"...Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι ότι δεν μπορεί να πείσει για την ειλικρίνεια των προσθέσεων και την αποτελεσματικότητα του σχεδίου που θέλει να εφαρμόσει. Στα νησιά φοβούνται ότι οι νέες δομές απλώς θα προστεθούν στις υφιστάμενες και ο αριθμός των αιτούντων άσυλο που εγκλωβίζονται εκεί θα διογκώνεται διαρκώς. Στην ηπειρωτική Ελλάδα φοβούνται ότι η προοπτική κατασκευής δομών θα εξελιχθεί σε νέες Μόριες παντού. Οι επιλογές δεν είναι πολλές και τα περιθώρια χειρισμών διαρκώς στενεύουν. Η μόνη πιθανότητα να πείσει η κυβέρνηση για την αποτελεσματικότητα των επιλογών της είναι να καταφέρει μια σταθερή ροή επιστροφών όσων δεν δικαιούνται άσυλο, σε αριθμούς ανάλογους με εκείνους των αφίξεων, προκειμένου να σταθεροποιηθεί ο αριθμός όσων τελικά μένουν στη χώρα. Εφόσον ισχύει ότι εκείνοι που πραγματικά δικαιούνται άσυλο είναι μικρή μειοψηφία όσων πλέον φθάνουν στη χώρα, ένας αποτελεσματικός μηχανισμός επιστροφών μπορεί να λειτουργήσει σαν βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας και οργής στα νησιά, οι κάτοικοι των οποίων δικαίως αγανακτούν με τους συνεχείς πειραματισμούς...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Ανακοίνωσε τη δημιουργία κλειστών κέντρων στην ηπειρωτική Ελλάδα, όμως έδωσε προτεραιότητα στα κλειστά κέντρα στη Λέσβο και στη Χίο. Τις συνέπειες τις παρακολουθούμε εδώ και μέρες. Ομάδες που μεταμορφώνονται σε αγέλες, όπως αυτή που επιτέθηκε στον ξαπλωμένο στο κρεβάτι του αστυνομικό στον Καρφά της Χίου, ενώ ο συνάδελφός του φώναζε «Οχι, παιδιά, μην τον χτυπάτε». Στη Λέσβο, αστυνομικός τραυματίστηκε από σκάγια. Εικόνες ντροπής για όλους μας. Στις αγέλες συνεργάζονται αρμονικά ακροδεξιοί με τη συνήθη αλητεία της Αριστεράς, μέλη ΜΚΟ που φροντίζουν τα επαγγελματικά τους συμφέροντα. Οι μεν δεν θέλουν κλειστά τα κέντρα και δεν θέλουν περιορισμούς στους μετανάστες, οι δε ζητούν να πετάξουν όλους τους μετανάστες στη θάλασσα. Οι κάτοικοι ζητούν ειρηνική διαμαρτυρία, όμως κυριαρχούν, ως συνήθως, οι φασαριόζοι. Και όλοι μαζί χτυπούν την αστυνομία.

Πίστεψε πραγματικά η κυβέρνηση ότι οι μετανάστες θα εμπλουτίσουν την ελληνική κοινωνία και θα λύσουν το δημογραφικό; Και αν το πίστεψε, γιατί το πίστεψε; Την τύφλωσαν οι γνωστές και πλέον βαρετές ενοχές απέναντι στην Αριστερά; Ή μήπως ο φιλελευθερισμός των δικαιωμάτων; Θα πρέπει να δει αυτό που βλέπουν τα μάτια όλων μας. Αφημένοι στην τύχη τους για χρόνια, οι ντόπιοι πληθυσμοί είναι αντιμέτωποι με μια καταναγκαστική συμβίωση που δεν ξέρουν πότε και αν θα τελειώσει. Τα γεγονότα στη Λέσβο και στη Χίο είναι σαφές ότι δυσκολεύουν οποιαδήποτε συνεννόηση με περιοχές της ηπειρωτικής χώρας για την αποσυμφόρηση των νησιών. Η κυβέρνηση, χθες, όταν απέσυρε τις δυνάμεις της αστυνομίας από τη Λέσβο και τη Χίο, έχασε την πρώτη σημαντική μάχη. Ο πόλεμος, όμως, με το μεταναστευτικό θα είναι μακρύς. Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν, αρκεί να τα αναγνωρίσεις ως λάθη.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/20Έντυπ

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/20

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, ιδιαίτερα στη Χίο και στη Λέσβο, θυμίζει γόρδιο δεσμό. Τα κλιμακούμενα βίαια επεισόδια, οι συγκρούσεις ανάμεσα σε κατοίκους και αστυνομικές δυνάμεις γύρω από τις περιοχές που έχουν επιταχθεί, οι επιθέσεις κατά αστυνομικών στα ξενοδοχεία όπου κατέλυσαν, στη Χίο, δείχνουν μια κατάσταση σχεδόν εκτός ελέγχου. Και δεν είναι ορατή η διέξοδος από αυτή.

Για την κυβέρνηση η πρόκληση είναι μεγάλη, πρόκειται πιθανότατα για τη μεγαλύτερη κρίση που έχει έως τώρα κληθεί να χειριστεί. Στο προσφυγικό - μεταναστευτικό έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις, ούτε εγγυήσεις ότι πολιτικές και μέτρα που εφαρμόστηκαν παλαιότερα θα έχουν αποτέλεσμα εάν εφαρμοστούν ξανά. Και, βεβαίως, δεν βοηθούν οι συγκρίσεις. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανατρέχουν στο 2015 και στις εκατοντάδες χιλιάδες αφίξεις στα ελληνικά νησιά μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Στις αφίξεις εκείνες, ωστόσο, υπήρξε συνέχεια με τον βαλκανικό διάδρομο και τη μετακίνηση της συντριπτικής πλειονότητας των προσφύγων και μεταναστών προς τις βορειοευρωπαϊκές χώρες.

Η βασική διαφορά της κατάστασης σήμερα είναι ότι όσοι φθάνουν στην Ελλάδα θα παραμείνουν εδώ, πλην ελαχίστων που καταφέρνουν να μετακινηθούν μέσω παράνομων δικτύων διακίνησης προς κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα ή όσων λίγων εξασφαλίζουν το δικαίωμα μετάβασης κυρίως για λόγους οικογενειακής επανένωσης. Κατά τα λοιπά, η απροθυμία των Ευρωπαίων εταίρων να γίνουν συμμέτοχοι στην προσπάθεια κατανομής βαρών καθίσταται διαρκώς σαφής.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι ότι δεν μπορεί να πείσει για την ειλικρίνεια των προσθέσεων και την αποτελεσματικότητα του σχεδίου που θέλει να εφαρμόσει. Στα νησιά φοβούνται ότι οι νέες δομές απλώς θα προστεθούν στις υφιστάμενες και ο αριθμός των αιτούντων άσυλο που εγκλωβίζονται εκεί θα διογκώνεται διαρκώς. Στην ηπειρωτική Ελλάδα φοβούνται ότι η προοπτική κατασκευής δομών θα εξελιχθεί σε νέες Μόριες παντού.

Οι επιλογές δεν είναι πολλές και τα περιθώρια χειρισμών διαρκώς στενεύουν. Η μόνη πιθανότητα να πείσει η κυβέρνηση για την αποτελεσματικότητα των επιλογών της είναι να καταφέρει μια σταθερή ροή επιστροφών όσων δεν δικαιούνται άσυλο, σε αριθμούς ανάλογους με εκείνους των αφίξεων, προκειμένου να σταθεροποιηθεί ο αριθμός όσων τελικά μένουν στη χώρα. Εφόσον ισχύει ότι εκείνοι που πραγματικά δικαιούνται άσυλο είναι μικρή μειοψηφία όσων πλέον φθάνουν στη χώρα, ένας αποτελεσματικός μηχανισμός επιστροφών μπορεί να λειτουργήσει σαν βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας και οργής στα νησιά, οι κάτοικοι των οποίων δικαίως αγανακτούν με τους συνεχείς πειραματισμούς.