"...Οσοι ζήσαμε στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής θυμούμεθα πως οι Γερμανοί κατακτητές χρησιμοποιούσαν τους καταδότες με την κουκούλα για να βρουν τους πατριώτες και να τους οδηγήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αργότερα στην εποχή της πλήρους δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας και της αστακομακαρονάδας οι κουκουλφόροι κατέστρεφαν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, λεωφορεία, τρόλεϊ και ό,τι άλλο εύρισκαν μπροστά τους για να εκδικηθούν το «καπιταλιστικό» κράτος, αδιαφορώντας για το κόστος των καταστροφών. «Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» και έστειλαν έναν πρώην πρόεδρο του ΣτΕ, έναν πρώην πρόεδρο του ΣτΕ, έναν πρώην πρωθυπουργό, έναν τραπεζίτη και οκτώ πρώην υπουργούς στο πυρ το εξώτερον. Και όταν οι κατηγορούμενοι με ακλόνητα επιχειρήματα και με αποδείξεις απέρριπταν τις κατηγορίες, ορισμένοι, αντί να δείξουν μεταμέλεια και ανδρισμό και να ζητήσουν συγγνώμη για το έγκλημα που προσπάθησαν να κάνουν, χαμογελούσαν – κατάντημα δημοσίου ανδρός..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 16/03/18

1. Ρουσφετολογία, παροχές, έξοδος...
Κύριε διευθυντά,

Μέσα στα τόσο κακά που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση, θεωρώ ότι το σοβαρότερο είναι η επιμονή του πρωθυπουργού να αρνείται την προληπτική γραμμή στήριξης μετά την έξοδο από το μνημόνιο, η οποία έχει πολλά αυτονόητα και αναγκαία πλεονεκτήματα, που τα επισημαίνουν άλλωστε και οι αρμόδιοι παράγοντες των δανειστών, και να επιμένει στην αποκαλούμενη από αυτόν «καθαρή έξοδο από το μνημόνιο». Με το θέμα αυτό συνδέεται άμεσα και η πρόσφατη αλλαγή στο πρόσωπο του προϊσταμένου του γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής. Η αλλαγή αυτή, επικριτέα κατ' αρχάς, δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία και θα ήταν απλά μία ακόμη ενέργεια μέσα στις τόσες που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να εγκαταστήσει ένα κομματικό κράτος, εάν δεν συνέπιπτε με τα εξής γεγονότα.

Πρώτον, γίνεται σε μία ουσιαστικά προεκλογική περίοδο, με ό, τι αυτό σημαίνει.

Δεύτερον, και κυριότερο, ο νέος προϊστάμενος δήλωσε, ότι η καθαρή έξοδος από το μνημόνιο είναι αναγκαία για να υπάρξει η απαραίτητη πολιτική ελευθερία στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της!!

Το τι σημαίνει πολιτική ελευθερία για κάθε κυβέρνηση, και ιδίως γι' αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να το εννοήσει ο καθένας. Σημαίνει άκρατη παροχολογία και ανεξέλεγκτη ρουσφετολογία, υποσχεσιολογία, βόλεμα ημετέρων, σκανδαλώδεις μονιμοποιήσεις και διορισμούς στο Δημόσιο, χαριστική απονομή συντάξεων, ασυδοσία, διαπλοκή και διαφθορά και γενικά όλα αυτά που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στα μνημόνια, και τα οποία θα έπρεπε να αποφύγουμε στο μέλλον. Επομένως, για τον ΣΥΡΙΖΑ καθαρή έξοδος από το μνημόνιο, σημαίνει επιστροφή στη φαυλοκρατία της προμνημονιακής εποχής, την οποία φραστικά μεν επικρίνει, στην ουσία όμως ονειρεύεται με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Και βέβαια, για να μην υπάρχει καμία επίσημη αντίδραση για όλα αυτά, θα πρέπει και το γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής να τα βλέπει όλα ρόδινα, μέχρι ξαφνικά να βρεθούμε πάλι χρεοκοπημένοι.

Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να ανακληθεί άμεσα ο διορισμός του νέου προϊσταμένου της νευραλγικής αυτής υπηρεσίας, και η θέση να πληρωθεί με εντελώς ακομμάτιστα και αξιοκρατικά κριτήρια και κατόπιν εγκρίσεως της Βουλής και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, τουλάχιστον όση αυτή που απαιτείται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Διαφορετικά, το πάθημα από τα μνημόνια δεν θα μας γίνει μάθημα και θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ιωάννης  Γ. Κουλούρης, Δρ Μηχ/γος – Ηλ/γος ΕΜΠ 

Ιλιον, Αθήνα
2. Ο αμοραλισμός εντός των τειχών

Κύριε διευθυντά,

Πρόσφατα, έλαβαν χώρα δύο κρίσιμα γεγονότα: οι γνωστές μεγάλες συγκεντρώσεις λαού, όπου κυριάρχησαν τα μηνύματα «η Μακεδονία είναι ελληνική», «το όνομα της Μακεδονίας είναι αδιαπραγμάτευτο», και η αυθημερόν απάντηση της κυβέρνησης με την αγγελία του «υπό διερεύνηση»(!) πρωτοφανούς σκανδάλου Novartis σε συνεργασία των κομματικών της αντίπαλων, πρωθυπουργών, υπουργών «τέκνων, εγγόνων, αδελφών και συγγενών αυτών»...

Η συσχέτιση των δύο παραπάνω εξόφθαλμα άσχετων μεταξύ τους ενεργειών, δηλαδή της «βοής λαού», ως αντίδρασης των Ελλήνων και πανελλήνων πλην «προοδευτικών», απέναντι στον ελλοχεύοντα κίνδυνο νόθευσης της εθνικής μας ταυτότητας και της, απνευστί, απάντησης της κυβέρνησης (από 154 πληρωμένους από τον λαό, μισθο[ς]-φόρους προστάτες του), με παραπομπή, σε... σκάνδαλο κοστολόγησης φαρμάκων, αναμφίβολα, ως πράξη συνειδητή, αποτελεί κυνικό εμπαιγμό του λαού και δημιουργεί συνθήκες επικίνδυνες. Γιατί η απάντηση αυτή, ούσα πολιτικά κατά «λόγον» α/νόητη, κατά «τρόπον» α/διά/ντροπη και κατά το ήθος α/ήθη, αποτελεί τακτική αμοραλισμού. Ετσι, γελάστηκαν για άλλη μία φορά τα πλήθη του λαού, που πίστεψαν πως θα «τρέμουν οι... (μισθοφόροι) μικροί θεοί /... (σαν) άκουσαν μια θανάσιμη βοή ν’ ανεβαίνει... / (και) τα ’νοιωσαν πια τα βήματα των Ερινύων» (Καβάφης).

Ομως, η τακτική αυτή του αποπροσανατολισμού, και του «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», φαίνεται πως οφείλεται στο εμπεδωμένο πολιτικό ήθος. Δεδομένου ότι το ψέμα, η κυνικότητα, η λασπολογία και η παραπλάνηση του λαού, καθημερινά, τείνουν αδιαλείπτως να γίνουν τρόπος συμπεριφοράς καθ’ έξιν, πιο καταστροφική και από τα πιο μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα, αφού «εμφύεται πάσι» και τότε ως έθος γίνεται «χαρακτήρας της ψυχής» του λαού (Πλάτων).

Είθε «τις εξέλοι το φιλόπρωτον αυτού της ψυχής και την επιθυμίαν ιάσαιτο της τυραννίδος…» (Σόλων).

Βασίλης Αν. Χαρίσης

3. Το ανεξίτηλο όνειδος μιας ψήφου...

Κύριε διευθυντά,

Πριν από τρία χρόνια, στις 29 Δεκεμβρίου 2014, η Βουλή απέτυχε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην τρίτη ψηφοφορία, με αποτέλεσμα να διαλυθεί και να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές. Ηταν ακριβώς η εποχή που η χώρα ετοιμαζόταν να βγει στις αγορές και η προβλεπόμενη ανάπτυξη για το 2015 ήταν 2,7%..

Μεταξύ των δυνάμεων που έδρασαν συνειδητά κατά του εθνικού συμφέροντος σε εκείνη την ψηφοφορία ήταν το κόμμα της ΔΗΜΑΡ, που στις εκλογές έμεινε εκτός Βουλής. Με την πράξη της αυτή υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου της ανανεωτικής Αριστεράς. Από τους βουλευτές και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ εκείνης της εποχής, άλλοι αποσύρθηκαν από την πολιτική σκηνή, άλλοι προσχώρησαν στη ριζοσπαστική Αριστερά και άλλοι εντάχθηκαν στις τάξεις της ΔΗΣΥ. Η περηφάνια για την ψήφο του 2014 όσων έφεραν στην εξουσία και σήμερα υπηρετούν το κυβερνών κόμμα είναι κατανοητή. Αλλά οι υπόλοιποι; Συνεχίζουν αγέρωχοι σαν να μη συνέβη τίποτα. Και επειδή στον τόπο αυτό σχεδόν όλοι ξεχνούν γρήγορα και έτσι κανείς δεν τους ρωτάει αν μετάνιωσαν, ξέχασαν και οι ίδιοι το όνειδος της ψήφου τους.

Της πολιτικής ευθύνης για την παρ’ ολίγον έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων στις τράπεζες, την υπογραφή τρίτου μνημονίου με βαρύτατες περικοπές μισθών και συντάξεων και φορολογικές επιβαρύνσεις, και την τριετή οικονομική οπισθοδρόμηση με άδηλο το μέλλον· και ακόμη γιατί συνέβαλαν ώστε να έλθει στην εξουσία μια κυβέρνηση που δεν έχει κανένα ηθικό και θεσμικό φραγμό.

Μιχαήλ Πασχάλης Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας

 Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας

4. «Δείγμα ανδρών κατηγόρων»

Κύριε διευθυντά,

Οσοι ζήσαμε στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής θυμούμεθα πως οι Γερμανοί κατακτητές χρησιμοποιούσαν τους καταδότες με την κουκούλα για να βρουν τους πατριώτες και να τους οδηγήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Αργότερα στην εποχή της πλήρους δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας και της αστακομακαρονάδας οι κουκουλφόροι κατέστρεφαν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, λεωφορεία, τρόλεϊ και ό,τι άλλο εύρισκαν μπροστά τους για να εκδικηθούν το «καπιταλιστικό» κράτος, αδιαφορώντας για το κόστος των καταστροφών.

«Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» και έστειλαν έναν πρώην πρόεδρο του ΣτΕ, έναν πρώην πρόεδρο του ΣτΕ, έναν πρώην πρωθυπουργό, έναν τραπεζίτη και οκτώ πρώην υπουργούς στο πυρ το εξώτερον. Και όταν οι κατηγορούμενοι με ακλόνητα επιχειρήματα και με αποδείξεις απέρριπταν τις κατηγορίες, ορισμένοι, αντί να δείξουν μεταμέλεια και ανδρισμό και να ζητήσουν συγγνώμη για το έγκλημα που προσπάθησαν να κάνουν, χαμογελούσαν – κατάντημα δημοσίου ανδρός...

Και αυτό λέγεται «ηθικό πλεονέκτημα»;

Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας;

Ως απλός πολίτης γνωρίζων γραφή και ανάγνωση θέλω να συγχαρώ όλους τους κατηγορηθέντες. Ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στον κ. Π. Πικραμμένο, στον κ. Α. Σαμαρά, στον κ. Ε. Βενιζέλο και στον κ. Α. Γεωργιάδη για τον ωραίο λόγο, γεμάτο επιχειρήματα ανατρεπτικά των κατηγοριών... των «κουκουλοφόρων».

Σπύρος Καράντζης