Eπτά κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ'
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17 |
1. Ο ενάρετος κύκλος του κ. Τσίπρα
Του Αντώνη Καρακούση
Για πρώτη φορά, έπειτα από μακρά περίοδο απόλυτης αβεβαιότητας και διαβρωτικής ανασφάλειας, φαίνεται κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.
Ολες οι ενδείξεις και οι πληροφορίες βεβαιώνουν ότι η περιβόητη δεύτερη αξιολόγηση κλείνει, ότι η συμφωνία με δανειστές και εταίρους οριστικοποιείται και ακόμη ότι θα συνοδεύεται από κάποια περιγραφή των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους, που θα επιτρέψει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να άρει τις επιφυλάξεις του και να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα.
Ολες οι πηγές, εγχώριες και διεθνείς, μεταφέρουν την ίδια ακριβώς αισιόδοξη ατμόσφαιρα και σπεύδουν να δηλώσουν ότι η ελληνική οικονομία διαμορφώνει επιτέλους προϋποθέσεις επανένταξης στο διεθνές οικονομικό σύστημα.
Αν λοιπόν κλείσει τις επόμενες μέρες η αξιολόγηση - την οποία παρεμπιπτόντως όλοι επιζητούσαν γιατί δεν άντεχαν την παράταση της αβεβαιότητας -, λογικά θα ακολουθήσει σειρά θετικών εξελίξεων και θα ανοίξει ένα παράθυρο σταθερότητας και ευκαιριών για την ελληνική οικονομία.
Σύμφωνα με τη λογική σειρά των πραγμάτων η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο θα επέλθει τις επόμενες μέρες, στις 10 Μαΐου τα προβλεπόμενα μέτρα θα έλθουν προς ψήφιση στη Βουλή και μέχρι τις 15 θα έχουν εγκριθεί, ώστε στο Eurogroup της 22ας Μαΐου να κλείσει η αξιολόγηση και να ανοίξει ο δρόμος για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στον ενάρετο κύκλο.
Αν όλα πάνε κατ' ευχήν, ο Μάριο Ντράγκι θα επιτρέψει εντός του καλοκαιριού την ένταξη της Ελλάδας στο περίφημο QE, δηλαδή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ευνοϊκής χρηματοδότησης, γεγονός που θα διευκολύνει πιστωτικά τη χώρα και την οικονομία της, θα βεβαιώσει την επικράτηση συνθηκών σταθερότητας και θα ευνοήσει την επάνοδο των καταθέσεων στις τράπεζες και την άρση της επιφυλακτικότητας από την πλευρά των ιδιωτών επενδυτών, ελλήνων και ξένων.
Αν μάλιστα η ομαλοποίηση των οικονομικών συνθηκών συνοδευθεί από επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, όπως αυτές του αεροδρομίου των Σπάτων και άλλων λιμανιών πέραν της Θεσσαλονίκης, και προωθηθούν με ταχύτητα επενδύσεις όπως αυτές του Ελληνικού και άλλες, και μαζί αναπτυχθεί το σχέδιο σιδηροδρομικής διασύνδεσης των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης με τα Σκόπια, το Βελιγράδι και τη Βιέννη, τότε είναι πιθανό να μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα παγκόσμιο κέντρο εφοδιασμού και εμπορίου.
Στον βαθμό δε που εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη και ο τουρισμός επιτύχει την προβλεπόμενη μεγέθυνση, θα διαμορφωθούν προϋποθέσεις για ανάταξη και της χειμαζόμενης εδώ και επτά χρόνια αγοράς ακινήτων, η οποία είναι ικανή να εξελιχθεί και πάλι σε λοκομοτίβα της ανάπτυξης, εξαιτίας της διευρυνόμενης ζήτησης από το εξωτερικό.
Με άλλα λόγια, ενδεχόμενη επιστροφή της κυβέρνησης Τσίπρα στον λεγόμενο ενάρετο κύκλο μπορεί να δώσει μοναδικά αποτελέσματα σε μια οικονομία που έχει αναδιαρθρωθεί, μεταρρυθμιστεί και ελευθερωθεί στον μέγιστο βαθμό.
Οπως λέει και ένας εμπορευόμενος φίλος, μετά όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια η ανάκαμψη μπορεί να έλθει πια χωρίς καν να το καταλάβουμε, όπως ακριβώς συνέβη και με τη βύθιση της οικονομίας στη μεγάλη κρίση. Και να επιβεβαιωθεί βεβαίως πόσο λανθασμένη και ζημιογόνος υπήρξε η επιλογή καθυστέρησης και κωλυσιεργίας των διαπραγματεύσεων.
Ολα αυτά τα προσδοκώμενα οφέλη θα μπορούσαν να είχαν κερδηθεί από την άνοιξη του 2015. Πλην όμως τότε επικρατούσαν ομολογημένες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.
Του Γιάννη Καρτάλη
Το οριακό υπέρ του Ερντογάν αποτέλεσµα του δηµοψηφίσµατος στην Τουρκία αποδεικνύεται (µε όλες τις απαράδεκτες προκλήσεις που κλιµακώνονται τις ηµέρες αυτές) ότι δυστυχώς υπήρξε η χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Διότι υποχρεώνει τον νέο Σουλτάνο όχι µόνο να συνεχίσει την έξαλλη εθνικιστική πολιτική που πρόβαλε κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και να την ενισχύσει ακόµη περισσότερο για να αποκρούσει τις πιέσεις που δέχεται ταυτόχρονα από την κεµαλική αντιπολίτευση και την εθνικιστική Ακροδεξιά. Πράγµα που φυσικά δεν θα είχε συµβεί αν είχε λάβει µια καθαρή εντολή ή και αν ακόµη είχε χάσει µε ένα υψηλό ποσοστό, που θα ανέτρεπε τα νεοθωµανικά του όνειρα. Ετσι όσοι είχαν πιστέψει ότι µετά το δηµοψήφισµα η κατάσταση στη χώρα θα µπορούσε ενδεχοµένως να οδηγηθεί σε µια περίοδο νηνεµίας διαψεύσθηκαν και τώρα πληθαίνουν τα ερωτηµατικά για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Μέσα στο κλίμα αυτό δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει ότι η τουρκική επιθετικότητα εκδηλώνεται και πάλι κυρίως προς τον συνήθη εύκολο στόχο που αποτελεί το δίδυμο Αιγαίο και Κύπρος. Δεν περιορίζεται όμως μόνο εκεί. Διότι η Αγκυρα έχει ανοίξει ταυτόχρονα πολλά μέτωπα στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε μια μουσουλμανική περιφερειακή υπερδύναμη, έχοντας αντιληφθεί ότι το χαρτί της ευρωπαϊκής ένταξης έχει πλέον καεί οριστικά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, την ευθύνη γι' αυτό δεν τη φέρει μόνο η Αγκυρα αλλά και οι Ευρωπαίοι οι οποίοι ουδέποτε ανταποκρίθηκαν θετικά στο τουρκικό ενταξιακό αίτημα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι επί σειρά ετών είχαν καλυφθεί πίσω από τις γνωστές ελληνικές αντιρρήσεις, οι οποίες ήρθησαν όμως με τη συμφωνία του Ελσίνκι, αφήνοντας έτσι στις υπόλοιπες χώρες το βάρος των αποφάσεων. Αποφάσεις που ουδέποτε ελήφθησαν, με αποτέλεσμα να μετατραπεί βαθμιαία και το Κόμμα του Ερντογάν από φιλοευρωπαϊκό, που εμφανίσθηκε αρχικά, σε γνήσιο φιλοϊσλαμικό, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.
Οι εξελίξεις στην περιοχή (Συρία - Ιράκ - ISIS) βοήθησαν άλλωστε προς την κατεύθυνση αυτή, με αποτέλεσμα να κορυφωθεί και πάλι η εμφύλια διαμάχη με τους Κούρδους που οδήγησε σε ανοιχτή διάσταση με τις ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούν τους κούρδους μαχητές ως ισχυρή δύναμη στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους. Και ενώ η παράλληλη σύγκρουση με την Ευρώπη δεν δείχνει να μπορεί να εξομαλυνθεί, αυξάνοντας τους κινδύνους για νέα ανεξέλεγκτα κύματα προσφύγων, η Αγκυρα εντείνει τώρα τις παρασκηνιακές επεμβάσεις της και στα Βαλκάνια, ενισχύοντας τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, την στιγμή που αναβιώνουν επικίνδυνα οι εθνικιστικές εξάρσεις και αυξάνεται η ρωσική επιρροή στην περιοχή. Κυοφορείται έτσι ένα νέο εκρηκτικό μείγμα στη γειτονιά μας, που απαιτεί από την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κατάσταση με την αναγκαία φρόνηση και αποφασιστικότητα, χωρίς περιττές εθνικοπατριωτικές ρητορείες.
Του Νότη Παπαδόπουλου
Σου λέει, εδώ δεσμεύτηκα ότι θα σκίσω τα Μνημόνια, θα αυξήσω μισθούς και συντάξεις και θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ. Εκανα ακριβώς το αντίθετο και παρ' όλα αυτά με ψήφισαν. Τους είπα ότι αν βγάλει «Οχι» το δημοψήφισμα θα κολλήσω το αποτέλεσμα στη μούρη της Μέρκελ και θα μου χαρίσει το χρέος. Το «Οχι» το έκανα «Ναι», υπέγραψα και τρίτο Μνημόνιο με μέτρα ουρά, φόρτωσα και τη χώρα άλλα 80 δισ. ευρώ χρέος και παρ' όλα αυτά με ξαναψήφισαν.
Αρα, σου λέει, μπορώ να λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Αυτοί βλέπουν γραμμές στον ουρανό και πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, τρώνε το κουτόχορτο που τους σερβίρω πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Οπότε, εδώ το Πάσχα έφυγαν 700.000 αυτοκίνητα από την Αθήνα, πού την είδατε την κρίση; Ποια καθυστέρηση στην αξιολόγηση; Αφού έκλεισα μόνο 3,6 δισ. ευρώ μέτρα ενώ ζητούσαν 42 φορές περισσότερα - 151,2 δισ. ευρώ! Εξάλλου, ποιος σας είπε ότι θα τα εφαρμόσω; Θα τα ψηφίσω και αν δεν μου ελαφρύνουν το χρέος θα τα πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων. Πού τους είδατε τους πολίτες που δεινοπαθούν; Το 2014 η πλατεία ήταν γεμάτη αγανακτισμένους, είδατε κανέναν σήμερα;
Και ποιος είναι ο Ντάισελμπλουμ που λέει για ενεργοποίηση αντιμέτρων μόνο εάν πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ; Δεν ξέρει την τύφλα του. Εδώ μου ζητούσαν 0,5% πλεόνασμα και εγώ, για μαγκιά, έβγαλα 4%. Και όχι από φόρους. Από μίζες τα μάζεψα - 7 δισ. ευρώ από μίζες που γλίτωσα! Εδώ ανάγκασα τους εργολάβους να φτιάχνουν τζάμπα τους δρόμους και να τους παραδίδουν πριν την ώρα τους. Εδώ μιλάμε για πολιτικό κολοσσό. Ο μόνος που παραδέχθηκε ότι είχε αυταπάτες. Οχι παίζουμε!
Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι νούμερο από καλοκαιρινή επιθεώρηση. Είναι όμως ο Πρωθυπουργός της χώρας που μας κοροϊδεύει σε ζωντανή μετάδοση!
Ομως το 1,2 εκατομμύρια άνεργοι παραμένει η τραγική αλήθεια. Οπως και η μείωση 100-350 ευρώ τον μήνα σε 900.000 συντάξεις. Και η αύξηση 650 ευρώ τον χρόνο σε κάθε πολίτη από τη μείωση του αφορολογήτου. Και η χώρα στροβιλίζεται μεταξύ Πολάκη και Σκουρλέτη.
Τουλάχιστον, μετά την... κοροϊδία και τις συνεντεύξεις ωραιοποίησης της κατάστασης, ας ελπίσουμε ότι ο κ. Τσίπρας θα προσγειωθεί στη σοβαρότητα. Και ότι θα κλείσει, με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση, τη ρημάδα την αξιολόγηση. Οι παράταιροι πανηγυρισμοί των κυβερνώντων να αποκτήσουν, επιτέλους, κάποιο νόημα.
Πόση μιζέρια, πόσο πολιτικό καιροσκοπισμό μπορεί να ανεχθούν ακόμη οι πολίτες που επιμένουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ισχυρής και ανανεωμένης δημοκρατικής, κεντροαριστερής παράταξης; Την ώρα που οι εξ αριστερών και εκ δεξιών μνηστήρες προσπαθούν να διαμοιράσουν τα ιμάτια του κεντρώου χώρου, ηγέτες και ηγετίσκοι κάνουν ό,τι μπορούν για να συνδράμουν το έργο τους.
Είναι κάτι παραπάνω από φαιδρή η ιστορία με το περιβόητο συνέδριο ανασύνθεσης και ανασύνταξης του χώρου. Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ που ξεκίνησε την ιστορία για ένα ιδρυτικό συνέδριο της παράταξης, μόλις η επιτροπή που είχε ορισθεί για να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις συμφώνησε σε ένα κοινώς αποδεκτό πλαίσιο, το 'στριψε στο τσάμικο. Προβλήματα προφανώς υπήρχαν και από άλλες δυνάμεις του χώρου που αδυνατούσαν να αντιληφθούν το κοινό συμφέρον. Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η λογική του μικρομάγαζου.
Για να φθάσουμε στην τελευταία κωμικοτραγική συνεδρίαση της ΚΕ του ΠαΣοΚ που η κυρία Γεννηματά τα τίναξε όλα στον αέρα με παλαιοκομματικές μεθόδους του παλιού αμαρτωλού παρελθόντος. Ποιες δημοκρατικές διαδικασίες, ποιος σεβασμός στα κομματικά όργανα, αρκεί για την πρόεδρο του ΠαΣοΚ η αυθεντία, η απόλυτη εξουσία του-της αρχηγού. Πήρε τους βουλευτές της που ενδιαφέρονται πρωτίστως για τις καρέκλες τους και γαία πυρί μιχθήτω.
Λες και βρισκόμαστε στην εποχή του Ανδρέα με ένα πανίσχυρο κόμμα και έναν αδιαφιλονίκητο ηγέτη που μπορεί να διαγράφει ή να στέλνει στο πυρ το εξώτερον όποιον τολμά να αμφισβητήσει τις επιλογές του. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι το ΠαΣοΚ παραμένει ακόμη ο πιο ισχυρός πόλος στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Με τη σημερινή του μορφή όμως δεν παύει να είναι ένας παρίας στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού. Φαίνεται όμως ότι προτιμούν ένα μικρομάγαζο που διασφαλίζει τα όποια προνόμιά τους, παρά να καλύψουν το μεγάλο κενό που υπάρχει στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Τρέφονται με ψευδαισθήσεις ότι θα απορροφήσουν τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας μια λαϊκίστικη πολιτική, παρά τις επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις που λαμβάνουν από τις δημοσκοπήσεις. Με ίντριγκες, συντροφικά μαχαιρώματα, προσωπικές ατζέντες, αρχηγικές νοοτροπίες και με το βλέμμα στο παρελθόν, η κάποτε ηγεμονεύουσα Δημοκρατική Παράταξη οδηγείται στο περιθώριο της Ιστορίας. Οι ευθύνες για αυτή την πορεία είναι δεδομένες, συγκεκριμένες και δεν πρόκειται να παραγραφούν. Ας το γνωρίζουν αυτοί που αρνούνται να υπηρετήσουν τη μόνη δυνατή διέξοδο: τη δημιουργία μέσα από ανοικτές διαδικασίες ενός σύγχρονου προοδευτικού μεταρρυθμιστικού φορέα.
6. Σήμα Γιούνκερ: «The game is over»
Του Ζώη Τσώλη
Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ήταν αυτός που το 2009 είπε για την Ελλάδα το περίφημο «The game is over», όταν πληροφορήθηκε στο Eurogroup ότι το έλλειμμα βρισκόταν στο 12% του ΑΕΠ. Μια φράση που σημάδεψε την ιστορία της χώρας, καθώς από εκείνη την ημέρα αγωνιζόμαστε να βγούμε από την κρίση, χωρίς ακόμη να τα καταφέρουμε.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν δικαίως πιστεύει τις μετρήσεις της κοινής γνώμης που δείχνουν ότι ίσως είναι ο πιο δημοφιλής ευρωπαίος πολιτικός στην Ελλάδα των μνημονίων.
Και αυτό συμβαίνει γιατί όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν κούνησε το δάχτυλο στους Ελληνες, ποτέ δεν μας έδειξε την έξοδο από το ευρώ.
Ετσι, και οι τελευταίες του δηλώσεις για την Ελλάδα και όσα είπε στην Κριστίν Λαγκάρντ, ότι «δεν πρέπει να υπάρχουν μεγάλες περικοπές στις συντάξεις γιατί μόνο ο φτωχός πληθυσμός της ελληνικής κοινωνίας υποφέρει», είναι βάλσαμο για την τρίτη ηλικία.
Ομως, όσο προφανές είναι ότι ο κ. Γιούνκερ δείχνει την ευαισθησία του γιατί συμπαθεί τους Ελληνες, το ίδιο προφανές είναι ότι κάνει πολιτική. Είναι αυτός που θέτει τα όρια ακόμη και όταν αναφέρεται στον κ. Τσίπρα για τον οποίο είπε το καταπληκτικό «δεν είμαι αντικειμενικός όταν μιλάμε για τον Αλέξη, γιατί τον συμπαθώ».
Η γραμμή του είναι ρεαλιστική και ξεκάθαρη.
Το πρώτο στοιχείο είναι η αναγνώριση ότι η Ελλάδα κάνει τεράστια προσπάθεια και θα ήταν «κακή θέση» για τους Ευρωπαίους εάν επιμείνουν σε μεγάλες περικοπές συντάξεων.
Το δεύτερο είναι ότι «λογικά μέτρα» για ελάφρυνση του χρέους χρειάζονται πάρα πολύ.
Και το τρίτο είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει τον Μάιο, αλλά το Eurogroup του Μαΐου πρέπει να δώσει τον σχεδιασμό των μελλοντικών μέτρων ελάφρυνσης.
Ολοι όσοι ακόμη και σήμερα δεν πιστεύουν ότι υπάρχει «πολιτικό deal» για το ελληνικό ζήτημα και δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και πώς θα πορευθούμε, ας εμπιστευθούν τον κ. Γιούνκερ.
Κατά μία έννοια έστειλε και αυτή τη φορά το ίδιο μήνυμα «The game is over», εξηγώντας ότι θα προχωρήσουμε βήμα-βήμα, και λίγο-λίγο όλα τα μέτρα θα εφαρμοστούν στην ώρα τους, χωρίς πολιτικούς κραδασμούς.
Του Αντώνη Καρακούση
Για πρώτη φορά, έπειτα από μακρά περίοδο απόλυτης αβεβαιότητας και διαβρωτικής ανασφάλειας, φαίνεται κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.
Ολες οι ενδείξεις και οι πληροφορίες βεβαιώνουν ότι η περιβόητη δεύτερη αξιολόγηση κλείνει, ότι η συμφωνία με δανειστές και εταίρους οριστικοποιείται και ακόμη ότι θα συνοδεύεται από κάποια περιγραφή των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους, που θα επιτρέψει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να άρει τις επιφυλάξεις του και να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα.
Ολες οι πηγές, εγχώριες και διεθνείς, μεταφέρουν την ίδια ακριβώς αισιόδοξη ατμόσφαιρα και σπεύδουν να δηλώσουν ότι η ελληνική οικονομία διαμορφώνει επιτέλους προϋποθέσεις επανένταξης στο διεθνές οικονομικό σύστημα.
Αν λοιπόν κλείσει τις επόμενες μέρες η αξιολόγηση - την οποία παρεμπιπτόντως όλοι επιζητούσαν γιατί δεν άντεχαν την παράταση της αβεβαιότητας -, λογικά θα ακολουθήσει σειρά θετικών εξελίξεων και θα ανοίξει ένα παράθυρο σταθερότητας και ευκαιριών για την ελληνική οικονομία.
Σύμφωνα με τη λογική σειρά των πραγμάτων η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο θα επέλθει τις επόμενες μέρες, στις 10 Μαΐου τα προβλεπόμενα μέτρα θα έλθουν προς ψήφιση στη Βουλή και μέχρι τις 15 θα έχουν εγκριθεί, ώστε στο Eurogroup της 22ας Μαΐου να κλείσει η αξιολόγηση και να ανοίξει ο δρόμος για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στον ενάρετο κύκλο.
