"...Όλο το τέχνασμα είναι επικοινωνιακό. Θέλουν ένα αφήγημα το οποίο να βγάζει κάποιο νόημα. Όμως, τι αφήγημα μπορείς να έχεις λέγοντας, θα βγω από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018, όταν την 1η Ιανουαρίου του 2019 επίκειται μεγάλη περικοπή των συντάξεων, λόγω κατάργησης της προσωπικής διαφοράς και ενδεχομένως εφαρμογή από το 2019 της μείωσης του αφορολογήτου ορίου, το οποίο, εν πάση περιπτώσει, θα συμβεί το 2020. Άρα, τι έχει συμβεί; Έχουμε ψηφίσει το τέταρτο μνημόνιο. Τέταρτο μνημόνιο σημαίνει δημοσιονομικά μέτρα για το 2019, το 2020, σημαίνει υψηλό στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος, γιατί η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί μέχρι και το 2022 να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% και μετά, μέχρι το 2060, πρωτογενές πλεόνασμα κάθε χρόνο περίπου 2,4%. Άρα, έχουμε δημοσιονομικά μέτρα, τα οποία συνεχίζονται, έχουμε μηχανισμό εποπτείας ο οποίος συνεχίζεται, αλλά δεν έχουμε δάνειο και δεν έχουμε προληπτική γραμμή στήριξης. ..."

Συνέντευξη Ευάγγελου Βενιζέλου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ και στον δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα  Απορώ με την επίθεση αυτή, διότι η ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν, θα έλεγα, μάλλον αισιόδοξη και θετική για ορισμένα μεγέθη της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας. Το σημείο που αποτέλεσε την αφορμή της σύγκρουσης ήταν το ερώτημα, τι θα γίνει με το τέλος του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018. Αυτό που έγινε με την κυβέρνηση και τον κ. Στουρνάρα - αλλά ο κ. Στουρνάρας είναι ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος - είναι, θα έλεγα, συνέχεια και επανάληψη του έντονου διαλόγου που είχαμε ο κ. Τσακαλώτος κι εγώ την περασμένη Δευτέρα, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Για όσους ξέρουν, για όσους έχουν ασχοληθεί και για όσους θεσμική ευθύνη για την οικονομία το ζήτημα είναι τεράστιο. Μπορεί η Ελλάδα να βγει στις αγορές μετά τον Αύγουστο του 2018 και να καλύπτει με ικανοποιητικά επιτόκια τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, τις ανάγκες για την αναχρηματοδότηση του χρέους, για τα χρεολύσια και τις λήξεις δανείων χωρίς να υπάρχει μία πλάτη, μία στήριξη, μία πιστωτική γραμμή, η οποία να δίνει το μήνυμα στην αγορά ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη αλλά έχει τη στήριξη της Ευρωζώνης και τη στήριξη του ESM, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας; Αυτό είναι το θέμα. Και για να μη σχολιάζω την Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι ένα όργανο, σας θυμίζω ότι εγώ είπα πως, κοιτάξτε, το Νοέμβριο του 2014 υπό συνθήκες πολύ καλύτερες, διότι δεν είχε μεσολαβήσει η περιπέτεια του 2015-2017, εμείς είχαμε συναποφασίσει, συμφωνήσει με το Eurogroup ότι η Ελλάδα θα βγει από το δεύτερο μνημόνιο και θα πάει σε μία προληπτική πιστωτική γραμμή, γιατί έχει μεγάλη σημασία να κρατάμε τα επιτόκια χαμηλά. Τώρα, το μέσο επιτόκιο του χρέους είναι πάρα πολύ χαμηλό και οι ετήσιοι τόκοι που πληρώνουμε είναι πάρα πολύ χαμηλοί, είναι το 40% των τόκων που πληρώναμε το 2011. Το θέμα είναι, λοιπόν, ακριβώς τι θα συμβεί όταν πας να πάρεις για πρώτη φορά πραγματικά λεφτά από την αγορά, όχι δευτερογενώς. Nα βγεις και να κάνεις μία καλή εντύπωση, η οποία είναι θετική βεβαίως, αλλά οι οίκοι αξιολόγησης έχουν την Ελλάδα ακόμη, δυστυχώς, έξι επίπεδα κάτω από το επίπεδο που θεωρείται επενδυτικό, δηλαδή από το επίπεδο μίας χώρας όπου ο επενδυτής λέει, θα πάω να κάνω μία άμεση ξένη επένδυση. Επίσης έχει πολύ μεγάλη σημασία όχι μόνον η απόδοση αλλά και το spread, δηλαδή η απόσταση που έχουμε από τα γερμανικά ομόλογα. Η αλήθεια είναι ότι και τα spread πέφτουν, αλλά είναι μεγαλύτερα απ’ ό,τι ήταν, ας πούμε, την εποχή που θέλουν να συγκρίνονται, την προ κρίσης εποχή, διότι έχει πέσει πάρα πολύ και η απόδοση του ομολόγου που είναι ομόλογο βάσης. Όπως ξέρετε, η Γερμανία κάποιες στιγμές δανείζεται ακόμη και με αρνητικό επιτόκιο. Τώρα, αυτό που τεχνικά προκύπτει ως πρόβλημα είναι ότι εάν δεν έχεις μία προληπτική πιστωτική γραμμή, δεν έχεις την πλάτη, τη στήριξη των μηχανισμών της Ευρωζώνης, μπορεί να οδηγηθούν σε μία δυσκολία οι τράπεζες να δίνουν τα ομόλογά τους ως εγγύηση, ως collateral όπως λέμε, για να δανείζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει τις τράπεζες ξανά στον ELA, στο μηχανισμό της Τράπεζας της Ελλάδος που έχει μεγαλύτερο επιτόκιο. Επίσης υπάρχει ένα πρόβλημα, εάν χωρίς αυτόν το μηχανισμό στήριξης –τον προληπτικό πάντα εννοώ– θα επωφεληθούμε από την τελευταία φάση του περιβόητου QE, της ποσοτικής διευκόλυνσης που εφαρμόζει εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με πάρα πολύ καλά αποτελέσματα για την οικονομία της Ευρωζώνης. Όλο το τέχνασμα είναι επικοινωνιακό. Θέλουν ένα αφήγημα το οποίο να βγάζει κάποιο νόημα. Όμως, τι αφήγημα μπορείς να έχεις λέγοντας, θα βγω από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018, όταν την 1η Ιανουαρίου του 2019 επίκειται μεγάλη περικοπή των συντάξεων, λόγω κατάργησης της προσωπικής διαφοράς και ενδεχομένως εφαρμογή από το 2019 της μείωσης του αφορολογήτου ορίου, το οποίο, εν πάση περιπτώσει, θα συμβεί το 2020. Άρα, τι έχει συμβεί; Έχουμε ψηφίσει το τέταρτο μνημόνιο. Τέταρτο μνημόνιο σημαίνει δημοσιονομικά μέτρα για το 2019, το 2020, σημαίνει υψηλό στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος, γιατί η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί μέχρι και το 2022 να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% και μετά, μέχρι το 2060, πρωτογενές πλεόνασμα κάθε χρόνο περίπου 2,4%. Άρα, έχουμε δημοσιονομικά μέτρα, τα οποία συνεχίζονται, έχουμε μηχανισμό εποπτείας ο οποίος συνεχίζεται, αλλά δεν έχουμε δάνειο και δεν έχουμε προληπτική γραμμή στήριξης.  Αυτό θέλουν να το εμφανίσουν ως «καθαρή έξοδο», ότι εμείς δεν έχουμε προληπτική γραμμή και δεν την έχουμε κ. Τσίμα, γιατί δεν θέλουν να μας τη δώσουν, δεν θέλουν να συνεχίσουν να δεσμεύονται με αποφάσεις των κοινοβουλίων τους και να ασχολούνται με το ελληνικό ζήτημα. Και εις αντάλλαγμα, λέει η κυβέρνηση, θα μας δώσουν κάποια λεφτά, αυτά που περισσεύουν κατά κάποιο τρόπο από το τρίτο πρόγραμμα, να τα έχουμε ως ταμειακά διαθέσιμα ασφαλείας. Αυτά, όμως, είναι ένα ποσό γύρω στα 10 δις τα οποία πρέπει να διατηρούνται και να μην αποδίδουν και αυτό όλο είναι ο μηχανισμός ασφαλείας. Δηλαδή βγαίνει η χώρα να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες για μία περίοδο –ας μην πω πολύ μεγάλη– πέντε ετών, μέχρι και το 2022, έχοντας αυτό το αποθεματικό, το οποίο θα σχηματιστεί υποτίθεται με λεφτά του ESM, τα οποία δεν δίδονται χωρίς όρους. Αντί, λοιπόν, να έχεις μία απεριόριστη κάλυψη για να ξέρει η αγορά ότι υπάρχει από πίσω μία δύναμη πυρός, η οποία οδηγεί σε χαμηλά επιτόκια, σε ανταγωνιστικά επιτόκια, εσύ λες, εντάξει, έχω ένα αποθεματικό, το οποίο μου το έχουν δώσει οι εταίροι υπό όρους και προϋποθέσεις, και είναι αυτό, περιορισμένο, συγκεκριμένο. Γι’ αυτό έκανα μία ερώτηση χθες, να αποσαφηνίσουμε τους αριθμούς, να ξέρουμε γιατί μιλάμε. Ερώτηση κοινοβουλευτική εννοώ στον κ. Τσακαλώτο. Είχα πει τη Δευτέρα στη Βουλή, στη συζήτηση του προϋπολογισμού, ότι ενώ εμφανιζόμαστε να έχουμε μαζέψει 9,5 δισεκατομμύρια πρωτογενές πλεόνασμα από την υπερφορολόγηση τις δύο χρονιές, 2016-2017, και ενώ οι τόκοι των δύο αυτών χρόνων είναι περίπου 10 δισεκατομμύρια, το δημόσιο χρέος δεν έχει αυξηθεί κατά 1,2 δισεκατομμύρια που θα έπρεπε να αυξηθεί, αλλά έχει αυξηθεί κατά 7 δισεκατομμύρια και από τα 7 δισεκατομμύρια συμπτωματικά βγήκαν τα 2, επειδή η Εθνική Τράπεζα πούλησε την Finansbank και γύρισε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα 2 δισεκατομμύρια, αλλά αυτό σημαίνει ότι κάποιος πληρώνει ένα κρυφό χρέος το οποίο υπάρχει.   Μαζεύουν τα λεφτά και δεν πηγαίνουν σε κανένα μέρισμα κοινωνικό, στο κοινωνικό μέρισμα από τα 9,5 δισεκατομμύρια πήγαν τα 600 εκατομμύρια του 2016 και τα 700 εκατομμύρια, αν θα πάνε, του 2017. Όλο αυτό, δηλαδή η «δημοσιονομική επιτυχία», δεν αφορά το ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά τη χώρα αρκεί να λέμε αλήθεια, δυστυχώς δεν λένε αλήθειες τώρα. Υπάρχει πάντα το κλείσιμο του αντισυστημικού ματιού. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να είναι αμφίθυμος για να δικαιολογεί τη συνύπαρξη με τον, κατά τον κ. Juncker ακροδεξιό εταίρο, τον κ. Καμμένο, για να δικαιολογεί τις υπερβάσεις, τις ανακολουθίες, αυτά που γίνονται με τους πλειστηριασμούς, αυτά που πληγώνουν τη λεγόμενη «ψυχή», εντός εισαγωγικών, του ΣΥΡΙΖΑ.   Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να υπάρχουν ρήξεις, πρέπει να υπάρχουν μέτωπα, πρέπει να υπάρχουν αντιπερισπασμοί και αυτό θα συμβεί στους θεσμούς, στη δικαιοσύνη και στο σύνταγμα. Πρέπει να υπάρξει μέτωπο, για αυτό εδώ και μήνες έχω πει ότι είναι κατάφορα αντισυνταγματικό το να οργανωθεί ένα λαϊκίστικο δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος κατά παράβαση του άρθρου 110 του Συντάγματος που ορίζει πώς γίνεται η διαδικασία. Άλλωστε η αναθεώρηση προβλέπει παρεμβολή εκλογών, άρα ο λαός αποφαίνεται και χαίρομαι, γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Παυλόπουλος ως Βουλευτής και επιστήμων, το 2011 όταν ετέθη ξανά το ίδιο θέμα, τάχθηκε και αυτός καθαρά εναντίον του αναθεωρητικού δημοψηφίσματος, αυτό είναι αυτονόητο για την επιστήμη. * Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: https://www.evenizelos.gr/417-mme/interviews/interviews2017/5709-ev-venizelos-skai-kathari-eksodo.html