ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ (1939-2007)
 |
Τα χρόνια θα περνούν, η 26η Φεβρουαρίου 2007 που άφησε την τελευταία Του πνοή εις το 251ΓΝΑ, νικημένος στην άνιση μάχη που έδινε με τον επιθετικό καρκίνο, θα πηγαίνει όλο και πιό πίσω στον παρελθόντα χρόνο, αλλά αυτή η ημερομηνία θα είναι μόλις χθες, στο διηνεκή χρόνο, μία άσκηση μνήμης, γιά ανθρώπους που φεύγουν γιά πάντα, χωρίς να φεύγουν ποτέ, οιονεί παραστάτες εν ζωή εις το βίο μας.
Ναι πέρασαν 16 χρόνια από τότε. Ήταν Δευτέρα. Βρέθηκα στο Νοσοκομείο της ΠΑ, το 251ΓΝΑ, από την πρώτη στιγμή που με πληροφόρησε η γυναίκα του, η Τούλα, ότι ο Μπάμπης είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, κοντά στον Ταξίαρχο(Ι)Κοσμά Βούρη, στον οποίο είχε αναθέσει ο τότε Α/ΓΕΑ, Πτέραρχος Ι. Γιάγκος, τα της κηδείας Του. Πήγαμε μαζύ, αργά το ίδιο βράδυ, γιά να δούμε, πώς Τον είχε φροντίσει το γραφείο κηδειών. Και την επομένη, Τρίτη, η σορός Του, με τιμητική συνοδεία μοτοσυκλετιστές-αερονόμους, οδηγήθηκε στην 112ΠΜ, γιά τη μεταφορά στο Ηράκλειο, με ειδική πτήση μεταγωγικού αεροσκάφους “C-27”της ΠΑ.
Κι από το Ηράκλειο, η τελευταία Του διαδρομή προς τη γένέτειρά Του το Χαράκι για το ύστατο χαίρε. Ωρες πολλές πέρασαν εκεί και ούτε στιγμή δεν έμεινε “μόνος Του” στο σπίτι, με αμέτρητους αυτούς που έσπευδαν να τον χαιρετήσουν μέχρι την πάνδημη κηδεία της επομένης Τετάρτης, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου.Ένα χωριό ήταν στο πόδι γιά το Μπάμπη, με τους νεολαίους να Τον αποχαιρετούν με τις καταιγιστικές βολές των όπλων τους, συνοδεύοντας την μπάντα της ΠΑ και το τιμητικό άγημα ανδρών από την 126ΣΜ του Ηρακλείου.
Γιά τέτοιους γενναίους και μοναδικούς ανθρώπους, όπως ο Πτέραρχος Χαράλαμπος Σταυρακάκης, η σημειολογία του χρόνου αποτελεί οφειλόμενη τιμή και υποθήκη χρέους γιά τους περιλειπόμενους, ώστε να αντλούν στο βίο τους ισχυρά πρότυπα και με αυτά να πορεύονται και να δημιουργούν. Για εμένα που βάφτισε την κόρη μου, όπως και γιά τον Κοσμά Βούρη που τον παντρεψε με τη Βάσω Κόκκορη, ο Μπάμπης θα αποτελεί πάντοτε μία εμβληματική προσωπικότητα που θα φωτίζει τους δρόμους του βίου μας.
Και μαζύ με εμάς, οι πολλοί που τον εγνώρισαν, μέσα από τα 40 χρόνια διαδρομής Του εις τα κοινά, την ΠΑ, όπου έφθασε Υπαρχηγός, μετά από ευδόκιμη υπηρεσία σε προηγούμενους βαθμούς και θέσης ευθύνης, το ΓΕΕΘΑ, όπου διετέλεσε Α΄ Υπαρχηγός και την ΕΥΠ, όπου τοποθετήθηκε Διοικητής, από τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, πάντοτε με αίσθηση χρέους και τιμής στην εκτέλεση του καθήκοντος.
Ο Πτέραρχος Χαράλαμπος Σταυρακάκης ταυτίσθηκε με την επίδειξη εξαιρετικού σθένους, μοναδικού και ασυνήθους, στην υπεράσπιση του καθήκοντος υπέρ του εθνικού συμφέροντος και του δημοκρατικου κεκτημένου της χώρας. Όπου κλήθηκε να συμβάλει στην προώθηση των εθνικών θέσεων, είτε στις διαπραγματεύσεις γιά τις Ευκολίες των ΗΠΑ στην Ελλάδα, είτε στις διαπραγματεύσεις γιά τα ΜΟΕ με την Τουρκία, συνέβαλε με αποφασιστικότητα. Και γιά όλα αυτά δεν επεδίωξε ποτέ τη δημοσιότητα, αρνήθηκε να αποτελεί “άνθρωπο των ΜΜΕ”, επέλεξε και ακολούθησε με ζηλευτή συνέπεια την στάση σιωπής του ανθρώπου που έχει ήσυχη την συνείδησή Του, ότι επετέλεσε το καθήκον στο ακέραιο και δεν την περιφέρει. Προέκρινε τη σιωπή που αποτελεί μοναδική ομοβροντία ήθους.
Ήταν ηγετική μορφή, με ανθρώπινο πρόσωπο, ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα, γνήσιο πατριωτικό λόγο, όπως διαβάζω στην ανάρτηση τιμής του Πτεράρχου Δημήτρη Μανδύλη, που “ζωγράφισε” σε ελάχιστες λέξεις την ισχυρή προσωπικότητα του εκλιπόντος Χαράλαμπου Σταυρακάκη.
Οι περιλειπόμενοι στρέφουμε το βλέμμα μας στα σπινθηροβόλα μάτια Του και Τον βεβαιώνουμε: Αγαπημένε μας Μπάμπη δεν έφυγες ποτέ, σε αισθανόμαστε δίπλα μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Ναι πέρασαν 16 χρόνια από τότε. Ήταν Δευτέρα. Βρέθηκα στο Νοσοκομείο της ΠΑ, το 251ΓΝΑ, από την πρώτη στιγμή που με πληροφόρησε η γυναίκα του, η Τούλα, ότι ο Μπάμπης είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, κοντά στον Ταξίαρχο(Ι)Κοσμά Βούρη, στον οποίο είχε αναθέσει ο τότε Α/ΓΕΑ, Πτέραρχος Ι. Γιάγκος, τα της κηδείας Του. Πήγαμε μαζύ, αργά το ίδιο βράδυ, γιά να δούμε, πώς Τον είχε φροντίσει το γραφείο κηδειών. Και την επομένη, Τρίτη, η σορός Του, με τιμητική συνοδεία μοτοσυκλετιστές-αερονόμους, οδηγήθηκε στην 112ΠΜ, γιά τη μεταφορά στο Ηράκλειο, με ειδική πτήση μεταγωγικού αεροσκάφους “C-27”της ΠΑ.
Κι από το Ηράκλειο, η τελευταία Του διαδρομή προς τη γένέτειρά Του το Χαράκι για το ύστατο χαίρε. Ωρες πολλές πέρασαν εκεί και ούτε στιγμή δεν έμεινε “μόνος Του” στο σπίτι, με αμέτρητους αυτούς που έσπευδαν να τον χαιρετήσουν μέχρι την πάνδημη κηδεία της επομένης Τετάρτης, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου.Ένα χωριό ήταν στο πόδι γιά το Μπάμπη, με τους νεολαίους να Τον αποχαιρετούν με τις καταιγιστικές βολές των όπλων τους, συνοδεύοντας την μπάντα της ΠΑ και το τιμητικό άγημα ανδρών από την 126ΣΜ του Ηρακλείου.
Γιά τέτοιους γενναίους και μοναδικούς ανθρώπους, όπως ο Πτέραρχος Χαράλαμπος Σταυρακάκης, η σημειολογία του χρόνου αποτελεί οφειλόμενη τιμή και υποθήκη χρέους γιά τους περιλειπόμενους, ώστε να αντλούν στο βίο τους ισχυρά πρότυπα και με αυτά να πορεύονται και να δημιουργούν. Για εμένα που βάφτισε την κόρη μου, όπως και γιά τον Κοσμά Βούρη που τον παντρεψε με τη Βάσω Κόκκορη, ο Μπάμπης θα αποτελεί πάντοτε μία εμβληματική προσωπικότητα που θα φωτίζει τους δρόμους του βίου μας.
Και μαζύ με εμάς, οι πολλοί που τον εγνώρισαν, μέσα από τα 40 χρόνια διαδρομής Του εις τα κοινά, την ΠΑ, όπου έφθασε Υπαρχηγός, μετά από ευδόκιμη υπηρεσία σε προηγούμενους βαθμούς και θέσης ευθύνης, το ΓΕΕΘΑ, όπου διετέλεσε Α΄ Υπαρχηγός και την ΕΥΠ, όπου τοποθετήθηκε Διοικητής, από τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, πάντοτε με αίσθηση χρέους και τιμής στην εκτέλεση του καθήκοντος.
Ο Πτέραρχος Χαράλαμπος Σταυρακάκης ταυτίσθηκε με την επίδειξη εξαιρετικού σθένους, μοναδικού και ασυνήθους, στην υπεράσπιση του καθήκοντος υπέρ του εθνικού συμφέροντος και του δημοκρατικου κεκτημένου της χώρας. Όπου κλήθηκε να συμβάλει στην προώθηση των εθνικών θέσεων, είτε στις διαπραγματεύσεις γιά τις Ευκολίες των ΗΠΑ στην Ελλάδα, είτε στις διαπραγματεύσεις γιά τα ΜΟΕ με την Τουρκία, συνέβαλε με αποφασιστικότητα. Και γιά όλα αυτά δεν επεδίωξε ποτέ τη δημοσιότητα, αρνήθηκε να αποτελεί “άνθρωπο των ΜΜΕ”, επέλεξε και ακολούθησε με ζηλευτή συνέπεια την στάση σιωπής του ανθρώπου που έχει ήσυχη την συνείδησή Του, ότι επετέλεσε το καθήκον στο ακέραιο και δεν την περιφέρει. Προέκρινε τη σιωπή που αποτελεί μοναδική ομοβροντία ήθους.
Ήταν ηγετική μορφή, με ανθρώπινο πρόσωπο, ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα, γνήσιο πατριωτικό λόγο, όπως διαβάζω στην ανάρτηση τιμής του Πτεράρχου Δημήτρη Μανδύλη, που “ζωγράφισε” σε ελάχιστες λέξεις την ισχυρή προσωπικότητα του εκλιπόντος Χαράλαμπου Σταυρακάκη.
Οι περιλειπόμενοι στρέφουμε το βλέμμα μας στα σπινθηροβόλα μάτια Του και Τον βεβαιώνουμε: Αγαπημένε μας Μπάμπη δεν έφυγες ποτέ, σε αισθανόμαστε δίπλα μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου