Γιατί η ΝουΔου τώρα άδραξε την ευκαιρία να επιτεθεί στον Γιώργο, ενώ οι σοβαροί εκεί μέσα γνωρίζουν ότι τα περί μυστικών συνδιαλλαγών και συνωμοσιών ανήκουν στην κατηγορία «ιπτάμενοι δράκοι με πύρινες γλώσσες», είναι θεωρώ ηλίου φαεινότερο (χρησιμοποιώ μια εξεζητημένη έκφραση, βλακώδη κατά την άποψή μου, αλλά τόσο συχνά χρησιμοποιούμενη...). Θέλει να εντείνει το κλίμα αποσυσπείρωσης στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Με το 60% και βάλε των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ να δηλώνουν ότι τρελαίνονται ακόμη και στη σκέψη ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστεί μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπολογίζει ότι με κάτι τέτοια θα εκνευρίσει κόσμο, ο οποίος θα στραφεί προς τον Κυριάκο. Και το παίζει το χαρτί μέχρι τέλους. Αυτό είναι όλο. Τα σενάρια είναι ανάλογης σοβαρότητας, με εκείνα που τον ήθελαν προς τα τέλη του βίου της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αναλαμβάνει το υπουργείο των Εξωτερικών, ως... διάδοχος του Νίκου Κοτζιά, τον οποίο είχε... σύμβουλο την εποχή που εκείνος ήταν πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών. Τρελά πράγματα δηλαδή....

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (φύλλο Δευτέρας, 20/02/23)

ΤΗΣ ΜΥΡΤΟΥΣ ΛΙΑΛΙΟΥΤΗ

Οι λάτρεις της παραπολιτικής ζουν για τα συναπαντήματα πολιτικών προσώπων σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Στη χώρα και στον πολιτικό χώρο που το «δείπνο των τεσσάρων» έβγαλε τον επόμενο πρωθυπουργό, οι ιδιωτικές συναντήσεις, μακριά από κάμερες και μικρόφωνα, αποπνέουν ακόμα την αίσθηση πως οι πιο αποδοτικές πολιτικές συμφωνίες «κλείνονται» πάνω σε ένα τραπέζι. Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, δεν ωφελήθηκαν ιδιαίτερα από τις βεγγέρες: τον Ιανουάριο του 2019 ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά βρέθηκαν στον ίδιο χώρο για την τελευταία γιορτή του Αντώνη Λιβάνη - λίγες μέρες αργότερα ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος διαγράφηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΙΝΑΛ γιατί ψήφισε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, επιλογή που οδήγησε τον ίδιο στο Υπουργικό Συμβούλιο της τότε κυβέρνησης και τη Χαριλάου Τρικούπη στην διαχείριση μιας ακόμα μεταγραφικής κρίσης.

Η πρόταση Τσίπρα στον Παπανδρέου

Η συνύπαρξη του Τσίπρα με τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου σε φιλικό σπίτι πριν από τα Χριστούγεννα επιβεβαιώθηκε εμμέσως και από τις δύο πλευρές, αλλά και από τον οικοδεσπότη δημοσιογράφο. Η αποκάλυψή της ωστόσο ήρθε εκ των υστέρων - σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διεκδικήσει όσο μεγαλύτερο μερίδιο του κεντροαριστερού χώρου μπορεί και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ οριοθετεί την αυτονομία του, με γραμμή «διμέτωπου» απέναντι στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Κανείς από τους δύο πρωταγωνιστές δεν ευνοείται από αυτή τη διαρροή, ούτε από τη σχετική φημολογία που την ακολούθησε για πρόταση του Τσίπρα στον Παπανδρέου να αναλάβει πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας των δύο κομμάτων.

H απάντηση Παπανδρέου

Σε μια σπάνια κίνηση, ο Παπανδρέου πέρασε στην αντεπίθεση («όσοι είναι συνεπείς σε αυτά που δημόσια εκφράζουν δεν χρειάζεται να συνωμοτούν»), η οποία με τη σειρά της έφερε την αντίδραση της ΝΔ, που εξίσωσε τις περιόδους Παπανδρέου και Τσίπρα ως τις χειρότερες περιόδους της Μεταπολίτευσης. «Είναι πλέον σαφές ότι η ΝΔ και προσωπικά ο πρόεδρός της διακατέχονται από παραταξιακά και οικογενειακά σύνδρομα με το ΠΑΣΟΚ» απάντησε, μεταξύ άλλων, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με τον Παπανδρέου να επιστρέφει στο θέμα για να κατηγορήσει τη ΝΔ για «απύθμενο θράσος και αλαζονεία να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έσωσε τη χώρα».

Η επιλογή αυτή του πρώην πρωθυπουργού να απαντήσει δείχνει με τον τρόπο της, λένε οι γνωρίζοντες την ιδιοσυγκρασία του Παπανδρέου, πως δεν θέλει να αφήσει καμία σκιά στον δρόμο προς τις κάλπες όσον αφορά τη «γραμμή» για αυτονομία του κόμματος. Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν «βγει» η είδηση για τη συνάντηση, στην εκδήλωση της πασοκικής νομαρχιακής επιτροπής στην Ηλεία, ο Παπανδρέου είχε περιγράψει τις διαφορές του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Η προοδευτική διακυβέρνηση θέλει τον πολίτη συμμέτοχο και κυρίαρχο, όχι υποταγμένο στα κελεύσματα μιας κομματικής ηγεσίας που θεωρεί ότι είναι μια αριστερή και επαναστατική αυθεντία. 

Αλλά, μήπως αυτό δεν έπραξαν και ως κυβέρνηση; Υιοθετώντας παράλληλα όλη την αφήγηση της Δεξιάς για τις αιτίες της κρίσης» ανέφερε, μιλώντας για την ανάγκη αυτοκριτικής από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά για ζητήματα που αφορούν τους θεσμούς. Με δεδομένο ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στις εκλογές της απλής αναλογικής, ο Παπανδρέου έχει επιλέξει να λειτουργεί εντός της γραμμής για πολιτική αυτονομία του ΠΑΣΟΚ - χαρακτηριστικά φέρεται να απέτρεψε και στελέχη του περιβάλλοντός του από το να συμμετέχουν σε μεικτά πάνελ σε συζητήσεις γνωστών think tanks, γνωρίζοντας πώς θα μπορούσαν αυτές οι παρουσίες να ερμηνευθούν προεκλογικά.

Στελέχη δύο ταχυτήτων

Οσον αφορά τα στελέχη που θεωρούνται παπανδρεϊκά, σε αυτή τη φάση χωρίζονται σε δύο κατηγορίες - σε αυτούς που είναι υποψήφιοι για τις επόμενες εκλογές και στους υπόλοιπους. Για τους πρώτους, η προσέγγιση ενός πασοκικού ακροατηρίου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια τους κάνει απορριπτικούς απέναντι στην πιθανότητα συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά πιο «μαλακούς» στις συζητήσεις για προοδευτικές συμμαχίες - αν και τουλάχιστον δημόσια κανείς δεν μιλάει θετικά για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, όσοι έχουν μείνει εκτός ψηφοδελτίων υπενθυμίζουν με ευκολία τα πεπραγμένα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά την τελευταία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ: «Συγγνώμη αν γίνομαι ενοχλητικός, αλλά, ορόεδρε, μια συγγνώμη ζήτησε ο Αλέξης πριν από το γεύμα; Γιατί μας αφορά όλους όσοι ακόμη σκουπιζόμαστε από τα αβγά, τις ντομάτες και κυρίως τις ύβρεις» έγραψε σε αυτό το μήκος κύματος ο πρώην υπουργός Σωκράτης Ξυνίδης.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Τo λες και απώλεια πολιτικής ψυχραιμίας. Τη μια μέρα, ο Πρωθυπουργός κατηγορεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να παρουσιάζει κανένα στοιχείο, ότι ετοιμάζεται να αμφισβητήσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Τον συγκρίνει δηλαδή με τον Τραμπ. Την άλλη ημέρα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ερμηνεύει μια ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου ως επιβεβαίωση των υπόγειων συζητήσεων για τη συγκρότηση «κυβέρνησης των ηττημένων». Και εξομοιώνει τη διακυβέρνησή του μ' εκείνη του Τσίπρα.

Είναι άγνωστο γιατί ακολουθεί αυτή τη στρατηγική η κυβέρνηση, τη στιγμή μάλιστα που οι δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν να διατηρεί ένα σταθερό και αξιόλογο προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι θέλει να αυξήσει όσο μπορεί περισσότερο τη συσπείρωση των οπαδών της και να τρομάξει όσο μπορεί περισσότερο τους αναποφάσιστους κεντρώους ψηφοφόρους κραδαίνοντας τον μπαμπούλα της Δεύτερης Φοράς Αριστερά. Δεν υποτιμά όμως τη νοημοσύνη και των μεν και των δε διογκώνοντας και διαστρέφοντας το περιεχόμενο μιας κοινωνικής συνάντησης που έγινε πριν από μερικούς μήνες;

Στο καινούργιο του βιβλίο με τίτλο «Η πτώση» (εκδ. Μεταίχμιο), ο Παντελής Καψής αναφέρεται στον χαώδη, υπερσυγκεντρωτικό και αντιφατικό τρόπο με τον οποίο κυβέρνησε ο Γιώργος Παπανδρέου την περίοδο 2009 - 2011. Υπήρχε σύγχυση στην κατανομή αρμοδιοτήτων, υπήρχαν ανοιχτές αμφισβητήσεις υπουργών, υπήρχε και εκνευρισμός με τον «παιδευτικό ρόλο» του τότε πρωθυπουργού, ο οποίος, ενώ η χώρα κατέρρεε, οργάνωνε στις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου προβολές ταινιών και ομιλίες επιμορφωτικού περιεχομένου. Κανείς δεν κατηγόρησε όμως εκείνη την κυβέρνηση ότι έπαιξε κορώνα - γράμματα τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη, όπως έκανε στην πρώτη της θητεία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου περιφρονούσε τους θεσμούς.

Σύμφωνα με τη Νέα Δημοκρατία, οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Τσίπρα είναι «μακράν οι δύο χειρότερες περίοδοι της μεταπολίτευσης». Από τον απολογισμό απουσιάζει περιέργως η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, του πολιτικού που προκάλεσε την εκτόξευση του δημοσίου χρέους και απέκρυψε μέχρι τέλους την πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια ο Καραμανλής είναι νεοδημοκράτης και ο Παπανδρέου πασόκος. Επιπλέον, το τελευταίο που θα ήθελε η κυβέρνηση ενόψει των εκλογών είναι μια ανοιχτή αμφισβήτησή της από τον Καραμανλή, έστω και διά της αποχής του. Επιτρέπει όμως αυτή η θεμιτή ανησυχία το αυθαίρετο ξαναγράψιμο της Ιστορίας;

Oσο πλησιάζουν οι εκλογές, η πόλωση θα αυξάνεται και οι αντιπαραθέσεις θα γίνονται όλο και πιο βίαιες. Είναι αναμενόμενο, πάντα έτσι γινόταν. Αυτό που ίσως δεν ήταν αναμενόμενο είναι η εμμονή αυτής της κυβέρνησης να συγκρίνεται με τις προηγούμενες και να καλλιεργεί το αφήγημα «εμείς κι αυτοί». Υποτίθεται ότι δεν θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο, ότι τα επιτεύγματα της τελευταίας τετραετίας θα ήταν εμφανή, ότι ο λαϊκισμός θα αποτελούσε πλέον παρελθόν.

Αλλά είναι σαν τις προεκλογικές παροχές: μερικά πράγματα δεν αλλάζουν.



ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Κατ' αρχήν να είμαστε ειλικρινείς. Η ιδέα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Παπανδρέου δεν είναι καινούργια.

Διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 2014, οδήγησε στη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ από τον πρώην πρωθυπουργό και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ. Γνωστοί παράγοντες προωθούσαν μια τέτοια σύμπραξη.

Το ΚΙΔΗΣΟ όμως δεν περπάτησε.

Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε στον Καμμένο που ήταν το παράλληλο και μάλλον προτιμώμενο σενάριο από την ηγεσία του.

Το σκηνικό είχε διαμορφωθεί από το φθινόπωρο 2014 με την άρνηση του Κουβέλη να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τη διαφαινόμενη αδυναμία εκλογής προέδρου και τη συμφωνία Τσίπρα - Καμμένου για μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία.

Ηδη από τον Οκτώβριο 2014, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προεξοφλούσαν την εξέλιξη. Ετσι ο Παπανδρέου έμεινε και εκτός Βουλής και με τον μουντζούρη.

Η ιδέα επανήλθε το 2021 ντυμένη «προοδευτική διακυβέρνηση» και ήταν το πολιτικό υπόβαθρο της υποψηφιότητας Παπανδρέου για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.

Νέα αποτυχία. Αλλά και νέα προσπάθεια.

Διότι τον Τσίπρα και τον Παπανδρέου συνδέει κάτι κοινό: η δικαίωση.

Και οι δύο θεωρούν ότι αδικήθηκαν στις πρωθυπουργίες τους, και οι δύο επιζητούν να δικαιωθούν μέσα από την επανάκαμψή τους.

Ανθρώπινα πράγματα. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν καν να τα κουβεντιάζουμε, αν στο επίκεντρο κατανοητών προσωπικών συναισθημάτων δεν βρισκόταν η ίδια η χώρα.

Δεν νομίζω να διαφωνούν πολλοί πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΔΗΣΟ (του οποίου ο Παπανδρέου παραμένει πρόεδρος…) θα θύμιζε λίγο «πατρινό καρναβάλι για πάντα».

Δεν ξέρουμε καν αν το ΠΑΣΟΚ (που έχει άλλη ηγεσία, άλλες προτεραιότητες και υποθέτω άλλες επιδιώξεις) θα συμμετείχε, ούτε ποιοι άλλοι θα αποτελούσαν την επιθυμητή κυβερνητική πλειοψηφία.

Ο Παπανδρέου λοιπόν δεν διέψευσε τις παρέες με τον Τσίπρα. Δικαίωμά του άλλωστε να κουβεντιάζει με όποιον νομίζει και ουδείς μπορεί να του το στερήσει.

Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπαν τίποτα. Το ΠΑΣΟΚ είπε άλλα και για άλλο θέμα. Ενώ ο Ανδρουλάκης μάλλον ήταν ο σύζυγος: το έμαθε τελευταίος.

Φυσικά από εκεί έως μια «κυβέρνηση των δύο» υπάρχει δρόμος. Η δίψα της επιστροφής δεν αρκεί για να επιστρέψεις.

Είναι σαφές άλλωστε πως το σχήμα χρειάζεται και κάποια σοβαρή προσθήκη για να περπατήσει διότι, όπως είναι, η παράσταση δεν κόβει και πολλά εισιτήρια.

Προφανώς δεν είμαι αρμόδιος να κάνω υποδείξεις σε πολιτικούς αρχηγούς. Κι ούτε τολμώ φυσικά να σκεφτώ τον Καραμανλή που θα ήταν ένα εντυπωσιακό αλλά μάλλον ανέφικτο συμπλήρωμα.

Νομίζω όμως ότι ακόμη κι ο Προκόπης θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά.

Βγήκε "με φόρα¨από τη θάλασσα

Η θάλασσα αυτόν τον καιρό έχει περί τους 12-13 βαθμούς, κρύο το νερό δηλαδή. Βασικά και χειμερινός κολυμβητής να είσαι, πάλι το σκέφτεσαι να μπεις. Εκτός κι αν έχεις πολλά νεύρα, και μπαίνεις στο νερό για να ρίξεις σφυγμούς, να ισιώσουν τα νεύρα που έχουν γίνει κρόσσι, και να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, βγαίνοντας από το πολύ κρύο νερό. Ο «έλα με φόρα» πρόεδρος, το δοκίμασε χθες το μεσημέρι. Βούτηξε στη θάλασσα του Σουνίου, μπροστά φυσικά από τη γνωστή βίλα του 500άρικου, διότι γι' αυτό και την έχει: όποτε θέλει να βουτάει μέσα. Και χθες είχε λόγους να το κάνει. Μόλις είχε διαβάσει τη γνωστή εκβιαστική ανάρτηση του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, ότι δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος στις εκλογές, αν δεν είναι συνυποψήφιός του στα Χανιά ένας κύριος Χαιρετάκης, πρόεδρος των ελαιοπαραγωγών της περιοχής.

Γιατί τον πήρε ο πόνος τον «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, να είναι υποψήφιος ο κύριος Χαιρετάκης, και να φτάσει να εκβιάζει το κόμμα του, δεν είναι απολύτως σαφές. Το θέμα είναι ότι ο «έλα με φόρα» πρόεδρος βγήκε με τέτοια... φόρα από τη θάλασσα, που απείλησε ευθέως τον Πολάκη ότι θα τον στείλει αδιάβαστο. Αν θες να είσαι υποψήφιος, έχει καλώς. Αλλά εκβιασμούς δεν δεχόμαστε, και άντε στο καλό, μαζί με τις ευχές μας για καλό ταξίδι...

«Μία κότα στρουμπουλή»

Και ιδού το θαύμα: πριν καν καλά καλά βγει από το ντους ο «έλα με φόρα» πρόεδρος, να κάτσει ο άνθρωπος στο κυριακάτικο τραπέζι, «μια κότα στρουμπουλή, μια όμορφη πουλάδα» άρχισε να πετάει πάνω από το Σούνιο, και να κακαρίζει κο-κο-κο και κο-κο-κο, σαν να έκανε το αβγό, το καθημερινό.

Τυχαίο πρέπει να ήταν, γιατί συνέπεσε αυτό το κο-κο-κο και κο-κο-κο, με νέα ανάρτηση του «πολλά βαρύ και όχι» (φυσικά στο Facebook), ότι εντάξει, είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, δεν το εννοούσαμε κιόλας. Και ότι τέλος πάντων είναι καλό παιδί, και τον παρεξήγησε ο αρχηγός, ενώ αυτός αγωνίζεται για το καλό του κόμματος.

Οχι, η ανάρτηση δεν περιείχε κάποια δέσμευση του είδους «για να αποδείξω πόσο υπάκουο παλικάρι είμαι, μέχρι και λαϊκή είμαι διατεθειμένος να πάω κανένα Σάββατο, για να βοηθήσω την κατάσταση».

Εναν φερετζέ για το κακάρισμα περιελάμβανε μόνο - ότι θα συζητηθούν όλα αυτά τα θέματα στα όργανα του κόμματος, και πως μέχρι να συνεδριάσουν αυτά τα όργανα σταματάει κάθε αναφορά.

Ο κακομοίρης, μπροστά στον τραμπουκισμό που του έκανε «στεγνά» ο «έλα με φόρα» πρόεδρος, πακετάρισε σε συσκευασία δώρου την αξιοπρέπεια και το νταηλίκι του, και βάλθηκε να μυξοκλαίει, στη γωνιά του. Για λύπηση...

(Τώρα για να ξεσπάσει θα αρχίσει να βρίζει τον Αδωνη, και όποιον άλλο βρει πρόχειρο, να μου το θυμηθείτε...)

«Εμφύλιος» στα social

Οι οπαδοί από την πλευρά τους, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ότι ο Παυλάρας έβαλε την ουρά στα σκέλια, γιατί αντελήφθη ότι βρισκόταν ένα βήμα πριν από την έξοδο, επιδόθηκαν σε ένα ανελέητο βρισίδι, κατά του «έλα με φόρα» και των υπολοίπων, που έφεραν τον Πολάκη τους σε αυτή την κατάσταση.

Κάθισα κι εγώ (όρεξη που την είχα κυριακάτικα), και σταχυολόγησα μερικά εξ όσων του έγραψαν κάτω από την κο-κο-κο ανάρτηση του δικού μας. Και τα μεταφέρω, άνευ ονομάτων, διότι δεν έχουν τα ονόματα σημασία. Το σημαντικό είναι να αντιληφθεί ο «έλα με φόρα» πρόεδρος, τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη του:

- Ας το καταλάβουν στην Κουμουνδούρου ότι ο Πολάκης έχει ψήφους πίσω του - είμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ για τον Παύλο και τον Αλέξη (με αυτή τη σειρά!)

- Αν υπάρχει μια πιθανότητα να φύγει ο εφιάλτης είναι από τον υπουργό (ούτε Αλέξης, ούτε τίποτα)!!

- Παύλο γράψ' τους (και τον πρόεδρο φαντάζομαι) εκεί που ξέρεις

- Κάνε δικό σου κόμμα Πολάκη!!

- Σε σπρώχνουν προς την έξοδο γιατί δεν θέλουν να διεκδικήσεις την αρχηγία μετά την ήττα στις εκλογές (αυτό κι αν δεν είναι οκ μαχαιριά...)

- Χωρίς τον Πολάκη, πού πάνε;

- Χωρίς εσένα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει (κι εγώ που νόμιζα χωρίς τον «έλα με φόρα» δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, πόσο λάθος έκανα...)

Βαρέθηκα να διαβάζω, τέτοια κι άλλα ανάλογα. Υποθέτω ότι ο «έλα με φόρα» πρόεδρος θα κάνει έναν κόπο να τα διαβάσει, για να ανοίξει τα μάτια του...

Μία καθόλου καλή ιδέα

Δεν αποδείχθηκε και πολύ καλή ιδέα της ΝουΔου, να την «πέσει» στον Γιώργο (Παπανδρέου), επειδή του Αγίου Νικολάου (μεγάλη η χάρη Του), ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση ενός φίλου του δημοσιογράφου που τον λένε Νίκο (Φελέκη), και συνέπεσε να έχει ανταποκριθεί σε ανάλογη πρόσκληση και ο «έλα με φόρα» πρόεδρος. Καθόλου καλή ιδέα. Γιατί εδώ που τα λέμε, πολλά μπορείς να του καταλογίσεις του Γιώργου, αλλά όχι ότι είναι κορόιδο, να πάει σε μια κοινωνική εκδήλωση για να συνωμοτήσει, παρουσία τρίτων και μάλιστα με ποιον; Κάποιον που δεν αποστρέφεται περισσότερο κι από τις αμαρτίες του (τα έχουμε ξαναπεί για τις αμαρτίες που κουβαλάει ο καθένας μας, προ ημερών, να μην τα επαναλαμβάνω). Οποιος έχει συζητήσει κάποια στιγμή με τον Γιώργο, περί της πολιτικής, και ειδικότερα με τις συμπεριφορές ορισμένων, όπως ο «έλα με φόρα» πρόεδρος, γνωρίζει πολύ καλά τη γνώμη του γι' αυτόν. Τον θεωρεί το χειρότερο είδος πολιτικού-αριβίστα, λαϊκιστή και εν πολλοίς άσχετο. Και φυσικά δεν τον εμπιστεύεται με τίποτε και για τίποτε. Σιγά να μην καθόταν να συνδιαλλαγεί μαζί του για τις μελλοντικές εξελίξεις, και τις υποσχέσεις «θα σε κάνω πρωθυπουργό» που είναι ανάλογης σοβαρότητας με τα «θα σε κάνω βασίλισσα» (που έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος στη Νίκη Λινάρδου, στην ομότιτλη ταινία του 1964)!!

Οχι μόνο γιατί ο άλλος, ο «έλα με φόρα», ζει και αναπνέει για να πάρει τη ρεβάνς επανερχόμενος στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και γιατί ο Γιώργος δεν τσιμπάει με κάτι τέτοια, που στόχο έχουν να διασπάσουν το ΠΑΣΟΚ...

«Ιπτάμενοι δράκοι με πύρινες γλώσσες»

Γιατί η ΝουΔου τώρα άδραξε την ευκαιρία να επιτεθεί στον Γιώργο, ενώ οι σοβαροί εκεί μέσα γνωρίζουν ότι τα περί μυστικών συνδιαλλαγών και συνωμοσιών ανήκουν στην κατηγορία «ιπτάμενοι δράκοι με πύρινες γλώσσες», είναι θεωρώ ηλίου φαεινότερο (χρησιμοποιώ μια εξεζητημένη έκφραση, βλακώδη κατά την άποψή μου, αλλά τόσο συχνά χρησιμοποιούμενη...). Θέλει να εντείνει το κλίμα αποσυσπείρωσης στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Με το 60% και βάλε των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ να δηλώνουν ότι τρελαίνονται ακόμη και στη σκέψη ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστεί μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπολογίζει ότι με κάτι τέτοια θα εκνευρίσει κόσμο, ο οποίος θα στραφεί προς τον Κυριάκο. Και το παίζει το χαρτί μέχρι τέλους. Αυτό είναι όλο.

Τα σενάρια είναι ανάλογης σοβαρότητας, με εκείνα που τον ήθελαν προς τα τέλη του βίου της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αναλαμβάνει το υπουργείο των Εξωτερικών, ως... διάδοχος του Νίκου Κοτζιά, τον οποίο είχε... σύμβουλο την εποχή που εκείνος ήταν πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών. Τρελά πράγματα δηλαδή.

Ποια είναι η ουσία για όλα αυτά; Οτι του... χάλασαν το Σαββατοκύριακο στη Σόφια, όπου βρισκόταν, με καμιά 200 εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης από τη Βόρεια Ελλάδα, που είχαν πάει Βουλγαρία με πρωτοβουλία του τεράστιου (φίλου μου) Σίμου Δανιηλίδη, (σχεδόν ισόβιου) δημάρχου Συκεών Νεαπόλεως. Καθόταν ο άνθρωπος και έγραφε ανακοινώσεις, αντί να κόβει βόλτες στο Βίτοσα Μπουλβάρ ή να πάει στον μοναδικό Αγιο Αλέξανδρο Νιέφσκι να ανάψει κάνα κεράκι.

Δεν υπάρχουν τελικά, αυτοί οι δεξιοί...

Καλό ταξίδι Μωυσή

Ο Μωυσής Ελισάφ αναπαύεται από χθες στην κοινή πατρίδα μας, αλλά το στίγμα που άφησε στην πόλη των Ιωαννίνων, την Ηπειρο, και βέβαια στην ελληνική κοινωνία θα παραμείνει ανεξίτηλο.

Γιατί σε μια περίοδο που οι εγχώριοι άθλιοι νοσταλγοί του ναζισμού και του φασισμού σήκωναν κεφάλι, ο Μωυσής, ο σπουδαίος γιατρός και πανεπιστημιακός δάσκαλος, παρέδωσε με τη στάση ζωής που είχε επιλέξει μαθήματα δημοκρατικού ήθους, αξιοπρέπειας, ουμανισμού, πολιτικού πολιτισμού. Είναι βαριά η απώλεια και για την πόλη όπου γεννήθηκε και κάποια στιγμή διοίκησε, αλλά και για τη χώρα. Σπάνια προσωπικότητα, συγκέντρωνε πάνω του όλα τα αγαθά και τα προτερήματα ενός καλού πολίτη που αγωνίζεται για την πρόοδο και την εξάλειψη των ανισοτήτων κάθε μορφής σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Θα τον θυμάμαι με αγάπη και σεβασμό. Και θα νιώθω βάρος που δεν αξιωθήκαμε να πιούμε «ένα τσίπουρο» στο χωριό μου, όπως κατ' επανάληψη είχαμε συμφωνήσει. Καλό ταξίδι Μωυσή...

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