Αν όλα πάνε κατ' ευχήν, ο Μάριο Ντράγκι θα επιτρέψει εντός του καλοκαιριού την ένταξη της Ελλάδας στο περίφημο QE, δηλαδή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ευνοϊκής χρηματοδότησης, γεγονός που θα διευκολύνει πιστωτικά τη χώρα και την οικονομία της, θα βεβαιώσει την επικράτηση συνθηκών σταθερότητας και θα ευνοήσει την επάνοδο των καταθέσεων στις τράπεζες και την άρση της επιφυλακτικότητας από την πλευρά των ιδιωτών επενδυτών, ελλήνων και ξένων.
Αν μάλιστα η ομαλοποίηση των οικονομικών συνθηκών συνοδευθεί από επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, όπως αυτές του αεροδρομίου των Σπάτων και άλλων λιμανιών πέραν της Θεσσαλονίκης, και προωθηθούν με ταχύτητα επενδύσεις όπως αυτές του Ελληνικού και άλλες, και μαζί αναπτυχθεί το σχέδιο σιδηροδρομικής διασύνδεσης των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης με τα Σκόπια, το Βελιγράδι και τη Βιέννη, τότε είναι πιθανό να μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα παγκόσμιο κέντρο εφοδιασμού και εμπορίου.
Στον βαθμό δε που εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη και ο τουρισμός επιτύχει την προβλεπόμενη μεγέθυνση, θα διαμορφωθούν προϋποθέσεις για ανάταξη και της χειμαζόμενης εδώ και επτά χρόνια αγοράς ακινήτων, η οποία είναι ικανή να εξελιχθεί και πάλι σε λοκομοτίβα της ανάπτυξης, εξαιτίας της διευρυνόμενης ζήτησης από το εξωτερικό.
Με άλλα λόγια, ενδεχόμενη επιστροφή της κυβέρνησης Τσίπρα στον λεγόμενο ενάρετο κύκλο μπορεί να δώσει μοναδικά αποτελέσματα σε μια οικονομία που έχει αναδιαρθρωθεί, μεταρρυθμιστεί και ελευθερωθεί στον μέγιστο βαθμό.
Οπως λέει και ένας εμπορευόμενος φίλος, μετά όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια η ανάκαμψη μπορεί να έλθει πια χωρίς καν να το καταλάβουμε, όπως ακριβώς συνέβη και με τη βύθιση της οικονομίας στη μεγάλη κρίση. Και να επιβεβαιωθεί βεβαίως πόσο λανθασμένη και ζημιογόνος υπήρξε η επιλογή καθυστέρησης και κωλυσιεργίας των διαπραγματεύσεων.
Ολα αυτά τα προσδοκώμενα οφέλη θα μπορούσαν να είχαν κερδηθεί από την άνοιξη του 2015. Πλην όμως τότε επικρατούσαν ομολογημένες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17 |
2. Tο άγος του πρωτογενούς πλεονάσματος
Του Γιάννη Μαρίνου
Αφού εκφράσω την ελπίδα μετά την ήττα της Αριστεράς του Μελανσόν να ακολουθήσει και η ήττα της Λεπέν με την πανηγυρική εκλογή σε πρόεδρο της Γαλλίας του μετριοπαθούς κεντροφιλελεύθερου Εμανουέλ Μακρόν, ας επανέλθω στα δικά μας. Και ιδιαίτερα στο περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα των περίπου 7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Πρώτα-πρώτα να υπενθυμίσω στους χαιρέκακα πανηγυρίζοντες ότι ναι μεν ο κ. Τόμσεν έπεσε έξω στις προβλέψεις του αλλά πολύ περισσότερο απεδείχθη ανίκανη η κυβέρνησή μας στο να υπολογίσει το πλεόνασμα αυτό. Υπενθυμίζω ότι στον προϋπολογισμό προβλεπόταν πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ, όμως αυτό ξεπέρασε το 4%, δηλαδή ήταν οκτώ φορές μεγαλύτερο. Και πού το πρόβλημα θα διερωτηθούν κάποιοι; Μα επειδή αυτό προέκυψε κυρίως από πρόσθετη βαρύτατη φορολογία που ξεζούμισε κάθε απομένουσα ικμάδα του λαϊκού βαλαντίου, συντήρησε αν δεν βάθυνε την ύφεση και απομάκρυνε ακόμα περισσότερο κάθε προοπτική ανάπτυξης. Αρα συνέχιση της μιζέριας, της υψηλής ανεργίας, αποτροπή ξένων επενδύσεων λόγω κυρίως αβεβαιότητας και αναξιοπιστίας του ελληνικού κράτους.
Οκοινός νους επιπλέον διερωτάται: πώς είναι δυνατόν να καμαρώνει χωρίς ίχνος ντροπής η κυβέρνηση για το υπέρογκο αυτό πλεόνασμα (που επιμένω προήλθε, πέρα από τον κάποιο περιορισμό της φοροδιαφυγής, κυρίως από υπερφορολόγηση και όχι από αύξηση του εθνικού εισοδήματος) όταν χρωστάει αυτά τα περισσεύοντα 7 δισεκατομμύρια ευρώ ως διαπρεπής μπαταξής;
Ας υπενθυμίσω το γεγονός ότι το Δημόσιο έχει απλήρωτες ληξιπρόθεσμες οφειλές τουλάχιστον 5 δισεκατομμυρίων, ότι πάνω από 150.000 εξελθόντες στη σύνταξη μάταια ακόμα και επί τρία χρόνια αναμένουν για να την εισπράξουν, ότι πολλών χιλιάδων το εφάπαξ δεν έχει καταβληθεί, ότι απροσδιόριστος αριθμός συμβασιούχων μένει επί μήνες απλήρωτος, ότι τεράστια ελλείμματα μάταια αναμένουν την κάλυψή τους από το κράτος και ότι η ΔΕΗ παραπαίει υπερχρεωμένη με ευθύνη του κ. Σκουρλέτη. Επιπλέον μόνο ένας στους δέκα από το περίπου ένα εκατομμύριο ανέργων λαμβάνει το επίδομα του ΟΑΕΔ, ενώ οι υπόλοιποι 900.000 άνεργοι το στερούνται. Και το ακόμα χειρότερο: από το 1.000.000 ανέργους οι 700.000 είναι μακροχρόνια άνεργοι, την τάξη των οποίων πυκνώνουν κυρίως γυναίκες και μεγάλης ηλικίας συνάνθρωποί μας που αδυνατούν να βρουν εργασία. Υπενθυμίζω και πάλι ότι για τους ανέργους δεν αγωνίζεται πιεστικά κανένα συνδικάτο και κανένα κόμμα. Ολοι ενδιαφέρονται και πολεμούν για τις «κατακτήσεις» των ήδη εργαζομένων.
Τι θα γίνει αυτό το μάλλον περιστασιακό ταμειακό πλεόνασμα του Δημοσίου; Θα πληρώσει με αυτό το ανυπόληπτο κράτος όλους αυτούς στους οποίους χρωστάει (εργολάβους, προμηθευτές, δικαιούχους επιστροφής φόρου, συνταξιούχους σε αναμονή, απλήρωτους συμβασιούχους κ.ο.κ.); Ή το θεώρησε αυτό καλή ευκαιρία για αθρόες προσλήψεις δικών μας παιδιών; Και με αυτό το σκεπτικό ετοιμάζεται να μονιμοποιήσει 10.000 συμβασιούχους, που η πλειονότητά τους έχει προσληφθεί με κομματικά κριτήρια; Και οι δήθεν ευαίσθητοι θεσμοί γιατί ανέχονται αυτές τις παραβιάσεις των μνημονίων και αποδέχθηκαν επίσης την υπερφορολόγηση;
ΥΓ.: Κι εγώ μπορώ να αποκτήσω πλεόνασμα αν δεν πληρώνω το ενοίκιο, τα δάνειά μου, τον μπακάλη της γειτονιάς, τη ΔΕΗ, τους φόρους μου και έτσι με γεμάτες τσέπες να κάνω ντόλτσε βίτα.
Του Γιάννη Μαρίνου
Αφού εκφράσω την ελπίδα μετά την ήττα της Αριστεράς του Μελανσόν να ακολουθήσει και η ήττα της Λεπέν με την πανηγυρική εκλογή σε πρόεδρο της Γαλλίας του μετριοπαθούς κεντροφιλελεύθερου Εμανουέλ Μακρόν, ας επανέλθω στα δικά μας. Και ιδιαίτερα στο περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα των περίπου 7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Πρώτα-πρώτα να υπενθυμίσω στους χαιρέκακα πανηγυρίζοντες ότι ναι μεν ο κ. Τόμσεν έπεσε έξω στις προβλέψεις του αλλά πολύ περισσότερο απεδείχθη ανίκανη η κυβέρνησή μας στο να υπολογίσει το πλεόνασμα αυτό. Υπενθυμίζω ότι στον προϋπολογισμό προβλεπόταν πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ, όμως αυτό ξεπέρασε το 4%, δηλαδή ήταν οκτώ φορές μεγαλύτερο. Και πού το πρόβλημα θα διερωτηθούν κάποιοι; Μα επειδή αυτό προέκυψε κυρίως από πρόσθετη βαρύτατη φορολογία που ξεζούμισε κάθε απομένουσα ικμάδα του λαϊκού βαλαντίου, συντήρησε αν δεν βάθυνε την ύφεση και απομάκρυνε ακόμα περισσότερο κάθε προοπτική ανάπτυξης. Αρα συνέχιση της μιζέριας, της υψηλής ανεργίας, αποτροπή ξένων επενδύσεων λόγω κυρίως αβεβαιότητας και αναξιοπιστίας του ελληνικού κράτους.
Οκοινός νους επιπλέον διερωτάται: πώς είναι δυνατόν να καμαρώνει χωρίς ίχνος ντροπής η κυβέρνηση για το υπέρογκο αυτό πλεόνασμα (που επιμένω προήλθε, πέρα από τον κάποιο περιορισμό της φοροδιαφυγής, κυρίως από υπερφορολόγηση και όχι από αύξηση του εθνικού εισοδήματος) όταν χρωστάει αυτά τα περισσεύοντα 7 δισεκατομμύρια ευρώ ως διαπρεπής μπαταξής;
Ας υπενθυμίσω το γεγονός ότι το Δημόσιο έχει απλήρωτες ληξιπρόθεσμες οφειλές τουλάχιστον 5 δισεκατομμυρίων, ότι πάνω από 150.000 εξελθόντες στη σύνταξη μάταια ακόμα και επί τρία χρόνια αναμένουν για να την εισπράξουν, ότι πολλών χιλιάδων το εφάπαξ δεν έχει καταβληθεί, ότι απροσδιόριστος αριθμός συμβασιούχων μένει επί μήνες απλήρωτος, ότι τεράστια ελλείμματα μάταια αναμένουν την κάλυψή τους από το κράτος και ότι η ΔΕΗ παραπαίει υπερχρεωμένη με ευθύνη του κ. Σκουρλέτη. Επιπλέον μόνο ένας στους δέκα από το περίπου ένα εκατομμύριο ανέργων λαμβάνει το επίδομα του ΟΑΕΔ, ενώ οι υπόλοιποι 900.000 άνεργοι το στερούνται. Και το ακόμα χειρότερο: από το 1.000.000 ανέργους οι 700.000 είναι μακροχρόνια άνεργοι, την τάξη των οποίων πυκνώνουν κυρίως γυναίκες και μεγάλης ηλικίας συνάνθρωποί μας που αδυνατούν να βρουν εργασία. Υπενθυμίζω και πάλι ότι για τους ανέργους δεν αγωνίζεται πιεστικά κανένα συνδικάτο και κανένα κόμμα. Ολοι ενδιαφέρονται και πολεμούν για τις «κατακτήσεις» των ήδη εργαζομένων.
Τι θα γίνει αυτό το μάλλον περιστασιακό ταμειακό πλεόνασμα του Δημοσίου; Θα πληρώσει με αυτό το ανυπόληπτο κράτος όλους αυτούς στους οποίους χρωστάει (εργολάβους, προμηθευτές, δικαιούχους επιστροφής φόρου, συνταξιούχους σε αναμονή, απλήρωτους συμβασιούχους κ.ο.κ.); Ή το θεώρησε αυτό καλή ευκαιρία για αθρόες προσλήψεις δικών μας παιδιών; Και με αυτό το σκεπτικό ετοιμάζεται να μονιμοποιήσει 10.000 συμβασιούχους, που η πλειονότητά τους έχει προσληφθεί με κομματικά κριτήρια; Και οι δήθεν ευαίσθητοι θεσμοί γιατί ανέχονται αυτές τις παραβιάσεις των μνημονίων και αποδέχθηκαν επίσης την υπερφορολόγηση;
ΥΓ.: Κι εγώ μπορώ να αποκτήσω πλεόνασμα αν δεν πληρώνω το ενοίκιο, τα δάνειά μου, τον μπακάλη της γειτονιάς, τη ΔΕΗ, τους φόρους μου και έτσι με γεμάτες τσέπες να κάνω ντόλτσε βίτα.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17 |
3. Η κλιμάκωση της έντασης
Του Γιάννη Καρτάλη
Το οριακό υπέρ του Ερντογάν αποτέλεσµα του δηµοψηφίσµατος στην Τουρκία αποδεικνύεται (µε όλες τις απαράδεκτες προκλήσεις που κλιµακώνονται τις ηµέρες αυτές) ότι δυστυχώς υπήρξε η χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Διότι υποχρεώνει τον νέο Σουλτάνο όχι µόνο να συνεχίσει την έξαλλη εθνικιστική πολιτική που πρόβαλε κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και να την ενισχύσει ακόµη περισσότερο για να αποκρούσει τις πιέσεις που δέχεται ταυτόχρονα από την κεµαλική αντιπολίτευση και την εθνικιστική Ακροδεξιά. Πράγµα που φυσικά δεν θα είχε συµβεί αν είχε λάβει µια καθαρή εντολή ή και αν ακόµη είχε χάσει µε ένα υψηλό ποσοστό, που θα ανέτρεπε τα νεοθωµανικά του όνειρα. Ετσι όσοι είχαν πιστέψει ότι µετά το δηµοψήφισµα η κατάσταση στη χώρα θα µπορούσε ενδεχοµένως να οδηγηθεί σε µια περίοδο νηνεµίας διαψεύσθηκαν και τώρα πληθαίνουν τα ερωτηµατικά για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Μέσα στο κλίμα αυτό δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει ότι η τουρκική επιθετικότητα εκδηλώνεται και πάλι κυρίως προς τον συνήθη εύκολο στόχο που αποτελεί το δίδυμο Αιγαίο και Κύπρος. Δεν περιορίζεται όμως μόνο εκεί. Διότι η Αγκυρα έχει ανοίξει ταυτόχρονα πολλά μέτωπα στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε μια μουσουλμανική περιφερειακή υπερδύναμη, έχοντας αντιληφθεί ότι το χαρτί της ευρωπαϊκής ένταξης έχει πλέον καεί οριστικά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, την ευθύνη γι' αυτό δεν τη φέρει μόνο η Αγκυρα αλλά και οι Ευρωπαίοι οι οποίοι ουδέποτε ανταποκρίθηκαν θετικά στο τουρκικό ενταξιακό αίτημα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι επί σειρά ετών είχαν καλυφθεί πίσω από τις γνωστές ελληνικές αντιρρήσεις, οι οποίες ήρθησαν όμως με τη συμφωνία του Ελσίνκι, αφήνοντας έτσι στις υπόλοιπες χώρες το βάρος των αποφάσεων. Αποφάσεις που ουδέποτε ελήφθησαν, με αποτέλεσμα να μετατραπεί βαθμιαία και το Κόμμα του Ερντογάν από φιλοευρωπαϊκό, που εμφανίσθηκε αρχικά, σε γνήσιο φιλοϊσλαμικό, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.
Οι εξελίξεις στην περιοχή (Συρία - Ιράκ - ISIS) βοήθησαν άλλωστε προς την κατεύθυνση αυτή, με αποτέλεσμα να κορυφωθεί και πάλι η εμφύλια διαμάχη με τους Κούρδους που οδήγησε σε ανοιχτή διάσταση με τις ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούν τους κούρδους μαχητές ως ισχυρή δύναμη στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους. Και ενώ η παράλληλη σύγκρουση με την Ευρώπη δεν δείχνει να μπορεί να εξομαλυνθεί, αυξάνοντας τους κινδύνους για νέα ανεξέλεγκτα κύματα προσφύγων, η Αγκυρα εντείνει τώρα τις παρασκηνιακές επεμβάσεις της και στα Βαλκάνια, ενισχύοντας τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, την στιγμή που αναβιώνουν επικίνδυνα οι εθνικιστικές εξάρσεις και αυξάνεται η ρωσική επιρροή στην περιοχή. Κυοφορείται έτσι ένα νέο εκρηκτικό μείγμα στη γειτονιά μας, που απαιτεί από την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κατάσταση με την αναγκαία φρόνηση και αποφασιστικότητα, χωρίς περιττές εθνικοπατριωτικές ρητορείες.
 |
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17 |
4. Μετά την κοροϊδία, προσγείωση στη σοβαρότητα
Του Νότη Παπαδόπουλου
Σου λέει, εδώ δεσμεύτηκα ότι θα σκίσω τα Μνημόνια, θα αυξήσω μισθούς και συντάξεις και θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ. Εκανα ακριβώς το αντίθετο και παρ' όλα αυτά με ψήφισαν. Τους είπα ότι αν βγάλει «Οχι» το δημοψήφισμα θα κολλήσω το αποτέλεσμα στη μούρη της Μέρκελ και θα μου χαρίσει το χρέος. Το «Οχι» το έκανα «Ναι», υπέγραψα και τρίτο Μνημόνιο με μέτρα ουρά, φόρτωσα και τη χώρα άλλα 80 δισ. ευρώ χρέος και παρ' όλα αυτά με ξαναψήφισαν.
Αρα, σου λέει, μπορώ να λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Αυτοί βλέπουν γραμμές στον ουρανό και πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, τρώνε το κουτόχορτο που τους σερβίρω πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Οπότε, εδώ το Πάσχα έφυγαν 700.000 αυτοκίνητα από την Αθήνα, πού την είδατε την κρίση; Ποια καθυστέρηση στην αξιολόγηση; Αφού έκλεισα μόνο 3,6 δισ. ευρώ μέτρα ενώ ζητούσαν 42 φορές περισσότερα - 151,2 δισ. ευρώ! Εξάλλου, ποιος σας είπε ότι θα τα εφαρμόσω; Θα τα ψηφίσω και αν δεν μου ελαφρύνουν το χρέος θα τα πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων. Πού τους είδατε τους πολίτες που δεινοπαθούν; Το 2014 η πλατεία ήταν γεμάτη αγανακτισμένους, είδατε κανέναν σήμερα;
Και ποιος είναι ο Ντάισελμπλουμ που λέει για ενεργοποίηση αντιμέτρων μόνο εάν πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ; Δεν ξέρει την τύφλα του. Εδώ μου ζητούσαν 0,5% πλεόνασμα και εγώ, για μαγκιά, έβγαλα 4%. Και όχι από φόρους. Από μίζες τα μάζεψα - 7 δισ. ευρώ από μίζες που γλίτωσα! Εδώ ανάγκασα τους εργολάβους να φτιάχνουν τζάμπα τους δρόμους και να τους παραδίδουν πριν την ώρα τους. Εδώ μιλάμε για πολιτικό κολοσσό. Ο μόνος που παραδέχθηκε ότι είχε αυταπάτες. Οχι παίζουμε!
Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι νούμερο από καλοκαιρινή επιθεώρηση. Είναι όμως ο Πρωθυπουργός της χώρας που μας κοροϊδεύει σε ζωντανή μετάδοση!
Ομως το 1,2 εκατομμύρια άνεργοι παραμένει η τραγική αλήθεια. Οπως και η μείωση 100-350 ευρώ τον μήνα σε 900.000 συντάξεις. Και η αύξηση 650 ευρώ τον χρόνο σε κάθε πολίτη από τη μείωση του αφορολογήτου. Και η χώρα στροβιλίζεται μεταξύ Πολάκη και Σκουρλέτη.
Τουλάχιστον, μετά την... κοροϊδία και τις συνεντεύξεις ωραιοποίησης της κατάστασης, ας ελπίσουμε ότι ο κ. Τσίπρας θα προσγειωθεί στη σοβαρότητα. Και ότι θα κλείσει, με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση, τη ρημάδα την αξιολόγηση. Οι παράταιροι πανηγυρισμοί των κυβερνώντων να αποκτήσουν, επιτέλους, κάποιο νόημα.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17 |
5. Τα ιμάτια του κεντρώου χώρου
Του Σήφη Πολυμίλη
Του Σήφη Πολυμίλη
Πόση μιζέρια, πόσο πολιτικό καιροσκοπισμό μπορεί να ανεχθούν ακόμη οι πολίτες που επιμένουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ισχυρής και ανανεωμένης δημοκρατικής, κεντροαριστερής παράταξης; Την ώρα που οι εξ αριστερών και εκ δεξιών μνηστήρες προσπαθούν να διαμοιράσουν τα ιμάτια του κεντρώου χώρου, ηγέτες και ηγετίσκοι κάνουν ό,τι μπορούν για να συνδράμουν το έργο τους.
Είναι κάτι παραπάνω από φαιδρή η ιστορία με το περιβόητο συνέδριο ανασύνθεσης και ανασύνταξης του χώρου. Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ που ξεκίνησε την ιστορία για ένα ιδρυτικό συνέδριο της παράταξης, μόλις η επιτροπή που είχε ορισθεί για να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις συμφώνησε σε ένα κοινώς αποδεκτό πλαίσιο, το 'στριψε στο τσάμικο. Προβλήματα προφανώς υπήρχαν και από άλλες δυνάμεις του χώρου που αδυνατούσαν να αντιληφθούν το κοινό συμφέρον. Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η λογική του μικρομάγαζου.
Για να φθάσουμε στην τελευταία κωμικοτραγική συνεδρίαση της ΚΕ του ΠαΣοΚ που η κυρία Γεννηματά τα τίναξε όλα στον αέρα με παλαιοκομματικές μεθόδους του παλιού αμαρτωλού παρελθόντος. Ποιες δημοκρατικές διαδικασίες, ποιος σεβασμός στα κομματικά όργανα, αρκεί για την πρόεδρο του ΠαΣοΚ η αυθεντία, η απόλυτη εξουσία του-της αρχηγού. Πήρε τους βουλευτές της που ενδιαφέρονται πρωτίστως για τις καρέκλες τους και γαία πυρί μιχθήτω.
Λες και βρισκόμαστε στην εποχή του Ανδρέα με ένα πανίσχυρο κόμμα και έναν αδιαφιλονίκητο ηγέτη που μπορεί να διαγράφει ή να στέλνει στο πυρ το εξώτερον όποιον τολμά να αμφισβητήσει τις επιλογές του. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι το ΠαΣοΚ παραμένει ακόμη ο πιο ισχυρός πόλος στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Με τη σημερινή του μορφή όμως δεν παύει να είναι ένας παρίας στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού. Φαίνεται όμως ότι προτιμούν ένα μικρομάγαζο που διασφαλίζει τα όποια προνόμιά τους, παρά να καλύψουν το μεγάλο κενό που υπάρχει στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Τρέφονται με ψευδαισθήσεις ότι θα απορροφήσουν τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας μια λαϊκίστικη πολιτική, παρά τις επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις που λαμβάνουν από τις δημοσκοπήσεις. Με ίντριγκες, συντροφικά μαχαιρώματα, προσωπικές ατζέντες, αρχηγικές νοοτροπίες και με το βλέμμα στο παρελθόν, η κάποτε ηγεμονεύουσα Δημοκρατική Παράταξη οδηγείται στο περιθώριο της Ιστορίας. Οι ευθύνες για αυτή την πορεία είναι δεδομένες, συγκεκριμένες και δεν πρόκειται να παραγραφούν. Ας το γνωρίζουν αυτοί που αρνούνται να υπηρετήσουν τη μόνη δυνατή διέξοδο: τη δημιουργία μέσα από ανοικτές διαδικασίες ενός σύγχρονου προοδευτικού μεταρρυθμιστικού φορέα.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",29-30/04/17 |
6. Σήμα Γιούνκερ: «The game is over»
Του Ζώη Τσώλη
Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ήταν αυτός που το 2009 είπε για την Ελλάδα το περίφημο «The game is over», όταν πληροφορήθηκε στο Eurogroup ότι το έλλειμμα βρισκόταν στο 12% του ΑΕΠ. Μια φράση που σημάδεψε την ιστορία της χώρας, καθώς από εκείνη την ημέρα αγωνιζόμαστε να βγούμε από την κρίση, χωρίς ακόμη να τα καταφέρουμε.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν δικαίως πιστεύει τις μετρήσεις της κοινής γνώμης που δείχνουν ότι ίσως είναι ο πιο δημοφιλής ευρωπαίος πολιτικός στην Ελλάδα των μνημονίων.
Και αυτό συμβαίνει γιατί όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν κούνησε το δάχτυλο στους Ελληνες, ποτέ δεν μας έδειξε την έξοδο από το ευρώ.
Ετσι, και οι τελευταίες του δηλώσεις για την Ελλάδα και όσα είπε στην Κριστίν Λαγκάρντ, ότι «δεν πρέπει να υπάρχουν μεγάλες περικοπές στις συντάξεις γιατί μόνο ο φτωχός πληθυσμός της ελληνικής κοινωνίας υποφέρει», είναι βάλσαμο για την τρίτη ηλικία.
Ομως, όσο προφανές είναι ότι ο κ. Γιούνκερ δείχνει την ευαισθησία του γιατί συμπαθεί τους Ελληνες, το ίδιο προφανές είναι ότι κάνει πολιτική. Είναι αυτός που θέτει τα όρια ακόμη και όταν αναφέρεται στον κ. Τσίπρα για τον οποίο είπε το καταπληκτικό «δεν είμαι αντικειμενικός όταν μιλάμε για τον Αλέξη, γιατί τον συμπαθώ».
Η γραμμή του είναι ρεαλιστική και ξεκάθαρη.
Το πρώτο στοιχείο είναι η αναγνώριση ότι η Ελλάδα κάνει τεράστια προσπάθεια και θα ήταν «κακή θέση» για τους Ευρωπαίους εάν επιμείνουν σε μεγάλες περικοπές συντάξεων.
Το δεύτερο είναι ότι «λογικά μέτρα» για ελάφρυνση του χρέους χρειάζονται πάρα πολύ.
Και το τρίτο είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει τον Μάιο, αλλά το Eurogroup του Μαΐου πρέπει να δώσει τον σχεδιασμό των μελλοντικών μέτρων ελάφρυνσης.
Ολοι όσοι ακόμη και σήμερα δεν πιστεύουν ότι υπάρχει «πολιτικό deal» για το ελληνικό ζήτημα και δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και πώς θα πορευθούμε, ας εμπιστευθούν τον κ. Γιούνκερ.
Κατά μία έννοια έστειλε και αυτή τη φορά το ίδιο μήνυμα «The game is over», εξηγώντας ότι θα προχωρήσουμε βήμα-βήμα, και λίγο-λίγο όλα τα μέτρα θα εφαρμοστούν στην ώρα τους, χωρίς πολιτικούς κραδασμούς.
 |
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17 |
7. Πρώτη φορά... πλεόνασμα
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Το 2016, για πρώτη φορά στη σύγχρονη οικονομική ιστορία του τόπου, η Ελλάδα εμφάνισε πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Οχι μόνο πρωτογενές, το οποίο το έχει πετύχει άλλες δύο - τρεις φορές από τη μεταπολίτευση, αλλά συνολικό πλεόνασμα, δηλαδή πλεόνασμα αφού προστεθούν στις δαπάνες και οι πληρωμές τόκων για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Αναμφίβολα πρόκειται για σημαντική επιτυχία της κυβέρνησης και της χώρας. Βεβαίως είναι αποτέλεσμα της υψηλής φορολόγησης, της περαιτέρω περικοπής των δαπανών και της χαμηλής δαπάνης για τόκους, χάρη στην αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε με το PSΙ.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2016 τα έσοδα της κυβέρνησης από φόρους αυξήθηκαν κατά 2,6 δισ. ευρώ και οι δαπάνες του κράτους μειώθηκαν κατά 3,5 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2015. Τα έσοδα επέστρεψαν εκεί που ήταν το 2013 όταν η οικονομία ήταν 5 δισ. ευρώ μεγαλύτερη (ΑΕΠ 2013: 180,7 δισ. ευρώ, ΑΕΠ 2016: 175,9 δισ. ευρώ) και οι δαπάνες υποχώρησαν περαιτέρω, στο 45,8% του ΑΕΠ από 47,5% που ήταν το 2013. Οσον αφορά τις δαπάνες για τόκους, παρέμειναν χαμηλές περί το 3,5% του ΑΕΠ, εξαιτίας της αναδιάρθρωσης του χρέους που έγινε με το PSI, δηλαδή το «κούρεμα», τα χαμηλά επιτόκια περί το 1% του ESM, την επιμήκυνση των λήξεων και την περίοδο χάριτος στα δάνεια του EFSF.
Ωστόσο, η επιτυχία αυτή της κυβέρνησης διχάζει τους πιστωτές όσον αφορά τη ρύθμιση του χρέους. Από τη μία το Βερολίνο και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρούν ότι η πολιτική των υψηλών πλεονασμάτων για πολλά έτη που ζητεί να επιβάλει στην Ελλάδα είναι εφικτή καθώς το 2016 η κυβέρνηση κατόρθωσε να εισπράξει περισσότερους φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 2013 παρά την υποχώρηση του ΑΕΠ κατά 2,6% στην τριετία και η οικονομία έστω και οριακά να αναπτυχθεί. Θεωρεί λοιπόν ότι μέσω του πλεονάσματος η χώρα μπορεί να αποπληρώνει το χρέος της.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται το ΔΝΤ και ο Πόουλ Τόμσεν, ο οποίος πιστεύει ότι τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι εφικτά και επιπλέον «σκοτώνουν» την οικονομία. Αντ' αυτού θεωρεί ότι χρειάζεται κάποιου είδους «κούρεμα» του χρέους και μείωση της φορολογίας, ώστε η οικονομία να μπορέσει να πετύχει ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, προτού η χώρα αρχίσει να αποπληρώνει το χρέος της.
Ομως ακόμα μία φορά έπεσε έξω! Η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να διαψεύσει τις προβλέψεις του, κηρύσσοντας στάση πληρωμών προς τον ιδιωτικό τομέα και επιβάλλοντας εξοντωτική φορολογία σε μισθωτούς, ιδιοκτήτες ακινήτων, επιχειρήσεις, επαγγελματίες κ.λπ., ρίχνοντας ταυτόχρονα νερό στον μύλο του Σόιμπλε που βλέπει την πολιτική του να δικαιώνεται. Αν μάλιστα καταφέρει να την επιβάλει, ενδεχομένως, η πρώτη φορά... πλεόνασμα να μας κοστίσει πολύ ακριβά.
Αναμφίβολα πρόκειται για σημαντική επιτυχία της κυβέρνησης και της χώρας. Βεβαίως είναι αποτέλεσμα της υψηλής φορολόγησης, της περαιτέρω περικοπής των δαπανών και της χαμηλής δαπάνης για τόκους, χάρη στην αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε με το PSΙ.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2016 τα έσοδα της κυβέρνησης από φόρους αυξήθηκαν κατά 2,6 δισ. ευρώ και οι δαπάνες του κράτους μειώθηκαν κατά 3,5 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2015. Τα έσοδα επέστρεψαν εκεί που ήταν το 2013 όταν η οικονομία ήταν 5 δισ. ευρώ μεγαλύτερη (ΑΕΠ 2013: 180,7 δισ. ευρώ, ΑΕΠ 2016: 175,9 δισ. ευρώ) και οι δαπάνες υποχώρησαν περαιτέρω, στο 45,8% του ΑΕΠ από 47,5% που ήταν το 2013. Οσον αφορά τις δαπάνες για τόκους, παρέμειναν χαμηλές περί το 3,5% του ΑΕΠ, εξαιτίας της αναδιάρθρωσης του χρέους που έγινε με το PSI, δηλαδή το «κούρεμα», τα χαμηλά επιτόκια περί το 1% του ESM, την επιμήκυνση των λήξεων και την περίοδο χάριτος στα δάνεια του EFSF.
Ωστόσο, η επιτυχία αυτή της κυβέρνησης διχάζει τους πιστωτές όσον αφορά τη ρύθμιση του χρέους. Από τη μία το Βερολίνο και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρούν ότι η πολιτική των υψηλών πλεονασμάτων για πολλά έτη που ζητεί να επιβάλει στην Ελλάδα είναι εφικτή καθώς το 2016 η κυβέρνηση κατόρθωσε να εισπράξει περισσότερους φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 2013 παρά την υποχώρηση του ΑΕΠ κατά 2,6% στην τριετία και η οικονομία έστω και οριακά να αναπτυχθεί. Θεωρεί λοιπόν ότι μέσω του πλεονάσματος η χώρα μπορεί να αποπληρώνει το χρέος της.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται το ΔΝΤ και ο Πόουλ Τόμσεν, ο οποίος πιστεύει ότι τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι εφικτά και επιπλέον «σκοτώνουν» την οικονομία. Αντ' αυτού θεωρεί ότι χρειάζεται κάποιου είδους «κούρεμα» του χρέους και μείωση της φορολογίας, ώστε η οικονομία να μπορέσει να πετύχει ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, προτού η χώρα αρχίσει να αποπληρώνει το χρέος της.
Ομως ακόμα μία φορά έπεσε έξω! Η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να διαψεύσει τις προβλέψεις του, κηρύσσοντας στάση πληρωμών προς τον ιδιωτικό τομέα και επιβάλλοντας εξοντωτική φορολογία σε μισθωτούς, ιδιοκτήτες ακινήτων, επιχειρήσεις, επαγγελματίες κ.λπ., ρίχνοντας ταυτόχρονα νερό στον μύλο του Σόιμπλε που βλέπει την πολιτική του να δικαιώνεται. Αν μάλιστα καταφέρει να την επιβάλει, ενδεχομένως, η πρώτη φορά... πλεόνασμα να μας κοστίσει πολύ ακριβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου