ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 1.556 (195)
"Η ΑΥΓΗ", 24/05/17
ΟΣΟΙ ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΗ ΧΡΟΝΟΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ
ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ
"Η ΑΥΓΗ", 24/05/17
ΟΣΟΙ ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΗ ΧΡΟΝΟΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ
ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ
ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΙ ΘΑ ΛΕΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2019
Του Γιώργου Χριστοφορίδη*
Πριν από τρία χρόνια, στις 7 Δεκεμβρίου 2014, οι Έλληνες πολίτες ακούγαμε από το βήμα της Βουλής τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να λέει ότι το χρέος μας ήταν βιώσιμο και ότι δεν χρειαζόταν καμία ρύθμισή του. Σαν τώρα τον θυμάμαι σ’ εκείνη την τελευταία του ομιλία στη Βουλή ως πρωθυπουργός να απευθύνεται με σχεδόν ειρωνικό ύφος στον Αλέξη Τσίπρα: «Θα σας αποδείξουμε και εγώ, και ο κ. Βενιζέλος ότι το χρέος μας είναι βιώσιμο».
Ευτυχώς, σήμερα, αυτή την καταστροφική σαμαρο-βενιζέλεια προσέγγιση την έχουμε αφήσει πίσω μας. Σήμερα συζητάμε απλά για την ημερομηνία ανακοίνωσης της συμφωνίας σχετικά με το ελληνικό χρέος (που φυσικά και δεν ήταν βιώσιμο - και που τώρα αναμένεται να καταστεί). Μια συμφωνία της οποίας ο στόχος έχει ήδη περιγραφεί από την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος: Το κόστος εξυπηρέτησης (η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων, δηλαδή) να μην ξεπερνά το 15% του ΑΕΠ ετησίως.
Με ποια κυβέρνηση είναι καλύτερα;
Άρα, αναφορικά με το χρέος, πλέον οι Ελληνες έχουν βγάλει με σαφήνεια το συμπέρασμά τους:
Αν μας κυβερνούσε η Ν.Δ. θα πορευόμασταν με αυτό το τεράστιο βάρος των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στην πλάτη, ισχυριζόμενοι ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα (γιατί μόνο έτσι μπορούσε η τότε κυβέρνηση να στηρίξει το προεκλογικό της αφήγημα).
Τώρα, με κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου συζητάμε για το πώς ακριβώς θα ρυθμιστεί επιτέλους. Όχι αν, ούτε πόσο. Αυτά τα συμφωνήσαμε. Τώρα συζητάμε μόνο το πώς.
Ας κάνουμε τη σύγκριση οι Ελληνες. Με ποια κυβέρνηση είναι καλύτερα;
Σύγκριση Νο 2: Τα πλεονάσματα
Αναφορικά με τα πρωτογενή πλεονάσματα, τα πράγματα είναι ακόμη απλούστερα:
Η Ν.Δ. είχε δεσμευθεί σε +3% πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, +4,5% το 2016 και το 2017 και σε +4,2% από το 2018 και μετά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, με τη διαπραγμάτευσή της, μείωσε δραστικά τους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος: Οριακό έλλειμμα (-0,25%) το 2015, +0,5% το 2016, +1,75% το 2017 και +3,5% από το 2018 και μετά.
Η πρώτη ανάγνωση δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση. Οι στόχοι μειώθηκαν, η λιτότητα μειώθηκε. Κατά πόσο; Κατά 20 δισ. μέχρι το 2018. Υπήρχε όμως ένα θέμα ακόμη: Όταν λέμε «από το 2018 και μετά», για πόσο μετά εννοούμε; Στοιχείο της δεύτερης αξιολόγησης, λοιπόν, ήταν και ο προσδιορισμός του όρου «μεσοπρόθεσμα» που αναφερόταν στα επίσημα κείμενα. Το ΔΝΤ είπε ότι «μεσοπρόθεσμα» σημαίνει 10 χρόνια και η Ελλάδα αντέτεινε ότι σημαίνει 3 χρόνια. Τελικά κατέληξαν στα 4 χρόνια.
Αν ήταν η Ν.Δ., σε πόσα χρόνια θα καταλήγαμε; Μπορούμε εύκολα να το υπολογίσουμε. Σε 20 τουλάχιστον! Αφού ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. φωνασκούσε κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης ότι η Ν.Δ. θα τα ψήφιζε όλα, «τόσα και άλλα τόσα», τα 10 χρόνια δέσμευσης που ζητούσε το ΔΝΤ εύκολα θα τα έκανε 20 ο «γαλάζιος» αντιπρόεδρος. Όμως, εμείς ας είμαστε γενναιόδωροι και ας υπολογίσουμε 10. Ορίστε η τελική εικόνα:
Με Ν.Δ. θα παραμέναμε δεσμευμένοι σε στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 4,2% μέχρι το 2028 τουλάχιστον.
Με ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. παραμένουμε δεσμευμένοι σε 3,5% μέχρι το 2022.
Με ποιον είναι καλύτερα;
Ποιος κερδίζει;
Η συμφωνία που έρχεται τον Ιούνιο ανοίγει την πόρτα για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Άρα, είναι απολύτως αναμενόμενο να προσπαθούν να την εμποδίσουν όσοι κερδίζουν από την κρίση. Για παράδειγμα, αν τώρα βρισκόταν λύση, ο δρ Σόιμπλε δεν θα είχε την ευκαιρία τον Ιούνιο να φωνάξει ξανά σε όλη την οικουμένη πόσο σκληρός είναι ώστε να τον ακούσουν αρκετά δυνατά οι Γερμανοί ψηφοφόροι. Τώρα την έχει αυτή την ευκαιρία. Μάλιστα, η κλιμάκωση μέσω της χρονικής καθυστέρησης τον βοηθά ακόμη περισσότερο.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης, την ημερομηνία πληρωμής της επόμενης δόσης της Ελλάδας. Μέχρι τότε, όλα θα έχουν τακτοποιηθεί. Γιατί η πολιτική απόφαση έχει ληφθεί. Θέμα με την Ελλάδα δεν θα υπάρξει. Όλα θα κλείσουν θετικά εντός των ημερομηνιών. Εντός των προθεσμιών, ωστόσο, ο κάθε παίκτης προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα όσο μπορεί περισσότερο.
Ας το κάνουν. Κι ας υπομείνουμε και αυτή τη χρονοκαθυστέρηση. Ένα είναι σίγουρο. Το μέλλον της Ελλάδας έχει δρομολογηθεί και αυτό δεν αλλάζει. Το 2019 θα πάμε σε εκλογές με το χρέος ρυθμισμένο, με αξιοπιστία στις αγορές, με οικονομία σε ανάπτυξη και με την ανεργία μειωμένη. Άσχετα που -και τότε- ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βλέπει παντού καταστροφή. Αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε, μέχρι τότε γενικά δεν θα έχει σημασία το τι λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι ηχηρές διαψεύσεις που θα υποστεί στο άμεσο μέλλον θα πλήξουν την αξιοπιστία του σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και τα αγαπημένα του μίντια θα πάψουν να τον ακούν. Πόσο μάλλον οι πολίτες. Ας μην πανηγυρίζει, λοιπόν, σήμερα για την «αποτυχία της κυβέρνησης» -όπως βάφτισαν τα στελέχη του το αποτέλεσμα του Εurogroup- κάνοντας άλλη μία πολύ λανθασμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Καλύτερο γι' αυτόν είναι να κάτσει να σκεφτεί απαντήσεις για τρεις εβδομάδες μετά, οπότε η συμφωνία θα κλείσει και οι πολίτες θα τον ρωτάνε «Πότε θα γίνουν εκλογές;»
Του Γιώργου Χριστοφορίδη*
Πριν από τρία χρόνια, στις 7 Δεκεμβρίου 2014, οι Έλληνες πολίτες ακούγαμε από το βήμα της Βουλής τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να λέει ότι το χρέος μας ήταν βιώσιμο και ότι δεν χρειαζόταν καμία ρύθμισή του. Σαν τώρα τον θυμάμαι σ’ εκείνη την τελευταία του ομιλία στη Βουλή ως πρωθυπουργός να απευθύνεται με σχεδόν ειρωνικό ύφος στον Αλέξη Τσίπρα: «Θα σας αποδείξουμε και εγώ, και ο κ. Βενιζέλος ότι το χρέος μας είναι βιώσιμο».
Ευτυχώς, σήμερα, αυτή την καταστροφική σαμαρο-βενιζέλεια προσέγγιση την έχουμε αφήσει πίσω μας. Σήμερα συζητάμε απλά για την ημερομηνία ανακοίνωσης της συμφωνίας σχετικά με το ελληνικό χρέος (που φυσικά και δεν ήταν βιώσιμο - και που τώρα αναμένεται να καταστεί). Μια συμφωνία της οποίας ο στόχος έχει ήδη περιγραφεί από την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος: Το κόστος εξυπηρέτησης (η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων, δηλαδή) να μην ξεπερνά το 15% του ΑΕΠ ετησίως.
Με ποια κυβέρνηση είναι καλύτερα;
Άρα, αναφορικά με το χρέος, πλέον οι Ελληνες έχουν βγάλει με σαφήνεια το συμπέρασμά τους:
Αν μας κυβερνούσε η Ν.Δ. θα πορευόμασταν με αυτό το τεράστιο βάρος των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στην πλάτη, ισχυριζόμενοι ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα (γιατί μόνο έτσι μπορούσε η τότε κυβέρνηση να στηρίξει το προεκλογικό της αφήγημα).
Τώρα, με κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου συζητάμε για το πώς ακριβώς θα ρυθμιστεί επιτέλους. Όχι αν, ούτε πόσο. Αυτά τα συμφωνήσαμε. Τώρα συζητάμε μόνο το πώς.
Ας κάνουμε τη σύγκριση οι Ελληνες. Με ποια κυβέρνηση είναι καλύτερα;
Σύγκριση Νο 2: Τα πλεονάσματα
Αναφορικά με τα πρωτογενή πλεονάσματα, τα πράγματα είναι ακόμη απλούστερα:
Η Ν.Δ. είχε δεσμευθεί σε +3% πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, +4,5% το 2016 και το 2017 και σε +4,2% από το 2018 και μετά.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, με τη διαπραγμάτευσή της, μείωσε δραστικά τους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος: Οριακό έλλειμμα (-0,25%) το 2015, +0,5% το 2016, +1,75% το 2017 και +3,5% από το 2018 και μετά.
Η πρώτη ανάγνωση δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση. Οι στόχοι μειώθηκαν, η λιτότητα μειώθηκε. Κατά πόσο; Κατά 20 δισ. μέχρι το 2018. Υπήρχε όμως ένα θέμα ακόμη: Όταν λέμε «από το 2018 και μετά», για πόσο μετά εννοούμε; Στοιχείο της δεύτερης αξιολόγησης, λοιπόν, ήταν και ο προσδιορισμός του όρου «μεσοπρόθεσμα» που αναφερόταν στα επίσημα κείμενα. Το ΔΝΤ είπε ότι «μεσοπρόθεσμα» σημαίνει 10 χρόνια και η Ελλάδα αντέτεινε ότι σημαίνει 3 χρόνια. Τελικά κατέληξαν στα 4 χρόνια.
Αν ήταν η Ν.Δ., σε πόσα χρόνια θα καταλήγαμε; Μπορούμε εύκολα να το υπολογίσουμε. Σε 20 τουλάχιστον! Αφού ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. φωνασκούσε κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης ότι η Ν.Δ. θα τα ψήφιζε όλα, «τόσα και άλλα τόσα», τα 10 χρόνια δέσμευσης που ζητούσε το ΔΝΤ εύκολα θα τα έκανε 20 ο «γαλάζιος» αντιπρόεδρος. Όμως, εμείς ας είμαστε γενναιόδωροι και ας υπολογίσουμε 10. Ορίστε η τελική εικόνα:
Με Ν.Δ. θα παραμέναμε δεσμευμένοι σε στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 4,2% μέχρι το 2028 τουλάχιστον.
Με ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. παραμένουμε δεσμευμένοι σε 3,5% μέχρι το 2022.
Με ποιον είναι καλύτερα;
Ποιος κερδίζει;
Η συμφωνία που έρχεται τον Ιούνιο ανοίγει την πόρτα για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Άρα, είναι απολύτως αναμενόμενο να προσπαθούν να την εμποδίσουν όσοι κερδίζουν από την κρίση. Για παράδειγμα, αν τώρα βρισκόταν λύση, ο δρ Σόιμπλε δεν θα είχε την ευκαιρία τον Ιούνιο να φωνάξει ξανά σε όλη την οικουμένη πόσο σκληρός είναι ώστε να τον ακούσουν αρκετά δυνατά οι Γερμανοί ψηφοφόροι. Τώρα την έχει αυτή την ευκαιρία. Μάλιστα, η κλιμάκωση μέσω της χρονικής καθυστέρησης τον βοηθά ακόμη περισσότερο.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης, την ημερομηνία πληρωμής της επόμενης δόσης της Ελλάδας. Μέχρι τότε, όλα θα έχουν τακτοποιηθεί. Γιατί η πολιτική απόφαση έχει ληφθεί. Θέμα με την Ελλάδα δεν θα υπάρξει. Όλα θα κλείσουν θετικά εντός των ημερομηνιών. Εντός των προθεσμιών, ωστόσο, ο κάθε παίκτης προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα όσο μπορεί περισσότερο.
Ας το κάνουν. Κι ας υπομείνουμε και αυτή τη χρονοκαθυστέρηση. Ένα είναι σίγουρο. Το μέλλον της Ελλάδας έχει δρομολογηθεί και αυτό δεν αλλάζει. Το 2019 θα πάμε σε εκλογές με το χρέος ρυθμισμένο, με αξιοπιστία στις αγορές, με οικονομία σε ανάπτυξη και με την ανεργία μειωμένη. Άσχετα που -και τότε- ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βλέπει παντού καταστροφή. Αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε, μέχρι τότε γενικά δεν θα έχει σημασία το τι λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι ηχηρές διαψεύσεις που θα υποστεί στο άμεσο μέλλον θα πλήξουν την αξιοπιστία του σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και τα αγαπημένα του μίντια θα πάψουν να τον ακούν. Πόσο μάλλον οι πολίτες. Ας μην πανηγυρίζει, λοιπόν, σήμερα για την «αποτυχία της κυβέρνησης» -όπως βάφτισαν τα στελέχη του το αποτέλεσμα του Εurogroup- κάνοντας άλλη μία πολύ λανθασμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Καλύτερο γι' αυτόν είναι να κάτσει να σκεφτεί απαντήσεις για τρεις εβδομάδες μετά, οπότε η συμφωνία θα κλείσει και οι πολίτες θα τον ρωτάνε «Πότε θα γίνουν εκλογές;»
*Ειδικός σύμβουλος του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου