"...Στο νοσοκομείο ζυγίζεις το καθετί. Τα επουσιώδη, τα φτηνά, όλα αυτά ξεγυμνώνονται. Τα ακριβά φαίνονται ακόμη πιο πολύτιμα. Βουρκώνεις, αγωνιάς. Αλλά και γελάς: βλέποντας τον ηλικιωμένο που κυκλοφορεί με τη μακριά μάλλινη ρόμπα του, ένα πλαστικό ποτήρι φραπέ στο χέρι κι ένα κασκόλ του Ολυμπιακού τυλιγμένο στον λαιμό του. Ή έναν άλλο ευτραφή κύριο που μαζί με τη σύζυγό του μπαίνει φουριόζος στην αίθουσα αναμονής: εκείνος με ένα χοντρό πούρο στο στόμα (ευτυχώς σβηστό...) κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι, εκείνη με μια φουντωτή γούνα και μαλλί-λάχανο. Ναι, καμιά φορά καταφέρνεις να γελάς. Μπορείς ακόμα να γελάς. Γιατί κάθε μέρα στο νοσοκομείο είναι σαν τη ζωή: έχει και ξέφωτα...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/02/20