Επτά κείμενα παρέμβασης, από
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17 |
την καρδάρα με το γάλα...
Του Γιάννη Μαρίνου
Πολυεκατομμυριούχοι οι περισσότεροι, όμως άνθρωποι της ασταμάτητης σκληρής προσπάθειας, με έμπρακτη αγάπη για τα πάτρια, προσήλθαν αθρόα σε αυτήν την απαιτούσα σεβασμό αίθουσα συγκεντρώσεων του Ιδρύματος Λασκαρίδη στον Πειραιά. Ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκληση του εμβληματικού περιοδικού «Ναυτικά Χρονικά» και της οικογένειας Μπίσια που συνεχίζει ευδοκίμως την σχεδόν εκατοντάχρονη μαχητική παρουσία του. Λόγος; Η απονομή των βραβείων Ευκράντη. Επικρατούσα στη σύναξη, η απλότητα εκείνων που προ πολλού έχουν τη διεθνή κυριαρχία στον ασταμάτητα εκτεθειμένο σε αλλεπάλληλα χαμηλά βαρομετρικά κλάδο της ποντοπόρου ναυτιλίας. Τη φθονούμενη και γι' αυτό μισητή τάξη των εφοπλιστών.
Κατά κανόνα θαλασσοπνιγόμενοι καραβοκύρηδες πέτυχαν ένα παγκόσμιο ρεκόρ διαρκείας: την σταθερά πρώτη θέση στην παγκόσμια εμπορική ναυτιλία. Ομως, όπως ουδείς προφήτης, και αυτοί δεν γίνονται ανεκτοί στον τόπο που τους γέννησε. Αντί να αισθανόμαστε υπερήφανοι και να θεωρούμε πρότυπο για μίμηση αυτούς που δημιούργησαν τον πιο δυναμικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, τους θεωρούμε ένα είδος πειρατών που κερδίζουν άνομα και αφορολόγητα χρήματα και τα σπαταλούν σε πολυτελή διαβίωση χωρίς να προσφέρουν τίποτα στον λαό. Ακόμα και οι ναυτικοί μας αναφέρονται μεν ως παράδειγμα σκληρά εργαζόμενων συμπολιτών μας, όμως η Πολιτεία δεν τους προβάλλει ώστε να ενισχυθεί η τάση απασχόλησης στη ναυτιλία από τους χιλιάδες ανέργους, με δέλεαρ μάλιστα τις υψηλές αμοιβές τους. Αντίθετα κρατά υποβαθμισμένη και τη ναυτική εκπαίδευση. Καταλήστεψε επιπλέον και το άλλοτε κραταιό ασφαλιστικό τους ταμείο, το ΝΑΤ, με ανίερη δυστυχώς σύμπραξη και των συνδικαλιστών.
Προς τι αυτό το μίσος πέραν του φθόνου; Μα πρόκειται για τον μόνο παραγωγικό κλάδο της οικονομίας μας που είναι διεθνώς ανταγωνιστικός και κινείται χωρίς επιδοτήσεις και προστατευτικά κρατικά δεκανίκια. Ενοχλητικά υπενθυμίζει καθημερινά ότι οι εφοπλιστές, μολονότι έλληνες και εκείνοι, πέτυχαν το ναυτιλιακό θαύμα αβοήθητοι από το κράτος, χωρίς τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών και κάτω από τον ανελέητο ανταγωνισμό των εμπορικών στόλων όλων των χωρών της γης, ακόμα και των πλουσιοτέρων και ισχυροτέρων. Είναι η ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας μεγάλων στρωμάτων της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας, πρόκληση για τον μέσο Ελληνα, ο οποίος πιστεύει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την κρατική προστασία, χωρίς επιδοτήσεις, χωρίς μέσο και χωρίς την εν γένει θαλπωρή του κράτους και των πολιτικών. Θέτει μάλιστα σε αμφισβήτηση και τις θεωρίες περί διεθνών συνωμοσιών που πολεμούν κάθε τι ελληνικό.
Οπως έλεγε με λύπη(!) ο Γεώργιος Παπανδρέου Α', δυστυχώς τα πλοία έχουν προπέλα και φεύγουν (από την ελληνική σημαία). Ετσι δεν μπορεί να εμποδιστεί η ναυτιλία μας να γίνει ανταγωνιστική όπως αυτό «επετεύχθη» σε βάρος π.χ. της βιομηχανίας μας. Δεν τελεί βλέπετε σε εξάρτηση από το ελληνικό κράτος και την κομματική δεσποτεία. Δεν μπορούν να καταστήσουν προβληματική την ποντοπόρα ναυτιλία μας όπως το πέτυχαν για κάθε σχεδόν άλλον παραγωγικό κλάδο της χώρας.
Ενας τρίτος λόγος είναι ότι τα πανίσχυρα και από το κόμμα καταδυναστευόμενα εργατικά συνδικάτα αδυνατούν να χειραγωγήσουν την εφοπλιστική δραστηριότητα, να προκαλέσουν δέσιμο των ποντοπόρων πλοίων της και να κάνουν καταλήψεις όπως στα ακτοπλοϊκά, ώστε κράτος και συνδικάτα να υποχρεώνουν σε υποταγή. Ευτυχώς.
3. Ο Τσίπρας στην εποχή του «Ναι σε όλα»
Του Σήφη Πολυμίλη
Είναι η πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης που ψηφίζεται ένα βαρύτατο πακέτο μέτρων, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Στο πρώτο και στο δεύτερο Μνημόνιο οι απώλειες του ΠαΣοΚ και της ΝΔ ήταν δραματικές. Γύρω στους 60 βουλευτές και των δύο κομμάτων διαγράφηκαν γιατί αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν τα μέτρα. Η διαφορά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είναι φυσικά γιατί ξαφνικά οι βουλευτές τους απέκτησαν εθνική αυτογνωσία ή αίσθηση του καθήκοντος. Απλώς κυριαρχούν ο πολιτικός αμοραλισμός και μια απίστευτη ηθική και ιδεολογική κατάπτωση.
Με πρωτοφανή ευκολία, χωρίς κανένα πρόβλημα πολιτικής και προσωπικής συνείδησης, οι ίδιοι άνθρωποι που έβγαιναν σωρηδόν στα τηλεπαράθυρα δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν ποτέ νέα μέτρα, τώρα εποίησαν, κυριολεκτικά, την νήσσαν. Ετσι συντελέστηκε το τελευταίο επεισόδιο της μεταμόρφωσης του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ σε οπαδό της λιτότητας, των πλεονασμάτων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Θα πληρώσουμε, λίγο ακριβά είναι αλήθεια, με το νέο πακέτο μέτρων την οριστική απαλλαγή από τον Τσίπρα των πλατειών και των κινημάτων, του «Μέρκελ go home», του «καταργούμε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο». Είτε το θέλει είτε όχι ο Πρωθυπουργός, ό,τι και να κάνει από εδώ και πέρα, αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Οπως επεσήμανε και η γερμανική FAZ, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τον Τσίπρα, αλλά και για τους επόμενους, είναι ότι δεν μπορεί πλέον να έχει απέναντί του έναν αντιπολιτευόμενο Τσίπρα που θα λέει όχι σε όλα.
