∆εν χρειάζεται να πιστέψει κανείς σε παρασκηνιακές ωσµώσεις και συµπαιγνίες· δεν χρειάζεται να επικαλεστεί Παυλόπουλο και Παπαγγελόπουλο, για να δει ότι η αθώωση του νεοκαραµανλισµού ταυτίστηκε µε τον συριζαϊκό λαϊκισµό στη βασική παραδοχή ότι η κρίση ήταν εξωγενής. Η υστεροφηµία του «εγγυητή» της Ν.∆. κατέληξε να γίνει outsourcing στους αντιπάλους της. Φαίνεται ότι έτσι, χωρίς να ιδρώσει, ο πρώην πρωθυπουργός κέρδισε την κούρσα της λήθης. Ο,τι τον βάραινε ψιλοξεχάστηκε. ∆εν θα είναι κανείς µας εδώ για να δει πώς θα τελειώσει ο µαραθώνιος της ιστορικής µνήµης, από την οποία καταφέρνει προσέτι να δραπετεύει...

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

                                        "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",23/02/23

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Η σιωπή για τον Καραµανλή ήταν επίχρυση. Η αφωνία αποδείχθηκε για τον ίδιο ασφαλής επιλογή. Τον προστάτευσε από τα βέλη για την πρωθυπουργία του. Εξίσου όµως, αν όχι περισσότερο, προστατευτική θα ήταν και µια σιωπή εν αποστρατεία. Ο πρώην πρωθυπουργός επέλεξε τη σκιώδη δηµόσια παρουσία – αδρανής, αλλά όχι απών. Αποσυρµένος αλλά µε αποζηµιούµενο αξίωµα. Κάποιοι αναρωτιούνται, «γιατί;». Γιατί προτίµησε την επιτήδεια από την καθαρή σιωπή; Γιατί επωµίστηκε το βάρος να είναι το µόνο µέλος του ελληνικού κοινοβουλίου που διατήρησε την ιδιότητα επί δεκατρία και πλέον χρόνια, χωρίς να έχει καταγραφεί στα πρακτικά ούτε µια συλλαβή του;

Η απάντηση που δίνουν οι υποστηρικτές του παρουσιάζει ένα στατικό πολιτικό κεφάλαιο, που σαν κυκλώπειος λίθος φρουρεί το ληξιαρχείο της παρατάξεως. Η υπηρεσία που προσέφερε ο Καραµανλής ήταν να υπάρχει ως φορέας του ονόµατός του. Κι αυτό, λένε, ήταν αρκετό για να τον καθιστά «εγγυητή της ενότητας».

Οµως ούτε η διαχείριση του κληρονοµηµένου κεφαλαίου υπήρξε όσο στατική φαίνεται. Ο Καραµανλής έφυγε από την πρωθυπουργία προκαλώντας εκλογές που ήξερε ότι θα έχανε. Αποδείχθηκε µια ευφυής διαφυγή από το πολιτικό κόστος της χρεοκοπίας που καραδοκούσε. Λίγοι πολιτικοί θα είχαν την προνοητικότητα να αναδεχτούν µια αναµενόµενη ήττα, από το να υποστούν τον επικείµενο όλεθρο.

Εξίσου ενεργητική ήταν και η διαχείριση της υστεροφηµίας του, παρά τη δική του φαινοµενική αδράνεια. Ο Καραµανλής δεν µιλούσε. Υφαινε όµως για λογαριασµό του το αφήγηµα της απαλλαγής του η ραπτοµηχανή του αντιµνηµονίου. ∆εν έφταιγε η διακυβέρνηση 2007-2009 και η στατιστική της χαρτοπετσέτας για τη χρεοκοπία. Εφταιγαν οι Γερµανοί που εκβίαζαν µε τη Siemens και ο πράκτοράς τους, ο Γεωργίου, που ήθελαν να µας υποδουλώσουν για να µας κλέψουν τους υδρογονάνθρακες.

∆εν χρειάζεται να πιστέψει κανείς σε παρασκηνιακές ωσµώσεις και συµπαιγνίες· δεν χρειάζεται να επικαλεστεί Παυλόπουλο και Παπαγγελόπουλο, για να δει ότι η αθώωση του νεοκαραµανλισµού ταυτίστηκε µε τον συριζαϊκό λαϊκισµό στη βασική παραδοχή ότι η κρίση ήταν εξωγενής. Η υστεροφηµία του «εγγυητή» της Ν.∆. κατέληξε να γίνει outsourcing στους αντιπάλους της. Φαίνεται ότι έτσι, χωρίς να ιδρώσει, ο πρώην πρωθυπουργός κέρδισε την κούρσα της λήθης. Ο,τι τον βάραινε ψιλοξεχάστηκε. ∆εν θα είναι κανείς µας εδώ για να δει πώς θα τελειώσει ο µαραθώνιος της ιστορικής µνήµης, από την οποία καταφέρνει προσέτι να δραπετεύει.

Σε µία από τις πρώτες οµιλίες του Μητσοτάκη ως προέδρου της Ν.∆., ο φακός είχε συλλάβει τον Καραµανλή, τη στιγµή που ο οµιλητής έκανε την εθιµοτυπική αναφορά στους προκατόχους του. Ο Καραµανλής γυρίζει στον Σαµαρά που κάθεται δίπλα του και του λέει µε τον βροντώδη καγχασµό του: «Εχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να σου χτυπάω παλαµάκια, ρε µ...».

Είχε βαρεθεί τα πάντα από νωρίς. Και πια βαρέθηκε να βαριέται.

                                       "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/02/23

ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Περίσσεψαν για μία ακόμη φορά οι ερμηνείες για την «ηχηρή» (όπως τη βάφτισαν κάποιοι) αποχώρηση του κ. Κώστα Καραμανλή. Οι αναλύσεις είναι πολλές και ξεκινούν με ερώτημα: «Γιατί τώρα;» Η απάντηση, βεβαίως, μπορεί να είναι μια άλλη ερώτηση: «Γιατί όχι τώρα;». Ορθώς επισήμανε ο κ. Θοδωρής Ρουσόπουλος, «όποτε και να συνέβαινε θα υπήρχαν τέτοιου είδους ερωτήματα» (Alpha, 21.2.2023).

Η δεύτερη κατηγορία ερωτημάτων έχει να κάνει με αυτό που επισήμανε οι διαχρονικός οιωνοσκόπος του ύστερου Καραμανλισμού. Ο μάντης κ. Ευάγγελος Αντώναρος υπέδειξε με tweet ότι πρέπει να προσέξουμε «τι δεν αναφέρει ο Καραμανλής» (21.3.2023). Αυτό έγινε τίτλος και σημαία στην «Αυγή», αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός στην ολιγόλογη δήλωσή του δεν είπε και πολλά. Γενικώς, επί 14 χρόνια τώρα ήταν εξαιρετικά φειδωλός. Η χώρα χρεοκόπησε στα χέρια του, μπήκε σε μνημόνια, βγήκε από αυτά, αντιμετώπισε περίοδο κοινωνικής αναταραχής με τρεις νεκρούς, έκανε δημοψήφισμα που κόντεψε να τη βγάλει από την Ευρώπη κ.λπ.

Εγιναν πολλά τη δύσκολη αυτή περίοδο, αλλά ο κ. Καραμανλής μίλησε μόνο δύο φορές. Την παραμονή του τυχοδιωκτικού δημοψηφίσματος είπε ότι «η επικράτηση του “Οχι” θα ερμηνευθεί από όλους, σε όλον τον κόσμο, ως επιλογή αποχώρησης από την καρδιά της Ευρώπης. Θα είναι το πρώτο βήμα προς την έξοδο» (3.7.2015). Δεύτερη φορά ήταν πέρυσι, όταν σημείωσε πως «διαύγεια και διαφάνεια είναι θεμελιώδη ζητούμενα για σύννομο και ομαλό δημόσιο βίο. Ακόμη περισσότερο όταν προκύπτουν ζητήματα όπως αυτό της παρακολούθησης τηλεφώνου πολιτικού αρχηγού, δημοσιογράφου ή κάθε πολίτη. Σε τέτοιου είδους καταστάσεις η κάθαρση επέρχεται μόνον εφόσον αποσαφηνιστούν πλήρως. Το θέμα είναι τόσο βαρύ και σοβαρό, που δεν επιτρέπεται ούτε αντέχεται να μείνουν σκιές ιοβόλες για τη δημοκρατική ομαλότητα. Φως λοιπόν. Απλετο φως» (Ανώγεια, 31.8.2022).

Είχε δίκιο και τις δύο φορές. Δεν εισακούστηκε καμία. Αυτός ίσως να είναι ένας καλός λόγος (όπως είχε πει ο Γιώργος Σεφέρης) «για να επιστρέψει στην σιωπή», αλλά το παράδοξο του δημόσιου διαλόγου είναι άλλο. Συζητείται περισσότερο τι δεν λέει ο κ. Καραμανλής, παρά αυτά που λέει· όταν λέει. Ακόμη και την περίοδο των υποκλοπών περισσότερο κουβεντιάστηκε γιατί σιωπούσε προηγουμένως ο πρώην πρωθυπουργός, παρά τι είπε για το θέμα.

Αυτό είναι διπλά περίεργο για τη δημοσιογραφία, όπου ισχύει (ή ίσχυε;) το αξίωμα ότι «είδηση δεν είναι (το σύνηθες) όταν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά (το σπάνιο) όταν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο». Επομένως, είδηση έπρεπε να είναι τα λόγια και ουχί η σιωπή του κ. Καραμανλή...