"ΦΙΛΙΚΑ" ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ "ΚΟΚΚΙΝΑ" ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΚΛΗΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ Ο ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, ΒΑΡΥ ΤΙΜΗΜΑ ΜΙΑΣ ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΡΙΣΚΟ...

Aπό την "ΕΣΤΙΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

                                                         "ΕΣΤΙΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 02-03/07/16


Φθάσαμε στο μηδέν και ακόμα παρακάτω:
του Α. Γ. Παπαδοκωστόπουλου
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ Μαρινόπουλου είναι το τελευταίο δείγμα της μεταπολιτευτικής επιχειρηματικότητος, που είναι επί της ουσίας η άλλη όψις του νομίσμα­τος του κρατισμού σε όλες τις εκφάνσεις του. Τα δά­κρυα που άφθόνως χύνονται σήμερα γιά την επικεί­μενη απώλεια 13.000 άμεσων θέσεων εργασίας και άλλων έμμεσων είναι υποκριτικά, όσον αφορά τουλά­χιστον τους αρμοδίους (αριστερούς και δεξιούς), κα­θώς ουδείς εξ αυτών ενδιαφέρεται να σταματήσει την τραγωδία που ζεί σήμερα η Ελλάδα.

Το προαναφερόμενο μοντέλο επιχειρηματικότη­τας, που συνίστατο στα ανθηρά προσωπικά οικονομι­κά του επιχειρηματία από την μία και από την άλλη στην παραπαίουσα επιχείρησή του, ήταν μία από τις βασικές αιτίες της χρεωκοπίας της χώρας. Επιχειρηματικότητα με δημόσιες σχέσεις και στηριγμένη σε σί­γουρες τραπεζικές πλάτες δεν είναι επιχειρηματικό­τητα, αφού δέν αναλαμβάνει κανένα ρίσκο. Ο φόβος γιά το τί πρόκειται νά ακολουθήσει αν ο Μαρινόπου­λος σταματήσει να υπάρχει δείχνει ακριβώς το σημείο στο οποίο έφτασε η χώρα, με τους υπευθύνους να αδι­αφορούν προκλητικά.

Επί σειρά ετών έφημολογοϋντο τα τεράστια προ­βλήματα της συγκεκριμένης εταιρείας, η οποία πα­ραλλήλως είχε και μία υπέρογκου ύψους διαφημιστική δαπάνη, η οποία την μεταμόρφωνε σε «ατσάλινη» και έτοιμη να εκτοξευθεί στα αστέρια. Βεβαίως, τα πράγ­ματα δεν ήταν άκαιβώς έτσι, και η στρεβλή εικόνα που εκαλλιεργείτο βόλευε πολλούς, αν και ήταν αρκετοί αυτοί που γνώριζαν ότι ο γίγαντας είχε πήλινα πόδια και σύντομα θα έγκρεμίζετο.Ένεκα της διαφημίσεως που έκανε η εταιρεία, τα κακώς κείμενα δεν έθίγοντο. Και πώς να θιγούν από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώ­σεως, που ήταν μέχρι τον λαιμό μέσα στα δάνεια, και οι ιδιοκτήτες της συνειδητά δεν έβαζαν (ώστε νά δι­ακινδυνεύσουν) δικά τους χρήματα αλλά μόνο τα δά­νεια πού ευκόλως χορηγούσαν οι τράπεζες. Ου τελευ­ταίες υποτίθεται υπηρετούσαν την ελεύθερη οικονο­μία, αλλά όποιος το πίστευε κακό του κεφαλιού του. Τα πιστωτικά ιδρύματα έδιναν κυρίως δάνεια είτε σέ φίλους είτε σε επιχειρηματίες «συνδεδεμένους» με την εκάστοτε κυβέρνηση. Αλίμονο στους κανονικούς επιχειρηματίες που πήγαιναν στις τράπεζες γιά δά­νειο χωρίς τις «κατάλληλες άκρες». Αυτοί τις περισ­σότερες φορές έφευγαν άπρακτοι, καθώς δεν ετύγχα­ναν της προσοχής των τραπεζιτών, οι οποίοι διευκόλυ­ναν αποκλειστικώς το σύστημα των φίλων και των κολ­λητών που «προετοίμαζε» την χρεωκοπία.

Το αστείο εν προκειμένω είναι ότι αρκετά εξ εκεί­νων των «φιλικών» δανείων είναι σήμερα «κόκκινα» και θα πληρωθούν, κατά τά φαινόμενα, από τον Έλληνα φορολογούμενο. Πολλοί εξ εκείνων που τα πήραν ήταν στις τελευταίες εκλογές ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ευθέως είχε υποσχεθεί ότι θα τους τα χαρίσει. Όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί ότι θα χάριζε και τον ΕΝΦΙΑ, κάτι που γοήτευσε τα μέγιστα τήν νεοπλουτίστικη τάξη των βορείων προαστείων, όπως διεφάνη και εκ τών εκλογικών αποτελεσμάτων του περα­σμένου φθινοπώρου.

Είναι ολοφάνερο ότι τό στρεβλό επιχειρηματικό μοντέλο με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες πα­ρέμεινε τέτοιο διότι η πολιτική τάξις δέν ενδιαφερό­ταν να το αλλάξει. Η αδυναμία της χώρας να σταθεί στον οικονομικό ανταγωνισμό μετά την είσοδο στο εύρώ, αντιμετωπίσθηκε από τους πολιτικούς με την συνήθη αδιαφορία και με τους πόρους των διαρθρω­τικών ταμείων της ΕΕ, που δίνονταν στο εσωτερικό γιά να αγορασθούν ψήφοι και MME που θα στήριζαν την κυβέρνηση.

Τά δείγματα επιδεινώσεως της οικονομίας ήταν πολλά, μετά την είσοδο στο εύρώ. Η χώρα εγκαταλεί­φθηκε στον αυτόματο πιλότο και στον Θεό της Ελλά­δος. Στις εκλογές του 2007 η τότε κυβέρνησις του Κ. Καραμανλή επικαλέσθηκε ώς λόγο προσφυγής στις πρόωρες κάλπες την κατάσταση τής οικονομίας. Αν καί τα:προηγούμενα χρόνια ακούγαμε γιά την ισχυρή οικονομία του κ. Κ. Σημίτη αρχικά και του κ. Γ. Αλογοσκούφη στην συνέχεια, όπως διεφάνη τελικώς μό­νο ισχυρή δέν ήταν. Οι εισαγωγές της χώρας αυξάνονταν με ταχύ ρυθμό, χρηματοδοτούμενες από δάνεια, ενώ ταυτοχρόνως η παραγωγική βάσις έξαθρωνόταν μεθοδικά. Στο πλαίσιο αυτό ήταν εν αφθονία τα εκφυλιστικά φαινόμενα στην ελληνική οικονομία, όπου συνέπλεαν αρμονικά οι «δεξιοί σοσιαλιστές» με τους «αριστερούς φιλελεύθερους», το καλύτερο δηλαδή θερμοκήπιο γιά τον βαλκανικού τύπου κρατικοδίαιτο καπιταλισμό των δανείων και της απομυζήσεως του δημοσίου χρήματος.

Η εγχώριος παραγωγική βάση έξαθρωνόταν καί ταυτοχρόνως το κράτος αυξάνονταν, δημιουργώντας προοπτικές δυσάρεστες, που δεν αντιμετωπίστηκαν εγκαίρως.