Πέντε κείμενα παρέμβασης, από Σαββατιάτικα φύλλα
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ" 20-21/05/17 |
Του Ανδρέα Παππά*
Καιρό είχε να μιλήσει ο έως σχετικά πρόσφατα λαλίστατος Λάκης Λαζόπουλος. Αυτός που, όταν «ξεμπρόστιαζε» κάθε βδομάδα τους Σαμαροβενιζέλους, το κοινό του, εκστασιασμένο, χαχάνιζε. Πάντα στο πλαίσιο της «σάτιρας», βεβαίως, βεβαίως. Ισως, πάλι, η σιωπή του να οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει πλέον τίποτα γύρω μας που να προσφέρεται για σάτιρα. Τι να σατιρίσεις αλήθεια σήμερα με μια κυβέρνηση που επί των ημερών της όλα λειτουργούν ρολόι; Τη δουλειά του πάντως πρόκαμε και την έκαμε ο Λάκης. Αποδομώντας όλους τους προηγούμενους, άνοιξε - στο μέτρο που του αναλογούσε - διάπλατα τον δρόμο για να μας καθήσουν στον σβέρκο οι συριζανελαίοι. Αλλά και ο Αλέξης, παιδί με τρόπους, δεν τον ξέχασε. Και για το Ευρωκοινοβούλιο τον πρότεινε, και στον Ολάντ τον παρουσίασε σαν εκπρόσωπο των πνευματικών (sic) ανθρώπων της χώρας.
Σιγή, λοιπόν, από το αηδόνι του συριζανελισμού. Είναι, βλέπεις, κι αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τόσο συνεπείς στην τήρηση όσων υποσχέθηκαν και τόσο politically correct ώστε δεν σου δίνουν και πάτημα, βρε παιδί μου, να τους σατιρίσεις. Να, όμως, που πρόσφατα η φωνούλα του Λάκη ακούστηκε. Για να σχολιάσει τον Ακη και την αποφυλάκισή του, αλλά και για να μας πει - ευκαιρίας δοθείσης - πως όλοι όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και δώθε θα έπρεπε λίγο πολύ να βρίσκονται στον Κορυδαλλό. Κατά τον κ. Λάκη, λοιπόν, η μεταπολιτευτική περίοδος ήταν απλώς περίοδος ασύστολης κλεπτοκρατίας, και τίποτε άλλο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης, όλοι, το μόνο που είχαν κατά νου - κατά τον Λάκη πάντα - ήταν οι αρπαχτές. Το τρίπτυχο του καλού λαϊκιστή: καταγγελία (γενικώς και αορίστως), ισοπέδωση, χάιδεμα αφτιών του «καλού λαού», ο οποίος απλώς έχει την ατυχία να τον κυβερνούν ανάξιοί του.
Τι κι αν η Μεταπολίτευση είναι η μακρότερη περίοδος ομαλού πολιτικού βίου που έχει γνωρίσει η χώρα; Τι κι αν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Τι κι αν αυτό σήμαινε - εκτός από πολλά άλλα - και εισροή δισεκατομμυρίων σε επιδοτήσεις, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και ΕΣΠΑ; Τι κι αν το κατά κεφαλήν εισόδημα του έλληνα πολίτη πολλαπλασιάστηκε; Τι κι αν, από την Ελλάδα του 1950, όταν οι συμπολίτες μας έβλεπαν κατοστάρικο και γυάλιζε το μάτι τους, φτάσαμε στην Ελλάδα όπου σχεδόν όλοι έχουν ιδιόκτητο σπίτι και αυτοκίνητο; Τι κι αν από εκεί που η Ελλάδα έστελνε τα παιδιά της μετανάστες στην Αυστραλία και στη Γερμανία έφτασε να είναι χώρα εισαγωγής εργατικών χεριών και ενσωμάτωσης μεταναστών ποικίλων προελεύσεων; Σιγά το πράμα! Για τον Λάκη και τους άλλους αρχιερείς του λαϊκισμού οι πολιτικοί είναι γενικώς απατεώνες, οι Γερμανοί είναι γενικώς Ναζί και βασανιστές, οι γριές είναι γενικώς επιρρεπείς στο να πέρδονται κ.ο.κ. Το εγκόλπιον του καλού λαϊκιστή σε όλο του το μεγαλείο!
Αφήστε, λοιπόν, Λάκηδες, τη Μεταπολίτευση ήσυχη. Αν θέλετε να αναζητήσουμε ευθύνες (που δεν θέλετε, άλλος είναι ο σκοπός σας), ευχαρίστως να αναζητήσουμε. Αλλά συγκεκριμένα, με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Οχι με όρους αναψυκτηρίου και προπαγάνδας του χειρότερου δυνατού είδους.
*Επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής
 |
| "Επένδυση", 20-21/05/17 |
 |
| "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου", 20/05/17 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ" 20-21/05/17 |
Προσωπική σπίλωση
και η τύφλωση
Του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Βράδυ, στις παρυφές του θέρους του 2012. Καμιά δεκαριά τριαξονικές νταλίκες μετέφεραν όγκους χρημάτων από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Είχαν προσγειωθεί μεταγωγικά αεροπλάνα με χρηματοδοτικά εφόδια. Οι τράπεζες είχαν ξεμείνει από ρευστό, η Ελλάδα «είχε τελειώσει» ούτως ή άλλως και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση ήταν επείγουσα.
Του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Βράδυ, στις παρυφές του θέρους του 2012. Καμιά δεκαριά τριαξονικές νταλίκες μετέφεραν όγκους χρημάτων από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Είχαν προσγειωθεί μεταγωγικά αεροπλάνα με χρηματοδοτικά εφόδια. Οι τράπεζες είχαν ξεμείνει από ρευστό, η Ελλάδα «είχε τελειώσει» ούτως ή άλλως και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση ήταν επείγουσα.
Ηταν περίεργη, ζεστή νύχτα. Ενιωθες μια ανήσυχη και αγχώδη ανακούφιση. Ενιωθες ότι σωζόσουν, χάνοντας. Η έλευση έμοιαζε με αναχώρηση. Τα φορτία χρημάτων σαν να εικονογραφούσαν ή να αναπλήρωναν προσωρινά, όλα αυτά που διέφυγαν, αυτά που καρπώθηκε βουλιμικά μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, αυτά που εξάχνωσαν ηλίθιες πολιτικές αποφάσεις, κρατικοί και πολιτικοί λειτουργοί, ένα πολυδαίδαλο, υπόκοσμο και θανατηφόρο μείγμα που διέστρεψε οικονομία, διοίκηση, κουλτούρα.
Είχε πλέον εγκατασταθεί τέτοια ανασφάλεια και ευθραυστότητα, που αν ένας πιτσιρικάς, γυρνώντας το βράδυ, τράβαγε το 20άρικο από το ΑΤΜ και του 'βγαζε «Λυπούμαστε, προσωρινά δεν μπορείτε να εξυπηρετηθείτε από το συγκεκριμένο μηχάνημα», υπήρχε κίνδυνος να καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα! Καταπληκτικό: ολόκληρη η οικονομική ταυτότητα μιας χώρας (της Ελλάδας), η σταθερότητα μιας μεγάλης πολιτικοοικονομικής επικράτειας (της ευρωζώνης) εξαρτάτο από το αν θα ξέμενε ένα ΑΤΜ μιας οποιασδήποτε τράπεζας από ρευστό. Στην οικονομία της άδειας ευρωστίας αντιστοιχούσε τέτοιο ποταπό τέλος.
Υστερα από πέντε χρόνια, ο παρατηρητής είναι αμφίθυμος για τη σχέση αμοιβαίας οδύνης που έχει αναπτύξει η χώρα μας με την ευρωζώνη. Βέβαια το «οικονομικό αντάρτικο» δεν υπάρχει στο συλλογικό υποσυνείδητο και η αναπαραγωγή μιας δύσκολης, επιβιωτικής σχέσης με τους θεσμούς μοιάζει μονόδρομος. Ομως το δίλημμα «σκληρότατη σωτηρία ή αξιοπρεπής καταστροφή» ορίζει πράγματι τους πόλους του προβλήματος;
Η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια έλκεται με τεντωμένα πόδια που αυλακώνουν τη λάσπη. Μια μάταιη αντίσταση σε μια τυφλή έλξη. Κίνηση μεν, αλλά χωρίς μια δομημένη κατεύθυνση. Ποιος αποκατευθύνει;
Η πολιτική σκηνή τοποθετείται και συγκρούεται σαν να αφορά το κακό κάποιους άλλους π.χ. μια μισητή κυβέρνηση. Αν «δολοφονηθεί» ή καταπέσει η κυβέρνηση, το πρόβλημα θα λυθεί, η πληγή θα ιαθεί. Αν υποδειχθεί ο «ένοχος», θα αποδειχθεί αυτομάτως το δίκαιο του καταγγέλλοντος και τότε το πρόβλημα της χώρας θα λυθεί.
Το πολιτικό σύστημα είναι αυτοαναφορικό. Θεωρεί ότι η διακομματική σύγκρουση συγκεφαλαιώνει το οικονομικό και υπαρκτικό πρόβλημα της Ελλάδας. Η πολιτική σύγκρουση όμως και οι όροι της, αναπτύσσονται έξω από το πρόβλημα. Ετσι αναπαράγονται η βραχύνοια και τα αδιέξοδα. Τόσο στην ίδια την παραγωγή της κρίσης όσο στην περιγραφή της. Ο τρόπος προσδιορισμού και ανάλυσης της κρίσης είναι θεμελιακό συστατικό της κρίσης.
Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο και τη β' αξιολόγηση, αυτή η απόλυτη αυτοτύφλωση, τα στερεότυπα των λογογράφων και η μετατόπιση της επιχειρηματολογίας στην ηθική σπίλωση και προσωπική μείωση του αντιπάλου (δηλαδή των βουλευτών της πλειοψηφίας), υπογράμμισε το απλό: Η χώρα θα εξακολουθεί να διοικείται με τελεσίγραφα, αφού δεν μπορεί στοιχειωδώς να προχωρήσει σε μια πολιτική σύνθεση.
*Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Σάμου και πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων
 |
| "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 20/05/17 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου