"...Ηταν προδιαγεγραμμένο ότι κάποτε θα συνέβαινε, αλλά συνέβη με τον χειρότερο τρόπο. Για να γίνει όμως αυτό το κακό συνέβαλε για άλλη μια φορά το ανθρώπινο χέρι. Πολλά τα λάθη, χρόνια τώρα παρατηρούσαμε ως κάτοικοι ότι η συστοιχία από κουκουναριές που φυτεύτηκαν το 2004 ήταν λάθος και από τότε τονίζαμε ότι θα έπρεπε να εκριζωθούν και στη θέση τους να φυτευτούν βραδυφλεγή δενδρύλλια και όχι να υπάρχουν αυτές οι φυσικές τορπίλες. Από την αρχή της θερινής περιόδου παρακαλούσαμε τη δημοτική αρχή για τον καθαρισμό των δρόμων από τα ξερά κλαδιά, ενώ και οι κάδοι απορριμμάτων έπρεπε να είναι σιδερένιοι και όχι πλαστικοί και η αποκομιδή σκουπιδιών να γίνεται σε τακτική βάση και όχι δύο φορές την εβδομάδα. Οι υποσταθμοί της ΔΕΗ παμπάλαιοι πάνω σε ξύλινες βάσεις, όλα λάθος για την πευκόφυτη περιοχή του Ματιού. Αυτή τη στιγμή καλά τα συσσίτια και η διανομή τροφίμων, αλλά προέχει να προχωρήσουν οι διαδικασίες προκειμένου να αποκατασταθούν γρήγορα οι ζημιές και να γίνει η περιοχή και πάλι βιώσιμη. Γιατί τώρα είναι μια περιοχή φάντασμα, δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν υπάρχει πρόνοια, δεν υπάρχει κρατική μέριμνα..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/07/18

1. Ανθρώπων δεινά και θεία οργή
Κύριε διευθυντά,

Πότε ο κατά τον Καλαβρύτων και Αιγιαλείας εκδικητικός Θεός εξαπολύει την οργή του (ή κατά τον Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως αποστρέφει το πρόσωπό του) επί δικαίους και αδίκους; Για αιώνες οι πυρκαγιές ήταν συχνό φαινόμενο στα μοναστήρια του Αγίου Ορους παρά τις ολονύκτιες παρακλήσεις για εξευμενισμό της θεϊκής οργής. Η οργή υποχώρησε όταν η ηλεκτρική λάμπα αντικατέστησε το κερί στα κελιά των μοναχών – μια ανθρώπινη επινόηση μετέβαλε τις θεϊκές συνήθειες. Στην υπανάπτυκτη Αφρική δεκάδες χιλιάδες παιδιά λιμοκτονούν και πεθαίνουν κάθε χρόνο και εκατοντάδες σκοτώνονται από φυλετικές και θρησκευτικές έριδες. Στην ινδική χερσόνησο χιλιάδες πνίγονται από τους μουσώνες λόγω ανεπαρκών υποδομών. Στη βαθύτατα θρησκευόμενη Λατινική Αμερική ανθούν οι δεξιές και οι αριστερές δικτατορίες και οργιάζει το εμπόριο των ναρκωτικών. Στις θεοκρατικές κοινωνίες του Ισλάμ η γυναίκα δεν έχει υπόσταση ανθρώπου. Γιατί τόση θεϊκή οργή σ’ αυτές τις χώρες σε σύγκριση με τη Σουηδία, όπου το 85% δηλώνουν άθεοι; Συμπέρασμα: ο Θεός έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην τεχνολογική ανάπτυξη, στην κοινωνική οργάνωση, στη μόρφωση, και οργίζεται όταν λατρεύεται με τον σκοταδιστικό και μισαλλόδοξο τρόπο που νοσταλγούν οι κ. Αμβρόσιος και Ιερεμίας. Εκόντες άκοντες οι κύριοι αυτοί μας υπέδειξαν τον σωστό δρόμο.

Λευτέρης Ζούρος, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, 

αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών

2. Η συμπαράσταση ήταν συγκλονιστική

Κύριε διευθυντά,

Σας γράφω από το «κατακαημένο» Κόκκινο Λιμανάκι. Βρισκόμουν μέσα στο σπίτι όταν είδα δύο γείτονες να αναχωρούν βιαστικά με τα αυτοκίνητα, και πήρα το μήνυμα να φύγω. Ομως μας έζωσαν οι καπνοί και η θερμοκρασία γύρω από το σπίτι έφτασε σε επικίνδυνα επίπεδα. Ηταν πλέον αργά για αποχώρηση. Δύο αυτοκίνητα δικά μας ήταν παρκαρισμένα κάτω από τα πεύκα και άρχισαν να λαμπαδιάζουν. Λιωμένα μέταλλα είδα το πρωί απλωμένα στο χώμα. Μας έζωσαν οι φλόγες που χτυπούσαν στα παράθυρα πότε από Ανατολάς και πότε από Δυσμάς. Ο θερμός άνεμος δεν είχε σταθερή κατεύθυνση, ήταν ανεμοστρόβιλος που χτυπούσε στα τζάμια και τα ράγιζε. Συγγενικά πρόσωπα με έπαιρναν από τα νησιά, πριν κοπεί το τηλέφωνο, για να μου πουν να φύγω. Ενας πυροσβέστης μου πρότεινε να οργανώσει επιχείρηση διάσωσης. Τους έλεγα πως είμαι ασφαλής, το σπίτι είναι καλής κατασκευής, είναι το πιο ασφαλές μέρος αυτή την ώρα. Εμεινα μέσα και έβλεπα την πύρινη λαίλαπα να κατατρώει κάθε πράσινο στα πέριξ. Τελικά, η απόφαση να μείνω στο σπίτι αποδείχτηκε σωτήρια, γιατί πολλά από τα θύματα βρέθηκαν στον δρόμο και στα οικόπεδα στο Κόκκινο Λιμανάκι. Επειδή ακούγονται πολλές «ιερεμιάδες» για τους υπεύθυνους ή ανεύθυνους φορείς, ας πούμε και μια καλή κουβέντα για τους ανθρώπους που έκαναν με το παραπάνω το καθήκον τους.

Οι ψαράδες που μάζευαν πυροπαθείς στις παραλίες και το Λιμενικό. Χαράματα της Τρίτης ομάδες ανδρών και γυναικών των σωμάτων ασφαλείας, του Ερυθρού Σταυρού, του Λιμενικού και εθελοντές ερευνούσαν τα καμένα σπίτια για τυχόν τραυματίες ή νεκρούς.

Από τον Δήμο Ραφήνας ήλθαν δύο μηχανικοί να καταγράψουν τις ζημιές. Τρίτη και Τετάρτη πρωί ήλθαν άτομα δύο τρεις φορές να μου προσφέρουν βοήθεια την ώρα που μάζευα τα αποκαΐδια, αν ήθελα νερό, τροφή ή φακό για το βράδυ. Εθελοντές, έρχονταν ομάδες δύο τριών ατόμων και προσφέρονταν να με βοηθήσουν. Με συγκίνηση είδα και δύο συντροφιές νεαρών που ερευνούσαν και ρωτούσαν αν είδα πουθενά κανένα ζωντανό τραυματισμένο να το μαζέψουν. Για τυχόν ευθύνες, είναι άλλοι αρμόδιοι, από την πλευρά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που έδειξαν πρόθυμα τη διάθεση να βοηθήσουν.

Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος, τ. Γυμνασιάρχης,

 Κόκκινο Λιμανάκι Ραφήνας

3. Η δεοντολογία και η τραγωδία

Κύριε διευθυντά,

Σκέφτομαι˙ αντικείμενο μελέτης θα έπρεπε να αποτελέσει ο τρόπος με τον οποίον εκάλυψαν την τραγωδία της Αττικής τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Εμπόρευμα ασφαλώς η είδηση˙ η ενημέρωση για τα συμβαίνοντα στον κόσμο. Εμπόρευμα όμως που δεν αφορά το στομάχι και τις άλλες βιοτικές ανάγκες των όσων το αγοράζουν. Απευθύνεται στη νόηση και το θυμικό. Ο τρόπος λειτουργίας των μέσων, κυρίως της τηλεοράσεως, κατά τις ημέρες αυτές, χαρακτηριζόταν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, από έλλειψη ανθρωπιάς˙ πρώτιστα έναντι των θεατών τους. Χρειαζόμαστε έναν νέο κώδικα δεοντολογίας. Ολα αλλάζουν με καταιγιστική ταχύτητα˙ κυρίως στους τρόπους επικοινωνίας. Μία επιτροπή, συνιστώμενη με απόφαση της Βουλής και αποτελούμενη από εκπροσώπους και εκφραστές του κοινού, των εμπλεκόμενων επαγγελματιών και των ειδικών επιστημόνων (επικοινωνιολόγων, πολιτικών επιστημόνων, κοινωνιολόγων, ανθρωπολόγων, ιστορικών, κ.ά.) θα προσέφερε χρήσιμες, τις απαραίτητες, προτάσεις και συμβουλές˙ για μία ριζικά νέα νομοθετική ρύθμιση, μέσα σε διάστημα ενός έτους.

Καταλήγω με ένα άσχετο, πολύ μικρό εν συγκρίσει, θέμα από την «Καθημερινή». Το συνδέει με τα παραπάνω η αναφορά στους άταφους νεκρούς της τραγωδίας. Γράφει συνεργάτης της εφημερίδας: «…με άταφους νεκρούς και με δεκάδες αγνοούμενους…». Θίγει το γλωσσικό αίσθημα. Αντιγράφω από τη Νεοελληνική Γραμματική (της Δημοτικής˙ συνταχθείσαν από επιτροπή, με πρόεδρο και εισηγητή τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη, εκδ. ΟΕΣΒ, 1941): «Μερικά παροξύτονα επίθετα… σαν ουσιαστικά ακολουθούν διαφορετικό τονισμό. Ενώ ως επίθετα βαστούν τον ίδιο τόνο σε όλες τις πτώσεις, ως ουσιαστικά παροξύνονται στη γενική του ενικού και στη γενική και αιτιατική του πληθυντικού: …Του άρρωστου παιδιού… - …Η καρδιά του αρρώστου… Ανάλογα σχηματίζονται και οι μετοχικοί τύποι του παθητικού ενεστώτα: Των λεγόμενων διανοουμένων – το νόημα των λεγομένων των διανοούμενων πολιτικών». Δεκάδες αγνοουμένους λοιπόν…

Με έκφραση συγγνώμης για το συμπίλημα ιδεών˙ από έναν παλαιό διευθυντή της Γενικής Διευθύνσεως Τύπου, που διετέλεσε υφυπουργός Τύπου, αρμόδιος δηλαδή για θέματα επικοινωνίας, σε δύο κυβερνήσεις.

Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος

4. «Παρακαλούσαμε να, να... αλλά τίποτα»

Κύριε διευθυντά,

Το Μάτι ήταν ο μοναδικός πνεύμονας πρασίνου σε ολόκληρη την Ανατ. Αττική. Δυστυχώς, είναι πια μια βομβαρδισμένη περιοχή, χωρίς να έχει προηγηθεί πόλεμος, και όλα αυτά γιατί η ΔΕΗ, ο Δήμος, η Περιφέρεια, η Πολιτική Προστασία ήταν ανεπαρκείς... είναι λάθος να επαναλαμβάνεται ότι ευθύνεται η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση. Το Μάτι και η Αμπελούπολη είναι καλύτερα σχεδιασμένες και από πολλές περιοχές που επίσημα έχουν ενταχθεί στο σχέδιο. Υπάρχουν άφθονες κάθετες και παράλληλες οδοί, μόνο στο Κόκκινο Λιμανάκι υπάρχει θέμα αδιεξόδων και δόμησης σε ρέματα...

Ηταν προδιαγεγραμμένο ότι κάποτε θα συνέβαινε, αλλά συνέβη με τον χειρότερο τρόπο. Για να γίνει όμως αυτό το κακό συνέβαλε για άλλη μια φορά το ανθρώπινο χέρι. Πολλά τα λάθη, χρόνια τώρα παρατηρούσαμε ως κάτοικοι ότι η συστοιχία από κουκουναριές που φυτεύτηκαν το 2004 ήταν λάθος και από τότε τονίζαμε ότι θα έπρεπε να εκριζωθούν και στη θέση τους να φυτευτούν βραδυφλεγή δενδρύλλια και όχι να υπάρχουν αυτές οι φυσικές τορπίλες. Από την αρχή της θερινής περιόδου παρακαλούσαμε τη δημοτική αρχή για τον καθαρισμό των δρόμων από τα ξερά κλαδιά, ενώ και οι κάδοι απορριμμάτων έπρεπε να είναι σιδερένιοι και όχι πλαστικοί και η αποκομιδή σκουπιδιών να γίνεται σε τακτική βάση και όχι δύο φορές την εβδομάδα. Οι υποσταθμοί της ΔΕΗ παμπάλαιοι πάνω σε ξύλινες βάσεις, όλα λάθος για την πευκόφυτη περιοχή του Ματιού. Αυτή τη στιγμή καλά τα συσσίτια και η διανομή τροφίμων, αλλά προέχει να προχωρήσουν οι διαδικασίες προκειμένου να αποκατασταθούν γρήγορα οι ζημιές και να γίνει η περιοχή και πάλι βιώσιμη. Γιατί τώρα είναι μια περιοχή φάντασμα, δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν υπάρχει πρόνοια, δεν υπάρχει κρατική μέριμνα. Ζούμε από τύχη...

Σταμάτης Πασβάγκας, Μόνιμος κάτοικος περιοχής ΜατιούΈντυπη