Ο Τσίπρας όπως λένε οι πληροφορίες έδωσε μάχη για καιρό να μην αφεθεί χώρος για κριτική στο κόμμα ότι καλύπτει «ψεκασμένες θεωρίες» και στον άξονα της εν λόγω κρίσης, θα προσέθετε κάποιος και τη στήριξη του Ορθού Λόγου απ' τη μεριά του σκιώδους υπουργού Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέα Ξανθού. Εδώ λοιπόν, κρατάμε το πρώτο σημείο αλλά και τη σκληρή κατά καιρούς κριτική του Πολάκη στην όλη διαχείριση της κυβέρνησης για την πανδημία. Το δεύτερο σημείο είναι το πώς θέλει το κόμμα ο Πολάκης αλλά και το πώς σκέφτεται πάνω στη «δομική αντιπολίτευση». Τάσσεται αναφανδόν υπέρ του ανοίγματος πλάι στους προεδρικούς αλλά και συχνά διατηρεί υψηλούς έως και ακραίους τόνους κατά των πολιτικών αντιπάλων του. Αυτό του προσδίδει και μια εσάνς αυτονομίας....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-26/02/23

Οι ειδικές σχέσεις Αλέξη - Παύλου...

Τα δύο θέματα που βραχυκύκλωσαν την πολιτική σχέση των δύο πολιτικών ανδρών τα τελευταία δύο χρόνια ήταν η στάση του πληθωρικού Σφακιανού στην πανδημία και η θέση του για τη φυσιογνωμία του κόμματος καιτου είδους της πολεμικής που θα πρέπει να επιλέξει

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

Η σχέση Αλέξη Τσίπρα - Παύλου Πολάκη πέρασε τη δεινότερη κρίση της την προηγούμενη εβδομάδα και τελικώς η ρήξη αποσοβήθηκε με υπαναχώρηση του δεύτερου. Οι δύο άνδρες έχουν καλή χημεία και παρότι ο τέως αναπληρωτής υπουργός Υγείας κατά καιρούς έθετε με τις κινήσεις, παρεμβάσεις του το κόμμα στο στόχαστρο, η σχέση δεν δυναμιτιζόταν. Βέβαια το τελευταίο διάστημα υπάρχουν σημεία που και η στάση του Πολάκη δεν προκύπτει πως απλώς έχει να κάνει με μια προσωπική εκκίνηση αλλά εδράζεται και σε μια συνολική θεώρηση για τα πολιτικά πράγματα που παγιώνουν εδώ και καιρό, όχι απλώς ένα άλλο ύφος αλλά και μια άλλη οπτική. 

Οι παρατηρητές μέσα στην τελευταία διετία σημειώνουν δύο θέματα που βραχυκύκλωσαν την πολιτική σχέση Τσίπρα και Πολάκη: τη στάση του πληθωρικού Σφακιανού στην πανδημία. Και τη θέση του για τη φυσιογνωμία του κόμματος και του είδους της πολεμικής που θα πρέπει να επιλέξει. Στο πρώτο, κανείς δεν ξεχνά πως ο Πολάκης έκανε σκληρή κριτική στο εμβολιαστικό πρόγραμμα αλλά και άφηνε αιχμές για όσους επιστήμονες έδειχναν μια συναίνεση στην πολιτική της κυβέρνησης. Εδώ θα έθετε κανείς στο κάδρο και την εντελώς αντίθετη θεώρηση που είχε για το θέμα από τον καθηγητή Γρηγόρη Γεροτζιάφα του θινκ τανκ του ΣΥΡΙΖΑ. Μια τόσο διαφορετική θέση και απόσταση που και προσφάτως και παρά μια σειρά «γεφυροποιών» εντός κόμματος δεν έγινε κατορθωτό να καλυφθεί μεταξύ των δύο.

Ο Τσίπρας όπως λένε οι πληροφορίες έδωσε μάχη για καιρό να μην αφεθεί χώρος για κριτική στο κόμμα ότι καλύπτει «ψεκασμένες θεωρίες» και στον άξονα της εν λόγω κρίσης, θα προσέθετε κάποιος και τη στήριξη του Ορθού Λόγου απ' τη μεριά του σκιώδους υπουργού Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέα Ξανθού. Εδώ λοιπόν, κρατάμε το πρώτο σημείο αλλά και τη σκληρή κατά καιρούς κριτική του Πολάκη στην όλη διαχείριση της κυβέρνησης για την πανδημία. Το δεύτερο σημείο είναι το πώς θέλει το κόμμα ο Πολάκης αλλά και το πώς σκέφτεται πάνω στη «δομική αντιπολίτευση». Τάσσεται αναφανδόν υπέρ του ανοίγματος πλάι στους προεδρικούς αλλά και συχνά διατηρεί υψηλούς έως και ακραίους τόνους κατά των πολιτικών αντιπάλων του. Αυτό του προσδίδει και μια εσάνς αυτονομίας. 

Στα του ανοίγματος, ο Τσίπρας δεν στέκεται εντελώς αντίθετα απ' τον Πολάκη. Ομως ως ισορροπιστής ρευμάτων δεν είναι χωρίς αστερίσκους και με το κάθε άνοιγμα. Συχνά μιλάει για την ανάγκη διεύρυνσης, το ίδιο το συνέδριο την έκανε πράξη υπό μία έννοια, όμως μοιράζει το παιχνίδι σε κομματικούς και σε νέες δυνάμεις και κυρίως το πράττει για να έχει το «στράτευμα» ενωμένο.

Οι συστημικές στροφές. Αυτό που περιγράφουμε θεωρητικά, πιο μικροπολιτικά έλαβε χώρα στην Κοζάνη και στη μη τελικά υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ του προέδρου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Γιώργου Αδαμίδη που ερχόταν απ' τη διεύρυνση. Νίκη στα σημεία για τους κομματικούς. Σύμφωνα με πληροφορίες αυτό δεν άρεσε στον Πολάκη. Στα παραπάνω προσθέστε την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα με τον Γιάννη Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδος. Προφανώς η Κουμουνδούρου σηκώνει το θέμα της πρώτης κατοικίας και τα κόκκινα δάνεια. Και άρα είχε λόγο να γίνει το ραντεβού. 

Ομως ο Πολάκης ανήκει πάντα σε εκείνους που δεν βλέπουν θετικά «τις συστημικές στροφές», παρότι δεν μίλησε για το εν λόγω θέμα. Μίλησε όμως με αφορμή τη μη υποψηφιότητα του Μιχάλη Χαιρετάκη - πολιτικού του φίλου - στα Χανιά και για μερικές ώρες έδωσε και τελεσίγραφο στο κόμμα και για τη δική του μη κάθοδο (τις ώρες που γράφουμε τούτες τις γραμμές, το θρίλερ πάντως συνεχίζεται στο αν θα κατέβει ο Πολάκης). Εδώ η απάντηση του Τσίπρα ήταν τόσο ακαριαία που και επίδειξη ισχύος έκανε και φρονημάτισε τον Πολάκη στο όνομα του «κόμματος». «Και οι δύο το χειρίστηκαν καλά. Ο πρόεδρος δεν μπορούσε να μασήσει σε αντάρτικα ενόψει εκλογών και ο Παύλος έκανε πίσω και σωστά», έλεγε στέλεχος πιο αποστασιοποιημένο από τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το βέβαιο είναι πως θα έχουμε συνέχεια σε μια σχέση πολλών αναταράξεων.

...και το ειδικό βάρος του αψύ Σφακιανού

Επιχειρεί γιουρούσια εναντίον των πολιτικών αντιπάλων, αλλά συχνά κάνει και αντάρτικα στο δικό του κόμμα


ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ

Όλοι οι επαγγελματίες της πολιτικής δηλώνουν στρατιώτες των παρατάξεών τους. Δεν συμφωνούν, όμως, κι όλοι στον ορισμό του καλού στρατιώτη. Για κάποιους, βοναπαρτικά σκεπτόμενους, ιδανικός δεν είναι τόσο αυτός που μάχεται, όσο εκείνος που προελαύνει. Για άλλους, τον τίτλο αξίζουν μόνο όποιοι εφαρμόζουν το απαράβατο αξίωμα της ρωμαϊκής πειθαρχίας: φοβούνται τους αξιωματικούς τους περισσότερο απ' τον εχθρό. Ο Παύλος Πολάκης, ως οπλίτης του συριζαϊκού στρατού, επιχειρεί σε τακτά χρονικά διαστήματα γιουρούσια εναντίον των πολιτικών αντιπάλων. Αλλά, το ίδιο συχνά κάνει κι αντάρτικα στο δικό του γενικό επιτελείο. Τα πρώτα τού εξασφαλίζουν αριστερά μετάλλια. Τα δεύτερα αποδυναμώνουν το κόμμα του στα μάτια όσων δεν είναι ταγμένοι στο πλευρό του. Ο βουλευτής Χανίων έχει - όπως παρατηρούν φίλιες δυνάμεις κι εχθροί - ειδικό βάρος για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η φεϊσμπουκική αμφισβήτηση των μεθόδων συγκρότησης του ψηφοδελτίου στον νομό που πολιτεύεται κι οι απειλές περί μη καθόδου ενόχλησαν αρκετούς συντρόφους του. Τους ενόχλησαν επειδή προκάλεσαν έναν νέο γύρο εσωστρέφειας στην αξιωματική αντιπολίτευση - και μάλιστα σε προεκλογικό χρόνο. Οι συμπολεμιστές του τού χρέωσαν πως για μια ακόμη φορά προσέφερε στη ΝΔ την ευκαιρία να αλλάξει την ατζέντα. Η αλήθεια είναι ότι η πρόσφατη αντιπολιτευτική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ βρίθει παραδειγμάτων όπου το κόμμα αναγκάζεται να αφήσει τη θέση του επιτιθέμενου στην κυβέρνηση και να βρεθεί σ' αυτή του αμυνόμενου απέναντι στην Κεντροδεξιά εξαιτίας της σφακιανής αψάδας. 

Ο κατάλογος περιλαμβάνει περιστατικά όπως το ανέβασμα φωτογραφιών από μάζωξη σε φιλικό σπίτι την περίοδο της σκληρής καραντίνας, αντιεμβολιαστικές συμβουλές, απόπειρες εκφοβισμού κυβερνητικών με ατάκες τύπου «την Τρίτη που θα 'ρθω να φοράς τσίγκινο», υποσχέσεις για τη δεύτερη φορά Αριστερά που «θα 'ναι αλλιώς» και πολλά άλλα. Η οφ δε ρέκορντ εκτίμηση των νεοδημοκρατών τον θέλει να έχει εξελιχθεί σε πολύτιμο «σύμμαχο» για την Πειραιώς, αφού όποτε μονοπωλεί την πολιτική ειδησεογραφία, οι γαλάζιοι ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τον πολακισμό. Κι έτσι, έχουν βάσιμες ελπίδες να προσεγγίσουν ευκολότερα από τη μείζονα αντιπολίτευση τους ψηφοφόρους του Κέντρου - οι οποίοι αποστρέφονται τις τοξικές μεθόδους αντιπαράθεσης που ο εν λόγω συριζαίος προτιμά. Ο Πολάκης μουντζουρώνει την κεντροαριστερή εικόνα που προσπαθεί να εκπέμψει η Κουμουνδούρου τόσο συχνά, ώστε τα ίχνη του λεκέ να μη φεύγουν ποτέ τελείως.

Εθισμός. Από την άλλη, βέβαια, οι γνώστες των συριζαϊκών παρασκηνίων επιμένουν ότι έχει φανατικούς υποστηρικτές στους κόλπους της κομματικής βάσης. Παραδέχονται ότι το πεζοκεφαλαίο ύφος του μπούλινγκ σε όποιον βρίσκεται απέναντι - που έχει καθιερώσει - απωθεί κεντρώους. Ταυτόχρονα, ωστόσο, συσπειρώνει το πιστό στο κόμμα κοινό πολύ πέρα από τα όρια της Κρήτης, λένε. Εχει την ικανότητα να ντοπάρει όποιους τσακώνονται στα διαδικτυακά καφενεία απ' όπου κι αν πληκτρολογούν. Εξού ίσως κι οι άσπονδοι εσωκομματικοί του φίλοι τού καταλογίζουν εθισμό στη σοσιαλμιντιακή δημοσιότητα.

Οπως και να 'χει, πηγές που γνωρίζουν την ανθρωπογεωγραφία των κρητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι έχει πέραση στο νησί του. Τα αποτελέσματα των εθνικών του 2019 τους επιβεβαιώνουν - όπως και οι πληροφορίες οι οποίες ήθελαν το έτερο μεγάλο χανιώτικο όνομα του κόμματος να ζητά μια λίστα χωρίς τον φίλο του «καπετάν Παυλή». Ο τελευταίος είναι χρήσιμος στην ηγεσία με κάποιον τρόπο, λοιπόν. Οχι αμελητέο, μάλιστα, μια κι ένα από τα πάγια προβλήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι οι τάσεις αποσυσπείρωσης που εμφανίζει σε μη προεκλογικές περιόδους. 

 Η μέθοδος χειρισμού του - τόσο όταν απασφαλίζει, όσο και στη ρουτίνα της επικαιρότητας - συνοψίζει τη στάθμιση που χρειάζεται να κάνει διαρκώς ο ΣΥΡΙΖΑ: το ζύγισμα του ακραίου στυλ πολιτεύεσθαι, το οποίο τον εκτίναξε στην εξουσία κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων, και της μετριοπάθειας που απαιτεί η ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης σήμερα - το μπλανσάρισμα, δηλαδή, των αναγκών των προσηλυτισμένων με εκείνες του κεντρώου εκλογικού σώματος που βγάζει κυβερνήσεις. Τι άραγε βαραίνει πιο πολύ όσο είναι ελεύθερος ο Πολάκης να δίνει τον τόνο; Η ερώτηση είναι ρητορική.