Οπως σωστά επεσήμανε και ο κ. Βενιζέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρευστοποιηθεί αξιακά και πολιτικά και προσλαμβάνει κάθε φορά το σχήμα του δοχείου που επιλέγει ο αρχηγός του. Χωρίς την παραμικρή ουσιαστικά αντίσταση και ένσταση, με εξαίρεση κάποια ψελλίσματα του κ. Φίλη και την απέλπιδα προσπάθεια του φερόμενου ως ηγέτη της αριστερής πτέρυγας κ. Τσακαλώτου να διατηρήσει τα προσχήματα, επικαλούμενος τον δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων.
Τα ηθικά πλεονεκτήματα, οι αξίες και η συνέπεια της Αριστεράς πήγαν περίπατο εν ονόματι της διατήρησης της εξουσίας. Υποσχέσεις, διακηρύξεις, απειλές χάθηκαν στον δρόμο για τη μάχη της καρέκλας. Βουλευτές και υπουργοί που παρίσταναν από τηλεοράσεως τους αταλάντευτους αγωνιστές, κατάπιαν τη γλώσσα τους και μαζί τις διαβεβαιώσεις που έδιναν. Κανένα ίχνος ντροπής, καμιά διάθεση έστω για μια καθυστερημένη συγγνώμη.
Ψήφισαν εν χορώ τα μέτρα που οι ίδιοι απέκλειαν και οδήγησαν μια απογοητευμένη κοινωνία στους καναπέδες να βλέπει «Survivor». Τώρα πλέον, όπως είπε και ο κ. Τσακαλώτος, δεν έχουμε κανέναν λόγο να τσακωνόμαστε αφού οι 9 στους 10 πολίτες μάς έχουν γυρίσει την πλάτη. Είναι κι αυτό ένα ακόμη κατόρθωμα της πρώτη φορά Αριστεράς...
Του Γιάννη Καρτάλη
Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν θέλησε να θέσει την προσωπική του σφραγίδα στην πολιτική ζωή της χώρας, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι τα προβλήματα της νέας εποχής δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με τις λύσεις του παρελθόντος. Ετσι δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι, ξεπερνώντας τους γνωστούς ιστορικούς διαχωρισμούς μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, επέλεξε να συγκροτήσει την ολιγομελή κυβέρνησή του από όλες τις πολιτικές παρατάξεις (πλην φυσικά των ακραίων) με την προσθήκη εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών και με ίση παρουσία ανδρών και γυναικών. Και μπορεί ο βασικός του στόχος να είναι η επίτευξη της αναγκαίας προεδρικής πλειοψηφίας, μέσω της αποδυνάμωσης των παραδοσιακών κομμάτων εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς το εμπόδιο της συγκατοίκησης, αλλά παράλληλα απέδειξε ότι υπάρχει η δυνατότητα συμφωνίας επάνω σε ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων αυτών που συμφωνούν.
Αυτό είναι και το νέο στοιχείο που εισάγει στη γαλλική πολιτική σκηνή ο κ. Μακρόν. Ενα στοιχείο που μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα και για άλλες χώρες, όπου η στείρα διαμάχη μεταξύ των κομμάτων όχι μόνο δεν προσφέρει λύσεις αλλά διαιωνίζει τα προβλήματα. Δεν θέλει βέβαια και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι η περίπτωση της χώρας μας εντάσσεται στην κατηγορία αυτή. Η εικόνα που εξέπεμψε η Βουλή την περασμένη εβδομάδα μιλάει από μόνη της και έρχεται να επιβεβαιώσει την ανάγκη να συγκροτηθεί επιτέλους μια νέα πλειοψηφία που, πέρα από τους ατελέσφορους μικροκομματικούς υπολογισμούς, θα θέσει ως στόχο να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια κανονική χώρα με σαφή φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Διότι η πλειοψηφία αυτή υπάρχει στην κοινωνία, δεν μπορεί όμως να έχει μια ενιαία πολιτική έκφραση λόγω των γνωστών άγονων κομματικών ανταγωνισμών.
Αντί λοιπόν η συζήτηση αυτή να έχει ξεκινήσει, περιοριζόμαστε να φλυαρούμε για το πότε θα φορέσει γραβάτα ο Πρωθυπουργός ή πότε θα υποδεχθούμε ένα ακόμη λείψανο Αγίου με τιμές αρχηγού κράτους, ώστε να έχει την ευκαιρία ο δικός μας αρχηγός κράτους να το προσκυνήσει. Διότι προφανώς δεν αρκεί ότι υποδεχόμαστε με τις τιμές αυτές κάθε χρόνο το Αγιον Φως, χωρίς όμως αυτό να έχει ακόμη καταφέρει να μας φωτίσει επαρκώς ώστε να αντιληφθούμε πού βαδίζουμε. Στη Γαλλία πάντως είναι γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος κατανόησε ότι η χώρα του δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προκλήσεις που έχει ενώπιόν της παραμένοντας προσκολλημένη στις πολιτικές του παρελθόντος. Πιστεύει έτσι ότι θα μπορέσει να αναδειχθεί σε ισότιμο συνομιλητή του Βερολίνου αποκαθιστώντας την ισορροπία του γαλλογερμανικού άξονα, που αποτελεί και την αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει η Ευρώπη μπροστά.
Προτίμησαν, αντιθέτως, οι κυβερνητικοί να αναφερθούν επί μακρόν στα αντίμετρα του πολυνομοσχεδίου - αποφεύγοντας να εξηγήσουν τα τεράστια πλεονάσματα που πρέπει να πιάσει η χώρα από το 2018 έως το 2021, ύψους 3,5% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου 6,3 δισ. ευρώ ετησίως με σημερινές τιμές.
Με τα αντίμετρα αυτά τόνισε ο κ. Τσίπρας θα αυξηθούν τα συσσίτια στα σχολεία, θα χρηματοδοτηθούν νέοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, θα υπάρξει επιδότηση ενοικίου, επίδομα τέκνων, θα μειωθεί η συμμετοχή στα φάρμακα, θα μειωθεί 3% ο φόρος των επιχειρήσεων και 2% ο φόρος των φυσικών προσώπων ενώ θα υπάρξουν εκπτώσεις στον ΕΝΦΙΑ περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ - από τα 3,6 δισ. ευρώ που είναι σήμερα!
Η προπαγανδιστική μηχανή είχε στηθεί τόσο καλά ώστε ακόμη και στην ονομαστική ψηφοφορία έγκρισης του Μνημονίου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν φώναζαν «Ναι» αλλά απλώς έγνεφαν καταφατικά - για να μην καταγραφεί και χρησιμοποιηθεί πολιτικά η ασυνέπειά τους σε σχέση με την αντιμνημονιακή υστερία τους πριν από δύο χρόνια.
Μάλιστα σε μια προσπάθεια να δείξει το Μαξίμου ότι απεχθάνεται τον οικονομικό σχεδιασμό αλλά νοιάζεται για την ουσία ζήτησε από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ - που δούλευε πριν σε συνεργείο αυτοκινήτων - να παρουσιάσει με απλά λόγια το πολύπλοκο πολυνομοσχέδιο για να το καταλάβει ο κόσμος - λίγη σημασία είχε αν δεν το καταλάβαινε ο ίδιος αφού, όπως είπε, τα οικονομικά του ήταν «μπακαλίστικα».
Μ' αυτά και μ' αυτά όλες οι χώρες που πέρασαν από μνημόνια βγήκαν στις αγορές μέσα σε δύο χρόνια και απολαμβάνουν πλέον υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Εμείς ωστόσο διανύουμε αισίως το όγδοο έτος σε μνημόνια και έχουμε μπροστά μας άλλα τεσσεράμισι χρόνια σκληρών μέτρων και επιτήρησης. Η λαϊκίστικη πολιτική «του μπακάλη» κοστίζει ακριβά στη χώρα.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17
6. Για όσους δεν... κατάλαβαν
Του Ζώη Τσώλη
Οσοι είδαν στις αρχές Μαΐου του 2010 τις στήλες μαύρου καπνού από τη φωτιά στη Marfin που οδήγησε στον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων, στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση κατά των μνημονίων, και είδαν και την προχθεσινή γενική απεργία στην οποία συμμετείχαν το ΠΑΜΕ και όσοι συνδικαλιστές έχουν απομείνει αντιλαμβάνονται ότι κάπου εδώ τελειώσαμε.
Η ψήφιση από τη Βουλή των σκληρών, κατά κοινή ομολογία, μέτρων σε βάρος των συνταξιούχων και των φορολογουμένων και οι δεκάδες επιμέρους ρυθμίσεις από την απελευθέρωση της αγοράς φαρμάκων μέχρι το πώς (δεν) θα χρηματοδοτούνται τα κόμματα από τα «μαύρα» ταμεία επιχειρηματικών συμφερόντων σημαίνει και το τέλος των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Οι δανειστές επέβαλαν τη θέλησή τους, η δημοσιονομική προσαρμογή μετά από δύο χρεοκοπίες ολοκληρώθηκε και αυτό που παίζεται είναι η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές αν όχι εφέτος, το 2018.
Οσοι συμμετείχαν ενεργά, από θέσεις εξουσίας, σε αυτήν τη διαδικασία αντιλαμβάνονται κάτι περισσότερο. Οτι η ατζέντα, συζήτηση και προτεραιότητες για την οικονομία, άλλαξε. Τα νέα ζητήματα τέθηκαν ήδη στο τραπέζι από τον κεντρικό τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα ο οποίος μιλώντας στους βιομηχάνους της Θεσσαλονίκης υποσχέθηκε (κατά κάποιον τρόπο) την αποκατάσταση πρόσβασης των επιχειρήσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στις κεφαλαιαγορές και τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την προσέλκυση επενδύσεων. Βεβαίως αυτό προϋποθέτει να το αντιληφθούν και η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό σύστημα, αρκεί να αναλογισθούν ότι στα χρόνια της κρίσης οι επενδύσεις κατρακύλησαν από το 24% του ΑΕΠ στο 11%.
Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο δρόμος. Η ίδια η κρίση έδειξε ότι η εξωστρέφεια, δηλαδή οι εξαγωγές, στήριξε και μάλιστα οδήγησε σε αύξηση της παραγωγής των περισσοτέρων μεταποιητικών επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια. Κλάδοι ολόκληροι όπως των φαρμακευτικών, χημικών, ηλεκτρονικών υπολογιστών, του εξοπλισμού προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα και απέκτησαν δυναμισμό. Αυτή η εξέλιξη, μαζί με την έκρηξη του τουρισμού, διέσωσε την ελληνική οικονομία από μεγαλύτερη φτώχεια. Και αυτές είναι οι νέες προκλήσεις αν θέλουμε να επουλωθούν γρήγορα οι πληγές της κρίσης.
Αυτά για όσους, ακόμη, δεν κατάλαβαν.
7. Η Πορτογαλία και εμείς
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Την ώρα που η Ελλάδα φλερτάρει και πάλι με την ύφεση (η οποία ορίζεται ως τρία συνεχόμενα τρίμηνα με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης), η Πορτογαλία εμφάνισε το πρώτο τρίμηνο του 2017 τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης της τελευταίας δεκαετίας, χάρη στις ισχυρές εξαγωγές και στην ανάκαμψη των επενδύσεων. Συγκεκριμένα, η πορτογαλική οικονομία αναπτύχθηκε με ρυθμό 2,8% σε ετήσια βάση.
Ομως όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατάφεραν το πρώτο τρίμηνο του έτους να αυξήσουν το ΑΕΠ τους, εκτός από την Ελλάδα, η οικονομία της οποίας συρρικνώθηκε για δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο. Ωστόσο η Πορτογαλία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς είναι μια χώρα που συγκρίνεται με την Ελλάδα. Εκτός από τα μεγέθη και τις επιδόσεις, οι δύο χώρες έχουν ακόμη ένα κοινό χαρακτηριστικό: ότι μπήκαν σε Μνημόνιο, με τη διαφορά ότι η Πορτογαλία κατάφερε και βγήκε και σήμερα απολαμβάνει βιώσιμους ρυθμούς ανάπτυξης που για μας είναι το ζητούμενο. Υπό αυτήν την έννοια, το παράδειγμά της έχει ιδιαίτερη αξία.
Η Πορτογαλία μπήκε σε αναπτυξιακή τροχιά από τα μέσα του 2013 όταν ακόμα βρισκόταν σε πρόγραμμα. Εκτοτε ακολουθεί πορεία συνεχούς ανάπτυξης, ο ρυθμός της οποίας τα τελευταία τρίμηνα επιταχύνθηκε. Η πορτογαλική στατιστική υπηρεσία αποδίδει την εξέλιξη αυτή στην αύξηση των εξαγωγών και στην ενίσχυση των επενδύσεων. Αντιθέτως, η ιδιωτική κατανάλωση επιβραδύνθηκε, στοιχείο που καθιστά περισσότερο βιώσιμη την ανάπτυξη το 2017.
Δηλαδή, η πορτογαλική οικονομία ακολουθεί διαφορετική πορεία από την ελληνική. Και τούτο διότι στη χώρα μας οι εξαγωγές παραμένουν καθηλωμένες ή κινούνται οριακά ανοδικά, ενώ οι επενδύσεις το πρώτο τρίμηνο του έτους έπεσαν κατακόρυφα εξαιτίας της αβεβαιότητας που συνδέεται με το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Ωστόσο, δημοσιονομικά η Ελλάδα εμφανίζει καλύτερες επιδόσεις από την Πορτογαλία. Συγκεκριμένα το 2016 πέτυχε πλεόνασμα 0,7% (όχι πρωτογενές αλλά συνολικό, περιλαμβανομένων και των δαπανών για τόκους) ενώ η Πορτογαλία είχε έλλειμμα 2%. Ομως, ενώ εμείς παλεύουμε να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας αυξάνοντας τους φόρους και μειώνοντας τις δαπάνες, οι Πορτογάλοι το κάνουν από τον παρονομαστή του κλάσματος, δηλαδή την άνοδο του ΑΕΠ. Εφόσον η ανοδική πορεία της οικονομίας συνεχισθεί και επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη της Κομισιόν που κάνει λόγο για ανάπτυξη 1,8% το 2017, το έργο της πορτογαλικής κυβέρνησης να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας στο 1,5% του ΑΕΠ το 2017 θα γίνει πιο εύκολο.
Βεβαίως σημαντικό ρόλο στην πορεία της Πορτογαλίας παίζει και η στάση που έχει τηρήσει το πολιτικό της σύστημα στη διάρκεια της κρίσης.
Από την αρχή, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της διακυβέρνησης για να βγει η χώρα από το τούνελ. Πλήρωσαν το τίμημα και σήμερα στηρίζουν την αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας του Αντόνιο Κόστα, η οποία ήλθε στην εξουσία στα τέλη του 2015, προχώρησε σε μερική άρση ορισμένων μέτρων λιτότητας που είχαν εφαρμοστεί τα προηγούμενα χρόνια για να ορθοποδήσει δημοσιονομικά η χώρα. Ωστόσο, στήριξε και στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις και πρωτίστως τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια που αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της ανάπτυξης.
Του Αντώνη Καρακούση
Επτά χρόνια θυσιών είναι πάρα πολλά για να πάνε χαμένα. Ωστόσο όλα είναι πιθανά.
Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τις οικονομικές εξελίξεις και τις πολιτικές μάχες περί την αξιολόγηση που διεξήχθησαν τους τελευταίους μήνες στο εσωτερικό της κυβέρνησης γνωρίζουν ότι όλα παίχτηκαν στον πόντο.
Η εικόνα «στρατού» που εμφάνισαν οι βουλευτές των δύο κυβερνώντων κομμάτων το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή είναι ψευδής. Δεν αποδίδει τις αντιθέσεις, ούτε τις συγκρούσεις που επικράτησαν ως την τελευταία ώρα.
Η μαζική κατάθεση τροπολογιών της τελευταίας στιγμής για τα ειδικά μισθολόγια πολυπληθών ομάδων εργαζομένων στο Δημόσιο μαρτυρεί ακριβώς τις εντάσεις, την αντιπαλότητα και ιδιαιτέρως τις διαφορετικές αντιλήψεις που επικρατούν και στην κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Ορίζεται και αυτή από το διαχρονικό αμάρτημα των ελληνικών κυβερνήσεων και συγκεκριμένα από τον πελατειασμό και τον συντεχνιασμό. Οι περισσότεροι των υπουργών προστατεύουν και προστατεύονται από ισχυρές ομάδες που διαφεντεύουν στα υπουργεία τους. Ο υπουργός Αμυνας τους στρατιωτικούς, ο υπουργός Υγείας τους γιατρούς, ο υπουργός Παιδείας τους εκπαιδευτικούς κ.ο.κ.
Δεν υπάρχει στους περισσότερους συνείδηση, ούτε κατανόηση των συνθηκών. Αποδέχτηκαν περικοπές και μέτρα υπό την πίεση των ξένων, αλλά στην πρώτη στροφή είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που μας έφεραν αντιμέτωπους με τη μεγάλη δημοσιονομική κρίση και τη χρεοκοπία.
Κοινώς είναι έτοιμοι να κλωτσήσουν την καρδάρα με το γάλα.
Και θα το πράξουν με την πρώτη ευκαιρία, αν ο Πρωθυπουργός δεν ορίσει πλήρως τους στόχους και δεν υπερασπίσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Πάμπολλα είναι τα αρνητικά παραδείγματα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου άδειασε τον τότε υπουργό Οικονομίας Κώστα Σημίτη αυξάνοντας μόνος τους μισθούς από του βήματος της Βουλής, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση.
Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι εξαιτίας εκείνης της απόφασης εκτροχιάστηκε το πρόγραμμα σταθεροποίησης και η χώρα, δύο χρόνια μετά το 1989, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία.
Αλλά και αργότερα ο Κώστας Μητσοτάκης έβαλε «καπέλο» τριών υπουργών στον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γιώργο Σουφλιά και τον εξώθησε σε παραίτηση.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος επίσης έφυγε από το υπουργείο Οικονομικών όταν διαπίστωσε ότι δεν θα τηρηθούν οι αρχές της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Δεν είναι απίθανο, αν επικρατήσει ο κύκλος του συντεχνιασμού και της αθρόας ικανοποίησης αιτημάτων, να βρεθεί και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην ίδια θέση.
Το φαινόμενο των δύο-τριών κυβερνήσεων μέσα στην υποτιθέμενη ενιαία κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου συνιστά ίσως τη μεγαλύτερη απειλή της παρούσης περιόδου.
Η ελληνική οικονομία, έπειτα από όσα πέρασε τα επτά τελευταία χρόνια, δεν έχει την πολυτέλεια να διολισθήσει και πάλι στον κύκλο των ελλειμμάτων και της αποσταθεροποίησης.
Η σταθεροποίηση, η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και η διατήρηση της σταθερότητας αποτελούν βασικά αγαθά, από την εμπέδωση των οποίων μπορούν να προκύψουν εντυπωσιακά αποτελέσματα για όλους.
Για την αναγκαιότητά τους οφείλει πρώτος να πεισθεί ο Πρωθυπουργός και αναλόγως να δράσει. Οι καιροί δεν επιτρέπουν εκτροχιασμούς, ούτε επανάληψη των προπατορικών αμαρτημάτων της Δημοκρατίας μας.
2. Ευτυχώς δεν μπορούν να αποδυναμώσουν
Επτά χρόνια θυσιών είναι πάρα πολλά για να πάνε χαμένα. Ωστόσο όλα είναι πιθανά.
Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τις οικονομικές εξελίξεις και τις πολιτικές μάχες περί την αξιολόγηση που διεξήχθησαν τους τελευταίους μήνες στο εσωτερικό της κυβέρνησης γνωρίζουν ότι όλα παίχτηκαν στον πόντο.
Η εικόνα «στρατού» που εμφάνισαν οι βουλευτές των δύο κυβερνώντων κομμάτων το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή είναι ψευδής. Δεν αποδίδει τις αντιθέσεις, ούτε τις συγκρούσεις που επικράτησαν ως την τελευταία ώρα.
Η μαζική κατάθεση τροπολογιών της τελευταίας στιγμής για τα ειδικά μισθολόγια πολυπληθών ομάδων εργαζομένων στο Δημόσιο μαρτυρεί ακριβώς τις εντάσεις, την αντιπαλότητα και ιδιαιτέρως τις διαφορετικές αντιλήψεις που επικρατούν και στην κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Ορίζεται και αυτή από το διαχρονικό αμάρτημα των ελληνικών κυβερνήσεων και συγκεκριμένα από τον πελατειασμό και τον συντεχνιασμό. Οι περισσότεροι των υπουργών προστατεύουν και προστατεύονται από ισχυρές ομάδες που διαφεντεύουν στα υπουργεία τους. Ο υπουργός Αμυνας τους στρατιωτικούς, ο υπουργός Υγείας τους γιατρούς, ο υπουργός Παιδείας τους εκπαιδευτικούς κ.ο.κ.
Δεν υπάρχει στους περισσότερους συνείδηση, ούτε κατανόηση των συνθηκών. Αποδέχτηκαν περικοπές και μέτρα υπό την πίεση των ξένων, αλλά στην πρώτη στροφή είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που μας έφεραν αντιμέτωπους με τη μεγάλη δημοσιονομική κρίση και τη χρεοκοπία.
Κοινώς είναι έτοιμοι να κλωτσήσουν την καρδάρα με το γάλα.
Και θα το πράξουν με την πρώτη ευκαιρία, αν ο Πρωθυπουργός δεν ορίσει πλήρως τους στόχους και δεν υπερασπίσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.
Πάμπολλα είναι τα αρνητικά παραδείγματα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου άδειασε τον τότε υπουργό Οικονομίας Κώστα Σημίτη αυξάνοντας μόνος τους μισθούς από του βήματος της Βουλής, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση.
Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι εξαιτίας εκείνης της απόφασης εκτροχιάστηκε το πρόγραμμα σταθεροποίησης και η χώρα, δύο χρόνια μετά το 1989, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία.
Αλλά και αργότερα ο Κώστας Μητσοτάκης έβαλε «καπέλο» τριών υπουργών στον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γιώργο Σουφλιά και τον εξώθησε σε παραίτηση.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος επίσης έφυγε από το υπουργείο Οικονομικών όταν διαπίστωσε ότι δεν θα τηρηθούν οι αρχές της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Δεν είναι απίθανο, αν επικρατήσει ο κύκλος του συντεχνιασμού και της αθρόας ικανοποίησης αιτημάτων, να βρεθεί και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην ίδια θέση.
Το φαινόμενο των δύο-τριών κυβερνήσεων μέσα στην υποτιθέμενη ενιαία κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου συνιστά ίσως τη μεγαλύτερη απειλή της παρούσης περιόδου.
Η ελληνική οικονομία, έπειτα από όσα πέρασε τα επτά τελευταία χρόνια, δεν έχει την πολυτέλεια να διολισθήσει και πάλι στον κύκλο των ελλειμμάτων και της αποσταθεροποίησης.
Η σταθεροποίηση, η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και η διατήρηση της σταθερότητας αποτελούν βασικά αγαθά, από την εμπέδωση των οποίων μπορούν να προκύψουν εντυπωσιακά αποτελέσματα για όλους.
Για την αναγκαιότητά τους οφείλει πρώτος να πεισθεί ο Πρωθυπουργός και αναλόγως να δράσει. Οι καιροί δεν επιτρέπουν εκτροχιασμούς, ούτε επανάληψη των προπατορικών αμαρτημάτων της Δημοκρατίας μας.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17 |
και τη ναυτιλία μας
Του Γιάννη Μαρίνου
Πολυεκατομμυριούχοι οι περισσότεροι, όμως άνθρωποι της ασταμάτητης σκληρής προσπάθειας, με έμπρακτη αγάπη για τα πάτρια, προσήλθαν αθρόα σε αυτήν την απαιτούσα σεβασμό αίθουσα συγκεντρώσεων του Ιδρύματος Λασκαρίδη στον Πειραιά. Ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκληση του εμβληματικού περιοδικού «Ναυτικά Χρονικά» και της οικογένειας Μπίσια που συνεχίζει ευδοκίμως την σχεδόν εκατοντάχρονη μαχητική παρουσία του. Λόγος; Η απονομή των βραβείων Ευκράντη. Επικρατούσα στη σύναξη, η απλότητα εκείνων που προ πολλού έχουν τη διεθνή κυριαρχία στον ασταμάτητα εκτεθειμένο σε αλλεπάλληλα χαμηλά βαρομετρικά κλάδο της ποντοπόρου ναυτιλίας. Τη φθονούμενη και γι' αυτό μισητή τάξη των εφοπλιστών.
Κατά κανόνα θαλασσοπνιγόμενοι καραβοκύρηδες πέτυχαν ένα παγκόσμιο ρεκόρ διαρκείας: την σταθερά πρώτη θέση στην παγκόσμια εμπορική ναυτιλία. Ομως, όπως ουδείς προφήτης, και αυτοί δεν γίνονται ανεκτοί στον τόπο που τους γέννησε. Αντί να αισθανόμαστε υπερήφανοι και να θεωρούμε πρότυπο για μίμηση αυτούς που δημιούργησαν τον πιο δυναμικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, τους θεωρούμε ένα είδος πειρατών που κερδίζουν άνομα και αφορολόγητα χρήματα και τα σπαταλούν σε πολυτελή διαβίωση χωρίς να προσφέρουν τίποτα στον λαό. Ακόμα και οι ναυτικοί μας αναφέρονται μεν ως παράδειγμα σκληρά εργαζόμενων συμπολιτών μας, όμως η Πολιτεία δεν τους προβάλλει ώστε να ενισχυθεί η τάση απασχόλησης στη ναυτιλία από τους χιλιάδες ανέργους, με δέλεαρ μάλιστα τις υψηλές αμοιβές τους. Αντίθετα κρατά υποβαθμισμένη και τη ναυτική εκπαίδευση. Καταλήστεψε επιπλέον και το άλλοτε κραταιό ασφαλιστικό τους ταμείο, το ΝΑΤ, με ανίερη δυστυχώς σύμπραξη και των συνδικαλιστών.
Προς τι αυτό το μίσος πέραν του φθόνου; Μα πρόκειται για τον μόνο παραγωγικό κλάδο της οικονομίας μας που είναι διεθνώς ανταγωνιστικός και κινείται χωρίς επιδοτήσεις και προστατευτικά κρατικά δεκανίκια. Ενοχλητικά υπενθυμίζει καθημερινά ότι οι εφοπλιστές, μολονότι έλληνες και εκείνοι, πέτυχαν το ναυτιλιακό θαύμα αβοήθητοι από το κράτος, χωρίς τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών και κάτω από τον ανελέητο ανταγωνισμό των εμπορικών στόλων όλων των χωρών της γης, ακόμα και των πλουσιοτέρων και ισχυροτέρων. Είναι η ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας μεγάλων στρωμάτων της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας, πρόκληση για τον μέσο Ελληνα, ο οποίος πιστεύει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την κρατική προστασία, χωρίς επιδοτήσεις, χωρίς μέσο και χωρίς την εν γένει θαλπωρή του κράτους και των πολιτικών. Θέτει μάλιστα σε αμφισβήτηση και τις θεωρίες περί διεθνών συνωμοσιών που πολεμούν κάθε τι ελληνικό.
Οπως έλεγε με λύπη(!) ο Γεώργιος Παπανδρέου Α', δυστυχώς τα πλοία έχουν προπέλα και φεύγουν (από την ελληνική σημαία). Ετσι δεν μπορεί να εμποδιστεί η ναυτιλία μας να γίνει ανταγωνιστική όπως αυτό «επετεύχθη» σε βάρος π.χ. της βιομηχανίας μας. Δεν τελεί βλέπετε σε εξάρτηση από το ελληνικό κράτος και την κομματική δεσποτεία. Δεν μπορούν να καταστήσουν προβληματική την ποντοπόρα ναυτιλία μας όπως το πέτυχαν για κάθε σχεδόν άλλον παραγωγικό κλάδο της χώρας.
Ενας τρίτος λόγος είναι ότι τα πανίσχυρα και από το κόμμα καταδυναστευόμενα εργατικά συνδικάτα αδυνατούν να χειραγωγήσουν την εφοπλιστική δραστηριότητα, να προκαλέσουν δέσιμο των ποντοπόρων πλοίων της και να κάνουν καταλήψεις όπως στα ακτοπλοϊκά, ώστε κράτος και συνδικάτα να υποχρεώνουν σε υποταγή. Ευτυχώς.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17 |
3. Ο Τσίπρας στην εποχή του «Ναι σε όλα»
Του Σήφη Πολυμίλη
Είναι η πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης που ψηφίζεται ένα βαρύτατο πακέτο μέτρων, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Στο πρώτο και στο δεύτερο Μνημόνιο οι απώλειες του ΠαΣοΚ και της ΝΔ ήταν δραματικές. Γύρω στους 60 βουλευτές και των δύο κομμάτων διαγράφηκαν γιατί αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν τα μέτρα. Η διαφορά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είναι φυσικά γιατί ξαφνικά οι βουλευτές τους απέκτησαν εθνική αυτογνωσία ή αίσθηση του καθήκοντος. Απλώς κυριαρχούν ο πολιτικός αμοραλισμός και μια απίστευτη ηθική και ιδεολογική κατάπτωση.
Με πρωτοφανή ευκολία, χωρίς κανένα πρόβλημα πολιτικής και προσωπικής συνείδησης, οι ίδιοι άνθρωποι που έβγαιναν σωρηδόν στα τηλεπαράθυρα δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν ποτέ νέα μέτρα, τώρα εποίησαν, κυριολεκτικά, την νήσσαν. Ετσι συντελέστηκε το τελευταίο επεισόδιο της μεταμόρφωσης του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ σε οπαδό της λιτότητας, των πλεονασμάτων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Θα πληρώσουμε, λίγο ακριβά είναι αλήθεια, με το νέο πακέτο μέτρων την οριστική απαλλαγή από τον Τσίπρα των πλατειών και των κινημάτων, του «Μέρκελ go home», του «καταργούμε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο». Είτε το θέλει είτε όχι ο Πρωθυπουργός, ό,τι και να κάνει από εδώ και πέρα, αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Οπως επεσήμανε και η γερμανική FAZ, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τον Τσίπρα, αλλά και για τους επόμενους, είναι ότι δεν μπορεί πλέον να έχει απέναντί του έναν αντιπολιτευόμενο Τσίπρα που θα λέει όχι σε όλα.
Οπως σωστά επεσήμανε και ο κ. Βενιζέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρευστοποιηθεί αξιακά και πολιτικά και προσλαμβάνει κάθε φορά το σχήμα του δοχείου που επιλέγει ο αρχηγός του. Χωρίς την παραμικρή ουσιαστικά αντίσταση και ένσταση, με εξαίρεση κάποια ψελλίσματα του κ. Φίλη και την απέλπιδα προσπάθεια του φερόμενου ως ηγέτη της αριστερής πτέρυγας κ. Τσακαλώτου να διατηρήσει τα προσχήματα, επικαλούμενος τον δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων.
Τα ηθικά πλεονεκτήματα, οι αξίες και η συνέπεια της Αριστεράς πήγαν περίπατο εν ονόματι της διατήρησης της εξουσίας. Υποσχέσεις, διακηρύξεις, απειλές χάθηκαν στον δρόμο για τη μάχη της καρέκλας. Βουλευτές και υπουργοί που παρίσταναν από τηλεοράσεως τους αταλάντευτους αγωνιστές, κατάπιαν τη γλώσσα τους και μαζί τις διαβεβαιώσεις που έδιναν. Κανένα ίχνος ντροπής, καμιά διάθεση έστω για μια καθυστερημένη συγγνώμη.
Ψήφισαν εν χορώ τα μέτρα που οι ίδιοι απέκλειαν και οδήγησαν μια απογοητευμένη κοινωνία στους καναπέδες να βλέπει «Survivor». Τώρα πλέον, όπως είπε και ο κ. Τσακαλώτος, δεν έχουμε κανέναν λόγο να τσακωνόμαστε αφού οι 9 στους 10 πολίτες μάς έχουν γυρίσει την πλάτη. Είναι κι αυτό ένα ακόμη κατόρθωμα της πρώτη φορά Αριστεράς...
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17 |
4. Το μήνυμα του Μακρόν
Του Γιάννη Καρτάλη
Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν θέλησε να θέσει την προσωπική του σφραγίδα στην πολιτική ζωή της χώρας, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι τα προβλήματα της νέας εποχής δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με τις λύσεις του παρελθόντος. Ετσι δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι, ξεπερνώντας τους γνωστούς ιστορικούς διαχωρισμούς μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, επέλεξε να συγκροτήσει την ολιγομελή κυβέρνησή του από όλες τις πολιτικές παρατάξεις (πλην φυσικά των ακραίων) με την προσθήκη εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών και με ίση παρουσία ανδρών και γυναικών. Και μπορεί ο βασικός του στόχος να είναι η επίτευξη της αναγκαίας προεδρικής πλειοψηφίας, μέσω της αποδυνάμωσης των παραδοσιακών κομμάτων εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς το εμπόδιο της συγκατοίκησης, αλλά παράλληλα απέδειξε ότι υπάρχει η δυνατότητα συμφωνίας επάνω σε ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων αυτών που συμφωνούν.
Αυτό είναι και το νέο στοιχείο που εισάγει στη γαλλική πολιτική σκηνή ο κ. Μακρόν. Ενα στοιχείο που μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα και για άλλες χώρες, όπου η στείρα διαμάχη μεταξύ των κομμάτων όχι μόνο δεν προσφέρει λύσεις αλλά διαιωνίζει τα προβλήματα. Δεν θέλει βέβαια και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι η περίπτωση της χώρας μας εντάσσεται στην κατηγορία αυτή. Η εικόνα που εξέπεμψε η Βουλή την περασμένη εβδομάδα μιλάει από μόνη της και έρχεται να επιβεβαιώσει την ανάγκη να συγκροτηθεί επιτέλους μια νέα πλειοψηφία που, πέρα από τους ατελέσφορους μικροκομματικούς υπολογισμούς, θα θέσει ως στόχο να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια κανονική χώρα με σαφή φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Διότι η πλειοψηφία αυτή υπάρχει στην κοινωνία, δεν μπορεί όμως να έχει μια ενιαία πολιτική έκφραση λόγω των γνωστών άγονων κομματικών ανταγωνισμών.
Αντί λοιπόν η συζήτηση αυτή να έχει ξεκινήσει, περιοριζόμαστε να φλυαρούμε για το πότε θα φορέσει γραβάτα ο Πρωθυπουργός ή πότε θα υποδεχθούμε ένα ακόμη λείψανο Αγίου με τιμές αρχηγού κράτους, ώστε να έχει την ευκαιρία ο δικός μας αρχηγός κράτους να το προσκυνήσει. Διότι προφανώς δεν αρκεί ότι υποδεχόμαστε με τις τιμές αυτές κάθε χρόνο το Αγιον Φως, χωρίς όμως αυτό να έχει ακόμη καταφέρει να μας φωτίσει επαρκώς ώστε να αντιληφθούμε πού βαδίζουμε. Στη Γαλλία πάντως είναι γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος κατανόησε ότι η χώρα του δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προκλήσεις που έχει ενώπιόν της παραμένοντας προσκολλημένη στις πολιτικές του παρελθόντος. Πιστεύει έτσι ότι θα μπορέσει να αναδειχθεί σε ισότιμο συνομιλητή του Βερολίνου αποκαθιστώντας την ισορροπία του γαλλογερμανικού άξονα, που αποτελεί και την αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει η Ευρώπη μπροστά.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17 |
5. Η πολιτική του μπακάλη
Του Νότη Παπαδόπουλου
Μια ολόκληρη επικοινωνιακή επιχείρηση έστησε ο κ. Τσίπρας για να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το συμπληρωματικό μνημόνιο που ψήφισαν την Πέμπτη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι μόνο δεν θα επιβαρύνει τους πολίτες 4,9 δισ. ευρώ αλλά θα τους ωφελήσει κιόλας!
Γι' αυτό σε όλη τη συζήτηση του 4ου Μνημονίου στη Βουλή δεν υπήρξε ούτε ένας βουλευτής - πόσω μάλλον ο Πρωθυπουργός ή οι υπουργοί - που να αναφέρθηκε στα νέα δυσβάσταχτα μέτρα που ισοδυναμούν με μία έως και δυόμισι συντάξεις μείον από κάθε συνταξιούχο και 650 ευρώ τον χρόνο πρόσθετο φόρο για κάθε πολίτη από τη σφαγή στο αφορολόγητο. Πέραν της κατάργησης των φοροαπαλλαγών υγείας, του ΕΚΑΣ και άλλων κοινωνικών επιδομάτων.
Μια ολόκληρη επικοινωνιακή επιχείρηση έστησε ο κ. Τσίπρας για να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το συμπληρωματικό μνημόνιο που ψήφισαν την Πέμπτη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι μόνο δεν θα επιβαρύνει τους πολίτες 4,9 δισ. ευρώ αλλά θα τους ωφελήσει κιόλας!
Γι' αυτό σε όλη τη συζήτηση του 4ου Μνημονίου στη Βουλή δεν υπήρξε ούτε ένας βουλευτής - πόσω μάλλον ο Πρωθυπουργός ή οι υπουργοί - που να αναφέρθηκε στα νέα δυσβάσταχτα μέτρα που ισοδυναμούν με μία έως και δυόμισι συντάξεις μείον από κάθε συνταξιούχο και 650 ευρώ τον χρόνο πρόσθετο φόρο για κάθε πολίτη από τη σφαγή στο αφορολόγητο. Πέραν της κατάργησης των φοροαπαλλαγών υγείας, του ΕΚΑΣ και άλλων κοινωνικών επιδομάτων.
Προτίμησαν, αντιθέτως, οι κυβερνητικοί να αναφερθούν επί μακρόν στα αντίμετρα του πολυνομοσχεδίου - αποφεύγοντας να εξηγήσουν τα τεράστια πλεονάσματα που πρέπει να πιάσει η χώρα από το 2018 έως το 2021, ύψους 3,5% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου 6,3 δισ. ευρώ ετησίως με σημερινές τιμές.
Με τα αντίμετρα αυτά τόνισε ο κ. Τσίπρας θα αυξηθούν τα συσσίτια στα σχολεία, θα χρηματοδοτηθούν νέοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, θα υπάρξει επιδότηση ενοικίου, επίδομα τέκνων, θα μειωθεί η συμμετοχή στα φάρμακα, θα μειωθεί 3% ο φόρος των επιχειρήσεων και 2% ο φόρος των φυσικών προσώπων ενώ θα υπάρξουν εκπτώσεις στον ΕΝΦΙΑ περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ - από τα 3,6 δισ. ευρώ που είναι σήμερα!
Η προπαγανδιστική μηχανή είχε στηθεί τόσο καλά ώστε ακόμη και στην ονομαστική ψηφοφορία έγκρισης του Μνημονίου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν φώναζαν «Ναι» αλλά απλώς έγνεφαν καταφατικά - για να μην καταγραφεί και χρησιμοποιηθεί πολιτικά η ασυνέπειά τους σε σχέση με την αντιμνημονιακή υστερία τους πριν από δύο χρόνια.
Μάλιστα σε μια προσπάθεια να δείξει το Μαξίμου ότι απεχθάνεται τον οικονομικό σχεδιασμό αλλά νοιάζεται για την ουσία ζήτησε από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ - που δούλευε πριν σε συνεργείο αυτοκινήτων - να παρουσιάσει με απλά λόγια το πολύπλοκο πολυνομοσχέδιο για να το καταλάβει ο κόσμος - λίγη σημασία είχε αν δεν το καταλάβαινε ο ίδιος αφού, όπως είπε, τα οικονομικά του ήταν «μπακαλίστικα».
Μ' αυτά και μ' αυτά όλες οι χώρες που πέρασαν από μνημόνια βγήκαν στις αγορές μέσα σε δύο χρόνια και απολαμβάνουν πλέον υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Εμείς ωστόσο διανύουμε αισίως το όγδοο έτος σε μνημόνια και έχουμε μπροστά μας άλλα τεσσεράμισι χρόνια σκληρών μέτρων και επιτήρησης. Η λαϊκίστικη πολιτική «του μπακάλη» κοστίζει ακριβά στη χώρα.
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17
6. Για όσους δεν... κατάλαβαν
Του Ζώη Τσώλη
Οσοι είδαν στις αρχές Μαΐου του 2010 τις στήλες μαύρου καπνού από τη φωτιά στη Marfin που οδήγησε στον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων, στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση κατά των μνημονίων, και είδαν και την προχθεσινή γενική απεργία στην οποία συμμετείχαν το ΠΑΜΕ και όσοι συνδικαλιστές έχουν απομείνει αντιλαμβάνονται ότι κάπου εδώ τελειώσαμε.
Η ψήφιση από τη Βουλή των σκληρών, κατά κοινή ομολογία, μέτρων σε βάρος των συνταξιούχων και των φορολογουμένων και οι δεκάδες επιμέρους ρυθμίσεις από την απελευθέρωση της αγοράς φαρμάκων μέχρι το πώς (δεν) θα χρηματοδοτούνται τα κόμματα από τα «μαύρα» ταμεία επιχειρηματικών συμφερόντων σημαίνει και το τέλος των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Οι δανειστές επέβαλαν τη θέλησή τους, η δημοσιονομική προσαρμογή μετά από δύο χρεοκοπίες ολοκληρώθηκε και αυτό που παίζεται είναι η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές αν όχι εφέτος, το 2018.
Οσοι συμμετείχαν ενεργά, από θέσεις εξουσίας, σε αυτήν τη διαδικασία αντιλαμβάνονται κάτι περισσότερο. Οτι η ατζέντα, συζήτηση και προτεραιότητες για την οικονομία, άλλαξε. Τα νέα ζητήματα τέθηκαν ήδη στο τραπέζι από τον κεντρικό τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα ο οποίος μιλώντας στους βιομηχάνους της Θεσσαλονίκης υποσχέθηκε (κατά κάποιον τρόπο) την αποκατάσταση πρόσβασης των επιχειρήσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στις κεφαλαιαγορές και τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την προσέλκυση επενδύσεων. Βεβαίως αυτό προϋποθέτει να το αντιληφθούν και η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό σύστημα, αρκεί να αναλογισθούν ότι στα χρόνια της κρίσης οι επενδύσεις κατρακύλησαν από το 24% του ΑΕΠ στο 11%.
Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο δρόμος. Η ίδια η κρίση έδειξε ότι η εξωστρέφεια, δηλαδή οι εξαγωγές, στήριξε και μάλιστα οδήγησε σε αύξηση της παραγωγής των περισσοτέρων μεταποιητικών επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια. Κλάδοι ολόκληροι όπως των φαρμακευτικών, χημικών, ηλεκτρονικών υπολογιστών, του εξοπλισμού προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα και απέκτησαν δυναμισμό. Αυτή η εξέλιξη, μαζί με την έκρηξη του τουρισμού, διέσωσε την ελληνική οικονομία από μεγαλύτερη φτώχεια. Και αυτές είναι οι νέες προκλήσεις αν θέλουμε να επουλωθούν γρήγορα οι πληγές της κρίσης.
Αυτά για όσους, ακόμη, δεν κατάλαβαν.
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 21/05/17 |
7. Η Πορτογαλία και εμείς
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Την ώρα που η Ελλάδα φλερτάρει και πάλι με την ύφεση (η οποία ορίζεται ως τρία συνεχόμενα τρίμηνα με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης), η Πορτογαλία εμφάνισε το πρώτο τρίμηνο του 2017 τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης της τελευταίας δεκαετίας, χάρη στις ισχυρές εξαγωγές και στην ανάκαμψη των επενδύσεων. Συγκεκριμένα, η πορτογαλική οικονομία αναπτύχθηκε με ρυθμό 2,8% σε ετήσια βάση.
Ομως όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατάφεραν το πρώτο τρίμηνο του έτους να αυξήσουν το ΑΕΠ τους, εκτός από την Ελλάδα, η οικονομία της οποίας συρρικνώθηκε για δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο. Ωστόσο η Πορτογαλία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς είναι μια χώρα που συγκρίνεται με την Ελλάδα. Εκτός από τα μεγέθη και τις επιδόσεις, οι δύο χώρες έχουν ακόμη ένα κοινό χαρακτηριστικό: ότι μπήκαν σε Μνημόνιο, με τη διαφορά ότι η Πορτογαλία κατάφερε και βγήκε και σήμερα απολαμβάνει βιώσιμους ρυθμούς ανάπτυξης που για μας είναι το ζητούμενο. Υπό αυτήν την έννοια, το παράδειγμά της έχει ιδιαίτερη αξία.
Η Πορτογαλία μπήκε σε αναπτυξιακή τροχιά από τα μέσα του 2013 όταν ακόμα βρισκόταν σε πρόγραμμα. Εκτοτε ακολουθεί πορεία συνεχούς ανάπτυξης, ο ρυθμός της οποίας τα τελευταία τρίμηνα επιταχύνθηκε. Η πορτογαλική στατιστική υπηρεσία αποδίδει την εξέλιξη αυτή στην αύξηση των εξαγωγών και στην ενίσχυση των επενδύσεων. Αντιθέτως, η ιδιωτική κατανάλωση επιβραδύνθηκε, στοιχείο που καθιστά περισσότερο βιώσιμη την ανάπτυξη το 2017.
Δηλαδή, η πορτογαλική οικονομία ακολουθεί διαφορετική πορεία από την ελληνική. Και τούτο διότι στη χώρα μας οι εξαγωγές παραμένουν καθηλωμένες ή κινούνται οριακά ανοδικά, ενώ οι επενδύσεις το πρώτο τρίμηνο του έτους έπεσαν κατακόρυφα εξαιτίας της αβεβαιότητας που συνδέεται με το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Ωστόσο, δημοσιονομικά η Ελλάδα εμφανίζει καλύτερες επιδόσεις από την Πορτογαλία. Συγκεκριμένα το 2016 πέτυχε πλεόνασμα 0,7% (όχι πρωτογενές αλλά συνολικό, περιλαμβανομένων και των δαπανών για τόκους) ενώ η Πορτογαλία είχε έλλειμμα 2%. Ομως, ενώ εμείς παλεύουμε να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας αυξάνοντας τους φόρους και μειώνοντας τις δαπάνες, οι Πορτογάλοι το κάνουν από τον παρονομαστή του κλάσματος, δηλαδή την άνοδο του ΑΕΠ. Εφόσον η ανοδική πορεία της οικονομίας συνεχισθεί και επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη της Κομισιόν που κάνει λόγο για ανάπτυξη 1,8% το 2017, το έργο της πορτογαλικής κυβέρνησης να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας στο 1,5% του ΑΕΠ το 2017 θα γίνει πιο εύκολο.
Βεβαίως σημαντικό ρόλο στην πορεία της Πορτογαλίας παίζει και η στάση που έχει τηρήσει το πολιτικό της σύστημα στη διάρκεια της κρίσης.
Από την αρχή, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της διακυβέρνησης για να βγει η χώρα από το τούνελ. Πλήρωσαν το τίμημα και σήμερα στηρίζουν την αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας του Αντόνιο Κόστα, η οποία ήλθε στην εξουσία στα τέλη του 2015, προχώρησε σε μερική άρση ορισμένων μέτρων λιτότητας που είχαν εφαρμοστεί τα προηγούμενα χρόνια για να ορθοποδήσει δημοσιονομικά η χώρα. Ωστόσο, στήριξε και στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις και πρωτίστως τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια που αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της ανάπτυξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου