα όψη της πλατείας επαναφέρει υπό άλλο πρίσμα τη ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα σε μια ευρύτατη ακτίνα πέριξ της Ομόνοιας. Η ζώνη των κοινωνικών ρηγμάτων είναι τόσο εκτεταμένη και τόσο σύνθετη, ώστε κανείς να μην μπορεί να σκεφτεί την επόμενη μέρα στην Αχαρνών ή στο Μεταξουργείο χωρίς μια δέσμη μέτρων ευρύτερης συναίνεσης σε βάθος χρόνου και με τη συστράτευση ανθρώπων με εμπειρία σε προγράμματα κοινωνικής συνοχής.

Παρ’ όλα αυτά, η οικονομία της πόλης έχει απόλυτη ανάγκη τους αναφλεκτήρες. Και η νέα Εθνική Πινακοθήκη και το νέο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπως και το Μουσείο του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, αναφλεκτήρες είναι. Δρουν συσπειρωτικά, λειτουργούν ως πρότυπα και διαμοιράζουν πολλαπλασιαστικά το βίωμα της επίσκεψης. Μακάρι να κατανοούσε βαθύτερα η ελληνική κοινωνία το οικονομικό μέγεθος και την ψυχική αλληλεπίδραση που φέρει το άυλο και υλικό αποτύπωμα του πολιτισμού. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου